Français

Staffordshire Bull Terrier
Standard FCI Nº 76

Origine
Grande-Bretagne
Traduction
Prof. R. Triquet
Groupe
Groupe 3 Terriers
Section
Section 3 Terriers de type bull
Epreuve
Sans épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
jeudi 21 octobre 1954
Publication du standard officiel en vigueur
mercredi 24 juin 1987
Dernière mise à jour
mardi 20 janvier 1998
In English, this breed is said
Staffordshire Bull Terrier
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Staffordshire Bull Terrier
En español, esta raza se dice
Staffordshire Bull Terrier
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Staffordshire Bull Terrier

Utilisation

Terrier.

Aspect général

Le Staffordshire est un chien à poil lisse, bien proportionné, d'une grande force pour sa taille. Musclé, actif et agile : traditionnellement d'un courage et d'une ténacité indomptables. Extrêmement intelligent et affectueux, en particulier avec les enfants; hardi, intrépide et parfaitement digne de confiance.

Comportement / caractère

Traditionnellement d’un courage et d’une ténacité indomptables. Extrêmement intelligent et affectueux, en particulier avec les enfants. Hardi, intrépide et parfaitement digne de confiance.

Tête

Région crânienne

Tête
Courte.
Crâne
Haut de toute part et large. 
Stop
Marqué.

Région faciale

Truffe
Noire.
Lèvres
Serrées et nettes.
Chanfrein
Court.
Mâchoires et dents
Mâchoires fortes; dents bien développées, présentant un articulé en ciseaux parfait, régulier et complet, c'est-à-dire que les incisives supérieures recouvrent les inférieures dans un contact étroit et sont implantées bien d'équerre par rapport aux mâchoires.
Joues
Les muscles jugaux sont très prononcés.
Yeux
Foncés de préférence, mais ils peuvent s'harmoniser dans une certaine mesure avec la couleur de la robe; ils sont ronds, de dimensions moyennes et disposés de façon à regarder droit devant; bord des paupières foncé.
Oreilles
En rosé ou semi-dressées, ni grandes ni lourdes; les oreilles complètement tombantes ou dressées sont à proscrire.

Cou

Musclé, plutôt court, pur dans ses lignes; il s'élargit graduellement vers les épaules.

Corps

Généralité
Ramassé.
Ligne du dessus
Horizontale.
Poitrine
Le devant est large ; la poitrine est bien descendue dans la région sternale.
Côtes
Les côtes sont bien cintrées.

Queue

De longueur moyenne, attachée bas. Elle va en s'amenuisant vers l'extrémité, et elle est portée assez bas. Elle ne doit pas trop s'enrouler, et on peut la comparer à un manche de pompe du temps jadis.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Les membres antérieurs sont droits avec une bonne ossature; ils sont assez écartés; ils n'accusent aucune faiblesse au niveau des métacarpes, à partir desquels les pieds tournent légèrement en dehors.
Epaules
Bien obliques.
Coudes
Il n’y a aucune laxité.

Membres postérieurs

Généralités
Bien musclés. Les membres postérieurs sont parallèles lorsqu'ils sont vus de derrière.
Grassets
Bien angulés.
Jarret
Bien descendus.

Pieds

Pourvus de bons coussinets ; ils sont forts et de dimensions moyennes. Ongles noirs chez les sujets unicolores.

Allures

Mouvement dégagé, puissant, souple et facile. Les membres se déplacent dans des plans parallèles, qu'ils soient vus de face ou de derrière.

Robe

Qualité du poil
Lisse, court et serré.
Couleur du poil
Rouge, fauve, blanc, noir ou bleu, ou l'une quelconque de ces robes panachée de blanc. N'importe quel ton de bringé, avec ou sans blanc. Le noir et feu ou le marron (foie) sont à proscrire.

Taille et poids

Hauteur au garrot
Taille recherchée au garrot : 14 à 16 pouces ( 35,5 cm à 40,5 cm). La taille est en rapport avec le poids.
Poids
Mâle de 28-38 livres anglaises (12,7 - 17 kg), femelles, de 24-34 livres anglaises (11 - 15,4 kg).

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien agressif ou peureux.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Historique détaillé

C'est parmi les anciens chiens de combat qu'on trouve les plus grands amis du genre humain : on aurait tort de voir là un paradoxe d'un goût plutôt douteux, car pourquoi ce qui est accordé sans hésitation au Boxer (dont les formes et le passé sont ceux d'un chien de combat) ne le serait-il pas aussi aux héritiers des Pit Bulls, et notamment au Staffordshire Bull Terrier?

Que ce chien soit reconnu en Grande-Bretagne, où il est très répandu, comme un chaleureux compagnon de l'homme et tout particulièrement des petits d'homme, lui vient de sa double ascendance de Bulldog et de Terrier. En effet, répétons-le une fois encore, les Terriers, tout indépendants et têtus qu'ils paraissent, savent se donner corps et âme à leur maître.

Sans montrer de complaisance à l'égard de ces jeux cruels et sadiques qui consistaient à faire s'affronter deux chiens dans une fosse (pit), il faut s'y attarder un instant, puisque notre « Staffie " (surnom familier du Staffordshire Bull Terrier) en est directement issu. Depuis le Moyen Age jusqu'en 1835, une coutume consistait à opposer un taureau à des Bulldogs (mot à mot : chiens de taureau). On précisera en passant que, à la date de l'interdiction de ces pratiques (bull baiting) par le Parlement britannique, ces chiens ressemblaient plus au Boxer qu'à la race actuelle appelée Bulldog. Il paraît que l'origine de ces combats aurait été la nécessité de faire courir et d'épuiser le taureau pour que sa viande devienne tendre. En fait, ce fut rapidement un divertissement très apprécié dans les campagnes britanniques, et la noblesse elle-même (jusqu'aux souverains) fournit les plus fervents supporters de cette rustique distraction. Une « variante » consistait à opposer un ours, dûment enchaîné, à quatre, cinq ou six de ces chiens de combat. Au XVIIe siècle, comme les ours avaient été complètement exterminés dans les îles Britanniques, on les importait, et en grand nombre, de la lointaine Russie.

Peu à peu, cependant, la gentry se détourna de ces sports de plus en plus considérés comme barbares et qui, finalement (en 1835, donc), sous la pression des premières sociétés de protection animale, furent déclarés illégaux. Ils disparurent alors assez rapidement car il n'était guère possible de les organiser « sous le manteau ».

Un de leurs principaux attraits consistait dans la possibilité de parier. Ce goût des jeux se retrouvait chez les ouvriers des mines et des filatures, dans les grandes villes et les régions industrielles anglaises. Pour le satisfaire, on organisa aussi des rat killing matches) dans lesquels les chiens utilisés étaient spécialement des Terriers. Le but de ces concours était de faire occire un maximum de rats par un chien dans un temps donné, à moins qu'il ne s'agît de faire tuer un nombre donné de ces rongeurs dans un temps minimal. Ce sport connut un grand succès dans les années 1820 - 1830 et au-delà. Il put se dérouler en toute légalité jusqu'en 1912. Parmi les chiens qui s'y distinguèrent figurent un certain Billy, qui est un ancêtre du Manchester Terrier, et Jacky, dont on dit qu'il ressemblait davantage au type du Staffordshire Bull Terrier. Les chiens concouraient dans des fosses aux parois de planches; parfois, on aménageait une galerie à l'étage pour pou- voir accueillir un plus grand nombre de spectateurs et de parieurs.

A partir de 1835, les Bulldogs « au chômage » furent croisés avec des Terriers (et principalement, sans doute, avec ceux qui concouraient comme ratiers) pour participer à un « nouveau » sport : les combats entre chiens, jugés plus excitants et plus spectaculaires, et aussi plus faciles à organiser. Les chiens qui exerçaient ainsi leurs talents étaient nommés Bull and Terriers, Half and Half (littéralement, « moitié-moitié »), Pit Dogs, Pit Bull Terriers, ce qui traduit bien leur double ascendance. Ils alliaient la puissance des Bulldogs aux qualités des Terriers : audace, ténacité, rapidité. Il ne s'agissait pas d'une race, car il existait diverses lignées et différents types, chaque éleveur ayant sa « recette » secrète pour produire des chiens invincibles.

Si le Staffie actuel présente un air de parenté indiscutable avec le « vieux type » du Bulldog, il ne faut pas négliger son héritage Terrier, qui pourrait d'ailleurs être prédominant. On n'oubliera pas que la sélection des Terriers fut tout aussi impitoyable que celle des Bulls, car ils devaient pouvoir affronter des animaux sauvages ; en particulier le blaireau ; qui défendaient chèrement leur peau quand ils étaient acculés. Par ailleurs, ces Terriers, très répandus, de taille réduite, étaient les chiens favoris des gens modestes. Ce recours au sang Terrier fut donc dicté par des considérations pratiques, mais il eut encore une autre raison : le dynamisme et la vivacité de ces chiens fournissaient un spectacle plus varié. Ces combats de chiens pouvaient facilement se dérouler à l'insu des autorités dans n'importe quel lieu, clos de préférence pour plus de discrétion : maison abandonnée, entrepôt, cave, arrière-salle de pub. Bien qu'illégaux, tout laisse à penser que, pendant une bonne partie du XlX" siècle, ils furent tolérés : en témoignent le nombre des gravures qui furent exécutées, la publicité et les affiches qui accompagnaient les principales manifestations, la minutie de l'organisation (par exemple, des « goûteurs » étaient chargés de s'assurer que les chiens n'étaient pas enduits d'une substance toxique). Certains aristocrates ne se cachaient guère pour aller y assister; la chronique mentionne même qu'un pasteur protesta énergiquement, vers la fin du XIXe siècle, parce que la police intervenait pour interrompre les matches. La répression active dont ils firent ensuite l'objet n'empêcha pas leur survivance au XXe siècle, et, actuellement, il n'est pas tout à fait certain qu'on n'en organise pas encore çà et là.

Néanmoins, le Pit Bull, en l'occurrence le Staffordshire Bull Terrier, a toujours été (plus ou moins) un clandestin jusqu'en 1935, date de sa reconnaissance officielle par le Kennel Club. Pour en arriver là, des cynophiles s'étaient préoccupés depuis quelques années de donner un statut de race à un chien très typé mais un peu varié de formes, de taille et de couleurs. S'il fut nommé Bull Terrier « du Staffordshire », c'est bien entendu parce que ce comté était un des principaux fiefs de l'élevage de ce chien, avec le Lancashire et le Yorkshire, encore que les combats de chiens aient fait fureur en bien d'autres lieux, comme la région de Londres, certains coins du pays de Galles, des Cornouailles ou de l'Ulster. Par ailleurs, le nom de Bull Terrier désignait déjà une race connue depuis longtemps, puisqu'elle avait été créée par un certain James Hinks, entre 1850 et 1870, à partir de chiens entièrement blancs. Certains « amateurs » considéraient les spécimens blancs comme insurpassables au combat.

Peu à peu, cependant, ce Bull Terrier blanc fut admis dans les expositions et sélectionné sur ses formes : sa tête devint ovoïde, et quand, en 1901, la coupe des oreilles fut interdite (jusque-là on les leur taillait en pointe), on réussit même à produire des chiens aux oreilles naturellement droites. Ainsi, après plusieurs décennies de sélection, le Bull Terrier et le Staffordshire devinrent des chiens tout à fait distincts.

