 |
|
Poitevin Standard FCI Nº 24
|
|
|
Origine
|
|
France |
Traduction
|
|
Texte adapté au Standard Modèle par le Dr. J.-M. Paschoud |
Groupe
|
|
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées |
Section
|
|
Section 1.1 Chiens courants de grande taille |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
lundi 30 septembre 1963 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
vendredi 17 novembre 1978 |
Dernière mise à jour
|
|
lundi 06 janvier 1997 |
In English, this breed is said
|
 |
Poitevin |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Poitevin |
En español, esta raza se dice
|
 |
Poitevin |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Poitevin |
Utilisation
|
Chien courant. |
|
Aspect général
|
Chien très distingué, réunissant à un haut degré de perfection la force, l'élégance et la légèreté sous un ensemble de couleurs des plus séduisantes. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Allongée, sans excès, pas très large, les os saillants avec une légère petite bosse en arrière du crâne. |
Crâne
|
|
Plutôt plat que bombé et descendant en pente très peu sensible sur le chanfrein. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Très forte, large et proéminente. |
Lèvres
|
|
La lèvre supérieure couvrant bien l'inférieure. |
Chanfrein
|
|
Légèrement busqué, allongé sans excès. |
Yeux
|
|
Grands, bruns, encerclés de noir, le regard expressif. |
Oreilles
|
|
De largeur moyenne, fines, attachées un peu bas, demi-longues, légèrement tournées. |
Cou
|
Long, mince et sans fanon. |
Corps
|
Dos
|
|
Bien musclé et très bien attaché. |
Rein
|
|
Musclé. |
Poitrine
|
|
Très profonde et proportionnellement plus haute que large. |
Côtes
|
|
La côte longue. |
Flanc
|
|
Légèrement relevé mais assez de boyau. |
Queue
|
De longueur moyenne, fine et non espiée, bien attachée sur le rein, élégamment portée et décrivant une légère courbe. |
Membres antérieurs
|
Généralités
|
|
Droits, bien musclés, secs et forts, plats et larges. |
Epaules
|
|
Longues, plates et obliques, collées à la poitrine |
Pieds antérieurs
|
|
Le pied de loup, plutôt allongé, très résistant. |
Membres postérieurs
|
Généralités
|
|
Hanches obliquant légèrement, bien remplies et d’une bonne longueur. |
Cuisses
|
|
Très musclées. |
Jarret
|
|
Près de terre, bien d'aplomb mais légèrement coudés. |
Pieds postérieurs
|
|
Comme aux antérieurs. |
Allures
|
Très facile, chien galopant facilement, bondissant avec légèreté et passant bien dans les fourrés. |
Peau
|
Nez noir, testicules variant du blanc au noir. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Court et brillant. Le poil louvard se trouve chez beaucoup de sujets. |
Couleur du poil
|
|
Tricolore, à manteau noir ou à larges taches, et quelquefois blanc et orange. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
De 62 à 72 cm pour les mâles et de 60 à 70 cm pour les femelles. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou chien peureux.
Chiens blanc et noir.
Fanon.
Les chiens légèrement bégus ne sont pas à éliminer ; à qualité égale on doit préférer le chien qui a la mâchoire normale. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Dans son remarquable Manuel de la vénerie française, publié en 1890, le comte Le Couteulx de Canteleu parlait encore des « bâtards du Haut-Poitou ». Il faut noter que ces chiens, aujourd'hui dénommés Poitevins, n'existaient alors tout au plus que depuis une quarantaine d'années. C'est en effet à partir de 1842 que le vicomte Emile de La Besge créa la race, et ce, à la suite d'incidents dramatiques.
Ce gentilhomme avait commencé à chasser dès 1830, lorsqu'il avait dix-huit ans. Il avait fait l'école spéciale militaire de Saint-Cyr, mais son père, royaliste intransigeant, préférait le voir courir le loup plutôt que de le laisser servir dans une armée révolutionnaire. Le vicomte Émile entreprit donc un élevage à partir de descendants des grands Chiens Blancs du Roy, croisés avec des Laryes ; ces derniers, selon certains, étant issus de chiens tricolores irlandais (mais ce n'est pas l'opinion de Le Couteulx; la question reste à élucider).
Toujours est-il que la meute prospéra jusqu'en 1842, date à laquelle la rage commença à dévaster le chenil que M. de La Besge entretenait en forêt de Moulière, entre Châtellerault et Poitiers. Seuls un chien et deux chiennes qui étaient restés au chenil de Persac, résidence du vicomte, furent épargnés. M. de La Besge fit alors venir six chiens anglais, mais il se révéla que deux d'entre eux ne voulaient guère se frotter aux épines, aussi se résolut-il à les céder à M. de La Débutrie, en Vendée. A ce moment, il restait au vicomte deux chiens célèbres, d'origine anglaise, Talbot et Rochester, ainsi que deux chiennes françaises, Tartane et Turbulente. Talbot et Turbulente donnèrent naissance, notamment, à Fringante, une chienne qui eut une grande réputation du fait de sa finesse de nez et de sa vitesse. C'est elle qui fut saillie par Traveller, un superbe chien anglais que La Besge s'était procuré chez Le Couteulx en échange d'un quart-sang nommé Vaillant. De ce couple sont censés être issus tous les Chiens du Haut-Poitou actuels, qui ont été homologués en 1957 comme race Poitevine.
L'un des plus célèbres descendants de Fringante et de Traveller fut Faublas. La Besge en dit: « C'était l'expression complète de la force, de la puissance, jointes à la légèreté et à une distinction incomparable. Comme qualité, il joignait à une finesse de nez merveilleuse une voix et une menée magnifiques, et, comme vitesse et comme vigueur, il n'a jamais, je crois, été égalé. Je lui ai vu prendre seul un grand loup au bout de six heures, après avoir reçu au bout de trois heures un relais de chiens très vigoureux, puis à lui seul aussi deux grands louvarts. »
Ces origines des Poitevins ne font cependant pas l'unanimité. Ainsi, le comte Henri de la Porte les situe en d'autres lieux et à une date antérieure puisqu'il affirme que, dès 1835, ses oncles Auguste et Paul avaient déjà fixé la race à partir de deux sujets : Ténor et Ravissante. Il reconnaît néanmoins qu'il y avait déjà beaucoup de races dans le Haut-Poitou, pays où la chasse aux chiens courants est prospère: outre les Laryes, c'est là que s'étaient développés les Céris, les Couhés, les Foudras.
En définitive, il est vraisemblable que ces divers chiens sont à l'origine de ceux que M. de La Besge père donna à son fils pour le persuader de chasser plutôt que de s'engager dans une armée républicaine, et que les Poitevins actuels descendent des bâtards élevés par le vicomte, donc de Fringante et de Traveller.
Le Poitevin est donc initialement un croisement de chien français et de chien anglais, à la silhouette particulièrement distinguée. Cette silhouette s'explique si l'on admet l'hypothèse selon laquelle les Laryes avaient des Greyhounds, autrement dit des Lévriers, dans leur ascendance. Quatre retrempes anglaises en quarante ans n'ont guère changé l'aspect des chiens de M. de La Besge, et on retrouve aujourd'hui leurs descendants dans nombre d'équipages. Le docteur Guillet, qui fut le plus grand spécialiste du chien d'ordre, en avait un lot exceptionnel au rallye Kéréol.
