 |
|
L'American Bull Ridgeback n'est pas reconnu par la F.C.I.
|
|
|
Origine
|
|
U.S.A. |
Traduction
|
|
Francis Vandersteen |
Cette race est aussi connue sous
|
|
Bull Ridgeback
|
Initialement développé en croisant le Rhodesian Ridgeback avec l'anglais Bullterrier en Afrique du Sud à des fins de chasse, la race maintenant connue sous le nom de Bull Ridgeback américain a été créée en croisant ces bandogs importés d'Afrique avec American Bulldogs à la fin des années 1980. reconnu par ses amateurs comme la variété "Classic American" de la race, avec la lignée américaine Pit Bull Terrier est considérée comme formant le type "Basic American", qui devient de plus en plus populaire. Certains anglais Bullterrier, Staffordshire Bull Terrier et Zulubull ont été introduits dans les années 1990 en Afrique, rendant la race plus agressive, mais aussi plus tenace et agile. Certaines lignées sud-africaines ont également été influencées par le Boerboel, créant une plus grande variété au sein de la population Bull Ridgeback du pays. La plupart des lignées américaines modernes sont basées sur la recette de 1ère génération RR / APBT ou RR / AB, ainsi que sur des croisements entre ces lignées et elles ont une apparence plus bulldogge-esque que Bull Ridgebacks en Afrique et en Europe. Étant essentiellement un bandogge spécialisé, ce chien de travail rare n'est pas officiellement reconnu comme une race au sens traditionnel, bien qu'il devienne modérément populaire aux États-Unis, en particulier dans les régions du sud du pays, où il est utilisé pour la chasse.
Musclé et athlétique, le Bull Ridgeback pourrait avoir un avenir dans les sports canins comme l'agilité, mais en raison de son tempérament territorial et conflictuel, ce charmant bandeau convient mieux à la vie à la ferme. Seuls les chiens avec la crête de marque sur le dos sont élevés pour renforcer le trait. Certains spécimens sont maigres et grands, tandis que d'autres sont assez "intimidants", ressemblant à des Pit Bulls plus gros. La tête est large et large, avec un museau fort et des mâchoires bien développées.
Le nez peut être noir, marron ou rose. Les épis peuvent être cultivés ou laissés naturels, la queue est généralement amarrée et la fourrure courte et dense est préférée dans les tons jaune-lion, bien que d'autres colorants existent, y compris divers bicolores. La taille moyenne est d'environ 25 pouces, mais de plus petits exemples peuvent également être trouvés. |
 |
|
The American Bull Ridgeback is not recognized by the F.C.I.
|
|
|
Origin
|
|
U.S.A. |
Translation
|
|
Francis Vandersteen |
This breed is also known as
|
|
Bull Ridgeback
|
Initially developed by crossing the Rhodesian Ridgeback with the English Bullterrier in South Africa for hunting purposes, the breed now known as the American Bull Ridgeback was created by crossing these bandogs imported from Africa with American Bulldogs in the late 1980s. Recognized by enthusiasts as the "Classic American" variety of the breed, with the American Pit Bull Terrier lineage is considered to form the "Basic American" type, which is becoming increasingly popular. Some English Bullterriers, Staffordshire Bull Terriers and Zulubulls were introduced to Africa in the 1990s, making the breed more aggressive, but also more tenacious and agile. Some South African lines have also been influenced by the Boerboel, creating greater variety within the country's Bull Ridgeback population. Most modern American lines are based on the 1st generation RR / APBT or RR / AB recipe, as well as crosses between these lines, and have a more bulldogge-esque appearance than Bull Ridgebacks in Africa and Europe. Being essentially a specialized bandogge, this rare working dog is not officially recognized as a breed in the traditional sense, although it is becoming moderately popular in the USA, particularly in the southern regions of the country, where it is used for hunting.
Muscular and athletic, the Bull Ridgeback could have a future in dog sports like agility, but because of its territorial and confrontational temperament, this charming headband is best suited to life on the farm. Only dogs with the branded crest on their back are bred to reinforce the trait. Some specimens are lean and tall, while others are quite "intimidating", resembling larger Pit Bulls. The head is broad and wide, with a strong muzzle and well-developed jaws.
