Français

Gascon saintongeois
Standard FCI Nº 21

Origine
France
Groupe
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées
Section
Grand :
Section 1.1 Chiens courants de grande taille
Petit :
Section 1.2 Chiens courants de taille moyenne
Epreuve
Avec épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
samedi 10 août 1963
Publication du standard officiel en vigueur
mardi 01 août 2023
Dernière mise à jour
mardi 08 août 2023
In English, this breed is said
Gascon saintongeois
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Gascon saintongeois
En español, esta raza se dice
Gascon saintongeois
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Gascon saintongeois

Utilisation

Grand Gascon Saintongeois : Chien utilisé pour la chasse à tir, et parfois à courre, du grand gibier, mais aussi du lièvre, généralement en meute ou individuellement comme limier.
Petit Gascon Saintongeois : Chien polyvalent utilisé pour la chasse à tir. Son origine en fait un spécialiste du lièvre, mais il chasse aussi fort bien le gros gibier.

Bref aperçu historique

Grand : Au milieu du 19ème siècle, le Comte Joseph de Carayon-Latour voulant régénérer la race déclinante des chiens de Saintonge, unit les derniers descendants avec les Bleus de Gascogne du Baron de Ruble, créant ainsi le Gascon Saintongeois, mais provocant la disparition du chien de Saintonge.
Petit : Au milieu du 20ème siècle, quelques veneurs du Sud-Ouest sélectionnèrent les plus petits sujets de leurs portées de Grand Gascon Saintongeois et fixèrent cette variété, principalement destinée, à l’origine, au courre du lièvre.

Aspect général

Grand : Chien très bien construit, donnant tout à la fois une impression de force et d’élégance .De type très français quant à la tête, la robe et l’expression.
Petit : Chien de taille moyenne, bien proportionné, distingué.

Proportions importantes

Hauteur au garrot / longueur scapulo-ischiale dans le rapport de 10 / 10,5.
Longueur du museau égale à celle du crâne.

Comportement / caractère

Chien d'ordre par excellence, fin de nez, entreprenant, doté d'une très belle gorge. Il s'ameute d'instinct. Calme; se met facilement aux ordres.

Tête

Région crânienne

Tête
Les lignes du crâne et du chanfrein sont divergentes.
Crâne
Vu de face, bombé et plutôt étroit; la protubérance occipitale est bien marquée. Vu de dessus, l'arrière du crâne est de forme ogivale prononcée. 
Stop
Peu accentué.

Région faciale

Truffe
Noire; bien développée; narines bien ouvertes.
Lèvres
Recouvrant la mâchoire inférieure, commissure discrète. Le bord des lèvres est de couleur noire.
Chanfrein
Fort ; légèrement busqué.
Mâchoires et dents
Articulé en ciseaux. Incisives implantées bien d'équerre par rapport aux mâchoires.
Joues
Sèches.
Yeux
De forme ovale; bruns. Expression douce et confiante.
Oreilles
Elles sont fines, papillotées et doivent pouvoir atteindre au moins l'extrémité de la truffe. Attachées en-dessous de la ligne de l'oeil et assez en arrière, dégageant bien le crâne.

Cou

De longueur et de grosseur moyenne. Légèrement arqué, portant peu de fanon.

Corps

Profil supérieur
Bien soutenu, sans excès de longueur.
Rein
Bien attaché, légèrement voussé, assez musclé, pas trop long.
Croupe
De bonne largeur, légèrement oblique.
Poitrine
Large, longue; elle descend au niveau du coude. Poitrail assez ouvert.
Côtes
Légèrement arrondies et longues.
Flanc
Légèrement relevé.

Queue

Attache forte; bien effilée à son extrémité, atteignant la pointe du jarret. Elégamment portée en lame de sabre.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Avant-main puissant.
Epaules
Assez longue, musclée; moyennement oblique.
Coudes
Au corps.
Avant-bras
Forte ossature.

Membres postérieurs

Généralités
Arrière-main bien proportionné.
Cuisses
Longue et bien musclée.
Jarret
Large ; bien coudé ; bien descendu, bien dirigé dans l’axe du corps.

Pieds

D’un ovale peu allongé ; doigts secs et serrés. Coussinets et ongles noirs.

Allures

Régulières et faciles.

Peau

Souple et pas trop épaisse. Blanche à taches noires.

Robe

Qualité du poil
Court et serré.
Couleur du poil
Le fond est blanc, taché de noir, quelquefois moucheté. Deux taches noires sont généralement placées de chaque côté de la tête, couvrant les oreilles, enveloppant les yeux et s'arrêtant aux joues. Ces dernières sont de couleur feu, de préférence pâle.
Deux marques feu placées au-dessus de l'arcade sourcilière viennent "quatroeuiller" les yeux. On trouve aussi des traces feu à la face interne de l'oreille et en truitures le long des membres. Quelques poils fauves peuvent apparaître à la partie supérieure de l'oreille sans donner pour autant à la tête un aspect tricolore. Parfois, il existe au bas de la cuisse une tache typique feuille morte dite "Marque de Chevreuil".

Taille et poids

Hauteur au garrot
Grand : Mâles de 65 à 72 cm et femelles de 62 à 68 cm.
Petit : Mâles de 56 à 62 cm et femelles de 54 à 59 cm.
Avec une tolérance de plus ou moins 1 cm.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts généraux

Tête :
 Courte.
 Crâne large.
 Oreille courte, attachée haut.
 Absence totale de feux.
Corps :
 Manque de volume.
 Dessus mou.
 Croupe avalée.
 Fouet dévié.
Membres :
 Ossature insuffisamment développée.
 Epaule trop oblique ou trop droite.
 Pieds écrasés.
 Angulation arrière droite.
 Jarrets clos, vus de derrière.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien agressif, chien peureux.
 Manque de type et en particulier crâne large et rond.
 Prognathisme inférieur ou supérieur.
 Oeil clair.
 Toute autre robe que celle prévue au standard.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Compléments apportés par les visiteurs

This magnificient French working breed was created in 1846 near Bordeaux by the Baron Joseph de Garayon Latour de Virelade, a hunting enthusiast who crossed the Grand Bleu de Gascogne with the now-extinct Saintongeois hunting dogs, acquired from the Earl of Saint-Legien and the Baron de Ruble, respectively. Very popular and common around the Pyrenees region of southern France, the Grand Gascon-Saintongeois remains virtually unknown outside its native land. Primarily a hunter of roe deer and other large game, this rugged hound could possibly make an acceptable family companion, thanks to its love of humans and obedient personality, but it is still very rarely found as a pet. The short coat is smooth and flat, always white in colour with black-n-tan markings on the head. Average height is around 26 inches.

Historique détaillé

Si les archives offrent un nombre important d'informations, même contradictoires, concernant l'origine des chiens bleus de Gascogne utilisés par Gaston Phébus, on a, en revanche, peu de données sur celle des chiens de Saintonge. Il faut dire que, jusqu'en 1714, date à laquelle le comte de Toulouse, alors grand veneur, établit l'élevage des meutes royales dans son hôtel de Saint-Germain, la production d'un grand nombre de chiens courants était confiée à des fermiers ou à des gardes: c'est là que les piqueurs allaient sélectionner les meilleurs éléments des meutes que découplaient les seigneurs, les hauts membres du clergé ou les bourgeois possesseurs de fiefs qui, depuis François 1er, étaient autorisés à pratiquer la chasse à courre. Ainsi, une race de chiens bien française, au profil élancé, très rapide à la chasse et fort bien gorgée, apparut chez quelques notables charentais. Leur robe était blanche, parsemée de taches noires ou feu. Il est possible que cette couleur ait été laissée par quelques Chiens Blancs du Roy, lesquels semblent avoir infusé beaucoup de sang dans les races de Vendée qui se développèrent à proximité immédiate de la Saintonge.

M. de Céris avouait, de son côté, avoir créé (vers la fin du XVIIIe siècle) la race qui a porté son nom à partir de petites chiennes de la région de la Charente mais d'origine inconnue. Or, après avoir été croisés avec des Montembœufs, les Céris donnèrent des chiens considérés comme étant très proches des authentiques Blancs du Roy. Quant au Montembœuf, qui lui aussi est reconnu comme un descendant des « greffiers » blancs, il fut créé à la même époque en Limousin, une province qui n'est guère éloignée non plus de la Saintonge. Si sa robe était marquée de taches orange plutôt que noires, son anatomie rappelait, par ailleurs, celle du Saintongeois, notamment par sa grande taille, sa tête longue, son os frontal proéminent, sa poitrine profonde, son rein harpé, etc.

Que les Saintongeois comptent des Blancs du Roy parmi leurs ancêtres est donc possible, mais il est néanmoins bien difficile de dresser l'arbre généalogique de la lice et des deux mâles que le docteur Clémot, de Saintes, réussit à sauver pendant la Révolution et qu'il remis au marquis de la Porte au Loup, lorsque ce dernier put revenir d'émigration. Après que ces chiens eurent fait souche, la race fut reprise par le comte de Saint-Légier, qui chassait en forêt de Chizé. Le Saintongeois possédait, outre une robe blanche marquée de noir, une tête fine, une oreille papillotée, un cou long et léger, une poitrine profonde, un rein harpé mais étroit, une cuisse plate, une queue basse et une « patte de lièvre » sèche et nerveuse. Ne voit-on pas également dans ce portrait la trace des Lévriers que les veneurs du XVIe et du XVIIe siècle découplaient en fin de chasse pour forcer plus rapidement le chevreuil ?

