Français

Le Dogo Sardo n'est pas reconnu par la F.C.I.

Origine
Sardaigne (Italie)
Traduction
Francis Vanderstee,
On le connait aussi sous le nom Cani pertiatzu.

Molossoïde léger typique, tête carrée et museau court qui peut parfois avoir la forme d'un cône, avec des masséters bien développés. Etant une race de travail, sa sélection était basée sur l'utilité du chien, de sorte qu'aujourd'hui il existe une grande variété phénotypique, mais toujours en raison de la lumière molosse.

La taille peut varier considérablement d'un spécimen à l'autre et d'une lignée à une autre, mais en moyenne est élevée au garrot (rappelez-vous qu'elle doit être plus bas que la croupe) de 55 cm à 65 cm pour 30-45 kg, a les poils courts (mais pas satin ou même pire, brillant comme le boxer, tandis que les chiens à poils emmêlés ou cinghialesco trahissent les intersections avec le chien fonnese). Fauve dans diverses nuances, wheaten (couleur rare considéré comme très typique et ancienne), bringé dans diverses nuances, rares noir et gris. Les muscles masséters doivent être proéminents et les ciseaux ou les dents en forme de pince. Brachycéphalique, a une apophyse occipitale très prononcée.

Excellent chien de garde, il était utilisé et est encore utilisé dans les grands voyages de chasse, comme un chien de protection. Excellent comme chien pour récupérer les bovins semi-sauvages sardes, élevés à l'état sauvage dans les montagnes.

Au début de l'année 2000, l'expert cynophile Roberto Balia a commencé à écrire les résultats d'années d'études dans nos campagnes à la recherche de dogo sarde (mais pas seulement, le chien Fonnese, le lévrier sarde et le renard sarde). De nombreux articles de qualité sur les principaux journaux sardes ont suscité l'intérêt de cette race et de nombreux spécimens ont été mis à disposition pour entamer une sérieuse sélection et éviter le danger du labyrinthe toujours caché, compte tenu de la présence de boxers et de pit-bull. Le tournant dans le processus de récupération a été la publication en 2005 du livre "Canis Gherradoris", également par Roberto Balia.

A ce jour, nous pouvons dire que la race, bien que rare, n'est plus en danger d'extinction.

English

The Dogo Sardo is not recognized by the F.C.I.

Origin
Sardinia (Italy)
Translation
Francis Vandersteen
Also known as Cani pertiatzu.

A typical light Molossoid, with a square head and short muzzle that can sometimes be cone-shaped, and well-developed masseters. Being a working breed, its selection was based on the dog's utility, so that today there is a great phenotypic variety, but always due to the molossus light.

Size can vary considerably from specimen to specimen and lineage to lineage, but on average is high at the withers (remember it must be lower than the croup) from 55 cm to 65 cm for 30-45 kg, has short hair (but not satin or even worse, shiny like the boxer, while dogs with matted hair or cinghialesco betray intersections with the dog fonnese). Fawn in various shades, wheaten (a rare color considered very typical and ancient), brindle in various shades, rare black and gray. Masseter muscles must be prominent and scissors or pincer-like teeth. Brachycephalic, with a pronounced occipital process.

An excellent watchdog, it was and still is used on long hunting trips as a protection dog. Excellent as a retriever for Sardinian semi-wild cattle, bred wild in the mountains.

In early 2000, dog expert Roberto Balia began writing up the results of years of study in our countryside in search of the Sardinian dogo (but not only, the Fonnese dog, the Sardinian greyhound and the Sardinian fox). Numerous high-quality articles in leading Sardinian newspapers aroused interest in the breed, and many specimens were made available to begin a serious selection process and avoid the danger of the ever-hidden labyrinth, given the presence of boxers and pit bulls. The turning point in the recovery process was the publication in 2005 of the book "Canis Gherradoris", also by Roberto Balia.

Today, we can say that the breed, although rare, is no longer in danger of extinction.


Deutsch

Die Dogo Sardo wird vom F.C.I. nicht anerkannt

Ursprung
Sardinien (Italien)
Übersetzung
Francis Vandersteen
Ist auch unter dem Namen Cani pertiatzu bekannt.

Typischer leichter Molosser mit quadratischem Kopf und kurzer Schnauze, die manchmal die Form eines Kegels haben kann, mit gut entwickelten Kaumuskeln. Da er eine Arbeitsrasse war, basierte seine Auswahl auf der Nützlichkeit des Hundes, so dass es heute eine große phänotypische Vielfalt gibt, die aber immer noch auf das Licht des Molossers zurückzuführen ist.

Die Größe kann von Exemplar zu Exemplar und von Linie zu Linie stark variieren, aber im Durchschnitt ist hoch am Widerrist (denken Sie daran, dass er niedriger sein muss als die Kruppe) von 55 cm bis 65 cm bei 30-45 kg, hat kurzes Haar (aber nicht Satin oder noch schlimmer, glänzend wie Boxer, während Hunde mit verfilztem Haar oder cinghialesco die Überschneidungen mit dem Hund fonnese verraten). Fauve in verschiedenen Schattierungen, wheaten (eine seltene Farbe, die als sehr typisch und alt angesehen wird), brindle in verschiedenen Schattierungen, selten schwarz und grau. Die Kaumuskeln sollten hervortreten und die Scheren oder Zähne zangenförmig sein. Brachycephalus, hat einen stark ausgeprägten Hinterhauptbeinfortsatz.

