 |
|
Le Panthère des neiges est un animal sauvage
|
|
|
Origine
|
|
Mongolie, en Chine occidentale (dans les provinces de Gansu, du Qinghai, du Sichuan, du Tibet, du Xinjiang et du Yunnan), au Népal, au Bhoutan, en Inde septentrionale (dans les États de l'Himachal Pradesh, du Jammu-et-Cachemire, le Sikkim et l'Uttarakhand), au Pakistan, en Afghanistan, au Kazakhstan, au Kirghizstan, au Tadjikistan, en Ouzbékistan et en Russie |
Traduction
|
|
Francis Vandersteen |
| La détention de cet animal n'est pas autorisée Arrêté royal fixant la liste des mammifères non détenus à des fins de production qui peuvent être détenus (M.B. 24.08.2009) |
La Panthère des neiges (Panthera uncia), aussi appelée Léopard des neiges, Once ou Irbis, est un félin de la sous-famille des Panthérinés. Elle fait à présent partie du genre Panthera. C'est un félin de taille moyenne avec des pattes courtes, des pieds larges et une longue queue qui représente quasiment la moitié de la longueur totale. La face, large et ronde, possède des oreilles courtes et arrondies. La robe est de couleur gris pâle à gris jaune constellée de taches pleines et de rosettes.
La robe est de couleur gris pâle à gris jaune, le ventre et le cou étant blanc cassé. Les taches et rosettes sont uniques à chaque animal. Des méthodes d'identification à partir des taches sur le front ont été développées. Le pelage très long et épais se renouvelle deux fois par an. En hiver, le poil mesure cinq centimètres de long sur le corps et jusqu'à douze centimètres sur le ventre et la queue. La face et le cou sont parsemés de petites taches rondes. Des rosettes gris foncé et des taches rondes constellent le dos, les flancs et les pattes. Sur la queue, les rosettes deviennent des anneaux en se rapprochant de l'extrémité. Deux bandes horizontales marquent le dos de la nuque jusqu'à la queue. Les motifs et la couleur de la robe de la Panthère des neiges sont un camouflage efficace dans les montagnes rocheuses et enneigées qui composent son habitat. Les petits naissent avec une fourrure plus sombre et de larges taches noires sur le dos et les flancs, qui deviendront des rosettes en grandissant.
La Panthère des neiges chasse principalement des ongulés, notamment le Grand bharal, mais aussi des petits mammifères et des oiseaux. Les végétaux forment une part importante de son régime alimentaire pour un félin. Elle occupe de vastes territoires dont elle parcourt des zones restreintes durant sept à dix jours avant de se déplacer vers une autre zone. C'est l'un des rares félins à présenter un pic de naissances bien marqué, au mois de mai. Les portées, en moyenne de deux chatons, sont élevées par la mère jusqu'à environ 18 à 22 mois.
La Panthère des neiges est fortement associée aux habitats de montagnes, avec une préférence pour les ravins escarpés et rocheux. On la rencontre dans les vallées des hautes montagnes d'Asie centrale, de Sibérie centrale et de l'Altaï, jusqu'à une altitude de 5 500 m. Elle est répertoriée sur la liste rouge de l'UICN comme faisant partie des « espèces vulnérables ». La population sauvage est estimée entre 4 500 et 8 700 individus. Elle est encore braconnée pour sa fourrure ou ses os et tuée en représailles lorsqu'elle s'attaque aux animaux domestiques. Des associations de sauvegarde aident les bergers à construire des enclos protecteurs s'ils s'engagent à ne pas tuer les prédateurs.
La Panthère des neiges est un félin dont le caractère est considéré comme particulièrement pacifique et calme, en captivité comme dans la nature. En captivité, plusieurs témoignages la décrivent comme très docile, liée à son gardien et comme le plus doux des grands carnivores. Dans la nature, les attaques de Panthères des neiges sur l'homme sont extrêmement rares. Deux cas sont répertoriés. Le 12 juillet 1940, dans la gorge de Maloalmaatinsk près d'Almaty, une Panthère des neiges enragée blesse sérieusement deux hommes en les attaquant durant la journée. Le second cas répertorié, de nouveau près d'Almaty, est une tentative d'attaque contre un passant en hiver par un individu très vieux, édenté et émacié.
Quand elle s'attaque au bétail, la Panthère des neiges abandonne facilement sa proie, même lorsqu'elle est seulement protégée par un enfant armé d'un bâton. Plusieurs signalements de panthère ne se défendant pas en cas de confrontation avec l'humain, allant même jusqu'à la mort du félin, ont été rassemblés par les scientifiques. Un compte rendu soviétique rapporte le témoignage d'un berger ayant attrapé une Panthère des neiges par la queue en train de manger dans sa bergerie, l'ayant tiré dehors puis lapidée avec l'aide d'autres villageois sans que le carnivore ne se défendît. Selon Helen Freeman du Snow Leopard Trust, ce comportement doux peut être corrélé aux contacts très rares entre l'humain et la Panthère des neiges, dont l'instinct ne l'alerte pas du danger.
