 |
|
Le Rampur Greyhound n'est pas reconnu par la F.C.I.
|
|
|
Origine
|
|
Inde |
Traduction
|
|
Francis Vandersteen |
|
Brève présentation du Rampur Greyhound
|
Le Rampur Greyhound est une race de chien originaire de la région de Rampur en Inde du Nord, qui se situe entre Delhi et Bareilly. Le chien Rampur est un membre important de la famille du lévrier. Dans le nord-ouest de l'Inde, il est souvent décrit comme un lévrier à poils lisses qui est substantiellement construit. C'était le chien préféré des Maharajahs pour le contrôle du chacal, mais il était également utilisé pour chasser les lions, les tigres, les léopards et les panthères. C'était considéré comme un test de courage pour un seul chien de chasse à abattre un chacal doré. Le Rampur est construit pour couvrir de grandes distances à haute vitesse mais est également capable d'une grande endurance. |
Histoire du Rampur Greyhound
|
Son Altesse Royale Ahmad Ali Khan de Rampur, Nawab de l'Etat de Rampur, a élevé ces chiens en combinant les lignées de Tâzî très puissant mais féroce, apportées par les Afghans, et le lévrier anglais plus obéissant mais moins résistant aux variations et aux conditions climatiques. Il a donné le nom «Rampur Hound» aux chiens qu'il a élevés. Le Rampur Hound a largement dépassé ses attentes. Bien qu'il ait obtenu son apparence et son caractère inébranlable de la part de ses ancêtres afghans t?z?, il a pris de la vitesse chez les Greyhound anglais. Il y avait là un chien qui reculait rarement dans les confrontations et pouvait plus ou moins suivre la proie la plus rapide. Avec la chute du pouvoir des Maharajahs en 1947, la popularité du Rampur Hound a elle aussi diminué. L'effet de l'arrivée des Anglais était évident pour les Rampur, ainsi que pour les Indiens. Des lévriers anglais supplémentaires ont été élevés dans certaines lignées, ce qui rend très difficile la recherche d'un Rampur Greyhound de race pure aujourd'hui. Avec le déclin de la chasse en Inde, la popularité du chien a chuté. Il n'était plus à la mode ni pratique pour les riches de les garder, alors que la population pauvre ne pouvait tout simplement pas en garder un. Au cours des dernières années, cependant, sa popularité a commencé à augmenter une fois de plus, et le nombre de la race avec cela. Néanmoins, cette race remarquable reste en équilibre à la limite de l'extinction. Seules quelques-unes sont connues et enregistrées en dehors de l'Inde, toutes les personnes actuellement connues en dehors de l'Inde étant actuellement situées dans l'Etat américain du New Jersey. |
Apparence du Rampur Greyhound
|
La longueur du garrot à la base de la queue est d'environ 36 pouces, avec une poitrine qui est profonde mais pas très large sur les épaules, et avec des côtes bien cintrées. La queue est longue et effilée légèrement incurvée vers le haut et portée bas, elle mesure environ 61 centimètres voir jusque 69 centimètres de longueur. Le cou, d'environ 30 centimètres de circonférence, est long, arqué, et musclé, et plutôt large où il rejoint le corps. Les mâchoires d'environ 23 centimètres de long devraient présenter une puissante morsure de ciseaux. Les mâles mesurent entre 60 et 75 centimètres de hauteur. Les femelles mesurent entre 55 et 60 centimètres de hauteur. Ils pèsent environ 27 à 30 kilos. Ils sont à peu près de la même taille que la plupart des autres lévriers, mais beaucoup plus larges et plus musclés, un peu comme le Rhodesian Ridgeback. La tête du Rampur est plus large et plus substantielle que la tête du Greyhound anglais. Il a un crâne plat et un nez pointu. Il a également un coude romain caractéristique. Leurs oreilles sont hautes sur leur tête et maintenues en rose ou en pendentif. Le pied de Rampur est une grande forme de "lièvre", avec de lourdes sangles. Leurs orteils sont très articulés et flexibles, même capables de se pencher en arrière un peu. Ils ne sont pas différents de nos propres doigts de plusieurs façons. Cette maniabilité contribue à leur donner un équilibre félin, avec la plupart des chiens capables de marcher sur les rebords ou de sauter tranquillement une clôture de six pieds. Les couleurs incluent gris souris, gris, bringé, deux couleurs ou, rarement noir. Les colorations grises et grises souris en particulier ont la capacité de se fondre particulièrement bien avec le feuillage des forêts, capable de rendre les chiens difficiles à repérer à une distance de seulement dix pieds, en plein jour. Le noir, cependant, est la couleur de chien la plus recherchée par de nombreux amateurs. La couleur de leurs yeux varie du jaune au brun doré. |
Tempérament du Rampur Greyhound
|
