 |
|
Berger de Beauce Standard FCI Nº 44
|
|
|
Origine
|
|
France |
Groupe
|
|
Groupe 1 Chiens de berger et de bouvier (sauf chiens de bouvier suisse) |
Section
|
|
Section 1 Chiens de berger |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
lundi 25 novembre 1963 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
mardi 01 août 2023 |
Dernière mise à jour
|
|
mardi 19 septembre 2023 |
In English, this breed is said
|
 |
Beauce Sheepdog |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Berger de Beauce |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pastor de Beauce |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Berger de Beauce |
Utilisation
|
Chien de berger et de garde. |
|
Bref aperçu historique
|
Chien de Beauce, Beauceron et Bas-Rouge sont les noms retenus à la fin du XIXème siècle pour désigner ces anciens chiens de berger français de plaine, de même type, à face rase, au poil dur et court dont les oreilles étaient écourtées. Le corps était marqué de feu, notamment aux extrémités des quatre pattes, ce qui avait incité les éleveurs d’alors à appeler ces chiens « Bas-Rouge ». La robe était ordinairement noir et feu mais il existait aussi des chiens gris ou entièrement noirs, même entièrement fauves. Ces chiens étaient élevés et sélectionnés pour leur aptitude à conduire et à garder les troupeaux. |
Aspect général
|
Le Beauceron est un chien de grande taille, solide, rustique, puissant, bien charpenté et musclé, sans lourdeur. |
Proportions importantes
|
Le Berger de Beauce est un chien médioligne. La longueur du corps, de la pointe de l’épaule à la pointe de la fesse doit être légèrement supérieure à la hauteur au garrot. La tête est longue : 2/5 de la hauteur au garrot. La largeur du crâne et la hauteur de la tête sont légèrement inférieures à la moitié de à la longueur de la tête. Le crâne et le chanfrein sont de même longueur. |
Comportement / caractère
|
Chien d’un abord franc et sans peur. L’expression est franche, jamais méchante ni peureuse ni inquiète. Le caractère du Beauceron doit être sage et hardi. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
La tête est bien ciselée avec des lignes harmonieuses. Vues de profil, les lignes du crâne et du chanfrein sont sensiblement parallèles. |
Crâne
|
|
Plat ou légèrement arrondi d’un côté à l’autre. Le sillon médian est peu accusé, la crête occipitale est apparente au sommet du crâne. |
Stop
|
|
Peu accusé, à égale distance de l’occiput et de l’extrémité du museau. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
En rapport avec le museau, bien développée, jamais fendue et toujours noire. |
Museau
|
|
Ni étroit ni pointu. |
Lèvres
|
|
Fermes et toujours bien pigmentées. La lèvre supérieure doit venir couvrir la lèvre inférieure sans ballotter. A leur commissure, les lèvres doivent former un très léger commencement de poche qui doit rester ferme. |
Mâchoires et dents
|
|
Denture forte présentant un articulé en ciseaux. |
Yeux
|
|
Horizontaux, de forme légèrement ovales. L’iris doit être marron foncé, en tout cas, jamais plus clair que noisette foncé même si les feux sont clairets. Pour la variété arlequin, l’œil vairon est admis. |
Oreilles
|
|
Haut placées. Les oreilles sont semi-dressées ou tombantes. Elles ne doivent pas être plaquées contre les joues. Elles se présentent plates et plutôt courtes. La longueur de l’oreille doit être égale à la moitié de la longueur de la tête. |
Cou
|
Bien musclé, d’une bonne longueur, raccordé harmonieusement aux épaules. |
Corps
|
Garrot
|
|
Bien marqué. |
Dos
|
|
Le dos est droit. |
Rein
|
|
Le rein est court, large et bien musclé. |
Croupe
|
|
La croupe est peu inclinée. |
Poitrine
|
|
Le périmètre thoracique dépasse la hauteur au garrot de plus de 1/5. La poitrine descend bien jusqu'à la pointe du coude. Elle est large, haute et longue. |
Queue
|
Entière, portée bas, elle descend au moins jusqu'à la pointe du jarret, sans déviation, formant un léger crochet en forme de J. En action, la queue peut être portée au plus haut dans le prolongement de la ligne de dessus. |
Membres antérieurs
|
Généralités
|
|
Ils sont bien d’aplombs, vus de face et de profil. |
Epaules
|
|
Obliques et moyennement longues. |
Avant-bras
|
|
Musclés. |
Pieds antérieurs
|
|
Forts, ronds, compacts. Les ongles sont toujours noirs. Les coussinets sont durs mais cependant élastiques. |
Membres postérieurs
|
Généralités
|
|
Bien d’aplomb vus de profil et de derrière. |
Cuisses
|
|
Large et musclée. |
Jarret
|
|
Fort, descendu pas trop près de terre, la pointe se situant aux environs de ¼ de la hauteur du chien au garrot, formant avec la jambe un angle bien ouvert. |
Métatarse
|
|
Les métatarses sont presque verticaux, légèrement en arrière de la pointe de la fesse. |
Pieds postérieurs
|
|
Forts, ronds, compacts. Ergots : Par tradition, les bergers ont tenus à conserver le double ergot. Les ergots forment des pouces bien séparés avec ongles, assez près du pied. |
Allures
|
Souples et dégagées. Les membres restent bien en ligne. Le Berger de Beauce doit avoir un trot allongé avec une bonne amplitude du mouvement. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Ras sur la tête, fort, court, gros, ferme et couché sur le corps, de 3 à 4 cm de long. Les fesses et le dessous de la queue sont légèrement mais obligatoirement frangés. Sous-poil court, fin, dense et duveteux, de préférence gris-souris, très serré, qui n’apparaît pas au travers du poil de couverture. |
Couleur du poil
|
|
Noir et feu (noir marqué de fauve) : Bas rouges. La couleur noire est très franche, les feux doivent être écureuil. Les marques feu se répartissent comme suit : • pastilles au dessus des yeux • sur les côtés du museau, diminuant progressivement sur les joues sans jamais atteindre le dessous de l’oreille • au poitrail ; deux taches sont préférées • la gorge • sous la queue • sur les membres, se perdant progressivement en montant sans toutefois envahir plus de 1/3 du membre, montant un peu plus haut à l’intérieur des membres. Arlequin (bleu bigarré marqué de fauve) : Gris, noir et feu, la robe est en parties égales gris et noir, les taches étant bien réparties, avec parfois plus de noir que de gris. Même répartition des feux que pour la variété noir et feu. Tache blanche discrète tolérée au poitrail. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Mâles : 65 cm à 70 cm au garrot. Femelles : 61 cm à 68 cm au garrot. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou très peureux.
Taille sortant des limites du standard.
Ossature très légère.
Oeil trop clair, ou vairon (sauf pour les arlequins).
Truffe fendue, de couleur autre que noire, ladre.
Prognathisme avec perte de contact, absence de 3 dents et plus (les PC1 ne sont pas prises en compte).
Oreilles naturelles totalement dressées et fermes.
Membres postérieurs excessivement panards.
Ergot simple ou absence totale d’ergots aux membres postérieurs.
Queue écourtée ou enroulée sur le dos. Robe :
Couleur et texture autres que définies par le standard.
Absence totale de feux.
Poil hirsute.
Nette tache blanche, bien visible au poitrail. Variété arlequin :
Trop de gris, noir d’un côté, gris de l’autre, tête toute grise (absence de noir). |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Contrairement à ce que suggère son nom officiel, le Beauceron, ou Bas-Rouge, n'est pas plus né en Beauce que le Briard n'est originaire de Brie. Ces appellations dénuées de valeur scientifique ne furent retenues à la fin du siècle dernier que parce qu'elles permettaient de distinguer de façon commode deux chiens issus d'un même groupe originel très ancien, celui des Bergers français de plaine. Différentes par leur morphologie et par leur robe ; l'une était à poil plutôt long et l'autre à poil plutôt court ; ces deux variétés s'étaient développées pour répondre à des besoins distincts, comme l'explique bien cet extrait du Cours d'agriculture publié en 1809 par l'abbé Rozier : « Dans les pays de plaine, de coteaux découverts et dans les promenades de jour des bêtes de laine, le chien de Brie est celui qui est employé. Pour les pays de bois ou de montagne accidentés ou parsemés d'épais buissons et pour la garde de nuit, enfin pour tous les lieux et les moments qui favorisent la voracité des loups, les bergers devront joindre au chien de Brie des défenseurs plus robustes, des mâtins de forte race. Un bon mâtin est vif, hardi, capable d'attaquer et de terrasser un loup. »
Et l'abbé poursuivait, nous donnant la première description précise de ce qui pourrait être l'ancêtre de notre Beauceron : « Ces qualités se rencontrent dans les mâtins au poil fourni et épais, aux yeux et aux narines noires, aux lèvres d'un rouge obscur, à la tête forte, au front large, au col gros, aux grandes jambes, aux doigts écartés, aux ongles durs et courts. L'éducation de ce chien n'est pas la même que celle du chien de Brie. Elle doit l'animer au combat. »
Il ne faudrait pas déduire de ce qui précède que les deux « races» décrites par l'abbé Rozier étaient déjà fixées. Bien au contraire, la plus grande diversité ; pour ne pas dire la plus grande hétérogénéité ; devait alors régner au sein de chacune d'entre elles. Mais il est clair qu'une forme de sélection efficace, bien qu'empirique, avait déjà été pratiquée de longue date par les bergers et les éleveurs de bétail pour aboutir à la création de deux chiens différents, voués, pour l'un, à la conduite du troupeau et, pour l'autre, à sa garde et à sa défense. La première exposition canine Française, organisée en 1863 au Jardin d'acclimatation de Paris dans le cadre de l'Exposition universelle, fut très révélatrice à cet égard, comme en témoigne le rapport officiel rédigé à cette occasion par M. de Quatrefages, membre éminent de l'Institut, qui relève : « La variété qui comprenait le plus grand nombre d'individus était celle de ces chiens de haute taille, à oreilles droites, à poil noir et fauve, ayant toutes les formes du loup qu'ils sont appelés à combattre. Deux individus représentaient la variété griffonne à forme de barbet. Il s'agirait là évidemment du chien de Brie. »
Cette distinction entre le Briard et cet autre chien, non nommé mais dont on pressent qu'il ne peut qu'être la préfiguration de notre Bas-Rouge, est reprise vingt ans après par Pierre Mégnin dans son célèbre ouvrage Le Chien, histoire, hygiène, médecine. Mégnin, vétérinaire militaire dont les travaux sur les Bergers français furent aussi déterminants pour ces races que les recherches d'un Von Stephanitz sur le Berger Allemand ou d'un Heim sur les Bouviers suisses, cite en effet aux côtés du chien de Brie une variété « de grande taille ; jusqu'à 75 cm ; à poil de moyenne longueur, fauve en dessous, brun ou presque noir sur le dos et sur la tête ».