La Panthère des neiges est active le jour comme la nuit, bien que ses pics d'activité se situent tôt le matin ou tard le soir. Dans les zones encore peu perturbées par l'humain, elle est plus active la journée, tandis qu'en milieu plus urbanisé, notamment lorsqu'elle s'attaque au bétail, elle chasse de nuit et de façon très discrète. La Panthère des neiges suit les déplacements saisonniers de ses proies : elle descend dans les vallées et les forêts de conifères en hiver, et remonte dans les montagnes en été. Elle fait son gîte dans une anfractuosité de rocher et paraît demeurer fidèle à ses abris habituels.
Pour se déplacer dans la neige, la Panthère des neiges utilise de préférence des pistes déjà existantes, comme les passages d'animaux sauvages ou domestiques, voire humaines, un scientifique ayant rapporté qu'une Panthère des neiges suivait les traces laissées par ses skis. La Panthère des neiges peut se déplacer dans de très fortes épaisseurs de neige, jusqu'à 85 cm. Dans le Tien Shan, des chercheurs ont suivi une piste longue de dix kilomètres où la neige était si profonde que les traces de pattes s'enfonçaient de 43 cm et que le ventre du félin laissait un sillon.
Pour parcourir son territoire, la Panthère des neiges utilise de préférence les endroits escarpés, les ravins ou les gorges de rivières. Elle évite autant que possible les grands espaces ouverts. Dans le parc national de Gobi Gurvansaikhan en Mongolie, un jeune mâle relâché dans la steppe a parcouru entre trente et quarante kilomètres, probablement en une seule nuit, pour atteindre une zone plus montagneuse. Dans les zones où les plateaux et plaines sont plus fréquents, la communauté scientifique suggère que des reliefs de moindre hauteur, comme des collines ou des petites montagnes éloignées de 20 à 65 km, servent de corridor pour atteindre les massifs montagneux que la Panthère des neiges préfère.
En dehors de la femelle accompagnée de ses petits, la Panthère des neiges est un félin solitaire. Les jeunes issus d'une même fratrie peuvent brièvement rester ensemble après avoir quitté leur mère.
La Panthère des neiges chasse principalement des ongulés comme le Grand bharal (Pseudois nayaur), l'Ibex de Sibérie (Capra sibirica), le Markhor (Capra falconeri), l'Urial (Ovis vignei) et l'Argali (Ovis ammon). Le bétail forme une proportion importante du régime alimentaire selon les régions. Elle chasse également de plus petits mammifères tels que la Marmotte de l'Himalaya (Marmota himalayana), les cerfs porte-muscs et les pikas et des oiseaux comme la Perdrix choukar, les faisans ou les tétraogalles. Les charognes font également partie du régime alimentaire. Les végétaux forment une portion importante du régime. |
|
|
The Snow Panther is a wild animal
|
|
|
Origin
|
|
Mongolia, western China (in the provinces of Gansu, Qinghai, Sichuan, Tibet, Xinjiang and Yunnan), Nepal, Bhutan, northern India (in the states of Himachal Pradesh, Jammu and Kashmir, Sikkim and Uttarakhand), Pakistan, Afghanistan, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Uzbekistan and Russia |
Translation
|
|
Francis Vandersteen |
| The possession of this animal is not authorized Royal Decree establishing the list of mammals not kept for production purposes that may be kept (M.B. 24.08.2009) |
The Snow Panther (Panthera uncia), also known as the Snow Leopard, Once or Irbis, is a feline in the Pantherinae subfamily. It is now part of the Panthera genus. It is a medium-sized feline with short legs, wide paws and a long tail that accounts for almost half its total length. The face is broad and round, with short, rounded ears. The coat is pale gray to yellow-gray, studded with solid patches and rosettes.
The coat is pale gray to yellow-gray, with an off-white belly and neck. The spots and rosettes are unique to each animal. Identification methods based on the spots on the forehead have been developed. The very long, thick coat is renewed twice a year. In winter, the coat measures five centimeters long on the body and up to twelve centimeters on the belly and tail. The face and neck are dotted with small, round spots. Dark gray rosettes and round spots dot the back, flanks and legs. On the tail, the rosettes become rings as they approach the tip. Two horizontal stripes mark the back from nape to tail. The pattern and color of the Snow Panther's coat provide effective camouflage in the rocky, snow-covered mountains that make up its habitat. Cubs are born with darker fur and large black spots on their backs and flanks, which become rosettes as they grow.
