Was het maar anders geweest...

Ik herinner me niet veel meer van de plaats waar ik geboren ben. Het was erg klein en donker en mensen speelden nooit met ons. Ik herinner me mama en haar zachte vacht, maar ze was vaak ziek en erg mager. Ze had bijna geen melk voor mij en mijn broers en zussen. Ik herinner me dat veel van hen zijn gestorven, ik mis ze zo erg.

Ik herinner me nog goed de dag dat ik bij mijn moeder werd weggehaald. Ik was zo verdrietig en bang, mijn melktanden begonnen door te komen en ik had bij mijn moeder moeten blijven. Maar ze was zo ziek en de mensen bleven maar zeggen dat ze geen geld hadden en dat ze genoeg hadden van de 'rotzooi' die mijn zus en ik maakten. Dus werden we in een kooi gestopt en meegenomen. Alleen wij tweeën.

We kropen dicht tegen elkaar aan en waren bang, maar weer geen mensenhanden om ons te strelen en lief te hebben. Zoveel verschillende plaatsen, zoveel verschillende geluiden! We zijn in een winkel waar veel andere dieren zijn. Sommigen huilen, anderen kreunen!

Mijn zus en ik zitten opgesloten in een kleine kooi en ik hoor andere puppies. Ik zie mensen naar me kijken. Ik hou van kleine kinderen, ze lijken zo vriendelijk en leuk. Wat zouden ze graag met mij spelen!

De hele dag zitten we opgesloten in ons kleine kooitje, soms kloppen mensen op het raam en laten ze ons schrikken, soms worden we naar buiten gebracht om aan mensen getoond te worden. Sommigen zijn aardig, anderen doen ons pijn. We horen altijd: Oh, wat zijn ze leuk! Ik wil er ook een! Maar ze nemen ons niet mee.

Mijn zusje is gisteravond gestorven toen het donker was in de winkel. Ik legde mijn hoofd op haar zachte vacht en voelde het leven uit haar slanke lijfje wegglippen. Ik had gehoord dat ze ziek was en dat ik met "korting" verkocht kon worden zodat ik snel de winkel uit kon. Ik denk dat mijn gekreun het enige teken van verdriet was toen haar kleine lijfje uit de kooi werd gehaald en weggegooid.

Vandaag kwam er een familie die me kocht! Wat een gelukkige dag! Het is een leuke familie, ze wilden me echt hebben! Ze kochten een schaal en wat eten voor me en het kleine meisje gaf me een dikke knuffel. Ik hou zoveel van haar.

Mama en papa zeggen dat ik een lieve puppy ben! Ze noemden me "Ange". Ik gaf mijn nieuwe vrienden kusjes. De familie zorgt goed voor me, ze zijn aardig, zachtaardig en teder. Ze leren me zachtjes en geduldig wat ik wel en niet mag doen, ze geven me heerlijk eten en heel veel liefde! Het enige wat ik wil is het hen naar de zin maken. Ik vind de kleine meid heel aardig en ik vind het heerlijk om met haar te spelen en te rennen.

Vandaag zijn we naar de dierenarts geweest. Het is niet zo'n leuke plek en ik was erg bang. Ze gaven me een paar injecties, maar mijn beste vriendin, het kleine meisje, hield me zo teder vast en verzekerde me dat alles in orde was, dus ik kalmeerde. De dierenarts moet verdrietige woorden tegen mijn familie hebben gezegd, want ze keken sip.

Ik hoorde de dierenarts dingen zeggen als... "er is iets mis met mijn hart" en... "het komt door mensen die fokken zonder na te denken of te geven om de gezondheid van de dieren". Ik weet niet wat dat betekent, maar het maakt me verdrietig om mijn familie zo ongelukkig te zien, maar ondanks dat blijven ze van me houden en ik moet zeggen dat het gevoel wederzijds is.

Ik ben nu zes maanden oud, andere puppies van mijn leeftijd zijn erg sterk en kwiek, ik zou graag zo willen zijn. Maar er is altijd die pijn die het me moeilijk maakt om te rennen en te spelen met mijn geliefde kleine meid. Ik vind het moeilijk om adem te halen.

Ik doe mijn best om een sterke puppy te zijn, maar het is moeilijk. Het doet pijn in mijn hart om mijn kleine meisje zo verdrietig te zien en om mama en papa te horen zeggen "misschien is het haar tijd om te gaan".

Ik ben al een paar keer bij de dierenarts geweest en het nieuws is nooit goed. Ze hebben het altijd over aangeboren afwijkingen. Het enige wat ik wil is de zon voelen, rondrennen, spelen en mijn familie knuffelen.

Vannacht was het moeilijkst en de pijn wordt steeds ondraaglijker. Ik kan amper opstaan om te drinken. Ze hebben me in de auto gezet... voor de laatste keer.

Iedereen rouwt en ik begrijp niet waarom. Ben ik ongehoorzaam geweest? Ik probeer goed en aardig te zijn.

Wat heb ik verkeerd gedaan? Oh, ging deze pijn maar weg! Kon ik de tranen van het kleine meisje maar laten verdwijnen. Ik probeer te gaan liggen en haar handje te likken, maar ik kan alleen maar gillen van de pijn.

De tafel bij de dierenarts is koud. Ik ben zo bang. Mensen knuffelen me allemaal, huilen en ik voel hun tranen op mijn zachte vacht. Ik voel hun liefde en hun verdriet.

Ik lik zachtjes over hun handen, zelfs de dierenarts lijkt vandaag niet onaardig te zijn. Hij is teder en ik voel een verlichting van mijn pijn. Het kleine meisje houdt me zachtjes vast en ik bedank haar voor al haar liefde. Ik voel een prikje in mijn voorpoot, de pijn gaat weg en ik voel rust over me komen. Zachtjes lik ik haar handen.

Mijn zicht wordt wazig en als in een droom zie ik mijn moeder en mijn broers en zussen in de verte, in een groene ruimte. Ze vertellen me dat daar geen pijn is, alleen vrede en geluk. Ik neem afscheid van mijn familie op de enige manier die ik ken, met een zachte kwispel van mijn staart en een zacht duwtje met mijn neus. Ik had gehoopt nog vele, vele jaren bij hen te mogen zijn, maar het lot besliste anders. "Zie je," zei de dierenarts, "puppy's die in dierenwinkels worden verkocht, komen niet van fokkers met verantwoordelijkheidsgevoel".

De pijn is nu gestopt en ik weet dat het nog jaren zal duren voordat ik mijn geliefde familie weer zal zien. Was het maar anders geweest...