Lévrier irlandais
![]() |
Lévrier irlandais
|
||||
Origine |
Irlande | ||||
Traduction |
Prof. R. Triquet | ||||
Groupe |
Groupe 10 Lévriers | ||||
Section |
Section 2 Lévriers à poil dur | ||||
Epreuve |
Sans épreuve de travail | ||||
Date de reconnaissance à titre définitif par la FCI |
mardi 26 avril 1955 | ||||
Date de publication du standard officiel en vigueur |
mardi 13 mars 2001 | ||||
Date de la dernière mise à jour |
dimanche 13 octobre 2002 | ||||
In English, this breed is said |
![]() |
Irish Wolfhound | |||
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
![]() |
Irischer Wolfshund | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Lebrel irlandés | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Ierse Wolfshond |
Utilisation |
Jusqu’à la fin du 17ème siècle, les lévriers irlandais étaient utilisés en Irlande pour chasser le loup et les cervidés. Ils étaient également utilisés pour chasser les loups qui infestaient une grande partie de l’Europe avant le défrichement des forêts. |
Bref aperçu historique |
Nous savons que les Celtes du continent avaient un lévrier, descendant probable des lévriers représentés pour la première fois dans les peintures égyptiennes. De même que leurs cousins du continent, les Celtes d’Irlande s’intéressaient à l’élevage de lévriers de grande taille. Ces lévriers irlandais de grande taille ont pu avoir le poil lisse ou le poil dur, mais, par la suite, ce fut le poil dur qui prédomina, peut-être à cause du climat irlandais. Le premier témoignage écrit sur ces chiens est dû à un consul romain, en 391 de notre ère, mais ils étaient déjà établis en Irlande au premier siècle après Jésus-Christ, lorsque Setanta changea de nom pour prendre celui de « Cu-Chulainn » ( le chien de Culann). Il est fait mention des Uisneach ( 1er siècle) emmenant 150 chiens dans leur fuite vers l’Ecosse. Les lévriers irlandais sont sans aucun doute à l’origine des Lévriers écossais. Des couples de lévriers irlandais constituaient des cadeaux qu’appréciaient les familles royales d’Europe, de Scandinavie et d’ailleurs, du Moyen-Age jusqu’au 17ème siècle. On en envoya en Angleterre, Espagne, France, Suède, Danemark, Perse, Inde et Pologne. Au 15ème siècle chaque comté d’Irlande devait entretenir 24 chiens de loup pour protéger les troupeaux des fermiers des ravages de cet animal. Sous Cromwell, l’interdiction (en 1652) d’exporter des chiens de loup contribua à en maintenir le nombre pendant un certain temps, mais la disparition progressive du loup et la demande constante en provenance de l’étranger réduisirent leurs effectifs presque jusqu'à l’extinction vers la fin du 17ème siècle. Le renouveau de l’intérêt porté à la race alla de pair avec la montée du nationalisme à la fin du 19ème siècle. Le lévrier irlandais devint un symbole vivant de la culture irlandaise et du passé celtique. A cette époque, un homme passionné et déterminé, le capitaine G.A. Graham, entreprit de se procurer les quelques lévriers restants du type chien de loup que l’on pouvait encore trouver en Irlande et, avec l’infusion de sang du Deerhound et des croisements, à l’occasion, avec le Barzoï et le Dogue allemand, il finit par obtenir un chien se reproduisant dans le type à chaque génération. On admit finalement que les produits qui en résultaient constituaient une renaissance légitime de la race. Le Kennel Club irlandais créa une classe pour les lévriers irlandais lors de son exposition d’avril 1879. Un club fut constitué en 1885. Actuellement, le lévrier irlandais a regagné en partie la réputation qu’il avait au Moyen-âge. Il est élevé actuellement en assez grand nombre en dehors de l’Irlande. |
Aspect général |
Le lévrier irlandais ne doit pas être tout à fait aussi lourd ni aussi massif que le dogue allemand, mais il l’est plus que le lévrier écossais (Deerhound) à qui il doit ressembler à part cela, quant au type général. De grande taille et d’aspect imposant, très musclé, construit en force, mais avec élégance. Ses allures sont faciles et actives. Tête et cou sont portés haut. La queue est portée en présentant une légère courbure vers l’extrémité. Une grande taille comprenant hauteur au garrot et longueur du corps en proportion est le but recherché. On cherche à fixer une race avec une taille moyenne de 32 pouces (81 cm) à 34 pouces (86 cm) chez le mâle et qui fasse preuve de la puissance requise, d’activité, de courage et d’harmonie dans les formes |
