 |
|
Le Chacal doré est un animal sauvage
|
|
|
Origine
|
|
Afrique, Europe et Asie |
Traduction
|
|
Francis Vandersteen |
La détention de cet animal n'est pas autorisée Arrêté royal fixant la liste des mammifères non détenus à des fins de production qui peuvent être détenus (M.B. 24.08.2009) |
Le Chacal doré (Canis aureus) est une espèce de canidés qui se rencontre dans le nord et l'est de l'Afrique (particulièrement en Algérie et en Tunisie), le sud-est de l'Europe, au Moyen-Orient et jusque dans le sud de l'Asie (Birmanie, Inde).
Réapparu en Hongrie après en avoir disparu, il aurait également été aperçu en Suisse à l'automne 2011 ainsi qu'en 2015 dans les Grisons. Début 2016, un chacal doré a été abattu par mégarde dans la région de Surselva (Grisons, Suisse). Il s'agit de la première preuve tangible de l'existence de cette espèce en Suisse. Il a également été identifié au printemps 2013 sur l'ile d'Hiiumaa en Estonie dans la mer Baltique. Il aurait gagné cette vaste ile en traversant la banquise. En septembre 2015, un individu tué sur la route par un véhicule a été identifié dans le Jutland au Danemark. En France, un individu a été photographié par un piège automatique dans le Chablais, en Haute-Savoie fin 2017.
Autrefois largement présent (selon des preuves paléontologiques fossiles), c'est l'une des espèces de canidés les plus répandues dans le monde, avec de vastes territoires en Europe centrale, orientale et australe, en Afrique du Nord et dans certaines régions d'Asie.
Il a survécu dans des zones reculées, souvent désertiques, mais ce n'est pas une espèce uniquement adaptée aux pays chauds : il est fréquent au paléolithique dans le Caucase, et comme la hyène et la Genette (Genetta genetta) il a été contemporain des bisons, aurochs, mammouths et autres exemples de la faune contemporaine de l'Homme préhistorique en France durant les derniers interglaciaires.
Depuis le Moyen Âge et surtout dans la période moderne sa répartition européenne semble avoir été très fluctuante, avec notamment des baisses spectaculaires jusqu'en 1960, une période de récupération (années 1960, années 1970) puis une expansion notamment vers le nord-ouest de l'Europe (depuis le début des années 1980).
Il s’agit d’une espèce sociale, dont l'unité de base sociale se compose d'un couple en état de se reproduire, accompagné de ses petits. Très opportuniste, le chacal doré est capable d'exploiter un grand nombre de ressources alimentaires allant de fruits et d'insectes à des ongulés de petite taille. En Europe de l'Est une étude a conclu que sa niche trophique était proche de celle du Renard; d'après les analyses d'excréments : petits mammifères (35 % sur la base de la fréquence d'occurrence et de 36 % sur la base de la biomasse) et cadavres de sangliers, chevreuils... (35 et 48 %, respectivement, sur la base des mêmes paramètres). Lors de cette étude, aucune espèce domestique ou petite espèces chassée (lapin, chevreuil) n'était consommée, ni aucun poisson. Quelques oiseaux, reptiles, amphibiens, arthropodes et des matière végétale complétaient ce régime, à la marge.
Contrairement aux idées reçues, ce canidé est fidèle à son clan. Parce qu’il peut se déplacer plusieurs jours sans boire, ni beaucoup manger, le chacal doré est adapté aux milieux arides et aux grands espaces.
Le chacal doré est un excellent chasseur et attaque en meute. Il est volontiers nécrophage, mais comme la hyène il n’est pas un simple éboueur du désert; léger, agile et opportuniste, il allie le flair et rapidité du chien de chasse à la ruse du renard. Sa technique la plus usitée consiste à poursuivre une proie vulnérable (malade, vieille, blessée) jusqu’à l’épuisement, puis à lui mordre les tendons pour la faire tomber. Le chacal doré attaque alors directement le ventre qu’il éviscère. Les rongeurs sont souvent sa principale source de nourriture (ex : 45 % de sa ressource calorique totale dans une zone aride d'Inde) mais il peut exceptionnellement s'attaquer à des proies plus grandes (jeunes moutons ou vaches en Israël; souvent dans les deux jours suivant la mise bas); si la taille de la proie est importante, les morceaux sont éparpillés dans des cachettes qui servent de garde-manger. |
 |
|
The Chacal doré is a wild animal
|
|
|
Origin
|
|
Africa, Europe and Asia |
Translation
|
|
Francis Vandersteen |
The possession of this animal is not authorized Royal Decree establishing the list of mammals not kept for production purposes that may be kept (M.B. 24.08.2009) |
The Golden Jackal (Canis aureus) is a species of canid found in northern and eastern Africa (particularly Algeria and Tunisia), southeastern Europe, the Middle East and as far south as Burma and India.