Aujourd'hui, la race saintongeoise est considérée comme éteinte, mais elle a été utilisée dans de nombreux croisements. Si MM. Hennessy, maîtres de l'équipage du Pas des Chaumes, préférèrent l'apport de sang anglais, et si la race de Virelade, créée par M. de Carayon Latour par croisement avec des Grands Bleus de Gascogne (et qui fut présentée en 1863 à l'exposition de Paris), est aujourd'hui éteinte, d'autres types de Gascons-Saintongeois ont survécu jusqu'à nos jours et font le bonheur d'un certain nombre de veneurs de lièvres, de chevreuils et de sangliers de l'ouest, du sud-ouest et du midi de la France.

À la fin du siècle dernier, le comte de Chabot et son frère créèrent une meute à partir de « Vénus », un étalon (malgré son nom!) saintongeois, et de Panthère, une lice gasconne. Puis, un peu de sang des chiens de M. de la Débutrie, qualifiés de bâtards parce qu'ils avaient du sang anglais et vendéen, fut inséré dans l'élevage. Après s'être séparé de son frère, le comte de Chabot s'efforça de retrouver un standard proche de celui du Saintongeois, et, avec ses quelque trente chiens, au manteau noir et blanc et ayant des taches feu au-dessus des yeux, il prenait chaque année une dizaine de cerfs et plus d'une trentaine de chevreuils dans les forêts de Vendée et d'Anjou.

D'autres éleveurs ont effectué des croisements analogues, mais tous ne sont pas aussi connus car ils ont parfois négligé de présenter leurs chiens dans les expositions canines. Aujourd'hui, donc, les Gascons-Saintongeois résultent du choix de veneurs recherchant plus des qualités de chasse que la pureté de la race. Parmi ces chiens, bien rares sont ceux qui n'ont pas quelque ancêtre Fox-Hound, et, il faut le souligner, ce sont surtout les aptitudes physiques qui constituent les critères des juges lorsqu'il s'agit de primer un chien ou un lot de chiens.

Paradoxalement, les éleveurs belges semblent avoir eux-mêmes abandonné les chiens de l'évêque de Liège, les Saint-Hubert, pour utiliser des Gascons-Saintongeois dans la voie du lièvre et dans celle du chevreuil. C'est ainsi que, pour le courre du chevreuil dans la région de Freux (Ardennes belges), le baron de Firlant-Dormer emploie 45 Gascons-Saintongeois d'origine Clayeux, Beauchamp, Rouâlle , mais aussi Levesque. Le rallye Vielsalm, quant à lui, utilise 60 Gascons-Saintongeois pour le même animal, tandis que Chassart Chassant, à proximité, découple dans la voie du lièvre avec la même race, dont certains sujets, d'ailleurs, proviennent de Vielsalm.

En France, les Gascons-Saintongeois sont à l'origine d'un certain nombre de meutes, aujourd'hui classées Français Blanc et Noir, comme au rallye Qu'importe, dans l'Ain, ou à l'équipage du Rochard, dans la Mayenne. Mais les Charentes ont su conserver leur race: le rallye de Saintonge utilise de 90 à 100 Gascons-Saintongeois et Vendéens tricolores, pour prendre chaque année entre 15 et 20 chevreuils et sangliers dans les forêts de la Tremblade et de la Coubre. Les laisser-courre y sont parfois sportifs, car il n'est pas exceptionnel qu'un sanglier s'y fasse prendre en mer.

A l'image de tous les grands chiens courants, les Gascons-Saintongeois ne peuvent être considérés comme des chiens de compagnie, même si certains d'entre eux font preuve d'une amitié démonstrative, débordante, voire envahissante, dès lors qu'un être humain entre dans le chenil.

En ce qui concerne leur aptitude à la chasse, les Gascons-Saintongeois ont les qualités et les défauts de leurs ancêtres. Mais leurs aptitudes prennent largement le pas sur leurs défauts, et elles sont précieuses. En effet, ces chiens ont un train rapide, une grande finesse de nez et une sagesse certaine dans le change. Peut-être est-ce pour cela qu'ils manifestent si peu d'enthousiasme devant les difficultés ?

La race fut surtout appréciée pour le courre de tous les animaux, notamment pour le lièvre, le loup et le chevreuil, lesquels exigent des chiens persévérants, têtus, capables de relever une voie très faible, mais qui ne s'emballent pas. Pour la chasse du cerf ou du sanglier, qui nécessite moins de prudence mais demande en revanche de relever très vite les défauts, les veneurs ont généralement préféré croiser les Saintongeois et les Gascons-Saintongeois avec des chiens anglais, moins sages et plus requérants.

Finalement, peu de veneurs français se sont satisfaits du pur sang français, mais, en fait, dans quelle mesure le sang des chiens courants de l'un et de l'autre côté de la Manche peut-il être considéré comme pur ?

Les Anglais ont certainement beaucoup de sang français dans les veines, probablement gascon, d'ailleurs, comme on peut le déduire ne serait-ce que des relations qu'entretenait Gaston Phébus avec le captal de Grailly, John Chandros ou d'autres émissaires du roi d'Angleterre ! Mais cela n'enlève rien au talent et à l'énergie de ceux qui, à force de sélection, tentent de fixer les caractères de nos chiens de l'Ouest.

English

Gascon saintongeois
FCI Standard No. 21

Origin
France
Translation
Jennifer Mulholland in collaboration with Raymond Triquet
Group
Groupe 6 Scenthounds
Section
Great G.S.:
Section 1.1 Large sized scenthounds
Small G.S.:
Section 1.2 Medium sized scenthounds
Working
With working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Saturday 10 August 1963
Publication of the official valid standard
Tuesday 01 August 2023
Last update
Tuesday 08 August 2023
En français, cette race se dit
Gascon saintongeois
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Gascon saintongeois
En español, esta raza se dice
Gascon saintongeois
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Gascon saintongeois

Usage

Great Gascon Saintongeois: Dog used for shooting and sometimes hunting big game but also hare; generally with the pack or alone as a sleuth.
Small Gascon Saintongeois: Versatile dog used for shooting. Its origins make it a hare specialist but also a good hunter of big game.

Brief historical summary

Great G.S.: In the middle of the 19th century the Count Joseph de Carayon-Latour, wanting to regenerate the declining breed of the Hound of Saintonge, crossed the last descendants with the Bleu de Gascogne of Baron Ruble, thus creating the Gascon Saintongeois but causing the extinction of the Hound of Saintonge.
Small G.S.: In the middle of the 20th century some hunters from the South West of France selected the smallest subjects from their litters of Great Gascon Saintongeois and thus created this variety, intended originally for hare hunting.

General appearance

Great G.S.: Very well constructed dog, giving at the same time an impression of strength and elegance. Very French in type with regard to the head, coat and expression.
Small G.S.: Medium sized dog, well proportioned and distinguished

Important proportions

Height at the withers/scapular-ischial length, ratio 10/10.5
Length of muzzle equal to that of the skull.

Behaviour / temperament

Pack hound par excellence, fine-nosed, wide-casting and endowed with a very sonorous voice. Joins the pack instinctively. Calm, affectionate and amenable to orders.

Head

Cranial region

Head
The lines of the skull and the muzzle are divergent.
Skull
Seen from the front, domed and rather narrow; the occipital protuberance is well defined. Seen from above, the back of the skull is of a pronounced ogival shape. 
Stop
Only slightly pronounced.

Facial region

Nose
Black, well developed; nostrils well opened.
Muzzle
Strong; slightly convex.
Lips
Covering the lower jaw; corners discreet. The edges of the lips are black.
Jaws and teeth
Scissor bite. Incisors are set well square to the jaws.
Cheeks
Lean.
Eyes
Oval shape; brown. Edges of eyelids are black. Gentle and trusting expression.
Ears
Fine and curled, they should reach at least the tip of the nose. Set on below the level of the eye and placed rather backwards, freeing the skull.

Neck

Of medium length and thickness. Slightly arched with little dewlap.

Body

Back
Very taut, without excess in length.
Loin
Well attached, slightly arched, quite muscular and not too long.
Croup
Of good length, slightly sloping.
Chest
Broad and long, reaching the elbow. Forechest rather broad.
Ribs
Slightly rounded and long.
Side
Slightly tucked up.

Tail

Strong set on; tapering well to the tip, reaching the point of the hock. Carried elegantly like a sabre.

Limbs

Forequarters

Generality
Powerful forehand.
Shoulders
Quite long, muscled; moderately oblique.
Elbows
Close to the body.
Forearm
Strong bone.

Hindquarters

Generality
Well proportioned.
Upper thigh
Long and well muscled.
Hock
Broad, well angulated and well let down in line with the body.

Feet

Slightly elongated oval; toes lean and tight-fitting. Pads and nails black.

Gait and movement

Regular and effortless.

Skin

Supple and not too thick. White with black patches.

Coat

Hair
Short and tight.
Colour
The ground colour is white with black patches and sometimes speckled but not excessively. Two black patches are generally placed at either side of the head, covering the ears, surrounding the eyes and stopping at the cheeks. The cheeks are tan, preferably pale.
Two tan markings placed above the superciliary arches give the eyes a “quatroeillé” (four-eyed) appearance. Traces of tan are also found on the inner side of the ears and in speckles along the legs. Some fawn hairs may appear on the upper part of the ear but without giving the head a tricolour appearance. Sometimes at the base of the upper thigh there is a typical dead-leaf marking called “roe buck mark”.

Size and weight

Height at withers
Grand G.S.: Males 65 to 72 cm, females 62 to 68 cm.
Small G.S.: Males 56 to 62 cm, females 54 to 59 cm.
With tolerance of +/- 1 cm.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

General faults

Head :
 Short.
 Broad skull.
Ears :
 Short, high set.
 Absence of tan markings.
Body :
 Lack of substance.
 Slack back.
 Croup falling away.
 Deviated tail.
Limbs :
 Bone structure insufficiently developed.
 Shoulder too oblique or too straight.
 Splayed feet.
 Hind angulation straight.
 Cow hocked.