Comportement / caractère |
Agneau à la maison, lion à la chasse. |
Tête |
||
Région crânienne |
||
Tête |
Longue et horizontale, portée haut ; les os frontaux sont très légèrement en saillie et le sillon entre les yeux est très peu marqué. | |
Crâne |
Pas trop large. |
Région faciale |
||
Museau |
Long et modérément pointu. | |
Mâchoires et dents |
L’articulé en ciseaux est l’idéal ; les incisives bout à bout sont admises. | |
Yeux |
Foncés. | |
Oreilles |
Petites et portées en rose (comme celles du Greyhound). |
Cou |
Plutôt long, très fort et musclé, bien galbé, sans fanon ni peau lâche dans la région de la gorge. |
Corps |
||
Généralité |
Long ; côtes bien developpées vers l’arrière. | |
Dos |
Plutôt long que court. | |
Rein |
Légèrement voussé. | |
Croupe |
Bonne largeur entre les pointes des hanches. | |
Poitrine |
Très haute, modérément large ; poitrail large. | |
Côtes |
Bien cintrées. | |
Ligne du dessous |
Ventre bien relevé. |
Queue |
Longue et légèrement courbée, d’épaisseur moyenne, bien couverte de poils. |
Membres |
Membres antérieurs |
||
Epaules |
Musclées, donnant une bonne largeur de poitrine, disposées obliquement. | |
Coudes |
Bien rentrés, ni tournés vers l’extérieur ni vers l’intérieur. | |
Avant-bras |
Musclé. Ossature forte, bien droite. |
Membres postérieurs |
||
Cuisses |
Longue et musclée. | |
Grassets |
Bien angulé. | |
Jambes |
Bien musclée, longue et forte. | |
Jarret |
Bien descendus, tournés ni en dedans ni en dehors. |
Pieds |
Modérément grands et ronds, tournés ni en dedans ni en dehors. Doigts bien cambrés et serrés. Ongles très forts et courbés. |
Allures |
Mouvement facile et actif. |
Robe |
||
Qualité du poil |
Rude et dur sur le tronc, les membres et la tête ; particulièrement dur («fil de fer») et long au-dessus des yeux et sous la mâchoire. | |
Couleur du poil |
Les couleurs reconnues sont : gris, bringé, rouge, noir, blanc pur, fauve ou toute couleur apparaissant chez le Deerhound. |
Taille et poids |
||
Hauteur au garrot |
Taille recherchée : en moyenne 32 pouces (81 cm) à 34 pouces (86 cm chez les mâles. Minimum chez les mâles 31 pouces (79 cm) pour un poids de 120 livres anglaises (54,5 kg). Minimum chez les femelles 28 pouces (71 cm) pour un poids de 90 livres anglaises (40,5 kg). |
|
Défauts |
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
Défauts généraux |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Défauts entrainant l’exclusion |
![]() |
NB : |
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Bibliographie |
http://www.fci.be/ |
English
![]() |
Irish Wolfhound
|
||||
Origin |
Ireland | ||||
Group |
Group 10 Sighthounds | ||||
Section |
Section 2 Rough-haired Sighthounds | ||||
Working |
Without working trial | ||||
Date of acceptance on a definitive basis by the FCI |
Tuesday 26 April 1955 | ||||
Date of publication of the official valid standard |
Tuesday 13 March 2001 | ||||
Date of the last update |
Monday 02 April 2001 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Lévrier irlandais | |||
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar |
![]() |
Irischer Wolfshund | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Lebrel irlandés | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Ierse Wolfshond |
Usage |
Up to the end of the17th century, Irish Wolfhounds were used for hunting wolves and deer in Ireland. They were also used for hunting the wolves that infested large areas of Europe before the forests were cleared. |
Brief historical summary |