It reappeared in Hungary after having disappeared, and was also seen in Switzerland in autumn 2011, as well as in Graubünden in 2015. In early 2016, a golden jackal was accidentally shot in the Surselva region (Grisons, Switzerland). This was the first tangible evidence of the species' existence in Switzerland. It was also identified in spring 2013 on the island of Hiiumaa in Estonia in the Baltic Sea. It would have reached this vast island by crossing the pack ice. In September 2015, an individual killed on the road by a vehicle was identified in Jutland, Denmark. In France, an individual was photographed by an automatic trap in the Chablais region of Haute-Savoie at the end of 2017.
Once widely present (according to paleontological fossil evidence), it is one of the world's most widespread canid species, with vast territories in central, eastern and southern Europe, North Africa and parts of Asia.
It has survived in remote, often desert, areas, but is not a species uniquely adapted to warmer climates: it was common in the Paleolithic in the Caucasus, and like the hyena and genet (Genetta genetta) was contemporary with bison, aurochs, mammoths and other examples of the fauna contemporary with prehistoric man in France during the last interglacials.
Since the Middle Ages, and especially in the modern period, its European distribution seems to have fluctuated widely, with spectacular declines until the 1960s, a period of recovery (1960s, 1970s) and then expansion, particularly towards north-western Europe (since the early 1980s).
This is a social species, whose basic social unit is a breeding pair accompanied by its young. Highly opportunistic, the golden jackal is able to exploit a wide range of food resources, from fruit and insects to small ungulates. In Eastern Europe, a study concluded that its trophic niche was close to that of the fox; according to excrement analyses: small mammals (35% on the basis of frequency of occurrence and 36% on the basis of biomass) and corpses of wild boar, roe deer... (35% and 48%, respectively, based on the same parameters). In this study, no domestic or small game species (rabbit, deer) were consumed, nor were any fish. A few birds, reptiles, amphibians, arthropods and plant matter completed the diet, on the margins.
Contrary to popular belief, this canid is loyal to its clan. Because it can travel for several days without eating or drinking, the golden jackal is adapted to arid environments and wide open spaces.
The golden jackal is an excellent hunter and attacks in packs. Like the hyena, it is not simply a desert scavenger; light, agile and opportunistic, it combines the flair and speed of a hound with the cunning of a fox. Its most common technique is to pursue vulnerable prey (sick, old, wounded) to exhaustion, then bite its tendons to bring it down. The golden jackal then attacks and eviscerates the belly. Rodents are often its main source of food (e.g.: 45% of its total caloric intake in arid India), but it may exceptionally attack larger prey (young sheep or cows in Israel; often within two days of giving birth); if the prey is large, the pieces are scattered in hiding places that serve as larders. |
 |
|
Die Chacal doré ist ein wildes Tier
|
|
|
Ursprung
|
|
Afrika, Europa und Asien |
Übersetzung
|
|
Francis Vandersteen |
Die Haltung dieses Tieres ist nicht erlaubt Königlicher Erlass zur Festlegung der Liste der Säugetiere, die nicht zu Produktionszwecken gehalten werden und die gehalten werden dürfen (M.B. 24.08.2009) |
Der Goldschakal (Canis aureus) ist eine Canidenart, die in Nord- und Ostafrika (insbesondere in Algerien und Tunesien), Südosteuropa, im Nahen Osten und bis nach Südasien (Burma, Indien) vorkommt.
