Français

Hare Indian Dog
Il n'est pas reconnu par la F.C.I.

Origine
Canada
Traduction
Francis Vandersteen
Le Hare Indian Dog est un chien domestiqué éteint; peut-être une race de chien domestique, coyote hybride/chien ou coyote domestique; précédemment trouvé et élevé à l'origine dans le nord du Canada par les Indiens Hare pour la chasse. Il avait la vitesse et certaines caractéristiques du coyote, mais le tempérament domestique et d'autres caractéristiques d'un chien domestique. Il perdit progressivement son utilité avec le déclin des méthodes de chasse autochtones et disparut ou perdit son identité distincte par le biais de croisements avec des chiens au 19ème siècle, bien que certains prétendent que la race existe toujours sous une forme modifiée.

Le Hare Indian Dog était un chien domestique minuscule, de construction mince, doté d'une petite tête et d'un museau étroit, pointu et allongé. Ses oreilles pointues étaient dressées et larges à la base, et plus rapprochées que celles du chien eskimo canadien. Ses jambes étaient minces et plutôt longues. La queue était épaisse et touffue, et elle se courbait vers le haut sur la hanche droite, mais pas à la hauteur du chien eskimo canadien. La fourrure était longue et droite, la couleur de base étant blanche avec de grandes taches noires grisâtres irrégulières entremêlées de diverses nuances de brun. L'extérieur des oreilles était couvert de courts poils bruns qui s'assombrissaient à la base. La fourrure à l'intérieur des oreilles était longue et blanche. La fourrure du museau était courte et blanche, comme pour les jambes, bien qu'elle devienne plus longue et plus épaisse aux pieds. Des taches noires étaient présentes autour des yeux. Comme les loups avec lesquels il était sympatrique, il avait de longs poils entre les orteils, qui dépassaient sur la plante des pieds, avec des protubérances calleuses et nues, présentes à la racine des orteils et des plantes, même en hiver. En taille, il était intermédiaire au coyote et au renard roux américain.

Le Hare Indian Dog est très joueur, possède une disposition affectueuse et est rapidement gagné par la gentillesse. Cependant, il n’est pas très docile et n’aime pas le confinement de toutes sortes. Il aime beaucoup être caressé, se frotte le dos contre la main comme un chat et fait bientôt la connaissance d'un inconnu. Comme un animal sauvage, il est très attentif aux blessures et ne s’accroupit pas non plus comme un épagneul; mais s'il est conscient d'avoir mérité un châtiment, il passera toute la journée autour de la tente de son maître sans arriver à sa portée, même s'il l'appelle. Son hurlement, lorsqu'il est blessé ou effrayé, est celui du loup; mais quand il voit un objet inhabituel, il tente singulièrement d'aboyer, en commençant par une sorte de grognement, qui n'est cependant pas déplaisant, et se terminant par un hurlement prolongé. Sa voix ressemble beaucoup à celle du loup des prairies (coyote). Les plus gros chiens que nous avions pour le trait au fort Franklin et qui appartenaient à la race métisse couramment utilisés aux postes de fourrure, avaient l'habitude de poursuivre les Hare Indian Dog dans le but de les dévorer; mais ce dernier les a largement dépassés en vitesse et a facilement réussi à s'échapper.

Un auteur pense que la race est issue d'un croisement entre chiens d'ours tahltan et chiens introduits sur le continent nord-américain par des explorateurs vikings, car elle présente de fortes similitudes en termes d'apparence et de comportement. En revanche, sir J. Richardson d’Edimbourg, qui a étudié la race dans les années 1820, dans sa forme originale avant de se diluer par croisement avec d’autres races, ne pouvait déceler aucune différence décisive de forme entre cette race et un coyote. c'était une version domestiquée de l'animal sauvage. Il a écrit: "Le Hare Indian Dog ou du fleuve Mackenzie a le même rapport avec le loup des Prairies (coyote), que le chien d'Esquimeaux (Malamute) avec le grand loup gris". La race semblait être exclusivement gardée par le lièvre Indiens et autres tribus voisines, telles que les tribus Bear, Mountain, Dogrib, Cree, Slavey et Chippewa vivant dans les territoires du nord-ouest du Canada et des Etats-Unis autour du lac Great Bear, du sud-ouest au lac Winnipeg et du lac Supérieur et à l'ouest du Mackenzie Rivière.