We know the continental Celts kept a greyhound probably descended from the greyhound first depicted in Egyptian paintings. Like their continental cousins, the Irish Celts were interested in breeding large hounds. These large Irish hounds could have had smooth or rough coats, but in later times, the rough coat predominated possibly because of the Irish climate. The first written account of these dogs was by a Roman Consul 391 A.D. but they were already established in Ireland in the first century A.D. when Setanta changed his name to Cu-Chulainn (the hound of Culann). Mention is made of the Uisneach (1st century) taking 150 hounds with them in their flight to Scotland. Irish hounds undoubtedly formed the basis of the Scottish Deerhound. Pairs of Irish hounds were prized as gifts by the Royal houses of Europe, Scandinavia and elsewhere from the Middle ages to the 17th century. They were sent to England, Spain, France, Sweden, Denmark, Persia, India and Poland. In the15th century each county in Ireland was required to keep 24 wolfdogs to protect farmers' flocks from the ravages of wolves. The Cromwellian prohibition (1652) on the export of Wolfhounds helped preserve their number for a time but the gradual disappearance of the wolf and continued demand abroad reduced their numbers almost to the point of extinction by the end of the 17th century. The revival of interest in the breed accompanied the growth of Irish nationalism in the late 19th century. The Irish Wolfhound became a living symbol of Irish culture and of the Celtic past. At this time, one determined enthusiast, Capt. G A Graham, set about obtaining some of the few remaining hounds of the Wolfhound type that could still be found in Ireland, and with the use of Deerhound blood and the occasional outcross of Borzoi and Great Dane, he eventually achieved a type of dog that bred true in every generation. The results were ultimately accepted as a legitimate revival of the breed. The Irish Kennel Club scheduled a class for Irish Wolfhounds at their show in April 1879, and a club was formed in 1885. The Irish Wolfhound now enjoys once again something of the reputation that it had in the Middle Ages. Wolfhounds are now owned and bred in fairly large numbers outside of Ireland. |
General appearance |
The Irish Wolfhound should not be quite so heavy or massive as the Great Dane, but more so than the Deerhound, which in general type he should otherwise resemble. Of great size and commanding appearance, very muscular, strongly though gracefully built, movements easy and active; head and neck carried high; the tail carried with an upward sweep with a slight curve towards the extremity. Great size, including height at shoulder and proportionate length of body, is the desideratum to be aimed at, and it is desired to firmly establish a race that shall average 32 inches (81cm) to 34 inches (86cm) in dogs, showing the requisite power, activity, courage and symmetry. |
Behaviour / temperament |
“Lambs at home, lions in the chase”. |
Head |
||
Cranial region |
||
Head |
Long and level, carried high; the frontal bones of the forehead very slightly raised and very little indentation between the eyes. | |
Skull |
Not too broad. |
Facial region |
||
Muzzle |
Long and moderately pointed. | |
Jaws and teeth |
Scissor bite ideal, level acceptable. | |
Eyes |
Dark. | |
Ears |
Small, rose ears (Greyhound like in carriage). |
Neck |
Rather long, very strong and muscular, well arched, without dewlap or loose skin about the throat. |
Body |
||
Body |
Long, well ribbed up. | |
Back |
Rather long than short. | |
Loin |
Slightly arched. | |
Croup |
Great breadth across hips. | |
Chest |
Very deep, moderately broad, breast wide. | |
Ribs |
Well sprung. | |
Underline and belly |
Well drawn up. |
Tail |
Long and slightly curved, of moderate thickness, and well covered with hair. |
Limbs |
Forequarters |
||
Shoulders |
Muscular, giving breadth of chest, set sloping. | |
Elbows |
Well under, neither turned inwards nor outwards. | |
Forearm |
Muscular, heavily boned, quite straight. |
Hindquarters |
||
Upper thigh |
Long and muscular. | |
Lower thigh |
Well muscled, long and strong. | |
Stifle |
Nicely bent. | |
Hock |
Well let down and turning neither in nor out. |
Feet |
Moderately large and round, neither turned inward nor outwards. Toes, well arched and closed. Nails, very strong and curved. |
Gait and movement |
Movements easy and active. |
Coat |
||
Hair |
Rough and hard on body, legs and head; especially wiry. Hair over eyes and beard especially wiry. | |
Colour |
The recognised colours are grey, brindle, red, black, pure white, fawn or any colour that appears in the Deerhound. |
