 |
|
Petit Basset griffon vendéen Standard FCI Nº 67
|
|
|
Origine
|
|
France |
Groupe
|
|
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées |
Section
|
|
Section 1.3 Chiens courants de petite taille |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
mardi 04 mai 1976 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
samedi 09 janvier 1999 |
Dernière mise à jour
|
|
mercredi 14 février 2001 |
In English, this breed is said
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Kleiner Basset Griffon Vendéen |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pequeño Basset Grifón vendeano |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Utilisation
|
Diable à la campagne, ange à la maison, voilà notre basset. C’est un chasseur passionné, qu’il faut dès son jeune âge, habituer au rappel ; auxiliaire parfait du chasseur à tir dans les territoires de moyenne surface, spécialiste du lapin, aucun autre gibier ne lui résiste. |
|
Bref aperçu historique
|
Les Petits Bassets Griffons Vendéens eurent pendant longtemps le même standard que les grands bassets, seule la taille différait (de 34 à 38 cm). Le résultat dans l’utilisation n’était pas très brillant, car ils étaient demi-tors et aussi lourds que les grands bassets. C’est alors que M. Abel Dezamy a créé pour eux un standard. Pour définir ce chien, reportons-nous à ce qu’écrivait Paul Daubigné: «Ce n’est plus un petit vendéen par simple réduction de la hauteur, mais un petit basset réduit harmonieusement dans ses proportions et son volume, et naturellement pourvu de toutes les qualités morales que présuppose la passion de la chasse». Un lot de Petits Bassets a remporté la première édition de la Coupe de France sur lapin. |
Aspect général
|
Petit chien grouillant et vigoureux, avec un corps légèrement long. Queue fièrement portée. Poil dur et long sans exagération. Tête expressive; oreilles bien tournées en dedans, garnies de longs poils et attachées en dessous de la ligne de l’œil, pas trop longues. |
Comportement / caractère
|
Comportement : Passionné de chasse, courageux, il aime la ronce et la broussaille. Caractère : Docile, mais volontaire et passionné. |
Tête
|
Région crânienne
|
Crâne
|
|
Légèrement bombé, peu allongé, pas très large, bien ciselé sous les yeux; la protubérance occipitale assez développée. |
Stop
|
|
Cassure du front marquée. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Bien sortie, développée; narines ouvertes, noire, sauf pour les robes blanc et orange, où la truffe marron est tolérée. |
Museau
|
|
Beaucoup plus court que chez le basset de grande taille, mais néanmoins très légèrement allongé et droit. Museau carré à l’extrémité. |
Lèvres
|
|
Recouvertes de bonnes moustaches. |
Mâchoires et dents
|
|
Articulé en ciseaux. |
Yeux
|
|
Assez grands et d’expression intelligente, sans blanc visible; la conjonctive ne doit pas apparaître. Les poils surmontant la paupière reviennent en avant, mais ne doivent pas masquer l’œil. Ils doivent être de couleur foncée. |
Oreilles
|
|
Souples, étroites et fines, recouvertes de longs poils, terminées légèrement en ovale, tournées en dedans et n’atteignant pas tout à fait l’extrémité du museau. Bien attachées en dessous de la ligne de l’œil. |
Cou
|
Long, robuste et bien musclé. Sortie d’encolure forte. Sans fanon. Port de tête fier. |
Corps
|
Dos
|
|
Droit, dessus bien soutenu. |
Rein
|
|
Musclé. |
Croupe
|
|
Bien musclée et assez large. |
Poitrine
|
|
Pas trop large. Assez développée en hauteur, atteignant le niveau du coude. |
Côtes
|
|
Les côtes sont moyennement arrondies. |
Queue
|
Attachée haut, assez grosse à la naissance, s’amincissant régulièrement jusqu’à son extrémité; plutôt courte, portée en lame de sabre. |
Ossature assez forte, mais proportionnée à la taille. |
Membres antérieurs
|
Epaules
|
|
Sèche, oblique, bien attachée au corps. |
Avant-bras
|
|
Bien développé. |
Carpe
|
|
Très légèrement marqué. |
Membres postérieurs
|
Cuisses
|
|
Musclée et peu arrondie. |
Jarret
|
|
Assez large, légèrement coudé, jamais complètement droit. |
Pieds
|
Pas trop forts, coussinets durs, doigts bien serrés, ongles solides. Une bonne pigmentation des coussinets sera recherchée. |
Allures
|
Très dégagées et faciles. |
Peau
|
Assez épaisse, souvent marbrée chez les sujets tricolores. Absence de fanon. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Dur, mais pas trop long, jamais soyeux ni laineux. |
Couleur du poil
|
|
Noir à panachure blanche (blanc et noir). Noir marqué de fauve (noir et feu). Noir marqué de sable. Fauve à panachure blanche (blanc et orange). Fauve à manteau noir et à panachure blanche (tricolore). Fauve charbonné. Sable charbonné à panachure blanche. Sable charbonné. Appellations traditionnelles poil de lièvre, poil de loup, poil de blaireau ou poil de sanglier. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
De 34 à 38 cm avec une tolérance de plus ou moins 1 cm. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts généraux
|
Tête :
Trop courte.
Crâne plat.
Museau court.
Dépigmentation de la truffe, des lèvres ou des paupières.
Denture en pince.
Oeil clair.
Oreilles attachées haut, longues, insuffisamment papillotées ou manquant de poils. Corps :
Trop long ou trop court, manquant d’harmonie.
Dessus insuffisamment tendu.
Croupe avalée. Queue :
Déviée. Membres :
Ossature insuffisante.
Manque d’angulation.
Chien écrasé sur les poignets. Poil :
Insuffisamment dense, poil fin. Comportement :
Sujet craintif. |
Défauts entrainant l’exclusion
|
Sujet peureux ou agressif.
Manque de type.
Prognathisme.
Oeil dit «vairon».
Hétérochromie.
Manque d’ampleur de la région sternale : côtes resserrées vers le bas.
Queue nouée.
Membres tors ou demi tors.
Poil laineux.
Robe unicolore noire ou blanche.
Dépigmentation importante.
Taille hors standard.
Tare invalidante repérable.
Malformation anatomique. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Si les standards de ces trois races (il y a, un Petit et un Grand Basset), établis par la Société centrale canine et la FCI, ne prêtent nullement à contestation, il n'en est pas de même de leurs origines.
Les seules appellations de ces chiens sont source d'incertitudes. S'agissant du terme« briquet », on peut affirmer qu'il est dérivé de « braque », mais ... il y a Braque et Bracke, qui, de chaque côté du Rhin, ne s'appliquent pas aux mêmes chiens. Et Briquet était aussi le nom de l'un des chiens favoris du duc d'Orléans, au XVe siècle. Ce n'est qu'à partir du XVIe siècle que l'on trouve des documents sérieux sur les chiens courants. De fait, dans les anciens traités, les termes « briquet » ou « barbet » désignaient indifféremment des chiens dont le poil est long et frisé sur tout le corps. De nos jours, les spécialistes de la cynologie ont défini des standards bien différents pour l'un et l'autre.
Quant à l'appellation de « basset », elle est suffisamment claire. Cependant, on se reportera aux standards pour comprendre pourquoi l'on parle du Grand Basset, qui est de taille intermédiaire entre le Briquet et le Petit Basset.
Une chose paraît toutefois certaine, c'est que les trois races sont issues du Grand Griffon Vendéen, un chien formé dans cette région de bocage où la vénerie est une vieille tradition. D'où vient le mot « griffon » ? Tous les ouvrages étymologiques font dériver le nom de ces chiens bien sympathiques de celui de cette espèce de monstre mythique que les Romains appelaient gryphus et les Grecs grups, mais le rapport est difficile à établir; aussi, plus satisfaisante est l'hypothèse émise par le docteur Guillet selon laquelle les Griffons Vendéens auraient pour ancêtres les chiens greffiers de Louis XI. Et, si l'on en croit K. Reille, les Griffons Vendéens (aujourd'hui classés en quatre races) descendent des « Chiens Blancs du Roy» que François 1er entretenait à Evreux. Il faut aussi citer l'avis de Desmarest, qui était professeur à l'école vétérinaire d'Alfort et qui précise, dans le Dictionnaire d'histoire naturelle paru en 1817, que « les Griffons sont une race de chiens qui provient d'Angleterre, et qui est remarquable par les poils qui sont durs, noirs et peu nombreux, ainsi que par ceux de la tête, qui sont longs et mêlés d'une singulière façon ». Quelques chiens anglais à poil long ont peut-être été croisés avec des Griffons Vendéens ou avec leurs ancêtres avant que les soldats d'Outre-Manche ne soient boutés hors de La Rochelle ou de l' Aquitaine, mais cela ne suffirait pas à expliquer l'apparition du Griffon Nivernais, très proche du Vendéen, ou du Griffon de Grip, race que le comte d'Andigné put maintenir de 1850 à 1914 en sa propriété de Durtal: aujourd'hui disparue, elle était alors appelée Griffon Français du Grip.
Pour en revenir à des faits moins conjecturaux, on peut affirmer que le Briquet Griffon Vendéen fut créé par le comte d'Elva, qui monta son élevage en 1871 au château de Ricoudet, en Mayenne, à partir des anciens chiens de Vendée - tels que ceux de MM. de Baudry d'Asson et Bailly du Pont, qui étaient sans doute proches des Grands Griffons actuels.