C'est avant tout pour chasser le loup que M. de La Besge avait formé ses chiens. Son principal souci était qu'ils passent bien dans les ajoncs, car il est vrai que la Moulière, qui constituait le cœur de son territoire, comportait, à cette époque, beaucoup de landes très piquantes : elles occupaient les sites déboisés pour l'exploitation de la « meule » ; pierre pour les moulins ; d'où la forêt tire son nom. Mais il fallait aussi rendre les chiens capables de prendre de grands loups, ce à quoi ne parvenaient, selon les chroniqueurs d'alors, que deux grands veneurs: Le Couteulx et, bien sûr, le vicomte Emile! Ces derniers s'échangeaient d'ailleurs régulièrement des chiens.
Les grands loups menaient parfois les veneurs sur 100 kilomètres, aussi il pouvait être nécessaire d'arrêter la meute au cœur de la nuit pour la remettre à la voie au petit matin. On ne peut que s'émerveiller des qualités qui étaient alors exigées des chiens, parmi lesquelles la finesse de nez était primordiale. En ce qui concerne le Poitevin, Henri de La Porte, le neveu de ceux qui élevèrent Ténor et Ravissante, précise: « Son nez, long et arqué, annonce par sa conformation la puissance de son odorat; il évente à de grandes distances, et rapproche en galopant des voies de loup assez fortes. » Et cet auteur insiste, tout comme La Besge, sur l'opiniâtreté de la race, même lorsqu'elle doit passer dans les branches ou les ajoncs.
Mais, pour saisir toutes les qualités des chiens de Persac, il faut reprendre les récits du vicomte Emile. Persac était donc le nom de la propriété où était situé son chenil, sur les bords de la Vienne, tout juste au sud de Lussac. La forêt de Gouex était à sa porte, et la Moulière, la Braconne, les forêts de Rancon, de Brigueuil ou de Mareuil n'étaient qu'à quelques lieues. C'est sur ces territoires que, en 1863, La Besge put comparer la valeur de ses chiens à celle des Fox-Hounds du duc de Beaufort.
Cette année-là, en effet, le duc vint d'Angleterre pour tenter de forcer quelques-uns de nos louvarts avec une meute de soixante chiens. Lorsque la meute de Badminton ; tel était son nom ; arriva en Poitou, tous les grands veneurs de la région étaient là : le baron de Champchevrier, MM. Roux de Reilhac, de Montbron, etc. Bref, ils étaient entre cent et cent cinquante cavaliers pour appuyer les chiens du duc, mais, malgré le remarquable travail des rapprocheurs de MM. Guichard, les chiens anglais ne voulurent jamais prendre la voie du loup!
Donc, quarante-huit heures après, voilà que Ténébro, Mauresque, etc., du lallye Persac, furent découplés en forêt de Verrières. A sept heures, le piqueur mit sur pied un louvart qu'emmenèrent aussitôt Stentor, Mauresque et Talbot. Les trois chiens lui imposèrent un train d'enfer jusque vers dix heures, moment où le reste de la meute fut mis à la voie. Vers midi, tous les chiens tombèrent en défaut, au bord d'une petite rivière. Le vicomte fit ses devants, ses arrières, sans résultat. Mais il lui manquait le fameux Ténébro. Brusquement, on l'entendit donner de la voix quelque 100 mètres en avant: le chien avait tout seul retrouve la voie du loup, qui se fit prendre quelques minutes après.
Tels sont les chiens du Poitou: très fins de nez, capables de reprendre une voie après plusieurs heures de défaut, passant partout, y compris dans les ajoncs qui étaient la hantise de M. de La Besge. Mais les chiens de Persac se démarquaient aussi dans la voie du cerf ou du chevreuil. C'est encore la célèbre Mauresque qui, un jour, relança seule un cerf attaqué en forêt de Mareuil et qui s'était tapi dans le « bois au roi », au-dessus de Bonneuil-Matours, d'où les animaux se mirent à jaillir de toutes parts lorsqu'arriva la meute. Aussitôt rejointe par son frère Ténébro, elle força avec lui le cerf à sauter le mur du domaine de Mariville, qui bordait le bourg à l'est de la Vienne. Ténébro réussit lui aussi à passer l'obstacle, qui ne devait pas faire moins de 2 mètres de haut, et força l'animal sur le toit d'une maison située à flancs de coteaux!
On laissera la conclusion à Henri de La Porte: « Je souhaite à mes ennemis vingt-cinq bons chiens de cette race, et je suis persuadé que la réconciliation sera bientôt faite! » |
 |
|
Poitevin FCI Standard No. 24
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
Mrs. Kincaid, brought up to date by Dr. Paschoud |
Group
|
|
Group 6 Scent Hounds and related breeds |
Section
|
|
Section 1.1 Large size Hounds |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Monday 30 September 1963 |
Publication of the official valid standard
|
|
Friday 17 November 1978 |
Last update
|
|
Tuesday 04 March 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Poitevin |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Poitevin |
En español, esta raza se dice
|
 |
Poitevin |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Poitevin |
|
General appearance
|
A very distinguished hound presenting, to a high degree of perfection, strength, elegance and lightness, with a range of the most fascinating colours. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
Long but not exaggerated, not very wide, the bones prominent with a slight occipital protuberance. |
Skull
|
|
Rather flat, sloping very gently to the foreface. |
Facial region
|
Nose
|
|
Strong, wide and prominent. |
Muzzle
|
|
Slightly convex, long without exaggeration. |
Lips
|
|
Upper lip covering the lower, muzzle tapering. |
Eyes
|
|
Large, round, surrounded with black. Lovely expression. |
Ears
|
|
Of medium width, fine leather, set on a little low, medium length and slightly turned inwards. |
Neck
|
Long, slim, without dewlap. |
Body
|
Back
|
|
Well muscled and very well coupled. |
Loin
|
|
Muscular. |
Chest
|
|
Very deep, proportionately more so than wide. |
Ribs
|
|
Long. |
Side
|
|
Slight tuck-up but sufficiently spacious for the intestines. |
Tail
|
Medium length, fine, smooth, never with longer and coarser slightly offstanding hairs (like ears of grain) towards the tip; elegantly carried in a slight curve. |
Forequarters
|
Generality
|
|
Straight, very muscular, lean and strong, flat and broad. |
Shoulders
|
|
Long, flat and sloping, close to the chest. |
Forefeet
|
|
The “wolf-foot”, rather long, very resistant. |
Hindquarters
|
Generality
|
|
Hip : Somewhat sloping, well developed and of good length. |
Upper thigh
|
|
Very muscular. |
Hock
|
|
Low to the ground, slightly bent. Hocks vertical. |
Hind feet
|
|
As forefeet. |
Gait and movement
|
Free mover; gallops easily, bounding lightly and passing well through undergrowth. |
Skin
|
Black nose. Testicles varying from white to black. |
Coat
|
Hair
|
|
Short and glossy. |
Colour
|
|
Tricolour with black saddle, or tricolour with large black patches; sometimes white and orange (bicolour); wolf-coloured hair is quite frequent. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
Dogs 62 to 72 cm, bitches 60 to 70 cm. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy.
Black and white hounds.
Dewlap.