En 1888, dans les colonnes du journal L’Eleveur qu'il a lui-même créé, Mégnin introduit pour la première fois l'appellation « Berger de Beauce » pour décrire l'ancien type à tête et extrémités rases. En 1893, dans une conférence prononcée à la Société d'acclimatation, il emploie à nouveau ce terme et déclare : « Nous avons en France au moins quatre races de berger : le vieux chien de berger français, que nous avons nommé chien de Beauce, le chien de Brie, le chien du Languedoc et le chien des Alpes ou des Pyrénées. »
Les expositions canines organisées à partir de cette date reprennent cette terminologie, et prévoient dès lors deux catégories, l'une pour les sujets à poil long, l'autre pour les chiens à poil court. Mais c'est en 1896 seulement que l'on se préoccupa d'unifier le type dans chaque variété, et que fut constituée à l'instigation d'un certain Sauret, industriel d'Elbeuf passionné par les travaux de Mégnin, une commission chargée de déterminer les qualités qu'il convenait de fixer chez les Bergers français de plaine. Réunie dans la grande salle du marché des abattoirs de La Villette sous la présidence d'un éleveur, Emmanuel Boulet, cette commission était composée de personnalités en vue, parmi lesquelles MM. Menaut, inspecteur général au ministère de I'Agriculture, Dechambre, professeur de zootechnie à l'Ecole vétérinaire d'Alfort, Edwars, directeur du Museum d'histoire naturelle, et de nombreux vétérinaires, éleveurs et agriculteurs. C'est à cette occasion que furent adoptés définitivement les noms de Berger de Beauce et de Berger de Brie.
Un an plus tard, Emmanuel Boulet fonde le Club français du Chien de Berger, avec l'appui et les subventions du ministère de l'Agriculture, et fait adopter un premier standard du Beauceron, d'ailleurs assez éloigné de celui que nous connaissons aujourd'hui. S'il institue des normes officielles, ce standard ne fait pas pour autant disparaître toute dissension, et jusqu'aux années vingt amateurs et éleveurs s'opposeront sur de nombreux points, notamment la longueur et la texture du poil, la couleur de la robe, et surtout la taille idéale. La création, le 24 avril 1911, de l'Association des amis du Beauceron, à l'instigation d'un spécialiste incontesté, M. Siraudin, et de deux vétérinaires célèbres, les docteurs Héroult et Mégnin, permet d'apaiser les controverses et amorce l'évolution du Beauceron vers son type d'aujourd'hui: celui d'un chien à poil « court, gros et lisse » et à taille raisonnable, ce qu'écrivait Siraudin lui-même dans Le Chien de Berger de Beauce, un ouvrage qui allait devenir la bible des amateurs : « Il ne faut pas chercher à faire trop grand, 0,65 m de hauteur est bien suffisant. Passé ces mesures, le chien devient trop grand pour un gardien de troupeau. Il est lourd et de plus inapte pour le service de la sentinelle. »
Mis en sommeil pendant la Grande Guerre (conflit au cours duquel le Beauceron rendra d'ailleurs de grands services aux armées comme estafette, sentinelle, chien de patrouille, d'attaque, de trait, ou même auxiliaire sanitaire), le Club reprend ses activités en 1920, sous l'impulsion du docteur Hérout et de son président, M. Dretzen. Un nouveau standard est rédigé par le professeur Paul Dechambre, et est adopté en 1921 ; il est à la base de celui en vigueur actuellement.
L'élevage fera dès lors des progrès constants, tant sur le plan de la quantité que sur celui de la qualité des sujets produits. Le Beauceron est à présent l'un des chiens les plus appréciés dans notre pays, car cet ancien chasseur de loups et conducteur de troupeaux a su se reconvertir dans une profession ou le travail ne manque pas: celle de chien de garde et de défense, qu'il exerce d'ailleurs avec talent, puisque, après une période de « passage à vide », il a remporté plusieurs titres de champion de France dans les concours spécialisés. Des résultats à la mesure de ses qualités premières: équilibre, courage et rusticité.
Comme tous les chiens de berger qui ont réellement travaillé ; ou qui travaillent encore ; le Beauceron est solide, endurant, acharné à la tâche. Tout le contraire en somme d'un animal de salon. Mais sous ses dehors rugueux, voire inquiétants, il est en fait très sociable, curieux, sans méfiance excessive, et il sait se montrer indifférent à ce qui ne le gêne ni ne l'effraie. Doté d'un naturel indépendant, il n'en témoigne pas moins d'un attachement total à son maître. Encore faut-il que ce dernier ait su mériter son respect. Avec le Bas-Rouge, plus peut-être qu'avec d'autres chiens, il faut en effet savoir doser avec discernement affection et fermeté, récompense et punition.
Intelligent, possédant une mémoire sans faille, le Beauceron n'acceptera jamais la contrainte imbécile, mais il accomplira sans rechigner les missions les plus rudes, à la condition qu'il ait le sentiment de plaire ainsi à son maître.
Faut-il s'en étonner chez un animal à qui bergers et conducteurs de troupeaux confiaient jadis la surveillance de leur cheptel et de leur ferme ? Le Beauceron est un gardien né, et malheur à celui qui tentera de s'introduire sans y avoir été invité sur le territoire qu'il défend. Sa morphologie, sa taille, sa puissance font de lui le plus efficace et le plus dissuasif des cerbères. Si l'on ajoute à cela sa rusticité naturelle qui lui permet de vivre et de coucher à l'extérieur pour peu qu'on lui aménage une niche confortable, on comprend pourquoi il est l'un des chiens les plus appréciés des propriétaires de villas ou de pavillons isolés. Il ne faut pas pour autant le tenir à l'écart de la maison, ni lui refuser systématiquement l'entrée de l'habitation familiale. Comme tous les chiens de bergers, qui, par définition, ont toujours partagé la vie de l'homme, le Beauceron a besoin de la présence de ses maîtres. Et c'est en vivant à leurs côtés dès son plus jeune âge qu'il trouvera l'équilibre indispensable à son bonheur et à celui de son entourage.
Le Beauceron n'aime guère l'oisiveté et la mollesse. Mieux vaut donc éviter d'en acquérir un si l'on mène une vie sédentaire en appartement. Ce sportif hyperactif a, par nature, besoin de se sentir utile. Garder un jardin, une maison, accompagner son maître sur son lieu de travail, dans ses déplacements et ses promenades, chez des amis, être son complice dans la pratique de son sport favori, la vie quotidienne nous offre mille et une occasions de lui faire comprendre qu'il fait partie de la famille et que celle-ci compte sur lui.
Avec les enfants, le Beauceron se montre prudent et réservé, mais il n'a rien de la peluche vivante qui attire tant les plus petits - une caractéristique qui le rapproche d'ailleurs du Berger Allemand. En revanche, il peut devenir un vrai partenaire pour les plus grands, pourvu que ces derniers aient compris qu'un chien n'est pas un jouet, mais un animal doté d'une personnalité et d'une certaine autonomie. |
 |
|
Beauce Sheepdog FCI Standard No. 44
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
John Miller, Raymond Triquet |
Group
|
|
Group 1 Sheepdogs and Cattle Dogs (except Swiss Cattle Dogs) |
Section
|
|
Section 1 Sheepdogs |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Monday 25 November 1963 |
Publication of the official valid standard
|
|
Tuesday 01 August 2023 |
Last update
|
|
Tuesday 19 September 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Berger de Beauce |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Berger de Beauce |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pastor de Beauce |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Berger de Beauce |
Usage
|
Sheepdog and Guard Dog. |
|
Brief historical summary
|
"Beauce Dog", "Beauceron" and "Red-Stocking" were the names chosen at the end of the XIX century to designate these ancient French Sheepdogs of the plains, all of the same type, with smooth hair on the head, a harsh, short coat and ears normally cropped. The body had tan markings, notably at the extremities of the four legs, which led the breeders at that time to call these dogs "Red-Stockings". The coat was commonly black and tan but there were also grey, entirely black and even wholly tan dogs. These dogs were bred and selected for their aptitude to conduct and guard flocks of sheep. |
General appearance
|
The Beauce Sheepdog is big, solid, hardy, powerful, well built and muscular, but without lumber. |
Important proportions
|
The Beauce Sheepdog is medium in all its proportions. The length of the body from the point of the shoulder to the point of the buttock should be slightly greater than the height at the withers. The head is long : 2/5 the height at the withers. The height and width of the head are slightly less than half its total length. The skull and muzzle are of equal length. |
Behaviour / temperament
|
Frank approach and self-assured. The expression is candid, never mean timid or worried. The character of the Beauceron should be gentle and fearless. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
The head is well chiselled with harmonious lines. Seen in profile, the top lines of skull and muzzle lie roughly in parallel planes. |
Skull
|
|
Flat or slightly rounded from one side to the other. The median groove is only slightly marked, the occipital protuberance can be seen on the summit of the skull. |
Stop
|
|
The stop is only slightly pronounced and is equidistant from the occiput and the end of the muzzle. |
Facial region
|
Nose
|
|
Proportionate to the muzzle, well developed, never split and always black. |
Muzzle
|
|
Neither narrow or pointed. |
Lips
|
|
Firm and always well pigmented. The upper lip should overlap the lower without any looseness. At their commissure, the lips should initiate a very slight pouch which should stay firm. |
Jaws and teeth
|
|
Strong teeth with a scissor bite. |
Eyes
|
|
Horizontal, slightly oval in shape. The iris should be dark brown, and in any case never lighter than dark hazel even if the tan is light coloured. For the harlequin variety, wall eyes are admitted. |
Ears
|
|
Set high. Ears are half-pricked or drop-ears. They should not be plastered against the cheeks. They are flat and rather short. The length of the ear should be half the length of the head. |
Neck
|
Muscular, of good length, united harmoniously with the shoulders. |
Body
|
Withers
|
|
Quite visible. |
Back
|
|
The back is straight. |
Loin
|
|
The loin is short, broad and well muscled. |
Croup
|
|
The croup is only slightly inclined. |
Chest
|
|
The girth of the chest is greater than the height at the withers by more than one fifth. The chest is well let down to the point of the elbow. It is wide deep and long. |
Tail
|
Whole, carried low, it reaches at least to the hock, without deviating, forming a slight hook in the form of a "J". When in action, the tail can be carried higher, an extension of the top line. |
Forequarters
|
Generality
|
|
Upright when seen from the front or in profile. |
Shoulders
|
|
Sloping and moderately long. |
Forearm
|
|
Muscled. |
Forefeet
|
|
Large, round, compact. The nails are always black. The pads are hard but nevertheless resilient. |
Hindquarters
|
Generality
|
|
Upright when seen from profile and from behind. |
Upper thigh
|
|
Wide and muscled. |
Metatarsus
|
|
Vertical, slightly further back than the point of the buttock. |
Hock
|
|
Substantial, not too close to the ground, the point situated roughly at ¼ the height at the withers, forming a well open angle with the second thigh. |
Hind feet
|
|
Large, round, compact. Dewclaws : By tradition, shepherds are much attached to the conservation of double dewclaws. The dewclaws form well separated "thumbs" with nails, placed rather close to the foot. |
Gait and movement
|
Supple and free. The limbs move well in line. The Beauce Sheepdog should have an extended trot with long reaching movement. |
Coat
|
Hair
|
|
Smooth on the head, short, thick, firm and lying close to the body, 3 to 4 cm in length. The buttocks and the underside of the tail are lightly but obligatorily fringed. The undercoat is short, fine, dense and downy, preferably mouse grey, very close, and can’t be seen through the top coat. |
Colour
|
|
Black and tan (Black with tan markings) : Red stockings. The black is pure black and the tan, red squirrel coloured. The tan markings are distributed as follows : • Spots over the eyes. • On the sides of the muzzle, diminishing gradually on the cheeks, never attaining under the ear. • On the chest, preferably two spots. • Under the neck. • Under the tail. • On the legs, disappearing progressively while rising, without covering in any case more than 1/3 of the leg and rising slightly higher on the inside. Harlequin (blue-mottled with tan markings) : Grey, black and tan, the coat being black and grey in equal parts, the spots well distributed, with sometimes a predominance of black. The tan markings are the same as for the black and tan. A faint while spot on the chest is tolerated. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
Male from 65 cm to 70 cm, female from 61 cm to 68 cm. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy.