The nose can be black, brown or pink. The ears can be cultivated or left natural, the tail is usually docked and the short, dense coat is preferred in yellow-lion tones, although other colorings exist, including various bicolors. The average size is around 25 inches, but smaller examples can also be found. |
 |
|
Die American Bull Ridgeback wird vom F.C.I. nicht anerkannt
|
|
|
Ursprung
|
|
U.S.A. |
Übersetzung
|
|
Francis Vandersteen |
Diese Rasse ist auch bekannt als
|
|
Bull Ridgeback
|
Ursprünglich durch Kreuzung des Rhodesian Ridgeback mit dem englischen Bullterrier in Südafrika zu Jagdzwecken entwickelt, entstand die heute als American Bull Ridgeback bekannte Rasse durch Kreuzung dieser aus Afrika importierten Bandogs mit American Bulldogs in den späten 1980er Jahren. Von ihren Liebhabern als die "Classic American"-Variante der Rasse anerkannt, zusammen mit der amerikanischen Pit Bull Terrier-Linie wird davon ausgegangen, dass sie den "Basic American"-Typ bilden, der immer beliebter wird. Einige englische Bullterrier, Staffordshire Bull Terrier und Zulubull wurden in den 1990er Jahren in Afrika eingeführt, wodurch die Rasse aggressiver, aber auch zäher und wendiger wurde. Einige südafrikanische Linien wurden auch vom Boerboel beeinflusst, was zu einer größeren Vielfalt innerhalb der Bull Ridgeback-Population des Landes führte. Die meisten modernen amerikanischen Linien basieren auf dem Rezept der 1. Generation RR / APBT oder RR / AB sowie auf Kreuzungen zwischen diesen Linien und haben ein bulldogge-ähnlicheres Aussehen als Bull Ridgebacks in Afrika und Europa. Da er im Wesentlichen ein spezialisierter Bandogge ist, wird dieser seltene Arbeitshund nicht offiziell als Rasse im herkömmlichen Sinne anerkannt, obwohl er in den USA mäßig populär wird, insbesondere in den südlichen Regionen des Landes, wo er zur Jagd eingesetzt wird.
Muskulös und athletisch, könnte der Bull Ridgeback eine Zukunft in Hundesportarten wie Agility haben, aber aufgrund seines territorialen und konfliktfreudigen Temperaments eignet sich dieser charmante Ridgeback eher für das Leben auf dem Bauernhof. Nur Hunde mit dem Markenkamm auf dem Rücken werden gezüchtet, um das Merkmal zu verstärken. Einige Exemplare sind dünn und groß, während andere ziemlich "einschüchternd" sind und wie größere Pit Bulls aussehen. Der Kopf ist breit und breit, mit einer kräftigen Schnauze und gut entwickelten Kiefern.
Die Nase kann schwarz, braun oder rosa sein. Die Ohren können gezüchtet oder natürlich belassen werden, der Schwanz ist meist angekoppelt und das kurze, dichte Fell wird bevorzugt in den Farbtönen Löwengelb gefärbt, obwohl es auch andere Färbungen gibt, darunter verschiedene Zweifarbige. Die durchschnittliche Größe beträgt etwa 25 Zoll, aber auch kleinere Exemplare sind zu finden. |
 |
|
El American Bull Ridgeback no es reconocido por el F.C.I.
|
|
|
Origen
|
|
U.S.A. |
Traducción
|
|
Francis Vandersteen |
Esta raza también se conoce como
|
|
Bull Ridgeback
|
Desarrollada originalmente cruzando el Rhodesian Ridgeback con el Bullterrier Inglés en Sudáfrica con fines de caza, la raza conocida actualmente como American Bull Ridgeback se creó cruzando estos bandogs importados de África con Bulldogs Americanos a finales de los años 80. Reconocida por los aficionados como la variedad "Clásica Americana" de la raza, con el linaje del American Pit Bull Terrier se considera que forma el tipo "Básico Americano", cada vez más popular. Algunos Bullterrier ingleses, Staffordshire Bull Terrier y Zulubulls se introdujeron en África en la década de 1990, haciendo que la raza fuera más agresiva, pero también más tenaz y ágil. Algunas líneas sudafricanas también se han visto influidas por el Boerboel, creando una mayor variedad dentro de la población de Bull Ridgeback del país. La mayoría de las líneas americanas modernas se basan en la receta RR / APBT o RR / AB de 1ª generación, así como en cruces entre estas líneas, y tienen un aspecto más parecido al bulldogge que los Bull Ridgebacks de África y Europa. Al ser esencialmente un bandogge especializado, este raro perro de trabajo no está reconocido oficialmente como raza en el sentido tradicional, aunque se está haciendo moderadamente popular en Estados Unidos, sobre todo en las regiones del sur del país, donde se utiliza para la caza.
