West Highland White Terrier

		West Highland White Terrier
		FCI standaard Nº 85

Land van oorsprong		Groot-Brittannië
Vertaling		Francis Vandersteen
Groep		Groep 3 Terriërs
Sectie		Sectie 2 Kleine Terriërs
Werkproef		Zonder werkproef
Definitieve erkenning door de FCI		vrijdag 29 oktober 1954
Publicatie van de geldende officiële norm		woensdag 13 oktober 2010
Laatste update		donderdag 08 december 2011
En français, cette race se dit		West Highland White Terrier
In English, this breed is said		West Highland White Terrier
Auf Deutsch, heißt diese Rasse		West Highland White Terrier
En español, esta raza se dice		West Highland White Terrier

Gebruik

Terrier.

Algemeen totaalbeeld

Krachtig gebouwd; met diepe borstkas en achterste ribben; rechte rug en krachtige voor- en achterhand met gespierde benen. Toont in grote mate een combinatie van kracht en behendigheid.

Gedrag en karakter (aard)

Klein, actief, kranig en gehard. In het bezit van een niet geringe mate van gevoel voor eigenwaarde. Met het uiterlijk van een bestrijder van roofwild. Oplettend, vrolijk, moedig, zelfbewust maar vriendelijk.

Hoofd
Bovenschedel
Hoofd		De afstand van de achterhoofdknobbel tot de ogen is iets groter dan de lengte van de voorsnuit. Het hoofd is bedekt met dicht haar en wordt onder een rechte hoek of minder gedragen tot de as van de hals. Het hoofd wordt in geen geval in het verlengde van de hals gedragen.
Schedel		Licht gewelfd, vertoont bij betasting van het voorhoofd een gladde omtrek. De schedel versmalt zeer weinig van oren naar ogen.
Stop		Duidelijke stop, gevormd door zware, benige richels direct boven de ogen en hier iets overheen hangend, met een lichte groef tussen de ogen.

Facial region
Neus		Zwart en tamelijk groot, een gladde omtrek vormend met de rest van de voorsnuit. De neus mag niet naar voren steken.
Voorsnuit		Voorsnuit loopt toe van de ogen naar voren. Niet schotelvormig. Niet wegvallend onder de ogen, waar de voorsnuit goed opgevuld moet zijn.
Kiezen / tanden		Kaken sterk en gelijk. De afstand tussen de hoektanden is zo breed als verenigbaar is met de gewenste expressie van een bestrijder van roofwild. De tanden zijn groot voor het formaat van de hond, met een regelmatig schaargebit, d.w.z. dat de boventanden nauw sluiten over de ondertanden en de tanden staan recht in de kaken.
Ogen		De ogen staan ver uiteen, middelmatig van grootte, niet vol, zo donker mogelijk en goed geplaatst onder zware wenkbrauwbogen, hetgeen de hond een scherpe en intelligente, doordringende uitdrukking geeft. Lichte ogen zijn hoogst ongewenst.
Oren		De oren zijn klein, rechtop en stevig gedragen, eindigend in een scherpe punt, noch te ver uiteen, noch te dicht bijeen gedragen. Het haar op de oren is kort en glad (fluwelig), niet geknipt. Geen franje aan de punten. Geronde, brede, grote, dikke oren of te zwaar behaarde oren zijn hoogst ongewenst.

Hals

Voldoende lang om de gewenste plaatsing van het hoofd mogelijk te maken. Gespierd, geleidelijk naar de aanzet dikker wordend zodat de hals overgaat in fraai schuin geplaatste schouders.

Lichaam
Algemeenheid		Compact.
Rug		Recht.
Lendenpartij		Breed en sterk.
Borst		Diep en de ribben aan de bovenzijde goed gewelfd, van de zijkant gezien enigszins vlak. De achterste ribben van aanzienlijke diepte en de afstand van laatste rib tot de achterhand, zo kort als vrije beweging van het lichaam toelaat.