Disqualifying faults

 Aggressive or overly shy.
 Lack of type and, in particular, broad and round skull.
 Overshot or undershot mouth.
 Light eyes.
 Any other coat than that stipulated in the standard.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Additional information from visitors

This magnificient French working breed was created in 1846 near Bordeaux by the Baron Joseph de Garayon Latour de Virelade, a hunting enthusiast who crossed the Grand Bleu de Gascogne with the now-extinct Saintongeois hunting dogs, acquired from the Earl of Saint-Legien and the Baron de Ruble, respectively. Very popular and common around the Pyrenees region of southern France, the Grand Gascon-Saintongeois remains virtually unknown outside its native land. Primarily a hunter of roe deer and other large game, this rugged hound could possibly make an acceptable family companion, thanks to its love of humans and obedient personality, but it is still very rarely found as a pet. The short coat is smooth and flat, always white in colour with black-n-tan markings on the head. Average height is around 26 inches.

Detailed history

If the archives offer a large amount of information, even contradictory, concerning the origin of the blue dogs of Gascony used by Gaston Phoebus, there is, on the other hand, little data on that of the dogs of Saintonge. It must be said that until 1714, when the Count of Toulouse, then great huntsman, established the breeding of the royal packs in his hotel in Saint-Germain, the production of a large number of common dogs was entrusted to Farmers or guards: this is where the pickers would select the best elements of the packs decoupled by the lords, senior clergy or the bourgeois possessors of fiefs who, since François 1st, were allowed to practice the hunt. hounds. Thus, a breed of French dogs, slender profile, very fast hunting and very well sip, appeared in some notable Charente. Their dress was white, dotted with black spots or fire. It is possible that this color was left behind by some White Dogs of the King, who seem to have infused a lot of blood into the Vendée breeds that developed in the immediate vicinity of the Saintonge.

M. de Ceris admitted, for his part, to have created (towards the end of the eighteenth century) the race that bore his name from small bitches in the Charente region but of unknown origin. However, after being crossed with Montemboeuf, the Ceris gave dogs considered to be very close to the authentic white of the king. As for Montemboeuf, who is also recognized as a descendant of white "clerks", he was created at the same time in Limousin, a province not far from Saintonge. If his dress was marked with orange spots rather than black, his anatomy also recalled that of the Saintongeois, including its large size, long head, prominent frontal bone, deep chest, kidney harp, etc.

It is therefore possible for the Saintongeois to have king whites among their ancestors, but it is nevertheless very difficult to draw up the genealogical tree of the lice and the two males which Dr. Clémot of Saintes managed to save during the Revolution. he handed over to the Marquis de la Porte au Loup, when the latter was able to return from emigration. After these dogs had made their stock, the race was taken over by the Comte de Saint-Légier, who was hunting in the Chizé forest. The Saintongeois possessed, besides a white dress marked with black, a thin head, a papilled ear, a long and light neck, a deep chest, a harp but narrow kidney, a flat thigh, a low tail and a "hare paw" dry and nervous. Do not we also see in this portrait the trace of the Sighthounds that the huntsmen of the sixteenth and seventeenth century decoupled at the end of hunting to force the deer faster ?

Today, the saintongeoise breed is considered extinct, but it has been used in many crosses. If MM. Hennessy, masters of the crew of the Pas des Chaumes, preferred the English blood supply, and if the race of Virelade, created by M. de Carayon Latour by crossing with Great Blues of Gascony (and which was presented in 1863 to the exhibition in Paris), is now extinct, other types of Gascons-Saintongeois have survived to this day and make the happiness of a number of hares, roe deers and wild boars of the west, south-west and south of France.

At the end of the last century, Count de Chabot and his brother created a pack from "Venus", a stallion (despite his name!) Saintongeois, and Panthère, a Gascon lice. Then a little blood of M. de la Débutrie's dogs, called bastards because they had English and Vendee blood, was inserted into the breeding. After having separated from his brother, Count de Chabot endeavored to find a standard close to that of the Saintongeois, and, with his thirty or so dogs, with a black and white coat, and with patches of fire over his eyes, he took ten deer each year and more than thirty deer in the forests of Vendée and Anjou.

Other breeders have made similar crosses, but not all are known because they sometimes neglected to present their dogs in dog shows. Today, therefore, the Gascons-Saintongeois result from the choice of huntsmen looking for more hunting qualities than the purity of the race. Among these dogs, very few do not have some Fox-Hound ancestors, and, it must be emphasized, it is especially the physical skills which constitute the criteria of the judges when it comes to the primer of a dog or a dog. lot of dogs.

Paradoxically, the Belgian breeders seem to have abandoned the dogs of the Bishop of Liège, the Saint-Hubert, to use Gascons-Saintongeois in the path of the hare and the deer. Thus, for the roe deer in the region of Freux (Belgian Ardennes), the Baron de Firlant-Dormer employs 45 Gascons-Saintongeois of origin Clayeux, Beauchamp, Rouâlle, but also Levesque. The Vielsalm Rally, for its part, uses 60 Gascons-Saintongeois for the same animal, while Chassart Chassant, near, cuts into the path of the hare with the same race, some of whose subjects, moreover, come from Vielsalm.

In France, the Gascons-Saintongeois are at the origin of a certain number of packs, today classified French White and Black, as with the rally Whatever, in Ain, or with the crew of Rochard, in the Mayenne. But the Charentes have kept their race: the rally of Saintonge uses 90 to 100 Gascons-Saintongeois and Vendéens tri-color, to take each year between 15 and 20 deer and wild boar in the forests of Tremblade and Coubre. Leashes are sometimes sporty, because it is not exceptional that a boar is caught at sea.

Like all the big dogs, the Gascons-Saintongeois can not be considered as companion dogs, even if some of them show a demonstrative friendship, overflowing, even invasive, since a human being enters the kennel.

As for their aptitude for hunting, the Gascons-Saintongeois have the qualities and the defects of their ancestors. But their abilities take precedence over their faults, and they are precious. Indeed, these dogs have a fast train, a great smoothness of nose and a certain wisdom in the exchange. Perhaps this is why they show so little enthusiasm for the difficulties ?

The breed was especially appreciated for the run of all the animals, especially for the hare, the wolf and the deer, which require persevering, stubborn dogs, able to raise a very weak way, but which do not go away. For the hunting of deer or wild boar, which requires less caution but requires on the other hand to quickly identify defects, hunters have generally preferred to cross the Saintongeois and Gascons-Saintongeois with English dogs, less wiser and more demanding.

Finally, few French huntsmen are satisfied with French thoroughbreds, but, in fact, to what extent can the blood of common dogs on either side of the Channel be considered pure ?

The English certainly have a lot of French blood in their veins, probably Gascon, moreover, as one can deduce from even the relations that Gaston Phoebus had with the Captal de Grailly, John Chandros or other emissaries of the King of England! But that does not detract from the talent and energy of those who, by dint of selection, try to fix the characters of our dogs of the West.

Deutsch

Gascon saintongeois
FCI-Standard Nr. 21

Ursprung
Frankreich
Übersetzung
Michèle Schneider, ergänzt und überarbeitet Christina Bailey
Gruppe
Gruppe 6 Laufhunde, Schweisshunde und verwandte Rassen
Sektion
Grosser G.S.
Sektion 1.1 Grosse Laufhunde
Kleiner G.S.
Sektion 1.2 Mittelgrosse Laufhunde
Arbeitsprüfung
Mit Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Samstag 10 August 1963
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Dienstag 01 August 2023
Letzten Aktualisierung
Dienstag 08 August 2023
En français, cette race se dit
Gascon saintongeois
In English, this breed is said
Gascon saintongeois
En español, esta raza se dice
Gascon saintongeois
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Gascon saintongeois

Verwendung

Grosser G.S.: Hund für die Flintenjagd und manchmal für die Hetzjagd auf Hochwild, aber auch auf den Hasen; meist in der Meute oder einzeln als Fährtenhund.
Kleiner G.S.: Vielseitiger Hund für die Flintenjagd; seiner Herkunft nach auf den Hasen spezialisiert; er jagt aber auch sehr gut auf Hochwild.

Kurzer geschichtlicher abriss

Grosser G.S.
Mitte des 19. Jahrhunderts versuchte der Graf Joseph de Carayon-Latour die im Aussterben begriffene Rasse des Chien de Saintonge wiederzubeleben und kreuzte deshalb deren letzte Nachkommen mit den Bleus de Gascogne des Baron de Ruble und schuf so den Gascon Saintongeois, verursachte dabei aber das Aussterben des Chien de Saintonge.
Kleiner G.S.
Mitte des 20. Jahrhunderts wählten einige Jäger aus dem Südwesten Frankreichs die kleinsten Exemplare aus ihren Grosser Gascon Saintongeois Würfen und erschufen damit diese neue Varität. Zu Beginn war diese hauptsächlich für die Hasenjagd bestimmt.

Allgemeines erscheinungsbild

Grosser G.S.
Sehr gut gebauter Hund, der gleichzeitig den Eindruck von Kraft und Eleganz vermittelt; in Kopf, Haarkleid und Ausdruck ganz dem französischen Typ entsprechend.
Kleiner G.S.
Mittelgrosser Hund, gut proportioniert und edel.

Wichtige proportionen

Die Höhe bis zum Widerrist und die Länge vom Schulterblatt bis zum Sitzbeinh?cker sollen im Verhältnis 10/10.5 sein.
Fang von gleicher Länge wie der Schädel.

