 |
|
Le Talbot Hound n'est pas reconnu par la F.C.I.
|
|
|
Origine
|
|
France |
Traduction
|
|
Francis Vandersteen |
Cette race est aussi connue sous
|
|
Talbot Bloodhound French Talbot Hound English Talbot Hound
|
Le Talbot était un type de chien de chasse blanc. Il est maintenant éteint et a été crédité d'être un ancêtre du beagle moderne et du limier. Le terme Talbot est utilisé dans l'héraldique pour se référer à un chien de chasse de bonnes manières.
La race aurait été originaire de Normandie, peut-être pour avoir été le chien blanc de Saint-Hubert, et avoir été amené en Angleterre par Guillaume le Conquérant, mais cela n'est pas étayé par des preuves. Il n'y a aucune référence connue au Talbot en tant que race de chien de chasse en français médiéval, et aucun n'a été trouvé en anglais avant le milieu du 16ème siècle.
A l'époque médiévale, "Talbot" était un nom commun pour un chien particulier, utilisé avant 1400 dans le conte du prêtre de Chaucer, et utilisé comme exemple d'un nom de chien dans un livre de chasse du 16ème siècle.
Au 17ème siècle, il existait clairement comme une race ou un type. Les gros chiens lourds et lents étaient «Talbot-like», quelle que soit leur couleur, bien que le «white-milk» soit «le vrai Talbot». William Somervile dans son poème "The Chase", publié en 1735, décrit l'utilisation antérieure de "lime-hounds" (leashe hounds) sur les Scottish Borders pour attraper les voleurs, se référant évidemment au limier, mais en ajoutant que le Talbot (blanc) était l'exemple «premier» de ce type de chien.
L'origine du nom et de l'animal est incertaine. Dans une citation d'environ 1449, le roi a appelé John Talbot, 1er comte de Shrewsbury en tant que "Talbott, notre bon dogge", peut-être comme une pièce sur son nom, ou en allusion à l'insigne de famille. Dans un manuscrit de la British Library, on montre John Talbot présentant un livre de romance à la reine Margaret, avec un chien blanc derrière lui, qui symboliquement sert à l'identifier. C'est évidemment un petit chien, et il semble peu probable qu'il aurait pu être utilisé de cette manière si "Talbot" avait été associé dans l'esprit des gens de l'époque avec un gros animal.
Le Talbot et le Lévrier étaient, apparemment, les seuls chiens utilisés dans l'héraldique anglaise, et il se pourrait que le Talbot soit originaire d'un chien emblématique ou héraldique. Les références à ce Talbot héraldique semblent être plus tôt que les références à un vrai chien. Le Talbot figure dans de nombreuses armoiries, par exemple dans les derniers comtes de Shrewsbury, dans lesquels deux Talbots apparaissent comme des partisans.
C'est une idée tout à fait plausible que depuis ces débuts, le nom "Talbot" a été étendu à n'importe quel gros chien blanc odorant, et de là a aidé à établir une race ou un type. Il était certainement semblable au limier (et "blanc" est donné comme l'une des couleurs du limier autour des 16ème et 17ème siècles) en ce qui concerne la taille, et l'utilisation comme un chien de chasse.
Comme les premières références à ce chien sont beaucoup plus tardives que celles des limiers, il ne peut pas être considéré comme un ancêtre du limier.
Le Talbot semble avoir existé comme une race, un peu distincte du limier, jusqu'à la fin du 18ème siècle, après quoi, comme deux autres grandes races auxquelles il peut avoir été lié, le chien du Nord et du Sud, sont disparus. Quelques premières expositions de chiens ont apparemment offert des cours pour les Talbots, mais ils n'ont jamais été entrés, et ont donc été abandonnés.
"Le Talbot" (ou "Talbot Arms") est le plus connu comme le nom de certaines auberges anglaises ou des maisons publiques, et il est généralement représenté sur les signes comme un grand chien blanc avec des oreilles pendantes, parfois avec des taches. Ceci suggère que le Talbot était assez bien connu à un moment donné, car une partie de l'idée d'un signe était qu'elle aidait à identifier l'auberge pour les analphabètes. Une auberge appelée The Talbot à Iwerne Minster, Dorset, Royaume-Uni, a montré comme signe un chien noir, apparemment la crête de la famille Bower, qui possédait le manoir de la fin du Moyen-Age jusqu'en 1876.
