Chien courant norvégien - Dunker
![]() |
Chien courant norvégien - Dunker
|
||||
Origine |
Norvège | ||||
Traduction |
Prof. R. Triquet et Dr. J.-M. Paschoud Révision : Iris Borianne / Langue faisant foi : (EN) |
||||
Groupe |
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées | ||||
Section |
Section 1.2 Chiens courants de taille moyenne | ||||
Epreuve |
Avec épreuve de travail | ||||
Date de reconnaissance à titre définitif par la FCI |
mardi 07 février 1956 | ||||
Date de publication du standard officiel en vigueur |
lundi 04 avril 2016 | ||||
Date de la dernière mise à jour |
mardi 24 janvier 2017 | ||||
In English, this breed is said |
![]() |
Norwegian hound - Dunker | |||
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
![]() |
Norwegischer Laufhund - Dunker | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Sabueso noruego - Dunker | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Noorse hound - Dunker |
Utilisation |
Chien courant. |
Bref aperçu historique |
Le chien courant norvégien fut appelé « dunker » en hommage au capitaine norvégien Wilhelm Conrad Dunker, qui créa la race suite au croisement de plusieurs races de chiens de recherche au sang au cours de la première moitié du 19ème siècle. La population de chiens courants du comté était importante et comptait plusieurs races locales de chiens courants utilisés pour la chasse au lièvre, issus de toutes les régions du pays. L’un des traits caractéristiques du chien courant norvégien a toujours été sa robe bleu merle et ses yeux vairons, bien que le standard de la race autorise d’autres couleurs. La population de chiens courants norvégiens diminua pendant la Seconde Guerre Mondiale mais la race connut un vif regain d’intérêt après la guerre et ce jusqu’aux années 1970, avant de perdre à nouveau en popularité. Dans les années 1980, la race présentait une grande homogénéité et d’excellentes aptitudes à la chasse. Cependant, en raison de l’endogamie, la plupart des sujets présentaient une forte consanguinité ; des demandes de croisements furent donc formulées à plusieurs reprises avant que certains croisements soient autorisés. Cela permit d’obtenir des individus au patrimoine génétique beaucoup plus varié, en meilleure santé et conservant néanmoins les traits positifs caractéristiques de la race. Malheureusement, le nombre d’individus reste faible. |
Aspect général |
De taille moyenne, manifestement inscriptible dans un rectangle. Puissant dans sa construction, il ne doit cependant pas sembler lourd. Il doit donner une impression d’endurance. |
Proportions importantes |
La hauteur de la poitrine est approximativement égale à la moitié de la hauteur au garrot. |
Comportement / caractère |
Le chien courant norvégien est considéré comme le chien courant d’autrefois, rustique et résistant, et doté d’un excellent caractère. La race se distingue par des nerfs solides, une grande sociabilité et sa capacité à faire confiance. Les chiens courants norvégiens se sont souvent illustrés dans les épreuves de chasse. Ils peuvent donc être présentés comme la combinaison parfaite entre le chien de chasse et le chien de compagnie. De par leur caractère facile et leur sociabilité, ce sont en outre des chiens faciles à dresser. |
Tête |
||
Région crânienne |
||
Tête |
Elle ne doit pas être portée haut. Elle est noble et pure dans ses lignes. Elle offre une bonne longueur et des plans parallèles. Elle n’est pas cunéiforme. | |
Crâne |
Il est légèrement bombé. L’occiput est proéminent. Pourvu que le museau soit long et bien développé, on admettra un crâne un peu fort, en particulier chez le mâle, à condition que la tête conserve ses plans parallèles. | |
Stop |
Marqué, mais ni profond, ni abrupt. |
Région faciale |
||
Truffe |
Noire. Narines larges. | |
Museau |
Plutôt long que court, coupé en carré. Chanfrein droit et d’une largeur constante. | |
Mâchoires et dents |
Articulé en ciseaux. Denture complète. | |
Joues |
Lignes nettes ; arcades zygomatiques non saillantes. | |
Yeux |
De couleur foncée, d’aspect rond, plutôt grands, mais non saillants. Les yeux sont vifs et expressifs, traduisant le calme et le sérieux. Les paupières sont bien jointives. Les yeux vairons sont admis chez les chiens bleu merle (robe bigarrée). | |