Les Indiens les considéraient comme des chasseurs de cours d'eau et vivaient presque entièrement du produit de chaque chasse. Bien qu'ils ne soient pas assez gros pour représenter un danger pour l'orignal et le renne qu'ils chassaient, leur petite taille et leurs pieds larges leur permettaient de poursuivre de grands ongulés dans la neige épaisse, en les maintenant à distance jusqu'à l'arrivée des chasseurs. Il était trop petit pour être utilisé comme une bête de somme. Les Indiens étaient généralement convaincus que l'origine du chien était liée au renard arctique. Lorsqu’il a été examiné pour la première fois par des biologistes européens, le Hare Indian Dog s’est révélé être presque identique au coyote en ce qui concerne sa forme (à l’exception du plus petit crâne de ce dernier) et sa longueur de fourrure. Les premiers Hare Indian Dog à être emmenés en Europe ont été présentés à la Zoological Society of London, après l'expédition Coppermine de 1819 à 1822 de Sir John Richardson et John Franklin. Bien que répandue à l'origine dans la plupart des régions du nord de l'Amérique du Nord, la race est en déclin après l'introduction d'armes à feu qui rendit ses capacités de chasse inutiles. Il s'est progressivement mêlé à d'autres races telles que le chien de Terre-Neuve, le chien canadien esquimau et les métis.

English

Hare Indian Dog
He is not recognized by the F.C.I.

Origin
Canada
Translation
Francis Vandersteen
The Hare Indian Dog is an extinct domesticated dog; possibly a breed of domestic dog, hybrid coyote/dog or domestic coyote; previously found and originally bred in northern Canada by the Hare Indians for hunting. It had the speed and certain characteristics of the coyote, but the domestic temperament and other features of a domestic dog. It gradually lost its usefulness with the decline of native hunting methods and disappeared or lost its distinct identity through cross-breeding with dogs in the 19th century, although some claim the breed still exists in a modified form.

The Hare Indian Dog was a tiny domestic dog of slender build, with a small head and narrow, pointed, elongated muzzle. Its pointed ears were erect and broad at the base, and closer together than those of the Canadian Eskimo Dog. Its legs were slender and rather long. The tail was thick and bushy, curving upwards on the right hip, but not to the height of the Canadian Eskimo Dog. The coat was long and straight, the basic color being white with large irregular grayish black patches interspersed with various shades of brown. The outside of the ears was covered with short brown hairs that darkened at the base. The fur on the inside of the ears was long and white. The fur on the muzzle was short and white, as on the legs, although it became longer and thicker on the feet. Black patches were present around the eyes. Like the wolves with whom he was sympathetic, he had long hair between his toes, which protruded onto the soles of his feet, with naked, calloused protuberances present at the roots of toes and plants, even in winter. In size, it was intermediate to the coyote and the American red fox.

The Hare Indian Dog is very playful, has an affectionate disposition and is quickly won over by kindness. However, it is not very docile and does not like confinement of any kind. He loves to be stroked, rubs his back against your hand like a cat, and soon makes the acquaintance of a stranger. Like a wild animal, he's very attentive to wounds and doesn't crouch like a spaniel either; but if he's aware that he's deserved punishment, he'll spend all day around his master's tent without reaching his litter, even if he calls for it. His howl, when wounded or frightened, is that of the wolf; but when he sees an unusual object, he makes a singular attempt to bark, starting with a sort of growl, which is not unpleasant, and ending with a prolonged howl. Its voice is very similar to that of the prairie wolf (coyote). The largest dogs we had for draught at Fort Franklin, belonging to the Métis breed commonly used at fur posts, used to chase Hare Indian Dogs with the aim of devouring them; but the latter far outstripped them in speed and easily escaped.