Size outside the standard limits.
Too light-boned.
Eyes too light, or wall eyes (except for harlequins).
Split nose, of a colour other than black, with unpigmented areas.
Overshot or undershot with loss of contact, absence of 3 or more teeth (the first premolars not counting).
Natural ears carried totally upright and firm.
Rear feet turned excessively to the exterior.
Simple dewclaws or absence of dewclaws on hind legs.
Shortened tail or tail carried over the back. Coat :
Colour and texture other than those defined by the standard.
Complete absence of tan markings.
Shaggy coat.
Well defined, quite visible white spot on chest. For the harlequin variety :
Too much grey, black on one side and grey on the other, head entirely grey (absence of black). |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
Contrary to what its official name suggests, Beauceron, or Bas-Rouge, is no more born in Beauce than Briard is from Brie. These appellations devoid of scientific value were retained at the end of the last century only because they allowed to distinguish in a convenient way two dogs coming from the same very old original group, that of the French Shepherds of plain. Different in their morphology and in their dress; one was rather long-haired and the other rather short-haired; these two varieties had developed to meet distinct needs, as this extract from the Cours d'agriculture published in 1809 by Father Rozier explains: "In lowland countries, on open hillsides, and in day of the beasts of wool, the dog of Brie is the one which is used. For countries of wood or mountain hilly or strewn with thick bushes and for the night guard, finally for all the places and the moments which favor the voracity of the wolves, the shepherds will have to join to the dog of Brie more robust defenders, mastiffs of strong race. A good man is quick, bold, capable of attacking and slaying a wolf."
And the abbe pursued, giving us the first precise description of what could be the ancestor of our Beauceron: "These qualities are found in the mastiffs furnished with thick hair, the black eyes and nostrils, the lips of a dark red, with a strong head, a broad forehead, a large collar, large legs, spreading fingers, hard and short nails. The education of this dog is not the same as that of Brie's dog. She must animate him in combat."
It should not be deduced from the foregoing that the two "races" described by Father Rozier were already fixed. On the contrary, the greatest diversity; not to say the greatest heterogeneity; then had to reign in each one of them. But it is clear that an effective, though empirical, form of breeding has long been practiced by shepherds and cattle breeders to lead to the creation of two different dogs, dedicated to one of them. the conduct of the flock and, for the other, its guard and defense. The first French canine exhibition, organized in 1863 at the Jardin d'acclimatation in Paris as part of the Universal Exhibition, was very revealing in this respect, as evidenced by the official report written on this occasion by M. de Quatrefages, eminent member. of the Institute, which states: "The variety which included the greatest number of individuals was that of these dogs of tall size, with straight ears, with black hair and fawn, having all the forms of the wolf which they are called to fight. Two individuals represented the barbed scribe variety. This would obviously be Brie's dog."
This distinction between the Briard and this other dog, not named but which we sense that it can only be the prefiguration of our Bas-Rouge, is repeated twenty years later by Pierre Mégnin in his famous book The Dog, history, hygiene , medicine. Megin, a military veterinarian whose work on the French Shepherds was as determining for these breeds as the research of a Von Stephanitz on the German Shepherd or a Heim on Swiss Bouviers, quotes in fact alongside the dog Brie a variety " large size ; up to 75 cm; medium length, tawny below, brown or almost black on the back and on the head ".
In 1888, in the columns of the newspaper L'Eleveur that he himself created, Mégnin introduced for the first time the name "Berger de Beauce" to describe the old type with head and sharp edges. In 1893, in a lecture pronounced at the Society of Acclimatization, he again uses this term and declares: "We have in France at least four breeds of shepherd: the old French sheepdog, which we have named dog of Beauce, the dog of Brie, the dog of the Languedoc and the dog of the Alps or the Pyrenees."
Dog shows organized from this date use this terminology, and therefore provide for two categories, one for long-haired subjects and the other for short-haired dogs. But it was only in 1896 that there was concern to unify the type in each variety, and that was constituted at the instigation of a certain Sauret, industrialist of Elbeuf passionate about the work of Mégnin, a commission charged to determine the qualities which should be fixed in the plain French Shepherds. Gathered in the big hall of the abattoir market of La Villette under the chairmanship of a breeder, Emmanuel Boulet, this commission was made up of prominent personalities, among whom MM. Menaut, Inspector General at the Ministry of Agriculture, Dechambre, Professor of Animal Science at Alfort Veterinary School, Edwars, Director of the Museum of Natural History, and many veterinarians, breeders and farmers. It was on this occasion that the names of Berger de Beauce and Berger de Brie were definitively adopted.
A year later, Emmanuel Boulet founded the French Club of the Shepherd Dog, with the support and subsidies of the Ministry of Agriculture, and adopted a first standard Beauceron, also quite far from the one we know today 'hui. If it sets official standards, this standard does not disappear any dissension, and until the twenties amateurs and breeders will oppose on many points, in particular the length and the texture of the hair, the color of the dress , and especially the ideal size. The creation, on April 24th, 1911, of the Association of the friends of the Beauceron, at the instigation of an undisputed specialist, Mr. Siraudin, and of two famous vets, Doctors Héroult and Mégnin, makes it possible to allay the controversies and initiates the evolution of the Beauceron towards its type today: that of a "short, fat and smooth" dog with a reasonable size, as written by Siraudin himself in The Sheepdog of Beauce, a book that would become the bible of amateurs: "Do not try to be too big, 0.65 m high is good enough. After these steps, the dog becomes too big for a herder. He is heavy and more unfit for the service of the sentry."
Put to sleep during the Great War (conflict during which the Beauceron will also be of great service to the armies as estafette, sentinel, dog patrol, attack, draft, or even medical auxiliary), the Club resumes its activities in 1920, under the impetus of Dr. Hérout and his president, Mr. Dretzen. A new standard is written by Professor Paul Dechambre, and is adopted in 1921; it is the basis of the current one.
Breeding will therefore make steady progress, both in terms of quantity and quality of the products produced. The Beauceron is now one of the most appreciated dogs in our country, because this former hunter of wolves and herdsman has been able to reconvert himself in a profession where work does not fail: that of watchdog and defense, He is also very talented, since, after a period of "empty passage", he has won several titles of French champion in the specialized competitions. Results to the measure of its primary qualities: balance, courage and rusticity.
Like all the sheepdogs who actually worked; or who still work; the Beauceron is strong, enduring, hard-working. All the opposite in sum of a living room animal. But under his rough, even disturbing, he is in fact very sociable, curious, without excessive suspicion, and he knows how to be indifferent to what does not bother him or frighten him. Endowed with an independent nature, he does not show less of a total attachment to his master. It is still necessary that the latter has earned its respect. With Bas-Rouge, perhaps more than with other dogs, it is necessary to know how to proportion with discernment affection and firmness, reward and punishment.
Intelligent, possessing a perfect memory, the Beauceron will never accept the idiotic constraint, but he will accomplish without complaining the hardest missions, on the condition that he has the feeling of thus pleasing his master.
Must we be surprised at an animal whose shepherds and herdsmen once trusted the surveillance of their livestock and their farm? The Beauceron is a born guardian, and woe to him who will attempt to enter without being invited to the territory he defends. Its morphology, its size, its power make him the most effective and the most dissuasive of cerberers. If you add to that its natural rusticity that allows you to live and sleep outside if you develop a comfortable niche, we understand why it is one of the most popular dogs owners villas or isolated pavilions. It should not be kept away from home, nor systematically refuse entry to the family home. Like all shepherd dogs, which by definition have always shared the life of man, the Beauceron needs the presence of his masters. And it is by living alongside them from an early age that he will find the necessary balance to his happiness and that of his entourage.
The Beauceron does not like idleness and softness. Better to avoid acquiring one if you live a sedentary life in an apartment. This hyperactive sportsman, by nature, needs to feel useful. To keep a garden, a house, to accompany his master to his place of work, to his travels and walks, to friends, to be his accomplice in the practice of his favorite sport, everyday life offers us a thousand and one opportunities to make him understand that he is part of the family and that the family relies on him.