Hounds with slightly overshot mouth not to be disqualified, but all things being equal, the hound with correct jaw is to be preferred. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
In his remarkable Manuel de la verieerie française, published in 1890, Count Le Couteulx de Canteleu still spoke of "bastards of Haut-Poitou". It should be noted that these dogs, now called Poitevins, existed then at most only for about forty years. It is indeed from 1842 that Viscount Emile de La Besge created the race, and this, as a result of dramatic incidents.
This gentleman had started hunting in 1830, when he was eighteen. He had made the special military school of Saint-Cyr, but his father, an uncompromising royalist, preferred to see him run the wolf rather than let him serve in a revolutionary army. Viscount Émile therefore began breeding from descendants of the great White Dogs of the Roy, crossed with Laryes; the latter, according to some, being derived from Irish tricolor dogs (but this is not the opinion of Le Couteulx, the question remains to be elucidated).
Still, the pack prospered until 1842, when the rage began to devastate the kennels that M. de La Besge maintained in the Moulière forest, between Châtellerault and Poitiers. Only one dog and two bitches who had remained at the kennel of Persac, residence of the Viscount, were spared. M. de La Besge then sent for six English dogs, but it turned out that two of them did not want to rub the thorns, so he resolved to yield them to Monsieur de La Débutrie in the Vendee. At that moment, there remained to the Viscount two famous dogs, of English origin, Talbot and Rochester, as well as two French bitches, Tartane and Turbulente. Talbot and Turbulente gave birth, in particular, to Fringante, a dog who had a great reputation because of its fine nose and speed. It was she who was bred by Traveler, a beautiful English dog that La Besge had bought at Le Couteulx in exchange for a quarter-blood named Vaillant. Of this pair are supposed to be from all current Dogs of Haut-Poitou, which were homologated in 1957 like race Poitevine.
One of the most famous descendants of Fringante and Traveler was Faublas. La Besge says: "It was the complete expression of strength, of power, combined with lightness and an incomparable distinction. As a quality, he joined to a wonderful nose finesse a magnificent voice and conduct, and, as speed and as vigor, he never, I believe, was equaled. I saw him take a big wolf alone after six hours, after having received a very vigorous dog relay at the end of three hours, then to him also two big boys."
These origins Poitevins do not however unanimous. Thus, Count Henri de la Porte situates them in other places and at an earlier date since he states that, as early as 1835, his uncles Auguste and Paul had already fixed the race from two subjects: Tenor and Ravissant. He recognized, however, that there were already many races in Upper Poitou, a country where hunting for common dogs is prosperous: besides the Laryes, it was here that the Ceris, the Couhes and the Foudras had developed.
In the end, it is likely that these various dogs are at the origin of those whom M. de La Besge father gave to his son to persuade him to hunt rather than engage in a republican army, and that the current Poitevins descend bastards brought up by the Viscount, therefore of Fringante and Traveler.
The Poitevin is initially a crossing of French dog and English dog, with particularly distinguished silhouette. This silhouette is explained if one accepts the hypothesis according to which the Laryes had Greyhounds, in other words, Sighthounds, in their ancestry. Four English retreats in forty years have hardly changed the appearance of the dogs of M. de La Besge, and we find today their descendants in many crews. Dr. Guillet, who was the greatest dog specialist, had an exceptional lot at the Kéréol rally.
It was primarily to hunt the wolf that M. de La Besge had trained his dogs. His main concern was that they go well in the gorse, because it is true that the Moulière, which constituted the heart of its territory, included, at that time, a lot of very pungent heaths: they occupied the sites deforested for the exploitation the "millstone"; stone for the mills; hence the forest takes its name. But it was also necessary to make the dogs capable of taking large wolves, to which, according to the chroniclers of the time, only two great huntsmen arrived: Le Couteulx and, of course, Viscount Emile! The latter regularly exchanged dogs.
Large wolves sometimes led hunts for 100 kilometers, so it might be necessary to stop the pack in the middle of the night to put it back in the early morning. One can only marvel at the qualities that were then required of dogs, among which the delicacy of nose was paramount. As for the Poitevin, Henri de La Porte, the nephew of those who raised tenor and ravishing, says: "His nose, long and arched, announces by its conformation the power of his sense of smell; he fans at great distances, and makes galloping wolf-like tracks quite strong. And this author insists, like La Besge, on the obstinacy of the race, even when it has to pass through branches or gorse.
But to grasp all the qualities of Persac's dogs, it is necessary to repeat the stories of Viscount Emile. Persac was then the name of the property where his kennel was situated, on the banks of the Vienne, just south of Lussac. The forest of Gouex was at its door, and the Moulière, the Braconne, the forests of Rancon, Brigueuil or Mareuil were only a few leagues away. It was in these territories that, in 1863, La Besge was able to compare the value of his dogs with that of the Fox-Hounds of the Duke of Beaufort.
That year, in fact, the duke came from England to try to force some of our louvarts with a pack of sixty dogs. When the pack of badminton; that was his name; arrived in Poitou, all the great huntsmen of the region were there: the Baron de Champchevrier, MM. Roux de Reilhac, Montbron, etc. In short, they were between a hundred and a hundred and fifty horsemen to support the duke's dogs, but, in spite of the remarkable work of the MM's rappers. Guichard, English dogs would never take the wolf's way!
So, forty-eight hours later, Tenebro, Mauresque, etc., of the Persac london, were decoupled in the forest of Verrieres. At seven o'clock the huntsman set up a young boy, whom Stentor, Mauresque, and Talbot immediately took. The three dogs forced him to a hellish train until about ten o'clock, when the rest of the pack was put in the track. Around noon, all the dogs fell in default, at the edge of a small river. The viscount made his front, his rear, without result. But he missed the famous Tenebro. Suddenly, he was heard giving voice some 100 meters ahead: the dog had found himself alone in the way of the wolf, who was caught a few minutes later.
Such are the dogs of Poitou: very fine nose, able to resume a track after several hours of default, passing everywhere, including gorse that was the obsession of M. de La Besge. But Persac's dogs also stood out in the way of deer or deer. It is still the famous Moorish who, one day, revived alone a deer attacked in the forest of Mareuil and which had crouched in the "wood with the king", above Bonneuil-Matours, from where the animals were put to burst forth from all sides when the pack arrived. Immediately joined by her brother Tenebro, she forced with him the deer to jump the wall of the estate of Mariville, which bordered the village east of the Vienne. Tenebro also managed to pass the obstacle, which should not be less than 2 meters high, and forced the animal on the roof of a house on the hillside!