One author believes that the breed originated from a cross between Tahltan bear dogs and dogs introduced to the North American continent by Viking explorers, as it shows strong similarities in appearance and behavior. By contrast, Sir J. Richardson of Edinburgh, who studied the breed in the 1820s, in its original form before being diluted by cross-breeding with other breeds, could detect no decisive difference in form between this breed and a coyote. it was a domesticated version of the wild animal. He wrote: "The Hare Indian Dog or Mackenzie River Dog bears the same relationship to the prairie wolf (coyote), as the Eskimo dog (Malamute) does to the great gray wolf". The breed seemed to be kept exclusively by the Hare Indians and other neighboring tribes, such as the Bear, Mountain, Dogrib, Cree, Slavey and Chippewa living in the territories of northwestern Canada and the USA around Great Bear Lake, southwest to Lake Winnipeg and Lake Superior and west of the Mackenzie River.

The Indians considered them to be river hunters, and lived almost entirely off the products of each hunt. Although not large enough to pose a danger to the moose and reindeer they hunted, their small size and wide feet enabled them to pursue large ungulates in deep snow, keeping them at bay until the hunters arrived. It was too small to be used as a beast of burden. The Indians were generally convinced that the dog's origin lay in the Arctic fox. When first examined by European biologists, the Hare Indian Dog was found to be almost identical to the coyote in shape (with the exception of the latter's smaller skull) and fur length. The first Hare Indian Dogs to be taken to Europe were presented to the Zoological Society of London, following Sir John Richardson and John Franklin's 1819-1822 Coppermine expedition. Although originally widespread in most of northern North America, the breed declined after the introduction of firearms rendered its hunting abilities useless. It gradually mixed with other breeds such as the Newfoundland dog, the Canadian Eskimo dog and half-breeds.


Deutsch

Hare Indian Dog
Er wird vom F.C.I. nicht anerkannt

Ursprung
Kanada
Übersetzung
Francis Vandersteen
Der Hare Indian Dog ist ein ausgestorbener domestizierter Hund, möglicherweise eine Haushundrasse, ein Kojote-Hybrid oder ein Hauskojote, der ursprünglich im Norden Kanadas von den Hare-Indianern für die Jagd gefunden und gezüchtet wurde. Er hatte die Geschwindigkeit und einige Eigenschaften des Kojoten, aber das häusliche Temperament und andere Eigenschaften eines Haushundes. Mit dem Rückgang der Jagdmethoden der Ureinwohner verlor er allmählich seine Nützlichkeit und verschwand oder verlor seine unverwechselbare Identität durch Kreuzungen mit Hunden im 19. Jahrhundert, obwohl einige behaupten, dass die Rasse in veränderter Form immer noch existiert.

Der Hare Indian Dog war ein winziger, schlank gebauter Haushund mit einem kleinen Kopf und einer schmalen, spitzen und länglichen Schnauze. Seine spitzen Ohren standen aufrecht und waren an der Basis breit und standen enger zusammen als die des kanadischen Eskimohundes. Seine Beine waren schlank und ziemlich lang. Der Schwanz war dick und buschig und bog sich an der rechten Hüfte nach oben, aber nicht auf die Höhe des Kanadischen Eskimohundes. Das Fell war lang und gerade, die Grundfarbe war weiß mit großen, unregelmäßigen gräulich-schwarzen Flecken, die mit verschiedenen Brauntönen durchmischt waren. Die Außenseite der Ohren war mit kurzen braunen Haaren bedeckt, die an der Basis dunkler wurden. Das Fell an der Innenseite der Ohren war lang und weiß. Das Fell an der Schnauze war kurz und weiß, ebenso wie an den Beinen, obwohl es an den Füßen länger und dichter wurde. Um die Augen herum waren schwarze Flecken vorhanden. Wie die Wölfe, mit denen er sympathisch war, hatte er lange Haare zwischen den Zehen, die über die Fußsohlen hinausragten, mit schwieligen, nackten Vorsprüngen, die an den Wurzeln der Zehen und der Pflanzen auch im Winter vorhanden waren. In der Größe lag er zwischen dem Kojoten und dem amerikanischen Rotfuchs.