Pour ce qui est du Stafford, un Club de race se créa à Cradley Heath dans les années trente, et la race bénéficia d'un registre propre au Livre d'origines britannique en 1938 : cette année-là, 343 sujets furent inscrits, ce qui donne à penser que le Staffordshire Bull Terrier était d'ores et déjà parfaitement établi. En 1948, le standard fut modifié dans le sens d'une légère réduction de la taille (de 3 à 5 centimètres environ). Dès lors, le Staffie pouvait commencer une carrière des plus brillantes comme chien d'expositions et de compagnie, non sans se signaler par quelques exploits prouvant que sa vigueur combative demeurait inaltérée. En 1957, relate le docteur Ronald Delaney, un chien nommé Gentleman Jim of Inver vint à bout d'un blaireau en moins de vingt-cinq minutes, près de Belfast.

Depuis la veille de la Seconde Guerre mondiale (340 naissances en 1939), la progression de cette « nouvelle » race a été spectaculaire. Au début des années septante, le chiffre de 2000 par an était dépassé, et, en 1982, on atteignait 4000; trois ans plus tard, on comptait plus de 6 000 naissances annuelles, et le Staffordshire était solidement installé comme la race de Terrier la plus populaire en Grande-Bretagne, en même temps que l'une des races y étant le plus appréciées (5940 chiens ont été inscrits en 1988).

Et, pourtant, bien que la mode canine soit, d'une manière générale, de plus en plus internationale (ainsi, un chien qui devient franchement populaire aux Etats-Unis ou au Royaume-Uni a de fortes chances de le devenir quelques années après dans d'autres pays, y compris en France), la vogue du Stafford en Grande-Bretagne ne s'est encore jamais exportée. Elle aurait peut-être pu le faire aux Etats-Unis, mais, là-bas, un « cousin » était déjà établi : l'année même de la reconnaissance du Staffie par le Kennel Club, l'American Kennel Club avait admis le Staffordshire Terrier. La similitude de nom indique assez qu'il s'agit-là de parents proches, mais ils sont issus de lignées entièrement différentes; c'est pourquoi le « Staff » américain est à la fois plus grand et plus lourd.

L'American Staffordshire a lui-même été desservi par une confusion avec le « Pit Bull» (nous avons perçu jusqu'en Europe les échos de la très virulente campagne de presse menée contre ce chien, dressé pour tuer par de petits voyous et des dealers). On ne s'étonnera donc pas que la place faite Outre-Atlantique au Stafford britannique soit des plus discrètes. La race n'y a été reconnue qu'en 1974, en même temps qu'était inscrit le premier sujet, Tinkinswood Imperial. En 1988, 222 chiens ont été enregistrés.

Le Staffordshire Bull Terrier reste donc exclusivement britannique, ou presque : avant qu'il ne puisse devenir populaire en France, il faudrait que d'autres Terriers moins particuliers dans leurs formes et au passé moins marqué le précèdent. Or, en dépit de tous les efforts des passionnés, qui n'en peuvent mais, les Terriers sont encore largement méconnus dans l'Hexagone. Ce n'est donc pas avant un nombre respectable d'années que les Français pourront voir des classes de 150, 200, voire plus, engagements de Staffords dans les expositions canines; et encore moins seize clubs assurer sa promotion.

Si le Staffie n'est pas mieux connu hors de son pays, ce n'est pas qu'il démérite en quelque domaine (sauf un, on y reviendra). De son histoire, du reste, doit-on déduire qu'il est à la fois Bull (c'est-à-dire Dogue) et Terrier? Il est avant tout un Terrier : en Grande-Bretagne, où l'on s'y connaît en matière de Terriers, on a pu dire que c'est « dans ce chien que l'esprit du terrier brille le plus intensément ». Comme une majorité de Terriers, il n'est pas grand. Mais, relativement à sa taille, il est formidablement puissant. Pour une hauteur oscillant entre 35 et 40 centimètres au garrot, il pèse entre 11 et 17 kilos. Comme on dit dans le jargon cynophile, il a « de la substance. » En outre, son impressionnante musculature, qui se devine fort bien sous sa robe courte, ne l'empêche pas de se montrer très actif et même d'une agilité surprenante.

C'est d'abord sa tête qui frappe l'observateur, en particulier son large crâne et surtout la masse de ses muscles masséters. Tout aussi impressionnant, sinon plus, est son « cœur gros comme ça ». Il est en effet immensément dévoué à sa famille. Son amour des enfants est devenu légendaire (tout au moins en Grande-Bretagne). Très petit, il montre déjà un extraordinaire appétit de vie, et tout au long de son existence il restera un joyeux extraverti, un fonceur. Cela dit, si on lui fait prendre suffisamment d'exercice, il est capable de rester calme à la maison. On peut même le laisser seul sans craindre qu'il s'affole, car rien ne l'effraie. S'il est assez têtu, parfois un peu exclusif dans ses amitiés, le Staffordshire est néanmoins facile à tenir pour qui sait faire preuve de fermeté. Mais, attention ; lui donner des coups serait une erreur, tout d'abord parce qu'il est tout à fait stoïque face à la douleur, mais aussi et surtout parce que cela risquerait de réveiller son fond agressif. Une fois qu'il est bien excité, il est très difficile à calmer. Le Staffie est d'une pugnacité et d'une hardiesse peu commune. Plutôt que de le battre s'il transgresse un interdit, il vaut mieux le secouer par la peau du cou, et entreprendre au plus vite son éducation.

Son physique assez rébarbatif, qui compense en grande partie sa petite taille, suffit à en faire un excellent chien de garde. Un dressage destiné à renforcer son instinct de protection serait tout à fait superflu. Pour décourager toute intention malveillante, sa façon de prendre un air sinistre et résolu est bien assez efficace. D'ailleurs, lui apprendre à mordre pourrait être source d'ennuis.

Cela nous amène au principal défaut du Stafford : il n'est guère aimable avec ses congénères. Ce n'est pas qu'il cherche d'emblée à en découdre, mais il répond promptement à toute menace, ne fuyant jamais et ne s'avouant jamais vaincu. De même, un simple jeu entre chiens pourra dégénérer ou l'exciter. Toute expérience de ce genre réveillera son instinct combatif, avec les problèmes qui s'ensuivront chaque fois que l'occasion se présentera. Le maître d'un Stafford doit donc faire preuve de sagesse et de prudence pour éviter ce genre de situations.

Sachant cela, on ne peut ; ou on ne devrait ; rien reprocher d'autre au Staffie. Tous ceux qui l'ont approché et fréquenté un tant soit peu diront qu'il a « un caractère délicieux », que c'est un « véritable et irrésistible clown », « un cœur d'or » avec les gens en général et les enfants en particulier. Certes, même dans « le pays le plus cynophile du monde », il ne paraît pas facile de faire rimer popularité et qualité. Ceux qui, récemment, ont pu visiter une grande exposition anglaise, n'ont pas manqué de remarquer que les rings réservés aux Staffordshire Bull Terriers manquent parfois de tenue. On peut y voir, et y entendre, des chiens très rageurs et aboyeurs. Espérons que la diffusion très importante de cette race dans son pays n'entamera pas son capital de gentillesse.

English

Staffordshire Bull Terrier
FCI Standard No. 76

Origin
Great Britain
Group
Group 3 Terriers
Section
Section 3 Bull type Terriers
Working
Without working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Thursday 21 October 1954
Publication of the official valid standard
Wednesday 24 June 1987
Last update
Tuesday 20 January 1998
En français, cette race se dit
Staffordshire Bull Terrier
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Staffordshire Bull Terrier
En español, esta raza se dice
Staffordshire Bull Terrier
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Staffordshire Bull Terrier

Usage

Terrier.

General appearance

Smooth-coated, well balanced, of great strength for his size. Muscular, active and agile.

Behaviour / temperament

Traditionally of indomitable courage and tenacity. Highly intelligent and affectionate especially with children. Bold, fearless and totally reliable.

Head

Cranial region

Head
Short.
Skull
Deep through with broad skull. 
Stop
Distinct.

Facial region

Nose
Black.
Muzzle
Short foreface.
Lips
Tight and clean.
Jaws and teeth
Jaws strong, teeth large, with a perfect, regular and complete scissor bite, i. e. upper teeth closely overlapping the lower teeth and set square to the jaw.
Cheeks
Very pronounced cheek muscles.
Eyes
Dark preferred but may bear some relation to coat colour. Round, of medium size, and set to look straight ahead. Eye rims dark.
Ears
Rose or half pricked, not large or heavy. Full, drop or pricked ears highly undesirable.

Neck

Muscular, rather short, clean in outline gradually widening towards shoulders.

Body

Body
Close-coupled.
Topline
Level.
Chest
Wide front, deep brisket, well sprung ribs ; muscular and well defined.

Tail

Medium length, low set, tapering to a point and carried rather low. Should not curl much and may be likened to an old-fashioned pump handle.

Limbs

Forequarters

Generality
Legs straight and well boned, set rather wide apart, showing no weakness at the pasterns, from which point feet turn out a little.
Shoulders
Well laid back.
Elbows
No looseness.

Hindquarters

Generality
Well muscled. Legs parallel when viewed from behind.
Stifle
Well bent.
Hock
Well let down.

Feet

Well padded, strong and of medium size. Nails black in solid coloured dogs.

Gait and movement

Free, powerfull and agile with economy of effort. Legs moving parallel when viewed from front or rear. Discernible drive from hindlegs.

Coat

Hair
Smooth, short and close.
Colour
Red, fawn, white, black or blue, or any one of these colours with white. Any shade of brindle or any shade of brindle with white. Black and tan or liver colour highly undesirable.

Size and weight

Height at withers
Desirable height at withers : 14-16 ins. (35,5 to 40,5 cm), these heights being related to the weights.
Weight
Dogs : 28-38 lbs (12,7-17 kg), bitches : 24-34 lbs (11-15,4 kg).

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Detailed history

It is among the old fighting dogs that we find the greatest friends of the human race: it would be wrong to see there a paradox of a rather dubious taste, because why what is granted without hesitation to the Boxer (whose forms and the past are those of a fighting dog) would not it be so to the heirs of the Pit Bulls, and especially to the Staffordshire Bull Terrier?

That this dog is recognized in Britain, where it is widespread, like a warm companion of the man and especially the little ones of man, comes to him from his double descent of Bulldog and Terrier. In fact, let us repeat once again, Terriers, quite independent and stubborn as they seem, know how to give themselves body and soul to their master.

Without showing complacency with regard to these cruel and sadistic games that consisted in having two dogs fight in a pit, we must linger for a moment, since our "Staffie" (familiar nickname Staffordshire Bull Terrier) came from the Middle Ages until 1835. It was customary to set bulls against Bulldogs (word for word: bull dogs) .It should be mentioned in passing that on the date of the prohibition of the British Parliament, these dogs were more like the Boxer than the current breed called Bulldog.It seems that the origin of these fights was the need to run and exhaust the bull so that his meat became tender, in fact, it was quickly a popular entertainment in the British countryside, and the nobility itself (even to the sovereigns) provided the most fervent supporters of this rustic diversion. put a bear, duly chained, to four, five or six of these fighting dogs. In the seventeenth century, as bears had been completely exterminated in the British Isles, they were imported, and in great numbers, from distant Russia.

Little by little, however, the gentry turned away from these sports increasingly considered barbaric and which, finally (in 1835, therefore), under the pressure of the first societies of animal protection, were declared illegal. They disappeared quickly enough because it was hardly possible to organize them "under the mantle".