The Snow Panther mainly hunts ungulates, notably the Greater Bharal, but also small mammals and birds. For a feline, plants form an important part of its diet. It occupies vast territories, covering restricted areas for seven to ten days before moving on to another area. This is one of the few felines to have a marked peak in births, in May. Litters, averaging two kittens, are raised by the mother until around 18 to 22 months.
The Snow Panther is strongly associated with mountain habitats, with a preference for steep, rocky ravines. It is found in the high mountain valleys of Central Asia, Central Siberia and the Altai, up to an altitude of 5,500 m. It is listed as a "vulnerable species" on the IUCN Red List. The wild population is estimated at between 4,500 and 8,700 individuals. It is still poached for its fur and bones, and killed in retaliation when it attacks domestic animals. Conservation associations help shepherds build protective enclosures if they agree not to kill predators.
The Snow Panther is a feline whose character is considered particularly peaceful and calm, both in captivity and in the wild. In captivity, several testimonials describe it as very docile, bonded to its keeper and as the gentlest of the large carnivores. In the wild, Snow Leopard attacks on humans are extremely rare. Two cases have been recorded. On July 12, 1940, in the Maloalmaatinsk Gorge near Almaty, an enraged Snow Panther seriously injured two men by attacking them during the day. The second recorded case, again near Almaty, is an attempted attack on a passer-by in winter by a very old, toothless and emaciated individual.
When attacking livestock, the Snow Panther easily abandons its prey, even when only protected by a child armed with a stick. Scientists have collected several reports of the panther failing to defend itself in confrontations with humans, even resulting in the cat's death. One Soviet account tells of a shepherd who caught a Snow Panther by the tail while eating in his sheepfold, dragged it outside and then stoned it with the help of other villagers without the carnivore fighting back. According to Helen Freeman of the Snow Leopard Trust, this gentle behavior may be correlated with the very rare contact between humans and Snow Leopards, whose instincts do not alert them to danger.
The Snow Leopard is active both day and night, although its peak hours are early in the morning and late at night. In areas relatively undisturbed by human activity, it is more active during the day, while in more urbanized areas, particularly where it preys on livestock, it hunts by night and very discreetly. The Snow Leopard follows the seasonal movements of its prey: it moves down into the valleys and coniferous forests in winter, and up into the mountains in summer. It makes its home in a rock crevice and seems to remain faithful to its usual shelters.
To get around in the snow, the Snow Leopard prefers to use existing tracks, such as those left by wild or domestic animals, or even by humans, as one scientist reported a Snow Leopard following the tracks left by his skis. The Snow Leopard can travel in very deep snow, up to 85 cm. In the Tien Shan region, researchers followed a ten-kilometre trail where the snow was so deep that the paw prints sank 43 cm and the feline's belly left a furrow.
To cover its territory, the Snow Leopard prefers steep slopes, ravines and river gorges. It avoids wide-open spaces wherever possible. In Mongolia's Gobi Gurvansaikhan National Park, a young male released in the steppe covered between thirty and forty kilometers, probably in a single night, to reach a more mountainous area. In areas where plateaus and plains are more common, the scientific community suggests that lower relief, such as hills or small mountains 20 to 65 km away, serve as a corridor to reach the mountain ranges preferred by the Snow Leopard.
Apart from the female accompanied by her cubs, the Snow Leopard is a solitary cat. Young from the same sibling may briefly stay together after leaving their mother.
The Snow Panther mainly hunts ungulates such as the Great Bharal (Pseudois nayaur), Siberian Ibex (Capra sibirica), Markhor (Capra falconeri), Urial (Ovis vignei) and Argali (Ovis ammon). Cattle make up a significant proportion of the diet, depending on the region. It also hunts smaller mammals such as the Himalayan Marmot (Marmota himalayana), musk deer and pikas, and birds such as the Chukar Partridge, pheasants and grouse. Carrion is also part of the diet. Vegetables form an important part of the diet. |
|
|
Die Schneeleopard ist ein wildes Tier
|
|
|
Ursprung
|
|
Mongolei, Westchina (in den Provinzen Gansu, Qinghai, Sichuan, Tibet, Xinjiang und Yunnan), Nepal, Bhutan, Nordindien (in den Bundesstaaten Himachal Pradesh, Jammu und Kaschmir, Sikkim und Uttarakhand), Pakistan, Afghanistan, Kasachstan, Kirgisistan, Tadschikistan, Usbekistan und Russland |
Übersetzung
|
|
Francis Vandersteen |
| Die Haltung dieses Tieres ist nicht erlaubt Königlicher Erlass zur Festlegung der Liste der Säugetiere, die nicht zu Produktionszwecken gehalten werden und die gehalten werden dürfen (M.B. 24.08.2009) |
Der Schneeleopard (Panthera uncia), auch Schneeleopard, Once oder Irbis genannt, ist eine Raubkatze aus der Unterfamilie der Pantherinae. Sie gehört heute zur Gattung Panthera. Sie ist eine mittelgroße Katze mit kurzen Beinen, breiten Füßen und einem langen Schwanz, der fast die Hälfte der Gesamtlänge ausmacht. Das Gesicht ist breit und rund und hat kurze, abgerundete Ohren. Das Fell ist blassgrau bis gelbgrau und mit gefüllten Flecken und Rosetten durchsetzt.