We leave the conclusion to Henri de La Porte: "I wish my enemies twenty-five good dogs of this race, and I am convinced that the reconciliation will soon be made!" |
 |
|
Poitevin FCI-Standard Nr. 24
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Durch Dr. J.-M. Paschoud überarbeitet |
Gruppe
|
|
Gruppe 6 Laufhunde, Schweisshunde und verwandte Rassen |
Sektion
|
|
Sektion 1.1 Grosse Laufhunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Montag 30 September 1963 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Freitag 17 November 1978 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Montag 03 März 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Poitevin |
In English, this breed is said
|
 |
Poitevin |
En español, esta raza se dice
|
 |
Poitevin |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Poitevin |
|
Allgemeines erscheinungsbild
|
Ausserordentlich edler Hund, der in hohem Masse eine perfekte Kombination von Kraft, Eleganz, Leichtfüssigkeit und bestechender Farben darstellt. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Lang, doch ohne Übertreibung, nicht sehr breit, trocken, mit leicht markiertem Hinterhauptbein. |
Schädel
|
|
Eher flach als gewölbt und kaum merklich gegen den Nasenrücken zu abfallend. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Sehr gross, breit und vorstehend. |
Fang
|
|
Leicht konvex, von nicht übertriebener Länge. |
Lefzen
|
|
Oberlefze gut Unterlefze bedeckend; Fang sich gegen die Spitze zu leicht verjüngend. |
Augen
|
|
Gross, braun, schwarz eingerahmt, mit ausdrucksvollem Blick. |
Ohren
|
|
Von mittlerer Breite, feinledrig, etwas tief angesetzt, halblang, leicht eingedreht. |
Hals
|
Lang, dünn und ohne Wamme. |
Körper
|
Rücken
|
|
Gut bemuskelt und sehr gut mit den Lenden verbunden. |
Lenden
|
|
Muskulös. |
Brust
|
|
Sehr tief, die Brusttiefe übertrifft im Verhältnis deren Breite. |
Rippen
|
|
Lang. |
Flanke
|
|
Leicht aufgezogen, aber genügend viel Bauch. |
Rute
|
Von mittlerer Länge, dünn, ohne einige gegen das Rutenende hin rundum etwas längere und gröbere, ährenartig abstehende Haare; gut und hoch angesetzt, mit leichter Biegung elegant getragen. |
Vorderhand
|
Allgemeines
|
|
Läufe gerade, gut bemuskelt, trocken, kräftig, flach und breit. |
Schultern
|
|
Lang, flach, schräg, fest anliegend. |
Vorderpfoten
|
|
Wolfspfoten, eher länglich, sehr widerstandsfähig. |
Hinterhand
|
Allgemeines
|
|
Hüften: Leicht schräg, gut entwickelt und von angemessener Länge. |
Oberschenkel
|
|
Kräftig bemuskelt. |
Sprunggelenk
|
|
Tief gestellt, schwach gewinkelt, Hintermittelfuss senkrecht gestellt. |
Hinterpfoten
|
|
Wie an der Vorderhand. |
Gangwerk
|
Sehr frei; der Hund zeigt einen leichten Galopp, springt mühelos und streift gewandt durch das Unterholz. |
Haut
|
Nase schwarz; Hoden von weiss bis schwarz wechselnd. |
Coat
|
Haar
|
|
Kurz und glänzend. |
Farbe
|
|
Dreifarbig, mit schwarzem Mantel oder grossen schwarzen flecken; manchmal weiss und orange (zweifarbig). Wolfsfarbene Hunde sind nicht selten. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Rüden 62 – 72 cm, Hündinnen 60 – 70 cm. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressiv oder ängstlich.
Weiss-schwarze Hunde.
Wamme.
Hunde mit leichtem Rückbiss sind nicht zu disqualifizieren. Bei gleichwertiger Qualität ist der Hund mit normalen Gebiss (Scherengebiss) vorzuziehen. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
In seinem bemerkenswerten Manuel de la lieverie française, veröffentlicht im Jahr 1890, sprach Graf Le Couteulx de Canteleu noch von "Bastarden von Haut-Poitou". Es sollte bemerkt werden, dass diese Hunde, jetzt Poitevins genannt, dann höchstens für ungefähr vierzig Jahre existierten. Es ist in der Tat von 1842, dass Vicomte Emile de La Besge das Rennen, und dies als Folge von dramatischen Vorfällen erstellt.
Dieser Herr hatte 1830, als er achtzehn Jahre alt war, mit der Jagd begonnen. Er hatte die besondere Militärschule von Saint-Cyr gemacht, aber sein Vater, ein kompromißloser Royalist, zog es vor, ihn den Wolf laufen zu sehen, anstatt ihn in einer revolutionären Armee dienen zu lassen. Viscount Émile begann daher, von Nachfahren der großen Weißen Hunde des Roy, gekreuzt mit Laryes, zu züchten; Letzteres, nach einigen, von irischen dreifarbigen Hunden (aber das ist nicht die Meinung von Le Couteulx, die Frage bleibt noch zu klären).
Dennoch blühte das Rudel bis 1842 auf, als die Wut begann, die Zwinger zu verwüsten, die M. de La Besge im Moulière-Wald zwischen Châtellerault und Poitiers unterhielt. Nur ein Hund und zwei Hündinnen, die im Zwinger von Persac, der Residenz des Vicomte, geblieben waren, blieben verschont. M. de La Besge brachte dann sechs englische Hunde, aber es stellte sich heraus, dass zwei von ihnen die Dornen nicht reiben wollten, also entschloss er sich, sie Herrn de La Débutrie in der Vendée zu übergeben. In diesem Augenblick blieben dem Viscount zwei berühmte Hunde englischen Ursprungs, Talbot und Rochester, sowie zwei französische Hündinnen, Tartane und Turbolente, erhalten. Talbot und Turbulente gebar insbesondere Fringante, einen Hund, der wegen seiner feinen Nase und Schnelligkeit einen guten Ruf hatte. Sie war es, die von Traveller gezüchtet wurde, einem schönen englischen Hund, den La Besge in Le Couteulx gegen ein Viertelblut namens Vaillant gekauft hatte. Von diesem Paar sollen alle aktuellen Hunde von Haut-Poitou stammen, die 1957 wie die Rasse Poitevine homologiert wurden.
Einer der bekanntesten Nachkommen von Fringante und Traveller war Faublas. La Besge sagt: "Es war der vollständige Ausdruck von Stärke, von Macht, kombiniert mit Leichtigkeit und einem unvergleichlichen Unterschied. Als eine Qualität, schloss er sich einer wundervollen Nase an, finessete eine großartige Stimme und ein herrliches Verhalten, und so schnell und so kraftvoll, dass er, wie ich glaube, niemals erreicht wurde. Ich sah, wie er nach sechs Stunden einen großen Wolf allein nahm, nachdem er nach drei Stunden eine sehr kräftige Hunde-Staffel erhalten hatte, dann auch zwei große Jungen."
Diese Ursprünge Poitevins sind jedoch nicht einstimmig. Graf Henri de la Porte verortet sie daher an anderen Orten und zu einem früheren Zeitpunkt, da er feststellt, dass seine Onkel Auguste und Paul schon 1835 das Rennen aus zwei Themen festgelegt hatten: Tenor und Ravissant. Er erkannte jedoch, dass es im Oberen Poitou bereits viele Rassen gab, ein Land, in dem die Jagd nach gewöhnlichen Hunden floriert: Neben den Laryes hatten sich hier Ceris, Couhes und Foudras entwickelt.
Am Ende ist es wahrscheinlich, dass diese verschiedenen Hunde den Ursprung jener sind, die der Vater von La de Besge seinem Sohn gab, um ihn zur Jagd zu überreden, anstatt sich in einer republikanischen Armee zu engagieren, und dass die gegenwärtigen Poitevins abstammen Bastarde, die vom Viscount, deshalb von Fringante und Reisenden erhoben sind.