One of their main attractions was the possibility of betting. This taste for games was found among the workers of the mines and mills, in the big cities and the industrial regions of England. To satisfy it, rat killing matches were also organized in which the dogs used were especially Terriers. The purpose of these competitions was to kill a maximum of rats by a dog in a given time, unless it is a question of killing a given number of these rodents in a minimum time. This sport was very successful in the 1820s - 1830s and beyond. It was legal until 1912. Among the distinguished dogs were Billy, an ancestor of the Manchester Terrier, and Jacky, who was said to be more like the Staffordshire Bull Terrier. The dogs competed in pits on the sides of planks; sometimes a gallery was built upstairs to accommodate more spectators and gamblers.

From 1835 onwards, the Bulldogs "unemployed" were crossed with Terriers (and mainly, probably, with those who competed as ratiers) to participate in a "new" sport: fighting between dogs, considered more exciting and more spectacular and also easier to organize. The dogs that exercised their talents were called Bull and Terriers, Half and Half (literally, "half-and-half"), Pit Dogs, Pit Bull Terriers, which reflects their double ancestry. They combined the power of the Bulldogs with the qualities of the Terriers: audacity, tenacity, speed. It was not a breed because there were different lineages and types, each breeder having his secret recipe for producing invincible dogs.

If the current Staffie has an undeniable kinship with the "old guy" Bulldog, do not neglect his heritage Terrier, which could also be predominant. We must not forget that the selection of Terriers was just as pitiless as that of the Bulls, because they had to be able to face wild animals; especially the badger; who defended their skin dearly when they were cornered. In addition, these Terriers, very widespread, of small size, were the favorite dogs of the modest people. This use of Terrier blood was therefore dictated by practical considerations, but it had yet another reason: the dynamism and vivacity of these dogs provided a more varied spectacle. These dog fights could easily take place without the knowledge of the authorities in any place, preferably closed for more discretion: abandoned house, warehouse, cellar, back room pub. Although illegal, everything suggests that, for a good part of the nineteenth century, they were tolerated: witness the number of engravings that were executed, the advertising and posters that accompanied the main events, the meticulousness of the organization (for example, "tasters" were responsible for ensuring that dogs were not coated with a poisonous substance.) Some aristocrats did not shy away from attending, the chronicle even mentions that a pastor protested. energetically towards the end of the nineteenth century, because the police intervened to interrupt the matches, and the active repression they were subjected to did not prevent their survival in the twentieth century, and it is not at all It is certain that they are not yet organized here and there.

Nevertheless, the Pit Bull, in this case the Staffordshire Bull Terrier, was always (more or less) a clandestine until 1935, date of its official recognition by the Kennel Club. To get to this point, dog lovers have been concerned for some years to give a breed status to a dog very typical but a little varied shapes, size and colors. If it was named Bull Terrier "Staffordshire", it is of course because this county was one of the main fiefs of the breeding of this dog, with Lancashire and Yorkshire, although the dog fights were raging in many other places, such as the London area, parts of Wales, Cornwall or Ulster. In addition, the name of Bull Terrier already designated a race known for a long time, since it was created by a certain James Hinks, between 1850 and 1870, from entirely white dogs. Some "amateurs" considered white specimens as unsurpassed in combat.

Gradually, however, this white Bull Terrier was admitted into the exhibitions and selected on its forms: its head became ovoid, and when, in 1901, the cut of the ears was forbidden (until then they were cut in peak), we even manage to produce dogs with naturally straight ears. Thus, after several decades of selection, the Bull Terrier and Staffordshire became quite distinct dogs.

As for the Stafford, a Breed Club was created at Cradley Heath in the 1930s, and the breed was given a British Book of Origins in 1938: that year, 343 subjects were registered, which suggests that the Staffordshire Bull Terrier was already well established. In 1948, the standard was changed in the direction of a slight reduction in size (about 3 to 5 centimeters). From then on, the Staffie could begin a most brilliant career as a dog of exhibitions and companionship, not without pointing out some exploits proving that his combative vigor remained unaltered. In 1957, says Dr. Ronald Delaney, a dog named Gentleman Jim of Inver came out of a badger in less than twenty-five minutes near Belfast.

Since the eve of the Second World War (340 births in 1939), the progression of this "new" race has been spectacular. At the beginning of the seventies, the figure of 2000 per year was exceeded, and in 1982, it reached 4000; three years later, there were more than 6,000 births a year, and Staffordshire was firmly established as the most popular Terrier breed in Britain, along with one of the most popular breeds (5940 dogs). were registered in 1988).

And yet, although dog fashion is generally more and more international (for example, a dog that becomes frankly popular in the United States or the United Kingdom is likely to become a few years later in other countries, including France), the popularity of Stafford in Britain has never been exported. Perhaps she could have done it in the United States, but there, there was already a "cousin": in the very year Kennel Club recognized the Staffie, the American Kennel Club admitted Staffordshire Terrier. The similarity of name indicates enough that these are close relatives, but they come from entirely different lineages; that's why the American "Staff" is both bigger and heavier.

American Staffordshire has itself been confused with the "Pit Bull" (we have heard in Europe the echoes of the virulent press campaign against this dog, set to kill by thugs and dealers). It is not surprising, therefore, that the place on the other side of the Atlantic with the British Stafford is very discreet. The breed was only recognized in 1974, at the same time as the first subject, Tinkinswood Imperial. In 1988, 222 dogs were registered.

The Staffordshire Bull Terrier thus remains exclusively British, or nearly so: before it can become popular in France, it would be necessary that other terriers less particular in their forms and the less marked past precede it. However, despite all the efforts of enthusiasts, who can not but, Terriers are still largely unknown in France. It is therefore not before a respectable number of years that the French will be able to see classes of 150, 200, or more, Staffords' engagements in dog shows; and even fewer sixteen clubs to promote it.

If the Staffie is not better known outside of his country, it is not that he demerits in some field (except one, we will return). From his history, moreover, should we deduce that he is both Bull (that is to say, Dogue) and Terrier? It is primarily a Terrier: in Britain, where we know about Terriers, we could say that it is "in this dog that the spirit of the terrier shines most intensely". Like a majority of Terriers, he is not tall. But, relative to its size, it is tremendously powerful. For a height oscillating between 35 and 40 centimeters at the withers, he weighs between 11 and 17 kilos. As we say in dog jargon, he has "substance. In addition, her impressive musculature, which can be easily seen under her short dress, does not prevent her from being very active and even surprisingly agile.

It is first his head that strikes the observer, especially his large skull and especially the mass of his muscles masseter. Equally impressive, if not more, is his "big heart like that". He is indeed immensely devoted to his family. His love of children has become legendary (at least in Britain). Very small, he already shows an extraordinary appetite for life, and throughout his life he will remain a happy extrovert, a go-getter. That said, if he gets enough exercise, he is able to stay calm at home. One can even leave him alone without fearing that he will panic, because nothing frightens him. If he is stubborn enough, sometimes a little exclusive in his friendships, the Staffordshire is nevertheless easy to hold for who knows how to be firm. But beware ; to beat him would be a mistake, first of all because he is quite stoic in the face of the pain, but also and especially because it might wake up his aggressive background. Once he is well excited, it is very difficult to calm down. The Staffie is pugnacious and uncommonly bold. Rather than beat him if he transgresses an interdict, it is better to shake him by the skin of the neck, and to undertake his education as quickly as possible.

Its rather forbidding physique, which largely compensates for its small size, is enough to make it an excellent guard dog. Training to strengthen one's protective instinct would be completely superfluous. To discourage any malicious intent, his manner of taking a sinister and resolute look is quite effective. Moreover, teaching him to bite could be a source of trouble.

This brings us to the Stafford's chief defect: he is not very kind to his fellows. It is not that he is always trying to do battle, but he responds promptly to any threat, never fleeing and never confessing defeat. Similarly, a simple game between dogs can degenerate or excite. Any experience of this kind will awaken his fighting instinct, with the problems that will ensue whenever the opportunity arises. The master of a Stafford must therefore exercise wisdom and prudence to avoid such situations.

Knowing this, we can not; or we should not; nothing else to reproach the Staffie. Anyone who has approached him and attended a little bit will say that he has "a delicious character", that he is a "true and irresistible clown", "a heart of gold" with people in general and the children in particular. Of course, even in "the most dog-friendly country in the world", it does not seem easy to match popularity with quality. Those who recently visited a major English exhibition did not miss the fact that Staffordshire Bull Terriers rings are sometimes lacking. You can see, and hear, dogs very angry and barking. Let's hope that the very important diffusion of this race in his country will not undermine his capital of kindness.

Deutsch

Staffordshire Bull Terrier
FCI-Standard Nr. 76

Ursprung
Großbritannien.
Übersetzung
Deutscher Club für Bullterrier e.V Harry G.A. Hinckeldeyn
Gruppe
Gruppe 3 Terrier
Sektion
Sektion 3 Bullartige Terrier
Arbeitsprüfung
Ohne Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Donnerstag 21 Oktober 1954
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Mittwoch 24 Juni 1987
Letzten Aktualisierung
Dienstag 20 Januar 1998
En français, cette race se dit
Staffordshire Bull Terrier
In English, this breed is said
Staffordshire Bull Terrier
En español, esta raza se dice
Staffordshire Bull Terrier
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Staffordshire Bull Terrier

Verwendung

Terrier.

Allgemeines erscheinungsbild

Glatthaarig, gut ausgewogen, sehr kräftig für seine Größe, muskulös, aktiv und beweglich.

Verhalten / charakter (wesen)

Traditionell von unbeugsamem Mut und Hartnäckigkeit. Hochintelligent und liebevoll, besonders zu Kindern. Tapfer, furchtlos und absolut zuverlässig.

Kopf

Oberkopf

Kopf
Kurz.
Schädel
Gleichmässig tief und breit. 
Stop
Deutlich.

Facial region

Nasenschwamm
Schwarz.
Fang
Kurz.
Lefzen
Straff und makellos.
Kiefer / Zähne
Kiefer stark, Zähne gross, mit einem perfekten, vollständigen und regelmässigen Scherengebiss, wobei die obere Schneidezahnreihe ohne Zwischenraum über die untere greift und die Zähne senkrecht im Kiefer stehen.
Wangen
Sehr ausgeprägte Wangenmuskeln.
Augen
Dunkel bevorzugt, können aber einen gewissen Bezug zur Haarfarbe haben. Rund und von mittlere Größe; so eingesetzt, daß sie geradeaus blicken. Dunkle Lidränder.
Ohren
Rosen- oder Halbstehohr, weder groß noch schwer. Vollständiges Schlapp- oder Stehohr höchst unerwünscht.

Hals

Muskulös, eher kurz, klar im Umriß und sich zu den Schultern hin verbreiternd.

Körper

Allgemeinheit
Gedrungen.
Obere Profillinie
Gerade.
Brust
Breite Front; Brustkorb tief, muskulös und klar umrissen. Rippen gut gewölbt.

Rute

Mittlere Länge, tiefer Ansatz auslaufend in eine Spitze und ziemlich tief getragen. Soll nicht stark gebogen sein, eher vergleichbar mit einem Pumpenschwengel alter Form.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
Läufe gerade und von guter Knochenstärke, eher weit ausein-anderstehend, ohne eine Schwäche in den Vordermittelfüßen zu zeigen, von denen aus die Pfoten ein wenig nach außen gerichtet sind.
Schultern
Gut zurückliegend.
Ellenbogen
Nicht lose.

Hinterhand

Allgemeines
Gut bemuskelt. Läufe von hinten betrachtet, parallel.
Knie
Gut gewinkelt.
Sprunggelenk
Gut tiefstehend.