Der Hare Indian Dog ist sehr verspielt, besitzt eine liebevolle Veranlagung und wird schnell von Freundlichkeit gewonnen. Allerdings ist er nicht sehr gelehrig und mag keine Enge jeglicher Art. Er lässt sich sehr gerne streicheln, reibt seinen Rücken wie eine Katze an der Hand und macht bald Bekanntschaft mit einem Fremden. Wie ein wildes Tier achtet er sehr auf Verletzungen und hockt sich auch nicht wie ein Spaniel hin, aber wenn er weiß, dass er eine Strafe verdient hat, wird er den ganzen Tag um das Zelt seines Besitzers herumlaufen, ohne in seine Reichweite zu kommen, selbst wenn er ihn ruft. Wenn er verletzt oder verängstigt ist, heult er wie ein Wolf, aber wenn er etwas Ungewöhnliches sieht, versucht er auf einzigartige Weise zu bellen, beginnend mit einer Art Knurren, das jedoch nicht unangenehm ist, und endend mit einem langgezogenen Heulen. Seine Stimme klingt sehr ähnlich wie die des Präriewolfs (Coyote). Die größten Hunde, die wir als Zugtiere in Fort Franklin hatten und die zu der Mischlingsrasse gehörten, die häufig in den Pelzstationen eingesetzt wird, pflegten die Hare Indian Dogs zu verfolgen, um sie zu fressen, aber der letztere war ihnen an Geschwindigkeit weit überlegen und konnte leicht fliehen.

Ein Autor glaubt, dass die Rasse aus einer Kreuzung zwischen tahltanischen Bärenhunden und Hunden, die von wikingerzeitlichen Entdeckern auf den nordamerikanischen Kontinent gebracht wurden, entstanden ist, da sie sich in Aussehen und Verhalten stark ähneln. Sir J. Richardson aus Edinburgh, der die Rasse in den 1820er Jahren in ihrer ursprünglichen Form studierte, bevor sie durch Kreuzung mit anderen Rassen verwässert wurde, konnte jedoch keinen entscheidenden Unterschied in der Form zwischen dieser Rasse und einem Kojoten erkennen. Er schrieb: "Der Hare Indian Dog oder Mackenzie River Dog hat die gleiche Beziehung zum Präriewolf (Kojoten) wie der Eskimohund (Malamute) zum großen Grauwolf". Die Rasse schien ausschließlich vom Hasen gehalten zu werden Indianer und andere benachbarte Stämme wie die Bear-, Mountain-, Dogrib-, Cree-, Slavey- und Chippewa-Stämme, die in den nordwestlichen Gebieten Kanadas und der USA um den Great Bear Lake, von Südwesten bis zum Winnipeg Lake und Lake Superior und westlich des Mackenzie Rivers lebten.

Die Indianer betrachteten sie als Flussjäger und lebten fast ausschließlich von den Erträgen jeder Jagd. Obwohl sie nicht groß genug waren, um eine Gefahr für die von ihnen gejagten Elche und Rentiere darzustellen, konnten sie aufgrund ihrer geringen Größe und breiten Füße große Huftiere im dichten Schnee verfolgen und sie bis zum Eintreffen der Jäger auf Abstand halten. Für die Verwendung als Lasttier war er zu klein. Die Indianer waren allgemein davon überzeugt, dass der Ursprung des Hundes mit dem Polarfuchs zusammenhing. Als der Hare Indian Dog zum ersten Mal von europäischen Biologen untersucht wurde, stellte sich heraus, dass er in Bezug auf seine Form (mit Ausnahme des kleineren Schädels des Kojoten) und die Länge seines Fells fast identisch mit dem Kojoten war. Die ersten Hare Indian Dogs, die nach Europa gebracht wurden, wurden der Zoological Society of London nach der Coppermine-Expedition von 1819 bis 1822 von Sir John Richardson und John Franklin vorgestellt. Obwohl ursprünglich in den meisten nördlichen Regionen Nordamerikas verbreitet, war die Rasse nach der Einführung von Schusswaffen, die ihre Jagdfähigkeiten nutzlos machten, im Niedergang begriffen. Nach und nach vermischte er sich mit anderen Rassen wie dem Neufundländerhund, dem Kanadischen Eskimohund und Mischlingen.