Ausgezeichneter Wachhund, wurde und wird auf großen Jagdreisen als Schutzhund eingesetzt. Hervorragend als Hund zum Bergen halbwilder sardischer Rinder, die in den Bergen wild gezüchtet werden.

Anfang 2000 begann der Hundeexperte Roberto Balia damit, die Ergebnisse jahrelanger Studien in unseren ländlichen Gebieten auf der Suche nach dem sardischen Dogo (aber nicht nur, der Fonnese-Hund, der sardische Windhund und der sardische Fuchs) aufzuschreiben. Zahlreiche hochwertige Artikel in den wichtigsten sardischen Zeitungen weckten das Interesse an dieser Rasse und viele Exemplare wurden zur Verfügung gestellt, um eine ernsthafte Auswahl zu beginnen und die Gefahr des immer verborgenen Labyrinths angesichts der Anwesenheit von Boxern und Pitbulls zu vermeiden. Der Wendepunkt im Wiederherstellungsprozess war die Veröffentlichung des Buches "Canis Gherradoris" im Jahr 2005, ebenfalls von Roberto Balia.

Bis heute können wir sagen, dass die Rasse, obwohl sie selten ist, nicht mehr vom Aussterben bedroht ist.


Español

El Dogo Sardo no es reconocido por el F.C.I.

Origen
Cerdeña (Italia)
Traducción
Francis Vandersteen
También conocido como Cani pertiatzu.

Típico molosoide claro de cabeza cuadrada y hocico corto que a veces puede tener forma de cono, con maseteros bien desarrollados. Al ser una raza de trabajo, su selección se basó en la utilidad del perro, por lo que hoy en día existe una gran variedad fenotípica, aunque siempre debida al molosoide ligero.

El tamaño puede variar considerablemente de un ejemplar a otro y de un linaje a otro, pero en promedio es alto a la cruz (recuerde que debe ser más bajo que la grupa) de 55 cm a 65 cm para 30-45 kg, tiene el pelo corto (pero no satinado o peor aún, brillante como el boxeador, mientras que los perros con pelo enmarañado o cinghialesco traicionan las intersecciones con el perro fonnese). Leonado en varias tonalidades, trigo (un color raro considerado muy típico y antiguo), atigrado en varias tonalidades, negro raro y gris. Los músculos maseteros deben ser prominentes y los dientes en tijera o pinza. Braquicefálico, tiene una apófisis occipital muy pronunciada.

Excelente perro guardián, fue y sigue siendo utilizado en largas jornadas de caza como perro de guarda. Excelente como cobrador para el ganado sardo semisalvaje criado en libertad en las montañas.

A principios de 2000, el experto en perros Roberto Balia empezó a redactar los resultados de años de estudio en nuestros campos en busca del dogo sardo (pero no sólo, el perro de Fonnese, el galgo sardo y el zorro sardo). Numerosos artículos de gran calidad en los principales periódicos sardos despertaron el interés por la raza y se dispuso de muchos ejemplares para iniciar un proceso serio de selección, evitando el peligro del laberinto siempre oculto, dada la presencia de bóxers y pit bulls. El punto de inflexión en el proceso de recuperación fue la publicación en 2005 del libro "Canis Gherradoris", también de Roberto Balia.

Hoy podemos decir que la raza, aunque rara, ya no está en peligro de extinción.


Nederlands

De Dogo Sardo wordt niet erkend door de F.C.I.

Land van oorsprong
Sardinië (Italië)
Vertaling
Francis Vandersteen
Ook bekend als Cani pertiatzu.

Een typische lichte Molossoid met een vierkante kop en korte snuit die soms kegelvormig kan zijn, met goed ontwikkelde kauwspieren. Omdat het een werkras is, werd de selectie gebaseerd op het nut van de hond, zodat er vandaag de dag een grote fenotypische variëteit is, maar altijd als gevolg van de molossus light.

De grootte kan aanzienlijk variëren van het ene exemplaar naar het andere en van de ene afstamming naar de andere, maar gemiddeld is hoog op de schoft (vergeet niet dat het lager moet zijn dan het kruis) van 55 cm tot 65 cm voor 30-45 kg, heeft kort haar (maar niet satijn of nog erger, glanzend zoals de boxer, terwijl honden met gematteerd haar of cinghialesco de kruisingen met de hond fonnese verraden). Gestroomd in verschillende tinten, wheaten (een zeldzame kleur die als zeer typisch en oud wordt beschouwd), gestroomd in verschillende tinten, zeldzaam zwart en grijs. Kauwspieren moeten prominent aanwezig zijn en schaar- of tanggebit. Brachycephaal, heeft een zeer uitgesproken achterhoofdsknobbel.