Pfoten

Gut gepolstert, kräftig und von mittlerer Größe. Krallen schwarz bei einfarbigen Hunden.

Gangwerk

Frei, kraftvoll und flink mit rationellem Kraftaufwand. Von vorne und von hinten betrachtet, bewegen sich die Läufe parallel. Erkennbarer Schub aus der Hinterhand.

Coat

Haar
Glatt, kurz und dicht.
Farbe
Rot, falb, weiß, schwarz oder blau, oder eine dieser Farben mit weiß. Gestromt in jeder Schattierung oder gestromt mit weiß. Schwarz mit Loh oder leberfarben ist höchst unerwünscht.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Erwünschte Widerristhöhe : 35,5 - 40,5 cm (14 - 16 inches).
Diese Grössen im richtigen Verhältnis zum Gewicht.
Gewicht
Rüden : 12, 7 - 17 Kg (28-38 lbs), Hündinenn : 11 - 15,4 Kg (24-34 lbs).

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Disqualifizierende fehler

 Aggressive oder übermässig ängstliche Hunde.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Detaillierter Verlauf

Unter den alten Kampfhunden finden wir die größten Freunde der menschlichen Rasse: es wäre falsch, dort ein Paradox eines eher zweifelhaften Geschmacks zu sehen, denn warum gewährt man dem Boxer ohne Zögern (dessen Formen und die Vergangenheit sind die eines Kampfhundes) wäre es nicht so für die Erben der Pit Bulls, und besonders für den Staffordshire Bull Terrier?

Dass dieser Hund in Großbritannien anerkannt wird, wo er weit verbreitet ist, wie ein warmer Begleiter des Mannes und besonders der Kleinen des Menschen, kommt ihm aus seiner Doppelabfolge von Bulldog und Terrier. In der Tat, lassen Sie uns es noch einmal wiederholen, Terrier, ziemlich unabhängig und störrisch, wie sie scheinen, wissen, wie man sich ihrem Meister Körper und Seele gibt.

Ohne Selbstgefälligkeit in Bezug auf diese grausamen und sadistischen Spiele zu zeigen, die darin bestanden, zwei Hunde in einer Grube kämpfen zu lassen, müssen wir einen Moment verweilen, seit unserem "Staffie" (bekannter Spitzname Staffordshire Bull Terrier) kam vom Mittelalter bis 1835. Es war üblich, Bullen gegen Bulldogs (Wort für Wort: Bullenhunde) zu setzen. Es sollte beiläufig erwähnt werden, dass am Tag des Verbots von das britische Parlament, diese Hunde waren mehr wie der Boxer als die aktuelle Rasse namens Bulldog. Es scheint, dass der Ursprung dieser Kämpfe war die Notwendigkeit, den Stier zu rennen und damit zu erschöpfen sein Fleisch wurde zärtlich, tatsächlich war es schnell eine populäre Unterhaltung in der britischen Landschaft, und der Adel selbst (zu den Souveränen) lieferte die glühendsten Unterstützer dieser ländlichen Ablenkung. Setze einen gehörig geketteten Bären zu vier, fünf oder sechs dieser Kampfhunde. Im 17. Jahrhundert, als Bären auf den Britischen Inseln vollständig ausgerottet worden waren, wurden sie aus dem fernen Rußland importiert.

Nach und nach wandte sich der Adel aber von diesen zunehmend als barbarisch geltenden Sportarten ab, die schließlich (unter dem Druck der ersten Gesellschaften des Tierschutzes) (1835) als illegal erklärt wurden. Sie verschwanden schnell genug, weil es kaum möglich war, sie "unter dem Mantel" zu organisieren.

Eine ihrer Hauptattraktionen war die Möglichkeit zu wetten. Dieser Geschmack für Spiele fand sich bei den Arbeitern der Bergwerke und Mühlen, in den großen Städten und in den Industrieregionen Englands. Um es zu befriedigen, wurden auch Rattenmorde veranstaltet, bei denen die verwendeten Hunde insbesondere Terrier waren. Der Zweck dieser Wettkämpfe war es, in einer bestimmten Zeit ein Maximum an Ratten durch einen Hund zu töten, es sei denn, es handelt sich darum, eine bestimmte Anzahl dieser Nagetiere in kürzester Zeit zu töten. Dieser Sport war in den 1820er - 1830er Jahren und darüber hinaus sehr erfolgreich. Es war legal bis 1912. Unter den ausgezeichneten Hunden waren Billy, ein Vorfahre des Manchester Terrier, und Jacky, der mehr wie der Staffordshire Bull Terrier sein sollte. Die Hunde konkurrierten in Gruben an den Seiten der Planken; manchmal wurde oben eine Galerie gebaut, um mehr Zuschauer und Spieler unterzubringen.

Ab 1835 wurden die Bulldogs "Arbeitslose" mit Terriern (und wahrscheinlich vor allem mit denen, die als Ratiers konkurrierten) gekreuzt, um an einem "neuen" Sport teilzunehmen: Kämpfe zwischen Hunden, die als aufregender und spektakulärer angesehen wurden und auch einfacher zu organisieren. Die Hunde, die ihre Talente ausübten, wurden Bull und Terrier, Half and Half (wörtlich: "halb und halb"), Pit Dogs, Pit Bull Terrier genannt, was ihre doppelte Abstammung widerspiegelt. Sie kombinierten die Macht der Bulldogs mit den Qualitäten der Terrier: Kühnheit, Hartnäckigkeit, Geschwindigkeit. Es war keine Rasse, weil es verschiedene Linien und Arten gab, wobei jeder Züchter sein geheimes Rezept zur Herstellung unbesiegbarer Hunde hatte.

Wenn der aktuelle Staffie eine unleugbare Verwandtschaft mit dem "alten Mann" Bulldog hat, vernachlässigen Sie nicht sein Erbe Terrier, das auch vorherrschend sein könnte. Wir dürfen nicht vergessen, dass die Auswahl der Terrier genauso unbarmherzig war wie die der Bullen, weil sie in der Lage waren, wilden Tieren zu begegnen; besonders der Dachs; wer verteidigte ihre Haut teuer, wenn sie in die Enge getrieben wurden. Darüber hinaus waren diese sehr weit verbreiteten, kleinen Terrier die Lieblingshunde der bescheidenen Leute. Diese Verwendung von Terrierblut wurde daher von praktischen Erwägungen diktiert, aber es hatte noch einen anderen Grund: Die Dynamik und Lebhaftigkeit dieser Hunde sorgte für ein abwechslungsreicheres Spektakel. Diese Hundekämpfe könnten leicht ohne Wissen der Behörden an jedem Ort stattfinden, vorzugsweise geschlossen für mehr Diskretion: verlassenes Haus, Lager, Keller, Hinterzimmer-Pub. Obwohl illegal, deutet alles darauf hin, dass sie für einen guten Teil des neunzehnten Jahrhunderts toleriert wurden: Zeuge der Anzahl der durchgeführten Gravuren, der Werbung und der Plakate, die die Hauptereignisse begleiten, die Akribie der Organisation (z. B. "Verkoster" waren dafür verantwortlich, dass Hunde nicht mit einer giftigen Substanz überzogen wurden.) Einige Aristokraten scheuten sich nicht, daran teilzunehmen, die Chronik erwähnt sogar, dass ein Pastor protestierte. energisch gegen Ende des neunzehnten Jahrhunderts, weil die Polizei intervenierte, um die Spiele zu unterbrechen, und die aktive Unterdrückung, der sie unterworfen wurden, hat ihr Überleben im zwanzigsten Jahrhundert nicht verhindert, und es ist überhaupt nicht Sicher ist, dass sie hier und da noch nicht organisiert sind.

Dennoch war die Pit Bull, in diesem Fall der Staffordshire Bull Terrier, bis 1935 (mehr oder weniger) heimlich, Datum ihrer offiziellen Anerkennung durch den Kennel Club. Um an diesen Punkt zu gelangen, waren Hundeliebhaber seit einigen Jahren daran interessiert, einem sehr typischen Hund einen Rassestatus zu geben, aber ein wenig unterschiedliche Formen, Größen und Farben. Wenn es Bullterrier "Staffordshire" genannt wurde, ist es natürlich, weil diese Grafschaft eine der Hauptfarmen der Zucht dieses Hundes mit Lancashire und Yorkshire war, obwohl die Hundekämpfe tobten an vielen anderen Orten, wie der Londoner Gegend, Teilen von Wales, Cornwall oder Ulster. Darüber hinaus bezeichnet der Name Bullterrier bereits eine lange bekannte Rasse, da sie von einem gewissen James Hinks zwischen 1850 und 1870 von ganz weißen Hunden geschaffen wurde. Einige "Amateure" hielten weiße Exemplare für unübertroffen im Kampf.

Allmählich jedoch wurde dieser weiße Bullterrier in die Ausstellungen aufgenommen und auf seinen Formen ausgewählt: sein Kopf wurde eiförmig, und als im Jahre 1901 der Schnitt der Ohren verboten wurde (bis dahin waren sie in der Spitze abgeschnitten), Wir schaffen es sogar, Hunde mit natürlich geraden Ohren zu produzieren. Nach mehreren Jahrzehnten der Selektion wurden die Bull Terrier und Staffordshire zu recht eigenständigen Hunden.

Für den Stafford wurde in den 1930er Jahren in Cradley Heath ein Breed Club gegründet, und 1938 erhielt die Rasse ein British Book of Origins: In diesem Jahr wurden 343 Fächer registriert, was darauf hindeutet, dass der Staffordshire Bull Terrier bereits gut etabliert war. Im Jahr 1948 wurde der Standard in Richtung einer leichten Größenreduzierung (ca. 3 bis 5 Zentimeter) geändert. Von da an konnte der Staffie eine glänzende Karriere als Hund der Ausstellungen und Kameradschaft beginnen, nicht ohne auf einige Heldentaten hinzuweisen, die beweisen, dass seine kämpferische Kraft unverändert blieb. Im Jahr 1957, sagt Dr. Ronald Delaney, ein Hund namens Gentleman Jim von Inver kam aus einem Dachs in weniger als fünfundzwanzig Minuten in der Nähe von Belfast.

Seit dem Vorabend des Zweiten Weltkrieges (340 Geburten im Jahr 1939) war der Fortschritt dieses "neuen" Rennens spektakulär. Zu Beginn der siebziger Jahre wurde die Zahl von 2000 pro Jahr überschritten, und 1982 erreichte sie 4000; drei Jahre später gab es mehr als 6.000 Geburten pro Jahr, und Staffordshire war fest etabliert als die beliebteste Terrier-Rasse in Großbritannien zur gleichen Zeit wie eine der beliebtesten Rassen (5940 Hunde). wurden 1988 registriert).

Und doch, obwohl Hundemode im Allgemeinen immer internationaler wird (zum Beispiel wird ein Hund, der in den Vereinigten Staaten oder im Vereinigten Königreich aufrichtig populär wird, wahrscheinlich ein paar Jahre später werden in anderen Ländern, einschließlich Frankreich), wurde die Popularität von Stafford in Großbritannien nie exportiert. Vielleicht hätte sie es in den Vereinigten Staaten tun können, aber da war schon ein "Cousin": Im selben Jahr erkannte der Kennel Club den Staffie, der American Kennel Club gab Staffordshire zu burrow. Die Ähnlichkeit des Namens deutet darauf hin, dass es sich um nahe Verwandte handelt, aber sie stammen aus völlig verschiedenen Abstammungslinien; Deshalb ist der amerikanische "Staff" sowohl größer als auch schwerer.