Das Fell ist blassgrau bis gelbgrau, wobei der Bauch und der Hals gebrochen weiß sind. Die Flecken und Rosetten sind bei jedem Tier einzigartig. Es wurden Methoden entwickelt, um sie anhand der Flecken auf der Stirn zu identifizieren. Das sehr lange und dichte Fell wird zweimal im Jahr erneuert. Im Winter ist das Fell am Körper fünf Zentimeter lang und an Bauch und Schwanz bis zu zwölf Zentimeter. Das Gesicht und der Hals sind mit kleinen runden Flecken übersät. Dunkelgraue Rosetten und runde Flecken finden sich auf dem Rücken, den Flanken und den Beinen. Auf dem Schwanz werden die Rosetten zu Ringen, wenn sie sich der Schwanzspitze nähern. Zwei horizontale Streifen kennzeichnen den Rücken vom Nacken bis zum Schwanz. Die Muster und die Farbe des Fells des Schneepanthers sind eine effektive Tarnung in den felsigen und schneebedeckten Bergen, die seinen Lebensraum bilden. Die Jungen werden mit einem dunkleren Fell und großen schwarzen Flecken auf dem Rücken und den Flanken geboren, die zu Rosetten werden, wenn sie größer werden.
Der Schneeleopard jagt hauptsächlich Huftiere, vor allem den Großen Bharal, aber auch kleine Säugetiere und Vögel. Pflanzen bilden für eine Raubkatze einen wichtigen Teil ihrer Ernährung. Sie bewohnt große Gebiete, von denen sie sieben bis zehn Tage lang kleinere Bereiche durchstreift, bevor sie sich in ein anderes Gebiet begibt. Sie ist eine der wenigen Katzen, die einen deutlichen Geburtenhöhepunkt im Mai aufweisen. Die Würfe, die im Durchschnitt aus zwei Jungtieren bestehen, werden von der Mutter aufgezogen, bis sie etwa 18 bis 22 Monate alt sind.
Der Schneeleopard ist stark mit Lebensräumen in den Bergen verbunden, wobei er steile, felsige Schluchten bevorzugt. Er kommt in den Tälern der Hochgebirge Zentralasiens, Zentralsibiriens und des Altai bis zu einer Höhe von 5.500 m vor. Sie wird in der Roten Liste der IUCN als "gefährdete Art" geführt. Die Wildpopulation wird auf 4.500 bis 8.700 Tiere geschätzt. Sie wird immer noch wegen ihres Fells oder ihrer Knochen gewildert und aus Vergeltung getötet, wenn sie Haustiere angreift. Schutzorganisationen helfen Hirten beim Bau von Schutzgehegen, wenn sie sich verpflichten, die Raubtiere nicht zu töten.
Der Schneeleopard ist eine Raubkatze, deren Charakter sowohl in Gefangenschaft als auch in freier Wildbahn als besonders friedlich und ruhig gilt. In Gefangenschaft wird er in mehreren Berichten als sehr zahm, an seinen Pfleger gebunden und als das sanftmütigste aller großen Raubtiere beschrieben. In freier Wildbahn sind Angriffe von Schneepanthern auf Menschen äußerst selten. Zwei Fälle sind dokumentiert. Am 12. Juli 1940 verletzte ein tollwütiger Schneeleopard in der Maloalmaatinsk-Schlucht in der Nähe von Almaty zwei Männer schwer, als er sie tagsüber angriff. Der zweite dokumentierte Fall, wieder in der Nähe von Almaty, war ein versuchter Angriff auf einen Passanten im Winter durch ein sehr altes, zahnloses und ausgemergeltes Individuum.
Wenn er Vieh angreift, lässt der Schneeleopard seine Beute leicht im Stich, selbst wenn er nur von einem mit einem Stock bewaffneten Kind beschützt wird. Wissenschaftler haben mehrere Berichte über Panther gesammelt, die sich bei einer Konfrontation mit Menschen nicht wehrten, was sogar zum Tod der Katze führte. In einem sowjetischen Bericht wird von einem Schäfer berichtet, der einen Schneeleoparden beim Fressen in seinem Stall am Schwanz packte, ihn hinauszog und dann mit Hilfe anderer Dorfbewohner steinigte, ohne dass sich das Raubtier wehrte. Laut Helen Freeman vom Snow Leopard Trust kann dieses sanfte Verhalten mit dem sehr seltenen Kontakt zwischen Mensch und Schneeleopard in Verbindung gebracht werden, dessen Instinkt ihn nicht vor Gefahren warnt.