Verhalten / charakter (wesen)

Verhalten : Vorzüglicher Meutehund, feine Nase, sehr klangvolles Geläut. Er ordnet sich instinktiv in die Meute ein.
Ruhig; anhänglich und ordnet sich leicht unter.

Kopf

Oberkopf

Kopf
Die Linien des Schädels und des Fangs weichen voneinander ab.
Schädel
Von vorn betrachtet gewölbt und eher schmal; der Hinterhaupthöcker ist gut betont; von oben betrachtet ist der hintere Teil des Schädels deutlich spitzbogig. 
Stop
Nur wenig ausgeprägt.

Facial region

Nasenschwamm
Schwarz, gut entwickelt; Nasenlöcher gut geöffnet.
Lefzen
Den Unterkiefer knapp bedeckend; unauffälliger Lefzenwinkel. Die Lefzen sind schwarz.
Nasenrücken
Kräftig, etwas convex.
Kiefer / Zähne
Scherengebiss; die Schneidezähne stehen gut rechtwinklig zum Kiefer.
Wangen
Trocken.
Augen
Oval; braun; Die Augenlider sind schwarz, sanfter, vertrauensvoller Ausdruck.
Ohren
Er ist dünn, gefaltet und muss mindestens die Nasenspitze erreichen können; unterhalb der Augenlinie und recht weit nach hinten angesetzt, so dass er den Schädel gut frei gibt.

Hals

Von mittlerer Länge und Dicke; leicht gebogen; er trägt wenig Wamme.

Körper

Rücken
Sehr fest; nicht übertrieben lang.
Lenden
Gut angesetzt, leicht gewölbt, recht muskulös und nicht zu lang.
Kruppe
Von guter Länge; etwas abfallend.
Brust
Breit, lang, sie reicht bis zum Ellbogen; recht breite Vorbrust.
Rippen
Leicht gerundet und lang.
Untere Profillinie und Bauch
Leicht aufgezogen.

Rute

Kräftiger Ansatz; am Ende stark verjüngt; bis zum Sprung-gelenk reichend; elegant als Säbelrute getragen.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
Kräftige Vorderhand.
Schultern
Recht lang; muskulös; mittellmässig schräg gelagert.
Ellenbogen
Am Körper anliegend.
Unterarm
Kräftiger Knochenbau.

Hinterhand

Allgemeines
Gut proportioniert.
Oberschenkel
Lang und gut bemuskelt.
Sprunggelenk
Breit; leicht gewinkelt; gut tief angesetzt.

Pfoten

Geformt wie ein leicht gestrecktes Oval, Zehen dünn und eng aneinanderliegend. Die Ballen und die Zehen sind schwarz.

Gangwerk

Gleichmässig und fliessend.

Haut

Geschmeidig und nicht zu dick; weiss mit schwarzen Flecken.

Coat

Haar
Kurz und dicht.
Farbe
Die Grundfarbe ist weiss, schwarz gefleckt, manchmal getüpfelt aber nicht übermässig. Jede Kopfseite trägt im allgemeinen zwei schwarze Flecken, die den Behang bedecken, die Augen einfassen und auf den Backen enden. Die Backen sind lohfarben, vorzugsweise blass. Zwei lohfarbene Abzeichen finden sich über den Augenbrauen als "Vieräugelfleck". Spuren von Lohfarbe findet man auch auf der Innenseite des Behangs und als Tüpfelung entlang der Gliedmassen; auf der Oberseite des Behangs dürfen einige falbfarbene Haare erscheinen, ohne jedoch den Kopf dreifarbig erscheinen zu lassen; manchmal findet sich unten am Oberschenkel ein typischer Fleck von der Farbe welken Laubes, der sogenannte "Rehfleck" (rehfarbener Fleck).

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Grosser G.S. Rüden : 65 cm - 72 cm, Hündinnen : 62 cm - 68 cm.
Kleiner G.S. Rüden : 56 cm - 62 cm, Hündinnen : 54 cm – 59 cm.
Toleranz +/- 1 cm.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Allgemeine Fehler

Kopf :
 Kurz.
 Breiter Schädel.
 Hoch angesetzter, kurzer Behang.
 Fehlende lohfarbene Abzeichen.
Körper :
 Mangel an Substanz.
 Weicher Rücken.
 Abfallende Kruppe.
 Seitwärts getragene Rute.
Gliedmassen :
 Ungenügend entwickelter Knochenbau.
 Zu schräge oder zu gerade Schulter.
 Durchgetretene Pfoten.
 Nicht genügend Hinterhandwinkelung.
 Sprunggelenke kuhhessig.

Disqualifizierende fehler

 Ängstliche oder aggressive Hunde.
 Mangel an Typ, speziell ein breiter und runder Kopf.
 Vor- oder Rückbiss.
 Helles Auge.
 Jedes von der Standardbeschreibung abweichende Haarkleid.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Ergänzungen durch die Besucher

This magnificient French working breed was created in 1846 near Bordeaux by the Baron Joseph de Garayon Latour de Virelade, a hunting enthusiast who crossed the Grand Bleu de Gascogne with the now-extinct Saintongeois hunting dogs, acquired from the Earl of Saint-Legien and the Baron de Ruble, respectively. Very popular and common around the Pyrenees region of southern France, the Grand Gascon-Saintongeois remains virtually unknown outside its native land. Primarily a hunter of roe deer and other large game, this rugged hound could possibly make an acceptable family companion, thanks to its love of humans and obedient personality, but it is still very rarely found as a pet. The short coat is smooth and flat, always white in colour with black-n-tan markings on the head. Average height is around 26 inches.

Detaillierter Verlauf

Wenn die Archive eine große Menge an Informationen liefern, die sogar widersprüchlich sind, was die Herkunft der von Gaston Phoebus verwendeten blauen Hunde der Gascogne betrifft, so gibt es andererseits nur wenige Daten über die Hunde der Saintonge. Es muss gesagt werden, dass bis 1714, als der Graf von Toulouse, damals großer Jäger, in seinem Hotel in Saint-Germain die Zucht der königlichen Rudel aufbaute, die Produktion einer großen Anzahl gewöhnlicher Hunde anvertraut wurde Bauern oder Wächter: Hier wählten die Pflücker die besten Elemente der von den Herren, hohen Klerikern oder den bürgerlichen Lehnsbesitzern entkoppelten Rudel aus, die seit dem 1. September die Jagd ausüben durften. Jagdhunde. So erschien eine Rasse von französischen Hunden, schlankes Profil, sehr schnelle Jagd und sehr gut Schluck, in einigen bemerkenswerten Charente. Ihr Kleid war weiß, mit schwarzen Flecken oder Feuer übersät. Es ist möglich, dass diese Farbe von einigen weißen Hunden des Königs zurückgelassen wurde, die den Vendée-Rassen, die sich in unmittelbarer Nähe der Saintonge entwickelten, viel Blut einflößen konnten.

M. de Ceris gab seinerseits zu, gegen Ende des 18. Jahrhunderts die Rasse gegründet zu haben, die seinen Namen von kleinen Hündinnen in der Charente, aber unbekannter Herkunft, erhielt. Nachdem er mit Montemboeuf gekreuzt worden war, gab der Ceris jedoch Hunde, die dem echten Weiß des Königs sehr nahe standen. Montemboeuf, der auch als Nachfahre weißer "Schreiber" anerkannt ist, wurde gleichzeitig in Limousin, einer Provinz unweit von Saintonge, gegründet. Wenn sein Kleid mit orangefarbenen Flecken anstatt schwarz markiert war, erinnerte seine Anatomie auch an die der Saintongeois, einschließlich seiner großen Größe, langen Kopf, prominenten Stirnknochen, tiefe Brust, Nieren Harfe usw.

Es ist daher möglich, dass die Saintongeois unter ihren Vorfahren Königsweiße haben, aber es ist dennoch sehr schwierig, den Stammbaum der Läuse und der beiden Männchen zu erstellen, den Dr. Clémot von Saintes während der Revolution retten konnte. er übergab dem Marquis de la Porte au Loup, als dieser von der Emigration zurückkehren konnte. Nachdem diese Hunde ihren Bestand hatten, wurde das Rennen vom Comte de Saint-Légier übernommen, der im Chizé-Wald jagte. Der Saintongeois besaß neben einem weißen, schwarz markierten Kleid einen dünnen Kopf, ein Ohr mit Papille, einen langen und hellen Hals, eine tiefe Brust, eine Harfe, aber eine schmale Niere, einen flachen Schenkel, einen niedrigen Schwanz und eine "Hasenpfote". trocken und nervös. Sehen wir nicht auch in diesem Porträt die Spuren der Windhunde, die die Jäger des 16. und 17. Jahrhunderts am Ende der Jagd entkoppelten, um das Wild schneller zu zwingen ?

Heute gilt die saintongeoise Rasse als ausgestorben, aber sie wurde in vielen Kreuzen verwendet. Wenn MM. Hennessy, Meister der Mannschaft des Pas des Chaumes, bevorzugte die englische Blutversorgung, und wenn die Rasse von Virelade, von M. de Carayon Latour durch die Kreuzung mit großen Blues der Gascogne geschaffen wurde (und 1863 an die Ausstellung in Paris), ist heute ausgestorben, andere Arten von Gascons-Saintongeois haben bis heute überlebt und sind das Glück einer Reihe von Hasen, Rehen und Wildschweinen der Westen, Südwesten und Süden von Frankreich.