La race aime la compagnie humaine, et comme la plupart des lévriers a tendance à se garder propre et bien entretenu. Ils peuvent sembler paresseux mais chargeront si nécessaire. Le Rampur en jeu peut être une chose effrayante pour les non-initiés. Ils aiment se charger les uns les autres à la vitesse, puis enfoncer leurs poitrines avec force. Ils sont affectueux à leurs propriétaires, presque à une faute. Malgré tout, le Rampur Hound est toujours une race imposante et fait un excellent chien de garde. Généralement doux et sensible autour des enfants de sa propre famille, le Rampur tend néanmoins à être un chien d'une personne, et a été connu pour montrer des instincts protecteurs. Parfois, ils peuvent aussi être turbulents et enclins à faire tomber les gens dans leur enthousiasme. Ils peuvent parfois être agressifs avec d'autres chiens. Avant d'obtenir un Rampur Hound, les exigences de taille et d'exercice doivent être prises en compte. Relativement robuste, il a besoin de beaucoup d'espace pour étirer ses jambes et ne serait probablement pas heureux d'être confiné dans un petit appartement. |
Besoins et activités du Rampur Greyhound
|
Aujourd'hui, la chasse au sanglier n'étant plus une activité sanctionnée par l'Etat, elle est limitée principalement à la population rurale de l'Inde, et les Rampurs ont vu leur popularité diminuer. Contrairement aux maharadjahs des années passées, les propriétaires ruraux de Rampur d'aujourd'hui ont tendance à garder leurs chiens de chasse en activité pour se nourrir ou pour se débarrasser des parasites, plutôt que seulement pour la compagnie. Les Rampurs sont maintenant principalement gardés pour la chasse des chacals, mais ils sont aussi capables de traquer et de tuer d'autres gibiers plus gros qui ont été blessés par les chasseurs. Cependant, leur entretien peut s'avérer prohibitif pour beaucoup de ruraux pauvres. Ils ne se sont pas accrochés en tant que chiens d'exposition, n'ont jamais été exposés dans l'anneau de conformation et sont en général une race qui travaille activement, plutôt qu'un animal de compagnie. |
Entretien du Rampur Greyhound
|
Les Rampurs sont généralement une race saine et de longue durée de vie, vivant jusqu'à quinze ans, et la maladie héréditaire est rare. Les maladies observées sont généralement similaires à celles observées chez d'autres races de lévriers, les Rampurs ont été connus pour développer l'achalasie oesophagienne, volvulus de dilatation gastrique (ballonnement), et l'ostéosarcome. Parce que le physique maigre du Rampur le rend mal adapté pour dormir sur des surfaces dures, les propriétaires devraient généralement fournir une literie douce; sans litière, les Rampurs sont susceptibles de développer des plaies cutanées douloureuses, bien que les nourrir avec des aliments riches en vitamine A peut également aider à atténuer cela. En raison de la physiologie inhabituelle et de l'anatomie des Rampurs, un vétérinaire expérimenté dans les particularités de la race est conseillé, en particulier lorsque l'anesthésie est nécessaire. Si ces spécialistes ne sont pas disponibles, il est préférable de chercher un spécialiste du traitement des lévriers ou des races apparentées. Les Greyhounds démontrent la chimie du sang inhabituelle, qui peut être mal lue par les vétérinaires ne connaissant pas la race, cela peut entraîner un diagnostic incorrect. Les Rampurs ont des niveaux plus élevés de globules rouges que les autres races, (un trait hérité de leurs ancêtres anglais Greyhound). Etant donné que les globules rouges transportent l'oxygène vers les muscles, ce niveau plus élevé permet au chien de déplacer de plus grandes quantités d'oxygène plus rapidement des poumons aux muscles. Les services de transfusion sanguine doivent utiliser des lévriers comme donneurs de sang s'il n'y a pas de Rampurs disponibles (les Greyhounds sont généralement utilisés comme donneurs de sang universels). |
 |
|
The Rampur Greyhound is not recognized by the F.C.I.
|
|
|
Origin
|
|
India |
Translation
|
|
Francis Vandersteen |
|
A brief presentation of the Rampur Greyhound
|
The Rampur Greyhound is a breed of dog native to the Rampur region of northern India, which lies between Delhi and Bareilly. The Rampur Greyhound is an important member of the greyhound family. In northwest India, it is often described as a smooth-haired sighthound that is substantially built. It was the Maharajahs' favorite dog for jackal control, but was also used to hunt lions, tigers, leopards and panthers. It was considered a test of courage for a single hound to bring down a golden jackal. The Rampur is built to cover great distances at high speed, but is also capable of great endurance. |
History of the Rampur Greyhound
|