Der Schneeleopard ist sowohl tagsüber als auch nachts aktiv, obwohl seine Aktivitätsspitzen in den frühen Morgen- oder späten Abendstunden liegen. In Gebieten, die noch nicht vom Menschen gestört werden, ist er tagsüber aktiver, während er in urbanisierten Gebieten, insbesondere wenn er Vieh angreift, nachts und sehr unauffällig auf die Jagd geht. Der Schneeleopard folgt den jahreszeitlichen Bewegungen seiner Beutetiere: Im Winter steigt er in die Täler und Nadelwälder hinab und im Sommer wieder in die Berge hinauf. Er nistet sich in einer Felsnische ein und scheint seinen gewohnten Unterschlüpfen treu zu bleiben.
Um sich im Schnee fortzubewegen, nutzt der Schneeleopard vorzugsweise bereits vorhandene Spuren, wie die von Wildtieren, Haustieren oder sogar Menschen. Ein Wissenschaftler berichtete, dass ein Schneeleopard den Spuren seiner Skier folgte. Der Schneeleopard kann sich in sehr hohen Schneehöhen von bis zu 85 cm bewegen. Im Tien Shan folgten Forscher einer zehn Kilometer langen Spur, bei der der Schnee so tief war, dass die Pfotenabdrücke 43 cm tief eintauchten und der Bauch der Raubkatze eine Furche hinterließ.
Um sein Revier zu durchstreifen, nutzt der Schneeleopard bevorzugt steile Stellen, Schluchten oder Flussrinnen. Große, offene Flächen meidet er weitestgehend. Im Gobi-Gurvansaikhan-Nationalpark in der Mongolei legte ein junges Männchen, das in der Steppe freigelassen wurde, zwischen dreißig und vierzig Kilometer zurück, wahrscheinlich in einer einzigen Nacht, um in ein bergigeres Gebiet zu gelangen. In Gebieten, in denen Plateaus und Ebenen häufiger vorkommen, legt die Wissenschaft nahe, dass weniger hohe Erhebungen wie Hügel oder kleine Berge, die 20 bis 65 km entfernt sind, als Korridor dienen, um die vom Schneeleoparden bevorzugten Bergmassive zu erreichen.
Abgesehen von dem Weibchen, das von seinen Jungen begleitet wird, ist der Schneeleopard eine einzelgängerische Raubkatze. Junge aus einem Geschwisterpaar können kurzzeitig zusammenbleiben, nachdem sie ihre Mutter verlassen haben.
Der Schneeleopard jagt hauptsächlich Huftiere wie den Großen Bharal (Pseudois nayaur), den Sibirischen Ibex (Capra sibirica), den Markhor (Capra falconeri), den Urial (Ovis vignei) und den Argali (Ovis ammon). Das Vieh bildet je nach Region einen erheblichen Anteil der Ernährung. Sie jagen auch kleinere Säugetiere wie das Himalaya-Murmeltier (Marmota himalayana), Moschushirsche und Pikas sowie Vögel wie das Chukarhuhn, Fasane oder Raufußhühner. Aas ist ebenfalls Teil der Ernährung. Pflanzen sind ein wichtiger Bestandteil der Ernährung. |
|
|
El Pantera de las nieves es un animal salvaje
|
|
|
Origen
|
|
Mongolia, oeste de China (en las provincias de Gansu, Qinghai, Sichuan, Tíbet, Xinjiang y Yunnan), Nepal, Bután, norte de la India (en los estados de Himachal Pradesh, Jammu y Cachemira, Sikkim y Uttarakhand), Pakistán, Afganistán, Kazajstán, Kirguistán, Tayikistán, Uzbekistán y Rusia |
Traducción
|
|
Francis Vandersteen |
| La posesión de este animal no está autorizada Real Decreto por el que se establece la lista de mamíferos no destinados a la producción que pueden ser mantenidos (M.B. 24.08.2009) |
La pantera de las nieves (Panthera uncia), también conocida como leopardo de las nieves, Once o Irbis, es un felino de la subfamilia Pantherinae. Actualmente forma parte del género Panthera. Es un felino de tamaño mediano, con patas cortas y anchas y una larga cola que representa casi la mitad de su longitud total. La cara es ancha y redonda, con orejas cortas y redondeadas. El pelaje es de color gris pálido a gris amarillento, con manchas sólidas y rosetas.