With the children, the Beauceron is cautious and reserved, but it is not the stuffed living that attracts the youngest - a feature that brings it closer to the German Shepherd. On the other hand, it can become a real partner for the older ones, provided that they have understood that a dog is not a toy, but an animal endowed with a personality and a certain autonomy. |
 |
|
Berger de Beauce FCI-Standard Nr. 44
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Frau Michèle Chauliac |
Gruppe
|
|
Gruppe 1 Hütehund und Treibhund (ausgenommen Schweizer Sennenhund) |
Sektion
|
|
Sektion 1 Hütehund und Treibhund |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Montag 25 November 1963 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Dienstag 01 August 2023 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Dienstag 19 September 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Berger de Beauce |
In English, this breed is said
|
 |
Beauce Sheepdog |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pastor de Beauce |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Berger de Beauce |
Verwendung
|
Hirtenhund, Wachhund. |
|
Kurzer geschichtlicher abriss
|
Chien de Beauce, Beauceron und Bas-Rouge sind die gegebenen Namen Ende des XIX Jahrhunderts, um die alten Flachlandhirtenhunde zu bezeichnen, vom selben Typ mit Kurzhaargesicht und rauen kurzen Haaren, mit kupierten Ohren. An den 4 Pfoten und am Körper mit Brandabzeichen, daher wurde er "Bas-Rouge" (Rotstrumpf) genannt. Gewöhnlich war das Haarkleid schwarz und brand, es gab auch grau, ganz schwarz, sogar ganz fauve (Lohfarbe). Diese Hunde waren gezüchtet und ausgewählt wegen ihrer Fähigkeit die Herde zu führen und zu schützen. |
Allgemeines erscheinungsbild
|
Der Beauceron ist ein Hund von großer Größe, solide, rustikal, kräftig, gut gebaut und muskulös, ohne Schwerfälligkeit. |
Wichtige proportionen
|
Der Berger de Beauce ist von mittlerer Körperproportion. Die Länge des Körpers vom Buggelenk zum Sitzbeinhöcker muss leicht länger als die Widerristhöhe sein. Die Kopflänge: 2/5 von der Widerristhöhe. Die Breite und die Höhe des Schädel ist leicht unter die Hälfte der Kopflänge. Der Schädel und Fang ist von gleicher Länge. |
Verhalten / charakter (wesen)
|
Sicheres furchtloses Auftreten. Der Ausdruck ist ehrlich, nie böse, ängstlich oder unruhig. Brav und furchtlos sollte sein Wesen sein. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Gut gemeißelt mit harmonischer Linie. Aus der Seitensicht soll der Nasenrücken mit der oberen Schädellinie annähernd parallel laufen. |
Schädel
|
|
Flach oder von einer Seite zur anderen leicht gewölbt. Scheitellinie wenig ausgeprägt, Hinterhauptkamm sichtbar an der Schädelspitze. |
Stop
|
|
Wenig ausgeprägt in der Mitte zwischen Hinterhauptkamm und Nasenspitze. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Gut entwickelt im Verhältnis zum Fang, nie gespalten und immer schwarz. |
Fang
|
|
Nie schmal, nie spitz. |
Lefzen
|
|
Fest und immer gut pigmentiert. Oberlippe die Unterlippe bedeckend, ohne lose zu überhängen; Im Lippenwinkel einen sehr leichten Taschenansatz bildend der jedoch stets fest bleiben muss. |
Kiefer / Zähne
|
|
Kräftig, Scherengebiss. |
Augen
|
|
Horizontalliegend von leicht ovaler Form. Regenbogenhaut soll dunkelbraun aber nie heller als dunkelhaselnussbraun auch wenn der Brand aufgehellt ist. Für den Harlekin ist das verschiedenfarbige Auge erlaubt. |
Ohren
|
|
Hochangesetzt. Die Ohren sind halbstehend oder hängend, sie sollten nicht an den Wangen anliegen. Die Ohren sind flach und eher kurz, die Länge entspricht der halben Kopflänge. |
Hals
|
Gut bemuskelt von guter Länge, mit den Schultern harmonisch verbunden. |
Körper
|
Widerrist
|
|
Gut betont. |
Rücken
|
|
Der Rücken ist gerade. |
Lenden
|
|
Die Lendenpartie ist kurz, breit und bemuskelt. |
Kruppe
|
|
Die Kruppe ist leicht schräg. |
Brust
|
|
Brustumfang die Widerristhöhe um 1/5 übertreffend, zu den Ellbogen reichend, breit, tief und lang. |
Rute
|
Lang, tief getragen, mindestens bis zum Sprunggelenk reichend, ohne Abweichung zur Seite, bilden einen leichten Haken in Form eines J. In der Bewegung, kann die Rute ein bisschen höher getragen werden als die obere Rückenlinie. |
Vorderhand
|
Allgemeines
|
|
Von vorn und von der Seite gesehen gut im Lot. |
Schultern
|
|
Schräg und mittellang. |
Unterarm
|
|
Muskulös. |
Vorderpfoten
|
|
Kräftig, rund, kompakt. Die Krallen sind immer schwarz. Die Ballen sind hart aber elastisch. |
Hinterhand
|
Allgemeines
|
|
Von vorn und von der Seite gesehen gut im Lot. |
Oberschenkel
|
|
Breit und muskulös. |
Hintermittelfuss
|
|
Die Vordermittelfußknochen sind fast senkrecht, leicht hinter den Sitzbeinhöcker stehend. |
Sprunggelenk
|
|
Kräftig, nicht zu bodennah, die Spitze befindet sich etwa um ¼ der Widerristhöhe, mit dem Unterschenkel einen gut geöffneten Winkel bildend. |
Hinterpfoten
|
|
Kräftig, rund, kompakt. Afterkrallen : Aus Tradition wollten die Schäfer die doppelte Afterkralle behalten. Die Afterkrallen zeigen gut getrennte Daumen mit Krallen, ziemlich nah am Fuß. |
Gangwerk
|
Geschmeidig und ungezwungen. Die Glieder bleiben gut in der Linie. Der Berger de Beauce soll einen raumgreifenden langen Trab haben. |
Coat
|
Haar
|
|
Auf dem Kopf kurz, auf dem Körper kräftig, kurz, dick, festanliegend von 3 – 4 cm Länge. Die Hose und der untere Teil der Rute sind leicht aber immer fransig. Unterwolle kurz, fein, dicht und flaumig, vorzugsweise mausegrau, sehr eng, erscheint nie über das Deckhaar. |
Farbe
|
|
Schwarz und brand (schwarz mit Lohfarbe Abzeichen) : Rotstrumpf. Von tiefschwarzer Farbe, der Brand soll eichhörnchenrot sein. Die Brandabzeichen sollten sich wie folgt verteilen : • Punkte über den Augen. • An den Fangseiten, wird allmählich weniger zu den Wangen, darf aber nie unter die Ohren reichen. • An der Brust; 2 Flecken sind vorzuziehen. • An der Kehle. • Unter der Rute. • An den Läufen, allmählich abnehmend nach oben ohne jedoch 1/3 der Läufe zu überragen, auf der Innenseite etwas höher. Harlekin (blau gefleckt mit lohfarbenen Abzeichen) : Grau, schwarz und brand, das Haarkleid ist zum Teil gleichmässig grau gefleckt und schwarz, gut verteilt mit manchmal mehr schwarz als grau. Die Abzeichen sind gleich wie beim Schwarzbrand. Ein diskreter weißer Brustfleck wird geduldet. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Rüden 65 cm bis 70 cm, Hündinnen 61 cm bis 68 cm. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressiv oder sehr ängstlich.
Größe außerhalb der Standardgröße.
Sehr leichter Knochenbau.
Zu helle Augen, oder verschiedenfarbige (außer beim Harlekin).
Gespaltener Nasenschwamm, von anderer Farbe als schwarz, fleischfarbige.
Rückbiss oder Vorbiss mit Kontaktverlust, fehlen von 3 Zähnen und mehr (außer die P1).
Völlig feststehende natürliche Ohren.
Übertrieben kuhhessige Hinterläufe.
Einfache oder total fehlende Afterkralle an den Hinterläufen.
Kupierte oder über den Rücken gerollte Rute. Haarkleid :
Farbe und Struktur anders als im Standard.
Total fehlender Brand.
Struppiges Fell.
Gut sichtbarer deutlicher wießer Fleck an der Brust. Harlekin :
Zu viel grau, schwarz auf der einen, grau auf der anderen Seite, ganz grauer Kopf (fehlendes schwarz). |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Im Gegensatz zu dem, was sein offizieller Name vermuten lässt, wird Beauceron oder Bas-Rouge in Beauce nicht mehr geboren als Briard aus Brie. Diese am wissenschaftlichen Wert fehlenden Appellationen wurden Ende des letzten Jahrhunderts nur deshalb beibehalten, weil sie zwei Hunde, die aus der gleichen sehr alten ursprünglichen Gruppe stammten, auf einfache Weise unterscheiden konnten: die der französischen Schäferhunde der Ebene. Unterschiedlich in ihrer Morphologie und in ihrer Kleidung; der eine war eher langhaarig und der andere eher kurzhaarig; Diese beiden Sorten wurden entwickelt, um unterschiedliche Bedürfnisse zu befriedigen, wie dieser 1809 von Pater Rozier veröffentlichte Auszug aus dem Cours d'agriculture erklärt: "In Tieflandländern, auf offenen Hängen und in Tag der Tiere aus Wolle, der Hund von Brie ist derjenige, der verwendet wird. Für Länder aus Holz oder Berg, hügelig oder übersät mit dichten Büschen und für die Nachtwächter, schließlich für alle Orte und die Momente, die die Begierde der Wölfe begünstigen, müssen die Hirten dem Hund von Brie robustere Verteidiger beitreten, Mastiffs der starken Rasse. Ein guter Mann ist schnell, mutig, fähig, einen Wolf anzugreifen und zu töten."
Und der Abbe verfolgte uns und gab uns die erste genaue Beschreibung dessen, was der Vorfahre unseres Beauceron sein könnte: "Diese Eigenschaften finden sich in den Mastiffen mit den dichten Haaren, den schwarzen Augen und den Nasenlöchern, den Lippen eines dunkelrot, mit einem starken Kopf, einer breiten Stirn, einem großen Kragen, großen Beinen, spreizenden Fingern, harten und kurzen Nägeln. Die Erziehung dieses Hundes ist nicht dieselbe wie die von Brie's Hund. Sie muss ihn im Kampf animieren."