Le bourg de Sudbury, dans le Suffolk, à l'est du Royaume-Uni, a un Talbot sur sa crête de ville, qui est également utilisé pour une école locale et de nombreux clubs sportifs locaux. Le chien est toujours représenté avec sa langue en saillie.
Les bras de la famille Carter de Castle Martin (voir Carter-Campbell de Possil) incluent un Talbot. Les bras des comtes Waldegrave sont soutenus par deux Talbots.
Ajoutant à cela, Hampton High School, une école du canton de Hampton, de la petite ville d'Allison Park, en Pennsylvanie, est la seule école secondaire aux États-Unis qui a le Talbot comme mascotte. |
 |
|
The Talbot Hound is not recognized by the F.C.I.
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
Francis Vandersteen |
This breed is also known as
|
|
Talbot Bloodhound French Talbot Hound English Talbot Hound
|
The Talbot was a type of white hunting dog. It is now extinct and has been credited with being an ancestor of the modern beagle and bloodhound. The term Talbot is used in heraldry to refer to a well-mannered hunting dog.
The breed is said to have originated in Normandy, perhaps as the white dog of St. Hubert, and to have been brought to England by William the Conqueror, but this is not supported by evidence. There are no known references to the Talbot as a hunting dog breed in medieval French, and none were found in English before the mid-16th century.
In medieval times, "Talbot" was a common name for a particular dog, used before 1400 in Chaucer's Priest's Tale, and used as an example of a dog name in a 16th-century hunting book.
By the 17th century, it clearly existed as a breed or type. Big, heavy, slow dogs were "Talbot-like", whatever their color, although the "white-milk" was "the real Talbot". William Somervile in his poem "The Chase", published in 1735, describes the earlier use of "lime-hounds" (leashe hounds) on the Scottish Borders to catch thieves, obviously referring to the bloodhound, but adding that the Talbot (white) was the "prime" example of this type of dog.
The origin of the name and the animal is uncertain. In a quotation from around 1449, the King referred to John Talbot, 1st Earl of Shrewsbury as "Talbott, our good dogge", perhaps as a play on his name, or in allusion to the family badge. In a British Library manuscript, John Talbot is shown presenting a romance book to Queen Margaret, with a white dog behind him, which symbolically serves to identify him. It's obviously a small dog, and it seems unlikely that it could have been used in this way if "Talbot" had been associated in the minds of people of the time with a large animal.
The Talbot and Greyhound were, apparently, the only dogs used in English heraldry, and it could be that the Talbot originated from an emblematic or heraldic dog. References to this heraldic Talbot seem to be earlier than references to a real dog. The Talbot appears in many coats of arms, for example in the late Earls of Shrewsbury, in which two Talbots appear as supporters.
It's an entirely plausible idea that since those early days, the name "Talbot" has been extended to any large, white, fragrant dog, and from there helped establish a breed or type. It was certainly similar to the bloodhound (and "white" is given as one of the bloodhound's colors around the 16th and 17th centuries) in size, and use as a hunting dog.
As the earliest references to this dog are much later than those to bloodhounds, it cannot be considered an ancestor of the bloodhound.
The Talbot seems to have existed as a breed, somewhat distinct from the bloodhound, until the late 18th century, after which, like two other large breeds to which it may have been related, the Northern and Southern Hounds, became extinct. Some early dog shows apparently offered classes for Talbots, but they were never entered, and so were abandoned.
"The Talbot" (or "Talbot Arms") is best known as the name of some English inns or public houses, and is usually depicted on signs as a large white dog with hanging ears, sometimes with spots. This suggests that the Talbot was fairly well known at one time, as part of the idea of a sign was that it helped identify the inn for the illiterate. An inn called The Talbot in Iwerne Minster, Dorset, UK, showed as a sign a black dog, apparently the crest of the Bower family, who owned the manor from the late Middle Ages until 1876.