American Staffordshire ist selbst mit dem "Pit Bull" verwechselt worden (wir haben in Europa die Echos der virulenten Pressekampagne gegen diesen Hund gehört, der von Schlägern und Händler). Es ist daher nicht verwunderlich, dass der Ort auf der anderen Seite des Atlantiks mit dem britischen Stafford sehr diskret ist. Die Rasse wurde erst 1974, gleichzeitig mit dem ersten Thema, Tinkinswood Imperial, anerkannt. 1988 wurden 222 Hunde registriert.

Der Staffordshire Bullterrier bleibt also ausschließlich britisch, oder fast so: Bevor er in Frankreich populär werden kann, wäre es notwendig, dass andere Terrier, die in ihren Formen weniger spezifisch sind und die weniger ausgeprägte Vergangenheit ihr vorausgehen. Trotz aller Bemühungen von Enthusiasten, die nicht anders können, sind Terrier in Frankreich noch weitgehend unbekannt. Es ist daher nicht vor einer ansehnlichen Anzahl von Jahren, dass die Franzosen in der Lage sein werden, Klassen von 150, 200 oder mehr, Staffors Engagements in Hundeshows zu sehen; und noch weniger sechzehn Vereine, um es zu fördern.

Wenn der Staffie außerhalb seines Landes nicht besser bekannt ist, ist es nicht so, dass er auf irgendeinem Gebiet einen Fehler macht (außer einem, wir werden zu ihm zurückkehren). Sollen wir aus seiner Geschichte folgern, dass er sowohl Stier (d. H. Dogue) als auch Terrier ist? Es ist in erster Linie ein Terrier: In Großbritannien, wo wir Terrier kennen, können wir sagen, dass "bei diesem Hund der Geist des Terriers am intensivsten scheint". Wie eine Mehrheit von Terriern ist er nicht groß. Aber im Verhältnis zu seiner Größe ist es enorm mächtig. Bei einer Widerristhöhe zwischen 35 und 40 Zentimetern wiegt er zwischen 11 und 17 Kilo. Wie wir im Hundejargon sagen, hat er "Substanz. Ihre beeindruckende Muskulatur, die unter ihrem kurzen Kleid gut zu sehen ist, hindert sie nicht daran, sehr aktiv und sogar überraschend agil zu sein.

Es ist zuerst sein Kopf, der den Beobachter trifft, besonders sein großer Schädel und besonders die Masse seiner Muskeln masseter. Genauso beeindruckend, wenn nicht mehr, ist sein "großes Herz". Er ist seiner Familie wirklich sehr ergeben. Seine Liebe zu Kindern ist legendär (zumindest in Großbritannien). Sehr klein, er zeigt bereits einen außergewöhnlichen Appetit auf Leben, und wird sein ganzes Leben lang ein glücklicher Extrovertierter, ein Get-Getter bleiben. Das heißt, wenn er genug Bewegung hat, kann er zu Hause ruhig bleiben. Man kann ihn sogar in Ruhe lassen, ohne befürchten zu müssen, dass er in Panik gerät, denn nichts macht ihm Angst. Wenn er stur genug ist, manchmal ein wenig exklusiv in seinen Freundschaften, ist Staffordshire dennoch einfach zu halten, denn wer weiß, wie man fest ist. Aber pass auf: Ihn zu schlagen wäre ein Fehler, vor allem, weil er angesichts des Schmerzes ziemlich stoisch ist, aber auch und vor allem, weil er seinen aggressiven Hintergrund wecken könnte. Wenn er einmal aufgeregt ist, ist es sehr schwer sich zu beruhigen. Der Staffie ist streitbar und ungewöhnlich kühn. Anstatt ihn zu schlagen, wenn er ein Interdikt überschreitet, ist es besser, ihn durch die Haut des Halses zu schütteln und seine Ausbildung so schnell wie möglich zu machen.

Sein ziemlich abweisender Körperbau, der seine geringe Größe weitgehend ausgleicht, reicht aus, um ihn zu einem hervorragenden Wachhund zu machen. Ein Training zur Stärkung des Schutzinstinktes wäre völlig überflüssig. Um böswillige Absichten zu verhindern, ist seine Art, einen finsteren und entschlossenen Blick zu haben, ziemlich effektiv. Darüber hinaus könnte es eine Quelle von Ärger sein, ihn zu beißen.

Das bringt uns zum Hauptfehler des Stafford: Er ist nicht sehr freundlich zu seinen Gefährten. Es ist nicht so, dass er immer versucht, einen Kampf zu führen, aber er reagiert sofort auf jede Bedrohung, flieht niemals und gibt niemals eine Niederlage zu. In ähnlicher Weise kann ein einfaches Spiel zwischen Hunden degenerieren oder erregen. Jede Erfahrung dieser Art wird seinen Kampfinstinkt wecken mit den Problemen, die sich ergeben, wenn sich die Gelegenheit ergibt. Der Meister eines Stafford muss daher Weisheit und Umsicht anwenden, um solche Situationen zu vermeiden.

Wenn wir das wissen, können wir nicht; oder wir sollten nicht; nichts anderes, als dem Staffie vorzuwerfen. Jeder, der sich ihm nähert und ein wenig besucht, wird sagen, dass er "einen köstlichen Charakter" hat, dass er ein "wahrer und unwiderstehlicher Clown", "ein Herz aus Gold" mit den Menschen im Allgemeinen und der vor allem Kinder. Natürlich scheint es selbst in "dem hundefreundlichsten Land der Welt" nicht einfach zu sein, Popularität mit Qualität in Einklang zu bringen. Diejenigen, die vor kurzem eine große englische Ausstellung besucht haben, haben die Tatsache nicht übersehen, dass manchmal Staffordshire Bull Terrier Ringe fehlen. Sie können Hunde sehen und hören, die sehr wütend und bellend sind. Hoffen wir, dass die sehr wichtige Verbreitung dieser Rasse in seinem Land seine Hauptstadt der Freundlichkeit nicht unterminieren wird.

Español

Staffordshire Bull Terrier
FCI Standard No. 76

Origen
Gran Bretaña
Traducción
Lic. Oscar Valverde Calvo (Costa Rica)
Grupo
Grupo 3 Terriers
Sección
Sección 3 Terriers de tipo bull
Prueba de trabajo
Sin prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
jueves 21 octubre 1954
Publicación del estándar oficial válido
miércoles 24 junio 1987
Última actualización
martes 20 enero 1998
En français, cette race se dit
Staffordshire Bull Terrier
In English, this breed is said
Staffordshire Bull Terrier
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Staffordshire Bull Terrier
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Staffordshire Bull Terrier

Utilizacion

Terrier.

Aspecto general

Es un perro de pelo liso, bien balanceado y de gran fuerza para su talla. Musculoso, activo y ágil.

Temperamento / comportamiento

Es tradicionalmente un perro de valor y tenacidad insuperables. Muy inteligente y cariñoso, especialmente con los niños. Valiente, intrépido y completamente confiable.

Cabeza

Region craneal

Cabeza
Corta.
Cráneo
Profundo y ancho. 
Depresión naso-frontal (stop)
Marcada.

Facial region

Trufa
Negra.
Hocico
Corto.
Belfos
Pegados y nítidos.
Mandíbulas / Dientes
Maxilares potentes, dientes bien desarrollados; dentadura regular y completa con mordida de tijera, es decir, que la cara interna de los incisivos superiores esté en contacto estrecho con la cara externa de los incisivos inferiores, los dientes siendo colocados perpendicularmente en los maxilares.
Mejillas
Músculos de las mejillas muy pronunciados.
Ojos
Preferentemente de color oscuro aunque se permite un color relacionado con el color del pelaje. De tamaño mediano, redondos y colocados para que miren directamente hacia adelante. El contorno de los ojos debe ser de color oscuro.
Orejas
En forma de "rosa" o semierguidas; no deben ser grandes o pesadas. Las orejas del todo caídas o erguidas son muy indeseables.

Cuello

Musculoso, más bien corto, de contorno nítido y ensanchándose gradualmente hacia los hombros.

Cuerpo

Generalidad
Región lumbar corta.
Línea superior
Nivelada.
Pecho
Ancho de frente; pecho profundo, musculoso y bien definido; costillas bien arqueadas.

Cola

De longitud mediana, implantación baja, se adelgaza gradualmente hacia la punta y debe ser llevada bastante abajo. No deberá enroscarse mucho y deberá asemejarse a la manija de una bomba de agua antigua.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
Miembros delanteros rectos, de huesos fuertes, colocados bastante separados entre sí, sin presentar debilidad en los metacarpos, a partir de los cuales los pies se giran un poco hacia afuera.
Hombro
Bien inclinados hacia atrás.
Codo
Ningún aflojamiento.

Miembros posteriores

Generalidad
Bien musculosos. Los miembros vistos desde atrás deben aparecer paralelos.
Rodilla
Bien anguladas.

Pies

Deben tener almohadillas plantares gruesas, ser fuertes y de tamaño mediano. Las uñas deben ser negras en aquellos ejemplares de un solo color.

Movimiento

Libre, vigoroso y ágil, sin mucho esfuerzo. Las extremidades se mueven paralelas ya sea que se les mire desde el frente o desde atrás. Sus miembros posteriores le proporcionan un fuerte empuje.

Manto

Pelo
Liso, corto, y pegado.
Color
Rojo, leonado, blanco, negro o azul, o cualquiera de estos colores con blanco. Cualquier tonalidad de atigrado o cualquier tonalidad de atigrado con blanco. El negro y fuego y el color hígado son muy indeseables.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
La altura deseable (en la región de la cruz) debe ser de 14 a 16 pulgadas (35,5 cm a 40,5 cm), la cual está relacionada con el peso de los ejemplares.
Peso
El peso de los machos debe ser de 28 a 38 libras inglesas (12,7 kg a 17 kg) y el de las hembras de 24 a 34 libras inglesas (11 a 15,4 kg).

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas descalificantes:

 Perro agresivo o temeroso.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Historia detallada

Es entre los viejos perros de pelea que encontramos a los mejores amigos de la raza humana: sería erróneo ver allí una paradoja de un gusto bastante dudoso, porque ¿por qué se otorga sin vacilación al boxeador (cuyas formas y el pasado son los de un perro de pelea) ¿no sería así para los herederos de los Pit Bulls, y especialmente para el Staffordshire Bull Terrier?

Que este perro es reconocido en Gran Bretaña, donde está muy extendido, como un cálido compañero del hombre y especialmente de los más pequeños del hombre, le viene de su doble descendencia de Bulldog y Terrier. De hecho, volviémoslo a repetir, los Terriers, bastante independientes y obstinados como parecen, saben cómo entregarse en cuerpo y alma a su amo.

Sin mostrar complacencia con respecto a estos juegos crueles y sádicos que consistían en tener dos perros peleando en un pozo, debemos demorarnos un momento, ya que nuestro "Staffie" (apodo familiar Staffordshire Bull Terrier) vinieron de la Edad Media hasta 1835. Era costumbre establecer toros contra Bulldogs (palabra por palabra: bull dogs). Se debe mencionar de paso que en la fecha de la prohibición de En el Parlamento británico, estos perros eran más como el boxeador que la raza actual llamada Bulldog. Parece que el origen de estas peleas fue la necesidad de correr y agotar el toro para que su carne se volvió tierna, de hecho, rápidamente fue un entretenimiento popular en el campo británico, y la propia nobleza (incluso a los soberanos) proporcionó los más fervientes partidarios de esta diversión rústica. pon un oso, debidamente encadenado, a cuatro, cinco o seis de estos perros de pelea. En el siglo XVII, como los osos habían sido completamente exterminados en las Islas Británicas, fueron importados, y en gran número, desde la lejana Rusia.