Staart

13-15 cm lang, bedekt met hard haar, zonder bevedering, zo recht mogelijk, monter, maar niet vrolijk of over de rug gedragen. Een lange staart is ongewenst, in geen geval gecoupeerd.

Ledematen

Voorhand
Schouders		Naar achteren aflopend. De schouderbladen zijn breed en liggen dicht tegen de borstkas. Het boeggewricht naar voren geplaatst.
Ellebogen		Goed naar binnen geplaatst, waardoor het voorbeen vrij beweegt, evenwijdig aan de lichaamsas.
Onderarm		Het voorbeen is kort en gespierd, recht en dicht bedekt met kort, hard haar.
Voorvoeten		Groter dan de achtervoet, rond, evenredig van maat, sterk, met dikke voetzolen en bedekt met kort, hard haar. De onderzijde van de voetzolen en alle nagels bij voorkeur zwart.

Achterhand
Algemeen		Sterk, gespierd en breed aan de bovenkant. Benen kort, gespierd en pezig.
Dijbeen		Zeer gespierd en niet te wijd uiteen.
Knie		Goed gebogen.
Spronggewricht		Gebogen en goed onder het lichaam geplaatst, zodat ze vrij dicht bij elkaar staan wanneer de hond staat of loopt. Rechte of zwakke sprongen hoogst ongewenst.
Achtervoeten		Kleiner dan de voorvoet, met dikke voetzolen, rond, evenredig van maat, sterk en bedekt met kort, hard haar. De onderzijde van de voetzolen en alle nagels bij voorkeur zwart.

Gangwerk

Vrij, recht en over het geheel gemakkelijk. Voor bewegen de benen vrij vanuit de schouder naar voren. Het achtergangwerk is vrij, krachtig en met de benen dicht bij het lichaam. Knieën en sprongen goed gebogen en de sprongen onder het lichaam getrokken voor goede stuwkracht. Stijve, steltachtige beweging achter en koehakkigheid zijn hoogst ongewenst.

Huid

Vrij van duidelijke huidproblemen.

Coat
Haarkwaliteit		Dubbele vacht. De bovenvacht bestaat uit hard haar, van ongeveer 5 cm lang, zonder enige krul. De ondervacht, die op bont lijkt, is kort, zacht en dicht. Open vachten zijn hoogst verwerpelijk.
Haarkleur		Wit.

Maat en gewicht
Schouderhoogte		Ongeveer 28 cm.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Defecten die leiden tot uitsluiting

Agressieve of overdreven schuwe honden.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

Gedetailleerde geschiedenis

Zoals alle Schotse terriers, is de oude geschiedenis van de West Highland White Terrier nogal duister. Vandaag aanbeden door de publiciteit en het doel van een gepassioneerde mode, gisteren geheime race bekroond in de tentoonstellingen, deze charmante Terrier met de witte jurk heeft toch een verleden meer ver weg, dat velen lijken te vergeten: dat van een ruwe jager van Schots ongedierte.

In de eerste plaats moet worden opgemerkt dat Terriers altijd in Schotland zijn aangetroffen. Zelfs vóór de Middeleeuwen werden ze gebruikt om schadelijke dieren en andere "stank", zoals ratten en muizen, te doden en te doden, evenals dassen, otters en bunzingen. De vos was ook een van hun slachtoffers, waardoor je je afvroeg over de vastberadenheid en agressiviteit die deze kleine honden moesten laten zien. De eerste schriftelijke gegevens over het bestaan van Schotse Terriërs zijn ongetwijfeld te vinden bij verschillende auteurs uit de 16e eeuw (Johannes Caius, Turbeville, bijvoorbeeld), die Northern Terriers vermelden en een soort kortbenige, hardharige honden beschrijven. de vos en de das ondergronds achterna. In 1774 sprak Oliver Goldsmith over een klein hol, met onwankelbare moed en een heldere stem.