Size and weight |
||
Height at withers |
Desired height : averaging 32 inches (81cm) to 34 inches (86cm) in dogs. Minimum height : Dogs 31 inches (79 cm). Minimum height : Bitches 28 inches (71 cm). |
|
Weight |
Minimum weight : Dogs 120 pounds (54.5kg). Minimum weight : Bitches 90 pounds (40.5 kg). |
|
Faults |
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
General faults |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Disqualifying faults |
![]() |
NB : |
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Bibliography |
http://www.fci.be/ |
Deutsch
![]() |
Irischer Wolfshund
|
||||
Ursprung |
Irland | ||||
Übersetzung |
Frau Helma Quaritsch-Fricke, Dr. J.-M. Paschoud und Frau R.Binder-Gresly / Offizielle Originalsprache (EN) | ||||
Gruppe |
Gruppe 10 Windhunde | ||||
Sektion |
Sektion 2 Rauhhaarige Windhunde | ||||
Arbeitsprüfung |
Ohne Arbeitsprüfung | ||||
Datum der endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI |
Dienstag 26 April 1955 | ||||
Datum der Publikation des gültigen offiziellen Standards |
Dienstag 13 März 2001 | ||||
Datum der letzten Aktualisierung |
Freitag 30 August 2002 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Lévrier irlandais | |||
In English, this breed is said |
![]() |
Irish Wolfhound | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Lebrel irlandés | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Ierse Wolfshond |
Verwendung |
Obschon die Irischen Wolfshunde zur Jagd auf Rotwild, insbesondere auf Hirsche, bis ins 17. Jahrhundert verwendet wurden, haben sie sich auch zur Ausrottung der Wölfe, welche vor der Urbarmachung der Wälder grosse Teile Europas heimsuchten, als sehr nützlich erwiesen. |
Kurzer geschichtlicher abriss |
Wir wissen, dass die auf dem Kontinent ansässigen Kelten einen Windhund hielten, wahrscheinlich ein Nachkomme des erstmals auf ägyptischen Wandmalereien dargestellten Windhundes. Wie die kontinentalen Volksstämme waren die Kelten in Irland an der Zucht grosser Windhunde interessiert. Diese grossen irischen Windhunde mögen glatt-oder rauhhaarig gewesen sein, aber mit der Zeit herrschten wahrscheinlich wegen der klimatischen Verhältnisse in Irland die rauhhaarigen Hunde vor. Die erste schriftlich belegte Aussage über diese Hunde geht auf einen römischen Konsul im Jahre 391 n.Chr. zurück, doch diese Windhunde waren schon im ersten Jahrhundert n.Chr. in Irland ansässig; damals änderte Setanta den Namen der Rasse in Cu-Chulain (Culan-Hund). Erwähnenswert ist, dass im 1. Jahrhundert n.Chr. die Uiseneach auf ihrer Flucht nach Schottland 150 solcher Hunde mitnahmen. Zweifellos sind die irischen Windhunde am Ursprung der schottischen Hirschhunde beteiligt. Ein Paar irischer Windhunde stellte vom Mittelalter bis ins 17. Jahrhundert ein von den Königshäusern in Europa, Skandinavien und anderswo hochgeschätztes Geschenk dar. So kamen diese Hunde nach England, Spanien, Frankreich, Schweden, Dänemark, Persien, Indien und Polen. Im 15. Jahrundert war jede Grafschaft verpflichtet, 24 Wolfshunde zu halten, um die Herden der Bauern vor den Wölfen zu schützen. Als unter Cromwell (1652) die Ausfuhr der Wolfshunde verboten wurde, half diese Massnahme eine Zeit lang, ihren Bestand zu erhalten, aber das zunehmende Verschwinden der Wölfe und die stete Nachfrage aus dem Ausland verminderte ihren Bestand fast bis zum Aussterben der Rasse gegen Ende des 17. Jahrhunderts. Mit dem wachsenden Nationalismus in Irland im späten 19. Jahrhundert lebte auch das Interesse an dieser Rasse wieder auf. Der Irische Wolfshund wurde zum lebenden Symbol für die irische Kultur und die keltische Vergangenheit. Zu jener Zeit machte sich Capt. G.A.Graham, begeisterter Anhänger der Rasse, zielbewußt daran, einige der wenigen übriggebliebenen Hunde vom Wolfshund- Typ, die in Irland noch zu finden waren, für sich zu erwerben. Aus diesen erhielt er schließlich unter Verwendung von Deerhound-Blut sowie durch die gelegentliche Einkreuzung von Barsois und Deutschen Doggen einen über Generationen gefestigten Typ von Hunden, die schließlich als rechtmäßige Wiedergeburt der Rasse angesehen wurden. Auf seiner Ausstellung im April 1879 schrieb der Irische Kennel Club eine gesonderte Klasse für Irische Wolfshunde aus, und 1885 wurde ein Klub für diese Rasse gegründet. Heute genießt der Irische Wolfshund wieder einen Teil des Ansehens, das er im Mittelalter hatte, und auch außerhalb Irlands werden Wolfshunde in recht großer Zahl gehalten und gezüchtet. |