Oreilles |
Attachées à hauteur moyenne, plutôt bas que haut. Douces au toucher. De largeur modérée, elles vont en diminuant vers leur extrémité qui est arrondie. Plates, sans plis. Elles pendent bien contre la tête. D’une longueur suffisante pour atteindre le milieu du museau quand on les étire vers l’avant. |
Cou |
Passablement long, sans fanon perceptible. |
Corps |
||
Ligne du dessus |
Bien soutenue. | |
Dos |
Droit et ferme. Suffisamment long pour donner de la longueur à la cage thoracique. | |
Rein |
Large et musclé, non voussé. | |
Croupe |
En légère pente, musclée, pas trop courte. | |
Poitrine |
Spacieuse, aux côtes bien cintrées. Les côtes postérieures doivent être particulièrement bien développées, de sorte que la cage thoracique paraît longue. | |
Ligne du dessous |
Ventre légèrement remonté. |
Queue |
Attachée au niveau de la ligne du dessus. Epaisse à la base, elle va en s’amenuisant vers l’extrémité. La queue doit être droite et portée en formant une légère courbe vers le haut. Elle descend jusqu’au jarret ou le dépasse légèrement. |
Membres |
Membres antérieurs |
||
Généralités |
Solides, secs, nerveux. | |
Epaules |
Omoplates longues, musclées, obliques, bien attachées contre la poitrine. Les sommets des omoplates sont bien rapprochés. Epaule et articulation du coude bien angulés. | |
Bras |
Bien angulé avec l’épaule. | |
Coudes |
Bien angulé au niveau de l’articulation. | |
Avant-bras |
Droits. | |
Métacarpe |
Légèrement incliné. | |
Pieds antérieurs |
Doigts cambrés et serrés. Poil bien fourni entre les doigts. Coussinets fermes. Les pieds sont dirigés droits vers l’avant. |
Membres postérieurs |
||
Généralités |
Bien angulés. En station ils sont parallèles. Ils ne sont pas surangulés (angles trop fermés) et ne présentent pas de jarrets de vache. | |
Cuisses |
Larges. | |
Grassets |
Bien coudé. | |
Jambes |
Large. | |
Jarret |
Bien descendus et secs. Vus de profil larges. | |
Pieds postérieurs |
Comme pieds antérieurs. |
Allures |
Dégagées, couvrant du terrain. De derrière membres parallèles, sans jarrets de vache ni fléchissement exagéré (angles trop fermés). |
Robe |
||
Qualité du poil |
Droit, dur, dense et pas trop court. L’arrière des cuisses et la queue peuvent être un peu plus fournis, pourvu que le poil soit particulièrement de bonne qualité par ailleurs. | |
Couleur du poil |
Noir dilué marqué de fauve ou bleu merle (bigarré) marqué de fauve clair et de blanc. Les robes noir jais marquées de fauve foncé sont moins recherchées. Les robes présentant 50% ou plus de blanc sont indésirables. Quand les marques blanches dépassent la région des épaules pour atteindre le dessous du ventre ou le bas de jambes (chaussettes), il s’agit d’une marque correcte et admise. |
Taille et poids |
||
Hauteur au garrot |
Mâles : 50–58 cm, l’idéal se situant entre 52 et 54 cm. Femelles : 47–54 cm, l’idéal se situant entre 49 et 51 cm. | |
Défauts |
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
Défauts généraux |
![]() |
Défauts entrainant l’exclusion |
![]() |
NB : |
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Bibliographie |
http://www.fci.be/ |
English
![]() |
Norwegian hound - Dunker
|
||||
Origin |
Norway | ||||
Translation |
Revised by Renée Sporre-Willes | ||||
Group |
Group 6 Scenthounds and related breeds | ||||
Section |
Section 1.2 Medium-sized Hounds | ||||
Working |
With working trial | ||||
Date of acceptance on a definitive basis by the FCI |
Tuesday 07 February 1956 | ||||
Date of publication of the official valid standard |
Monday 04 April 2016 | ||||
Date of the last update |
Friday 03 June 2016 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Chien courant norvégien - Dunker | |||
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar |
![]() |
Norwegischer Laufhund - Dunker | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Sabueso noruego - Dunker | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Noorse hound - Dunker |
Usage |
Scenthound. |
Brief historical summary |