In de wildernis van de Hooglanden, evenals aan de kust en in de Hebriden, werden de Terriers grootgebracht door edelen en boeren. Sommige verschillen verschenen in de soorten en kleuren, afhankelijk van de voorkeuren van elke fokker, in elke meest afgelegen hoek, maar het was pas in het begin van de negentiende eeuw dat de beschrijvingen deze variaties begonnen te noteren en dat de typen waren duidelijker getekend; zonder dat het vandaag mogelijk is om precies de oorsprong van elke huidige race te lokaliseren, als ze bovendien niet hetzelfde zijn. Liever naar het oosten (in het bijzonder Aberdeen), hebben zich honden met sterke lichamen, korte benen, grote hoofden, lange neuzen en harde tanden ontwikkeld. Hun oren waren klein en recht, hun haar was hard van zand naar zwart. Zij zouden de voorouders van de Schotse Terriër zijn. In de westelijke provincies hadden de honden, ook langbenig, het lichaam meer verzameld, nerveus, het haar langer; ze waren blijkbaar de voorouders van Cairn en West Highland. Op de Northwest-eilanden was er een derde type met een langere rug, sterkere structuur, lang haar, waaruit de Skye Terrier zou afdalen.

Vaak werden witte pups die in een nest geboren waren verdronken omdat ze dachten minder hard te werken dan gekleurde onderwerpen. Anders was er tot die tijd weinig fysieke verzorging van een hond zolang hij sterk genoeg en slim genoeg was om de klus te klaren. De boeren en jachtopzieners waren niet teder met hun honden, en er wordt bijvoorbeeld gezegd dat jonge Terriers in een kreek met een otter te maken hadden als bewijs van hun moed. Wie de kaak, behendigheid en kracht van een otter al heeft gezien, begrijpt de moeilijkheid van deze test. Tijdens de jacht hadden de honden te maken met felle spelletjes en vastberaden om zijn huid duur te verkopen. Het is daarom dat van de dappere honden die er vaak last van hadden. En het medicijn van het moment was nogal snel: toen een hond werd gescheurd, naaide zijn meester het met de grote draad en leefde. Wat betreft het jagen in de steenhopen, de rotsachtige heuvels waar het ongedierte zich verbergt (wat hun naam aan een van deze Terriërs gaf), was het ook gevaarlijk. De honden zaten er vaak in vast, in hun enthousiasme om het beest na te jagen, en slechts een vasten van meerdere dagen liet hen weggaan, uitgemergeld maar levend.

Maar de reputatie van de dappere Highland Terriers had al lang hun inheemse heide overstroomd. Zoals blijkt uit de voorzorgsmaatregelen die James I van Engeland (James VI van Schotland) heeft genomen toen hij koninklijke gift zes Witte Terriers van Argyll wilde sturen. De honden waren op verschillende boten begonnen (in het geval dat iemand zou zinken). De gelukkige ontvanger was niemand minder dan Henry IV. In 1839 zal het niet langer een koning zijn maar een kunstenaar (Sir Edwin Landseer) die een eerbetoon zal brengen aan de West Highland White Terrier door het te laten verschijnen op twee van zijn schilderijen, Highlands Dogs en Dignity and Impudence: elke verwarring over het ras van deze dieren zijn onmogelijk, zo dicht bij het Westie-type, zelfs vandaag nog.