The market town of Sudbury, in Suffolk, in the east of the UK, has a Talbot on its town crest, which is also used for a local school and many local sports clubs. The dog is always depicted with its tongue protruding.
The arms of the Carter family of Castle Martin (see Possil's Carter-Campbell) include a Talbot. The arms of the Waldegrave Earls are supported by two Talbots.
Adding to this, Hampton High School, a Hampton Township school in the small town of Allison Park, Pennsylvania, is the only high school in the United States to have the Talbot as its mascot. |
 |
|
Die Talbot Hound wird vom F.C.I. nicht anerkannt
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Francis Vandersteen |
Diese Rasse ist auch bekannt als
|
|
Talbot Bloodhound French Talbot Hound English Talbot Hound
|
Der Talbot war eine Art weißer Jagdhund. Er ist heute ausgestorben und wurde als Vorfahre des modernen Beagles und des Bluthundes angesehen. Der Begriff Talbot wird in der Heraldik verwendet, um sich auf einen Jagdhund mit guten Manieren zu beziehen.
Die Rasse soll ursprünglich aus der Normandie stammen, vielleicht als weißer Hund des Heiligen Hubertus, und von Wilhelm dem Eroberer nach England gebracht worden sein, was jedoch nicht durch Beweise gestützt wird. Es gibt keine bekannten Hinweise auf den Talbot als Jagdhunderasse im mittelalterlichen Französisch, und vor der Mitte des 16. Jahrhunderts wurde keiner im Englischen gefunden.
Im Mittelalter war "Talbot" ein gebräuchlicher Name für einen bestimmten Hund, der vor 1400 in Chaucers Märchen vom Priester verwendet wurde und als Beispiel für einen Hundenamen in einem Jagdbuch aus dem 16.
Im 17. Jahrhundert existierte er eindeutig als Rasse oder Typ. Große, schwere und langsame Hunde waren "Talbot-ähnlich", unabhängig von ihrer Farbe, obwohl der "white-milk" "der wahre Talbot" war. William Somervile beschreibt in seinem 1735 veröffentlichten Gedicht "The Chase" (Die Jagd) den früheren Einsatz von "lime-hounds" (leashe hounds) an den Scottish Borders, um Diebe zu fangen, und bezieht sich dabei offensichtlich auf den Bluthund, fügt aber hinzu, dass der (weiße) Talbot das "erste" Beispiel für diesen Hundetyp war.
Die Herkunft des Namens und des Tieres ist unklar. In einem Zitat von ca. 1449 nannte der König John Talbot, 1. Earl of Shrewsbury, als "Talbott, our good dogge", vielleicht als Münze auf seinen Namen oder in Anspielung auf das Familienabzeichen. In einem Manuskript der British Library wird John Talbot gezeigt, wie er Königin Margaret ein Buch mit einer Romanze überreicht, mit einem weißen Hund hinter ihm, der symbolisch zur Identifizierung dient. Es handelt sich natürlich um einen kleinen Hund, und es scheint unwahrscheinlich, dass er auf diese Weise hätte verwendet werden können, wenn "Talbot" in den Köpfen der damaligen Menschen mit einem großen Tier assoziiert worden wäre.
Der Talbot und der Greyhound waren offenbar die einzigen Hunde, die in der englischen Heraldik verwendet wurden, und es könnte sein, dass der Talbot von einem emblematischen oder heraldischen Hund abstammt. Die Hinweise auf diesen heraldischen Talbot scheinen früher zu sein als die Hinweise auf einen echten Hund. Der Talbot kommt in vielen Wappen vor, z. B. in den letzten Grafen von Shrewsbury, in denen zwei Talbots als Unterstützer auftauchen.