Allgemeines erscheinungsbild |
Der Irish Wolfhound soll nicht ganz so schwer oder massig sein wie die Deutsche Dogge, aber mehr als der Deerhound, dem er sonst im Gesamttyp ähneln soll. Er ist von beachtlicher Grösse und imponierender Erscheinung, stark bemuskelt, kräftig und dennoch elegant gebaut, mit leichten und lebhaften Bewegungen; Kopf und Hals werden hoch getragen; die Rutenhaltung zeigt eine leichte Aufwärtsbiegung am Ende. Bemerkenswerte Größe einschließlich großer Schulterhöhe und entsprechender Körperlänge ist das anzustrebende Ziel, und es ist erwünscht, eine Rasse sicher zu festigen, bei der die Rüden durchschnittlich 81 bis 86 cm messen und die notwendige Kraft, Aktivität, Ausgewogenheit und Mut zeigen. |
Verhalten / charakter (wesen) |
« Zu Hause ein Schäfchen, aber ein Löwe auf der Jagd ». |
Kopf |
||
Oberkopf |
||
Kopf |
Lang und horizontal, hoch getragen. Stirnknochen sehr leicht erhöht, mit einer sehr kleinen Vertiefung zwischen den Augen. | |
Schädel |
Nicht zu breit. |
Facial region |
||
Fang |
Lang und mässig spitz. | |
Kiefer / Zähne |
Scherengebiss ideal, Zangenbiss erlaubt. | |
Augen |
Dunkel. | |
Ohren |
Kleine Rosenohren (greyhoundartig getragen). |
Hals |
Ziemlich lang, sehr kräftig und muskulös, gut gebogen, ohne Wamme oder lose Kehlhaut. |
Körper |
||
Allgemeinheit |
Lang, gut aufgerippt. | |
Rücken |
Eher lang als kurz. | |
Lenden |
Leicht gewölbt. | |
Kruppe |
Grosse Breite zwischen den Hüfthöckern. | |
Brust |
Sehr tief, mässig breit. Vorbrust breit. | |
Rippen |
Gut gewölbt. | |
Untere Profillinie und Bauch |
Gut aufgezogen. |
Rute |
Lang, leicht gebogen, mässig dick und gut behaart. |
Gliedmassen |
Vorderhand |
||
Schultern |
Gut bemuskelt, dem Brustkorb Breite gebend; schräg gelagert. | |
Ellenbogen |
Gut unterstellt, weder ein- noch ausgedreht. | |
Unterarm |
Gut bemuskelt, kräftige Knochen, ganz gerade. |
Hinterhand |
||
Oberschenkel |
Lang und gut bemuskelt. | |
Unterschenkel |
Gut bemuskelt, lang und kräftig. | |
Knie |
Gut gewinkelt. | |
Sprunggelenk |
Gut tiefgestellt, weder ein- noch ausgedreht. |
Pfoten |
Mässig gross und rund, weder ein- noch ausgedreht. Zehen gut aufgeknöchelt und eng aneinanderliegend; Krallen sehr stark und gekrümmt. |
Gangwerk |
Bewegung frei und aktiv. |
Coat |
||
Haar |
Rauh und hart an Rumpf, Läufen und Kopf; besonders drahtig. Das Haar über den Augen und am Unterkiefer besonders drahtig. | |
Farbe |
Die anerkannten Farben sind Grau, Gestromt, Rot, Schwarz, Reinweiss, Rehbraun oder jede andere beim Deerhound vorkommende Farbe. |
Grösse und gewicht |
||
Widerristhöhe |
Mindestgröss : Rüden : 79 cm. Hündinnen : 71 cm. | |
Gewicht |
Mindestgewicht : Rüden : 54,5 kg. Hündinnen : 40,5 kg. | |
Fehler |
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
Allgemeine Fehler |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Disqualifizierende fehler |
![]() |
NB : |
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Bibliografie |
http://www.fci.be/ |
Español
![]() |
Lebrel irlandés
|
||||
Origen |
Irlanda | ||||
Traducción |
Lic. Oscar Valverde (Costa Rica). Actualizada por J. Nallem (Kennel Club Uruguayo). |
||||
Grupo |
Grupo 10 Lebreles | ||||
Sección |
Sección 2 Lebreles de pelo duro | ||||
Prueba de trabajo |
Sin prueba de trabajo | ||||
Fecha de reconocimiento a título definitivo por la FCI |
martes 26 abril 1955 | ||||
Fecha de publicación del estándar oficial válido |
martes 13 marzo 2001 | ||||
Fecha de la última actualización |
viernes 14 junio 2002 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Lévrier irlandais | |||
In English, this breed is said |
![]() |
Irish Wolfhound | |||
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
![]() |
Irischer Wolfshund | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Ierse Wolfshond |
Utilizacion |