Chassant dans la voie du lièvre, ou aux chiens courants à tir, le comte d'Elva n'avait pas besoin de chiens aussi rapides que ceux de ces équipages qui chassaient le cerf, le sanglier ou le chevreuil. C'est par une sélection très stricte, sans aucun apport de sang extérieur, qu'il forma ses meutes. Dès 1885, il battait les autres meutes de sa catégorie dans toutes les expositions, mais c'est en 1894 qu'il présenta ses plus beaux lots de chiens: 30 Briquets blanc et orange et 20 Bassets de même couleur. Il utilisait les premiers pour courre le lièvre, les seconds pour chasser à tir tout gibier courant. Selon les chroniqueurs de l'époque, ces chiens étaient plus homogènes, tant en ce qui concernait la taille que la robe, que ceux qui avaient remporté la coupe du Président Jules Grévy neuf ans auparavant.
Lorsque survint la Première Guerre mondiale, qui fut fatale à tant d'équipages, le comte élevait une centaine de chiens par an, ce qui avait permis à bien d'autres équipages de se monter en Briquets. Tout d'abord celui de Léon Gourraud, qui, après avoir disputé les prix au comte d'Elva en 1898 et 1900, disparut des annales avant 1914.
Le comte Ernest de Ferrier de Montal devait maintenir la race plus longtemps. Avec l'équipage de Carita, il chassait le sanglier et le lièvre dans le Vaucluse (le château de Carita est situé près d'Orange), et surtout à L'Epine, dans les Hautes-Alpes, où le relief devait rendre le courre particulièrement sportif. Mais c'est surtout Paul Dezamy, qui était installé en Vendée, à La Chaize-le-Vicomte, qui fit le plus pour le maintien des Briquets et des Bassets Griffons Vendéens. Fondé en 1898, le rallye Levraudière devait se transformer, après la guerre de 1914-1918, en rallye Bocage. Composé d'une quinzaine de Grands Bassets et repris par Hubert, fils de Paul, il prenait encore des lièvres dans les forêts du Détroit, des Bougrières et des Poirons.
De nos jours, le rallye Bocage a démonté (il est dissous), et Hubert Dezamy a été remplacé à la présidence du Club du Griffon Vendéen par Renaud Buche, qui exerce les fonctions de louvetier dans l'Eure. Il utilise des Petits Bassets pour chasser le lapin. Un autre équipage, monté par Jean-Michel Duperrey, chasse le lièvre avec des Grands Bassets. Mais, surtout, d'innombrables chasseurs à tir utilisent aujourd'hui des Briquets et Bassets, et, si chacun d'entre eux ne possède en général que deux ou trois chiens, c'est par centaines que les Griffons Vendéens sont présentés dans les grandes expositions canines.
L'intérêt de ces chiens est avant tout la finesse du nez, qui en fait d'excellents rapprocheurs et qui leur permet de mener leurs animaux de chasse aussi bien dans les ruisseaux et les étangs que dans les terrains les plus secs. De plus, très requérants et entreprenants, le Briquet et le Grand Basset sont des chiens parfaits pour chasser le lièvre. Si l'on cite Le Verrier de La Couterie, on apprend que l'animal est expert dans l'art de se taper en tenant son sentiment (se raser sur le sol en retenant son odeur). Et pourtant, dans ce cas, « le lièvre, en un mot, est quelque part et n'est pas fondu (disparu). Il faut donc le rechercher sans se rebuter: le moyen d'avoir de bons chiens est d'être soi-même entreprenant pour leur apprendre à le devenir. » Nul doute que, dans ce domaine, les Griffons Vendéens soient d'excellents élèves ...
Mais ils ont les défauts de leurs qualités : leur esprit entreprenant les rend difficiles à assagir dans le change, voire à créancer dans la voie d'un seul animal. C'est l'une des raisons qui ont sans doute poussé les éleveurs à créer des races plus petites que le Grand Griffon Vendéen, qui chasse avec tant d'enthousiasme qu'il lui arrive souvent de manquer de souffle au bout de une heure ou deux. Une autre raison est que la Vendée, la Mayenne (où chassait le comte d'Elva) et la plupart des départements de l'Ouest étaient; avant que n'interviennent les opérations connexes au remembrement ; des pays de bocage. Pour les veneurs à qui les haies posent généralement des problèmes de passage, il fallait donc ralentir les chiens, ce qui fut fait en sélectionnant les plus courts sur pattes. L'origine des Briquets, puis des Bassets, à partir des Grands Griffons Vendéens semble confirmée par le fait que même le Petit Basset a les jambes droites, contrairement à la plupart des autres races de Bassets qui ont les pattes torses. Le Petit Basset n'est d'ailleurs pas assez rapide pour permettre de chasser à courre un autre animal que le lapin.
De plus, les petits Griffons ont le poil suffisamment rude et dur pour pouvoir passer sans dommage dans les buissons les plus épineux. En Vendée, le Petit Basset est d'ailleurs appelé « piagru », ce qui veut dire « mal peigné ». Mais c'est là une des qualités qui le font apprécier de ceux qui l'utilisent dans les régions où le couvert est dense et épineux.
Ce n'est pas un animal de compagnie qu'ont voulu créer tous ceux qui ont contribué à la sélection des Briquets, des Grands et des Petits Bassets Griffons Vendéens. Néanmoins, ces chiens sont enjoués et affectueux : chez l'actuel président du Club, ce sont souvent les enfants qui s'occupent du chenil ... D'ailleurs, beaucoup de chasseurs à tir conservent leurs Griffons chez eux, et, dans ce cas, c'est le Petit Basset qui est le plus apprécié, du fait de sa jolie tête expressive. |
 |
|
Petit Basset griffon vendéen FCI Standard No. 67
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
John Miller and Raymond Triquet |
Group
|
|
Group 6 Scenthounds and related breeds |
Section
|
|
Section 1.3 Small-sized Hounds |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Tuesday 04 May 1976 |
Publication of the official valid standard
|
|
Saturday 09 January 1999 |
Last update
|
|
Wednesday 14 February 2001 |
En français, cette race se dit
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Kleiner Basset Griffon Vendéen |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pequeño Basset Grifón vendeano |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Usage
|
Devil in the country, angel in the house, that’s our Basset. It’s a passionate hunter, that must, from an early age, get used to obeying. Perfect assistant to the hunter with a gun on territories of medium size, specialist for rabbit, but no other game escapes from it. |
|
Brief historical summary
|
For a long time the Petit Basset Griffon Vendéen had the same standard as the Grand Basset, only the size was different (from 34 to 38 cm). The result in utilization was not very brilliant, because they were semi-crooked and as heavy as the Grand Basset. That is why that M.Abel Dezamy created a separate standard for them. To define this hound, let us remember what Paul Daubigné wrote : « It is no longer a small Vendéen by simple reduction of the height, but a small Basset harmoniously reduced in all his proportions and in its volume, that is naturally endowed with all the moral qualities which presuppose the passion for hunting ». A team of Petit Bassets won the first edition of France’s Cup on rabbit. |
General appearance
|
Small, active and vigorous hound, with a slightly elongated body. Proud tail carriage. Coat hard and long without exaggeration. Expressive head; leathers well turned inwards, covered with long hair and set below the level of the eye, not too long. |
Behaviour / temperament
|
Passionate hunter, courageous, likes the bramble and scrub. Docile but wilful and passionate. |
Head
|
Cranial region
|
Skull
|
|
Slightly domed, not too elongated nor very broad, well chiselled under the eyes, the occipital protuberance quite developed. |
Stop
|
|
Frontal indentation defined. |
Facial region
|
Nose
|
|
Prominent, well developed; nostrils open, black apart from the white and orange coats where a brown nose is tolerated. |
Muzzle
|
|
Much shorter than that of the Grand Basset but nevertheless very slightly elongated and straight. Muzzle square at its end. |
Lips
|
|
Covered with abundant moustaches. |
Jaws and teeth
|
|
Scissor bite. |
Eyes
|
|
Quite large with an intelligent expression, showing no white; the conjunctiva must not be apparent. The brows surmounting the eyes stand forward but should not obscure the eyes. Eyes must be of a dark colour. |
Ears
|
|
Supple, narrow and fine, covered with long hair, ending in a slight oval, turned inwards and not quite reaching the end of the muzzle. Well set below the level of the eye. |
Neck
|
Long and strong; well muscled; strong at set on; without dewlap; carrying head proudly. |
Body
|
Back
|
|
Straight, topline level. |
Loin
|
|
Muscled. |
Croup
|
|
Well muscled and quite wide. |
Chest
|
|
Not too wide. Rather deep, reaching the elbow level. |
Ribs
|
|
Moderately rounded. |
Tail
|
Set high, quite thick at its base, tapering evenly to its tip; rather short, carried sabre fashion. |
Bone structure quite strong but in proportion to size. |
Forequarters
|
Shoulders
|
|
Clean, oblique, well attached to the body. |
Forearm
|
|
Well developed. |
Carpal
|
|
Very slightly defined. |
Hindquarters
|
Upper thigh
|
|
Muscled and only slightly rounded. |
Hock
|
|
Quite wide, slightly angulated, never completely straight. |
Feet
|
Not too strong, pads hard, toes very tight, nails solid. Good pigmentation of the pads is desirable. |
Gait and movement
|
Very free and effortless. |
Skin
|
Quite thick, often marbled in tricolour subjects. No dewlap. |
Coat
|
Hair
|
|
Harsh but not too long, never silky or woolly. |
Colour
|
|
Black with white spotting (white and black). Black with tan markings (black and tan). Black with light tan markings. Fawn with white spotting (white and orange). Fawn with black mantle and white spotting (tricolour). Fawn with black overlay. Pale fawn with black overlay and white spotting. Pale fawn with black overlay. Traditional names : hare colour, wolf colour, badger colour or wild boar colour. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
From 34 to 38 cm. With a tolerance of 1 cm more or less. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
General faults
|
Head :
Too short.