Am Ende des letzten Jahrhunderts schufen Graf de Chabot und sein Bruder ein Rudel von "Venus", einem Hengst (trotz seines Namens!) Saintongeois und Panther, einem Gascon Läuse. Dann wurde ein kleines Blut von Hunden von M. de la Débutrie, genannt Bastarde, weil sie englisches und Vendée-Blut hatten, in die Zucht eingesetzt. Nachdem Graf de Chabot sich von seinem Bruder getrennt hatte, bemühte er sich, einen Standard zu finden, der dem der Saintongeois nahe kam, und mit seinen etwa dreißig Hunden einen schwarz-weißen Mantel und Feuerflecken über den Augen. er nahm jedes Jahr zehn Hirsche und mehr als dreißig Hirsche in den Wäldern der Vendée und Anjou.

Andere Züchter haben ähnliche Kreuzungen gemacht, aber nicht alle sind bekannt, weil sie es manchmal versäumten, ihre Hunde auf Hundeausstellungen zu präsentieren. Heute ergeben sich die Gascons-Saintongeois daher aus der Auswahl der Jäger, die mehr Jagdqualitäten als die Reinheit der Rasse suchen. Unter diesen Hunden haben nur sehr wenige keine Fox-Hound-Vorfahren, und, es muss betont werden, sind es vor allem die körperlichen Fähigkeiten, die die Kriterien der Richter ausmachen, wenn es um die Grundierung eines Hundes oder Hundes geht Viele Hunde.

Paradoxerweise scheinen die belgischen Züchter die Hunde des Bischofs von Lüttich, den Saint-Hubert, aufgegeben zu haben, um Gascons-Saintongeois auf dem Weg des Hasen und des Rehs zu verwenden. So beschäftigt der Baron de Firlant-Dormer für die in der Region Freux (Belgische Ardennen) geführte Rehe 45 Gascons-Saintongeois aus Clayeux, Beauchamp, Rouâlle, aber auch Levesque. Die Vielsalm-Rallye verwendet ihrerseits 60 Gascons-Saintongeois für das gleiche Tier, während Chassart Chassant in der Nähe den Weg des Hasen mit der gleichen Rasse beschreitet, von der einige aus Vielsalm stammen.

In Frankreich sind die Gascons-Saintongeois am Ursprung einer bestimmten Anzahl von Packungen, heute klassifiziertes Französisch Weiß und Schwarz, wie bei der Rallye Was auch immer, in der Ain, oder mit der Besatzung der Rochard, in die Mayenne. Aber die Charentes haben ihre Rasse behalten: die Rallye von Saintonge verwendet 90 bis 100 Gascons-Saintongeois und Vendéens Tri-Color, um jedes Jahr zwischen 15 und 20 Hirsche und Wildschweine in den Wäldern von Tremblade und Coubre zu nehmen. Leinen sind manchmal sportlich, weil es nicht außergewöhnlich ist, dass ein Wildschwein auf See gefangen wird.

Wie alle großen Hunde können die Gascons-Saintongeois nicht als Begleithunde betrachtet werden, auch wenn einige von ihnen eine demonstrative Freundschaft zeigen, überfüllt, sogar invasiv, da a Mensch betritt den Zwinger.

Was ihre Eignung für die Jagd anbelangt, haben die Gascons-Saintongeois die Eigenschaften und Mängel ihrer Vorfahren. Aber ihre Fähigkeiten haben Vorrang vor ihren Fehlern, und sie sind wertvoll. In der Tat haben diese Hunde einen schnellen Zug, eine große Glätte der Nase und eine gewisse Weisheit im Austausch. Vielleicht zeigen sie deshalb so wenig Begeisterung für die Schwierigkeiten ?

Die Rasse wurde besonders für den Lauf aller Tiere geschätzt, besonders für den Hasen, den Wolf und die Hirsche, die Hundehinterhalt verlangen, stur, in der Lage, einen sehr schwachen Weg zu erheben, der aber nicht verschwindet. Für die Jagd auf Hirsch oder Wildschwein, die weniger Vorsicht erfordert, aber andererseits, um Defekte schnell zu erkennen, haben die Jäger im allgemeinen lieber die Saintongeois und Gascons-Saintongeois mit weniger weiseren und anspruchsvolleren englischen Hunden gekreuzt.

Schließlich sind nur wenige französische Jäger mit französischen Vollblütern zufrieden, aber in welchem ​​Maße kann das Blut von gewöhnlichen Hunden auf beiden Seiten des Kanals als rein angesehen werden ?

Die Engländer haben sicher viel französisches Blut in ihren Adern, wahrscheinlich auch Gascon, wie man sogar aus den Beziehungen schließen kann, die Gaston Phoebus mit dem Captal de Grailly, John Chandros oder anderen Sendboten der König von England! Aber das schadet nicht dem Talent und der Energie derjenigen, die durch Selektion versuchen, die Charaktere unserer Hunde des Westens zu reparieren.

Español

Gascon saintongeois
FCI Standard No. 21

Origen
Francia
Traducción
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico)
Grupo
Grupo 6 Perros tipo sabueso y Perros de rastro y razas semejantes
Sección
Grande :
Sección 1.1 Perros tipo sabueso de talla grande
Pequeño :
Sección 1.2 Perros tipo sabueso de talla mediana
Prueba de trabajo
Tiene prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
sábado 10 agosto 1963
Publicación del estándar oficial válido
martes 01 agosto 2023
Última actualización
martes 08 agosto 2023
En français, cette race se dit
Gascon saintongeois
In English, this breed is said
Gascon saintongeois
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Gascon saintongeois
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Gascon saintongeois

Utilizacion

Gran Gascon Saintongeois : Utilizado para la caza con fusil y a veces para la caza menor, caza mayor y también de la liebre. Se le utiliza generalmente en jauría o solo, como rastreador.
Pequeño Gascon Saintongeois : Perro polivalente utilizado para la caza con fusil. Por su origen caza especialmente la liebre, pero también es muy bueno para la caza mayor.

Breve resumen historico

Grande : A mediados del siglo 19, el Conde Joseph de Carayon-Lantour quiso regenerar la raza debilitada de los perros de Saintonge y unió los últimos descendientes con los Azules de Gascuña del Barón de Ruble. Así se creó el Gascon Saintongeois, pero esto produjo la desaparición del perro de Saintonge.
Pequeño : A mediados del siglo 20, algunos cazadores de caza mayor del Suroeste seleccionaron los ejemplares más pequeños de sus camadas de Grand Gascon Saintongeois y fijaron esta variedad, destinada, en sus orígenes, principalmente a la caza de la liebre.

Aspecto general

Grande : Perro muy bien constituído, que da al mismo tiempo una impresión de fuerza y de elegancia. Es de tipo bien francés en lo que se refiere a la cabeza, el pelaje y la expresión.
Pequeño : Perro de talla mediana, bien proporcionado y distinguido.

Proporciones importantes

Altura a la cruz/ longitud escápulo-isquial en una relación de 10/10.5. La longitud del hocico es igual a la del cráneo.

Temperamento / comportamiento

Perro de jauría por excelencia, fino de olfato, audaz, dotado de una bella voz. Se une a la jauría por instinto. Es calmado, afectuoso y obedece las órdenes fácilmente.

Cabeza

Region craneal

Cabeza
Las líneas del cráneo y del caño nasal son divergentes.
Cráneo
Visto de frente, es arqueado y más bien estrecho; la protuberancia occipital es bien marcada. Visto desde arriba, la parte posterior tiene una forma ojival pronunciada. 
Depresión naso-frontal (stop)
Poco acentuada.

Facial region

Trufa
Negra, bien desarrollada, las ventanas bien abiertas.
Belfos
Cubren la mandíbula inferior, la comisura es discreta. El borde de los labios es negro.
Puente nasal
Poderoso, ligeramente arqueado.
Mandíbulas / Dientes
Articulación en forma de tijera. Los incisivos se presentan en ángulo recto con relación a las mandíbulas.
Mejillas
Delgadas.
Ojos
De forma ovalada, pardos. El borde de los párpados es negro. La expresión es dulce y confiada.
Orejas
Finas, dobladas. Deben llegar por lo menos a la extremidad de la trufa. Se presentan por debajo de la línea del ojo, bastante hacia atrás, dejando el cráneo bien despejado.

Cuello

De longitud y grosor medianos. Es ligeramente arqueado y presenta poca papada.

Cuerpo

Espalda
Es firme y no es excesivamente largo.
Lomo
Está bien unido al cuerpo. Es ligeramente convexo, bastante musculoso y no es demasiado largo.
Grupa
Ligeramente oblicua, suficientemente amplia.
Pecho
Amplio, largo, desciende hasta el nivel de los codos. La parte anterior del pecho es bastante abierta.
Costillas
Ligeramente redondeadas y largas.
Flanco
Es un poco levantado.

Cola

Es gruesa en la base; bien delgada en su extremidad. Llega hasta la punta del corvejón. El porte elegante, en forma de sable.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
El cuarto anterior es poderoso.
Hombro
Bastante largo, musculoso, medianamente oblicuo.
Codo
Bien adherido al cuerpo.
Antebrazo
De huesos fuertes.

Miembros posteriores

Generalidad
El cuarto trasero es bien proporcionado.
Muslo
Largos y bien musculosos.
Corvejón
Ancho, bien acodado. Bien inclinado, visiblemente dirigido hacia el eje del cuerpo.

Pies

De forma ovalada poco alargada. Los dedos son delgados y están juntos. Los cojinetes plantares y las uñas son negros.

Movimiento

Uniforme y suelto.

Piel

Elástica y no demasiado gruesa. Es blanca con manchas negras.