The Norwegian Hound is named after the Norwegian captain Wilhelm Conrad Dunker, who created the breed by crossing several scent hound breeds in the first half of the 19th century. The county’s hound group was large and included local hare hounds from all over the country. A characteristic trait of the Norwegian Hound has always been the blue-marbled (merle) coat colour and walleyes, although the breed standard also allows other colours. During the Second World War numbers declined but interest increased significally after the war and up to the 1970s, after which the popularity again dwindled. In the 1980s, the breed was very homogenous with excellent hunting abilities. However, due to inbreeding, most dogs were too closely related hence application were made at several stages and eventually granted was given for some crossbreeding which resulted in breed much better genetic variation and health, still maintaining the typical and positive characteristics. Unfortunately the population figure is still low. |
General appearance |
Medium sized, distinctly rectangular, powerfully built, but should not appear heavy. Should convey the impression of endurance. |
Important proportions |
Depth of brisket approximately half the height at withers. |
Behaviour / temperament |
The Norwegian Hound is considered to be the hardy and robust scent hound of old times, a dog with an excellent temperament. The breed is characterized by strong nerves and by being especially sociable and trusting. They are known to have done well in hunting trials. They can thus be characterized as an excellent combination of a hunting and companion dog. Due to its good temperament and open nature, the breed is also easy to train. |
Head |
||
Cranial region |
||
Head |
Head not to be carried highly. Clean and noble with good length and parallel lines, not wedge-shaped. | |
Skull |
Slightly arched, prominent occiput. Provided the muzzle is long and well developed, a somewhat powerful skull is permissible, in males in particular, as long as the head does not lose its parallel planes. | |
Stop |
Defined, but not deep or abrupt. |
Facial region |
||
Nose |
Black. Wide nostrils. | |
Muzzle |
Rather long than short, squarely cut. Straight and evenly broad nasal bridge. | |
Jaws and teeth |
Scissor bite. Complete dentition. | |
Cheeks |
Clean cheeks without prominent cheek bones. | |
Eyes |
Dark. Round in appearance. Rather large, but not protruding. Bright and expressive with a calm and earnest expression. Eyelids close fitting. Wall eyes are permitted in blue marbled (merle) dogs. | |
Ears |
Medium high set, rather lower than high. Smooth, moderately wide, tapering, rounded at the end. Hanging flat without folds. close to head. Long enough to extend halfway along the muzzle when pulled forward. |
Neck |
Fairly long, without noticeable throatiness. |
Body |
||
Topline |
Level. | |
Back |
Straight and firm. Of sufficient length to give length to rib cage. | |
Loin |
Broad and muscular, not roached. | |
Croup |
Slightly sloping, muscular, not too short. | |
Chest |
Capacious chest with well sprung ribs; the back ribs shouldbe particularly well developed, making the ribcage appear long. | |
Underline and belly |
Slightly tucked up belly. |
Tail |
Set on level with the topline. Thick at the root, tapering towards the end. The tail should be straight and carried in a slight upward curve, reaching down to the hock or slightly below. |
Limbs |
Forequarters |
||
Generality |
Strong, dry and sinewy forelegs. | |
Shoulders |
Muscular, long and sloping shoulder blades, lying close to the chest, closely set together at the top. Well angulated shoulder and elbow joints. | |
Upper arm |
Well angulated to shoulder. | |
Elbows |
Well angulated at joint. | |
Forearm |
Straight. | |
Pastern |
Slightly sloping. | |
Forefeet |
Arched and well-knit feet, well covered with hair between the toes. Firm pads. The feet should point straight forward. |
Hindquarters |
||
Generality |
Well angulated. Stand parallel, not crouched nor cow-hocked. Dewclaws should be removed. | |
Upper thigh |
Broad. | |
Lower thigh |
Broad. | |
Stifle |
Well angulated. | |
Hock |
Dry and low set, broad seen from the side. | |
Hind feet |
Arched and well-knit, well covered with hair between the toes. Firm pads. The feet should point straight forward. |
Gait and movement |
Free movement, covering ground. Parallel from behind, not crouched nor cow-hocked. |