Español

Hare Indian Dog
Él no es reconocido por el F.C.I.

Origen
Canadá
Traducción
Francis Vandersteen
El Perro de los Indios Hare es un perro domesticado extinto; posiblemente una raza de perro doméstico, híbrido coyote/perro o coyote doméstico; encontrado anteriormente y criado originalmente en el norte de Canadá por los Indios Hare para la caza. Tenía la velocidad y ciertas características del coyote, pero el temperamento doméstico y otras características de un perro doméstico. Perdió gradualmente su utilidad con el declive de los métodos de caza nativos y desapareció o perdió su identidad distintiva por el cruce con perros en el siglo XIX, aunque algunos afirman que la raza aún existe en una forma modificada.

El Hare Indian Dog era un perro doméstico diminuto y de constitución delgada, con una cabeza pequeña y un hocico estrecho, puntiagudo y alargado. Sus orejas puntiagudas eran erguidas y anchas en la base, y estaban más juntas que las del perro esquimal canadiense. Sus patas eran delgadas y bastante largas. La cola era gruesa y tupida, curvándose hacia arriba sobre la cadera derecha, pero no a la altura del esquimal canadiense. El pelaje era largo y liso, de color blanco con grandes manchas irregulares de color negro grisáceo intercaladas con varios tonos de marrón. La parte exterior de las orejas estaba cubierta de pelos marrones cortos que se oscurecían en la base. El pelaje del interior de las orejas es largo y blanco. El pelaje del hocico era corto y blanco, al igual que el de las patas, aunque se volvía más largo y grueso en los pies. Tenía manchas negras alrededor de los ojos. Al igual que los lobos con los que simpatizaba, tenía pelo largo entre los dedos, que sobresalía en las plantas de los pies, con protuberancias desnudas y callosas presentes en las raíces de los dedos y las plantas, incluso en invierno. En tamaño, era intermedio entre el coyote y el zorro rojo americano.

El Perro de las Indias Liebres es muy juguetón, tiene un carácter afectuoso y se deja conquistar rápidamente por la amabilidad. Sin embargo, no es muy dócil y no le gusta el confinamiento de ningún tipo. Le encanta que le acaricien, frota el lomo contra la mano como un gato y no tarda en conocer a un extraño. Como un animal salvaje, está muy atento a las heridas y tampoco se agazapa como un spaniel; pero si es consciente de que ha merecido un castigo, se pasará todo el día alrededor de la tienda de su amo sin llegar a su camada, aunque lo llame. Su aullido, cuando está herido o asustado, es el del lobo; pero cuando ve un objeto insólito, hace un singular intento de ladrar, comenzando con una especie de gruñido, que no es por ello desagradable, y terminando con un aullido prolongado. Su voz es muy parecida a la del lobo de las praderas (coyote). Los perros más grandes que teníamos para el tiro en Fort Franklin, y que pertenecían a la raza mestiza comúnmente utilizada en los puestos de pieles, tenían la costumbre de perseguir al perro indio liebre con el fin de devorarlo; pero este último los superaba con creces en velocidad, y lograba escapar fácilmente.