Een uitstekende waakhond, werd en wordt nog steeds gebruikt op lange jachtreizen als waakhond. Uitstekend geschikt als apporteerder voor halfwilde Sardijnse runderen die in het wild in de bergen worden gefokt.

Begin 2000 begon hondenkenner Roberto Balia de resultaten op te schrijven van jarenlange studie op ons platteland op zoek naar de Sardijnse dogo (maar niet alleen, de Fonnese hond, de Sardijnse windhond en de Sardijnse vos). Talloze artikelen van hoge kwaliteit in toonaangevende Sardijnse kranten wekten de interesse voor het ras en veel exemplaren werden beschikbaar gesteld om een serieus selectieproces te beginnen, waarbij het gevaar van het altijd verborgen labyrint werd vermeden, gezien de aanwezigheid van boxers en pitbulls. Het keerpunt in het herstelproces was de publicatie in 2005 van het boek "Canis Gherradoris", ook door Roberto Balia.

Vandaag de dag kunnen we zeggen dat het ras, hoewel zeldzaam, niet langer met uitsterven wordt bedreigd.


Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Braque de Weimar

    Braque de Weimar Standard FCI Nº 99 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 7 Chiens d'arrêt Section Section 1.1 Chiens d’arrêt continentaux, type « braque » Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI samedi 27 novembre 1954 Publication du standard officiel en vigueur jeudi 19...
  • Bouvador -- Bouvier des Flandres X Retriever du Labrador

    Bouvador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bouvador Le Bouvador est une race de créateur, une combinaison de deux races pures, le Bouvier des Flandres et le Retriever du Labrador. Le Bouvador sera une grande race. Athlétique et intelligent, cet hybride aime avoir du travail à...
  • Bouberman -- Bouvier des Flandres X Dobermann

    Bouberman Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Bouvier Pinscher Brève présentation du Bouberman Le Bouberman est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bouvier des Flandres et le Dobermann. Le Bouberman sera une grande race. La combinaison des...
  • Bouvier des Flandres

    Bouvier des Flandres Standard FCI Nº 191 Origine Belgique / France Groupe Groupe 1 Chiens de berger et de bouvier (sauf chiens de bouvier suisse) Section Section 2 Chiens de bouvier (sauf chiens de bouvier suisse) Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mardi 01 novembre 1955 Publication du standard officiel en...
  • Dobermann

    Dobermann Standard FCI Nº 143 Origine Allemagne Traduction Prof. R. Triquet et Dr. J-M. Paschoud Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 1.1 Pinscher et Schnauzer Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI samedi 01 janvier 1955 Publication...
  • Boston Yorkie -- Terrier de Boston X Yorkshire Terrier

    Boston Yorkie Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francs Vandersteen Brève présentation du Boston Yorkie Le Boston Yorkie est une race de croisement spécifique composée d'un Terrier de Boston et d'un Yorkshire Terrier. Un petit hybride courageux avec un pelage généralement hirsute et long, l'entretien de ce chien...
  • Boston Spaniel -- Terrier de Boston X Cocker Spaniel Anglais

    Boston Spaniel Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Spaniel Le Boston Spaniel est une race de croisement spécifique, combinant le Terrier de Boston et le Cocker Spaniel Anglais. Chien robuste de taille moyenne, son pelage est souvent de longueur moyenne et brillant et sa...
  • Boston Malterrier -- Terrier de Boston X Bichon maltais

    Boston Malterrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Malterrier Le Boston Malterrier est une race de croisement spécifique et est la combinaison d'un Terrier de Boston et d'un Bichon maltais. Le pelage de cet hybride guilleret est généralement de longueur moyenne à longue et doit...
  • Bichon maltais

    Bichon maltais Standard FCI Nº 65 Origine Bassin Méditerranéen Central, patronage Italie Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 9 Chiens d'agrément et de compagnie Section Section 1 Bichons et apparentés Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mercredi 13 avril 1955 Publication du standard...
  • Boston Lab -- Terrier de Boston X Retriever du Labrador

    Boston Lab Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Lab Le Boston Lab combine les meilleurs traits du Retriever du Labrador et du Terrier de Boston. C'est un chien de taille moyenne, plus petit que le Retriever du Labrador mais plus grand que le Terrier de Boston. Ces chiens ont une...
  • Boston Chin -- Terrier de Boston X Epagneul japonais

    Boston Chin Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Chin Le Boston Chin est un petit chien hybride qui est le résultat du croisement du Terrier de Boston avec l'Epagneul japonais. L'hybride qui en résulte est un chien idéal pour la taille d'un appartement qui convient à de...
  • Boston Cattle Dog -- Terrier de Boston X Bouvier australien

    Boston Cattle Dog Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boston Cattle Dog Il n'y a pas beaucoup de données sur le nouveau chien hybride Boston Cattle Dog, nous devons donc nous tourner vers les parents pour leurs caractéristiques articulaires. Le Bouvier australien et le Terrier de...