Coat |
||
Hair |
Straight, hard, dense and not too short. The back of the thighs and the tail may be somewhat more profusely coated, provided the coat is otherwise particularly good. | |
Colour |
Diluted black with tan-markings or blue marbled (merle) with pale tan-markings and white markings. Jet black with warm tan-markings is less desirable. 50% or more white is undesirable. White markings that reach out on the shoulders, on the underside of the belly and on legs (socks) is accepted as a correct marking. |
Size and weight |
||
Height at withers |
Males: 50–58 cm, ideally 52–54 cm. Females: 47–54 cm, ideally 49–51 cm. | |
Faults |
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
General faults |
![]() |
Disqualifying faults |
![]() |
NB : |
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Bibliography |
http://www.fci.be/ |
Deutsch
![]() |
Norwegischer Laufhund - Dunker
|
||||
Ursprung |
Norwegen | ||||
Übersetzung |
Dr. J.-M.Paschoud und Harry G.A. Hinckeldeyn / Durch Christina Bailey ergänzt Offizielle Originalsprache (EN) Durch den VDH überprüft |
||||
Gruppe |
Gruppe 6 Laufhunde,Schweisshunde und verwandte Rassen | ||||
Sektion |
Sektion 1.2 Mittelgrosse Laufhunde | ||||
Arbeitsprüfung |
Mit Arbeitsprüfung | ||||
Datum der endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI |
Dienstag 07 Februar 1956 | ||||
Datum der Publikation des gültigen offiziellen Standards |
Montag 04 April 2016 | ||||
Datum der letzten Aktualisierung |
Donnerstag 30 Januar 2020 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Chien courant norvégien - Dunker | |||
In English, this breed is said |
![]() |
Norwegian hound - Dunker | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Sabueso noruego - Dunker | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Noorse hound - Dunker |
Verwendung |
Laufhund. |
Kurzer geschichtlicher abriss |
Der Norwegische Laufhund ist nach dem norwegischen Kapitän Wilhelm Conrad Dunker benannt, der diese Rasse durch Kreuzungen von mehreren Schweißhund-Rassen in der ersten Hälfte des 19. Jahrhundert gezűchtet hat. Die Gruppe der Laufhunde im Landkreis war groß und beinhaltete Hasenhunde aus dem ganzen Land. Ein charakteristisches Merkmal des norwegischen Laufhundes war schon immer die blau-gefleckte (merle) Fellfarbe und die Glasaugen, obwohl der Standard auch andere Farben gestattet. Während des 2. Weltkrieges ging die Anzahl der Hunde stark zurück, aber nach dem Krieg bis zu den 70iger Jahren nahm das Interesse deutlich zu, später nahm es dann wieder ab. In den 80iger Jahren war die Rasse sehr homogen mit vorzüglichen jagdlichen Fähigkeiten. Jedoch auf Grund von Inzucht waren die meisten Hunde zu eng verwandt, weshalb mehrmals Anträge fűr Einkreuzungen gestellt wurden. Nachdem schließlich einige Einkreuzungen genehmigt wurden, erbrachten diese fűr die Rasse eine wesentlich bessere genetische Vielfalt und Gesundheit, wobei aber trotzdem die typischen und positiven Eigenschaften erhalten blieben. Leider ist die Population noch immer niedrig. |
Allgemeines erscheinungsbild |
Mittelgroß. Eindeutig rechteckig und kräftig gebaut, ohne jedoch schwer zu erscheinen. Sollte den Eindruck von Ausdauer vermitteln. |
Wichtige proportionen |
Die Tiefe der Brust entspricht ungefähr der halben Widerristhöhe. |
Verhalten / charakter (wesen) |
Der Norwegische Laufhund wird als der abgehärtete und robuste Schweißhund aus alten Zeiten angesehen, ein Hund mit vorzűglichem Wesen. Diese Rasse zeichnet sich durch starke Nerven und besonders durch ihre Sozialverträglichkeit und ihr Vertrauen. Sie sind bekannt fűr ihren Erfolg bei Jagdhund-Prűfungen. Deshalb kann man sie gut als eine vorzűgliche Kombination eines Jagd- und Begleithundes charakterisieren. Aufgrund ihres guten Temperaments und ihrer offenen Art ist diese Rasse leicht zu erziehen. |
Kopf |
||
Oberkopf |
||
Kopf |
Soll nicht hoch getragen werden. Edel, klar umrissen, von guter Länge und mit parallelen Profillinien. Nicht keilförmig. | |
Schädel |
Leicht gewölbt, Hinterhauptbein vorstehend. Vorausgesetzt, der Fang ist lang und gut entwickelt, ist ein etwas stärkerer Schädel, besonders bei Rüden, zulässig, aber nur wenn der Kopf seine parallelen Profillinen nicht verliert. | |
Stop |