Es ist eine durchaus plausible Vorstellung, dass seit diesen Anfängen der Name "Talbot" auf jeden großen, weißen, duftenden Hund ausgedehnt wurde und von dort aus half, eine Rasse oder einen Typ zu etablieren. Er war sicherlich dem Bluthund ähnlich (und "weiß" wird als eine der Farben des Bluthundes um das 16. und 17. Jahrhundert herum angegeben), was die Größe und die Verwendung als Jagdhund betraf.
Da die frühesten Hinweise auf diesen Hund viel später als die der Bluthunde erfolgten, kann er nicht als Vorfahre des Bluthundes angesehen werden.
Der Talbot scheint bis zum Ende des 18. Jahrhunderts als Rasse, die sich etwas vom Bluthund unterscheidet, existiert zu haben, danach sind er und zwei andere große Rassen, mit denen er möglicherweise verwandt war, der Nord- und der Südhund, ausgestorben. Einige frühe Hundeausstellungen boten offenbar Kurse für Talbots an, die aber nie betreten wurden und daher aufgegeben wurden.
"The Talbot" (oder "Talbot Arms") ist am bekanntesten als der Name einiger englischer Gasthäuser oder öffentlicher Häuser, und er wird auf den Schildern meist als großer weißer Hund mit Hängeohren, manchmal mit Flecken, dargestellt. Dies legt nahe, dass der Talbot zu einer bestimmten Zeit ziemlich bekannt war, denn ein Teil der Idee eines Zeichens war, dass es half, das Gasthaus für Analphabeten zu identifizieren. Ein Gasthaus namens The Talbot in Iwerne Minster, Dorset, Großbritannien, zeigte als Zeichen einen schwarzen Hund, offenbar den Kamm der Familie Bower, die das Herrenhaus vom späten Mittelalter bis 1876 besaß.
Die Marktstadt Sudbury in Suffolk im Osten des Vereinigten Königreichs hat einen Talbot auf ihrem Stadtkamm, der auch für eine örtliche Schule und viele örtliche Sportvereine genutzt wird. Der Hund wird immer mit seiner heraushängenden Zunge dargestellt.
Die Arme der Familie Carter aus Castle Martin (siehe Carter-Campbell von Possil) beinhalten einen Talbot. Die Arme der Grafen Waldegrave werden von zwei Talbots gestützt.
Hinzu kommt, dass die Hampton High School, eine Schule in der Hampton Township der Kleinstadt Allison Park in Pennsylvania, die einzige High School in den USA ist, die den Talbot als Maskottchen hat. |
 |
|
El Talbot Hound no es reconocido por el F.C.I.
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Francis Vandersteen |
Esta raza también se conoce como
|
|
Talbot Bloodhound French Talbot Hound English Talbot Hound
|
El Talbot era un tipo de perro de caza blanco. Hoy en día está extinguido y se le atribuye el ancestro del beagle y el sabueso modernos. El término Talbot se utiliza en heráldica para referirse a un perro de caza educado.
Se dice que la raza se originó en Normandía, quizás como el perro blanco de San Huberto, y que fue llevada a Inglaterra por Guillermo el Conquistador, pero esto no está respaldado por pruebas. No se conocen referencias al Talbot como raza de perro de caza en el francés medieval, y no se encontró ninguna en inglés hasta mediados del siglo XVI.
En la época medieval, "Talbot" era un nombre común para un perro en particular, utilizado antes de 1400 en el Cuento del Cura de Chaucer, y usado como ejemplo de nombre de perro en un libro de caza del siglo XVI.
En el siglo XVII, ya existía claramente como raza o tipo. Los perros grandes, pesados y lentos eran "tipo Talbot", independientemente de su color, aunque el "blanco-leche" era "el verdadero Talbot". William Somervile, en su poema "The Chase" (La persecución), publicado en 1735, describe el uso anterior de "lime-hounds" (lebreles) en los Borders escoceses para atrapar ladrones, refiriéndose obviamente al sabueso, pero añadiendo que el Talbot (blanco) era el ejemplo "por excelencia" de este tipo de perro.