Manto

Pelo
Corto y denso.
Color
El fondo es blanco, con manchas negras; a veces es moteado, aunque no en exceso. Dos manchas negras se presentan por lo general a cada lado de la cabeza; cubren las orejas, rodean los ojos y llegan hasta las mejillas. Las mejillas son color fuego, preferiblemente pálido.
Dos marcas color fuego, situadas en la parte superior de las cejas, simulan “cuatro ojos” . Se observan también, trazas color fuego en la cara interna de la oreja y motas a lo largo de las extremidades. Pueden aparecer algunos pelos leonados en la parte superior de la oreja, sin que esto le dé a la cabeza un aspecto tricolor. A veces se observa en la parte inferior del muslo una mancha típica hoja muerta, conocida como “marca de corzo”.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
Grande: Machos: 65 a 72 cm, hembras : 62 a 68 cm.
Pequeño: Machos: 56 a 62 cm, hembras: 54 a 59 cm.
Con una tolerancia de aproximadamente 1 cm.

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas generales

Cabeza:
 Corta.
 Cráneo ancho.
 Orejas cortas; orejas que se presentan altas.
 Ausencia total de color fuego.
Cuerpo:
 Ausencia de volumen.
 Márgen superior flácido.
 Grupa hundida.
 Cola desviada.
Miembros:
 Estructura ósea que no está suficientemente desarrollada.
 Hombros demasiado oblicuos o demasiado rectos.
 Pies aplastados.
 Angulación posterior recta.
 Corvejón cerrado, visto desde atrás.

Faltas descalificantes:

 Manque de type.
 Toute autre robe que celle prévue au standard.
 Oeil clair.
 Grave malformation anatomique.
 Tare invalidante repérable.
 Sujet peureux ou agressif.
 Prognathisme.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Adiciones realizadas por los visitantes

This magnificient French working breed was created in 1846 near Bordeaux by the Baron Joseph de Garayon Latour de Virelade, a hunting enthusiast who crossed the Grand Bleu de Gascogne with the now-extinct Saintongeois hunting dogs, acquired from the Earl of Saint-Legien and the Baron de Ruble, respectively. Very popular and common around the Pyrenees region of southern France, the Grand Gascon-Saintongeois remains virtually unknown outside its native land. Primarily a hunter of roe deer and other large game, this rugged hound could possibly make an acceptable family companion, thanks to its love of humans and obedient personality, but it is still very rarely found as a pet. The short coat is smooth and flat, always white in colour with black-n-tan markings on the head. Average height is around 26 inches.

Historia detallada

Si los archivos ofrecen una gran cantidad de información, incluso contradictoria, sobre el origen de los perros azules de Gascuña utilizados por Gaston Phoebus, hay, por otro lado, pocos datos sobre los perros de Saintonge. Hay que decir que hasta 1714, cuando el conde de Toulouse, entonces gran cazador, estableció la cría de las manadas reales en su hotel de Saint-Germain, la producción de un gran número de perros comunes se confió a Agricultores o guardias: aquí es donde los recolectores seleccionarían los mejores elementos de las manadas desacopladas por los señores, clérigos o burgueses poseedores de feudos que, desde François 1st, podían practicar la caza. sabuesos. Por lo tanto, una raza de perros franceses, perfil delgado, caza muy rápida y muy buen sorbo, apareció en alguna Charente notable. Su vestido era blanco, salpicado de manchas negras o fuego. Es posible que algunos Perros Blancos del Rey hayan dejado este color, que parece haber infundido mucha sangre en las razas Vendée que se desarrollaron en las inmediaciones del Saintonge.

M. de Ceris admitió, por su parte, haber creado (hacia fines del siglo XVIII) la raza que llevaba su nombre de pequeñas perras en la región de Charente pero de origen desconocido. Sin embargo, después de ser cruzado con Montemboeuf, el Ceris dio perros considerados muy cercanos al auténtico blanco del rey. En cuanto a Montemboeuf, que también es reconocido como un descendiente de "empleados" blancos, fue creado al mismo tiempo en Limousin, una provincia no muy lejos de Saintonge. Si su vestido estaba marcado con manchas anaranjadas en lugar de negro, su anatomía también recordaba la de Saintongeois, incluyendo su gran tamaño, cabeza larga, hueso frontal prominente, pecho profundo, arpa de riñón, etc.

Por lo tanto, es posible que los Saintongeois tengan rey blancos entre sus antepasados, pero es muy difícil dibujar el árbol genealógico de los piojos y los dos machos que el Dr. Clémot de Saintes logró salvar durante la Revolución. entregó al marqués de la Porte au Loup, cuando este último pudo regresar de la emigración. Después de que estos perros hicieron su inventario, la raza fue tomada por el conde de Saint-Légier, que estaba cazando en el bosque de Chizé. El Saintongeois poseía, además de un vestido blanco marcado con negro, una cabeza delgada, una oreja papilla, un cuello largo y ligero, un pecho profundo, un arpa pero riñón estrecho, un muslo plano, una cola baja y una "pata de liebre" seco y nervioso ¿No vemos también en este retrato la huella de los Lebreles que los cazadores de los siglos XVI y XVII desacoplaron al final de la caza para obligar al ciervo a ir más rápido ?

Hoy en día, la raza saintongeoise se considera extinta, pero se ha utilizado en muchas cruces. Si MM. Hennessy, maestros de la tripulación del Pas des Chaumes, prefirió el suministro de sangre inglés, y si la raza de Virelade, creada por M. de Carayon Latour al cruzar con Great Blues of Gascony (y que se presentó en 1863 a la exposición en París), ahora se ha extinguido, otros tipos de Gascons-Saintongeois han sobrevivido hasta nuestros días y son la felicidad de una serie de liebres, corzos y jabalíes del al oeste, sudoeste y sur de Francia.

A finales del siglo pasado, el Conde de Chabot y su hermano crearon un paquete de "Venus", un semental (¡a pesar de su nombre!) Saintongeois, y Panthère, un piojo gascón. Luego, un poco de sangre de los perros de M. de la Débutrie, llamados bastardos porque tenían sangre inglesa y de Vendee, se insertó en la cría. Después de haberse separado de su hermano, el conde de Chabot se esforzó por encontrar un estándar cercano al de Saintongeois y, con sus treinta perros o más, con un abrigo blanco y negro, y con parches de fuego sobre sus ojos, tomó diez ciervos cada año y más de treinta ciervos en los bosques de Vendée y Anjou.

Otros criadores han hecho cruces similares, pero no todos son conocidos porque a veces se olvidan de presentar sus perros en exposiciones caninas. Hoy, por lo tanto, el Gascons-Saintongeois resulta de la elección de cazadores que buscan más cualidades de caza que la pureza de la raza. Entre estos perros, muy pocos no tienen algunos antepasados ​​Fox-Hound, y, debe destacarse, son especialmente las habilidades físicas que constituyen los criterios de los jueces cuando se trata de la cartilla de un perro o un perro muchos perros

Paradójicamente, los criadores belgas parecen haber abandonado a los perros del obispo de Lieja, Saint-Hubert, para usar Gascons-Saintongeois en el camino de la liebre y el venado. Por lo tanto, para el ciervo en la región de Freux (Ardenas belgas), el barón de Firlant-Dormer emplea 45 Gascons-Saintongeois de origen Clayeux, Beauchamp, Rouâlle, pero también Levesque. La manifestación de Vielsalm, por su parte, utiliza 60 Gascons-Saintongeois para el mismo animal, mientras que Chassart Chassant, en las cercanías, corta el camino de la liebre con la misma raza, algunos de cuyos temas provienen de Vielsalm.

En Francia, los Gascons-Saintongeois están en el origen de cierto número de paquetes, hoy clasificados como Blancos y Negros Franceses, como en el rally Whatever, en el Ain, o la tripulación del Rochard, en el Mayenne. Pero los Charentes han mantenido su carrera: el rally de Saintonge utiliza de 90 a 100 tricolores Gascons-Saintongeois y Vendéens, para llevar cada año entre 15 y 20 ciervos y jabalíes en los bosques de Tremblade y Coubre. Las correas son a veces deportivas, porque no es excepcional que un jabalí sea capturado en el mar.

Al igual que todos los perros grandes, Gascons-Saintongeois no puede considerarse como perros de compañía, incluso si algunos de ellos muestran una amistad demostrativa, desbordante, incluso invasiva, ya que una el ser humano entra al criadero.

En cuanto a su aptitud para la caza, los Gascons-Saintongeois tienen las cualidades y los defectos de sus antepasados. Pero sus habilidades tienen prioridad sobre sus fallas, y son preciosas. De hecho, estos perros tienen un tren rápido, una gran suavidad de nariz y una cierta sabiduría en el intercambio. Tal vez es por eso que muestran tan poco entusiasmo por las dificultades ?

La raza fue especialmente apreciada por la carrera de todos los animales, especialmente por la liebre, el lobo y el ciervo, que requieren perros perseverantes y testarudos, capaces de criar de una manera muy débil, pero que no desaparecen. Para la caza de ciervos o jabalíes, que requiere menos precaución pero que, por otro lado, requiere identificar rápidamente los defectos, los cazadores generalmente han preferido cruzar el Saintongeois y Gascons-Saintongeois con perros ingleses, menos sabios y más exigentes.

Finalmente, pocos cazadores franceses están satisfechos con los pura sangre franceses, pero, de hecho, ¿en qué medida la sangre de los perros comunes a ambos lados del Canal puede considerarse pura ?

Los ingleses ciertamente tienen mucha sangre francesa en sus venas, probablemente Gascon, además, como se puede deducir incluso de las relaciones que Gaston Phoebus tuvo con el Captal de Grailly, John Chandros u otros emisarios del Rey de Inglaterra! Pero eso no resta valor al talento y la energía de quienes, a fuerza de selección, intentan arreglar los personajes de nuestros perros en Occidente.