Definiert, aber nicht tief oder abrupt. |
Facial region |
||
Nasenschwamm |
Schwarz, Nasenlöcher weit. | |
Fang |
Eher lang als kurz, vorne rechtwinkelig. Nasenrücken gerade, von gleichmäßiger Breite. | |
Kiefer / Zähne |
Scherengebiss. Komplettes Gebiss. | |
Wangen |
Sauber umrissen. Backenknochen nicht vorstehend. | |
Augen |
Von dunkler Farbe und rundlicher Form, eher groß, jedoch nicht vorstehend. Glänzend und ausdrucksvoll, Ruhe und Ernst ausstrahlend. Augenlider eng anliegend. Glasaugen sind bei blau gescheckten (merle) Hunden gestattet. | |
Ohren |
Mittelhoch angesetzt, eher tief als hoch, von feinem Leder und von mittlerer Breite, gegen das abgerundete Ende zu schmaler werdend. Flach hängend ohne Falten, eng am Kopf anliegend. Genügend lang, um die Mitte des Fanges zu erreichen, wenn man sie nach vorne zieht. |
Hals |
Ziemlich lang, ohne sichtbare lose Kehlhaut. |
Körper |
||
Obere Profillinie |
Horizontal verlaufend. | |
Rücken |
Gerade und kräftig. Lang genug um dem Brustkorb Länge zu geben. | |
Lenden |
Breit und muskulös, nicht gewölbt. | |
Kruppe |
Leicht abfallend, muskulös, nicht zu kurz. | |
Brust |
Geräumig, mit gut gewölbten Rippen; Rippenkorb nach hinten besonders gut ausgebildet, so dass der Brustkorb lang erscheint.Geräumig, mit gut gewölbten Rippen; Rippenkorb nach hinten besonders gut ausgebildet, so dass der Brustkorb lang erscheint. | |
Untere Profillinie und Bauch |
Leicht aufgezogener Bauch. |
Rute |
In Höhe der oberen Profillinie angesetzt. Am Ansatz dick, sich zur Spitze hin verjüngend. Die Rute soll gerade sein, und in einem leichten Bogen nach oben getragen werden. Reicht bis zum Sprunggelenk oder etwas darunter. |
Gliedmassen |
Vorderhand |
||
Allgemeines |
Kräftige, trockene und sehnige Vorderläufe. | |
Schultern |
Muskulös, Schulterblatt lang und schräg, eng an der Brustwand anliegend; Schulterblattspitzen nahe beieinander. | |
Oberarm |
Zur Schulter hin gut gewinkelt. | |
Ellenbogen |
Am Gelenk gut gewinkelt. | |
Unterarm |
Gerade. | |
Vordermittelfuss |
Leicht schräg gestellt. | |
Vorderpfoten |
Gut gewölbte, eng aneinander liegende Zehen mit reichlich Haar dazwischen. Widerstandsfähige Ballen. Pfoten gerade nach vorne gerichtet. |
Hinterhand |
||
Allgemeines |
Gut gewinkelt. Im Stand parallel. Weder zu stark gewinkelt noch kuhhessig. | |
Oberschenkel |
Breit. | |
Unterschenkel |
Breit. | |
Knie |
Gut gewinkelt. | |
Hintermittelfuss |
Breit. | |
Sprunggelenk |
Trocken, bodennah, von der Seite gesehen breit. | |
Hinterpfoten |
Wie Vorderpfoten. |
Gangwerk |
Bewegung ungezwungen und raumgreifend; von hinten gesehen parallele Gliedmaßenführung, weder geduckt noch kuhhessig. |
Coat |
||
Haar |
Gerade, hart, dicht und nicht zu kurz; die Hinterseite der Oberschenkel und die Rute können etwas üppiger behaart sein, sofern das Haarkleid sonst allgemein gut entwickelt ist. | |
Farbe |
Abgeschwächtes schwarz mit tan Abzeichen oder blau-gefleckt (merle) mit hellen falbfarbenen und weißen Abzeichen; Tief schwarz mit warmen braunen Abzeichen ist weniger wünschenswert. 50% oder mehr weiße Farbe ist unerwünscht. Weiße Abzeichen, die über die Schultern hinweg bis zur Unterseite des Bauches und bis unten an den Läufen (Socken) reichen, sind eine zulässige korrekte Zeichnung. |
Grösse und gewicht |
||
Widerristhöhe |
Rüden: 50 - 58 cm, Idealgröße 52 - 54 cm. Hündinnen: 47 - 54 cm, Idealgröße 49 - 51 cm. |
|
Fehler |
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
Allgemeine Fehler |
![]() |
Disqualifizierende fehler |
![]() |
NB : |
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Bibliografie |
http://www.fci.be/ |
Español
![]() |
Sabueso noruego - Dunker
|
||||
Origen |
Noruega | ||||
Traducción |
Federación Canófila Mexicana Revisión : Sra. Brígida Nestler (Idioma original: EN) Supervisión técnica : Sr. Miguel Ángel Martínez |
||||
Grupo |
Grupo 6 Perros tipo sabueso, Perros de rastro y razas semejantes | ||||
Sección |
Sección 1.2 Perros tipo sabueso de talla mediana | ||||
Prueba de trabajo |
Con prueba de trabajo | ||||
Fecha de reconocimiento a título definitivo por la FCI |
martes 07 febrero 1956 | ||||
Fecha de publicación del estándar oficial válido |
lunes 04 abril 2016 | ||||
Fecha de la última actualización |