His Royal Highness Ahmad Ali Khan of Rampur, Nawab of the State of Rampur, bred these dogs by combining the very powerful but fierce Tâzî bloodlines brought by the Afghans, and the more obedient but less resistant to climatic variations and conditions English Greyhound. He gave the name "Rampur Hound" to the dogs he bred. The Rampur Hound far exceeded his expectations. Although it had obtained its unshakeable appearance and character from its Afghan T?z? ancestors, it had gained momentum among English Greyhounds. Here was a dog that rarely backed down in confrontations and could more or less keep up with the fastest prey. With the fall of the Maharajahs in 1947, the Rampur Hound's popularity also declined. The effect of the arrival of the English was obvious to the Rampur, as well as to the Indians. Additional English Greyhounds were bred into some lines, making it very difficult to find a pure-bred Rampur Greyhound today. With the decline of hunting in India, the dog's popularity plummeted. It was no longer fashionable or practical for the rich to keep them, while the poor population simply couldn't keep one. In recent years, however, its popularity has begun to rise once again, and the breed's numbers with it. Nevertheless, this remarkable breed remains poised on the brink of extinction. Only a few are known and registered outside India, with all those currently known outside India currently located in the US state of New Jersey. |
Appearance of the Rampur Greyhound
|
Length from withers to base of tail is about 36 inches, with a chest that is deep but not very broad over the shoulders, and with well sprung ribs. The tail is long and tapered, curving slightly upwards and downwards, measuring about 61 centimeters to 69 centimeters in length. The neck, about 30 centimeters in circumference, is long, arched and muscular, and rather broad where it joins the body. The 23-centimeter-long jaws should have a powerful scissor bite. Males measure between 60 and 75 centimetres in height. Females measure between 55 and 60 centimetres in height. They weigh around 27 to 30 kilos. They are about the same size as most other sighthounds, but much larger and more muscular, much like the Rhodesian Ridgeback. The Rampur's head is wider and more substantial than that of the English Greyhound. It has a flat skull and pointed nose. They also have a characteristic Roman elbow. Their ears are set high on their head and held in a rose or pendant. Rampur's foot is a large "hare" shape, with heavy straps. Their toes are highly articulated and flexible, even capable of leaning back a little. They're not unlike our own fingers in many ways. This maneuverability helps give them feline balance, with most dogs able to walk on ledges or quietly leap a six-foot fence. Colors include mouse gray, gray, brindle, two-tone or, rarely, black. The gray and mouse-gray colorations in particular have the ability to blend particularly well with forest foliage, capable of making dogs difficult to spot from a distance of just ten feet, in broad daylight. Black, however, is the most sought-after dog color for many enthusiasts. Their eye color varies from yellow to golden brown. |
Temperament of the Rampur Greyhound
|
The breed loves human company, and like most greyhounds tends to keep itself clean and well-groomed. They may appear lazy, but will charge when necessary. Rampur in play can be a scary thing for the uninitiated. They like to charge each other at speed, then thrust their chests in with force. They are affectionate to their owners, almost to a fault. Despite this, the Rampur Hound is still an imposing breed and makes an excellent watchdog. Generally gentle and sensitive around the children of its own family, the Rampur nevertheless tends to be a one-person dog, and has been known to show protective instincts. At times, they can also be boisterous and prone to knocking people over in their enthusiasm. They can sometimes be aggressive with other dogs. Before getting a Rampur Hound, size and exercise requirements must be taken into account. Relatively robust, they need plenty of room to stretch their legs and would probably not be happy to be confined to a small apartment. |
Needs and activities of the Rampur Greyhound
|
Today, as wild boar hunting is no longer a state-sanctioned activity, it is restricted mainly to India's rural population, and Rampurs have seen their popularity decline. Unlike the maharajas of years gone by, today's rural Rampur owners tend to keep their hunting dogs active for food or to get rid of parasites, rather than just for company. Rampurs are now mainly kept for hunting jackals, but they are also capable of stalking and killing other larger game that have been wounded by hunters. However, their upkeep can prove prohibitive for many rural poor. They haven't caught on as show dogs, have never been exhibited in the conformation ring and are generally an actively working breed, rather than a pet. |
Maintenance of the Rampur Greyhound
|