Aus dem Vorstehenden darf nicht abgeleitet werden, dass die beiden von Pater Rozier beschriebenen "Rassen" bereits festgelegt waren. Im Gegenteil, die größte Vielfalt; um nicht die größte Heterogenität zu sagen; dann musste in jedem von ihnen herrschen. Aber es ist klar, dass Hirten und Viehzüchter schon lange eine effektive, wenn auch empirische Form der Zucht betrieben, um zwei verschiedene Hunde hervorzubringen, die einer von ihnen gewidmet sind. die Verwaltung der Herde und für die andere, ihre Bewachung und Verteidigung. Die erste französische Hundeausstellung, die 1863 im Jardin d'acclimatation in Paris im Rahmen der Weltausstellung organisiert wurde, war in dieser Hinsicht sehr aufschlussreich, wie der offizielle Bericht des hervorragenden Mitglieds M. de Quatrefages zeigt. vom Institut, das sagt: "Die Sorte, die die größte Zahl von Individuen enthielt, war die dieser Hunde von großer Größe, mit geraden Ohren, mit dem schwarzen Haar und dem Kitz, alle Formen des Wolfs habend, wie sie genannt werden zu kämpfen. Zwei Individuen repräsentierten die Sorte der Stacheldrähte. Das wäre offensichtlich Brie's Hund."
Diese Unterscheidung zwischen dem Briard und diesem anderen Hund, der nicht genannt wird, aber von dem wir glauben, er könne nur die Vorzeichnung unseres Bas Rouge sein, wird zwanzig Jahre später von Pierre Mégnin in seinem berühmten Buch Der Hund, Geschichte, Hygiene wiederholt , Medizin. Megin, ein Militärtierarzt, dessen Arbeit an den französischen Schäferhunden für diese Rassen ebenso entscheidend war wie die Forschung eines Von Stephanitz am Deutschen Schäferhund oder eines Heims an Schweizer Bouviers, zitiert tatsächlich neben dem Hund Brie eine Sorte "Groß; bis zu 75 cm; mittellang, gelbbraun, braun oder fast schwarz auf dem Rücken und auf dem Kopf".
1888 führte Mégnin in den von ihm selbst geschaffenen Kolumnen der Zeitung L'Eleveur erstmals den Namen "Berger de Beauce" ein, um den alten Typ mit Kopf und scharfen Kanten zu beschreiben. Im Jahre 1893, in einem Vortrag, der in der Gesellschaft der Akklimatisierung ausgesprochen wurde, benutzt er diesen Begriff wieder und erklärt: "Wir haben in Frankreich mindestens vier Hirtenderassen: den alten französischen Schäferhund, den wir Beauce genannt haben, der Hund von Brie, der Hund des Languedoc und der Hund der Alpen oder der Pyrenäen."
Aus diesem Termin organisierte Hundeschauen verwenden diese Terminologie und sehen daher zwei Kategorien vor, eine für langhaarige und die andere für kurzhaarige Hunde. Aber erst 1896 gab es die Absicht, den Typ in jeder Sorte zu vereinheitlichen, und das wurde auf Veranlassung eines gewissen Sauret, des Industriellen von Elbeuf, der sich leidenschaftlich für die Arbeit von Mégnin einsetzte, durch eine beauftragte Kommission begründet um die Qualitäten zu bestimmen, die in den einfachen französischen Schäfern festgelegt werden sollten. In der großen Halle des Schlachthofs von La Villette unter dem Vorsitz eines Züchters, Emmanuel Boulet, versammelt diese Kommission prominente Persönlichkeiten, darunter MM. Menaut, Generalinspekteur im Landwirtschaftsministerium, Dechambre, Professor für Tierwissenschaften an der Veterinärschule Alfort, Edwars, Direktor des Museums für Naturgeschichte, und viele Tierärzte, Züchter und Landwirte. Bei dieser Gelegenheit wurden die Namen Berger de Beauce und Berger de Brie endgültig angenommen.
Ein Jahr später gründete Emmanuel Boulet mit Unterstützung und Subventionen des Landwirtschaftsministeriums den Französischen Club des Hirtenhundes und nahm einen ersten Standard Beauceron an, der ebenfalls weit von dem heute bekannten entfernt ist ‚hui. Wenn es offizielle Standards setzt, verschwindet dieser Standard nicht, und bis in die zwanziger Jahre werden Amateure und Züchter in vielen Punkten, insbesondere der Länge und der Textur der Haare, der Farbe des Kleides widersprechen und vor allem die ideale Größe. Die Gründung der Vereinigung der Freunde des Beauceron am 24. April 1911 auf Veranlassung eines unbestrittenen Spezialisten, Herrn Siraudin, und zweier berühmter Tierärzte, Docteurs Héroult und Mégnin, ermöglicht es, die Kontroversen zu lindern leitet die Entwicklung des Beauceron zu seinem Typ heute ein: der eines "kurzen, fetten und glatten" Hundes mit einer angemessenen Größe, wie von Siraudin selbst in Der Schäferhund von Beauce geschrieben, ein Buch, das zur Bibel der Amateure werden sollte: "Versuchen Sie nicht, zu groß zu sein, 0,65 m hoch ist gut genug. Nach diesen Schritten wird der Hund für einen Hirten zu groß. Er ist schwer und untauglich für den Dienst des Postens."
Während des Ersten Weltkrieges eingeschläfert (ein Konflikt, bei dem der Beauceron auch für die Armeen als Estafette, Wächter, Hundepatrouille, Angriff, Zug oder sogar medizinische Hilfeleistung von großem Nutzen sein wird), nimmt der Club seine Aktivitäten wieder auf 1920, auf Drängen von Dr. Hérout und seinem Präsidenten, Herrn Dretzen. Ein neuer Standard wird von Professor Paul Dechambre geschrieben und wird 1921 angenommen; es ist die Grundlage des aktuellen.
Die Züchtung wird daher sowohl in Bezug auf die Quantität als auch auf die Qualität der hergestellten Produkte stetige Fortschritte machen. Der Beauceron ist heute einer der am meisten geschätzten Hunde in unserem Land, weil dieser ehemalige Jäger von Wölfen und Hirten in der Lage war, sich in einen Beruf zurückzuverwandeln, in dem die Arbeit nicht scheitert: der Wachhund und die Verteidigung, Er ist auch sehr talentiert, da er nach einer Zeit der "leeren Passage" mehrere Titel des französischen Meisters in den spezialisierten Wettbewerben gewonnen hat. Ergibt sich nach dem Maß seiner primären Qualitäten: Balance, Mut und Rustikalität.
Wie alle Schäferhunde, die tatsächlich arbeiteten; oder wer noch arbeitet; Der Beauceron ist stark, ausdauernd, fleißig. Das ganze Gegenteil in der Summe eines Wohnzimmertieres. Aber unter seiner rauhen, sogar beunruhigenden Natur ist er tatsächlich sehr gesellig, neugierig, ohne übertriebenen Argwohn, und er weiß, wie er gleichgültig sein kann, was ihn nicht stört oder erschreckt. Mit einer unabhängigen Natur ausgestattet, zeigt er nicht weniger eine totale Anhaftung an seinen Meister. Es ist noch notwendig, dass letzterer seinen Respekt verdient hat. Mit Bas-Rouge, vielleicht mehr als mit anderen Hunden, ist es notwendig zu wissen, wie man sich mit Unterscheidungsmerkmal Zuneigung und Festigkeit, Belohnung und Bestrafung verhält.
Der Beauceron ist intelligent, besitzt ein perfektes Gedächtnis und wird niemals die idiotischen Zwänge akzeptieren, aber er wird es schaffen, ohne sich über die schwierigsten Aufgaben zu beklagen, unter der Bedingung, dass er das Gefühl hat, seinem Meister zu gefallen.
Müssen wir uns über ein Tier wundern, dessen Hirten und Hirten einst die Überwachung ihres Viehs und ihrer Farm anvertraut haben? Der Beauceron ist ein geborener Wächter, und wehe dem, der versuchen wird einzutreten, ohne in das Territorium eingeladen zu werden, das er verteidigt. Seine Morphologie, seine Größe, seine Kraft machen ihn zum effektivsten und abschreckendsten aller Zerberer. Wenn Sie dazu seine natürliche Rustikalität hinzufügen, die Ihnen erlaubt, draußen zu leben und zu schlafen, wenn Sie eine bequeme Nische entwickeln, verstehen wir, warum es eine der populärsten Hundehaltervillen ist oder isolierte Pavillons. Es sollte nicht von zu Hause ferngehalten werden und den Zutritt zum Haus der Familie nicht systematisch verweigern. Wie alle Hirtenhunde, die per Definition immer das Leben des Menschen geteilt haben, benötigt der Beauceron die Anwesenheit seiner Herren. Und wenn er von klein auf mit ihnen zusammenlebt, wird er das notwendige Gleichgewicht zu seinem Glück und dem seines Gefolges finden.
Der Beauceron mag Faulheit und Weichheit nicht. Besser zu vermeiden, einen zu bekommen, wenn Sie ein sitzendes Leben in einer Wohnung leben. Dieser hyperaktive Sportler muss sich von Natur aus nützlich fühlen. Um einen Garten, ein Haus, seinen Meister zu seinem Arbeitsplatz, zu seinen Reisen und seinen Spaziergängen, zu seinen Freunden zu begleiten, um sein Komplize in der Ausübung seines Lieblingssports zu sein, bietet der Alltag uns tausend und eine Möglichkeit, ihn zu machen verstehe, dass er Teil der Familie ist und dass die Familie sich auf ihn verlässt.