Flat skull.
Depigmentation of nose, lips or eyelids.
Short muzzle.
Pincer bite.
Light eye.
Leathers set high, long, insufficiently turned in or lacking hair. Body :
Too long or too short, lacking harmony.
Topline insufficiently firm.
Slanting croup. Tail :
Deviated stern. Limbs :
Insufficient bone.
Lack of angulation.
Slack in pasterns. Hair :
Not dense enough, fine hair. Behaviour :
Timid subject. |
Disqualifying faults
|
Fearful or aggressive subject.
Lack of type.
Overshot or undershot mouth.
Wall eye.
Eyes of different colours (Heterochromia).
Lack of space in the sternal region : ribs too narrow towards the lower part.
Kinky tail.
Crooked or half-crooked forelegs.
Woolly coat.
Self-coloured black or white coat.
Important depigmentation.
Size outside the standard.
Noticeable invalidating fault.
Anatomical malformation. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
If the standards of these three breeds (there is a Petit and a Grand Basset) established by the Central Canine Society and the FCI, are not at all open to challenge, it is not the same for their origins.
The only names of these dogs are sources of uncertainty. As for the term "lighter", it can be said that it is derived from "braque", but ... there is Braque and Bracke, who, on each side of the Rhine, do not apply to the same dogs. And Briquet was also the name of one of the favorite dogs of the Duke of Orleans, in the fifteenth century. It is only from the 16th century that one finds serious documents on the current dogs. In fact, in the old treaties, the terms "lighter" or "barbet" meant indifferently dogs whose hair is long and curly all over the body. Nowadays, specialists in cynology have defined very different standards for each other.
As for the name "basset", it is sufficiently clear. However, we will refer to the standards to understand why we speak of the Grand Basset, which is of intermediate size between the Lighter and the Petit Basset.
One thing seems certain, however, is that the three breeds come from the Grand Griffon Vendéen, a dog trained in this region of hedgerow where venery is an old tradition. Where does the word "griffon" come from? All the etymological works derive the name of these very friendly dogs from that of that species of mythical monster which the Romans called gryphus and the Grecs grups, but the report is difficult to establish; also, more satisfying is the hypothesis put forward by Dr. Guillet according to which the Vendée Griffons would be for ancestors the dogs registrars of Louis XI. And, if K. Reille is to be believed, the Vendée Griffins (today classified into four races) are descended from the "White Dogs of the King" that François 1st maintained in Evreux. We must also mention the opinion of Desmarest, who was a professor at the Veterinary School of Alfort and who specifies, in the Dictionary of Natural History published in 1817, that "the Griffons are a breed of dogs that comes from England and which is remarkable for the hairs which are hard, black and not numerous, as well as those of the head, which are long and mingled in a singular way ". A few long-haired English dogs may have been crossed with Vendee Griffons or with their ancestors before the soldiers from across the Channel were driven out of La Rochelle or Aquitaine, but this would not be enough to explain the situation. the appearance of the Nivernais Griffon, very close to the Vendéen, or the Griffon de Grip, a race that the Count d'Andigné was able to maintain from 1850 to 1914 on his Durtal estate: now extinct, it was then called the French Grip Griffon.
To come back to less conjectural facts, we can say that the Griffon Lighter Vendéen was created by the Earl of Elva, who mounted his breeding in 1871 at the castle Ricoudet in Mayenne, from the old dogs of Vendée - such as those of MM. Baudry d'Asson and Bailly du Pont, who were probably close to the current Great Griffons.
Hunting in the path of the hare, or the shooting dogs, the Count of Elva did not need dogs as fast as those of these crews who hunted deer, wild boar or deer. It was by a very strict selection, without any contribution of external blood, that he formed his packs. In 1885, he beat the other packs of his category in all exhibitions, but it was in 1894 that he presented his best dog lots: 30 lighters white and orange and 20 Bassets of the same color. He used the first to run the hare, the second to hunt all game. According to the chroniclers of the time, these dogs were more homogeneous, both in size and dress, than those who had won President Jules Grevy's cup nine years earlier.
When the First World War came, which was fatal to so many crews, the count raised a hundred dogs a year, which had allowed many other crews to get lighters. First of all that of Leon Gourraud, who, after having disputed the prizes to the Count of Elva in 1898 and 1900, disappeared from the annals before 1914.
Count Ernest de Ferrier de Montal was to keep the race longer. With Carita's crew, he hunted wild boar and hare in the Vaucluse (Carita's castle is located near Orange), and especially at L'Epine, in the Hautes-Alpes, where the relief would make the race particularly sporty. But it is especially Paul Dezamy, who was installed in Vendée, in La Chaize-le-Vicomte, who did the most for the maintenance of Lighters and Bassets Griffons Vendéens. Founded in 1898, the Levraudière rally was to be transformed after the 1914-1918 war into a Bocage rally. Composed of about fifteen Bassets and taken over by Hubert, son of Paul, he still took hares in the forests of Detroit, Bougrières and Poirons.
Nowadays, the Rally Bocage has disassembled (it is dissolved), and Hubert Dezamy has been replaced at the presidency of the Griffon Vendéen Club by Renaud Buche, who is the louvetier in the Eure. He uses Little Bassets to hunt rabbits. Another crew, ridden by Jean-Michel Duperrey, hunts the hare with Grands Bassets. But, above all, countless shooting fighters use Lighters and Bassets today, and if each of them generally only has two or three dogs, it is in the hundreds that the Vendée Griffons are presented in large dog shows.
The interest of these dogs is above all the delicacy of the nose, which makes them excellent matchers and allows them to lead their hunting animals as well in streams and ponds as in the driest terrain. In addition, very demanding and enterprising, Lighter and Grand Basset are perfect dogs to hunt hares. If we quote Le Verrier de La Couterie, we learn that the animal is expert in the art of beating while holding his feeling (shave on the ground while retaining its smell). And yet, in this case, "the hare, in a word, is somewhere and is not melted (gone). It is therefore necessary to look for it without being put off: the way to have good dogs is to be enterprising oneself to teach them how to become good. There is no doubt that in this area the Vendée Griffons are excellent pupils ...
But they have the flaws of their qualities: their enterprising mind makes them difficult to stab in the change, or even to credit in the way of a single animal. This is one of the reasons that have undoubtedly pushed the breeders to create smaller breeds than the Grand Griffon Vendéen, which hunts with so much enthusiasm that it often happens to run out of breath after one hour or two. Another reason is that the Vendee, the Mayenne (where the Earl of Elva hunted) and most of the departments of the West were; before the consolidation operations are involved; country of hedgerow. For the huntsmen, who usually have problems with passing through the hedges, the dogs had to be slowed, which was done by selecting the shorter ones. The origin of Lighters, then Bassets, from the Great Griffons Vendéens seems confirmed by the fact that even the Petit Basset has straight legs, unlike most other breeds of Bassets who have twisted legs. The Petit Basset is also not fast enough to hunt another animal than the rabbit.
In addition, the small Griffons have the hair hard and tough enough to pass without damage in the bushes more thorny. In Vendée, the Petit Basset is also called "piagru", which means "badly combed". But this is one of the qualities that make him appreciate those who use it in regions where the canopy is dense and thorny.