Nederlands

Gascon saintongeois
FCI standaard nr. 21

Land van oorsprong
Frankrijk
Vertaling
Francis Vandersteen
Groep
Groupe 6 Drijvende
Sectie
Grote GS:
Sectie 1.1 Grote sized speurhonden
Kleine GS:
Sectie 1.2 Middelgrote speurhonden
Werkproef
Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
zaterdag 10 augustus 1963
Publicatie van de geldende officiële norm
dinsdag 01 augustus 2023
Laatste update
dinsdag 08 augustus 2023
En français, cette race se dit
Gascon saintongeois
In English, this breed is said
Gascon saintongeois
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Gascon saintongeois
En español, esta raza se dice
Gascon saintongeois

Gebruik

Grote Gascon Saintongeois: Hond gebruikt voor opname en soms jacht op groot wild, maar ook haas, over het algemeen met de verpakking of alleen als een detective.
Kleine gasconsaintongeois: Veelzijdige hond gebruikt voor opname. Zijn oorsprong is het een haas specialist, maar ook een goede jager van groot wild.

Kort historisch overzicht

Grote GS: In het midden van de 19e eeuw de graaf Joseph de Carayon-Latour, de wil om de dalende ras van de hond van Saintonge regenereren, stak de laatste afstammelingen van de Bleu de Gascogne van Baron Roebel, waardoor de gasconsaintongeois maar veroorzaakt het uitsterven van de Hond van Saintonge.
Kleine GS: In het midden van de 20e eeuw enkele jagers uit het Zuid-Westen van Frankrijk gekozen voor de kleinste onderwerpen uit hun nesten van Groot gasconsaintongeois en dus creëerde dit ras, oorspronkelijk bedoeld voor hazen jagen.

Algemeen totaalbeeld

Grote GS: Zeer goed geconstrueerd hond, waardoor tegelijkertijd een indruk van kracht en elegantie. Zeer French bij type wat de kop, laag en expressie.
Kleine GS: Middelgrote hond, goed geproportioneerd en onderscheiden.

Belangrijke verhoudingen

Schofthoogte / scapulier-ischial lengte, verhouding 10/10.5.
Snuitlengte gelijk aan die van de schedel.

Gedrag en karakter (aard)

Pack hond bij uitstek, fijne neus, brede-casting en begiftigd met een zeer sonore stem. Sluit zich aan bij de verpakking instinctief. Kalm, aanhankelijk en vatbaar voor orders.

Hoofd

Bovenschedel

Hoofd
De lijnen van de schedel en de snuit zijn uiteen.
Schedel
Gezien vanaf de voorzijde, bolle en vrij smal, de achterhoofdsknobbel is goed gedefinieerd. Gezien van boven, de achterkant van de schedel is van een uitgesproken ogivale vorm. 
Stop
Slechts iets uitgesproken.

Facial region

Neus
Zwart, goed ontwikkeld; neusgaten goed geopend.
Lippen
Dekking van de onderkaak; hoeken discreet. De randen van de lippen zijn zwart.
Neusbrug
Sterk, licht convex.
Kiezen / tanden
Schaargebit. Snijtanden zijn ingesteld goed recht in de kaken.
Wangen
Lean.
Ogen
Ovale vorm; bruin. Randen van de oogleden zijn zwart. Gentle en vertrouwend expressie.
Oren
Fijn en gekruld, moeten ze op zijn minst het puntje van de neus bereiken. Stel op onder het niveau van het oog en plaatste eerder achteruit, het vrijmaken van de schedel.

Hals

Van gemiddelde lengte en dikte. Licht gebogen met weinig keelhuid.

Lichaam

Rug
Zeer strak, zonder teveel in lengte.
Lendenpartij
Goed bevestigd, licht gewelfd, vrij gespierd en niet te lang.
Croupe
Van goede lengte, licht hellend.
Borst
Breed en lang, het bereiken van de elleboog. Voorborst tamelijk breed.
Ribben
Iets afgerond en lang.
Onderlijn en buik
Licht opgetrokken.

Staart

Sterke set op; toelopend goed aan het uiteinde, het bereiken van het punt van het spronggewricht. Elegant gedragen als een sabel.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
Krachtige forehand.
Schouders
Vrij lang, gespierd; matig schuin.
Ellebogen
Dicht bij het lichaam.
Onderarm
Sterke botten.

Achterhand

Algemeen
Goed geproportioneerd.
Dijbeen
Lang en goed gespierd.
Spronggewricht
Brede, goed gehoekt en goed in de steek gelaten in lijn met het lichaam.

Voeten

Enigszins langwerpig ovaal, tenen slank en strak. Pads en nagels zwart.

Gangwerk

Regelmatige en moeiteloos.

Huid

Soepel en niet te dik. Wit met zwarte vlekken.

Coat

Haarkwaliteit
Kort en strak.
Haarkleur
De grondkleur is wit met zwarte vlekken en soms gespikkeld, maar niet overdreven. Twee zwarte vlekken worden in het algemeen aan beide zijden van het hoofd, die de oren, rond de ogen en op de wangen. De wangen zijn tan, bij voorkeur bleek.
Twee tan aftekeningen boven de wenkbrauwbogen geplaatst geven de ogen een "quatroeillé" (vier-ogen) uiterlijk. Tanaftekeningen ook op de binnenzijde van de oren en vlekken langs de benen. Sommige fawn haren kunnen op het bovenste gedeelte van het oor, maar zonder de kop tricolor uitstraling. Soms aan de basis van het bovenbeen is er een typische dode-blad markering genaamd "roe buck mark".

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Grand GS: Reuen 65-72 cm, teven 62-68 cm.
Kleine GS: Reuen 56-62 cm, teven 54-59 cm.
Met tolerantie van + / - 1 cm.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

General defecten

Hoofd:
 Kort.
 Brede schedel.
Oren:
 Kortom, hoog aangezet.
 Afwezigheid van tan aftekeningen.
Body:
 Gebrek aan substantie.
 Speling terug.
 Kroep vallen weg.
 Afgeweken staart.
Ledematen:
 Beendergestel onvoldoende ontwikkeld.
 Schouder te schuin of te recht.
 Spreidvoeten voeten.
 Hind gehoekt rechtdoor.
 Koehakkig.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Agressief of schuw.
 Gebrek aan type en, met name, brede en ronde schedel.
 Onderbijt mond.
 Lichte ogen.
 Iedere andere vacht dan die bepaald in de norm.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Toevoegingen door bezoekers

This magnificient French working breed was created in 1846 near Bordeaux by the Baron Joseph de Garayon Latour de Virelade, a hunting enthusiast who crossed the Grand Bleu de Gascogne with the now-extinct Saintongeois hunting dogs, acquired from the Earl of Saint-Legien and the Baron de Ruble, respectively. Very popular and common around the Pyrenees region of southern France, the Grand Gascon-Saintongeois remains virtually unknown outside its native land. Primarily a hunter of roe deer and other large game, this rugged hound could possibly make an acceptable family companion, thanks to its love of humans and obedient personality, but it is still very rarely found as a pet. The short coat is smooth and flat, always white in colour with black-n-tan markings on the head. Average height is around 26 inches.

Gedetailleerde geschiedenis

Als de archieven een grote hoeveelheid informatie bieden, zelfs tegenstrijdig, met betrekking tot de oorsprong van de blauwe honden van Gascogne die door Gaston Phoebus worden gebruikt, zijn er aan de andere kant weinig gegevens over die van de honden van Saintonge. Men moet zeggen dat tot 1714, toen de graaf van Toulouse, toen grote jager, het fokken van de koninklijke pakken vestigde in zijn hotel in Saint-Germain, de productie van een groot aantal gewone honden werd toevertrouwd aan Boeren of bewakers: hier selecteerden de plukkers de beste elementen van de pakketten ontkoppeld door de heren, hoge geestelijken of de burgerlijke bezitters van leengoederen die sinds François 1e de jacht mochten uitoefenen. honden. Zo verscheen in een opmerkelijke Charente een ras van Franse honden, een slank profiel, een zeer snelle jacht en een zeer goed slokje. Hun kleding was wit, bezaaid met zwarte vlekken of vuur. Het is mogelijk dat deze kleur werd achtergelaten door enkele Witte Honden van de Koning, die veel bloed lijken te hebben toegediend in de Vendée rassen die zich in de onmiddellijke nabijheid van de Saintonge ontwikkelden.

M. de Ceris gaf van zijn kant toe dat hij (tegen het einde van de achttiende eeuw) het ras had geschapen dat zijn naam droeg van kleine teven in de regio Charente, maar van onbekende oorsprong. Echter, na gekruist te zijn met Montemboeuf, gaven de Ceris honden die beschouwd werden als zeer dicht bij het authentieke wit van de koning. Wat Montemboeuf betreft, die ook wordt erkend als een afstammeling van witte "klerken", werd hij tegelijkertijd in Limousin, een provincie niet ver van Saintonge, gecreëerd. Als zijn jurk was gemarkeerd met oranje vlekken in plaats van zwart, herinnerde zijn anatomie zich ook dat van de Saintongeois, inclusief zijn grote omvang, lange hoofd, prominent voorhoofdsbeen, diepe borst, nierharp, enz.