De geschiedenis van het West Highland versmalt vervolgens rond een regio, Argyll County en een man, kolonel ED Malcolm van Poltalloch. Argyll, ten zuidwesten van het Grampian-gebergte, had de merkwaardige eigenaardigheid van het beschermen van een aantal geheel wilde soorten. Vossen, hazen en onberispelijke heideknollen moesten samengaan met de kleine witte terriërs, ook perfect gepigmenteerd en totaal vrij van albinisme. Malcolm de Poltalloch, die een vooraanstaande rasspecialist werd, was de eerste, niet te tolereren, maar op zoek naar de witte kleur in zijn nesten. In feite heeft deze grote jager per ongeluk een van zijn favoriete terriërs gedood, die hij niet kon onderscheiden in de rode struiken; hier is de kolonel, die vastbesloten is om alleen witte honden te hebben. Wit is niet precies de juiste kwalificatie, want, zoals T. Bell opmerkt in 1837, een gewone tint van Schotse terriers was wit, met room en zelfs lichtgeel. Dat waren de Terriers van de kolonel rond 1870, nadat hij erin geslaagd was zijn verschillende soorten Highland Terriers te creëren. Nogmaals, deze honden moesten eerst werken, en hun kleur, net als hun morfologie, kon het zich veroorloven om bij benadering te zijn. Het karakter, hij was koning, wat onze harde, turbulente, koppige en goed getemperde Westies verklaart. Let op de half rechtopstaande oren die soms op het moment verschenen.

Maar kolonel Poltalloch was niet alleen een jager, hij verstopte ook een geïnitieerde hondenhond en ging op pad om zijn terriërs te presenteren in tentoonstellingen. Dit was in 1890 en de verschillende Schotse races waren nog niet erg goed gedefinieerd. Al deze kleine duivels van werkhonden leefden naast elkaar in dezelfde categorieën, wat de verwarring en controverse verklaart over de namen die lang aan het ras zijn gegeven, zoals "Highland Terrier", "Poltalloch Terrier", "Pittenweem Terrier" , "Roseneath Terrier" en zelfs "White Scottish Terrier" of "Skye White Terrier". Er moet worden toegegeven dat er iets te verliezen viel. Deze beroemde "Roseneath Terriers" werden gepresenteerd in het Crystal Palace in 1899, dezelfde honden die West Highland White Terriers werden genoemd in Edinburgh in 1904. Het ras werd gelanceerd.

Twee jaar later werd de eerste Engelse Race Club opgericht en de standaard ontwikkeld. Dat jaar erkende de Kennel Club officieel Westie, maar deze was nog steeds ver verwijderd van de huidige honden. Pas op 18 november 1924 waren koppelingen tussen Cairn en Westie verboden en in 1928 werd de standaard van de tweede veranderd, vooral wat betreft de grootte. Tussen de oorlogen zouden de eerste stappen van het verzorgen van Terriers zijn, met uitzondering van de Cairn, die zijn aspect van ruige kleine duivel behield. Het succes was snel en de Westie werd snel gewaardeerd in het zuiden van Engeland en vervolgens geëxporteerd in de jaren zeventig.

Een verhaal van dappere en hardwerkende honden, die vandaag verleiden door hun kwaliteiten van hart en hun kleine, schurkachtige uiterlijk. Een mooi verhaal, kortom. Deze hond is een grote man in een miniformaat. Dit is, kort samengevat, het portret van de West Highland White Terrier. Klein, hij is, maar zonder concessies. En als zijn omvang hem niet toestaat zichzelf fysiek (en opnieuw) op te dringen, vult hij dit gebrek aan een karakter van vuur en beangstigt hij de sterkste door zijn vastberadenheid en moed. Natuurlijk is het zijn uiterlijk, maar hij heeft zoveel meer te bieden. Om het te kopen zonder het te weten, zou een ramp kunnen zijn, omdat deze duivel op zijn hoogtepunt een meester moet hebben.

Ten eerste is het een troef. Geen wonder voor een terriër, zeker, maar de Westie lijkt een genie te hebben om het evenement te creëren waar niets te zien is. Een beetje cabotine, laten we eerlijk zijn, het doet niets met de anderen, en het feit alleen al om het live te kijken is al een spektakel. In het huis, hij kent elke hoek, elk klein huisdetail dat een opwindend spel kan zijn, hij wandelt met trots en vertrouwen door zijn veld. Geen manier om de middag door te brengen om geknuffeld te worden. De Westie is een hond, geen speelgoed, en hij was snel om hem terug te bellen. Hij cultiveert ook een zekere onafhankelijkheid en blijft er alleen voor staan. Zelfs als zijn nieuwsgierigheid hem naar zijn meester duwt zodra hij op zijn hoogte (dicht bij de grond) werkt, is zijn aanwezigheid in het huis genoeg voor hem, en hij zal geduldig op hem kunnen wachten als hij afwezig is. Ook is hij de werkhond niet eeuwig gefixeerd op zijn missie, en hem laten gehoorzamen is al een grote prestatie. Omdat de Westie het leuk lijkt te vinden om niet in een categorie te vallen. Of anders moet het voor hem worden gecreëerd: grote vrijwillige hond vermomd als onschuldig klein hondje. Iedereen doet wat hij wil; hij is het daarmee eens, vooral als hij beslist.