Hasta finales del siglo XVII los loberos irlandeses fueron utilizados para cazar lobos y ciervos en Irlanda. También para cazar los lobos que plagaban grandes regiones de Europa antes de que se talaran los bosques. |
Breve resumen historico |
Se sabe que los Celtas continentales conservaron un lebrel que probablemente era descendiente de los primeros lebreles que aparecieron en las pinturas egipcias. Al igual que sus primos continentales los celtas irlandeses se interesaron en criar grandes sabuesos. Estos grandes sabuesos irlandeses pudieron haber tenido pelo liso o duro, pero tiempo después, el pelo duro llegó a predominar debido posiblemente al clima de Irlanda. El primer relato escrito sobre estos perros fue hecho por un cónsul romano en el año 391 D.C., sin embargo ya se habían establecido en Irlanda en el primer siglo D.C. cuando Setanta cambio su nombre al de Cu-Chulainn (el sabueso de Culan). Hace mención que los Uisneach (primer siglo) llevaron consigo 150 sabuesos en su primer viaje a Escocia. Indudablemente, los galgos irlandeses formaron la base de los Lebreles Escoses. Desde la Edad media hasta el siglo XVII, las parejas de galgos irlandeses fueron apreciadas como presentes por las casas reales de Europa, Escandinavia y otras regiones. Fueron enviadas a Inglaterra, España, Francia, Suecia, Dinamarca, Persia, India y Polonia. En el siglo XV, a cada condado de Irlanda, se le pidió conservar 24 loberos para proteger los rebaños de los campesinos de los ataques de los lobos. La prohibición Cromweliana (1652) de exportar loberos ayudó a preservar su número durante algún tiempo, pero la desaparición gradual del lobo y la continua demanda del extranjero redujeron su número casi al punto de extinción a finales del siglo XVII. El revivir del interés en la raza acompañó el crecimiento del nacionalismo irlandés a fines del siglo XIX. El Lobero Irlandés se convirtió en un símbolo viviente de la cultura irlandesa y del pasado Celta. Por esa época, un entusiasta, el Capitán G.A.Graham, obtuvo alguno de los pocos lebreles del tipo de los loberos los cuales todavía podían encontrarse en Irlanda, y con el uso de sangre de los Deerhounds y el ocasional uso de Borzois y Dogos Alemanes, eventualmente obtuvo un tipo de perro que mantuvo su tipo generación tras generación. Los resultados fueron finalmente aceptados como el legítimo revivir de la raza. El Kennel Club Irlandés programó una categoría para la raza en su exposición de Abril de 1879 y un club fue formado en 1885. El Lobero actualmente disfruta una vez más de algo de la reputación que tuvo en la Edad Media. Los loberos irlandeses, se crian actualmente en buena cantidad fuera de Irlanda. |
Aspecto general |
El Lobero Irlandés no debe ser tan pesado o masivo como el Dogo Alemán pero sí más robusto que el Lebrel Escocés, al cual debe parecerse en conjunto por su tipo. Es un perro de gran tamaño y apariencia imponente, muy musculoso, fuerte aunque estructurado elegantemente; sus movimientos son fáciles y dinámicos; la cabeza y el cuello los debe llevar en alto y la cola es llevada hacia abajo con una leve curva hacia arriba, terminando en otra pequeña curva en la punta. Gran tamaño, incluyendo altura a la cruz y proporcionalmente largo de cuerpo, es el desideratum al que se debe apuntar, y es deseable establecer firmemente una raza que debe promediar entre los 81 y 86 cms. (32 y 34 pulgadas) en machos, mostrando el poder, actividad, coraje y simetría requeridos. |
Temperamento / comportamiento |
«Corderos en el hogar, leones en la caza » |
Cabeza |
||
Region craneal |
||
Cabeza |
Larga y nivelada, de porte altivo. Los huesos frontales son ligeramente levantados con una muy leve depresión entre los ojos. | |
Cráneo |
No demasiado ancho. |
Facial region |
||
Hocico |
Largo y moderadamente puntiagudo. | |
Mandíbulas / Dientes |
Mordida ideal en tijera, se acepta mordida en pinza. | |
Ojos |
Oscuros. | |
Orejas |
Pequeñas, en forma de rosa (como los Greyhounds). |
Cuello |
Bastante largo, muy fuerte y musculoso, bien arqueado, sin papada o piel suelta alrededor de la garganta. |
Cuerpo |
||
Generalidad |
Largo, tórax amplio. | |
Espalda |
Más bien larga que corta. | |
Lomo |
Levemente arqueado. | |
Grupa |