Der Poitevin ist zunächst eine Kreuzung aus französischem Hund und englischem Hund, mit besonders ausgeprägter Silhouette. Diese Silhouette wird erklärt, wenn man die Hypothese akzeptiert, nach der die Laryes Greyhounds, in ihrer Herkunft also Windhunde, hatten. Vier englische Retreats in vierzig Jahren haben das Aussehen der Hunde von M. de La Besge kaum verändert, und wir finden heute ihre Nachkommen in vielen Mannschaften. Dr. Guillet, der größte Hundeexperte, hatte bei der Kéréol-Rallye ein außergewöhnliches Los.
Es war vor allem die Jagd auf den Wolf, den Herr de La Besge seine Hunde trainiert hatte. Seine Hauptsorge war, dass sie gut in den Ginster gehen, denn es ist wahr, dass die Moulière, die das Herz seines Territoriums bildete, zu jener Zeit viele sehr stechende Heiden enthielt: Sie besetzten die für die Ausbeutung entwaldeten Standorte der "Mühlstein"; Stein für die Mühlen; daher hat der Wald seinen Namen. Aber es war auch notwendig, die Hunde in die Lage zu versetzen, große Wölfe zu fangen, zu denen nach den Chronisten der Zeit nur zwei große Jäger kamen: Le Couteulx und natürlich Vicomte Emile! Letztere tauschten regelmäßig Hunde aus.
Große Wölfe führten manchmal 100 Kilometer lange Jagden aus, so dass es notwendig sein könnte, das Rudel mitten in der Nacht anzuhalten, um es frühmorgens zurückzulegen. Man kann nur die Qualitäten bewundern, die damals von Hunden verlangt wurden, unter denen die Zartheit der Nase im Vordergrund stand. Henri de La Porte, der Neffe jener, die den Tenor erhoben und hinreißen, sagt: "Seine Nase, lang und gewölbt, verkündet durch ihr Exterieur die Kraft seines Geruchssinns; er fächelt auf große Entfernung und macht galoppierende wolfsähnliche Spuren ziemlich stark. Und dieser Autor besteht, wie La Besge, auf der Hartnäckigkeit der Rasse, selbst wenn er Zweige oder Ginster durchqueren muss.
Aber um alle Qualitäten von Persacs Hunden zu erfassen, ist es notwendig, die Geschichten von Viscount Emile zu wiederholen. Persac war damals der Name des Grundstücks, an dem sein Zwinger lag, am Ufer der Vienne, südlich von Lussac. Der Wald von Gouex war vor seiner Tür, und die Moulière, die Braconne, die Wälder von Rancon, Brigueuil oder Mareuil waren nur ein paar Meilen entfernt. In diesen Gebieten konnte La Besge 1863 den Wert seiner Hunde mit dem der Fox-Hounds des Herzogs von Beaufort vergleichen.
In diesem Jahr kam der Herzog tatsächlich aus England, um zu versuchen, einige unserer Louvars mit einem Rudel von sechzig Hunden zu erpressen. Wenn die Packung Badminton; das war sein Name; In Poitou angekommen, waren alle großen Jäger der Region da: der Baron de Champhevrier, MM. Roux de Reilhac, Montbron usw. Kurz, sie waren zwischen hundert und hundertfünfzig Reitern, um die Hunde des Herzogs zu unterstützen, aber, trotz der bemerkenswerten Arbeit der Rapper des MM. Guichard, englische Hunde würden niemals den Wolfsweg nehmen!
Achtundvierzig Stunden später wurden Tenebro, Mauresque usw. des Persac London im Wald von Verrieres entkoppelt. Um sieben Uhr stellte der Jäger einen jungen Mann auf, den Stentor, Mauresque und Talbot sofort nahmen. Die drei Hunde zwangen ihn bis etwa zehn Uhr in einen höllischen Zug, als der Rest des Rudels in die Spur gebracht wurde. Um die Mittagszeit fielen alle Hunde am Rande eines kleinen Flusses in Verzug. Der Vicomte machte seine Front, seine Rückseite, ohne Ergebnis. Aber er vermisste den berühmten Tenebro. Plötzlich wurde er gehört, wie er eine Stimme etwa 100 Meter vor sich hatte. Der Hund hatte sich allein im Weg des Wolfes befunden, der einige Minuten später gefangen wurde.
So sind die Hunde von Poitou: sehr feine Nase, fähig, eine Fährte nach mehreren Stunden des Verzuges fortzusetzen, vorbei überall, einschließlich Ginster, der die Besessenheit von Herrn de La Besge war. Aber auch Persacs Hunde ragten auf dem Weg von Hirschen oder Rehen. Es ist immer noch der berühmte Maurische, der eines Tages allein im Wald von Mareuil einen Hirsch angriff, der im "Wald mit dem König" oberhalb von Bonneuil-Matours, von wo aus die Tiere ausgesetzt wurden, kauerte von allen Seiten hervorbrechen, als das Rudel ankam. Sofort mit ihrem Bruder Tenebro verbunden, zwang sie mit ihm den Hirsch, um die Mauer des Landgutes von Mariville, das das Dorf östlich der Vienne grenzte, zu springen. Tenebro schaffte es auch, das Hindernis zu überwinden, das nicht weniger als 2 Meter hoch sein sollte, und zwang das Tier auf das Dach eines Hauses am Hang!
Wir überlassen Henri de La Porte den Schluss: "Ich wünsche meinen Feinden fünfundzwanzig gute Hunde dieser Rasse, und ich bin überzeugt, dass die Versöhnung bald erfolgen wird!" |
 |
|
Poitevin FCI Standard No. 24
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico) |
Grupo
|
|
Grupo 6 Perros tipo sabueso, perros de rastro (exceptuando lebreles) y razas semejantes |
Sección
|
|
Sección 1.1 Perros tipo sabueso de talla grande |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
lunes 30 septiembre 1963 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
viernes 17 noviembre 1978 |
Última actualización
|
|
jueves 28 noviembre 1996 |
En français, cette race se dit
|
 |
Poitevin |
In English, this breed is said
|
 |
Poitevin |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Poitevin |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Poitevin |
|
Aspecto general
|
Este es un perro muy distinguido, que reune, con un alto grado de perfección, características tales como la fuerza, la elegancia y la agilidad, combinadas con un conjunto de colores muy atractivos. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Es alargada, aunque sin exceso. No es muy ancha, y los huesos sobresalen con una leve protuberancia en la parte posterior del cráneo. |
Cráneo
|
|
Es más chato que abombado y desciende en forma de leve pendiente hacia la caña nasal. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Muy fuerte, ancha y prominente. |
Hocico
|
|
Ligeramente abultada. Es alargada, aunque no en exceso. |
Belfos
|
|
El labio superior cubre bien el inferior. El hocico es algo afilado. |
Ojos
|
|
Grandes, pardos, bordeados de color negro. La mirada es expresiva. |
Orejas
|
|
De anchura mediana. Son delgadas y su inserción se situa un poco baja. Son medianamente largas y algo torcidas. |
Cuello
|
Es largo, delgado, y no presenta papada. |
Cuerpo
|
Espalda
|
|
Es bien musculosa y se presenta bien unida al cuerpo. |
Lomo
|
|
Bien musculoso. |
Costillas
|
|
Largas. |
Flanco
|
|
Son ligeramente levantados, aunque el vientre es bastante desarrollado. |
Cola
|
De longitud mediana. Es delgada, y no es en forma de spiga (hacia la punta, alrededor de la cola, unos pelos más largos y gruesos ligeramente distantes). Se presenta bien unida al lomo, y tiene forma ligeramente encorvada. El perro la lleva con elegancia. |
Miembros anteriores
|
Generalidad
|
|
Rectos, bien musculosos. Son delgados, fuertes, planos y anchos. |
Hombro
|
|
Largo, plano y oblicuo. Se presenta pegado al cuerpo. |
Miembros posteriores
|
Generalidad
|
|
Ancas : Levemente oblicuas, macizas y largas. |
Muslo
|
|
Muy musculosos. |
Corvejón
|
|
Se situacerca del suelo. Está bien aplomado, aunque es ligeramente acodado. |
Pies
|
Pie de lobo, más bien alargados y bien resistentes. |
Movimiento
|
Es bien suelto. El perro galopa con facilidad, alta sin esfuerzo y se mueve muy bien en la maleza. |
Piel
|
La trufa es negra. La piel de los testículos varía entre el blanco y el negro. |
Manto
|
Pelo
|
|
Corto y brillante. |
Color
|
|
Tricolor, con manto negro o con grandes manchas; lagunas veces es blanco o naranja. Muchos ejemplares tienen pelo color lobo. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
Altura a la cruz de 62 a 72 cm en los machos, y de 60 a 70 cm en las hembras. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Cobardía, agresividad hacia su dueño.