Bei den Kindern ist der Beauceron zurückhaltend und zurückhaltend, aber nicht das Plüschtier zieht die Jüngsten an - ein Merkmal, das es dem Deutschen Schäferhund näher bringt. Auf der anderen Seite kann es ein echter Partner für die Älteren werden, vorausgesetzt, dass sie verstanden haben, dass ein Hund kein Spielzeug ist, sondern ein Tier, das mit einer Persönlichkeit und einer gewissen Autonomie ausgestattet ist. |
 |
|
Pastor de Beauce FCI Standard No. 44
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico) |
Grupo
|
|
Grupo 1 Perros de pastor y perros boyeros (excepto perros boyeros suizos) |
Sección
|
|
Sección 1 Perros de pastor |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
lunes 25 noviembre 1963 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
martes 01 agosto 2023 |
Última actualización
|
|
martes 19 septiembre 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Berger de Beauce |
In English, this breed is said
|
 |
Beauce Sheepdog |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Berger de Beauce |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Berger de Beauce |
Utilizacion
|
Perro de pastor y de guardia. |
|
Breve resumen historico
|
Pastor de Beauce, Beauceron y Bas-Rouge son los nombres que se utilizan a finales del siglo XIX para designar estos antiguos perros de pastor franceses de las planicies ; perros del mismo tipo, de pelo corto en la cara, pelo duro y corto y cuyas orejas estaban recortadas. El cuerpo presentaba marcas de color fuego, sobre todo en las extremidades de las cuatro patas, por lo cual los criaderos de la época dieron a estos perros el nombre de « Bas-Rouge ». El pelaje era por lo general negro y fuego, pero también había perros grises o completamente negros, y hasta con pelaje totalmente leonado. Estos perros eran criados y seleccionados por su aptitud para conducir y guiar los rebaños. |
Aspecto general
|
El Beauceron es un perro de tamaño grande, sólido, poderoso, rústico, bien construido y musculoso, sin apariencia de pesadez. |
Proporciones importantes
|
El Pastor de Beauce es un perro mediolíneo. La longitud del cuerpo, desde la punta del hombro, hasta la punta del glúteo, debe ser ligeramente superior a la altura a la cruz. La cabeza es larga : 2/5 de la altura a la cruz. La amplitud del cráneo y la altura de la cabeza son ligeramente inferiores a la mitad de la longitud de la cabeza. El cráneo y la caña nasal tienen la misma longitud. |
Temperamento / comportamiento
|
Este es un perro accesible y no es temeroso. Su expresión es franca, nunca agresiva, temerosa, ni inquieta. El Beauceron debe ser de carácter sensato y audaz. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Está bien moldeada y sus líneas son armoniosas. Vistas de perfil, las líneas del cráneo y de la caña nasal son claramente paralelas. |
Cráneo
|
|
Plano o ligeramente redondeado de un lado al otro. El surco medio es poco pronunciado y la cresta occipital es aparente en la parte más alta del cráneo. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Poco pronunciada. Guarda la misma distancia entre el occipucio y la extremidad del hocico. |
Facial region
|
Trufa
|
|
En proporción con el hocico, bien desarrollada nunca partida. Debe ser siempre de color negro. |
Hocico
|
|
No es ni estrecho, ni puntiagudo. |
Belfos
|
|
Son firmes y bien pigmentados. El labio superior debe cubrir el inferior sin flacidez y las comisuras deben formar un leve comienzo de bolsillo que debe permanecer cerrado. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
La dentadura es fuerte y la articulación es en forma de tijera. |
Ojos
|
|
Horizontales, de forma ligeramente ovalada. El iris debe ser marrón oscuro, o en todo caso, nunca más claro que el color avellana oscuro, aún cuando el color fuego sea claro. Para la variedad arlequín se admite los ojos de color diferente. |
Orejas
|
|
Se presentan altas. Las orejas son semi-erguidas o colgantes. No deben ser aplastadas contra las mejillas, sino planas y más bien cortas. Su longitud debe ser igual a la mitad de la longitud de la cabeza. |
Cuello
|
Es bien musculoso y largo, armoniosamente unido a los hombros. |
Cuerpo
|
Cruz
|
|
Bien marcada. |
Espalda
|
|
La espalda es recta. |
Lomo
|
|
El lomo es corto, ancho y bien musculoso. |
Grupa
|
|
La grupa es poco inclinada. |
Pecho
|
|
El perímetro torácico será superior en una quinta parte a la altura a la cruz. El pecho desciende completamente hasta la punta del codo; es amplio, alto y largo. |
Cola
|
No está cortada. De inserción baja, desciende por lo menos hasta la punta del corvejón, sin desviación. Forma un ligero gancho que parece una J. Cuando el perro está en acción, la cola puede presentarse en la parte más alta del prolongamiento del margén superior. |
Miembros anteriores
|
Generalidad
|
|
Vistos de frente y de perfil, están bien aplomados. |
Hombro
|
|
Son oblicuos y medianamente largos. |
Antebrazo
|
|
Musculosos. |
Pies delanteros
|
|
Fuertes, redondos y compactos. Las uñas son siempre negras. Las almohadillas son duras, aunque elásticas. |
Miembros posteriores
|
Generalidad
|
|
Vistos de perfil y de atrás, están bien aplomados. |
Muslo
|
|
Son anchos y bien musculosos. |
Metatarso
|
|
Los metatarsos son casi verticales y se encuentran ligeramente en la parte posterior del glúteo. |
Corvejón
|
|
Fuerte, no desciende muy cerca del suelo. La punta se sitúa aproximadamente a ¼ de la altura a la cruz, formando con la pata un ángulo bien abierto. |
Pies traseros
|
|
Son fuertes, redondos y compactos. Espolones : Tradicionalmente los perros pastor han conservado el doble espolón. Los espolones forman dedos bien separados, con uñas bien adheridas al pie. |
Movimiento
|
Es elástico y suelto. Los miembros están bien alineados. El Pastor de Beauce debe tener un trote largo, con una gran amplitud de movimiento. |
Manto
|
Pelo
|
|
Corto sobre la cabeza ; fuerte, corto, grueso, tupido, y liso sobre el cuerpo, de 3 a 4 cm de longitud. Los glúteos y la parte inferior de la cola presentan ligera, aunque obligatoriamente más flecos. La capa interna de pelos es fina, densa y aterciopelada, preferiblemente gris ratón, con pelos bien juntos que no deben verse a través del pelo superior. |
Color
|
|
Negro y fuego (negro con marcas color leonado) : Extremidades rojas. El color rojo es bien intenso, el fuego debe ser rojo ardilla. Las marcas color fuego deben repartirse de la manera siguiente : • marcas redondas sobre los ojos. • sobre los lados del hocico disminuyendo progresivamente sobre las mejillas, sin alcanzar nunca la parte inferior de la oreja. • en el antepecho, de preferencia dos manchas. • en la garganta. • en la parte inferior de la cola. • sobre las extremidades, perdiéndose progresivamente a medida que suben, aunque sin llegar a cubrir más de 1/3 de la extremidad. Arlequín (azul mirlo marcado de color leonado) : Gris, negro y fuego. El pelaje es negro y fuego en partes iguales, ya que las manchas están bien repartidas, aunque a veces hay más color negro que gris. Las manchas color fuego ocupan el mismo lugar en la variedad de color negro y fuego. Se acepta una mancha blanca discreta en el antepecho. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
Machos 65 a 70 cm, Hembras : 61 a 68 cm. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Perro agresivo o muy temeroso.
Tamaño que se aparta de los límites del estándar.
Estructura ósea muy liviana.
Ojos demasiado claros, u ojos de color diferente (excepto para la variedad arlequín).
Trufa partida, de otro color que no sea negro, manchas con despigmentación.
Prognatismo que implica pérdida de contacto, ausencia de tres dientes o más (los PC1 no se toman en cuenta).
Orejas no recortadas totalmente erguidas y firmes.
Miembros posteriores excesivamente desviados.
Espolones sencillos o ausencia total de espolones en los miembros posteriores.
Cola recortada o enroscada sobre la espalda. Pelo :
Pelaje de un color y textura distintos al establecido por el estándar.
Ausencia total de color fuego.
Pelo hirsuto.
Marca blanca muy visible en el antepecho. Variedad arlequín :
Demasiado gris, negro de un lado, gris del otro, cabeza completamente gris (ausencia de color negro). |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
Contrariamente a lo que sugiere su nombre oficial, Beauceron, o Bas-Rouge, no nació en Beauce más que Briard es de Brie. Estas denominaciones desprovistas de valor científico se conservaron a finales del siglo pasado solo porque permitieron distinguir de manera conveniente dos perros procedentes del mismo antiguo grupo original, el de los pastores franceses de la llanura. Diferente en su morfología y en su vestimenta; uno era bastante largo y el otro bastante corto; estas dos variedades se habían desarrollado para satisfacer necesidades distintas, como este extracto del Cours d'agriculture publicado en 1809 por el padre Rozier explica: "En los países de las tierras bajas, en las laderas abiertas, y en día de las bestias de lana, el perro de Brie es el que se usa. Para los países de madera o montañas montañosas o sembradas con espesos arbustos y para la guardia nocturna, finalmente para todos los lugares y momentos que favorezcan la voracidad de los lobos, los pastores tendrán que unirse al perro de Brie con defensores más robustos, mastines de raza fuerte. Un buen hombre es rápido, valiente, capaz de atacar y matar a un lobo."
Y el abad persiguió, dándonos la primera descripción precisa de lo que podría ser el antepasado de nuestro Beauceron: "Estas cualidades se encuentran en los mastines provistos de pelo grueso, los ojos y las fosas nasales negros, los labios de un rojo oscuro, con una cabeza fuerte, una frente amplia, un collar grande, piernas grandes, dedos que se separan, uñas duras y cortas. La educación de este perro no es la misma que la del perro de Brie. Ella debe animarlo en combate."
No debe deducirse de lo anterior que las dos "razas" descritas por el padre Rozier ya estaban arregladas. Por el contrario, la mayor diversidad; por no decir la mayor heterogeneidad; luego tuvo que reinar en cada uno de ellos. Pero está claro que los pastores y criadores de ganado han practicado una forma de cría eficaz, aunque empírica, para crear dos perros diferentes, dedicados a uno de ellos. la conducta del rebaño y, por el otro, su guardia y defensa. La primera exposición canina francesa, organizada en 1863 en el Jardín de Aclimatación en París como parte de la Exposición Universal, fue muy reveladora a este respecto, como lo demuestra el informe oficial escrito en esta ocasión por M. de Quatrefages, miembro eminente. del Instituto, que dice: "La variedad que incluyó el mayor número de individuos fue la de estos perros de gran tamaño, con orejas rectas, con pelo negro y cervato, que tienen todas las formas del lobo que se les llama para pelear Dos individuos representaban la variedad de pluma de púas. Este obviamente sería el perro de Brie."
Esta distinción entre el Briard y este otro perro, sin nombre, pero que creemos que solo puede ser la prefiguración de nuestro Bas-Rouge, se repite veinte años más tarde por Pierre Mégnin en su famoso libro The Dog, history, hygiene medicina Megin, un veterinario militar cuyo trabajo en los pastores franceses fue tan determinante para estas razas como la investigación de un Von Stephanitz en el pastor alemán o un Heim en Swiss Bouviers, cita de hecho junto con el perro Brie una variedad "Grande; hasta 75 cm; longitud media, abajo leonado, marrón o casi negro en la parte posterior y en la cabeza".
En 1888, en las columnas del periódico L'Eleveur que él mismo creó, Mégnin introdujo por primera vez el nombre "Berger de Beauce" para describir el tipo antiguo con cabeza y bordes afilados. En 1893, en una conferencia pronunciada en la Sociedad de Aclimatación, nuevamente utiliza este término y declara: "Tenemos en Francia al menos cuatro razas de pastor: el viejo perro pastor francés, que hemos nombrado perro de Beauce, el perro de Brie, el perro del Languedoc y el perro de los Alpes o los Pirineos."