Bien amplia entre las protuberancias iliacas. | |
Pecho |
Muy profundo, moderadamente ancho; antepecho ancho. | |
Costillas |
Bien arqueadas. | |
Línea inferior |
Bien recogido. |
Cola |
La cola es larga y ligeramente curvada, de grueso moderado y bien cubierta de pelo. |
Extremidades |
Miembros anteriores |
||
Generalidad |
En conjunto bastante rectos con osamenta fuerte. | |
Hombro |
Musculosos y oblicuos, que dan amplitud al pecho. | |
Codo |
Bien pegados al cuerpo, sin girarse hacia adentro ni hacia afuera. | |
Antebrazo |
Musculoso, con buen hueso, bastante rectos. |
Miembros posteriores |
||
Muslo |
Largos y musculosos. | |
Pierna |
Bien musculosa, larga y fuerte. | |
Rodilla |
Bien angulada. | |
Corvejón |
Bien descendidos; no deben girarse hacia adentro ni hacia afuera. |
Pies |
Moderadamente grandes y redondos, sin girarse ni hacia adentro ni hacia afuera; dedos bien arqueados y juntos; uñas muy fuertes y curvadas. |
Movimiento |
Libre y activo. |
Manto |
||
Pelo |
Fuerte y duro en todo el cuerpo, las extremidades y la cabeza; especialmente de alambre y largo sobre los ojos y debajo de la mandíbula. | |
Color |
Los colores reconocidos son el gris, atigrado, rojo negro, blanco puro, leonado o cualquier otro color que aparece en el Deerhound. |
Tamaño y peso |
||
Altura a la cruz |
Altura deseada: promediando 81 a 86 cm (32 a 34 pulgadas) en machos. Altura mínima: Machos: 79 cms. (31 pulgadas). Altura mínima: Hembras: 71 cms (28 pulgadas). |
|
Peso |
Peso mínimo: Machos: 54,5 kgs. (120 libras). Peso mínimo: Hembras: 40,5 kgs. (90 libras). |
|
Faltas |
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
Faltas generales |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Faltas descalificantes: |
![]() |
NB : |
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Bibliografía |
http://www.fci.be/ |
Nederlands
![]() |
Ierse Wolfshond
|
||||
Land van oorsprong |
Ierland | ||||
Vertaling |
Francis Vandersteen | ||||
Groep |
Groep 10 Windhonden | ||||
Sectie |
Sectie 2 Ruwharige windhonden | ||||
Werkproef |
Zonder werkproef | ||||
Datum van definitieve erkenning door de FCI |
dinsdag 26 april 1955 | ||||
Publicatiedatum van de geldende officiële norm |
dinsdag 13 maart 2001 | ||||
Datum van de laatste update |
maandag 02 april 2001 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Lévrier irlandais | |||
In English, this breed is said |
![]() |
Irish Wolfhound | |||
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
![]() |
Irischer Wolfshund | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Lebrel irlandés |
Gebruik |
Tot het einde van de 17de eeuw werden de Ierse wolfshonden gebruikt voor de jacht op wolven en herten in Ierland. Ze werden ook gebruikt voor de jacht op de wolven die grote delen van Europa besmet voordat de bossen werden ontruimd. |
Kort historisch overzicht |
We weten dat de continentale Kelten hielden een windhond waarschijnlijk afstammen van de windhond eerst afgebeeld op de Egyptische schilderijen. Net als hun continentale neven, de Ierse Kelten waren geïnteresseerd in het fokken van grote honden. Deze grote Ierse Windhonden konden zowel een glad of ruw jassen, maar in latere tijden, de ruwe vacht overheerste mogelijk als gevolg van de Ierse klimaat. De eerste geschreven verslag van deze honden was door een Romeins consul 391, maar ze waren al in Ierland opgericht in de eerste eeuw na Christus toen Setanta veranderde zijn naam in Cu-Chulainn (de hond van Culann). Er wordt melding gemaakt van de UISNEACH (1e eeuw) nemen 150 honden met hen in hun vlucht naar Schotland. De Ierse wolfshonden hebben zonder twijfel de basis van de Schotse Deerhound. Paren van de Ierse honden werden hoog gewaardeerd als gift door de Koninklijke huizen van Europa, Scandinavië en elders uit de Middeleeuwen tot de 17de eeuw. Ze werden naar Engeland, Spanje, Frankrijk, Zweden, Denemarken, Perzië, India en Polen. In de 15de eeuw elke provincie in Ierland gevraagd 24 wolfshonden te houden om troepen boeren te beschermen tegen de verwoestingen van de wolven. De Cromwellian verbod (1652) over de export van Wolfhounds geholpen behouden hun nummer voor een tijd, maar de geleidelijke verdwijning van de wolf en de aanhoudende vraag in