Nachdem er in Ungarn ausgestorben war, tauchte er dort wieder auf und wurde im Herbst 2011 auch in der Schweiz und 2015 in Graubünden gesichtet. Anfang 2016 wurde ein Goldschakal in der Region Surselva (Graubünden, Schweiz) versehentlich erschossen. Dies war der erste konkrete Nachweis für die Existenz dieser Art in der Schweiz. Außerdem wurde er im Frühjahr 2013 auf der estnischen Insel Hiiumaa in der Ostsee identifiziert. Er soll diese riesige Insel durch Überqueren des Packeises erreicht haben. Im September 2015 wurde ein Individuum, das auf der Straße von einem Fahrzeug getötet wurde, in Jütland in Dänemark identifiziert. In Frankreich wurde Ende 2017 ein Individuum in Chablais, Hochsavoyen, von einer automatischen Falle fotografiert.
Früher weit verbreitet (nach paläontologischen Fossilbelegen), ist er eine der weltweit am weitesten verbreiteten Canidenarten mit großen Gebieten in Mittel-, Ost- und Südeuropa, Nordafrika und Teilen Asiens.
Er hat in abgelegenen, oft wüstenähnlichen Gebieten überlebt, ist aber keine Art, die nur an warme Länder angepasst ist: Er war im Paläolithikum im Kaukasus häufig anzutreffen und war wie die Hyäne und die Genette (Genetta genetta) während der letzten Zwischeneiszeiten in Frankreich Zeitgenosse von Wisenten, Auerochsen, Mammuts und anderen Beispielen der zeitgenössischen Fauna des prähistorischen Menschen.
Seit dem Mittelalter und vor allem in der Neuzeit scheint seine Verbreitung in Europa sehr schwankend gewesen zu sein, insbesondere mit dramatischen Rückgängen bis 1960, einer Erholungsphase (1960er und 1970er Jahre) und dann einer Ausbreitung insbesondere nach Nordwesteuropa (seit Anfang der 1980er Jahre).
Der Schakal ist eine soziale Art, deren soziale Grundeinheit aus einem fortpflanzungsfähigen Paar mit seinen Jungen besteht. Der Goldschakal ist sehr opportunistisch und kann eine Vielzahl von Nahrungsressourcen nutzen, die von Früchten und Insekten bis hin zu kleinen Huftieren reichen. In Osteuropa kam eine Studie zu dem Schluss, dass seine trophische Nische der des Fuchses ähnelt. Kotanalysen ergaben, dass er kleine Säugetiere (35 % auf der Grundlage der Häufigkeit und 36 % auf der Grundlage der Biomasse) und Kadaver von Wildschweinen, Rehen etc. (35 % bzw. 48 % auf der Grundlage der gleichen Parameter). Bei dieser Studie wurden keine Haustiere oder kleine gejagte Arten (Kaninchen, Reh) verzehrt, auch keine Fische. Einige Vögel, Reptilien, Amphibien, Arthropoden und Pflanzenmaterial ergänzten die Ernährung am Rande.
Entgegen der landläufigen Meinung ist dieser Canide seinem Clan treu. Da er tagelang ohne Wasser und viel Nahrung umherziehen kann, ist der Goldschakal an trockene Umgebungen und weite Landschaften angepasst.
Der Goldschakal ist ein ausgezeichneter Jäger und greift im Rudel an. Er ist gerne Aasfresser, aber wie die Hyäne ist er nicht einfach nur ein Müllschlucker der Wüste. Er ist leicht, wendig und opportunistisch und vereint die Spürnase und Schnelligkeit eines Jagdhundes mit der List eines Fuchses. Seine häufigste Methode besteht darin, ein verwundbares Opfer (krank, alt, verletzt) bis zur Erschöpfung zu verfolgen und es dann in die Sehnen zu beißen, um es zu Fall zu bringen. Der Goldschakal greift dann direkt den Bauch an, den er ausweidet. Nagetiere sind oft seine Hauptnahrungsquelle (z. B. 45 % seiner gesamten Kalorienzufuhr in einem trockenen Gebiet in Indien), aber in Ausnahmefällen kann er auch größere Beutetiere erbeuten (junge Schafe oder Kühe in Israel; oft innerhalb von zwei Tagen nach der Geburt). |
 |
|
El Chacal doré es un animal salvaje
|
|
|
Origen
|
|
África, Europa y Asia |
Traducción
|
|
Francis Vandersteen |
La posesión de este animal no está autorizada Real Decreto por el que se establece la lista de mamíferos no destinados a la producción que pueden ser mantenidos (M.B. 24.08.2009) |
El chacal dorado (Canis aureus) es una especie de cánido que se encuentra en el norte y el este de África (especialmente en Argelia y Túnez), el sureste de Europa, Oriente Medio y tan al sur como Birmania y la India.