Musculoso y atlético, el Bull Ridgeback podría tener futuro en deportes caninos como el agility, pero debido a su temperamento territorial y conflictivo, este encantador tocado se adapta mejor a la vida en la granja. Sólo se crían perros con la cresta marcada en el lomo para reforzar el rasgo. Algunos ejemplares son delgados y altos, mientras que otros son bastante "intimidantes", parecidos a Pit Bulls más grandes. La cabeza es ancha y ancha, con un hocico fuerte y mandíbulas bien desarrolladas.
La nariz puede ser negra, marrón o rosa. Las orejas pueden cultivarse o dejarse al natural, la cola suele amputarse y el pelaje, corto y denso, se prefiere en tonos amarillo-león, aunque existen otros colores, incluidos varios bicolores. El tamaño medio es de unos 25 centímetros, pero también pueden encontrarse ejemplares más pequeños. |
 |
|
De American Bull Ridgeback wordt niet erkend door de F.C.I.
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
U.S.A. |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Dit ras staat ook wel bekend als
|
|
Bull Ridgeback
|
Oorspronkelijk ontwikkeld door het kruisen van de Rhodesian Ridgeback met de Engelse Bullterrier in Zuid-Afrika voor jachtdoeleinden, werd het ras dat nu bekend staat als de American Bull Ridgeback gecreëerd door het kruisen van deze uit Afrika geïmporteerde bandhonden met Amerikaanse Bulldogs aan het eind van de jaren 1980. Door liefhebbers erkend als de "Classic American" variëteit van het ras, wordt met de American Pit Bull Terrier afkomst beschouwd als het "Basic American" type, dat steeds populairder wordt. Sommige Engelse Bullterriers, Staffordshire Bull Terriers en Zulubulls werden in de jaren 1990 in Afrika geïntroduceerd, waardoor het ras agressiever, maar ook vasthoudender en wendbaarder werd. Sommige Zuid-Afrikaanse lijnen zijn ook beïnvloed door de Boerboel, waardoor er een grotere variëteit is ontstaan binnen de Bull Ridgeback populatie van het land. De meeste moderne Amerikaanse lijnen zijn gebaseerd op de 1e generatie RR / APBT of RR / AB receptuur, evenals kruisingen tussen deze lijnen, en hebben een meer bulldogge-achtig uiterlijk dan Bull Ridgebacks in Afrika en Europa. Omdat het in wezen een gespecialiseerde bandogge is, wordt deze zeldzame werkhond niet officieel erkend als een ras in de traditionele zin, hoewel hij matig populair wordt in de Verenigde Staten, vooral in de zuidelijke regio's van het land, waar hij wordt gebruikt voor de jacht.
Gespierd en atletisch, zou de Bull Ridgeback een toekomst kunnen hebben in hondensporten zoals behendigheid, maar vanwege zijn territoriale en confronterende temperament is deze charmante hoofdband het meest geschikt voor het leven op de boerderij. Alleen honden met de gebrandmerkte kuif op hun rug worden gefokt om de eigenschap te versterken. Sommige exemplaren zijn mager en groot, terwijl anderen behoorlijk "intimiderend" zijn en op grotere Pit Bulls lijken. Het hoofd is breed en breed, met een sterke snuit en goed ontwikkelde kaken.
De neus kan zwart, bruin of roze zijn. De oren kunnen gecultiveerd zijn of natuurlijk gelaten, de staart is meestal gecoupeerd en de korte, dichte vacht heeft de voorkeur in leeuw-geeltinten, hoewel er ook andere kleuren bestaan, waaronder verschillende bi-kleuren. De gemiddelde grootte is ongeveer 25 inch, maar kleinere exemplaren komen ook voor. |