martes 24 enero 2017 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Chien courant norvégien - Dunker | |||
In English, this breed is said |
![]() |
Norwegian hound - Dunker | |||
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
![]() |
Norwegischer Laufhund - Dunker | |||
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd |
![]() |
Noorse hound - Dunker |
Utilizacion |
Sabueso. |
Breve resumen historico |
El sabueso noruego lleva el nombre del capitán noruego Wilhelm Conrad Duncker que en la primera mitad del siglo 19 creó la raza mediante el cruce de varias razas de perros de rastro. El grupo de perros del condado era grande e incluía sabuesos de liebre locales de todo el país. Un rasgo característico del sabueso noruego ha sido siempre el azul-veteado (Merle) del color del pelaje y ojos zarcos, aunque el estándar de la raza también permite otros colores. Durante la Segunda Guerra Mundial el número disminuyó pero el interés se incrementó significativamente después de la guerra hasta la década de 1970, después de la cual se redujo su popularidad nuevamente. En 1980, la raza era muy homogénea, con excelentes habilidades de caza. Sin embargo, debido a la endogamia la mayoría de los perros están estrechamente relacionados, por tanto, la solicitud se hace en varias etapas y eventualmente se concede para algún cruzamiento que resulta en una mejor crianza de variación genética y salud manteniendo las características típicas y positivas. Por desgracia, la cifra de la población sigue siendo baja. |
Aspecto general |
Tamaño mediano; obviamente rectangular, estructura fuerte, sin dar la impresión de ser pesado. Debe mostrar la habilidad de ser tenaz y resistente. |
Proporciones importantes |
La profundidad del pecho debe tener aproximadamente la mitad de la longitud de la altura a la cruz. |
Temperamento / comportamiento |
El Sabueso Noruego es considerado como el perro de rastro resistente y robusto de los viejos tiempos, un perro con un excelente temperamento. La raza se caracteriza por nervios de acero y por ser especialmente sociable y confiada. Se sabe que han tenido buenos resultados en las pruebas de caza. De este modo, se pueden caracterizar como una excelente combinación de un perro de caza y de compañía. Debido a su buen temperamento y carácter abierto, la raza también es fácil de entrenar. |
Cabeza |
||
Region craneal |
||
Cabeza |
No la debe llevar alta. Limpia, llevada con dignidad, con buena longitud y líneas paralelas, no cuneiforme. | |
Cráneo |
Ligeramente arqueado, occipucio prominente. Siempre que el hocico sea largo y bien desarrollado, un cráneo algo potente es admisible, particularmente en los machos siempre y cuando la cabeza no pierda sus planos paralelos. | |
Depresión naso-frontal (stop) |
Marcada, pero no profunda ni abrupta. |
Facial region |
||
Trufa |
Negra, ventanas bien abiertas. | |
Hocico |
Más bien largo que corto, de corte cuadrado. Caña nasal recta y uniformemente ancha. | |
Mandíbulas / Dientes |
Mordida de tijera. Dentadura completa. | |
Mejillas |
Limpias, sin pómulos prominentes. | |
Ojos |
De color oscuro, redondos, más bien grandes, pero no sobresalientes. Ojos expresivos, brillantes de inteligencia, calma y gravedad. Párpados bien pegados. Se permiten ojos gazeos en perros « Blue merle ». | |
Orejas |
De inserción medianamente alta, más bien bajas que altas. Suaves, moderadamente anchas, estrechándose, redondeadas en el extremo. Colgando planas y sin pliegues junto a la cabeza. Lo suficientemente largas como para extenderlas hasta la mitad del largo del hocico cuando se estiran hacia delante. |
Cuello |
Relativamente largo, sin papada visible. |
Cuerpo |
||
Línea superior |
Nivelada. | |
Espalda |
Recto y firme. De largo suficiente para dar longitud a la caja torácica. | |
Lomo |
Amplios y bien musculados, no convexos. | |
Grupa |
Con una ligera caída, bien musculada, no demasiado corta. | |
Pecho |
De gran capacidad, con costillas bien arqueadas; las últimas costillas deben estar particularmente bien desarrolladas, haciendo que el pecho parezca largo. | |
Línea inferior |
Ligeramente recogidos. |
Cola |
Implantación al nivel de la línea superior. Gruesa en su raíz, disminuyendo hacia la punta. Debe ser recta y llevada con una pequeña curvatura hacia arriba; llegando hasta el corvejón o un poco por debajo de éste. |