Perros blancos y negros.
Presencia de papada.
Los perros con prognatismo inferior leve no serán eliminados. En igualdad de calidad, se prefiere los perros que tengan una mandíbula normal. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
En su notable Manuel de la verieerie française, publicado en 1890, el Conde Le Couteulx de Canteleu todavía hablaba de "bastardos de Haut-Poitou". Debe tenerse en cuenta que estos perros, ahora llamados Poitevins, existían a lo sumo durante casi cuarenta años. Es desde 1842 que el vizconde Emile de La Besge creó la raza, y esto, como resultado de incidentes dramáticos.
Este caballero había comenzado a cazar en 1830, cuando tenía dieciocho años. Había hecho la especial escuela militar de Saint-Cyr, pero su padre, un monárquico intransigente, prefería verlo correr al lobo en lugar de dejarlo servir en un ejército revolucionario. El Vizconde Émile, por lo tanto, comenzó a reproducirse a partir de descendientes de los grandes Perros Blancos del Roy, cruzados con Laryes; este último, según algunos, es de perros tricolores irlandeses (pero esta no es la opinión de Le Couteulx, la pregunta aún no se ha dilucidado).
Sin embargo, la manada prosperó hasta 1842, cuando la furia comenzó a devastar la perrera que M. de La Besge mantenía en el bosque de Moulière, entre Châtellerault y Poitiers. Solo un perro y dos perras que se habían quedado en el criadero de Persac, residencia del vizconde, fueron salvados. El señor de La Besge mandó a buscar seis perros ingleses, pero resultó que dos de ellos no querían frotarse las espinas, así que resolvió cederlos al señor de La Débutrie en la Vendée. En ese momento, quedaban para el vizconde dos perros famosos, de origen inglés, Talbot y Rochester, así como dos perras francesas, Tartane y Turbulente. Talbot y Turbulente dieron a luz, en particular, a Fringante, un perro que tenía una gran reputación debido a su fina nariz y velocidad. Fue ella quien fue criada por Traveler, un hermoso perro inglés que La Besge había comprado en Le Couteulx a cambio de un cuarto de sangre llamado Vaillant. De esta pareja se supone que son de todos los perros actuales de Haut-Poitou, que fueron homologados en 1957 como la raza Poitevine.
Uno de los descendientes más famosos de Fringante y Traveler fue Faublas. La Besge dice: "Fue la expresión completa de la fuerza, del poder, combinada con la ligereza y una distinción incomparable. Como una cualidad, se unió a una finura de nariz maravillosa con una voz y una conducta magníficas, y, como la velocidad y el vigor, él nunca, creo, fue igualado. Lo vi tomar un lobo grande solo después de seis horas, después de haber recibido un relevo de perros muy vigoroso al final de tres horas, y luego a él también dos niños grandes."
Sin embargo, estos orígenes Poitevins no son unánimes. Así, el Conde Henri de la Porte los sitúa en otros lugares y en una fecha anterior, ya que afirma que, ya en 1835, sus tíos Auguste y Paul ya habían arreglado la raza a partir de dos temas: Tenor y Ravissant. Reconoció, sin embargo, que ya había muchas carreras en Upper Poitou, un país donde la caza de perros comunes es próspera: además de los Laryes, fue aquí donde se desarrollaron los Ceris, los Couhes y los Foudras.
Al final, es probable que estos diversos perros estén en el origen de aquellos a quienes el padre de M. de la Besge le dio a su hijo para persuadirlo a cazar en lugar de participar en un ejército republicano, y que los actuales Poitevins descienden bastardos educados por el Vizconde, por lo tanto de Fringante y Viajero.
El Poitevin es inicialmente un cruce de perro francés y perro inglés, con una silueta particularmente distinguida. Esta silueta se explica si se acepta la hipótesis según la cual los Laryes tenían galgos, en otras palabras, sabuesos, en su ascendencia. Cuatro retiros ingleses en cuarenta años apenas han cambiado la apariencia de los perros de M. de La Besge, y hoy encontramos a sus descendientes en muchas tripulaciones. El Dr. Guillet, que era el mejor especialista en perros, tuvo un lugar excepcional en la concentración de Kéréol.
El señor de La Besge había entrenado principalmente a sus perros para cazar al lobo. Su principal preocupación era que les vaya bien en el tojo, porque es cierto que el Moulière, que constituía el corazón de su territorio, incluía, en ese momento, muchos páramos muy acres: ocupaban los sitios deforestados para la explotación. la "piedra de molino"; piedra para los molinos; de ahí que el bosque tome su nombre. Pero también era necesario hacer que los perros fueran capaces de tomar grandes lobos, a los que, según los cronistas de la época, solo llegaron dos grandes cazadores: Le Couteulx y, por supuesto, el vizconde Emile. Este último regularmente intercambia perros.
Los grandes lobos a veces llevaban a cazar durante 100 kilómetros, por lo que podría ser necesario detener el paquete en el medio de la noche para volver a colocarlo a primera hora de la mañana. Uno solo puede maravillarse con las cualidades que se requerían de los perros, entre los cuales la delicadeza de la nariz era primordial. En cuanto a los Poitevin, Henri de La Porte, el sobrino de los que levantaron el tenor y deslumbrante, dice: "Su nariz, larga y arqueada, anuncia por su conformación el poder de su sentido del olfato; él fantasea a grandes distancias, y hace galopantes pistas de lobo bastante fuertes. Y este autor insiste, como La Besge, en la obstinación de la raza, incluso cuando tiene que pasar por las ramas o el tojo.
Pero para comprender todas las cualidades de los perros de Persac, es necesario repetir las historias del vizconde Emile. Persac era entonces el nombre de la propiedad donde se encontraba su criadero, en las orillas del Vienne, justo al sur de Lussac. El bosque de Gouex estaba en su puerta, y el Moulière, el Braconne, los bosques de Rancon, Brigueuil o Mareuil estaban a solo unas leguas de distancia. Fue en estos territorios que, en 1863, La Besge pudo comparar el valor de sus perros con el de los Fox-Hounds del duque de Beaufort.