Rampurs are generally a healthy, long-lived breed, living up to fifteen years, and hereditary disease is rare. Diseases observed are generally similar to those seen in other greyhound breeds, Rampurs have been known to develop esophageal achalasia, gastric dilatation volvulus (bloat), and osteosarcoma. Because the Rampur's lean physique makes it ill-suited to sleeping on hard surfaces, owners should generally provide soft bedding; without bedding, Rampurs are likely to develop painful skin sores, although feeding them vitamin-A-rich foods can also help alleviate this. Due to the unusual physiology and anatomy of Rampurs, a veterinarian experienced in the breed's peculiarities is advisable, especially when anesthesia is required. If these specialists are not available, it's best to seek out a specialist in the treatment of Greyhounds or related breeds. Greyhounds demonstrate unusual blood chemistry, which can be misread by vets unfamiliar with the breed, leading to an incorrect diagnosis. Rampurs have higher levels of red blood cells than other breeds, (a trait inherited from their English Greyhound ancestors). Since red blood cells carry oxygen to the muscles, this higher level enables the dog to move larger quantities of oxygen more quickly from the lungs to the muscles. Blood transfusion services have to use greyhounds as blood donors if there are no Rampurs available (Greyhounds are generally used as universal blood donors). |
 |
|
Die Rampur Greyhound wird vom F.C.I. nicht anerkannt
|
|
|
Ursprung
|
|
India |
Übersetzung
|
|
Francis Vandersteen |
|
Kurzer Überblick über Rampur Greyhound
|
Der Rampur Greyhound ist eine Hunderasse, die aus der Region Rampur in Nordindien stammt, die zwischen Delhi und Bareilly liegt. Der Rampur-Hund ist ein wichtiges Mitglied der Windhundfamilie. Im Nordwesten Indiens wird er oft als glatthaariger Windhund beschrieben, der substanziell gebaut ist. Er war der bevorzugte Hund der Maharadschas zur Kontrolle von Schakalen, wurde aber auch zur Jagd auf Löwen, Tiger, Leoparden und Panther eingesetzt. Es galt als Mutprobe für einen einzelnen Jagdhund, einen Goldschakal zu erlegen. Der Rampur ist so gebaut, dass er große Entfernungen mit hoher Geschwindigkeit zurücklegen kann, aber auch zu großer Ausdauer fähig ist. |
Geschichte über Rampur Greyhound
|
Seine Königliche Hoheit Ahmad Ali Khan von Rampur, Nawab des Staates Rampur, züchtete diese Hunde, indem er die von den Afghanen mitgebrachten Linien des sehr kräftigen, aber wilden Tâzî und des gehorsameren, aber gegen Schwankungen und klimatische Bedingungen weniger resistenten Englischen Windhundes miteinander kombinierte. Den von ihm gezüchteten Hunden gab er den Namen "Rampur Hound". Der Rampur Hound übertraf seine Erwartungen bei weitem. Obwohl er sein Aussehen und seinen unerschütterlichen Charakter von seinen afghanischen T?z? Vorfahren erhalten hatte, nahm er bei den englischen Greyhounds Fahrt auf. Dort gab es einen Hund, der bei Konfrontationen selten zurückwich und mehr oder weniger der schnellsten Beute folgen konnte. Mit dem Sturz der Macht der Maharadschas im Jahr 1947 nahm auch die Popularität des Rampur Hounds ab. Die Auswirkungen der Ankunft der Engländer waren sowohl für die Rampur Hounds als auch für die Inder offensichtlich. In einigen Linien wurden zusätzliche englische Windhunde gezüchtet, was es heute sehr schwierig macht, einen reinrassigen Rampur Greyhound zu finden. Mit dem Rückgang der Jagd in Indien sank auch die Beliebtheit des Hundes. Es war nicht mehr modern oder praktisch für die Reichen, sie zu halten, während die arme Bevölkerung einfach keinen Hund halten konnte. In den letzten Jahren begann seine Popularität jedoch noch einmal zu steigen, und damit auch die Anzahl der Rasse. Dennoch befindet sich diese bemerkenswerte Rasse nach wie vor in einem Gleichgewicht am Rande des Aussterbens. Nur wenige sind außerhalb Indiens bekannt und registriert, wobei sich alle derzeit bekannten Personen außerhalb Indiens derzeit im US-Bundesstaat New Jersey befinden. |
Aussehen über Rampur Greyhound
|
Die Länge vom Widerrist bis zum Schwanzansatz beträgt etwa 36 Zoll, mit einer Brust, die tief, aber nicht sehr breit über die Schultern reicht, und mit gut gewölbten Rippen. Der Schwanz ist lang und spitz zulaufend, leicht nach oben und unten gebogen und misst ca. 61 cm bis 69 cm in der Länge. Der Hals hat einen Umfang von etwa 30 cm und ist lang, gewölbt und muskulös, an den Stellen, an denen er auf den Körper trifft, ist er eher breit. Die etwa 23 Zentimeter langen Kiefer sollten einen kräftigen Scherenbiss aufweisen. Männchen sind zwischen 60 und 75 Zentimeter groß. Weibchen sind zwischen 55 und 60 Zentimeter groß. Sie wiegen etwa 27 bis 30 Kilogramm. Sie sind ungefähr so groß wie die meisten anderen Windhunde, aber viel breiter und muskulöser, ähnlich wie der Rhodesian Ridgeback. Der Kopf des Rampur ist breiter und substanzieller als der Kopf des englischen Greyhounds. Er hat einen flachen Schädel und eine spitze Nase. Außerdem hat er einen charakteristischen römischen Ellenbogen. Ihre Ohren sitzen hoch am