This is not a pet that wanted to create all those who contributed to the selection of Lighters, Large and Small Bassets Griffons Vendéens. Nevertheless, these dogs are playful and affectionate: at the present president of the Club, it is often the children who take care of the kennel ... Moreover, many shooting hunters keep their Griffons at home, and in this case, it is the Petit Basset which is the most appreciated, because of its pretty expressive head. |
 |
|
Kleiner Basset Griffon Vendéen FCI-Standard Nr. 67
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Frau Michèle Schneider |
Gruppe
|
|
Gruppe 6 Laufhunde, Schweisshunde und verwandte Rassen |
Sektion
|
|
Sektion 1.3 Kleine Laufhunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Dienstag 04 Mai 1976 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Samstag 09 Januar 1999 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Freitag 15 Oktober 1999 |
En français, cette race se dit
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
In English, this breed is said
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pequeño Basset Grifón vendeano |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Verwendung
|
Ein Teufel im Gelände, ein Engel zu Hause, das ist unser Basset. Er ist ein leidenschaftlicher Jäger, den man schon ab frühester Jugend an Gehorsam gewöhnen muss; er ist der perfekte Gehilfe des Jägers bei der Büchsenjagd in mittelgrossen Gebieten, Spezialist bei der Hasenjagd, aber auch kein anderes Wild entkommt ihm. |
|
Kurzer geschichtlicher abriss
|
Die Kleinen Bassets Griffon Vendéen hatten lange denselben Standard wie die grossen Bassets: Unterschiede gab es nur in der Grösse (von 34 cm - 38 cm). Das Ergebnis ihres Einsatzes war nicht sehr glänzend, denn sie waren halb-krummbeinig und ebenso schwer wie die grossen Bassets. Deshalb schuf ihnen M.Abel Dezamy einen eigenen Standard. Besinnen wir uns zur Definition dieses Hundes auf das, was Paul Daubigné geschrieben hat : « Dies ist nicht länger ein durch blosse Verringerung der Körpergrösse geschaffener Petit Vendéen, sondern ein in allen Proportionen und Körpermassen harmonisch reduzierter kleiner Basset, der auf natürliche Weise mit all jenen Charaktereigenschaften ausgestattet ist, die die Jagdleidenschaft voraussetzt. Eine Meute Petits Bassets errang die erste Französische Meisterschaft auf Hasen. |
Allgemeines erscheinungsbild
|
Kleiner, quirliger, energischer Hund mit leicht länglichem Körperbau; Rute stolz getragen; hartes und ohne Übermass langes Haar; ausdrucksstarker Kopf; Behang gut nach innen gedreht, mit langen Haaren besetzt, unterhalb der Augenlinie angesetzt, nicht zu lang. |
Verhalten / charakter (wesen)
|
Voller Passion für die Jagd; er ist mutig und liebt Dornenhecken und Gestrüpp. Gehorsam, aber eigensinnig und voller Passion. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Schädel
|
|
Leicht gewölbt; etwas länglich; nicht sehr breit; unter den Augen gut gemeisselt. Das Hinterhauptbein ist ziemlich entwickelt. |
Stop
|
|
Stirnabsatz betont. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Gut hervortretend; gut entwickelt; gut geöffnete Nasenlöcher; schwarz, ausgenommen bei weiss-orangefarbenem Haarkleid, wo ein brauner Nasenschwamm toleriert wird. |
Fang
|
|
Viel kürzer als beim Grossen Basset, aber dennoch leicht länglich und gerade; am Ende quadratisch. |
Lefzen
|
|
Von starkem Bart bedeckt. |
Kiefer / Zähne
|
|
Scherengebiss. |
Augen
|
|
Recht gross, mit intelligentem Ausdruck; ohne sichtbares Weiss; die Bindehaut darf nicht sichtbar sein. Die über die Brauen hervorstehenden Haare fallen nach vorne, ohne jedoch das Auge zu verdecken. Augen müssen von dunkler Farbe sein. |
Ohren
|
|
Weich, schmal und dünn; mit langem Haar besetzt und in einem leichten Oval endend; nach innen gedreht und nicht ganz bis zum Nasenschwamm reichend; gut unterhalb der Augenlinie angesetzt. |
Hals
|
Lang und kräftig,, gut bemuskelt, gut aufgesetzt; ohne lose Haut; Kopf wird stolz getragen. |
Körper
|
Rücken
|
|
Gerade, fest. |
Lenden
|
|
Muskulös. |
Kruppe
|
|
Gut bemuskelt und recht breit. |
Brust
|
|
Nicht zu breit; in der Tiefe gut entwickelt, bis auf Ellbogenhöhe herabreichend. Rippen mittelmässig gewölbt. |
Rute
|
Hoch angesetzt; am Ansatz dick, verjüngt sie sich allmählich zum Ende hin; eher kurz; als Säbelrute getragen. |
Ziemlich kräftiger Knochenbau, aber der Grösse angepasst. |
Vorderhand
|
Schultern
|
|
Trocken, schräg und gut am Körper anliegend. |
Unterarm
|
|
Gut entwickelt. |
Vorderfusswurzelgelenk
|
|
Sehr leicht betont. |
Hinterhand
|
Oberschenkel
|
|
Muskulös und wenig gerundet. |
Sprunggelenk
|
|
Recht breit, leicht gewinkelt, niemals völlig steil. |
Pfoten
|
Nicht zu kräftig; harte Ballen, Zehen eng aneinander-liegend; kräftige Krallen. Gute Pigmentation von Ballen und Krallen ist erwünscht. |
Gangwerk
|
Sehr frei und leichtfüssig. |
Haut
|
Ziemlich dick; bei dreifarbigen Hunden oft marmoriert. Ohne Wamme. |
Coat
|
Haar
|
|
Hart, aber nicht zu lang; nie seidig oder wollig. |
Farbe
|
|
Schwarz mit weisser Scheckung (weiss-schwarz); schwarz mit falbfarbenen Abzeichen (schwarz-rot); schwarz mit sandfarbenen Abzeichen; falbfarben mit weisser Scheckung (weiss-orange); falbfarben mit schwarzem Mantel und weisser Scheckung (tricolor); falbfarben schwarz gewolkt; sandfarben schwarz gewolkt mit weisser Scheckung; sandfarben schwarz gewolkt. Herkömmliche Bezeichnungen : Hasenfarbe, Wolfsfarbe, Dachsfarbe oder Wildschweinfarbe. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
34 cm bis 38 cm, mit einer Toleranz von 1 cm mehr oder weniger. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Allgemeine Fehler
|
Kopf :
Zu kurz.
Flacher Schädel.
Nasenschwamm, Lefzen oder Lider depigmentiert.
Kurzer Fang.
Zangengebiss.
Helles Auge.
Hochangesetzter, langer, nicht genügend eingerollter oder ungenügend behaarter Behang. Körper :
Zu langer oder zu kurzer, unharmonischer Körperbau.
Rücken nicht straff genug.
Kruppe abgeschlagen. Rute :
Verdreht. Gliedmassen :
Ungenügender Knochenbau.
Ungenügende Winkelung.
Durchgetretene Pfoten. Haar :
Nicht genügend dicht, fein. Verhalten :
Scheuheit. |
Disqualifizierende fehler
|
Ängstlichkeit, Aggressivität.
Mangel an Typ.
Vor- oder Rückbiss.
Glasauge; verschiedenfarbige Augen.
Brustbeinregion nicht geräumig genug; nach unten hin sich verengende Rippen.
Knotenrute.
Krumme oder halbkrumme Gliedmassen.
Wolliges Haar.
Einfarbig schwarzes oder weisses Haarkleid.
Ausgeprägte Depigmentierung.
Grösse ausserhalb des Standards.
Fehler die zu einer merklichen Behinderung führen. Anatomische Missbildungen. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Wenn die Standards dieser drei Rassen (es gibt einen Petit und einen Grand Basset), die von der Central Canine Society und der FCI aufgestellt wurden, überhaupt nicht in Frage gestellt werden können, ist das für ihre Herkunft nicht dasselbe.
Die einzigen Namen dieser Hunde sind Quellen der Unsicherheit. Was den Begriff "Feuerzeug" betrifft, so kann man sagen, dass er von "Braque" abgeleitet ist, aber ... Braque und Bracke, die sich auf beiden Seiten des Rheins nicht auf dieselben Hunde beziehen. Und Briquet war auch der Name eines der Lieblingshunde des Herzogs von Orleans im fünfzehnten Jahrhundert. Erst ab dem 16. Jahrhundert findet man ernsthafte Dokumente über die aktuellen Hunde. In den alten Verträgen bedeuten die Begriffe "leichter" oder "Barbet" gleichgültig Hunde, deren Haare am ganzen Körper lang und lockig sind. Kynologie-Spezialisten haben heute sehr unterschiedliche Standards füreinander definiert.
Was den Namen "Basset" angeht, ist es ausreichend klar. Wir werden uns jedoch auf die Standards beziehen, um zu verstehen, warum wir vom Grand Basset sprechen, der eine mittlere Größe zwischen dem Feuerzeug und dem Petit Basset hat.
Eins scheint jedoch sicher zu sein, dass die drei Rassen von den Grand Griffon Vendéen stammen, einem Hund, der in dieser Heckengegend ausgebildet wurde, wo die Verehrung eine alte Tradition ist. Woher kommt das Wort "Griffon"? Alle etymologischen Werke leiten den Namen dieser sehr freundlichen Hunde von denen jener Art von mythischen Ungeheuern ab, die die Römer gryphus und die Grecs grups nannten, aber der Bericht ist schwierig zu gründen; auch befriedigender ist die von Dr. Guillet vorgebrachte Hypothese, wonach die Vendée Griffons für die Vorfahren die Hunde-Registrare Ludwigs XI. Und wenn K. Reille geglaubt wird, stammen die Vendée Griffins (heute in vier Rassen eingeteilt) von den "Weißen Hunden des Königs" ab, die François 1st in Evreux beibehielt. Wir müssen auch die Meinung von Desmarest erwähnen, der Professor an der Veterinärschule von Alfort war und im Naturhistorischen Lexikon von 1817 feststellt, dass "die Griffons eine Rasse von Hunden sind, die aus England kommen und das ist bemerkenswert für die Haare, die hart, schwarz und nicht zahlreich sind, sowie diejenigen des Kopfes, die lang sind und sich in einer einzigartigen Weise vermischen ". Ein paar langhaarige englische Hunde wurden möglicherweise mit Vendee Griffons oder ihren Vorfahren gekreuzt, bevor die Soldaten jenseits des Kanals aus La Rochelle oder Aquitaine vertrieben wurden, aber das würde nicht ausreichen, um die Situation zu erklären. der Nivernais Griffon, ganz in der Nähe des Vendéen, oder der Grip Griffin, eine Rasse, die der Graf d'Andigné von 1850 bis 1914 auf seinem Durtal-Gut erhalten konnte: jetzt ausgestorben, wurde er dann der französische Grip Griffon genannt.