El pelaje es de gris pálido a gris amarillento, con el vientre y el cuello blanquecinos. Las manchas y rosetas son únicas en cada animal. Se han desarrollado métodos de identificación basados en las manchas de la frente. El pelaje, muy largo y espeso, se renueva dos veces al año. En invierno, el pelo mide cinco centímetros en el cuerpo y hasta doce centímetros en el vientre y la cola. La cara y el cuello están salpicados de pequeñas manchas redondas. La espalda, los flancos y las patas están salpicados de rosetas y manchas redondas de color gris oscuro. En la cola, las rosetas se convierten en anillos a medida que se acercan a la punta. Dos rayas horizontales marcan el dorso desde la nuca hasta la cola. El patrón y el color del pelaje del leopardo de las nieves proporcionan un camuflaje eficaz en las montañas rocosas y nevadas que constituyen su hábitat. Los cachorros nacen con un pelaje más oscuro y grandes manchas negras en la espalda y los flancos, que se convierten en rosetas a medida que crecen.
El leopardo de las nieves caza principalmente ungulados, sobre todo el bharal mayor, pero también pequeños mamíferos y aves. Para un felino, las plantas son una parte importante de su dieta. Ocupa vastos territorios, cubriendo zonas restringidas durante siete a diez días antes de desplazarse a otra zona. Es uno de los pocos felinos que tiene un marcado pico de nacimientos, en mayo. Las camadas tienen una media de dos gatitos y son criados por la madre hasta los 18 o 22 meses.
El leopardo de las nieves está muy asociado a los hábitats de montaña, con preferencia por los barrancos escarpados y rocosos. Se encuentra en los valles de las altas montañas de Asia Central, Siberia Central y el Altai, hasta una altitud de 5.500 m. Está clasificada como "especie vulnerable" en la Lista Roja de la UICN. La población salvaje se estima entre 4.500 y 8.700 individuos. Sigue siendo objeto de caza furtiva por su piel y sus huesos, y se le mata en represalia cuando ataca a animales domésticos. Las asociaciones conservacionistas ayudan a los pastores a construir recintos protectores si se comprometen a no matar a los depredadores.
El leopardo de las nieves es un felino cuyo carácter se considera especialmente pacífico y tranquilo, tanto en cautividad como en libertad. En cautividad, varios relatos lo describen como muy dócil, apegado a su cuidador y como el más manso de los grandes carnívoros. En estado salvaje, los ataques del leopardo de las nieves a humanos son extremadamente raros. Se han registrado dos casos. El 12 de julio de 1940, en el desfiladero de Maloalmaatinsk, cerca de Almaty, un leopardo de las nieves enfurecido hirió gravemente a dos hombres al atacarles durante el día. El segundo caso registrado, también cerca de Almaty, fue un intento de ataque a un transeúnte en invierno por parte de un individuo muy viejo, desdentado y demacrado.
Cuando ataca al ganado, el leopardo de las nieves abandona fácilmente a su presa, incluso cuando sólo está protegido por un niño armado con un palo. Los científicos han recogido varios informes de casos en los que la pantera no logra defenderse cuando se enfrenta a seres humanos, lo que incluso provoca la muerte del felino. Un relato soviético narra la historia de un pastor que atrapó a un leopardo de las nieves por la cola mientras comía en su redil, lo arrastró fuera y luego lo mató a pedradas con la ayuda de otros aldeanos sin que el carnívoro se defendiera. Según Helen Freeman, del Snow Leopard Trust, este suave comportamiento puede estar correlacionado con el rarísimo contacto entre humanos y leopardos de las nieves, cuyo instinto no les alerta del peligro.
El leopardo de las nieves es activo tanto de día como de noche, aunque sus momentos de mayor actividad son a primera hora de la mañana y a última de la noche. En zonas donde hay pocas molestias humanas, es más activo durante el día, mientras que en zonas más urbanizadas, sobre todo donde depreda el ganado, caza de noche y muy discretamente. El leopardo de las nieves sigue los movimientos estacionales de sus presas: baja a los valles y bosques de coníferas en invierno, y sube a las montañas en verano. Se instala en las grietas de las rocas y parece ser fiel a sus refugios habituales.
Para desplazarse por la nieve, el leopardo de las nieves prefiere utilizar las huellas existentes, como las dejadas por animales salvajes o domésticos, o incluso humanos, ya que un científico informó de que un leopardo de las nieves siguió las huellas dejadas por sus esquís. El leopardo de las nieves puede desplazarse por nieves muy profundas, de hasta 85 cm. En el Tien Shan, los investigadores siguieron un rastro de diez kilómetros en el que la nieve era tan profunda que las huellas de las patas se hundían 43 cm y el vientre del felino dejaba un surco.