Kopf und werden rosa oder als Anhänger gehalten. Rampurs Fuß ist eine große "Hasenform" mit schweren Riemen. Ihre Zehen sind sehr gelenkig und flexibel, sogar in der Lage, sich ein wenig nach hinten zu lehnen. Sie unterscheiden sich in vielerlei Hinsicht nicht von unseren eigenen Fingern. Diese Wendigkeit trägt dazu bei, ihnen ein katzenartiges Gleichgewicht zu verleihen, wobei die meisten Hunde in der Lage sind, auf Kanten zu laufen oder ruhig über einen sechs Fuß hohen Zaun zu springen. Zu den Farben gehören mausgrau, grau, gestromt, zweifarbig oder selten schwarz. Besonders die grauen und mausgrauen Farbtöne haben die Fähigkeit, besonders gut mit dem Laub der Wälder zu verschmelzen, so dass Hunde bei Tageslicht aus einer Entfernung von nur zehn Fuß schwer zu erkennen sind. Schwarz ist jedoch die von vielen Hundefans begehrteste Farbe. Die Augenfarbe variiert von gelb bis goldbraun. |
Temperament über Rampur Greyhound
|
Die Rasse liebt die menschliche Gesellschaft und neigt wie die meisten Windhunde dazu, sich selbst sauber und gepflegt zu halten. Sie können faul wirken, werden aber bei Bedarf angreifen. Der Rampur im Spiel kann für den Uneingeweihten eine beängstigende Sache sein. Sie lieben es, sich gegenseitig mit Geschwindigkeit zu beladen und dann ihre Brüste mit Kraft in die Tiefe zu stoßen. Sie sind ihren Besitzern gegenüber liebevoll, fast wie ein Foul. Trotzdem ist der Rampur Hound immer noch eine imposante Rasse und gibt einen hervorragenden Wachhund ab. In der Regel sanft und sensibel um die Kinder ihrer eigenen Familie herum, neigt der Rampur dennoch dazu, ein Ein-Personen-Hund zu sein, und ist dafür bekannt, Beschützerinstinkte zu zeigen. Manchmal können sie auch ungestüm sein und dazu neigen, Menschen in ihrer Begeisterung zu Fall zu bringen. Gegenüber anderen Hunden können sie manchmal aggressiv sein. Bevor man sich einen Rampur Hound anschafft, sollten die Anforderungen an Größe und Bewegung beachtet werden. Der relativ robuste Hund braucht viel Platz, um seine Beine auszustrecken, und wäre wahrscheinlich nicht glücklich damit, in einer kleinen Wohnung eingesperrt zu sein. |
Bedürfnisse und Aktivitäten über Rampur Greyhound
|
Da die Wildschweinjagd heute keine staatlich sanktionierte Aktivität mehr ist, beschränkt sie sich hauptsächlich auf die ländliche Bevölkerung Indiens, und die Beliebtheit der Rampurs hat abgenommen. Im Gegensatz zu den Maharadschas früherer Jahre halten die ländlichen Rampur-Besitzer von heute ihre Jagdhunde eher zur Nahrungsaufnahme oder zur Parasitenbekämpfung in Betrieb als nur zur Gesellschaft. Rampurs werden heute hauptsächlich für die Jagd auf Schakale gehalten, aber sie sind auch in der Lage, anderes, größeres Wild aufzuspüren und zu töten, das von den Jägern verletzt wurde. Ihr Unterhalt kann sich jedoch für viele arme Landbewohner als unerschwinglich erweisen. Sie sind nicht als Ausstellungshunde hängen geblieben, wurden nie im Conforming Ring ausgestellt und sind im Allgemeinen eher eine aktiv arbeitende Rasse als ein Haustier. |
Pflege über Rampur Greyhound
|
Rampurs sind im Allgemeinen eine gesunde und langlebige Rasse, die bis zu fünfzehn Jahre alt wird, und Erbkrankheiten sind selten. Die beobachteten Krankheiten sind in der Regel ähnlich wie bei anderen Windhundrassen. Es ist bekannt, dass Rampurs Ösophagus-Achalasie, Magen-Dilatations-Volvulus (Blähungen) und Osteosarkome entwickeln. Da der hagere Körperbau von Rampur dazu führt, dass er sich nicht zum Schlafen auf harten Oberflächen eignet, sollten die Besitzer generell für weiche Bettwäsche sorgen; ohne Einstreu entwickeln Rampur wahrscheinlich schmerzhafte Hautwunden, obwohl die Fütterung mit Vitamin-A-reicher Nahrung auch dazu beitragen kann, dies zu lindern. Aufgrund der ungewöhnlichen Physiologie und Anatomie der Streuner ist es ratsam, einen mit den Besonderheiten der Rasse erfahrenen Tierarzt zu Rate zu ziehen, insbesondere wenn eine Anästhesie erforderlich ist. Wenn solche Spezialisten nicht verfügbar sind, sollten Sie sich nach einem Spezialisten für die Behandlung von Windhunden oder verwandten Rassen umsehen. Greyhounds demonstrieren die ungewöhnliche Blutchemie, die von Tierärzten, die die Rasse nicht kennen, falsch abgelesen werden kann, was zu einer falschen Diagnose führen kann. Rampurs haben einen höheren Anteil an roten Blutkörperchen als andere Rassen, (ein Merkmal, das sie von ihren englischen Greyhound-Vorfahren geerbt haben). Da die roten Blutkörperchen den Sauerstoff zu den Muskeln transportieren, ermöglicht der höhere Wert dem Hund, größere Mengen Sauerstoff schneller von der Lunge zu den Muskeln zu transportieren. Blutspendedienste müssen Windhunde als Blutspender einsetzen, wenn keine Rampurs zur Verfügung stehen (Greyhounds werden in der Regel als universelle Blutspender eingesetzt). |
 |
|
El Rampur Greyhound no es reconocido por el F.C.I.