Extremidades |
Miembros anteriores |
||
Generalidad |
Fuertes, delgados y tendinosos. | |
Hombro |
Musculosos, escápula larga e inclinada, bien pegada al tronco; puntas de los omóplatos muy juntas en la parte superior. Articulaciones del hombro y codo bien anguladas. | |
Brazo |
Bien angulados con el hombro. | |
Codo |
Bien angulados en las articulaciones. | |
Antebrazo |
Recto. | |
Metacarpo |
Ligeramente inclinado. |
Miembros posteriores |
||
Generalidad |
Bien angulados, paralelos en posición parada. Sin estar demasiado angulados ni con corvejón de « vaca ». | |
Muslo |
Amplio. | |
Pierna |
Amplia. | |
Rodilla |
Bien angulada. | |
Corvejón |
Delgados y de posición baja, amplios si se ven de lado. |
Pies |
Arqueados y bien unidos, bien cubiertos de pelo entre los dedos, almohadillas firmes. Los pies deben apuntar hacia adelante. |
Movimiento |
Libre, con buen alcance. Las extremidades, vistas desde atrás, son paralelas; sin corvejones de vaca y sin ser demasiado anguladas. |
Manto |
||
Pelo |
Lacio, duro, denso y no demasiado corto. La parte posterior de los muslos y la cola pueden tener pelo más profuso siempre y cuando el resto del cuerpo posea un buen pelaje. | |
Color |
Negro diluido con marcas leonadas o « Blue merle » con marcas leonadas pálidas y blancas. El negro azabache con marcas leonadas es menos deseable. 50% o más de blanco es indeseable. Las marcas blancas que se extienden sobre los hombros, en la parte inferior del abdomen y en las extremidades (calcetines) se aceptan como una marca correcta. |
Tamaño y peso |
||
Altura a la cruz |
Machos: 50-58 cm, ideal 52-54 cm. Hembras: 47-54cm, ideal 49-51 cm. | |
Faltas |
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
Faltas generales |
![]() |
Faltas descalificantes: |
![]() |
NB : |
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Bibliografía |
http://www.fci.be/ |
Nederlands
![]() |
Noorse hound - Dunker
|
||||
Land van oorsprong |
Noorwegen | ||||
Vertaling |
Francis Vandersteen | ||||
Groep |
Groep 6 Drijvende Honden en verwante rassen | ||||
Sectie |
Sectie 1.2 Middelgrote Drijvers | ||||
Werkproef |
Met werkproef | ||||
Datum van definitieve erkenning door de FCI |
dinsdag 07 februari 1956 | ||||
Publicatiedatum van de geldende officiële norm |
maandag 04 april 2016 | ||||
Datum van de laatste update |
vrijdag 03 juni 2016 | ||||
En français, cette race se dit |
![]() |
Chien courant norvégien - Dunker | |||
In English, this breed is said |
![]() |
Norwegian hound - Dunker | |||
Auf Deutsch, heißt diese Rasse |
![]() |
Norwegischer Laufhund - Dunker | |||
En español, esta raza se dice |
![]() |
Sabueso noruego - Dunker |
Gebruik |
Speurhond. |
Kort historisch overzicht |
De Noorse windhond is vernoemd naar de Noorse kapitein Wilhelm Conrad Dunker, die het ras creëerde door verschillende geurhondrassen te kruisen in de eerste helft van de 19e eeuw. De hondengroep van de provincie was groot en omvatte lokale haashonden uit het hele land. Een kenmerkende eigenschap van de Noorse windhond is altijd de vachtkleur van de marmer (merle) en snoekbaarzen geweest, hoewel de rasstandaard ook andere kleuren toestaat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog daalde het aantal maar de belangstelling nam aanzienlijk toe na de oorlog en tot de jaren zeventig, waarna de populariteit opnieuw afnam. In de jaren tachtig was het ras zeer homogeen met uitstekende jachtmogelijkheden. Vanwege inteelt waren de meeste honden echter te nauw met elkaar verbonden, daarom werd de toepassing in verschillende stadia gedaan en werd uiteindelijk verleend voor wat kruising die resulteerde in een veel betere genetische variatie en gezondheid, met behoud van de typische en positieve kenmerken. Helaas is het bevolkingsaantal nog steeds laag. |
Algemeen totaalbeeld |
Middelgroot, duidelijk rechthoekig, krachtig gebouwd, maar mag niet zwaar lijken. Moet de indruk van uithoudingsvermogen overbrengen. |
Belangrijke verhoudingen |
Borstdiepte ongeveer de helft van de schofthoogte. |
Gedrag en karakter (aard) |