El origen del nombre y del animal es incierto. En una cita de alrededor de 1449, el Rey se refirió a John Talbot, 1er Conde de Shrewsbury como "Talbott, nuestro buen dogge", tal vez como un juego de palabras con su nombre, o en alusión a la insignia de la familia. En un manuscrito de la Biblioteca Británica, John Talbot aparece presentando un libro de romance a la reina Margarita, con un perro blanco detrás, que simbólicamente sirve para identificarle. Se trata, obviamente, de un perro pequeño, y parece improbable que pudiera haber sido utilizado de este modo si "Talbot" hubiera estado asociado en la mente de la gente de la época con un animal grande.
El Talbot y el Greyhound eran, al parecer, los únicos perros utilizados en la heráldica inglesa, y podría ser que el Talbot tuviera su origen en un perro emblemático o heráldico. Las referencias a este Talbot heráldico parecen ser anteriores a las referencias a un perro real. El Talbot aparece en muchos escudos de armas, por ejemplo en los posteriores condes de Shrewsbury, en los que aparecen dos Talbot como partidarios.
Es una idea totalmente plausible que a partir de estos inicios el nombre "Talbot" se extendiera a cualquier perro grande, blanco y fragante, y que a partir de ahí ayudara a establecer una raza o tipo. Ciertamente, era similar al sabueso (y el "blanco" aparece como uno de los colores del sabueso en torno a los siglos XVI y XVII) en tamaño y uso como perro de caza.
Como las primeras referencias a este perro son muy posteriores a las de los sabuesos, no puede considerarse un antepasado del sabueso.
El Talbot parece haber existido como raza, algo distinta del sabueso, hasta finales del siglo XVIII, después de lo cual, al igual que otras dos grandes razas con las que puede haber estado emparentado, los sabuesos del norte y del sur, se extinguió. Al parecer, algunas de las primeras exposiciones caninas ofrecían clases para Talbots, pero nunca se inscribieron, por lo que fueron abandonadas.
El "Talbot" (o "Talbot Arms") es más conocido como el nombre de algunas posadas o casas públicas inglesas, y suele representarse en los carteles como un gran perro blanco de orejas caídas, a veces con manchas. Esto sugiere que el Talbot era bastante conocido en una época, ya que parte de la idea de un letrero era que ayudaba a identificar la posada para los analfabetos. Una posada llamada The Talbot en Iwerne Minster, Dorset, Reino Unido, mostraba como letrero un perro negro, al parecer el escudo de la familia Bower, propietaria del señorío desde finales de la Edad Media hasta 1876.
La ciudad mercado de Sudbury, en Suffolk, al este del Reino Unido, tiene un Talbot en su escudo municipal, que también se utiliza para una escuela local y muchos clubes deportivos locales. El perro siempre aparece con la lengua fuera.
Las armas de la familia Carter de Castle Martin (véase Carter-Campbell de Possil) incluyen un Talbot. Las armas de los Waldegrave Earls se apoyan en dos Talbot.
Además, la Hampton High School, una escuela del municipio de Hampton, en la pequeña ciudad de Allison Park, Pensilvania, es la única escuela secundaria de Estados Unidos que tiene al Talbot como mascota. |
 |
|
De Talbot Hound wordt niet erkend door de F.C.I.
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Dit ras staat ook wel bekend als
|
|
Talbot Bloodhound French Talbot Hound English Talbot Hound
|
De Talbot was een type witte jachthond. Hij is nu uitgestorven en wordt beschouwd als een voorouder van de moderne beagle en bloedhond. De term Talbot wordt in de heraldiek gebruikt om te verwijzen naar een goedgemanierde jachthond.
Het ras zou zijn oorsprong hebben in Normandië, misschien als de witte hond van St Hubert, en naar Engeland zijn gebracht door Willem de Veroveraar, maar dit wordt niet ondersteund door bewijs. Er zijn geen bekende verwijzingen naar de Talbot als een jachthondenras in middeleeuws Frans, en er werden er geen gevonden in het Engels tot het midden van de 16e eeuw.
In de middeleeuwen was "Talbot" een veel voorkomende naam voor een bepaalde hond, voor 1400 gebruikt in Chaucer's Priest's Tale, en gebruikt als voorbeeld van een hondennaam in een 16e eeuws jachtboek.