Un autor cree que la raza procede de un cruce entre perros oso tahltaneses y perros introducidos en el continente norteamericano por los exploradores vikingos, ya que existen grandes similitudes de aspecto y comportamiento. Por otra parte, Sir J. Richardson de Edimburgo, que estudió la raza en la década de 1820, en su forma original antes de que se diluyera por cruces con otras razas, no pudo detectar ninguna diferencia decisiva en la forma entre esta raza y un coyote. se trataba de una versión domesticada del animal salvaje. Escribió: "El perro indio de liebre o perro del río Mackenzie guarda la misma relación con el lobo de las praderas (coyote) que el perro esquimal (malamute) con el gran lobo gris". Al parecer, la raza era mantenida exclusivamente por los indios liebres y otras tribus vecinas, como las tribus oso, montaña, dogrib, cree, slavey y chippewa, que vivían en los territorios del noroeste de Canadá y Estados Unidos alrededor del Gran Lago del Oso, al suroeste del lago Winnipeg y el lago Superior y al oeste del río Mackenzie.

Los indios los consideraban cazadores fluviales y vivían casi exclusivamente del producto de cada cacería. Aunque no eran lo bastante grandes como para suponer un peligro para los alces y renos que cazaban, su pequeño tamaño y sus anchas patas les permitían perseguir a los grandes ungulados en la nieve profunda, manteniéndolos a raya hasta que llegaban los cazadores. Era demasiado pequeño para utilizarlo como bestia de carga. En general, los indios estaban convencidos de que el origen del perro estaba vinculado al zorro ártico. Cuando fue examinado por primera vez por biólogos europeos, se descubrió que era casi idéntico al coyote en forma (con la excepción del cráneo más pequeño de este último) y longitud del pelaje. Los primeros Hare Indian Dogs que se llevaron a Europa fueron presentados a la Sociedad Zoológica de Londres, tras la expedición Coppermine de 1819 a 1822 de Sir John Richardson y John Franklin. Aunque originalmente estaba muy extendida por la mayor parte del norte de Norteamérica, la raza decayó después de que la introducción de las armas de fuego inutilizara sus aptitudes para la caza. Se mezcló gradualmente con otras razas, como el perro de Terranova, el perro esquimal canadiense y los mestizos.


Nederlands

Hare Indian Dog
Hij wordt niet erkend door de F.C.I.

Land van oorsprong
Canada
Vertaling
Francis Vandersteen
De Hare Indian Dog is een uitgestorven gedomesticeerde hond; mogelijk een ras van gedomesticeerde hond, hybride coyote/hond of gedomesticeerde coyote; vroeger gevonden en oorspronkelijk gefokt in het noorden van Canada door de Hare Indianen voor de jacht. Het had de snelheid en bepaalde kenmerken van de coyote, maar het huiselijke temperament en andere kenmerken van een huishond. Het verloor geleidelijk zijn nut met de afname van inheemse jachtmethoden en verdween of verloor zijn aparte identiteit door kruisingen met honden in de 19e eeuw, hoewel sommigen beweren dat het ras nog steeds bestaat in een aangepaste vorm.

De Haas Indian Dog was een kleine, dun gebouwde huishond met een klein hoofd en een smalle, puntige, langwerpige snuit. Zijn puntige oren waren rechtop en breed aan de basis, en dichter bij elkaar dan die van de Canadese Eskimo Dog. Zijn poten waren slank en tamelijk lang. De staart was dik en borstelig en boog omhoog op de rechterheup, maar niet zo hoog als die van de Canadese Eskimo. De vacht was lang en recht, de basiskleur was wit met grote onregelmatige grijszwarte vlekken afgewisseld met verschillende bruintinten. De buitenkant van de oren was bedekt met korte bruine haren die donkerder werden aan de basis. De vacht aan de binnenkant van de oren was lang en wit. De vacht op de snuit was kort en wit, net als op de poten, hoewel het langer en dikker werd op de voeten. Er waren zwarte vlekken rond de ogen. Net als de wolven met wie hij sympathiseerde, had hij lange haren tussen zijn tenen, die uitstaken op zijn voetzolen, met naakte, eeltige uitsteeksels bij de wortels van tenen en planten, zelfs in de winter. Qua grootte zat hij tussen de coyote en de Amerikaanse rode vos in.