De eigenwijze en enigszins eigenzinnige kant van de West Highland mag zijn grote bekwaamheden van genegenheid en gehechtheid aan zijn meester niet overschaduwen, op voorwaarde dat hij gerespecteerd wordt. Omdat, door schijnbaar niet voor hem te zorgen, laat de Westie hem niet echt van een zool. Bovendien, zelfs als hij probeert op deze momenten zo discreet mogelijk te zijn, wordt niemand voor de gek gehouden wanneer hij dichterbij komt op het puntje van de benen en neerstrijkt om te smeken om een streling, een klein vriendelijk gebaar. We kunnen Terrier zijn, we hebben nog steeds liefde nodig. In zijn racestijl verbergt de Westie een groot hart. Deze affectiviteit, hij zet het in de plaats van de kinderen, dat hij dol zal zijn op de gekte als ze goed opgevoed zijn en hem niet het haar aantrekken (anders zal het hen snel doen begrijpen dat hij geen hond is met laat jezelf gemarteld worden). Hij is altijd in voor echte games (niet om de "baballe" te melden) en voor wandelingen. De bosexcursies zijn wat hij verkiest, en hij zal niet de eerste moe zijn. Niets houdt hem tegen, noch de stammen van bomen die over de weg liggen, noch de gaten, noch de braamstruiken. Als een echte terriër bleef hij gevoelig voor elke game-achtige geur, en kan door het struikgewas rennen om een dier te achtervolgen dat een uur later weer verschijnt, modderig, uitgeput, maar opgetogen.

Zijn koppigheid kan ook worden gevoeld door katten en andere huisdieren. Daarom moet het elke agressie tegenover hen vanaf de kindertijd verbieden. Dit weerhoudt hem er niet van om perfect in staat te zijn zich te verbroederen met de kat van het huis, als hij er jong aan is gewend; dus, de charmante aanblik van Toutou et Minet delen, in slaap, een enkele mand zal niet zeldzaam zijn. Vinden zijn medeschepselen gunst in de ogen van deze prins? Over het algemeen, ja, het West Highland heeft een goede gezelligheid, maar het kan zijn sterke persoonlijkheid niet verbergen, en wat wrijving kan optreden als het op een grote hond velléitaire valt. Hij die denkt dat hij groot is, aarzelt niet om zijn tegenstander met verbazingwekkende zekerheid aan te vallen. Krachtig genoeg van nature, onderwerpt hij bereidwillig honden groter dan hij door zijn enige autoriteit. Het kan gebeuren dat een "beestachtig" het op zijn plaats zet, wat, verre van kalmerende Sir Westie, nogal opwindend. Kortom, hij is charmant zolang je hem niet probeert te irriteren.

Deze vrijwillige en onverschrokken houding, het Westen heeft ook een beetje in zijn reactie op een trainingspoging. Dit is waarom het essentieel is om voor zijn opleiding te zorgen terwijl hij nog steeds een puppy is die niet al te zeker van hem is. Niet om hem goede manieren te leren, zou hem snel veranderen in een klein despootje, schattig, maar soms moeilijk te verdragen. Deze hond is een sterke, en elke zwakte in zijn achting zou een ernstige vergissing zijn, evenals elke poging om van kracht te worden, die hij in zijn geheel zou verwerpen. Echter, de persoon die de ijzeren hand in de fluwelen handschoen glijdt en erop staat zonder openlijk te willen domineren, heeft een grote kans om een kleine metgezel te maken, charmant, ondeugend inderdaad, maar ook een actieve partner.