Het is dus mogelijk voor de Saintongeois om koning blanken onder hun voorouders te hebben, maar het is niettemin erg moeilijk om de genealogische boom van de luizen op te stellen en de twee mannen die Dr. Clémot van Saintes tijdens de Revolutie wist te redden. hij overhandigde aan de markies de la Porte au Loup, toen laatstgenoemde in staat was terug te keren van emigratie. Nadat deze honden hun voorraad hadden gemaakt, werd de race overgenomen door de graaf van Saint-Légier, die aan het jagen was in het Chizé-woud. De Saintongeois bezaten, naast een witte jurk gemarkeerd met zwart, een dun hoofd, een gepept oor, een lange en lichte nek, een diepe borst, een harp maar smalle nier, een platte dij, een lage staart en een "haaspoot" droog en nerveus. Zien we ook niet in dit portret het spoor van de Sighthounds die de jagers van de zestiende en zeventiende eeuw ontkoppelden aan het einde van de jacht om het hert sneller te forceren ?

Tegenwoordig wordt het Saintongeoise ras als uitgestorven beschouwd, maar het is in veel kruisen gebruikt. Als MM. Hennessy, meesters van de bemanning van de Pas des Chaumes, gaf de voorkeur aan de Engelse bloedvoorraad, en aan de race van Virelade, gecreëerd door M. de Carayon Latour door kruising met Great Blues of Gascony (en die in 1863 werd gepresenteerd aan de tentoonstelling in Parijs), is nu uitgestorven, andere soorten Gascons-Saintongeois zijn tot op heden bewaard gebleven en zijn het geluk van een aantal hazen, reeën en wilde zwijnen van de west, zuidwest en zuid van Frankrijk.

Aan het einde van de vorige eeuw creëerden graaf de Chabot en zijn broer een roedel van "Venus", een hengst (ondanks zijn naam!) Saintongeois, en Panthère, een Gascon luizen. Toen werd een beetje bloed van de honden van M. de la Débutrie, bastaarden genoemd omdat ze Engels en Vendee-bloed hadden, in de fokkerij opgenomen. Na zich te hebben losgemaakt van zijn broer, trachtte Graaf de Chabot een standaard te vinden die in de buurt kwam van die van de Saintongeois, en met zijn dertig honden, met een zwart-witte jas en met vuurvlekken voor zijn ogen, hij nam elk jaar tien herten en meer dan dertig herten in de bossen van de Vendée en Anjou.

Andere fokkers hebben vergelijkbare kruisen gemaakt, maar niet alle zijn bekend omdat ze soms nalaten hun honden op hondenshows te presenteren. Tegenwoordig zijn de Gascons-Saintongeois dus het gevolg van de keuze van jagers die op zoek zijn naar meer jachtkwaliteiten dan de zuiverheid van het ras. Onder deze honden hebben maar heel weinig Fox-Hound-voorouders, en het moet benadrukt worden dat het vooral de fysieke vaardigheden zijn die de criteria van de juryleden vormen als het gaat om de primer van een hond of een hond, veel honden.

Paradoxaal genoeg lijken de Belgische fokkers de honden van de bisschop van Luik, de Saint-Hubert, te hebben verlaten om Gascons-Saintongeois op het pad van de haas en het hert te gebruiken. Zo heeft de Baron de Firlant-Dormer voor de herten die in de streek van Freux (Belgische Ardennen) worden gerund, 45 Gascons-Saintongeois van oorsprong Clayeux, Beauchamp, Rouâlle, maar ook Levesque. De Vielsalm-rally gebruikt van zijn kant 60 Gascons-Saintongeois voor hetzelfde dier, terwijl Chassart Chassant, in de buurt, met hetzelfde ras in het pad van de haas snijdt, waarvan sommigen bovendien uit Vielsalm komen.

In Frankrijk zijn de Gascons-Saintongeois de oorsprong van een aantal packs, tegenwoordig ingedeeld in Frans wit en zwart, zoals bij de rally Whatever, in Ain, of met de bemanning van Rochard, in de Mayenne. Maar de Charentes hebben hun race behouden: de rally van Saintonge gebruikt 90 tot 100 Gascons-Saintongeois en Vendéens tricolores, om elk jaar tussen 15 en 20 herten en everzwijnen in de bossen van Tremblade en Coubre te nemen. Riemen zijn soms sportief, omdat het niet uitzonderlijk is dat een everzwijn op zee wordt gevangen.

Zoals alle grote honden, kunnen de Gascons-Saintongeois niet als gezelschapshonden worden beschouwd, ook al vertonen sommige van hen een demonstratieve vriendschap, overlopend, zelfs invasief, omdat een de mens komt de kennel binnen.

Wat betreft hun geschiktheid voor de jacht, de Gascons-Saintongeois hebben de kwaliteiten en de gebreken van hun voorouders. Maar hun capaciteiten hebben voorrang op hun fouten, en ze zijn kostbaar. Inderdaad, deze honden hebben een snelle trein, een grote gladheid van neus en een zekere wijsheid in de uitwisseling. Misschien is dit waarom ze zo weinig enthousiasme tonen voor de moeilijkheden ?

Het ras werd vooral gewaardeerd voor de vlucht van alle dieren, vooral voor de haas, de wolf en het hert, die vereisen dat de hond volhardt, koppig is, in staat is om een ​​zeer zwakke manier op te heffen, maar die niet weggaat. Voor de jacht op herten of wilde zwijnen, waarvoor minder voorzichtigheid vereist is, maar anderzijds om snel defecten te identificeren, hebben jagers er over het algemeen de voorkeur aan gegeven de Saintongeois en de Gascons-Saintongeois over te steken met Engelse honden, minder wijzer en veeleisender.

Ten slotte zijn maar weinig Franse jagers tevreden met Franse volbloeden, maar, in feite, in hoeverre kan het bloed van gewone honden aan beide kanten van het Kanaal als zuiver worden beschouwd ?

De Engelsen hebben zeker veel Frans bloed in hun aderen, waarschijnlijk ook Gascon, want men kan zelfs de relaties afleiden die Gaston Phoebus had met de Captal de Grailly, John Chandros of andere afgezanten van de Koning van Engeland! Maar dat doet niets af aan het talent en de energie van diegenen die door selectie proberen de karakters van onze honden uit het Westen te repareren.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Bulldog Schnauzer -- Bulldog X Schnauzer nain

    Bulldog Schnauzer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bulldog Schnauzer Le Bulldog Schnauzer est généralement un chien de taille petite à moyenne avec un comportement ludique mais doux. C'est un croisement entre le Bulldog et le Schnauzer nain qui est reconnu par l'American Canine...
  • Schnauzer nain

    Schnauzer nain Standard FCI Nº 183 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 1.2 Pinscher et Schnauzer Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mercredi 13 juillet 1955 Publication du...
  • Bull Daniff -- Bullmastiff X Dogue Allemand

    Bull Daniff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous DaniffMastidane Brève présentation du Bull Daniff Le Bull Daniff est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bullmastiff et le Dogue Allemand. Le Bull Daniff sera un chien de grande taille à géant. Son...
  • Bull Chow Terrier -- Bull Terrier X Chow Chow

    Bull Chow Terrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull Chow Terrier Le Bull Chow Terrier est une race de création, composée de deux races pures, le Bull Terrier et le Chow Chow. Le Bull Chow Terrier sera un gros chien pesant entre 25 et 32 kilos. Les deux races parentales sont...
  • Bullboxer Staff -- Boxer X Staffordshire Terrier Americain

    Bullboxer Staff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Staff Les Bullboxer Staff sont des chiens de compagnie affectueux, protecteurs et enjoués. Ils sont connus pour leur dévouement envers leurs propriétaires et les membres de leur famille. Leur durée de vie moyenne est de 10...
  • Bullboxer Pit -- Boxer X American Pit Bull Terrier

    Bullboxer Pit Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Pit Le Bullboxer Pit, également connu sous le nom de Bullboxer américain, est une race mixte populaire. C'est un hybride du Boxer et de l'American Pit Bull Terrier, deux chiens puissants qui étaient autrefois élevés comme...
  • Bull-Boxer -- Bulldog anglais X Boxer

    Bull-Boxer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Boxer Le Bull-Boxer est une race de création, croisant le Bulldog anglais et le Boxer. Cet hybride est un gros chien trapu avec des poils courts et lisses. Son doux visage ridé fera fondre votre coeur. C'est un chien nécessitant...
  • Bull-Aussie -- Bulldog anglais X Berger australien

    Bull-Aussie Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Aussie Le Bull-Aussie est le résultat du croisement d'un Bulldog anglais et d'un Berger australien. Parce que les deux parents sont de race pure, le Bull-Aussie est considéré comme une race de création. Votre Bull-Aussie sera un chien...
  • Bullador -- Bulldog anglais X Retriever du Labrador

    Bullador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullador Le Bullador est un hybride du Bulldog anglais et du Retriever du Labrador, un chien de taille moyenne à grande avec une attitude optimiste et amicale. Ces chiens peuvent parfois fournir des services de chien de garde et de...
  • Bulldog

    Bulldog Standard FCI Nº 149 Origine Grande-Bretagne Traduction R. Triquet. Mise à jour J. Mulholland.  / Version originale : (EN) Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 2.1 Molossoïdes, type Dogue Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif...
  • BT Walker -- Boxer X Treeing Walker Coonhound

    BT Walker Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du BT Walker Le BT Walker est un croisement entre le Treeing Walker Coonhound et le Boxer. C'est un gros chien avec des poils courts et bien sûrs qui est parfait pour tout type de temps. En raison du fait que les deux races parentales sont...
  • Treeing Walker Coonhound

    Treeing Walker Coonhound Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Treeing Walker Coonhound Le Treeing Walker Coonhound descend à la fois du Foxhound anglais et du Foxhound américain, qui étaient à l'origine utilisés comme chiens de chasse. A l'origine, le Treeing Walker Coonhound était destiné à la...