Um auf weniger mutmaßliche Fakten zurückzukommen, können wir sagen, dass der Griffon Lighter Vendéen vom Grafen von Elva geschaffen wurde, der seine Zucht 1871 auf der Burg Ricoudet in Mayenne, von den alten Hunden der Vendée - wie die von MM. Baudry d'Asson und Bailly du Pont, die den heutigen Great Griffons wahrscheinlich nahe standen.
Der Graf von Elva, der auf dem Weg des Hasen oder der Jagdhunde jagte, brauchte keine so schnellen Hunde wie die dieser Besatzungen, die Hirsche, Wildschweine oder Hirsche jagten. Es war durch eine sehr strenge Auswahl, ohne irgendeinen Beitrag von äußerem Blut, dass er seine Packungen bildete. 1885 schlug er in allen Ausstellungen die anderen Rudel seiner Kategorie, aber 1894 präsentierte er seine besten Hundelosen: 30 Feuerzeuge weiß und orange und 20 Bassets derselben Farbe. Er benutzte den ersten, um den Hasen zu rennen, den zweiten, um das ganze Spiel zu jagen. Laut den Chronisten dieser Zeit waren diese Hunde sowohl in Größe als auch in Kleidung homogener als diejenigen, die neun Jahre zuvor den Pokal von Präsident Jules Grevy gewonnen hatten.
Als der Erste Weltkrieg kam, der für so viele Besatzungen tödlich war, züchtete der Graf hundert Hunde pro Jahr, wodurch viele andere Besatzungen Feuerzeuge bekommen konnten. Zuallererst das von Leon Gourraud, der, nachdem er 1898 und 1900 die Preise dem Grafen von Elva streitig gemacht hatte, vor 1914 aus den Annalen verschwand.
Graf Ernest de Ferrier de Montal sollte das Rennen länger halten. Mit Caritas Mannschaft jagte er Wildschweine und Hasen im Vaucluse (Carita Castle befindet sich in der Nähe von Orange) und vor allem in L'Epine, in den Hautes-Alpes, wo die Erleichterung den Lauf machen sollte besonders sportlich. Aber es ist vor allem Paul Dezamy, der in der Vendée in La Chaize-le-Vicomte installiert wurde, der am meisten für die Wartung von Feuerzeugen und Bassets Griffons Vendéens tat. Die 1898 gegründete Levraudière-Kundgebung sollte nach dem Krieg von 1914-1918 in eine Bocage-Rallye umgewandelt werden. Er bestand aus fünfzehn Bassets und wurde von Hubert, dem Sohn von Paul, übernommen. Er nahm immer noch Hasen in den Wäldern von Detroit, Bougrières und Poirons.
Heute ist die Rally Bocage demontiert (aufgelöst), und Hubert Dezamy wurde bei der Präsidentschaft des Griffon Vendéen Club durch Renaud Buche ersetzt, der Louvertier in der Eure ist. Er benutzt Little Bassets, um Kaninchen zu jagen. Eine andere Crew, die von Jean-Michel Duperrey geritten wird, jagt den Hasen mit Grands Bassets. Aber vor allem benutzen heute unzählige Jagdschützen Feuerzeuge und Bassets, und wenn jeder von ihnen im Allgemeinen nur zwei oder drei Hunde hat, sind es in den Hunderten, in denen die Vendée Griffons präsentiert werden große Hundeshows.
Das Interesse dieser Hunde ist vor allem die Zartheit der Nase, die sie zu ausgezeichneten Matchern macht und es ihnen erlaubt, ihre Jagdtiere auch in Bächen und Teichen zu führen, als im trockensten Gelände. Darüber hinaus, sehr anspruchsvoll und unternehmungslustig, sind Lighter und Grand Basset perfekte Hunde, um Hasen zu jagen. Wenn wir Le Verrier de La Couterie zitieren, erfahren wir, dass das Tier ein Experte in der Kunst des Schlagens ist, während es sein Gefühl beibehält (sich auf dem Boden rasiert und dabei seinen Geruch behält). Und doch, in diesem Fall ist "der Hase mit einem Wort irgendwo und ist nicht geschmolzen (weg). Es ist daher notwendig, nach etwas Ausschau zu halten, ohne sich aufzuregen: Der Weg, gute Hunde zu haben, besteht darin, selbst unternehmerisch zu sein, um ihnen beizubringen, wie man gut wird. Es besteht kein Zweifel, dass in dieser Gegend die Vendée Griffons hervorragende Schüler sind ...
Aber sie haben die Schwächen ihrer Qualitäten: ihr unternehmender Verstand macht es schwierig, in der Veränderung zu stechen, oder sogar in der Art eines einzelnen Tieres zu kreditieren. Dies ist einer der Gründe, die die Züchter zweifellos dazu bewogen haben, kleinere Rassen zu kreieren, als die Grand Griffon Vendéen, die mit so viel Begeisterung jagt, dass sie oft nach einer Stunde oder gar nicht mehr zu Atem kommt zwei. Ein anderer Grund ist, dass die Vendee, die Mayenne (wo der Graf von Elva jagte) und die meisten Abteilungen des Westens waren; bevor die Konsolidierungsmaßnahmen einbezogen werden; Land der Hecke. Für die Jäger, die normalerweise Probleme haben, durch die Hecken zu gehen, war es notwendig, die Hunde zu verlangsamen, was durch Auswahl der kurzen Beine getan wurde. Der Ursprung von Feuerzeugen, dann Bassets, von den Great Griffons Vendéens scheint durch die Tatsache bestätigt zu werden, dass sogar der Petit Basset gerade Beine hat, im Gegensatz zu den meisten anderen Rassen von Bassets, die Beine verdreht haben. Der Petit Basset ist auch nicht schnell genug, um ein anderes Tier als das Kaninchen zu jagen.
Außerdem haben die kleinen Griffons die Haare ausreichend rau und hart, um ohne Beschädigung in den dornigsten Sträuchern vorbeigehen zu können. In der Vendée wird der Petit Basset auch "Piagru" genannt, was "schlecht gekämmt" bedeutet. Aber das ist eine der Eigenschaften, die ihn diejenigen schätzen lassen, die ihn in Regionen mit dichten und dornigen Kronen verwenden.
Dies ist kein Haustier, das alle diejenigen, die zur Auswahl von Feuerzeugen, große und kleine Bassets Griffons Vendéens beigetragen haben, erstellen wollte. Nichtsdestotrotz sind diese Hunde verspielt und zärtlich: Beim heutigen Clubpräsidenten sind es oft die Kinder, die sich um den Zwinger kümmern ... Außerdem halten viele Jagdschützen ihre Griffons zu Hause, und zwar in diesem Fall ist es das Petit Basset, das am meisten geschätzt wird, wegen seines hübschen ausdrucksvollen Kopfes. |
 |
|
Pequeño Basset Grifón vendeano FCI Standard No. 67
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico) |
Grupo
|
|
Grupo 6 Perros tipo sabueso y perros de rastro (excepto lebreles) y razas semejantes |
Sección
|
|
Sección 1.3 Perros tipo sabueso de talla pequeña |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
martes 04 mayo 1976 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
sábado 09 enero 1999 |
Última actualización
|
|
viernes 15 octubre 1999 |
En français, cette race se dit
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
In English, this breed is said
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Kleiner Basset Griffon Vendéen |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Utilizacion
|
Un diablo en el campo, un ángel en la casa, ese es nuestro Pequeño Basset. Es un cazador apasionado al cual se debe acostumbrar desde muy joven a que regrese cuando se le llama. Es el auxiliar perfecto para el cazador con escopeta en los terrenos de superficie mediana; especialista en la caza del conejo, no deja escapar ninguna otra caza. |
|
Breve resumen historico
|
El Pequeño Basset Grifón Vendeano tuvo durante mucho tiempo el mismo estándar que el Gran Basset, sólo la talla era diferente (de 34 a 38 cm). Los resultados en la utilización no eran muy buenos, ya que estos perros eran de extremidades semi-torcidas y tan pesados como los Gran Bassets. Fue entonces cuando el Sr. Abel Dezamy creó un estándar para ellos. Para escribir a este perro refirámonos a lo que escribía Paul Daubigné : "Ya no se trata de un Pequeño Vendeano por simple reducción de la altura, sino de un Pequeño Basset reducido armoniosamente en sus proporciones y su volumen y naturalmente provisto de todas las cualidades morales que presupone la pasión por la caza". Un grupo de Bassets ganó la primera edición de la Copa de Francia en la caza del conejo. |
Aspecto general
|
Este es un perro activo y vigoroso, de cuerpo ligeramente largo. Su cola la levanta con garbo. El pelo es duro y largo, aunque no demasiado. La cara es expresiva. Las orejas están bien vueltas hacia adentro, no son muy largas y tienen pelos largos. De inserción por debajo de la línea del ojo. |
Temperamento / comportamiento
|
Siente pasión por la caza, es valeroso; le gusta moverse en la maleza y el zarzal. Es dócil, aunque voluntarioso y apasionado. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cráneo
|
|
Ligeramente abultado, poco alargado y no muy ancho. Está bien cincelado debajo de los ojos. La protuberancia occipital está bastante desarrollada. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Marcada. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Es bien prominente, desarrollada. Las ventanas están bien abiertas. De color negro, excepto en los perros de pelaje blanco y naranja, en los cuales se acepta el color castaño. |