Para cubrir su territorio, el leopardo de las nieves prefiere las laderas escarpadas, los barrancos y las gargantas de los ríos. En la medida de lo posible, evita los grandes espacios abiertos. En el Parque Nacional de Gobi Gurvansaikhan, en Mongolia, un macho joven liberado en la estepa recorrió entre treinta y cuarenta kilómetros, probablemente en una sola noche, para llegar a una zona más montañosa. En las zonas donde las mesetas y las llanuras son más comunes, la comunidad científica sugiere que los relieves más bajos, como colinas o pequeñas montañas a una distancia de entre 20 y 65 km, sirven de corredor para llegar a las cordilleras que prefiere el leopardo de las nieves.
Aparte de la hembra acompañada de sus cachorros, el leopardo de las nieves es un felino solitario. Las crías de un mismo hermano pueden permanecer juntas brevemente tras abandonar a su madre.
El leopardo de las nieves caza principalmente ungulados como el gran bharal (Pseudois nayaur), el íbice siberiano (Capra sibirica), el markhor (Capra falconeri), el urial (Ovis vignei) y el argalí (Ovis ammon). El ganado constituye una parte importante de su dieta, según las regiones. También caza mamíferos más pequeños como la marmota del Himalaya (Marmota himalayana), ciervos almizcleros y pikas, y aves como la perdiz chukar, faisanes y urogallos. La carroña también forma parte de la dieta. Las verduras constituyen una parte importante de la dieta. |
|
|
De Sneeuwpanter is een wild dier
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Mongolië, het westen van China (in de provincies Gansu, Qinghai, Sichuan, Tibet, Xinjiang en Yunnan), Nepal, Bhutan, het noorden van India (in de deelstaten Himachal Pradesh, Jammu en Kasjmir, Sikkim en Uttarakhand), Pakistan, Afghanistan, Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan, Oezbekistan en Rusland |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
| Het bezit van dit dier is niet toegestaan Koninklijk Besluit tot vaststelling van de lijst van niet voor productiedoeleinden gehouden zoogdieren die wel gehouden mogen worden (M.B. 24.08.2009) |
De sneeuwpanter (Panthera uncia), ook bekend als sneeuwluipaard, Ooit of Irbis, is een kat van de onderfamilie Pantherinae. Hij maakt nu deel uit van het geslacht Panthera. Het is een middelgrote katachtige met korte poten, brede poten en een lange staart die bijna de helft van zijn totale lengte uitmaakt. Het gezicht is breed en rond, met korte, afgeronde oren. De vacht is lichtgrijs tot geelgrijs met effen vlekken en rozetten.
De vacht is lichtgrijs tot geelgrijs, met een gebroken witte buik en nek. De vlekken en rozetten zijn uniek voor elk dier. Er zijn identificatiemethoden ontwikkeld op basis van de vlekken op het voorhoofd. De zeer lange, dikke vacht wordt twee keer per jaar vernieuwd. In de winter is het haar vijf centimeter lang op het lichaam en tot twaalf centimeter op de buik en staart. Het gezicht en de nek zijn bezaaid met kleine ronde vlekken. Op de rug, flanken en poten zijn donkergrijze rozetten en ronde vlekken te zien. Op de staart worden de rozetten ringen naarmate ze de punt naderen. Twee horizontale strepen markeren de rug vanaf de nek tot aan de staart. Het patroon en de kleur van de vacht van de sneeuwluipaard zorgen voor een effectieve camouflage in de rotsachtige, met sneeuw bedekte bergen die zijn leefgebied vormen. Welpen worden geboren met een donkerder vacht en grote zwarte vlekken op hun rug en flanken, die rozetten worden naarmate ze groeien.
De sneeuwluipaard jaagt voornamelijk op hoefdieren, met name de Bharal, maar ook op kleine zoogdieren en vogels. Voor een katachtige zijn planten een belangrijk onderdeel van zijn dieet. Hij bezet uitgestrekte territoria, waarbij hij beperkte gebieden zeven tot tien dagen bestrijkt voordat hij verder trekt naar een ander gebied. Het is een van de weinige katachtigen met een duidelijke geboortepiek in mei. Nesten bevatten gemiddeld twee kittens en worden door de moeder grootgebracht tot ze 18 tot 22 maanden oud zijn.
Het sneeuwluipaard wordt sterk geassocieerd met berggebieden, met een voorkeur voor steile, rotsachtige ravijnen. Hij komt voor in de valleien van het hooggebergte van Centraal-Azië, Centraal-Siberië en de Altai, tot op een hoogte van 5.500 meter. Hij staat op de Rode Lijst van de IUCN als een "kwetsbare soort". De wilde populatie wordt geschat op tussen de 4.500 en 8.700 individuen. Hij wordt nog steeds gestroopt voor zijn vacht en botten en gedood als vergelding wanneer hij huisdieren aanvalt. Verenigingen voor natuurbehoud helpen herders om beschermende omheiningen te bouwen als ze ermee instemmen om geen roofdieren te doden.