De Haas Indian Dog is erg speels, heeft een aanhankelijke inborst en is snel gewonnen voor vriendelijkheid. Hij is echter niet erg volgzaam en houdt niet van enige vorm van opsluiting. Hij vindt het heerlijk om geaaid te worden, wrijft zijn rug tegen je hand als een kat en maakt snel kennis met een vreemde. Als een wild dier heeft hij veel aandacht voor wonden en hij hurkt ook niet zoals een spaniël; maar als hij zich ervan bewust is dat hij straf heeft verdiend, zal hij de hele dag rond de tent van zijn baasje doorbrengen zonder bij zijn nest te komen, zelfs als hij erom roept. Zijn gehuil, als hij gewond of bang is, is dat van de wolf; maar als hij een ongewoon object ziet, doet hij een bijzondere poging om te blaffen, beginnend met een soort grommen, wat niet onaangenaam is, en eindigend met een langdurig gehuil. Zijn stem lijkt erg op die van de prairiewolf (coyote). De grotere honden die we in Fort Franklin als drijfhonden hadden, en die behoorden tot het halfbloedras dat vaak gebruikt werd op de bontposten, hadden de gewoonte om de Haas Indian Dog te achtervolgen met de bedoeling om hem te verslinden; maar deze overtrof hen in snelheid en slaagde er gemakkelijk in om te ontsnappen.

Eén auteur gelooft dat het ras is ontstaan uit een kruising tussen Tahltan berenhonden en honden die op het Noord-Amerikaanse continent werden geïntroduceerd door Viking ontdekkingsreizigers, aangezien er sterke overeenkomsten zijn in uiterlijk en gedrag. Aan de andere kant, Sir J. Richardson uit Edinburgh, die het ras bestudeerde in de jaren 1820, in zijn oorspronkelijke vorm voordat het werd verdund door kruising met andere rassen, kon geen doorslaggevend verschil in vorm ontdekken tussen dit ras en een coyote. het was een gedomesticeerde versie van het wilde dier. Hij schreef: "De Hare Indian Dog of Mackenzie River Dog heeft dezelfde verwantschap met de prairiewolf (coyote) als de Eskimohond (Malamute) met de grote grijze wolf". Het ras leek uitsluitend te worden gehouden door de Hare Indianen en andere naburige stammen, zoals de Bear, Mountain, Dogrib, Cree, Slavey en Chippewa stammen die leefden in de gebieden van het noordwesten van Canada en de Verenigde Staten rond Great Bear Lake, ten zuidwesten tot Lake Winnipeg en Lake Superior en ten westen van de Mackenzie River.

De Indianen beschouwden hen als rivierjagers en leefden bijna volledig van de opbrengst van elke jacht. Hoewel ze niet groot genoeg waren om een gevaar te vormen voor de elanden en rendieren waarop ze jaagden, konden ze door hun kleine formaat en brede voeten grote hoefdieren in diepe sneeuw achtervolgen en op afstand houden tot de jagers arriveerden. Hij was te klein om als lastdier te worden gebruikt. De Indianen waren er algemeen van overtuigd dat de oorsprong van de hond in verband stond met de poolvos. Toen hij voor het eerst werd onderzocht door Europese biologen, bleek de Haas Indian Dog bijna identiek te zijn aan de coyote in vorm (met uitzondering van de kleinere schedel van de laatste) en vachtlengte. De eerste Hare Indian Dogs die werden meegenomen naar Europa werden gepresenteerd aan de Zoological Society of London, na de Coppermine expeditie van 1819 tot 1822 door Sir John Richardson en John Franklin. Hoewel oorspronkelijk wijdverspreid in het grootste deel van het noorden van Noord-Amerika, ging het ras achteruit nadat de introductie van vuurwapens zijn jachtcapaciteiten onbruikbaar maakte. Het vermengde zich geleidelijk met andere rassen zoals de Newfoundland hond, de Canadese Eskimo hond en half-rassen.


Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Bulldog Schnauzer -- Bulldog X Schnauzer nain

    Bulldog Schnauzer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bulldog Schnauzer Le Bulldog Schnauzer est généralement un chien de taille petite à moyenne avec un comportement ludique mais doux. C'est un croisement entre le Bulldog et le Schnauzer nain qui est reconnu par l'American Canine...
  • Schnauzer nain

    Schnauzer nain Standard FCI Nº 183 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 1.2 Pinscher et Schnauzer Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mercredi 13 juillet 1955 Publication du...
  • Bull Daniff -- Bullmastiff X Dogue Allemand

    Bull Daniff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous DaniffMastidane Brève présentation du Bull Daniff Le Bull Daniff est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bullmastiff et le Dogue Allemand. Le Bull Daniff sera un chien de grande taille à géant. Son...
  • Bull Chow Terrier -- Bull Terrier X Chow Chow

    Bull Chow Terrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull Chow Terrier Le Bull Chow Terrier est une race de création, composée de deux races pures, le Bull Terrier et le Chow Chow. Le Bull Chow Terrier sera un gros chien pesant entre 25 et 32 kilos. Les deux races parentales sont...
  • Bullboxer Staff -- Boxer X Staffordshire Terrier Americain

    Bullboxer Staff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Staff Les Bullboxer Staff sont des chiens de compagnie affectueux, protecteurs et enjoués. Ils sont connus pour leur dévouement envers leurs propriétaires et les membres de leur famille. Leur durée de vie moyenne est de 10...
  • Bullboxer Pit -- Boxer X American Pit Bull Terrier

    Bullboxer Pit Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Pit Le Bullboxer Pit, également connu sous le nom de Bullboxer américain, est une race mixte populaire. C'est un hybride du Boxer et de l'American Pit Bull Terrier, deux chiens puissants qui étaient autrefois élevés comme...
  • Bull-Boxer -- Bulldog anglais X Boxer

    Bull-Boxer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Boxer Le Bull-Boxer est une race de création, croisant le Bulldog anglais et le Boxer. Cet hybride est un gros chien trapu avec des poils courts et lisses. Son doux visage ridé fera fondre votre coeur. C'est un chien nécessitant...
  • Bull-Aussie -- Bulldog anglais X Berger australien

    Bull-Aussie Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Aussie Le Bull-Aussie est le résultat du croisement d'un Bulldog anglais et d'un Berger australien. Parce que les deux parents sont de race pure, le Bull-Aussie est considéré comme une race de création. Votre Bull-Aussie sera un chien...
  • Bullador -- Bulldog anglais X Retriever du Labrador

    Bullador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullador Le Bullador est un hybride du Bulldog anglais et du Retriever du Labrador, un chien de taille moyenne à grande avec une attitude optimiste et amicale. Ces chiens peuvent parfois fournir des services de chien de garde et de...
  • Bulldog

    Bulldog Standard FCI Nº 149 Origine Grande-Bretagne Traduction R. Triquet. Mise à jour J. Mulholland.  / Version originale : (EN) Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 2.1 Molossoïdes, type Dogue Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif...
  • BT Walker -- Boxer X Treeing Walker Coonhound

    BT Walker Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du BT Walker Le BT Walker est un croisement entre le Treeing Walker Coonhound et le Boxer. C'est un gros chien avec des poils courts et bien sûrs qui est parfait pour tout type de temps. En raison du fait que les deux races parentales sont...
  • Treeing Walker Coonhound

    Treeing Walker Coonhound Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Treeing Walker Coonhound Le Treeing Walker Coonhound descend à la fois du Foxhound anglais et du Foxhound américain, qui étaient à l'origine utilisés comme chiens de chasse. A l'origine, le Treeing Walker Coonhound était destiné à la...