|
|
|
Origen
|
|
India |
Traducción
|
|
Francis Vandersteen |
|
Breve presentación del Rampur Greyhound
|
El galgo de Rampur es una raza canina originaria de la región de Rampur, en el norte de la India, entre Delhi y Bareilly. El galgo de Rampur es un miembro importante de la familia de los galgos. En el noroeste de la India, suele describirse como un lebrel de pelo liso y complexión robusta. Era el perro favorito de los maharajás para controlar a los chacales, pero también se utilizaba para cazar leones, tigres, leopardos y panteras. Se consideraba una prueba de valor que un solo perro de caza abatiera a un chacal dorado. El Rampur está hecho para cubrir grandes distancias a gran velocidad, pero también es capaz de una gran resistencia. |
Historia del Rampur Greyhound
|
Su Alteza Real Ahmad Ali Khan de Rampur, Nawab del Estado de Rampur, crió estos perros combinando las líneas de sangre Tâzî, muy poderosas pero feroces, traídas por los afganos, y el galgo inglés, más obediente y menos resistente a las variaciones y condiciones climáticas. Dio el nombre de "Sabueso de Rampur" a los perros que criaba. El sabueso de Rampur superó con creces sus expectativas. Aunque había obtenido su aspecto y carácter inquebrantables de sus antepasados T?z? afganos, había ganado terreno con el galgo inglés. Se trataba de un perro que rara vez retrocedía en los enfrentamientos y que podía seguir más o menos el ritmo de las presas más rápidas. Con la caída de los maharajás en 1947, la popularidad del sabueso de Rampur también decayó. El efecto de la llegada de los ingleses fue obvio para el Rampur, así como para los indios. Se criaron más galgos ingleses en algunas líneas, por lo que hoy en día es muy difícil encontrar un galgo de Rampur de raza pura. Con el declive de la caza en la India, la popularidad del perro cayó en picado. Ya no estaba de moda ni era práctico para los ricos tenerlos, mientras que la población pobre sencillamente no podía tener uno. En los últimos años, sin embargo, su popularidad ha empezado a aumentar de nuevo, y con ella el número de ejemplares de la raza. Sin embargo, esta extraordinaria raza sigue al borde de la extinción. Sólo se conocen y están registrados unos pocos ejemplares fuera de la India, y todos los que se conocen actualmente se encuentran en el estado norteamericano de Nueva Jersey. |
Apariencia del Rampur Greyhound
|
La longitud desde la cruz hasta la base de la cola es de unas 36 pulgadas, con un pecho profundo pero no muy ancho sobre los hombros, y con costillas bien arqueadas. La cola es larga y afilada, ligeramente curvada hacia arriba y hacia abajo, y mide entre 61 y 69 centímetros de longitud. El cuello, de unos 30 cm de circunferencia, es largo, arqueado y musculoso, y bastante ancho en la zona de unión con el cuerpo. Las mandíbulas miden unos 23 centímetros y deben tener una potente mordida en tijera. Los machos miden entre 60 y 75 centímetros de altura. Las hembras miden entre 55 y 60 centímetros. Pesan entre 27 y 30 kilos. Tienen aproximadamente el mismo tamaño que la mayoría de los lebreles, pero son mucho más grandes y musculosos, como el Rhodesian Ridgeback. La cabeza del Rampur es más ancha y corpulenta que la del galgo inglés. Tiene un cráneo plano y una nariz puntiaguda. También tienen un codo romano característico. Sus orejas están en lo alto de la cabeza y sujetas en forma de rosa o colgante. El pie del Rampur tiene forma de "liebre" grande, con correas pesadas. Sus dedos están muy articulados y son flexibles, incluso pueden doblarse un poco hacia atrás. En muchos aspectos, se parecen a nuestros dedos. Esta maniobrabilidad ayuda a darles un equilibrio felino, y la mayoría de los perros son capaces de caminar por cornisas o saltar tranquilamente una valla de dos metros. Los colores incluyen el gris ratón, el gris, el atigrado, el bicolor o, raramente, el negro. Los colores gris y gris ratón, en particular, tienen la capacidad de mimetizarse especialmente bien con el follaje del bosque, lo que hace que los perros sean difíciles de detectar a una distancia de sólo tres metros, a plena luz del día. El negro, sin embargo, es el color de perro más buscado por muchos aficionados. El color de sus ojos varía del amarillo al marrón dorado. |
Temperamento del Rampur Greyhound
|
Temperamento del galgo de Rampur A esta raza le encanta la compañía humana y, como la mayoría de los galgos, tiende a mantenerse limpia y bien aseada. Pueden parecer perezosos, pero cargarán si es necesario. El Rampur en el juego puede ser algo aterrador para los no iniciados. Les gusta embestir a toda velocidad y sacar el pecho con fuerza. Son cariñosos con sus dueños, casi hasta la exageración. A pesar de ello, el Sabueso de Rampur sigue siendo una raza imponente y constituye un excelente perro guardián. Generalmente manso y sensible con los niños de su propia familia, el Rampur tiende sin embargo a ser un perro de una sola persona, y se sabe que muestra instintos protectores. A veces, también pueden ser bulliciosos y propensos a derribar a la gente en su entusiasmo. A veces pueden ser agresivos con otros perros. Antes de adquirir un sabueso de Rampur, hay que tener en cuenta su tamaño y sus necesidades de ejercicio. Relativamente robustos, necesitan mucho espacio para estirar las patas y probablemente no estarían contentos de estar confinados en un piso pequeño. |