Poco a poco, sin embargo, los nobles se alejaron de estos deportes considerados cada vez más bárbaros y que, finalmente (en 1835, por lo tanto), bajo la presión de las primeras sociedades de protección animal, fueron declarados ilegales. Desaparecieron lo suficientemente rápido porque era casi imposible organizarlos "bajo el manto".

Una de sus principales atracciones fue la posibilidad de apostar. Este gusto por los juegos se encontró entre los trabajadores de las minas y molinos, en las grandes ciudades y las regiones industriales de Inglaterra. Para satisfacerlo, también se organizaron partidas de asesinatos de ratas en las que los perros utilizados fueron especialmente Terriers. El propósito de estas competencias era matar un máximo de ratas por un perro en un tiempo determinado, a menos que se trate de matar a un número determinado de estos roedores en un tiempo mínimo. Este deporte fue muy exitoso en la década de 1820 - 1830 y más allá. Era legal hasta 1912. Entre los perros distinguidos estaban Billy, un antepasado del Manchester Terrier, y Jacky, que se decía que era más parecido al Staffordshire Bull Terrier. . Los perros compitieron en fosas en los costados de las tablas; a veces se construyó una galería en el piso de arriba para acomodar a más espectadores y jugadores.

Desde 1835 en adelante, los Bulldogs "desempleados" fueron cruzados con Terriers (y principalmente, probablemente, con aquellos que compitieron como ratiers) para participar en un "nuevo" deporte: la lucha entre perros, considerada más emocionante y más espectacular y también más fácil de organizar. Los perros que ejercían sus talentos se llamaban Bull y Terriers, Half and Half (literalmente, "mitad y mitad"), Pit Dogs, Pit Bull Terriers, lo que refleja su doble ascendencia. Combinaron el poder de los Bulldogs con las cualidades de los Terriers: audacia, tenacidad, velocidad. No era una raza porque había diferentes linajes y tipos, cada criador tenía su receta secreta para producir perros invencibles.

Si el actual Staffie tiene un parentesco innegable con el "viejo" Bulldog, no descuides su herencia Terrier, que también podría ser predominante. No debemos olvidar que la selección de Terriers fue tan despiadada como la de los Bulls, porque tenían que ser capaces de enfrentar animales salvajes; especialmente el tejón; quienes defendieron su piel con cariño cuando fueron acorralados. Además, estos Terriers, muy extendidos, de pequeño tamaño, eran los perros favoritos de las personas modestas. Este uso de la sangre Terrier fue dictado por consideraciones prácticas, pero tenía otra razón: el dinamismo y la vivacidad de estos perros proporcionaban un espectáculo más variado. Estas peleas de perros podrían llevarse a cabo fácilmente sin el conocimiento de las autoridades en ningún lugar, preferiblemente cerrado para mayor discreción: casa abandonada, bodega, bodega, pub de la habitación trasera. Aunque es ilegal, todo indica que, durante buena parte del siglo XIX, fueron tolerados: atestiguar el número de grabados que se ejecutaron, la publicidad y los carteles que acompañaron los eventos principales, la meticulosidad del organización (por ejemplo, los "catadores" fueron responsables de asegurar que los perros no estuvieran cubiertos con una sustancia venenosa.) Algunos aristócratas no rehuyeron asistir, la crónica incluso menciona que un pastor protestó. enérgicamente a finales del siglo XIX, porque la policía intervino para interrumpir los combates, y la represión activa a la que fueron sometidos no impidió su supervivencia en el siglo XX, y no es en absoluto Es cierto que aún no están organizados aquí y allá.

Sin embargo, el Pit Bull, en este caso el Staffordshire Bull Terrier, fue siempre (más o menos) un clandestino hasta 1935, fecha de su reconocimiento oficial por el Kennel Club. Para llegar a este punto, los amantes de los perros han estado preocupados desde hace algunos años por dar un estatus de raza a un perro muy típico, pero con formas, tamaños y colores variados. Si se llamó Bull Terrier "Staffordshire", es por supuesto porque este condado fue uno de los principales feudos de la cría de este perro, con Lancashire y Yorkshire, aunque las peleas de perros eran furiosas. en muchos otros lugares, como el área de Londres, partes de Gales, Cornwall o Ulster. Además, el nombre de Bull Terrier ya designó a una raza conocida durante mucho tiempo, ya que fue creada por un tal James Hinks, entre 1850 y 1870, de perros completamente blancos. Algunos "aficionados" consideraban a los especímenes blancos como insuperables en el combate.

Poco a poco, sin embargo, este Bull Terrier blanco fue admitido en las exposiciones y seleccionado en sus formas: su cabeza se hizo ovoide, y cuando, en 1901, el corte de las orejas fue prohibido (hasta entonces se cortaron en pico), incluso nos las arreglamos para producir perros con orejas naturalmente rectas. Por lo tanto, después de varias décadas de selección, Bull Terrier y Staffordshire se convirtieron en perros bastante distintos.

En cuanto al Stafford, se creó un Club de Castas en Cradley Heath en la década de 1930, y la raza recibió un Libro de Orígenes británico en 1938: ese año, se registraron 343 sujetos, lo que sugiere que el Staffordshire Bull Terrier ya estaba bien establecido. En 1948, el estándar se cambió en la dirección de una ligera reducción de tamaño (alrededor de 3 a 5 centímetros). A partir de entonces, el Staffie podría comenzar una brillante carrera como perro de exposiciones y compañía, no sin señalar algunas hazañas que demostraban que su vigor combativo permanecía inalterado. En 1957, dice el Dr. Ronald Delaney, un perro llamado Gentleman Jim de Inver salió de un tejón en menos de veinticinco minutos cerca de Belfast.

Desde la víspera de la Segunda Guerra Mundial (340 nacimientos en 1939), la progresión de esta "nueva" raza ha sido espectacular. A principios de los años setenta, se excedió la cifra de 2000 por año, y en 1982 llegó a 4000; tres años más tarde, hubo más de 6.000 nacimientos al año, y Staffordshire se estableció firmemente como la raza Terrier más popular en Gran Bretaña al mismo tiempo que una de las razas más populares (5940 perros). fueron registrados en 1988).

Y, sin embargo, a pesar de que la moda de los perros generalmente es cada vez más internacional (por ejemplo, un perro que se vuelve francamente popular en los Estados Unidos o en el Reino Unido es probable que se convierta en unos años más tarde). en otros países, incluida Francia), la popularidad de Stafford en Gran Bretaña nunca se ha exportado. Tal vez podría haberlo hecho en los Estados Unidos, pero allí, ya había un "primo": en el mismo año en que Kennel Club reconoció al Staffie, el American Kennel Club admitió a Staffordshire madriguera. La similitud del nombre indica que estos son parientes cercanos, pero provienen de linajes completamente diferentes; es por eso que el "Estado Mayor" estadounidense es más grande y más pesado.

American Staffordshire se ha confundido con el "Pit Bull" (hemos escuchado en Europa los ecos de la virulenta campaña de prensa contra este perro, que los matones y matan distribuidores). No es sorprendente, por lo tanto, que el lugar al otro lado del Atlántico con el Stafford británico sea muy discreto. La raza solo fue reconocida en 1974, al mismo tiempo que el primer sujeto, Tinkinswood Imperial. En 1988, se registraron 222 perros.

El Staffordshire Bull Terrier sigue siendo exclusivamente británico, o casi: antes de que pueda hacerse popular en Francia, sería necesario que otros terriers menos particulares en sus formas y el pasado menos marcado lo precedan. Sin embargo, a pesar de todos los esfuerzos de los entusiastas, que no pueden pero, Terriers todavía son en gran parte desconocidos en Francia. Por lo tanto, no es antes de un número respetable de años que los franceses podrán ver clases de 150, 200 o más, participaciones de Staffords en exposiciones caninas; y aún menos dieciséis clubes para promocionarlo.

Si el Staffie no es mejor conocido fuera de su país, no es que demériese en algún campo (excepto uno, volveremos a él). De su historia, además, ¿deberíamos deducir que él es a la vez Toro (es decir, Dogue) y Terrier? Es principalmente un Terrier: en Gran Bretaña, donde sabemos de Terriers, podríamos decir que es "en este perro que el espíritu del terrier brilla con más intensidad". Al igual que la mayoría de los Terriers, no es alto. Pero, en relación con su tamaño, es tremendamente poderoso. Para una altura que oscila entre 35 y 40 centímetros a la cruz, pesa entre 11 y 17 kilos. Como decimos en la jerga de los perros, él tiene "sustancia". Además, su impresionante musculatura, que se puede ver fácilmente debajo de su vestido corto, no le impide ser muy activa e incluso sorprendentemente ágil.

Primero es su cabeza la que impacta al observador, especialmente su gran cráneo y especialmente la masa de sus músculos maseteros. Igualmente impresionante, si no más, es su "gran corazón así". De hecho, es inmensamente devoto de su familia. Su amor por los niños se ha vuelto legendario (al menos en Gran Bretaña). Muy pequeño, ya muestra un apetito extraordinario por la vida, y durante toda su vida seguirá siendo un feliz extrovertido, un go-getter. Dicho eso, si hace suficiente ejercicio, puede mantener la calma en casa. Uno puede incluso dejarlo solo sin temor a que cunda el pánico, porque nada lo asusta. Si es lo suficientemente obstinado, a veces un poco exclusivo en sus amistades, el Staffordshire es fácil de mantener para quien sabe cómo ser firme. Pero cuidado ; golpearlo sería un error, antes que nada porque es bastante estoico frente al dolor, pero también y sobre todo porque podría despertar su pasado agresivo. Una vez que está bien emocionado, es muy difícil calmarse. El Staffie es belicoso e inusualmente audaz. En lugar de vencerlo si transgrede un interdicto, es mejor sacudirlo por la piel del cuello y emprender su educación lo más rápido posible.

Su físico más bien prohibido, que compensa en gran medida su pequeño tamaño, es suficiente para que sea un excelente perro guardián. El entrenamiento para fortalecer el instinto protector de uno sería completamente superfluo. Para desalentar cualquier intento malicioso, su manera de tomar una mirada siniestra y decidida es bastante efectiva. Además, enseñarle a morder podría ser una fuente de problemas.

Esto nos lleva al defecto principal de Stafford: no es muy amable con sus compañeros. No es que él siempre esté tratando de batallar, pero responde prontamente a cualquier amenaza, nunca huye y nunca confiesa la derrota. Del mismo modo, un juego simple entre perros degenerará o excitará. Cualquier experiencia de este tipo despertará su instinto de lucha, con los problemas que surgirán cada vez que surja la oportunidad. El maestro de Stafford debe, por lo tanto, ejercitar la sabiduría y la prudencia para evitar tales situaciones.

Sabiendo esto, no podemos; o no deberíamos; nada más para reprochar al Staffie. Cualquiera que se le haya acercado y atendido un poco dirá que tiene "un carácter delicioso", que es un "payaso verdadero e irresistible", "un corazón de oro" con la gente en general y el niños en particular. Por supuesto, incluso en "el país más apto para perros del mundo", no parece fácil hacer coincidir la popularidad con la calidad. Aquellos que recientemente visitaron una gran exposición inglesa no perdieron el hecho de que a veces faltan anillos de Staffordshire Bull Terriers. Puedes ver y escuchar a los perros muy enojados y ladrando. Esperemos que la muy importante difusión de esta raza en su país no socave su capital de bondad.