Omdat de Westie een slimme man is die, als hij het niet leuk vindt om zich in het openbaar te onderwerpen, snel begrijpt waar zijn interesse ligt bij een bepaalde meester. Een open ergernis zou hem dagenlang laten mokken, daarom zullen de zaken in een gezin worden geregeld, met een absolute bestendigheid tegen verboden en bevelen. Een dergelijke handeling die vandaag wordt goedgekeurd, zal morgen niet worden verdedigd (en omgekeerd), anders verliest de Westie alle vertrouwen in de degelijkheid van zijn meester en zal hij hem niet langer herkennen als zijn beschermer en vriend. Er moet daarom weinig gevraagd worden, maar er moet naar worden geluisterd. Het Westen is geen hond die blij is met een permanente orderuitvoering, maar het is van essentieel belang om zijn gehoorzaamheid te verkrijgen als hij maar een paar keer wordt gevraagd: geen kwestie van op een verzoek zonder antwoord te blijven. Dan feliciteren we hem hartelijk; hij zal binnenkort liefkozingen aan de grote stem prefereren. Zeer intelligent, de Westie kan, als hij heeft besloten, verrast worden door zeer coöperatief te zijn en zelfs te genieten van sporten zoals behendigheid. In deze discipline, waar hond en meester een reeks hindernissen volgen, in harmonie en zonder dwingende bevelen, zal het Westen waarschijnlijk zijn evenwicht vinden door de helft van een team te worden en niet slechts een ondergeschikte. Wat de activiteit ook is die zijn leraren zullen kiezen om met hem te delen, het belangrijkste is om een vrijwillige samenwerking tot stand te brengen die hem zo gelukkig zal maken als ze zijn.

Het Westen was vroeger exclusief een landhond en wordt nu een van de favoriete stadsbewonersrassen vanwege de kleine omvang en het rustieke karakter ervan. Het is daarom essentieel dat zijn ritme van het leven in overeenstemming is met zijn temperament en zijn evenwicht bewaart. Natuurlijk is er geen sprake van hem te beperken tot krappe kamers door hem voor elke oefening zijn drie dagelijkse hygiënische wandelingen te geven. Echter, met regelmatige uitstapjes in een groene ruimte, lang genoeg om hem echt fysiek bezig te houden, zal hij heel blij zijn als de tijd daar is om terug te keren naar het appartement. Na de inspanning, het comfort en het tapijt houdt het zeker evenveel van het stro, als het goed is aangepast aan de stad. Niettemin zullen sessies van echte campagne hem het grootste goed doen, en het zou in strijd zijn met zijn aard om zijn onberispelijke witheid te willen behouden door hem te verbieden in de modder te rennen en in plassen te spelen.

Een woord over de waarde van de West Highland White Terrier als alarmbel. Laat een vreemdeling aan de poort of aan de deur verschijnen, en het lijdt geen twijfel dat de heldere, hoge stem van de Westie zal worden gehoord. Natuurlijk is hij geen echte waakhond, want (gelukkig) is hij betrekkelijk sociaal met vreemden, maar hij zal niet nalaten te blaffen om een onverwachte aanwezigheid aan te geven. Deze West Highland is een echt karakter.

Onweerstaanbaar met zijn ondeugende uiterlijk, vertederend door zijn onafhankelijke maar aanhankelijke karakter, praktisch dankzij de zakmaat, het is echt de hond van de jaren tachtig. Wens hem deze grote publieke gunst te behouden en een van de favorieten te zijn van het twintig-en-twintig-decennium. Hij verdient het.

Gegevens: Ook beschikbaar:; Laatst bijgewerkt: 23 januari 2024; Hits: 184

West Highland White Terrier