Hocico
|
|
Mucho más corto que el del Basset de talla grande, sin embargo es muy ligeramente alargado y recto. La extremidad es cuadrada. |
Belfos
|
|
Están cubiertos de grandes bigotes. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
La articulación es en forma de tijera. |
Ojos
|
|
Bastante grandes y de expresión inteligente. El blanco del ojo no es visible; la conjuntiva no debe ser aparente. Los pelos que cubren el párpado caen hacia adelante, pero no deben cubrir el ojo. Los ojos deben ser de color oscuro. |
Orejas
|
|
Flexibles, estrechas y finas. Están cubiertas de pelos largos y terminan en forma ligeramente ovalada. Están vueltas hacia adentro y no llegan completamente hasta la extremidad del hocico. Están bien implantadas por debajo de la línea del ojo. |
Cuello
|
Largo, vigoroso y bien musculoso; de inserción fuerte; no presenta papada. Porte de la cabeza altanero. |
Cuerpo
|
Espalda
|
|
Recta; la línea superior es bien sostenida. |
Lomo
|
|
Musculado. |
Grupa
|
|
Bien musculada y bastante amplia. |
Pecho
|
|
No es muy ancho. De altura bastante desarrollada, llega hasta el codo. |
Costillas
|
|
Medianamente redondeadas. |
Cola
|
De implantación alta; es bastante gruesa en la base y va disminuyendo uniformemente hasta su extremidad. Es más bien corta y llevada en forma de sable. |
De huesos bastante robustos, aunque proporcionados a la talla. |
Miembros anteriores
|
Hombro
|
|
Delgados, oblicuos, bien pegados al cuerpo. |
Antebrazo
|
|
Bien desarrollado. |
Carpo
|
|
Muy ligeramente marcado. |
Miembros posteriores
|
Muslo
|
|
Musculado y poco redondeado. |
Corvejón
|
|
Bastante ancho, ligeramente acodado. Nunca es completamente recto. |
Pies
|
No son muy grandes. Las almohadillas son duras; los dedos están bien juntos y las uñas son sólidas. Se busca la pigmentación adecuada de las almohadillas. |
Movimiento
|
Muy suelto y fácil. |
Piel
|
Es bastante gruesa y a menudo veteada en los perros de pelaje tricolor. No hay presencia de papada. |
Manto
|
Pelo
|
|
Es duro, pero no muy largo. Nunca debe ser sedoso, ni lanudo. |
Color
|
|
Negro con parches blancos (blanco y negro). Negro con marcas rojizas (negro y fuego). Negro con marcas color arena. Leonado con parches blancos (blanco y naranja). Leonado con manta negra y parches blancos (tricolor). Leonado carbonado. Color arena carbonado con parches blancos. Color arena carbonado. Denominaciones tradicionales: pelo de liebre, pelo de lobo, pelo de tejón o pelo de jabalí. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
De 34 a 38 cm. Con una tolerancia de 1 cm más o menos. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas generales
|
Cabeza
Muy corta.
Cráneo demasiado chato.
Despigmentación de la trufa, de los labios o de los párpados.
Hocico corto.
Articulación en forma de pinza.
Ojos claros.
Orejas de implantación alta, largas, no lo suficientemente vueltas o escasas de pelos. Cuerpo
Construcción demasiado larga o demasiado corta, falta de armonía.
Línea superior floja.
Grupa hundida. Cola
Desviada. Extremidades
Huesos débiles.
Angulaciones demasiado rectas.
Pies aplastados. Pelo
Escaso, fino. Comportamiento
Perro tímido. |
Faltas descalificantes:
|
Animal temeroso o agresivo.
Carencia de tipo.
Prognatismo.
Ojos gazeos.
Heterocromía.
Región del esternón estrecha : costillas estrechas en su parte inferior.
Cola anudada.
Extremidades torcidas o semi-torcidas.
Pelo lanudo.
Pelaje unicolor negro o blanco.
Despigmentación importante.
Tamaño diferente al estipulado en el estándar.
Incapacidad visible.
Deformación anatómica. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
Si los estándares de estas tres razas (hay un Petit y un Grand Basset) establecidos por la Sociedad Canina Central y la FCI, no están en absoluto abiertos al desafío, no es lo mismo para sus orígenes.
Los únicos nombres de estos perros son fuentes de incertidumbre. En cuanto al término "más ligero", se puede decir que se deriva de "braque", pero ... hay Braque y Bracke, que, a cada lado del Rin, no se aplican a los mismos perros. Y Briquet era también el nombre de uno de los perros favoritos del duque de Orleans, en el siglo XV. Es solo a partir del siglo 16 que uno encuentra documentos serios sobre los perros actuales. De hecho, en los tratados anteriores, los términos "más ligero" o "barbet" significaban indiferentemente perros cuyo cabello es largo y rizado por todo el cuerpo. Hoy en día, los especialistas en cinología han definido estándares muy diferentes entre sí.
En cuanto al nombre "basset", es suficientemente claro. Sin embargo, nos referiremos a los estándares para entender por qué hablamos de Grand Basset, que es de tamaño intermedio entre el encendedor y el Petit Basset.
Sin embargo, una cosa parece segura es que las tres razas provienen del Gran Griffon Vendéen, un perro entrenado en esta región de setos donde el veneer es una vieja tradición. ¿De dónde viene la palabra "grifo"? Todas las obras etimológicas derivan el nombre de estos perros muy amistosos del de esa especie de monstruo mítico que los romanos llamaron gryphus y Grecs grups, pero el informe es difícil de establecer; también, más satisfactorio es la hipótesis presentada por el Dr. Guillet según la cual Vendée Griffons sería para antepasados los perros registradores de Louis XI. Y, si se cree a K. Reille, los Grifos de Vendée (hoy clasificados en cuatro carreras) descienden de los "Perros Blancos del Rey" que François 1 ° mantuvo en Evreux. También debemos mencionar la opinión de Desmarest, que fue profesor en la Escuela de Veterinaria de Alfort y que especifica, en el Dictionary of Natural History publicado en 1817, que "los Griffons son una raza de perros que proviene de Inglaterra". y que es notable por los pelos que son duros, negros y no numerosos, así como los de la cabeza, que son largos y se mezclan de una manera singular ". Algunos perros ingleses de pelo largo pudieron haber sido cruzados con Vendee Griffons o con sus antepasados antes de que los soldados del otro lado del Canal fueran expulsados de La Rochelle o Aquitania, pero esto no sería suficiente para explicar la situación. la aparición del Nivernais Griffon, muy cercano al Vendéen, o el Griffon de Grip, una raza que el Conde d'Andigné pudo mantener desde 1850 hasta 1914 en su finca de Durtal: ahora extinta, se llamaba French Grip Griffon.
Volviendo a hechos menos conjeturales, podemos decir que el Griffon Lighter Vendéen fue creado por el conde de Elva, que montó su cría en 1871 en el castillo Ricoudet en Mayenne, de los perros viejos de Vendée, como los de MM. Baudry d'Asson y Bailly du Pont, que probablemente estaban cerca de los actuales Great Griffons.
Cazando en el camino de la liebre, o los perros que disparan, el Conde de Elva no necesitaba perros tan rápidos como los de estas tripulaciones que cazaban venados, jabalíes o ciervos. Fue por una selección muy estricta, sin ninguna contribución de sangre externa, que formó sus paquetes. En 1885, superó a los otros packs de su categoría en todas las exhibiciones, pero fue en 1894 que presentó sus mejores lotes de perros: 30 encendedores de color blanco y naranja y 20 Bassets del mismo color. Usó el primero para ejecutar la liebre, el segundo para cazar todo el juego. Según los cronistas de la época, estos perros eran más homogéneos, tanto en tamaño como en vestido, que aquellos que habían ganado la copa del presidente Jules Grevy nueve años antes.
Cuando llegó la Primera Guerra Mundial, que fue fatal para tantas tripulaciones, el conde crió un centenar de perros al año, lo que permitió a muchas otras tripulaciones obtener encendedores. En primer lugar, el de Leon Gourraud, quien, después de haber disputado los premios al Conde de Elva en 1898 y 1900, desapareció de los anales antes de 1914.
El conde Ernest de Ferrier de Montal debía mantener la carrera más tiempo. Con la tripulación de Carita, cazaba jabalíes y liebres en el Vaucluse (el castillo de Carita se encuentra cerca de Orange), y especialmente en L'Epine, en los Hautes-Alpes, donde el alivio era correr particularmente deportivo. Pero es especialmente Paul Dezamy, que se instaló en Vendée, en La Chaize-le-Vicomte, quien hizo más por el mantenimiento de Encendedores y Bassets Griffons Vendéens. Fundada en 1898, la concentración de Levraudière se transformaría después de la guerra de 1914-1918 en un mitin de Bocage. Compuesto por unos quince Bassets y asumido por Hubert, hijo de Paul, todavía tomaba liebres en los bosques de Detroit, Bougrières y Poirons.