het buitenland verminderde hun aantal bijna op het punt van uitsterven tegen het einde van de 17e eeuw. De hernieuwde belangstelling voor het ras door de groei van de Ierse nationalisme in de late 19e eeuw. De Ierse wolfshond werd een levend symbool van de Ierse cultuur en van het Keltische verleden. Op dit moment, een vastbesloten en enthousiaste Capt. GA Graham, het bezit komen van een aantal van de weinige overgebleven honden van het type Wolfshond die nog kon worden gevonden in Ierland, en met het gebruik van Deerhound bloed en af en toe een cross van barzoi en Great Dane , hij uiteindelijk bereikte een type hond dat ware gefokt in elke generatie. De resultaten werden uiteindelijk aanvaard als een legitieme revival van het ras. De Ierse Kennel Club voorzag een klas voor Ierse wolfshonden op hun optreden in april 1879, en een club werd opgericht in 1885. De Ierse Wolfshond geniet nu weer iets van de reputatie die het had in de Middeleeuwen. Wolfshonden zijn nu eigendom en getogen in vrij grote aantallen buiten Ierland. |
Algemeen totaalbeeld |
De Ierse Wolfshond moet niet meer zo zwaar of massief als de Duitse Dog, maar meer dan de Deerhound, die over het algemeen type hij zou anders lijken. Van grote omvang en indrukwekkende verschijning, zeer gespierd, sterk, doch sierlijk gebouwd, bewegingen gemakkelijk en actief; hoofd en hals hoog gedragen; de staart gedragen in een opwaartse lijn met een lichte buiging naar het uiteinde. Grote omvang, met inbegrip van de hoogte op schouderhoogte en evenredige lengte van het lichaam, is het desideratum gericht te zijn op, en het gewenst is om een race die zal gemiddeld 32 inch (81 cm) tot 34 inch (86cm) bij honden vast te stellen, met de nodige kracht, activiteit, moed en symmetrie. |
Gedrag en karakter (aard) |
"Lammeren thuis, leeuwen in de achtervolging". |
Hoofd |
||
Bovenschedel |
||
Hoofd |
Lang en het niveau, hoog gedragen; de frontale beenderen van het voorhoofd zeer licht verhoogd en zeer weinig inzinking tussen de ogen. | |
Schedel |
Niet te breed. |
Facial region |
||
Voorsnuit |
Lang en matig puntig. | |
Kiezen / tanden |
Schaargebit ideaal, aanvaardbaar niveau. | |
Ogen |
Donker. | |
Oren |
Kleine, roze oren (Greyhound zoals in vervoer). |
Hals |
Vrij lang, zeer sterk en gespierd, goed gebogen, zonder keelhuid of losse huid over de keel. |
Lichaam |
||
Algemeenheid |
Lange, goed geribbelde up. | |
Rug |
Vrij lang dan kort. | |
Lendenpartij |
Licht gebogen. | |
Croupe |
Grote breedte heel heupen. | |
Borst |
Erg diep, matig breed, borst breed. | |
Ribben |
Goed opgesprongen. | |
Onderlijn en buik |
Goed opgesteld. |
Staart |
Lang en licht gebogen, van middelmatige dikte en goed bedekt met haar. |
Ledematen |
Voorhand |
||
Schouders |
Gespierd, geven de borst breedte, schuin geplaatst. | |
Ellebogen |
Goed onder, noch naar binnen gedraaid, noch naar buiten. | |
Onderarm |
Gespierde, zwaar bot, geheel recht. |
Achterhand |
||
Dijbeen |
Lang en gespierd. | |
Onderbeen |
Goed gespierd, lang en sterk. | |
Knie |
Mooi gebogen. | |
Spronggewricht |
Goed laag, noch naar binnen, noch naar buiten. |
Voeten |
Matig groot en rond, noch naar binnen gekeerd, noch naar buiten. Tenen, goed gewelfd en gesloten. Nagels, zeer sterk en gebogen. |
Gangwerk |
Bewegingen gemakkelijk en actief. |
Coat |
||
Haarkwaliteit |
Ruw en hard op het lichaam, benen en hoofd; Speciaal hard. Haar over de ogen en baard vooral pezig. | |
Haarkleur |
De erkende kleuren zijn grijs, gestroomd, rood, zwart, zuiver wit, beige of een kleur die bij de Deerhound verschijnt. |
Maat en gewicht |
||
Schouderhoogte |
Gewenste hoogte: gemiddeld 32 inch (81 cm) tot 34 inch (86cm) bij reuen. Minimale hoogte: reuen 31 inch (79 cm). Minimale hoogte: teven 28 inch (71 cm). |
|
Gewicht |
Minimaal gewicht: reuen £ 120 (54.5kg). Minimaal gewicht: teven £ 90 (40,5 kg). |
|
Defecten |
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
General defecten |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Defecten die leiden tot uitsluiting |
![]() |
NB : |
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Bibliografie |
http://www.fci.be/ |
-
Dernière mise à jourdimanche 25 décembre 2022 18:58
-
Page vue 316 fois