Necesidades y actividades del Rampur Greyhound
|
Ahora que la caza del jabalí ya no es una actividad autorizada por el Estado, está restringida principalmente a la población rural de la India, y los Rampurs han visto disminuir su popularidad. A diferencia de los maharajás de antaño, los propietarios de Rampurs rurales de hoy en día tienden a mantener activos a sus perros de caza para alimentarse o deshacerse de parásitos, más que por mera compañía. En la actualidad, los rampurs se utilizan sobre todo para cazar chacales, pero también son capaces de rastrear y matar otros animales de caza mayor heridos por los cazadores. Sin embargo, su mantenimiento puede resultar prohibitivo para muchos campesinos pobres. No han tenido éxito como perros de exposición, nunca se han exhibido en el ring de conformación y, en general, son una raza de trabajo activo, más que una mascota. |
Mantenimiento del Rampur Greyhound
|
Los Rampurs suelen ser una raza sana y longeva, que vive hasta quince años, y las enfermedades hereditarias son raras. Las enfermedades que se observan suelen ser similares a las de otras razas de galgos; se sabe que los Rampurs han desarrollado acalasia esofágica, vólvulo de dilatación gástrica (hinchazón) y osteosarcoma. Dado que el físico delgado del Rampur no le permite dormir sobre superficies duras, los propietarios deben proporcionarle, por lo general, camas blandas; sin ellas, los Rampurs pueden desarrollar dolorosas llagas en la piel, aunque alimentarlos con alimentos ricos en vitamina A también puede ayudar a aliviarlas. Debido a la inusual fisiología y anatomía de los Rampurs, es aconsejable recurrir a un veterinario con experiencia en las peculiaridades de la raza, especialmente cuando se requiera anestesia. Si no se dispone de estos especialistas, lo mejor es acudir a un especialista en el tratamiento de galgos o razas afines. Los galgos presentan una química sanguínea inusual, que puede ser malinterpretada por veterinarios no familiarizados con la raza, lo que puede llevar a un diagnóstico incorrecto. Los galgos tienen niveles más altos de glóbulos rojos que otras razas (un rasgo heredado de sus antepasados galgos ingleses). Como los glóbulos rojos transportan oxígeno a los músculos, este nivel más elevado permite al perro trasladar mayores cantidades de oxígeno más rápidamente de los pulmones a los músculos. Los servicios de transfusión sanguínea tienen que utilizar galgos como donantes de sangre si no hay rampiros disponibles (los galgos suelen utilizarse como donantes universales de sangre). |
 |
|
De Rampur Greyhound wordt niet erkend door de F.C.I.
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
India |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
|
Een korte presentatie van de Rampur Greyhound
|
De Rampur Greyhound is een hondenras dat oorspronkelijk uit de regio Rampur in Noord-India komt, die tussen Delhi en Bareilly ligt. De Rampur Greyhound is een belangrijk lid van de greyhoundfamilie. In het noordwesten van India wordt hij vaak beschreven als een kortharige windhond die fors gebouwd is. Het was de favoriete hond van de Maharadja's om jakhalzen in bedwang te houden, maar hij werd ook gebruikt voor de jacht op leeuwen, tijgers, luipaarden en panters. Het werd beschouwd als een test van moed voor een enkele jachthond om een gouden jakhals neer te halen. De Rampur is gebouwd om met hoge snelheid grote afstanden af te leggen, maar is ook in staat tot een groot uithoudingsvermogen. |
Geschiedenis van de Rampur Greyhound
|
Zijne Koninklijke Hoogheid Ahmad Ali Khan of Rampur, Nawab van de staat Rampur, fokte deze honden door het combineren van de zeer krachtige maar woeste Tâzî bloedlijnen, meegebracht door de Afghanen, en de meer gehoorzame Engels Greyhound, die minder bestand is tegen klimatologische variaties en omstandigheden. Hij gaf de naam "Rampur Hound" aan de honden die hij fokte. De Rampur Hound overtrof zijn verwachtingen ruimschoots. Hoewel hij zijn onwrikbare uiterlijk en karakter had verkregen van zijn Afghaanse T?z? voorouders, had hij terrein gewonnen met de Engelse Greyhound. Hier was een hond die zich zelden terugtrok in confrontaties en min of meer de snelste prooi kon bijhouden. Met de val van de Maharadja's in 1947 daalde ook de populariteit van de Rampur Hound. Het effect van de komst van de Engelsen was duidelijk voor zowel de Rampur als de Indiërs. In sommige lijnen werden extra Engelse Greyhounds gefokt, waardoor het vandaag de dag erg moeilijk is om een raszuivere Rampur Greyhound te vinden. Met de afname van de jacht in India, kelderde de populariteit van de hond. Het was niet langer modieus of praktisch voor de rijken om ze te houden, terwijl de arme bevolking er gewoonweg geen kon houden. De laatste jaren is de populariteit echter weer toegenomen en daarmee ook de aantallen van het ras. Toch staat dit opmerkelijke ras nog steeds op het punt van uitsterven. Er zijn er maar een paar bekend en geregistreerd buiten India. Alle dieren die momenteel buiten India bekend zijn, bevinden zich in de Amerikaanse staat New Jersey. |
Uiterlijk van de Rampur Greyhound
|