Ese año, de hecho, el duque vino de Inglaterra para tratar de forzar algunos de nuestros louvarts con un paquete de sesenta perros. Cuando el paquete de bádminton; ese era su nombre; Llegaron a Poitou, todos los grandes cazadores de la región estaban allí: el Barón de Champchevrier, MM. Roux de Reilhac, Montbron, etc. En resumen, tenían entre ciento y ciento cincuenta jinetes para apoyar a los perros del duque, pero a pesar del notable trabajo de los raperos del MM. ¡Guichard, los perros ingleses nunca tomarían el camino del lobo!
Entonces, cuarenta y ocho horas más tarde, Tenebro, Mauresque, etc., del Persac london, fueron desacoplados en el bosque de Verrieres. A las siete en punto, el cazador montó un niño, al que Stentor, Mauresque y Talbot tomaron de inmediato. Los tres perros lo obligaron a un tren infernal hasta aproximadamente las diez en punto, cuando el resto del paquete se puso en la pista. Alrededor del mediodía, todos los perros cayeron en default, al borde de un pequeño río. El vizconde hizo su frente, su retaguardia, sin resultado. Pero extrañaba al famoso Tenebro. De repente, se escuchó la voz de unos 100 metros más adelante: el perro se había encontrado solo en el camino del lobo, que fue capturado unos minutos más tarde.
Tales son los perros de Poitou: nariz muy fina, capaz de reanudar una pista después de varias horas de suspensión de pagos, pasando por todas partes, incluido el tojo que era la obsesión de M. de La Besge. Pero los perros de Persac también se destacaron en el camino de ciervos o ciervos. Todavía es el famoso moro que, un día, revivió solo un ciervo atacado en el bosque de Mareuil y que se había agachado en la "madera con el rey", por encima de Bonneuil-Matours, desde donde se colocaron los animales estalló por todos lados cuando llegó el paquete. Inmediatamente se unió a ella su hermano Tenebro, ella forzó con él el ciervo para saltar la pared de la finca de Mariville, que bordeaba la aldea al este de la Vienne. Tenebro también logró pasar el obstáculo, que no debe ser inferior a 2 metros de altura, y forzó al animal en el techo de una casa en la ladera.
Dejamos la conclusión a Henri de La Porte: "¡Deseo a mis enemigos veinticinco buenos perros de esta raza, y estoy convencido de que pronto se hará la reconciliación!" |
 |
|
Poitevin FCI standaard nr. 24
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 6 Scent Hounds en aanverwante rassen |
Sectie
|
|
Sectie 1.1 Groot formaat Hounds |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
maandag 30 september 1963 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
vrijdag 17 november 1978 |
Laatste update
|
|
maandag 06 januari 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Poitevin |
In English, this breed is said
|
 |
Poitevin |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Poitevin |
En español, esta raza se dice
|
 |
Poitevin |
|
Algemeen totaalbeeld
|
Een zeer voorname hond presenteren, om een hoge graad van perfectie, kracht, elegantie en lichtheid, met een reeks van de meest fascinerende kleuren. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Lang, maar niet overdreven, niet erg breed, de botten prominente met een lichte achterhoofdsknobbel. |
Schedel
|
|
Vrij vlak, hellend heel zachtjes aan de snuit. |
Facial region
|
Neus
|
|
Sterke, brede en prominent. |
Voorsnuit
|
|
Licht convex, lang zonder overdrijving. |
Lippen
|
|
Bovenlip die het onderlichaam, muilkorven toelopend. |
Ogen
|
|
Grote, ronde, omgeven met zwarte. Mooie expressie. |
Oren
|
|
Van middelmatige breedte, fijn leder, op een beetje laag, middellang en enigszins naar binnen gekeerd. |
Hals
|
Lang, slank, zonder keelhuid. |
Lichaam
|
Rug
|
|
Goed gespierd en zeer goed gekoppeld. |
Lendenpartij
|
|
Gespierd. |
Borst
|
|
Zeer diep, verhoudingsgewijs meer dus dan breed. |
Ribben
|
|
Lang. |
Flank
|
|
Lichte tuck-up, maar voldoende ruim voor de darmen. |
Staart
|
Gemiddelde lengte, fijne, gladde, nooit met langere en ruwere iets afstaand haren (zoals aren) naar de punt, elegant uitgevoerd in een lichte boog. |
Voorhand
|
Algemeen
|
|
Rechte, zeer gespierd, mager en sterk, vlak en breed. |
Schouders
|
|
Lange, platte en hellende, dicht bij de borst. |
Voorvoeten
|
|
De "wolf-foot", vrij lange, zeer resistent. |
Achterhand
|
Algemeen
|
|
Hip: Enigszins schuine, goed ontwikkeld en van goede lengte. |
Dijbeen
|
|
Zeer gespierd. |
Spronggewricht
|
|
Laag bij de grond, licht gebogen. Hocks verticaal. |
Achtervoeten
|
|
Als voorpoten. |
Gangwerk
|
Vrij mover; galoppeert gemakkelijk, begrenzende licht en het passeren goed door kreupelhout. |
Huid
|
Zwarte neus. Testikels variërend van wit tot zwart. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Kort en glanzend. |
Haarkleur
|
|
Tricolour met zwart zadel, of driekleur met grote zwarte vlekken, soms wit en oranje (tweekleurige); wolf-gekleurd haar is vrij frequent. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Reuen 62-72 cm, teven 60 tot 70 cm. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of schuw.
Zwarte en witte honden.
Keelhuid.
Hounds met geringe bovenvoorbeet niet gediskwalificeerd te worden, maar alle dingen gelijk, de hond met de juiste kaak te verkiezen. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
In zijn opmerkelijke Manuel de la verieerie française, gepubliceerd in 1890, sprak Graaf Le Couteulx de Canteleu nog steeds over "klootzakken van Haut-Poitou". Opgemerkt moet worden dat deze honden, die nu Poitevins heten, toen hoogstens ongeveer veertig jaar bestonden. Het is inderdaad vanaf 1842 dat burggraaf Emile de La Besge de race heeft gecreëerd, en dit als gevolg van dramatische incidenten.
Deze heer was in 1830 begonnen met jagen, toen hij achttien was. Hij had de speciale militaire school van Saint-Cyr gebouwd, maar zijn vader, een compromisloze royalist, zag liever dat hij de wolf zou leiden dan hem in een revolutionair leger te laten dienen. Viscount Émile begon daarom te fokken van afstammelingen van de grote Witte Honden van de Roy, gekruist met Laryes; de laatste, volgens sommigen, afgeleid van Ierse driekleurige honden (maar dit is niet de mening van Le Couteulx, de vraag moet nog worden opgehelderd).