De Noorse windhond wordt beschouwd als de winterharde en robuuste geurhond van weleer, een hond met een uitstekend temperament. Het ras wordt gekenmerkt door sterke zenuwen en door vooral sociaal en vertrouwend te zijn. Het is bekend dat ze het goed hebben gedaan in jachtproeven. Ze kunnen dus worden gekenmerkt als een uitstekende combinatie van een jacht- en metgezelhond. Vanwege zijn goede karakter en open karakter is het ras ook gemakkelijk te trainen. |
Hoofd |
||
Bovenschedel |
||
Hoofd |
Hoofd niet sterk te dragen. Schoon en nobel met goede lengte en parallelle lijnen, niet wigvormig. | |
Schedel |
Licht gebogen, prominente occiput. Op voorwaarde dat de snuit lang en goed ontwikkeld is, is een ietwat krachtige schedel toegestaan, met name bij mannen, zolang het hoofd zijn parallelle vlakken niet verliest. | |
Stop |
Gedefinieerd, maar niet diep of abrupt. |
Facial region |
||
Neus |
Zwart. Brede neusgaten. | |
Voorsnuit |
Liever lang dan kort, vierkant gesneden. Rechte en gelijkmatig brede neusbrug. | |
Kiezen / tanden |
Schaargebit. Volledig gebit. | |
Wangen |
Reinig wangen zonder prominente jukbeenderen. | |
Ogen |
Donker. Rond uiterlijk. Vrij groot, maar niet uitstekend. Helder en expressief met een rustige en oprechte uitdrukking. Oogleden sluiten nauw aan. Wandogen zijn toegestaan bij blauwe gemarmerde (merle) honden. | |
Oren |
Gemiddeld hoog ingesteld, eerder lager dan hoog. Glad, matig breed, taps toelopend, afgerond aan het einde. Plat hangend zonder plooien. dicht bij het hoofd. Lang genoeg om zich halverwege de snuit uit te strekken wanneer deze naar voren wordt getrokken. |
Hals |
Vrij lang, zonder merkbare keelpijn. |
Lichaam |
||
Bovenlijn |
Niveau. | |
Rug |
Recht en stevig. Van voldoende lengte om ribbenkast lengte te geven. | |
Lendenpartij |
Breed en gespierd, niet roached. | |
Croupe |
Licht hellend, gespierd, niet te kort.niet te kort. | |
Borst |
Ruime borst met goed verende ribben; de achterribben moeten bijzonder goed ontwikkeld zijn, waardoor de ribbenkast lang lijkt. | |
Onderlijn en buik |
Iets opgetrokken buik. |
Staart |
Ingesteld op niveau met de toplijn. Dik aan de wortel, taps toelopend naar het einde. De staart moet recht zijn en in een lichte opwaartse bocht worden gedragen, reikend tot aan het spronggewricht of iets lager. |
Ledematen |
Voorhand |
||
Algemeen |
Sterke, droge en pezige voorpoten. | |
Schouders |
Gespierde, lange en schuine schouderbladen, dicht bij de borst liggend, aan de bovenkant dicht bij elkaar geplaatst. Goed gehoekte schouder- en ellebooggewrichten. | |
Opperarm |
Goed gehoekt naar schouder. | |
Ellebogen |
Goed gehoekt op gewricht. | |
Onderarm |
Rechtdoor. | |
Voormiddenvoet |
Licht hellend. | |
Voorvoeten |
Gewelfde en goed gebreide voeten, goed bedekt met haar tussen de tenen. Stevige pads. De voeten moeten recht naar voren wijzen. |
Achterhand |
||
Algemeen |
Goed gehoekt. Ga parallel staan, niet gehurkt of koeienhocken. Wolfsklauwen moeten worden verwijderd. | |
Dijbeen |
Breed. | |
Onderbeen |
Breed. | |
Knie |
Goed gehoekt. | |
Spronggewricht |
Droog en laag aangezet, breed gezien vanaf de zijkant. | |
Achtervoeten |
Gewelfd en stevig, goed bedekt met haar tussen de tenen. Stevige pads. De voeten moeten recht naar voren wijzen. |
Gangwerk |
Vrij verkeer, over de grond. Parallel van achteren, niet gehurkt noch koe-hocked. |
Coat |
||
Haarkwaliteit |
Recht, hard, dicht en niet te kort. De achterkant van de dijen en de staart kunnen iets rijker zijn gecoat, op voorwaarde dat de vacht anders bijzonder goed is. | |
Haarkleur |
Verdund zwart met geelbruine aftekeningen of blauw gemarmerd (merle) met lichtbruine aftekeningen en witte aftekeningen. Gitzwart met warme tan-markeringen is minder wenselijk. 50% of meer wit is ongewenst. Witte aftekeningen op de schouders, aan de onderkant van de buik en op de benen (sokken) worden geaccepteerd als een correcte markering. |
Maat en gewicht |
||
Schouderhoogte |
Reuen: 50-58 cm, idealiter 52-54 cm. Teven: 47-54 cm, idealiter 49-51 cm. |
|
Defecten |
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
General defecten |
![]() |
Defecten die leiden tot uitsluiting |
![]() |
NB : |
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Bibliografie |
http://www.fci.be/ |
-
Dernière mise à jourmercredi 21 décembre 2022 13:14
-
Page vue 309 fois