Las exposiciones caninas organizadas a partir de esta fecha usan esta terminología, y por lo tanto proporcionan dos categorías, una para sujetos de pelo largo y la otra para perros de pelo corto. Pero no fue hasta 1896 que hubo la preocupación de unificar el tipo en cada variedad, y que se constituyó por instigación de un tal Sauret, un industrial de Elbeuf apasionado por el trabajo de Mégnin, una comisión acusada para determinar las cualidades que deberían ser arregladas en los pastores franceses. Reunida en la gran sala del mercado de mataderos de La Villette bajo la presidencia de un criador, Emmanuel Boulet, esta comisión estaba formada por personalidades destacadas, entre las que se encontraba MM. Menaut, Inspector General del Ministerio de Agricultura, Dechambre, Profesor de Ciencia Animal en la Escuela de Veterinaria Alfort, Edwars, Director del Museo de Historia Natural, y muchos veterinarios, criadores y agricultores. Fue en esta ocasión que los nombres de Berger de Beauce y Berger de Brie fueron definitivamente adoptados.
Un año después, Emmanuel Boulet fundó el Club Francés del Perro Pastor, con el apoyo y subsidios del Ministerio de Agricultura, y adoptó un primer estándar Beauceron, también bastante lejos del que conocemos hoy 'hui. Si establece estándares oficiales, este estándar no desaparece ninguna disensión, y hasta los años veinte los aficionados y los criadores se opondrán en muchos puntos, en particular la longitud y la textura del cabello, el color del vestido. y especialmente el tamaño ideal. La creación, el 24 de abril de 1911, de la Asociación de amigos de Beauceron, a instancias de un especialista indiscutible, el Sr. Siraudin, y de dos veteranos famosos, los doctores Héroult y Mégnin, permite disipar las controversias y inicia la evolución del Beauceron hacia su tipo actual: la de un perro "corto, gordo y liso" con un tamaño razonable, como escribió el propio Siraudin en The Sheepdog of Beauce, un libro que se convertiría en la biblia de los aficionados: "No intentes ser demasiado grande, la altura de 0,65 m es suficiente. Después de estos pasos, el perro se vuelve demasiado grande para un pastor. Él es pesado y más inadecuado para el servicio del centinela."
Dormido durante la Gran Guerra (conflicto durante el cual el Beauceron también será de gran utilidad para los ejércitos como estafette, centinela, patrulla de perros, ataque, reclutamiento o incluso auxiliares médicos), el Club reanuda sus actividades en 1920, bajo el impulso del Dr. Hérout y su presidente, el Sr. Dretzen. Un nuevo estándar es escrito por el profesor Paul Dechambre, y se adopta en 1921; es la base de la actual.
Por lo tanto, el mejoramiento progresará constantemente, tanto en términos de cantidad como de calidad de los productos producidos. El Beauceron es ahora uno de los perros más apreciados en nuestro país, porque este antiguo cazador de lobos y pastor ha podido reconvertirse en una profesión donde el trabajo no falla: la de vigilancia y defensa, También es muy talentoso, ya que, después de un período de "paso vacío", ha ganado varios títulos de campeón francés en las competiciones especializadas. Resultados a la medida de sus principales cualidades: equilibrio, valentía y rusticidad.
Como todos los perros pastores que realmente trabajaron; o quien aún trabaja; el Beauceron es fuerte, duradero, trabajador. Todo lo contrario en suma de un animal de sala de estar. Pero bajo su rudeza, incluso perturbador, es de hecho muy sociable, curioso, sin demasiada sospecha, y sabe cómo ser indiferente a lo que no le molesta o asustarlo. Dotado de una naturaleza independiente, no muestra menos de un apego total a su maestro. Todavía es necesario que este último se haya ganado su respeto. Con Bas-Rouge, tal vez más que con otros perros, es necesario saber cómo proporcionalmente con afecto de discernimiento y firmeza, recompensa y castigo.
Inteligente, poseedor de un recuerdo perfecto, el Beauceron nunca aceptará la estúpida limitación, pero lo logrará sin quejarse de las misiones más duras, con la condición de que tenga la sensación de agradar a su maestro.
¿Debemos sorprendernos de un animal cuyos pastores y pastores alguna vez confiaron en la vigilancia de sus rebaños y granjas? El Beauceron es un guardián nacido, y ¡ay de él que intentará entrar sin ser invitado al territorio que defiende! Su morfología, su tamaño, su poder lo convierten en el más eficaz y el más disuasivo de los cerebros. Si a eso le suma su rusticidad natural que le permite vivir y dormir al aire libre si desarrolla un nicho confortable, entendemos por qué es uno de los chalets de dueños de perros más populares. o pabellones aislados. No se debe mantener fuera de casa, ni sistemáticamente se debe negar la entrada a la casa de la familia. Al igual que todos los perros pastor, que por definición siempre han compartido la vida del hombre, el Beauceron necesita la presencia de sus maestros. Y es al vivir junto a ellos desde temprana edad que encontrará el equilibrio necesario para su felicidad y la de su entorno.
Al Beauceron no le gusta la ociosidad y la suavidad. Es mejor evitar adquirir uno si vives una vida sedentaria en un departamento. Este deportista hiperactivo, por naturaleza, necesita sentirse útil. Para mantener un jardín, una casa, para acompañar a su amo a su lugar de trabajo, a sus viajes y paseos, a sus amigos, para ser su cómplice en la práctica de su deporte favorito, la vida cotidiana nos ofrece mil y una oportunidades para hacerlo entiendo que él es parte de la familia y que la familia confía en él.
Con los niños, el Beauceron es prudente y reservado, pero no es la vida rellena lo que atrae a los más pequeños, una característica que lo acerca al Pastor Alemán. Por otro lado, puede convertirse en un socio real para los mayores, siempre que hayan entendido que un perro no es un juguete, sino un animal dotado de personalidad y cierta autonomía. |
 |
|
Berger de Beauce FCI standaard nr. 44
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Vertaling
|
|
Beauceronclub Nederland mw. N.B. Langereis en J. de Gids |
Groep
|
|
Groep 1 Herdershonden en veedrijvers (met uitzondering van de Zwitserse Sennenhonden) |
Sectie
|
|
Sectie 1 Herdershonden |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
maandag 25 november 1963 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
dinsdag 01 augustus 2023 |
Laatste update
|
|
dinsdag 19 september 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Berger de Beauce |
In English, this breed is said
|
 |
Beauce Sheepdog |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Berger de Beauce |
En español, esta raza se dice
|
 |
Pastor de Beauce |
Gebruik
|
Herdershond en bewaker van de kudde. |
|
Kort historisch overzicht
|
Hond van Beauce, beauceron en roodkous zijn namen die aan het eind van de 19e eeuw ontstaan zijn om de oude Franse herdershonden van de vlakte te benoemen, die van hetzelfde type waren, met het gladde haar aan het hoofd, de stugge en korte vacht en met gecoupeerde oren. Het lichaam had brand -aftekeningen, met name aan de uiteinden van de vier benen, dat ertoe heeft geleid dat de fokkers deze honden in die tijd roodkousen zijn gaan noemen. De meest voorkomende vacht was zwart met brand, maar er waren ook grijze honden of geheel zwarte, zelfs geheel roestbruine. Deze honden werden gefokt en geselecteerd op hun aanleg voor het drijven en bewaken van de schaapskudden. |
Algemeen totaalbeeld
|
De beauceron is een grote hond, rustiek, stevig, krachtig, goed gebouwd en gespierd, maar zonder lomp te zijn. |
Belangrijke verhoudingen
|
De beauceron is gemiddeld van verhouding. De lengte van het lichaam, van boeggewricht tot zitbeen moet iets groter zijn dan de schofthoogte. Het hoofd is lang: 2/5 van de schofthoogte. De breedte van de schedel en de hoogte van het hoofd zijn iets minder dan de helft van de lengte van het hoofd. De schedel en snuit zijn van gelijke lengte. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Vrij bij benaderen en zonder vrees. De uitdrukking is vrijmoedig, nooit vals, noch schuw noch onrustig. Het karakter van de beauceron moet braaf en onverschrokken zijn. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Het hoofd is goed besneden met harmonische belijning. Van opzij bekeken lopen de bovenbelijning van de snuit en de schedel zowat parallel. |
Schedel
|
|
Vlak of licht gerond van de ene zijde naar de andere. De middengroef is slechts licht aangegeven, de achterhoofdsknobbel is zichtbaar op de top van de schedel. |
Stop
|
|
Slechts licht aangegeven en ligt op gelijke afstand van de achterhoofdsknobbel en de neuspunt. |
Facial region
|
Neus
|
|
In verhouding tot de snuit, goed ontwikkeld, nooit een hazenlip en altijd zwart. |
Voorsnuit
|
|
Noch smal noch puntig. |
Lippen
|
|
Stevig en altijd goed gepigmenteerd. De bovenlip moet de onderlip bedekken, zonder enige vorm van losheid. In de mondhoek moeten de lippen een zeer licht zakje vormen dat altijd stevig moet zijn. |
Kiezen / tanden
|
|
Scharende sterke tanden. |
Ogen
|
|
Horizontaal, licht ovaal van vorm. De iris moet donkerbruin zijn en in geen geval lichter dan donker hazelnootkleurig zelfs wanneer de brand licht van kleur is. Bij de arlequin variëteit zijn blauwe ogen toegestaan. |
Oren
|
|
Hoog aangezet. Zij worden rechtop staand gedragen, wanneer zij gecoupeerd zijn, noch naar elkaar toe noch uit elkaar staand, de toppen licht naar voren wijzend. Het goed gedragen oor is dat, waarvan het midden op een denkbeeldige lijn staat, die in het verlengde van de hals loopt. Ongecoupeerde oren worden half rechtop staand of hangend gedragen. Zij mogen niet plakken. Zij zijn vlak en nogal kort. De lengte van het ongecoupeerde oor moet de helft van het hoofd beslaan. |
Hals
|
Gespierd, van goede lengte, harmonisch verlopend in de schouders. |
Lichaam
|
Schoft
|
|
Duidelijk zichtbaar. |
Rug
|
|
De rug is recht. |
Lendenpartij
|
|
De lenden is kort, breed en goed gespierd. |
Croupe
|
|
Het kruis is slechts licht hellend. |
Borst
|
|
De borstomvang is meer dan 1/5 groter dan de schofthoogte. De borstkas reikt tot de elleboog. Hij is breed, diep en lang. |
Staart
|
Gaaf, laag gedragen, tenminste tot de hak reikend, zonder naar links of rechts af te buigen, in een lichte haak in een J vorm gedragen. In actie mag de staart hoger gedragen worden, in het verlengde van de bovenbelijning. |
Voorhand
|
Algemeen
|
|
Recht, zowel van voor als van opzij bekeken. |
Schouders
|
|
Schuin en van een gemiddelde lengte. |
Onderarm
|
|
Gespierd. |
Voorvoeten
|
|
Stevig, rond en gesloten. De nagels zijn altijd zwart. De kussens zijn hard maar desondanks veerkrachtig. |
Achterhand
|
Algemeen
|
|
Recht, zowel van achter als van opzij bekeken. |
Dijbeen
|
|
Breed en gespierd. |
Achtermiddenvoet
|
|
Moet bijna verticaal, iets achter de punt van het zitbeen, staan. |
Spronggewricht
|
|
Fors, niet te dicht bij de grond geplaatst, de hoek grofweg op/ van de schofthoogte, een goed geopende hoek vormend met het onderbeen. |
Achtervoeten
|
|
Stevig, rond en gesloten. Wolfsklauwen: De herders zijn traditioneel gehecht aan het behoud van de dubbele hubertusklauwen. De wolfsklauwen vormen goed gescheiden "duimen" met nagels, nogal dicht aangezet bij de voet. |
Gangwerk
|
Soepel en vrij. De ledematen bewegen goed eensporig. De beauceron moet een wijde draf met een uitgrijpende beweging hebben. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Glad aanliggend op het hoofd, kort, dik, stevig en het ligt dicht tegen het lichaam aan, 3 tot 4 cm lang. De achterzijde van de dijen en de onderzijde van de staart zijn licht maar persé bevederd. De ondervacht is kort, fijn, dicht en donzig, bij voorkeur muisgrijs, zeer gesloten en is niet zichtbaar door de dekvacht. |
Haarkleur
|
|
Zwart met brand (zwart met roestbruine aftekeningen) : Roodkousen. Het zwart is diepzwart en de brand, eekhoornrood gekleurd. De brandaftekeningen zijn als volgt verdeeld: • Vlekken boven de ogen. • Aan de zijkanten van de snuit, geleidelijk verlopend op de wangen, nooit tot onder het oor reikend. • Op de borst, liefst twee vlekken. • Op de keel. • Onder de staart. • Op de benen, geleidelijk naar boven verdwijnend, in geen geval meer dan een derde van het been bedekkend en aan de binnenzijde van het been wat hoger oplopend. Arlequin (blauw gevlekt met roestbruine aftekeningen): Grijs, zwart met brand, de vacht is in gelijke delen grijs en zwart, de vlekken goed verdeeld, soms overheerst het zwart. De brandaftekeningen zijn gelijk aan die bij de zwart met brandvariëteit. Een flauwe witte vlek op de voorborst is toegestaan. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Reu van 65 cm -70 cm, teef van 61 cm - 68 cm. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of overdreven schuw.