Reapareció en Hungría tras haber desaparecido, y también fue visto en Suiza en otoño de 2011 y en los Grisones en 2015. A principios de 2016, un chacal dorado fue abatido accidentalmente en la región de Surselva (Grisones, Suiza). Esta fue la primera prueba tangible de la existencia de esta especie en Suiza. También se identificó en la primavera de 2013 en la isla de Hiiumaa, en Estonia, en el mar Báltico. Se cree que llegó a esta inmensa isla atravesando la banquisa. En septiembre de 2015, se identificó en Jutlandia (Dinamarca) un individuo muerto en la carretera atropellado por un vehículo. En Francia, un individuo fue fotografiado por una trampa automática en la región de Chablais, en Alta Saboya, a finales de 2017.
Antaño ampliamente distribuido (según las pruebas paleontológicas fósiles), es una de las especies de cánidos más extendidas del mundo, con grandes territorios en Europa central, oriental y meridional, el norte de África y partes de Asia.
Ha sobrevivido en zonas remotas, a menudo desérticas, pero no es una especie exclusivamente adaptada a climas más cálidos: era común en el Paleolítico en el Cáucaso y, al igual que la hiena y la gineta (Genetta genetta), era contemporáneo de los bisontes, los uros, los mamuts y otros ejemplares de fauna contemporáneos del hombre prehistórico en Francia durante los últimos periodos interglaciares.
Desde la Edad Media y sobre todo en la época moderna, su distribución europea parece haber fluctuado mucho, con descensos espectaculares hasta los años sesenta, un periodo de recuperación (años sesenta, setenta) y después una expansión, sobre todo hacia el noroeste de Europa (desde principios de los ochenta).
Se trata de una especie social, cuya unidad social básica consiste en una pareja reproductora acompañada de sus crías. Altamente oportunista, el chacal dorado es capaz de explotar una amplia gama de recursos alimenticios, desde frutas e insectos hasta pequeños ungulados. En Europa del Este, un estudio concluyó que su nicho trófico era similar al del zorro; según los análisis de excrementos: pequeños mamíferos (35% en base a la frecuencia de aparición y 36% en base a la biomasa) y cadáveres de jabalíes, corzos... (35% y 48% respectivamente, basándose en los mismos parámetros). En este estudio no se consumieron especies domésticas ni pequeñas especies cazadas (conejo, corzo), ni tampoco pescado. Algunas aves, reptiles, anfibios, artrópodos y materia vegetal completaban la dieta, aunque de forma marginal.
Contrariamente a la creencia popular, este cánido es leal a su clan. Dado que puede viajar durante varios días sin beber ni comer mucho, el chacal dorado está adaptado a entornos áridos y amplios espacios abiertos.
El chacal dorado es un excelente cazador y ataca en manada. Le gusta carroñear, pero al igual que la hiena, no es un simple carroñero del desierto; ligero, ágil y oportunista, combina el instinto y la velocidad de un sabueso con la astucia de un zorro. Su técnica más común consiste en perseguir a una presa vulnerable (enferma, vieja, herida) hasta dejarla exhausta, y luego morderle los tendones para hacerla caer. El chacal dorado ataca entonces el vientre y lo eviscera. Los roedores suelen ser su principal fuente de alimento (por ejemplo, el 45% de su ingesta calórica total en una zona árida de la India), pero excepcionalmente puede atacar presas más grandes (ovejas o vacas jóvenes en Israel, a menudo a los dos días de parir); si la presa es grande, los trozos se esparcen en escondites que le sirven de despensa. |
 |
|
De Chacal doré is een wild dier
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Afrika, Europa en Azië |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Het bezit van dit dier is niet toegestaan Koninklijk Besluit tot vaststelling van de lijst van niet voor productiedoeleinden gehouden zoogdieren die wel gehouden mogen worden (M.B. 24.08.2009) |
De goudjakhals (Canis aureus) is een hondachtige die voorkomt in Noord- en Oost-Afrika (vooral Algerije en Tunesië), Zuidoost-Europa, het Midden-Oosten en tot in Birma en India.