Hoy en día, el Rally Bocage se ha desmontado (se disuelve), y Hubert Dezamy ha sido reemplazado en la presidencia del Griffon Vendéen Club por Renaud Buche, que es el louvetier en el Eure. Él usa Little Bassets para cazar conejos. Otro equipo, montado por Jean-Michel Duperrey, caza la liebre con Grands Bassets. Pero, sobre todo, innumerables cazabombarderos utilizan encendedores y bassets hoy en día, y si cada uno de ellos generalmente solo tiene dos o tres perros, son cientos los que se presentan en Vendée Griffons. gran perro muestra.
El interés de estos perros es, sobre todo, la delicadeza de la nariz, lo que los hace excelentes marineros y les permite conducir a sus animales de caza también en arroyos y estanques, como en el terreno más seco. Además, muy exigente y emprendedor, Lighter y Grand Basset son perros perfectos para cazar liebres. Si citamos a Le Verrier de La Couterie, aprendemos que el animal es experto en el arte de golpear mientras mantiene sus sentimientos (afeitarse en el suelo mientras conserva su olor). Y, sin embargo, en este caso, "la liebre, en una palabra, está en algún lugar y no se derrite (se va). Por lo tanto, es necesario buscarlo sin desanimarse: la forma de tener buenos perros es ser emprendedores para enseñarles a ser buenos. No hay duda de que en esta área los Grifones de Vendée son excelentes alumnos ...
Pero tienen los defectos de sus cualidades: su mente emprendedora los hace difíciles de apuñalar en el cambio, o incluso a crédito en el camino de un solo animal. Esta es una de las razones que indudablemente han llevado a los criadores a crear razas más pequeñas que Grand Griffon Vendéen, que caza con tanto entusiasmo que a menudo se queda sin aliento después de una hora o dos. Otra razón es que Vendee, Mayenne (donde cazaba el conde de Elva) y la mayoría de los departamentos de Occidente; antes de que las operaciones de consolidación estén involucradas; país de seto. Para los cazadores, que generalmente tienen problemas para atravesar los setos, era necesario frenar a los perros, lo cual se hacía seleccionando los cortos en las patas. El origen de los encendedores, luego Bassets, de los Great Griffons Vendéens parece confirmado por el hecho de que incluso el Petit Basset tiene patas rectas, a diferencia de la mayoría de las otras razas de Bassets que tienen piernas retorcidas. El Petit Basset tampoco es lo suficientemente rápido como para cazar otro animal que el conejo.
Además, los Grifones pequeños tienen el pelo lo suficientemente duro y duro para poder pasar sin daños en los arbustos más espinosos. En Vendée, el Petit Basset también se llama "piagru", que significa "mal peinado". Pero esta es una de las cualidades que lo hacen apreciar a quienes lo usan en regiones donde el dosel es denso y espinoso.
Esta no es una mascota que quería crear todos los que contribuyeron a la selección de encendedores, grandes y pequeños basset Griffons Vendéens. Sin embargo, estos perros son juguetones y cariñosos: en el actual presidente del Club, a menudo son los niños los que cuidan de la perrera ... Además, muchos cazadores de tiro mantienen a sus Grifones en casa, y, en este caso, es el Petit Basset que es el más apreciado, debido a su cabeza bastante expresiva. |
 |
|
Petit Basset griffon vendéen FCI standaard nr. 67
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 6 Scent hounds Onderzoek en aanverwante rassen |
Sectie
|
|
Sectie 1.3 Kleine Honden |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
dinsdag 04 mei 1976 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
zaterdag 09 januari 1999 |
Laatste update
|
|
woensdag 14 februari 2001 |
En français, cette race se dit
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
In English, this breed is said
|
 |
Petit Basset griffon vendéen |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Kleiner Basset Griffon Vendéen |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pequeño Basset Grifón vendeano |
Gebruik
|
Duivel in het land, engel in huis, dit is onze basset. Hij is een fervent jager, moet je op jonge leeftijd, wordt gebruikt om te herinneren, de perfecte assistent jager schieten op het grondgebied van matige omvang, specialist konijn, geen ander spel kan hem weerstaan. |
|
Kort historisch overzicht
|
De Petits Bassets Griffons Vendeans had voor een lange tijd op hetzelfde niveau als de Grand Basset, alleen de grootte was anders (34 tot 38 cm). Het resultaat in het gebruik was niet erg slim, want ze waren verdraaid en half zo zwaar als de Grand Basset. Het was toen dat de heer Abel Dezamy gemaakt voor hen een standaard. Om deze hond te stellen, laat ons naar Daubigné Paulus schreef: "Het is niet langer een klein Vendeen door een eenvoudige verlaging van de hoogte, maar een kleine Basset harmonieus teruggebracht in zijn proporties en volume, en natuurlijk voorzien van alle morele kwaliteiten die vooronderstellen de passie voor de jacht. " Veel Petit Bassets won de eerste editie van de Coupe de France op konijnen. |
Algemeen totaalbeeld
|
Kleine hond, actief en krachtig, met een iets langer lichaam. Staart trots gedragen. Vacht hard en lang zonder overdrijving. Expressief hoofd goed naar binnen gedraaid oren, bedekt met lang haar en onder het oog lijn gebonden, niet te lang. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Passionate jacht, moedig, houdt van de braam en struikgewas. Docile maar eigenzinnig en gepassioneerd. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Schedel
|
|
Licht gebogen, iets lang, niet erg breed, goed gebeiteld onder de ogen, de achterhoofdsknobbel behoorlijk ontwikkeld. |
Stop
|
|
Uitgesproken stop voorhoofd. |
Facial region
|
Neus
|
|
Hoewel uitgang ontwikkelde open neusgaten, zwart, met uitzondering van wit en oranje jassen, waar een bruine neus wordt getolereerd. |
Voorsnuit
|
|
Veel korter dan de basset grote, maar zeer iets lang en recht. Muilkorven plein aan het einde. |
Lippen
|
|
Bedekt met snorren. |
Kiezen / tanden
|
|
Schaar. |
Ogen
|
|
Groot genoeg en intelligente uitdrukking, geen wit tonen; bindvlies mag niet weergegeven. Haar overwinnen het ooglid terug vooruit, maar moet niet de ogen verdoezelen. Zij moeten donker van kleur. |
Oren
|
|
Soepel, smal en fijn, bedekt met lang haar, klaar licht ovaal, draaide naar binnen en niet helemaal bereiken van het punt van de snuit. Stevig vastgemaakt onder de ooglijn. |
Hals
|
Lang, sterk en goed gespierd. Sterke nek uit. Zonder keelhuid. Port trots hoofd. |
Lichaam
|
Rug
|
|
Rechts, ruim boven ondersteund. |
Lendenpartij
|
|
Gespierd. |
Croupe
|
|
Goed gespierd en breed. |
Borst
|
|
Niet te breed. Heel diep, tot aan de ellebogen. |
Ribben
|
|
De ribben zijn matig gewelfd. |
Staart
|
Hoog aangezet, groot genoeg om, regelmatig taps toelopend tot het einde, maar eerder kort, gedragen sabel. |
Mooie sterke ruggengraat, maar in verhouding tot grootte. |
Voorhand
|
Schouders
|
|
Droge, schuin, goed bevestigd aan het lichaam. |
Onderarm
|
|
Goed ontwikkeld. |
Voorvoetwortelgewricht
|
|
Zeer licht aangegeven. |
Achterhand
|
Dijbeen
|
|
Gespierd en licht afgerond. |
Spronggewricht
|
|
Tamelijk breed, licht gebogen, nooit helemaal gelijk. |
Voeten
|
Niet te sterk, pads harde, strakke tenen, sterke nagels. Goede pigmentatie van de pads zal worden gezocht. |
Gangwerk
|
Zeer duidelijk en eenvoudig. |
Huid
|
Vrij dik, vaak gemarmerd in tricolor onderwerpen. Geen keelhuid. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Hard, maar niet te lang, niet zijdeachtig of wollig. |
Haarkleur
|
|
Zwart met witte vlekken (wit en zwart). Zwart met tan aftekeningen (black and tan). Zwart met zand. Fawn met witte vlekken (wit en oranje). Fawn met zwarte mantel en witte vlekken (tricolor). Fawn. Fawn met witte aftekeningen. Pale fawn. Traditionele namen: haas kleur, wolf kleur, das kleur of wilde zwijnen. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Van 34 tot 38 cm met een tolerantie van plus of min 1 cm. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
General defecten
|
Hoofd:
Te kort.
Schedel plat.
Shortnose.
Depigmentatie van de neus, lippen of oogleden.
Tanggebit.
Heldere ogen.
Oren hoog aangezet, lang, onvoldoende gedraaid of haar ontbreekt. Lichaam:
Te lang of te kort is, ontbreekt harmonie.
TopLine onvoldoende stevig.
Hellende romp. Staart:
Afgebogen. Leden:
Onvoldoende bot.
Gebrek aan gehoekt.
Hond lopen op de polsen. Haar:
Voldoende dicht, fijn haar. Gedrag:
Timide onderwerp. |
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Angstig of agressief onderwerp.
Gebrek aan type.
Mond.
Eye-genaamd "witvissen".
Heterochromie.
Gebrek aan het borstbeen: ribben beperken.
Geknoopte staart.