Nederlands

Staffordshire Bull Terrier
FCI standaard nr. 76

Land van oorsprong
Groot-Brittannië
Vertaling
Francis Vandersteen
Groep
Groep 3 Terriërs
Sectie
Sectie 3 Bull Terriers
Werkproef
Zonder werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
donderdag 21 oktober 1954
Publicatie van de geldende officiële norm
woensdag 24 juni 1987
Laatste update
dinsdag 20 januari 1998
En français, cette race se dit
Staffordshire Bull Terrier
In English, this breed is said
Staffordshire Bull Terrier
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Staffordshire Bull Terrier
En español, esta raza se dice
Staffordshire Bull Terrier

Gebruik

Terrier.

Algemeen totaalbeeld

Staffordshire hond is een gladde haar, goed uitgebalanceerd, van grote kracht voor zijn grootte. Gespierd, actief en lenig: traditioneel een moed en ontembare hardnekkigheid. Zeer intelligent en aanhankelijk, vooral met kinderen, vet, onverschrokken en volkomen betrouwbaar.

Gedrag en karakter (aard)

Traditioneel een moed en ontembare hardnekkigheid. Zeer intelligent en aanhankelijk, vooral met kinderen. Vet, onverschrokken en volkomen betrouwbaar.

Hoofd

Bovenschedel

Hoofd
Kort.
Schedel
Hoog en breed aan alle kanten. 
Stop
Gemarkeerd.

Facial region

Neus
Zwart.
Lippen
Strak en schoon.
Neusbrug
Kort.
Kiezen / tanden
Sterke kaken, goed ontwikkelde tanden, met een perfect schaargebit, regelmatig en compleet, dat wil zeggen, de bovenste snijtanden overlappen de lagere in nauw contact en zijn recht in de kaak te stellen.
Wangen
De kaakspieren zijn zeer uitgesproken.
Ogen
Bij voorkeur donker, maar zij geharmoniseerde tot op zekere hoogte met de kleur van de jurk kan zijn, ze zijn rond, middelgroot en ingericht om vooruit-dimensionale rand van donkere oogleden kijken.
Oren
In roze of semi-erectie, niet groot of zwaar, geheel rechtopstaande of hangende oren moet worden vermeden.

Hals

Gespierd, eerder kort, zuiver afgelijnd, geleidelijk verbredend naar de schouders.

Lichaam

Algemeenheid
Opgepikt.
Bovenlijn
Horizontal.
Borst
De voorkant is breed, is de borst goed laag tussen de voorbenen.
Ribben
De ribben zijn goed gewelfd.

Staart

Gemiddelde lengte, laag aangezet. Het versmalt naar het einde, en droeg vrij laag. Het moet weinig omkrullen en kan worden vergeleken met een pomphefboom van vroeger.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
De voorbenen zijn recht met goed bone, ze zijn heel apart, ze beschuldigen elke zwakte bij de polsen, vanaf welk punt voeten zet iets naar buiten.
Schouders
Goed ingedeeld.
Ellebogen
Er is geen laksheid.

Achterhand

Algemeen
Goed gespierd. De achterbenen zijn parallel van achteren gezien.
Knie
Goed gehoekt.
Spronggewricht
Goed laag.

Voeten

Goed opgevuld en ze zijn sterk en van gemiddelde grootte. Nagels zwart bij eenkleurige honden.

Gangwerk

Beweging helder, krachtig, flexibel en gemakkelijk. Leden parallel bewegen wanneer bekeken van voor of achter.

Coat

Haarkwaliteit
Glad, kort en dicht.
Haarkleur
Rood, fawn, wit, zwart of blauw of een van deze bonte met witte. Elke schakering van gestroomd met of zonder wit. De black and tan of bruin (lever) dient te worden vermeden.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Wenselijk Schofthoogte: 14 tot 16 inch (35,5 cm tot 40,5 cm). Maat is gerelateerd aan het gewicht.
Gewicht
Reuen 28-38 pond (12,7-17 kg), teven 24-34 pond (11-15,4 kg).

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Agressief of schuw.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Gedetailleerde geschiedenis

Het is een van de oude vechthonden dat we de grootste vrienden van de mensheid vinden: het zou verkeerd zijn om daar een paradox van een nogal dubieuze smaak te zien, want waarom wordt wat zonder aarzeling aan de bokser verleend (wiens vormen en het verleden zijn die van een vechthond) zou het niet zo zijn voor de erfgenamen van de Pit Bulls, en in het bijzonder voor de Staffordshire Bull Terrier?

Dat deze hond in Groot-Brittannië wordt erkend, waar hij wijdverspreid is, als een warme metgezel van de man en vooral de kleintjes van de mens, komt naar hem toe vanuit zijn dubbele afkomst van Bulldog en Terrier. Sterker nog, laten we nogmaals herhalen, Terriers, behoorlijk onafhankelijk en eigenwijs als ze lijken, weten hoe ze zichzelf en hun meester meester kunnen maken.

Zonder zelfgenoegzaamheid te tonen met betrekking tot deze wrede en sadistische spelletjes die bestonden uit het vechten in twee honden in een kuil, moeten we even blijven stilstaan, want onze "Staffie" (vertrouwde bijnaam Staffordshire Bull) Terrier) kwam van de Middeleeuwen tot 1835. Het was gebruikelijk om een ​​stier tegen Bulldogs te plaatsen (woord voor woord: bulldogs). Terloops moet worden vermeld dat op de datum van het verbod op het Britse parlement, deze honden waren meer zoals de Boxer dan het huidige ras genaamd Bulldog. Het lijkt erop dat de oorsprong van deze gevechten de noodzaak was om de stier te rennen en uit te putten zodat zijn vlees werd zacht, in feite was het al snel een populair vermaak op het Britse platteland, en de adel zelf (zelfs aan de soevereinen) voorzag de meest fervente aanhangers van deze rustieke afleiding. leg een beer, naar behoren geketend, aan vier, vijf of zes van deze vechthonden. In de zeventiende eeuw werden beren, volledig uitgeroeid in de Britse eilanden, geïmporteerd, en in grote aantallen, vanuit het verre Rusland.

Geleidelijk aan keerden de heren zich echter af van deze sporten die steeds barbaarser werden en die uiteindelijk (in 1835) onder de druk van de eerste genootschappen van dierenbescherming onwettig werden verklaard. Ze verdwenen snel genoeg omdat het nauwelijks mogelijk was ze "onder de mantel" te organiseren.

Een van hun belangrijkste attracties was de mogelijkheid om te gokken. Deze smaak voor games werd gevonden bij de arbeiders van de mijnen en molens, in de grote steden en de industriële regio's van Engeland. Om het tevreden te stellen, werden ook rattenmoorden georganiseerd waarbij de honden vooral Terriers waren. Het doel van deze wedstrijden was om een ​​maximum van ratten in een bepaalde tijd door een hond te doden, tenzij het een kwestie is van het doden van een bepaald aantal van deze knaagdieren in een minimumtijd. Deze sport was zeer succesvol in de jaren 1820-1830 en daarna. Het was legaal tot 1912. Onder de vooraanstaande honden bevonden zich Billy, een voorouder van de Manchester Terrier, en Jacky, die meer als de Staffordshire Bull Terrier leek te zijn. De honden streden in kuilen op de zijkanten van planken; soms werd een galerij boven gebouwd om meer toeschouwers en gokkers te huisvesten.

Vanaf 1835 werden de Bulldogs "werklozen" gekruist met Terriers (en voornamelijk, waarschijnlijk, met degenen die als ratiers deelnamen) om deel te nemen aan een "nieuwe" sport: vechten tussen honden, beschouwd als opwindender en spectaculairder en ook gemakkelijker te organiseren. De honden die hun talenten uitoefenden werden Bull en Terriers genoemd, half en half (letterlijk, "half en half"), Pit Dogs, Pit Bull Terriers, wat hun dubbele voorouders weerspiegelt. Ze combineerden de kracht van de Bulldogs met de kwaliteiten van de Terriers: durf, vasthoudendheid, snelheid. Het was geen ras omdat er verschillende afstammingen en soorten waren, waarbij elke fokker zijn geheime recept had voor het produceren van onoverwinnelijke honden.

Als de huidige Staffie een onmiskenbare verwantschap heeft met de 'oude man' Bulldog, verwaarloos dan niet zijn erfdeel Terrier, dat ook overheersend zou kunnen zijn. We moeten niet vergeten dat de selectie van Terriers net zo meedogenloos was als die van de Bulls, omdat ze in staat moesten zijn om wilde dieren te trotseren; vooral de das; die hun huid duur hebben verdedigd toen ze in het nauw werden gedreven. Bovendien waren deze Terriers, zeer wijdverspreid, van kleine omvang, de favoriete honden van de bescheiden mensen. Dit gebruik van Terrier-bloed werd daarom ingegeven door praktische overwegingen, maar het had nog een andere reden: het dynamisme en de levendigheid van deze honden zorgden voor een meer gevarieerd spektakel. Deze hondengevechten kunnen gemakkelijk plaatsvinden zonder medeweten van de autoriteiten op elke plaats, bij voorkeur gesloten voor meer discretie: verlaten huis, magazijn, kelder, achterkamerpub. Hoewel illegaal, suggereert alles dat ze gedurende een groot deel van de negentiende eeuw werden getolereerd: getuige het aantal gravures dat werd uitgevoerd, de advertenties en posters die de belangrijkste gebeurtenissen vergezelden, de nauwgezetheid van de organisatie (bijvoorbeeld, "proevers" waren verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat honden niet bedekt waren met een giftige substantie.) Sommige aristocraten waren niet terughoudend met het bijwonen, de kroniek vermeldt zelfs dat een voorganger protesteerde. energetisch tegen het einde van de negentiende eeuw, omdat de politie tussenbeide kwam om de wedstrijden te onderbreken, en de actieve repressie die ze ondergingen niet hun overleving in de twintigste eeuw verhinderde, en het is helemaal niet Het staat vast dat ze hier en daar nog niet zijn georganiseerd.

Niettemin, de Pit Bull, in dit geval de Staffordshire Bull Terrier, was altijd (min of meer) een clandestiene tot 1935, datum van de officiële erkenning door de Kennel Club. Om tot dit punt te komen, waren hondenliefhebbers al enige jaren bezorgd om een ​​rasstatus te geven aan een zeer typische hond, maar een beetje gevarieerde vormen, maten en kleuren. Als het Bull terrier "Staffordshire" werd genoemd, is het natuurlijk omdat dit graafschap een van de belangrijkste fiefs was van de fokkerij van deze hond, met Lancashire en Yorkshire, hoewel de hondengevechten woedden op veel andere plaatsen, zoals de omgeving van Londen, delen van Wales, Cornwall of Ulster. Bovendien heeft de naam van Bull Terrier al een lange tijd een ras aangewezen, omdat het werd gecreëerd door een zekere James Hinks, tussen 1850 en 1870, van volledig witte honden. Sommige "amateurs" beschouwden witte exemplaren als onovertroffen in gevechten.

Langzamerhand echter werd deze witte Bull Terrier toegelaten tot de tentoonstellingen en geselecteerd op zijn vormen: zijn hoofd werd eivormig en toen, in 1901, het knippen van de oren was verboden (tot die tijd waren ze in punt gesneden), het lukt ons zelfs om honden te produceren met natuurlijk rechte oren. Dus na enkele decennia van selectie werden de Bull Terrier en Staffordshire vrij duidelijke honden.