Hij dook na zijn verdwijning weer op in Hongarije en werd in de herfst van 2011 ook gezien in Zwitserland en in 2015 in de Graubünden. Begin 2016 werd per ongeluk een goudjakhals doodgeschoten in de regio Surselva (Graubünden, Zwitserland). Dit was het eerste tastbare bewijs van het bestaan van deze soort in Zwitserland. In het voorjaar van 2013 werd de goudjakhals ook geïdentificeerd op het eiland Hiiumaa in Estland in de Oostzee. Men denkt dat de soort dit uitgestrekte eiland heeft bereikt door het pakijs over te steken. In september 2015 werd een exemplaar geïdentificeerd dat op de weg werd gedood door een voertuig in Jutland in Denemarken. In Frankrijk werd eind 2017 een individu gefotografeerd met een automatische val in de Chablais regio van de Haute-Savoie.
Ooit wijd verspreid (volgens paleontologische fossielen), is het een van de meest wijdverspreide hondachtigen ter wereld, met grote territoria in Centraal-, Oost- en Zuid-Europa, Noord-Afrika en delen van Azië.
Hij heeft overleefd in afgelegen, vaak woestijnachtige gebieden, maar het is geen soort die uniek is aangepast aan warmere klimaten: hij kwam veel voor in het paleolithicum in de Kaukasus, en net als de hyena en de genetkat (Genetta genetta) was hij een tijdgenoot van de bizon, de oeros, de mammoet en andere voorbeelden van fauna die tijdens de laatste interglaciale perioden in Frankrijk samenleefde met de prehistorische mens.
Sinds de middeleeuwen en vooral in de moderne periode lijkt de verspreiding in Europa sterk te fluctueren, met spectaculaire dalingen tot de jaren 1960, een periode van herstel (jaren 1960, 1970) en vervolgens een uitbreiding, vooral naar Noordwest-Europa (sinds het begin van de jaren 1980).
Dit is een sociale soort, met een sociale basiseenheid die bestaat uit een broedpaar met jongen. De goudjakhals is zeer opportunistisch en kan een breed scala aan voedselbronnen benutten, van fruit en insecten tot kleine hoefdieren. In Oost-Europa werd in een studie geconcludeerd dat zijn trofische niche vergelijkbaar was met die van de vos; volgens uitwerpselenanalyses: kleine zoogdieren (35% op basis van frequentie van voorkomen en 36% op basis van biomassa) en kadavers van everzwijnen, reeën... (respectievelijk 35% en 48%, gebaseerd op dezelfde parameters). In deze studie werden geen inheemse soorten of kleine gejaagde soorten (konijn, ree) geconsumeerd, noch vis. Enkele vogels, reptielen, amfibieën, geleedpotigen en plantaardig materiaal vulden het dieet aan, zij het marginaal.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is deze hond trouw aan zijn clan. Omdat hij meerdere dagen kan reizen zonder veel te drinken of te eten, is de goudjakhals aangepast aan droge omgevingen en grote open vlaktes.
De goudjakhals is een uitstekende jager en valt aan in groepen. Hij aast graag, maar net als de hyena is hij niet zomaar een aaseter in de woestijn; hij is licht, behendig en opportunistisch en combineert de flair en snelheid van een jachthond met de sluwheid van een vos. Zijn meest gebruikelijke techniek is het achtervolgen van een kwetsbare prooi (ziek, oud, gewond) tot deze uitgeput is en dan in zijn pezen bijten om hem te laten vallen. De goudjakhals valt dan de buik aan en snijdt hem open. Knaagdieren zijn vaak zijn belangrijkste voedselbron (bv. 45% van zijn totale calorie-inname in een dor gebied in India), maar bij uitzondering kan hij ook grotere prooien aanvallen (jonge schapen of koeien in Israël, vaak binnen twee dagen na de bevalling); als de prooi groot is, worden de stukken verspreid in schuilplaatsen die dienen als provisiekamers. |