Tegen de 17e eeuw bestond het duidelijk als een ras of type. Grote, zware, langzame honden waren "Talbot-achtig", ongeacht hun kleur, hoewel de "witmelk" "de echte Talbot" was. William Somervile beschrijft in zijn gedicht "The Chase", gepubliceerd in 1735, het eerdere gebruik van "lime-hounds" (leashe hounds) op de Schotse Borders om dieven te vangen, waarbij hij duidelijk verwijst naar de bloedhond, maar toevoegt dat de Talbot (wit) het "eerste" voorbeeld was van dit type hond.
De oorsprong van de naam en het dier is onzeker. In een citaat van rond 1449 verwees de koning naar John Talbot, 1e graaf van Shrewsbury als "Talbott, our good dogge", misschien als een woordspeling op zijn naam, of als toespeling op het insigne van de familie. In een manuscript in de British Library wordt John Talbot afgebeeld terwijl hij een romantisch boek presenteert aan koningin Margaret, met een witte hond achter hem, die symbolisch dient om hem te identificeren. Het is duidelijk een klein hondje en het lijkt onwaarschijnlijk dat het op deze manier gebruikt zou kunnen zijn als 'Talbot' in de hoofden van de mensen uit die tijd geassocieerd werd met een groot dier.
De Talbot en de Greyhound waren blijkbaar de enige honden die in de Engelse heraldiek werden gebruikt en het zou kunnen dat de Talbot afkomstig is van een emblematische of heraldische hond. Verwijzingen naar deze heraldische Talbot lijken eerder te zijn dan verwijzingen naar een echte hond. De Talbot komt in veel wapenschilden voor, bijvoorbeeld in de latere graven van Shrewsbury, waarin twee Talbots als supporters voorkomen.
Het is een heel plausibel idee dat vanuit dit begin de naam "Talbot" werd uitgebreid naar elke grote, witte, geurige hond, en dat dit hielp om een ras of type te vestigen. Het was zeker vergelijkbaar met de bloedhond (en "wit" wordt gegeven als een van de kleuren van de bloedhond rond de 16e en 17e eeuw) in grootte, en het gebruik als jachthond.
Omdat de vroegste verwijzingen naar deze hond veel later zijn dan die naar bloedhonden, kan hij niet worden beschouwd als een voorouder van de bloedhond.
De Talbot lijkt te hebben bestaan als een ras, enigszins verschillend van de bloedhond, tot het einde van de 18e eeuw, waarna het, net als twee andere grote rassen waarmee het mogelijk verwant was, de Northern en Southern Hounds, uitstierf. Sommige vroege hondenshows boden blijkbaar klassen aan voor Talbots, maar ze werden nooit ingeschreven en dus verlaten.
"The Talbot" (of "Talbot Arms") is het best bekend als de naam van sommige Engelse herbergen of pubs, en wordt meestal afgebeeld op borden als een grote witte hond met flaporen, soms met vlekken. Dit suggereert dat de Talbot ooit redelijk bekend was, want een deel van het idee van een uithangbord was dat het hielp om de herberg te identificeren voor analfabeten. Een herberg met de naam The Talbot in Iwerne Minster, Dorset, UK, toonde als uithangbord een zwarte hond, blijkbaar het wapen van de familie Bower, die het landgoed bezat van de late middeleeuwen tot 1876.
Het marktstadje Sudbury in Suffolk, in het oosten van Groot-Brittannië, heeft een Talbot op het stadswapen, dat ook wordt gebruikt voor een plaatselijke school en veel plaatselijke sportclubs. De hond wordt altijd afgebeeld met uitgestoken tong.
Het wapen van de familie Carter uit Castle Martin (zie Possil's Carter-Campbell) bevat een Talbot. Het wapen van de Waldegrave Earls wordt ondersteund door twee Talbots.
Bovendien is Hampton High School, een school in Hampton Township, in het stadje Allison Park, Pennsylvania, de enige middelbare school in de Verenigde Staten die de Talbot als mascotte heeft. |