Lid gedraaid of scheef helft.
Wollig.
Single-gekleurde jurk zwart of wit.
Significante depigmentatie.
Niet-standaard formaat.
Uitschakelen defect gevestigd.
Anatomische vervorming. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
Als de normen van deze drie rassen (er is een Petit en een Grand Basset) vastgesteld door de Central Canine Society en de FCI, staan ze helemaal niet open voor uitdaging, het is niet hetzelfde voor hun afkomst.
De enige namen van deze honden zijn bronnen van onzekerheid. Wat betreft de term "lichter", kan worden gezegd dat het is afgeleid van "braque", maar ... er zijn Braque en Bracke, die aan elke kant van de Rijn niet op dezelfde honden van toepassing zijn. En Briquet was ook de naam van een van de favoriete honden van de hertog van Orleans, in de vijftiende eeuw. Pas vanaf de 16e eeuw vindt men serieuze documenten over de huidige honden. In de oude verdragen betekenden de termen 'lichter' of 'barbet' onverschillig honden waarvan het haar lang en gekruld over het hele lichaam is. Tegenwoordig hebben specialisten in de cynologie heel verschillende normen voor elkaar gedefinieerd.
Wat betreft de naam "basset", is het voldoende duidelijk. We zullen echter naar de normen verwijzen om te begrijpen waarom we spreken van de Grand Basset, die een tussenmaat heeft tussen de aansteker en de Petit Basset.
Een ding lijkt zeker, echter, is dat de drie rassen afkomstig zijn van de Grand Griffon Vendéen, een hond die is opgeleid in dit haaggebied, waar de eredienst een oude traditie is. Waar komt het woord "griffon" vandaan? Alle etymologische werken ontlenen de naam van deze zeer vriendelijke honden aan die van het soort mythisch monster dat de Romeinen gryphus en de Grecs-riemen noemden, maar het rapport is moeilijk vast te stellen; ook, meer bevredigend is de hypothese aangevoerd door Dr. Guillet volgens welke de Vendée Griffons zou zijn voor voorouders de hondenregistrars van Louis XI. En, als K. Reille moet worden geloofd, zijn de Vendée Griffins (vandaag geclassificeerd in vier rassen) afstammelingen van de "Witte Honden van de Koning" die François 1ste in Evreux handhaafde. We moeten ook de mening noemen van Desmarest, die professor was aan de Veterinaire School van Alfort en die in het Woordenboek van Natuurlijke Historie gepubliceerd in 1817 aangeeft dat "de Griffons een hondenras zijn dat uit Engeland komt en dat is opmerkelijk voor de haartjes die hard, zwart en niet talrijk zijn, evenals die van het hoofd, die lang zijn en op een unieke manier zijn vermengd ". Een paar langharige Engelse honden zijn misschien gekruist met Vendee Griffons of met hun voorouders voordat de soldaten van over het Kanaal uit La Rochelle of Aquitaine werden verdreven, maar dit zou niet genoeg zijn om de situatie te verklaren. het uiterlijk van de Nivernais Griffon, heel dicht bij de Vendéen, of de Grip Griffin, een ras dat de graaf van Andigné tussen 1850 en 1914 op zijn landgoed in Durtal kon onderhouden: het was nu uitgestorven en heette toen de Franse Grip Griffon.
Om terug te komen op minder veronderstelde feiten, kunnen we zeggen dat de Griffon aansteker Vendéen is gemaakt door de graaf van Elva, die zijn fokkerij in 1871 opliep in het kasteel Ricoudet in Mayenne, van de oude honden van de Vendée - zoals die van MM. Baudry d'Asson en Bailly du Pont, die waarschijnlijk dicht bij de huidige Great Griffons stonden.
Jagen op het pad van de haas, of de jachthonden, hadden de graaf van Elva niet zo snel honden nodig als die van deze bemanningen die op herten, wilde zwijnen of herten jaagden. Het was door een zeer strenge selectie, zonder enige inbreng van uitwendig bloed, dat hij zijn roedels vormde. In 1885 versloeg hij de andere verpakkingen van zijn categorie in alle tentoonstellingen, maar het is in 1894 dat hij zijn beste hondenrassen presenteerde: 30 lichters wit en oranje en 20 Bassets van dezelfde kleur. Hij gebruikte de eerste om de haas te laten rennen, de tweede om op alle jacht te jagen. Volgens de kroniekschrijvers van die tijd waren deze honden homogener, zowel qua grootte als qua kleding, dan degenen die negen jaar eerder president Jules Grevy's beker hadden gewonnen.
Toen de Eerste Wereldoorlog kwam, die voor zoveel bemanningen fataal was, hief de graaf honderd honden per jaar op, waardoor veel andere bemanningen aanstekers konden krijgen. Allereerst die van Leon Gourraud, die na het betwisten van de prijzen aan de graaf van Elva in 1898 en 1900, vóór 1914 uit de annalen verdween.
Graaf Ernest de Ferrier de Montal moest de race langer houden. Met Carita's bemanning jaagde hij op everzwijnen en hazen in de Vaucluse (Carita's kasteel ligt vlakbij Orange), en vooral op L'Epine, in de Hautes-Alpes, waar het reliëf de race zou maken. bijzonder sportief. Maar het is vooral Paul Dezamy, die werd geïnstalleerd in Vendée, in La Chaize-le-Vicomte, die het meeste deed voor het onderhoud van aanstekers en Bassets Griffons Vendéens. Opgericht in 1898, zou de Levraudière-rally na de oorlog van 1914-1918 worden getransformeerd in een Bocage-rally. Samengesteld uit ongeveer vijftien Bassets en overgenomen door Hubert, zoon van Paul, nam hij nog steeds hazen in de bossen van Detroit, Bougrières en Poirons.
Tegenwoordig is de Rally Bocage gedemonteerd (het is ontbonden), en Hubert Dezamy is vervangen door het voorzitterschap van de Griffon Vendéen Club door Renaud Buche, die de louvetier is in de Eure. Hij gebruikt Little Bassets om op konijnen te jagen. Een andere bemanning, gereden door Jean-Michel Duperrey, jaagt op de haas met Grands Bassets. Maar bovenal gebruiken ontelbare schietvliegtuigen tegenwoordig Lichters en Bassets, en als elk van hen over het algemeen maar twee of drie honden heeft, is het in de honderden dat de Vendée Griffons worden gepresenteerd in grote hondenshows.
Het belang van deze honden is vooral de delicatesse van de neus, wat ze uitstekende matchers maakt en hen in staat stelt hun jachtdieren zowel in beken en vijvers als in het droogste terrein te leiden. Daarnaast zijn veeleisende en ondernemende, lichtere en Grand Basset perfecte honden om op hazen te jagen. Als we Le Verrier de La Couterie citeren, leren we dat het dier een expert is in de kunst van het slaan terwijl hij zijn gevoel vasthoudt (scheren op de grond terwijl het zijn geur behoudt). En toch, in dit geval, "is de haas, in één woord, ergens en wordt niet gesmolten (weg). Het is daarom noodzakelijk om er naar te zoeken zonder afgeschrikt te worden: de manier om goede honden te hebben, is om jezelf te motiveren om ze te leren hoe ze goed kunnen worden. Het lijdt geen twijfel dat de Vendée Griffons in dit gebied uitstekende leerlingen zijn ...
Maar ze hebben de tekortkomingen van hun kwaliteiten: hun ondernemende geest maakt het moeilijk om in de verandering te steken, of zelfs om de weg van een enkel dier in de wacht te slepen. Dit is een van de redenen waarom de fokkers ongetwijfeld kleinere rassen hebben gefokt dan de Grand Griffon Vendéen, die met zoveel enthousiasme jaagt dat het vaak na een uur buiten adem raakt of twee. Een andere reden is dat de Vendee, de Mayenne (waar de graaf van Elva jaagde) en de meeste afdelingen van het Westen waren; voordat de consolidatie-activiteiten zijn betrokken; land van haag. Voor de jagers, die meestal problemen hebben met het passeren van de hagen, was het nodig om de honden te vertragen, wat werd gedaan door de korte op benen te selecteren. De oorsprong van aanstekers en vervolgens Bassets van de Great Griffons Vendéens lijkt te worden bevestigd door het feit dat zelfs de Petit Basset rechte poten heeft, in tegenstelling tot de meeste andere Bassets-rassen met gedraaide poten. De Petit Basset is ook niet snel genoeg om op een ander dier dan op het konijn te jagen.
Bovendien hebben de kleine Griffons het haar hard en sterk genoeg om zonder schade in de struiken netter door te gaan. In de Vendée wordt de Petit Basset ook wel "piagru" genoemd, wat "slecht gekamd" betekent. Maar dit is een van de kwaliteiten die hem waarderen die het gebruiken in regio's waar het bladerdak dicht en stekelig is.
Dit is geen huisdier dat al degenen die hebben bijgedragen aan de selectie van Aanstekers, Grote en Kleine Bassets Griffons Vendéens, wilde creëren. Toch zijn deze honden speels en aanhankelijk: bij de huidige president van de Club zijn het vaak de kinderen die voor de kennel zorgen ... Bovendien houden veel jachtzoekers hun Griffons thuis, en, in deze het geval, het is de Petit Basset die het meest wordt gewaardeerd, vanwege zijn mooie expressieve hoofd. |