Het sneeuwluipaard is een katachtige die zowel in gevangenschap als in het wild als bijzonder vredelievend en kalm wordt beschouwd. In gevangenschap beschrijven verschillende verslagen hem als zeer volgzaam, gehecht aan zijn verzorger en als de zachtaardigste van de grote carnivoren. In het wild zijn aanvallen van sneeuwluipaarden op mensen uiterst zeldzaam. Er zijn twee gevallen bekend. Op 12 juli 1940, in de Maloalmaatinsk kloof nabij Almaty, verwondde een woedende sneeuwluipaard twee mannen ernstig door hen overdag aan te vallen. Het tweede geregistreerde geval, opnieuw in de buurt van Almaty, was een poging tot aanval op een voorbijganger in de winter door een zeer oud, tandeloos en uitgemergeld individu.
Wanneer het sneeuwluipaard vee aanvalt, laat het zijn prooi gemakkelijk in de steek, zelfs wanneer het alleen beschermd wordt door een kind gewapend met een stok. Wetenschappers hebben verschillende verslagen verzameld van panters die zichzelf niet verdedigen wanneer ze geconfronteerd worden met mensen, zelfs met de dood van de kat tot gevolg. Eén Sovjetverslag vertelt het verhaal van een herder die een sneeuwluipaard bij zijn staart ving terwijl hij in zijn schaapskooi aan het eten was, hem naar buiten sleepte en hem vervolgens stenigde met de hulp van andere dorpelingen zonder dat de carnivoor zich verdedigde. Volgens Helen Freeman van de Snow Leopard Trust kan dit zachte gedrag verband houden met het zeer zeldzame contact tussen mensen en Snow Leopards, die door hun instinct niet worden gewaarschuwd voor gevaar.
Het sneeuwluipaard is zowel overdag als 's nachts actief, hoewel de piekactiviteiten 's ochtends vroeg en 's avonds laat plaatsvinden. In gebieden met weinig menselijke verstoring is hij overdag actiever, terwijl hij in meer verstedelijkte gebieden, vooral waar hij op vee jaagt, 's nachts en zeer onopvallend jaagt. De sneeuwluipaard volgt de seizoensgebonden bewegingen van zijn prooi: in de winter trekt hij naar de valleien en naaldbossen en in de zomer naar de bergen. Hij maakt zijn thuis in een rotsspleet en lijkt trouw te blijven aan zijn gebruikelijke schuilplaatsen.
Om zich te verplaatsen in de sneeuw gebruikt het sneeuwluipaard bij voorkeur bestaande sporen, zoals die van wilde of gedomesticeerde dieren, of zelfs die van mensen, zoals een wetenschapper meldde die een sneeuwluipaard de sporen van zijn ski's liet volgen. Het sneeuwluipaard kan zich verplaatsen in zeer diepe sneeuw, tot 85 cm. In de Tien Shan volgden onderzoekers een spoor van tien kilometer waar de sneeuw zo diep was dat de pootafdrukken 43 cm wegzakten en de buik van de kat een groef achterliet.
Om zijn territorium te bedekken, geeft de sneeuwluipaard de voorkeur aan steile hellingen, ravijnen en rivierkloven. Voor zover mogelijk vermijdt hij grote open vlaktes. In het Gobi Gurvansaikhan National Park in Mongolië legde een jong mannetje dat op de steppe was losgelaten dertig tot veertig kilometer af, waarschijnlijk in één nacht, om een meer bergachtig gebied te bereiken. In gebieden waar hoogvlaktes en vlakten meer voorkomen, suggereert de wetenschappelijke gemeenschap dat lager reliëf, zoals heuvels of kleine bergen op 20 tot 65 km afstand, dienen als corridors om de bergketens te bereiken waar de sneeuwluipaard de voorkeur aan geeft.
Afgezien van het vrouwtje dat haar welpen vergezelt, is de sneeuwluipaard een solitaire kat. Jongen van dezelfde broer of zus kunnen kort bij elkaar blijven nadat ze hun moeder hebben verlaten.
Het sneeuwluipaard jaagt voornamelijk op hoefdieren zoals de grote Bharal (Pseudois nayaur), de Siberische steenbok (Capra sibirica), de markhor (Capra falconeri), de Urial (Ovis vignei) en de Argali (Ovis ammon). Een aanzienlijk deel van zijn dieet bestaat uit vee, afhankelijk van de regio. Hij jaagt ook op kleinere zoogdieren zoals de Himalaya Marmot (Marmota himalayana), muskusherten en piká's, en vogels zoals de Chukar patrijs, fazanten en korhoenders. Ook aas maakt deel uit van het dieet. Planten vormen een belangrijk onderdeel van het dieet. |