Wat betreft de Stafford, een rasclub werd opgericht in Cradley Heath in de jaren 1930, en het ras kreeg een British Book of Origins in 1938: dat jaar werden 343 proefpersonen geregistreerd, wat suggereert dat de Staffordshire Bull Terrier al goed ingeburgerd was. In 1948 werd de standaard gewijzigd in de richting van een kleine verkleining (ongeveer 3 tot 5 centimeter). Vanaf dat moment kon de Staffie een briljante carrière beginnen als een hond van tentoonstellingen en gezelschap, niet zonder op een aantal exploits te wijzen die aantonen dat zijn strijdbare kracht onveranderd bleef. In 1957, zegt dr. Ronald Delaney, kwam een ​​hond genaamd Gentleman Jim of Inver uit een das in minder dan vijfentwintig minuten in de buurt van Belfast.

Sinds de vooravond van de Tweede Wereldoorlog (340 geboorten in 1939) was de progressie van deze "nieuwe" race spectaculair. Aan het begin van de jaren zeventig werd het cijfer van 2000 per jaar overschreden en in 1982 bereikte het 4000; drie jaar later waren er meer dan 6.000 geboorten per jaar, en Staffordshire was stevig gevestigd als het meest populaire ras van Terrier in Groot-Brittannië, samen met een van de meest populaire rassen (5940 honden). werden geregistreerd in 1988).

En toch, hoewel hondenmode over het algemeen steeds internationaler wordt (bijvoorbeeld, een hond die in de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk ronduit populair wordt, zal waarschijnlijk een paar jaar later worden in andere landen, waaronder Frankrijk), is de populariteit van Stafford in Groot-Brittannië nooit geëxporteerd. Misschien had ze het in de Verenigde Staten kunnen doen, maar daar was al een 'neef': in het jaar dat Kennel Club de Staffie erkende, erkende de American Kennel Club Staffordshire hol. De gelijkenis van naam geeft voldoende aan dat dit nauwe verwanten zijn, maar ze komen uit geheel andere afstammingslijnen; daarom is de Amerikaanse "staf" zowel groter als zwaarder.

American Staffordshire is zelf verward met de "Pit Bull" (we hebben in Europa de echo's gehoord van de virulente perscampagne tegen deze hond, ingesteld om te doden door schurken en dealers). Het is daarom niet verrassend dat de plaats aan de andere kant van de Atlantische Oceaan met de British Stafford erg discreet is. Het ras werd pas in 1974 erkend, tegelijk met het eerste onderwerp, Tinkinswood Imperial. In 1988 werden 222 honden geregistreerd.

De Staffordshire Bull Terrier blijft dus exclusief Brits, of bijna: voordat het populair kan worden in Frankrijk, zou het nodig zijn dat andere terriers minder specifiek in hun vormen en het minder uitgesproken verleden daaraan voorafgaan. Echter, ondanks alle inspanningen van enthousiastelingen, wie kan dat niet, Terriers zijn nog steeds grotendeels onbekend in Frankrijk. Het is daarom niet voor een respectabel aantal jaren dat de Fransen klassen van 150, 200 of meer zullen zien, Staffords 'engagementen in hondenshows; en nog minder zestien clubs om het te promoten.

Als de Staffie niet bekender buiten zijn land is, is het niet dat hij op een bepaald gebied een demeraar maakt (behalve één, we zullen er weer op terugkomen). Uit zijn geschiedenis moeten we bovendien afleiden dat hij zowel Bull (dat wil zeggen, Dogue) als Terrier is? Het is voornamelijk een terriër: in Groot-Brittannië, waar we van Terriers weten, zouden we kunnen zeggen dat het "in deze hond is dat de geest van de terriër het meest intens schijnt". Zoals een meerderheid van Terriers is hij niet lang. Maar, in verhouding tot zijn grootte, is het enorm krachtig. Voor een hoogte die tussen de 35 en 40 centimeter bij de schoft schommelt, weegt hij tussen 11 en 17 kilo. Zoals we in het hondenjargon zeggen, heeft hij "inhoud. Bovendien belet haar indrukwekkende musculatuur, die gemakkelijk te zien is onder haar korte jurk, niet dat ze erg actief en zelfs verrassend wendbaar is.

Het is eerst zijn hoofd dat de waarnemer slaat, vooral zijn grote schedel en vooral de massa van zijn spiermassa. Even indrukwekkend, zo niet meer, is zijn 'grote hart als dat'. Hij is inderdaad enorm toegewijd aan zijn familie. Zijn liefde voor kinderen is legendarisch geworden (althans in Groot-Brittannië). Heel klein, hij vertoont al een buitengewone eetlust voor het leven, en zijn hele leven lang zal hij blij extrovert blijven, een doorzetter. Dat gezegd hebbende, als hij genoeg beweging krijgt, kan hij thuis kalm blijven. Je kunt hem zelfs alleen laten zonder bang te hoeven zijn dat hij in paniek raakt, omdat niets hem bang maakt. Als hij koppig genoeg is, soms een beetje exclusief in zijn vriendschappen, is de Staffordshire toch gemakkelijk vast te houden voor wie weet hoe hij stevig moet zijn. Maar kijk uit; om hem te verslaan zou een vergissing zijn, in de eerste plaats omdat hij nogal stoïcijns is in het aangezicht van de pijn, maar ook en vooral omdat het zijn agressieve achtergrond zou kunnen doen ontwaken. Als hij eenmaal goed opgewonden is, is het erg moeilijk om te kalmeren. De Staffie is vechtlustig en ongewoon moedig. In plaats van hem te slaan als hij een verbod overtreedt, is het beter hem door de nekhuid te schudden en zo snel mogelijk zijn opleiding te volgen.

Zijn nogal verbiedende lichaamsbouw, die grotendeels zijn kleine formaat compenseert, is genoeg om het een uitstekende waakhond te maken. Trainen om iemands beschermende instinct te versterken zou volkomen overbodig zijn. Om elke kwaadwillige intentie te ontmoedigen, is zijn manier van nemen van een sinistere en vastberaden blik behoorlijk effectief. Bovendien kan het leren van hem om te bijten een bron van problemen zijn.

Dit brengt ons bij het belangrijkste defect van de Stafford: hij is niet erg aardig voor zijn medemensen. Het is niet dat hij altijd probeert om de strijd aan te gaan, maar hij reageert snel op een dreiging, nooit op de vlucht en nooit een nederlaag toe te geven. Evenzo kan een eenvoudig spel tussen honden degenereren of prikkelen. Elke ervaring van deze aard zal zijn vechtinstinct doen ontwaken, met de problemen die zullen ontstaan ​​wanneer de gelegenheid zich voordoet. De meester van een Stafford moet daarom wijsheid en voorzichtigheid oefenen om dergelijke situaties te vermijden.

Dit wetende, kunnen wij niet; of we zouden niet moeten; niets anders om de Staffie te verwijten. Iedereen die hem heeft benaderd en een beetje heeft bijgewoond, zal zeggen dat hij "een heerlijk karakter" heeft, dat hij een "echte en onweerstaanbare clown", "een hart van goud" is met mensen in het algemeen en de kinderen in het bijzonder. Natuurlijk lijkt het zelfs in "het meest hondvriendelijke land ter wereld" niet zo eenvoudig om populariteit aan kwaliteit aan te passen. Degenen die onlangs een grote Engelse tentoonstelling hebben bezocht, hebben niet gemist dat het soms ontbreekt aan Staffordshire Bull Terriers-ringen. Je kunt honden heel boos en geblaf zien en horen. Laten we hopen dat de zeer belangrijke verspreiding van dit ras in zijn land zijn hoofdstad van vriendelijkheid niet zal ondermijnen.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Bull Jack -- Bulldog X Jack Russell Terrier

    Bull Jack Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull Jack Le Bull Jack aura les caractéristiques de ses deux parents, se révélant affectueux et vif. C'est un chien robuste de taille petite à moyenne avec un pelage court. Le Bull Jack est un chien nécessitant peu d'entretien dans le...
  • Bullhuahua Terrier -- Bull Terrier X Chihuahua

    Bullhuahua Terrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullhuahua Terrier Le Bullhuahua Terrier est un croisement entre un Chihuahua et un Bull Terrier. Ce sont des chiens de compagnie sensibles qui sont admirés pour leur dévouement aux humains et leur taille pratique. La race est...
  • Bullhuahua -- Bulldog X Chihuahua

    Bullhuahua Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullhuahua Le Bullhuahua est un animal de compagnie intrépide, doux et social. Il est un croisement entre le Bulldog et le Chihuahua. En conséquence, les Bullhuahuas ont la corpulence robuste et musclée d'un Bulldog, tout en...
  • Bulldog Schnauzer -- Bulldog X Schnauzer nain

    Bulldog Schnauzer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bulldog Schnauzer Le Bulldog Schnauzer est généralement un chien de taille petite à moyenne avec un comportement ludique mais doux. C'est un croisement entre le Bulldog et le Schnauzer nain qui est reconnu par l'American Canine...
  • Schnauzer nain

    Schnauzer nain Standard FCI Nº 183 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 1.2 Pinscher et Schnauzer Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mercredi 13 juillet 1955 Publication du...
  • Bull Daniff -- Bullmastiff X Dogue Allemand

    Bull Daniff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous DaniffMastidane Brève présentation du Bull Daniff Le Bull Daniff est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bullmastiff et le Dogue Allemand. Le Bull Daniff sera un chien de grande taille à géant. Son...
  • Bull Chow Terrier -- Bull Terrier X Chow Chow

    Bull Chow Terrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull Chow Terrier Le Bull Chow Terrier est une race de création, composée de deux races pures, le Bull Terrier et le Chow Chow. Le Bull Chow Terrier sera un gros chien pesant entre 25 et 32 kilos. Les deux races parentales sont...
  • Bullboxer Staff -- Boxer X Staffordshire Terrier Americain

    Bullboxer Staff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Staff Les Bullboxer Staff sont des chiens de compagnie affectueux, protecteurs et enjoués. Ils sont connus pour leur dévouement envers leurs propriétaires et les membres de leur famille. Leur durée de vie moyenne est de 10...
  • Bullboxer Pit -- Boxer X American Pit Bull Terrier

    Bullboxer Pit Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Pit Le Bullboxer Pit, également connu sous le nom de Bullboxer américain, est une race mixte populaire. C'est un hybride du Boxer et de l'American Pit Bull Terrier, deux chiens puissants qui étaient autrefois élevés comme...
  • Bull-Boxer -- Bulldog anglais X Boxer

    Bull-Boxer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Boxer Le Bull-Boxer est une race de création, croisant le Bulldog anglais et le Boxer. Cet hybride est un gros chien trapu avec des poils courts et lisses. Son doux visage ridé fera fondre votre coeur. C'est un chien nécessitant...
  • Bull-Aussie -- Bulldog anglais X Berger australien

    Bull-Aussie Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Aussie Le Bull-Aussie est le résultat du croisement d'un Bulldog anglais et d'un Berger australien. Parce que les deux parents sont de race pure, le Bull-Aussie est considéré comme une race de création. Votre Bull-Aussie sera un chien...
  • Bullador -- Bulldog anglais X Retriever du Labrador

    Bullador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullador Le Bullador est un hybride du Bulldog anglais et du Retriever du Labrador, un chien de taille moyenne à grande avec une attitude optimiste et amicale. Ces chiens peuvent parfois fournir des services de chien de garde et de...