De lengte van de schoft tot aan de basis van de staart is ongeveer 36 inch, met een borst die diep is maar niet erg breed over de schouders, en met goed gewelfde ribben. De staart is lang en taps toelopend, licht opwaarts en neerwaarts buigend, en meet ongeveer 61 centimeter tot 69 centimeter in lengte. De nek, ongeveer 30 centimeter in omtrek, is lang, gewelfd en gespierd, en vrij breed waar hij het lichaam raakt. De kaken zijn ongeveer 23 centimeter lang en hebben een krachtig schaargebit. Mannetjes worden tussen de 60 en 75 centimeter hoog. Vrouwtjes zijn tussen de 55 en 60 centimeter hoog. Ze wegen ongeveer 27 tot 30 kilo. Ze zijn ongeveer even groot als de meeste andere windhonden, maar veel groter en gespierder, een beetje zoals de Rhodesian Ridgeback. Het hoofd van de Rampur is breder en forser dan dat van de Engelse Greyhound. Hij heeft een vlakke schedel en een spitse neus. Ze hebben ook een karakteristieke Romeinse elleboog. Hun oren zitten hoog op hun hoofd en worden in een roos of hanger gehouden. De voet van de Rampur heeft de vorm van een grote "haas", met zware banden. Hun tenen zijn zeer gearticuleerd en flexibel, ze kunnen zelfs een beetje naar achteren buigen. Ze lijken in veel opzichten op onze eigen vingers. Deze wendbaarheid helpt om ze een katachtige balans te geven, waarbij de meeste honden over richels kunnen lopen of rustig over een hek van een meter hoog kunnen springen. Kleuren zijn muisgrijs, grijs, gestroomd, tweekleurig of, zelden, zwart. Vooral de grijze en muisgrijze kleuren hebben het vermogen om bijzonder goed op te gaan in het gebladerte van het bos, waardoor honden op klaarlichte dag moeilijk te herkennen zijn van op een afstand van slechts drie meter. Zwart is echter de meest gewilde hondenkleur voor veel liefhebbers. Hun oogkleur varieert van geel tot goudbruin. |
Temperament van de Rampur Greyhound
|
Het ras houdt van menselijk gezelschap en zoals de meeste windhonden hebben ze de neiging om zichzelf schoon en goed verzorgd te houden. Ze kunnen lui lijken, maar zullen zich opladen als dat nodig is. De spelende Rampur kan een eng ding zijn voor niet-ingewijden. Ze houden ervan om elkaar op snelheid aan te vallen en dan met kracht hun borst vooruit te duwen. Ze zijn aanhankelijk voor hun baasjes, bijna tot op het bot. Desondanks is de Rampur Hound nog steeds een imposant ras en een uitstekende waakhond. Over het algemeen zachtaardig en gevoelig rond de kinderen van zijn eigen gezin, neigt de Rampur er niettemin toe een eenpersoonshond te zijn en het is bekend dat hij beschermende instincten vertoont. Soms kunnen ze ook onstuimig zijn en in hun enthousiasme mensen omver lopen. Ze kunnen soms agressief zijn tegen andere honden. Voordat je een Rampur Hound aanschaft, moet je rekening houden met de grootte en de bewegingsbehoefte. Ze zijn relatief robuust, hebben veel ruimte nodig om hun benen te strekken en zullen waarschijnlijk niet graag opgesloten zitten in een kleine flat. |
Behoeften en activiteiten van de Rampur Greyhound
|
Nu de jacht op wilde zwijnen niet langer een door de staat gesanctioneerde activiteit is, is het voornamelijk beperkt tot de plattelandsbevolking van India, en Rampurs hebben hun populariteit zien afnemen. In tegenstelling tot de maharadja's van weleer, houden de Rampur-eigenaars hun jachthonden tegenwoordig meer actief voor voedsel of om parasieten kwijt te raken dan voor gezelschap. Rampurs worden nu voornamelijk gehouden voor de jacht op jakhalzen, maar ze zijn ook in staat om ander groter wild dat gewond is geraakt door jagers op te sporen en te doden. Hun onderhoud kan echter onbetaalbaar zijn voor veel arme plattelandsbewoners. Ze zijn niet aangeslagen als showhonden, zijn nooit tentoongesteld in de concoursring en zijn over het algemeen eerder een actief werkras dan een huisdier. |
Onderhoud van de Rampur Greyhound
|
Rampurs zijn over het algemeen een gezond, langlevend ras, dat tot vijftien jaar oud wordt, en erfelijke ziekten zijn zeldzaam. De ziekten die worden gezien zijn over het algemeen vergelijkbaar met die bij andere windhondenrassen, Rampurs staan bekend om het ontwikkelen van slokdarm achalasie, maag dilatatie volvulus (bloat), en osteosarcoom. Omdat de magere lichaamsbouw van de Rampur hem ongeschikt maakt voor het slapen op harde oppervlakken, moeten eigenaren over het algemeen zachte bodembedekking verstrekken; zonder bodembedekking ontwikkelen Rampurs waarschijnlijk pijnlijke huidzweren, hoewel het voeren van voedsel dat rijk is aan vitamine A dit ook kan helpen verlichten. Vanwege de ongebruikelijke fysiologie en anatomie van Rampurs is een dierenarts met ervaring in de bijzonderheden van het ras aan te raden, vooral als verdoving nodig is. Als deze specialisten niet beschikbaar zijn, kun je het beste een specialist zoeken in de behandeling van Greyhounds of aanverwante rassen. Greyhounds vertonen een ongebruikelijke bloedchemie, die verkeerd kan worden geïnterpreteerd door dierenartsen die niet bekend zijn met het ras, wat kan leiden tot een verkeerde diagnose. Rampurs hebben een hoger gehalte aan rode bloedcellen dan andere rassen (een eigenschap die ze geërfd hebben van hun Engelse Greyhound voorouders). Omdat rode bloedcellen zuurstof naar de spieren vervoeren, zorgt dit hogere gehalte ervoor dat de hond grotere hoeveelheden zuurstof sneller van de longen naar de spieren kan verplaatsen. Bloedtransfusiediensten moeten Greyhounds gebruiken als bloeddonoren als er geen Rampurs beschikbaar zijn (Greyhounds worden over het algemeen gebruikt als universele bloeddonoren). |