Toch floreerde de roedel tot 1842, toen de woede de kennel begon te verwoesten die M. de La Besge handhaafde in het Moulière bos, tussen Châtellerault en Poitiers. Slechts één hond en twee teefjes die in de kennel van Persac waren gebleven, verblijfplaats van de burggraaf, werden gespaard. M. de La Besge bracht toen zes Engelse honden, maar het bleek dat twee van hen de doornen niet wilden wrijven, dus besloot hij ze op te geven aan M. de La Débutrie, in de Vendee. Op dat moment waren er nog twee beroemde honden, van Engelse origine Talbot en Rochester, en twee Franse teven, Tartane en Turbulente. Talbot en Turbulente bevallen in het bijzonder aan Fringante, een hond die een grote reputatie had vanwege zijn fijne neus en snelheid. Zij was het die werd gefokt door Traveller, een prachtige Engelse hond die La Besge in Le Couteulx had gekocht in ruil voor een kwartbloed genaamd Vaillant. Van dit paar wordt verondersteld dat het afkomstig is van alle huidige honden van Haut-Poitou, die in 1957 werden gehomologeerd zoals ras Poitevine.
Een van de beroemdste afstammelingen van Fringante en Traveler was Faublas. La Besge zegt: "Het was de complete uitdrukking van kracht, van kracht, gecombineerd met lichtheid en een onvergelijkbaar onderscheid. Als een kwaliteit, sloot hij zich aan bij een prachtige neus finesse een prachtige stem en gedrag, en, zo snel en zo krachtig, hij nooit, geloof ik, was geëvenaard. Ik zag dat hij na zes uur een grote wolf alleen nam, nadat hij aan het eind van de drie uur een zeer krachtig honden-estafettestation had gekregen, en toen aan hem ook twee grote jongens."
Deze oorsprong Poitevins is echter niet unaniem. Graaf Henri de la Porte situeert hen dus op andere plaatsen en op een eerdere datum, aangezien hij verklaart dat zijn ooms Auguste en Paul al in 1835 de race uit twee onderwerpen hadden bepaald: Tenor en Ravissant. Hij erkende echter dat er in Upper Poitou al veel races waren, een land waar het jagen op gewone honden welvarend is: naast de Laryes hadden hier de Ceris, de Couhes en de Foudras zich ontwikkeld.
Uiteindelijk is het aannemelijk dat deze verschillende honden de oorsprong zijn van degenen die de vader van M. de la Besge zijn zoon heeft gegeven om hem te overtuigen om te jagen in plaats van deel te nemen aan een republikeins leger, en dat de huidige Poitevins afdalen bastaarden die door de burggraaf zijn opgevoed, dus van Fringante en Traveller.
De Poitevin is in eerste instantie een kruising van de Franse hond en Engelse hond, met bijzonder onderscheiden silhouet. Dit silhouet wordt uitgelegd als men de hypothese accepteert volgens welke de Laryes Greyhounds hadden, met andere woorden windhonden, in hun voorouders. Vier Engelse retraites in veertig jaar hebben het uiterlijk van de honden van M. de La Besge nauwelijks veranderd en we vinden vandaag hun nakomelingen in veel bemanningen. Dr. Guillet, de grootste hondenspecialist, had een uitzonderlijk lot tijdens de Kéréol-rally.
Het was in de eerste plaats om op de wolf te jagen dat M. de La Besge zijn honden had getraind. Zijn grootste zorg was dat ze goed in de gaspeldoorn passen, want het is waar dat de Moulière, die het hart van zijn territorium vormde, in die tijd heel wat zeer scherpe heide omvatte: ze bezetten de gebieden ontbost voor de exploitatie de "molensteen"; steen voor de molens; vandaar dat het bos zijn naam ontleent. Maar het was ook nodig om de honden in staat te stellen grote wolven te nemen, waar volgens de kroniekschrijvers van toen slechts twee grote jagers aankwamen: Le Couteulx en, natuurlijk, burggraaf Emile! De laatste wisselden regelmatig honden uit.
Grote wolven leidden soms honderd kilometer de jacht, dus het kan nodig zijn om midden in de nacht het peloton te stoppen om het in de vroege ochtend terug te plaatsen. Men kan zich alleen maar verwonderen over de kwaliteiten die toen van honden werden vereist, waaronder de gevoeligheid van neus was van het grootste belang. Wat de Poitevin betreft, Henri de La Porte, de neef van degenen die tenor en verrukkelijk opriepen, zegt: "Zijn neus, lang en gewelfd, kondigt door zijn conformatie de kracht van zijn reukvermogen aan; hij fans op grote afstanden, en maakt galopperende wolf-achtige tracks vrij sterk. En deze auteur dringt, zoals La Besge, aan op de halsstarrigheid van het ras, zelfs wanneer het door takken of gaspeldoorn moet.
Maar om alle kwaliteiten van de honden van Persac te begrijpen, moeten de verhalen van burggraaf Emile worden herhaald. Persac was toen de naam van het pand waar zijn kennel lag, aan de oevers van de Vienne, iets ten zuiden van Lussac. Het bos van Gouex stond voor de deur en de Moulière, de Braconne, de wouden van Rancon, Brigueuil of Mareuil waren maar een paar mijl verderop. Het was in deze gebieden dat La Besge in 1863 de waarde van zijn honden kon vergelijken met die van de Fox-Hounds van de hertog van Beaufort.
Dat jaar kwam de hertog in feite uit Engeland om enkele van onze louvarts te proberen te forceren met een pakket van zestig honden. Wanneer de pack van badminton; dat was zijn naam; aangekomen in Poitou, waren alle grote jagers van de regio daar: de Baron de Champchevrier, MM. Roux de Reilhac, Montbron, etc. Kortom, ze waren tussen honderd en honderdvijftig ruiters om de honden van de hertog te ondersteunen, maar ondanks het opmerkelijke werk van de rappers van de MM. Guichard, Engelse honden zouden nooit de weg van de wolf nemen!
Dus, achtenveertig uur later, werden Tenebro, Mauresque, enz. Van de Persac Londen ontkoppeld in het bos van Verrieres. Om zeven uur zette de jager een jonge jongen op, die Stentor, Mauresque en Talbot onmiddellijk namen. De drie honden dwongen hem tot ongeveer tien uur naar een helse trein, toen de rest van het peloton in de baan werd gestopt. Rond het middaguur vielen alle honden in gebreke, aan de rand van een kleine rivier. De burggraaf maakte zijn voorkant, zijn achterkant, zonder resultaat. Maar hij miste de beroemde Tenebro. Plotseling hoorde hij zijn stem ongeveer 100 meter verderop uitsteken: de hond had zichzelf alleen op de weg van de wolf gevonden, die een paar minuten later werd gepakt.
Dat zijn de honden van Poitou: zeer fijne neus, in staat om een nummer te hervatten na enkele uren van in gebreke blijven, overal passerend, inclusief gaspeldoorn die de obsessie was van M. de La Besge. Maar de honden van Persac stonden ook op de manier van herten of herten. Het is nog steeds de beroemde Moorse die op een dag alleen een hert herleefde aangevallen in het bos van Mareuil en gehurkt in het "bos met de koning", boven Bonneuil-Matours, vanwaar de dieren werden gezet om van alle kanten te barsten toen het peloton arriveerde. Met onmiddellijke ingang door haar broer Tenebro, dwong zij met hem het hert om over de muur van het landgoed van Mariville te springen, dat het dorp ten oosten van de Vienne grensde. Tenebro slaagde er ook in om het obstakel, dat niet minder dan 2 meter hoog moest zijn, te passeren en dwong het dier op het dak van een huis op de heuvel!
We laten de conclusie aan Henri de La Porte over: "Ik wens mijn vijanden vijfentwintig goede honden van dit ras, en ik ben ervan overtuigd dat de verzoening spoedig zal plaatsvinden!" |