Schofthoogte afwijkend van de door de standaard gestelde limiet.
Te licht bone.
Ogen te licht, of blauwe ogen (behalve bij de arlequin).
Gespleten neus, anders gekleurd dan zwart, ongepigmenteerde vlekken.
Bovenvoorbijter of ondervoorbijter met contactverlies, ontbreken van drie of meerdere elementen (de eerste premolaren niet meegeteld).
De ongecoupeerde oren stijf rechtop gedragen.
Extreem uitgedraaide achtervoeten.
Enkele hubertusklauwen of het ontbreken van de hubertusklauwen aan de achterbenen.
Ingekorte of over de rug gedragen staart. Vacht :
Kleur en samenstelling anders dan in de standaard gedefinieerd.
Ontbreken van brandaftekeningen.
Ruige vacht.
Een scherp afgetekende witte vlek, duidelijk zichtbaar op de borst. Bij de arlequin variëteit :
Teveel grijs, zwart aan een kant en grijs aan de andere, hoofd geheel grijs (afwezigheid van zwart). |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
In tegenstelling tot wat de officiële naam doet vermoeden, wordt Beauceron, of Bas-Rouge, niet meer in Beauce geboren dan Briard uit Brie. Deze appellaties zonder wetenschappelijke waarde werden aan het eind van de vorige eeuw alleen bewaard omdat ze op een gemakkelijke manier twee honden konden onderscheiden die afkomstig waren uit dezelfde zeer oude oorspronkelijke groep, die van de Franse herders van de vlakte. Anders in hun morfologie en in hun kleding; de een was nogal langharig en de ander nogal kortharig; deze twee variëteiten waren ontwikkeld om tegemoet te komen aan verschillende behoeften, zoals dit uit 1809 door Abbé Rozier gepubliceerde uittreksel uit de Cours d'agriculture uitlegt: "In laaglandlanden, op open hellingen en in dag van de wolveedieren, is de hond van Brie degene die wordt gebruikt. Voor de landen van hout of berg, heuvelachtig of bezaaid met dikke struiken en voor de nachtwaker, eindelijk voor alle plaatsen en de momenten die de vraatzucht van de wolven begunstigen, zullen de herders zich bij de hond van Brie moeten voegen, robuustere verdedigers, Mastiffs van een sterke race. Een goede man is snel, stoutmoedig, in staat om een wolf aan te vallen en te doden."
En de abd achtervolgd, ons de eerste precieze beschrijving van wat de voorouder van onze Beauceron zou kunnen zijn: "Deze kwaliteiten worden gevonden in de mastiffs die zijn voorzien van dik haar, de zwarte ogen en de neusgaten, de lippen van een donkerrood, met een sterke kop, een breed voorhoofd, een grote kraag, grote benen, spreidende vingers, harde en korte nagels. De opvoeding van deze hond is niet hetzelfde als die van Brie's hond. Ze moet hem animeren in een gevecht."
Uit het voorgaande moet niet worden afgeleid dat de twee "rassen" beschreven door Vader Rozier al vast waren. Integendeel, de grootste verscheidenheid; om niet te zeggen de grootste heterogeniteit; dan moest regeren in elk van hen. Maar het is duidelijk dat een efficiënte, hoewel empirische vorm van fokken al lang werd toegepast door herders en veehouders, wat leidde tot de creatie van twee verschillende honden, speciaal voor het gedrag van de kudde en, voor de andere, de bewaking en verdediging. De eerste Franse hondenexpositie, georganiseerd in 1863 in de Jardin d'acclimatation in Parijs als onderdeel van de Wereldtentoonstelling, was in dit opzicht zeer onthullend, zoals blijkt uit het officiële verslag dat bij deze gelegenheid is geschreven door M. de Quatrefages, vooraanstaand lid. van het Instituut, waarin staat: "De variëteit met het grootste aantal individuen was die van deze grote honden, met rechte oren, met zwart haar en reekalf, die alle vormen van de wolf hebben die ze worden genoemd vechten. Twee personen vertegenwoordigden de prikkeldraad-variëteit. Dit zou natuurlijk Brie's hond zijn."
Dit onderscheid tussen de Briard en deze andere hond, niet genoemd maar waarvan we het gevoel hebben dat het alleen de prefiguratie van onze Bas-Rouge kan zijn, wordt twintig jaar later herhaald door Pierre Mégnin in zijn beroemde boek The Dog, history, hygiene , medicijn. Megin, een militaire dierenarts wiens werk aan de Franse herders net zo bepalend was voor deze rassen als het onderzoek van een von Stephanitz over de Duitse herder of een heim over Zwitserse bouviers, citeert in feite naast de hond Brie een variëteit "large; tot 75 cm; middellange, tawny onder, bruin of bijna zwart op de rug en op het hoofd".
In 1888 introduceerde Mégnin in de kolommen van de L'Eleveur die hij zelf maakte, voor de eerste keer de naam "Berger de Beauce" om het oude type met kop en scherpe randen te beschrijven. In 1893, in een lezing uitgesproken in de Society of Acclimatization, gebruikt hij opnieuw deze term en verklaart: "We hebben in Frankrijk ten minste vier rassen van herder: de oude Franse herdershond, die we hond van Beauce hebben genoemd, de hond van Brie, de hond van de Languedoc en de hond van de Alpen of de Pyreneeën."
Vanaf deze datum georganiseerde hondenshows gebruiken deze terminologie en bieden daarom twee categorieën, één voor langharige onderwerpen en de andere voor kortharige honden. Maar het was pas in 1896 dat er bezorgdheid was om het type in elke variëteit te verenigen, en dat werd gevormd op instigatie van een zekere Sauret, industrieel van Elbeuf gepassioneerd over het werk van Mégnin, een commissie belast om de kwaliteiten te bepalen die moeten worden opgelost in de eenvoudige Franse herders. Verzameld in de grote hal van de slachthuismarkt van La Villette onder het voorzitterschap van een fokker, Emmanuel Boulet, bestond deze commissie uit prominente persoonlijkheden, waaronder MM. Menaut, inspecteur-generaal bij het Ministerie van Landbouw, Dechambre, hoogleraar Dierwetenschappen bij de Alfort Veterinary School, Edwars, directeur van het Museum of Natural History, en veel dierenartsen, fokkers en boeren. Bij deze gelegenheid werden de namen Berger de Beauce en Berger de Brie definitief goedgekeurd.
Een jaar later richtte Emmanuel Boulet de Franse Club van de herdershond op, met de steun en subsidies van het ministerie van Landbouw, en keurde hij een eerste standaard Beauceron goed, ook vrij ver van die welke we vandaag kennen 'hui. Als het officiële normen vastlegt, verdwijnt deze standaard niet, en tot in de jaren twintig zullen amateurs en fokkers zich op veel punten verzetten, in het bijzonder de lengte en de textuur van het haar, de kleur van de jurk , en vooral de ideale grootte. De oprichting, op 24 april 1911, van de Vereniging van de vrienden van de Beauceron, op aandrang van een onbetwiste specialist, de heer Siraudin, en van twee beroemde dierenartsen, Doctors Héroult en Mégnin, maakt het mogelijk om de controverses en initieert de evolutie van de Beauceron in zijn soort vandaag: die van een "korte, dikke en soepele" hond met een redelijke omvang, zoals geschreven door Siraudin zelf in The Sheepdog of Beauce, een boek dat de bijbel van amateurs zou worden: "Probeer niet te groot te zijn, 0,65 m hoog is goed genoeg. Na deze stappen wordt de hond te groot voor een herder. Hij is zwaar en meer ongeschikt voor de dienst van de schildwacht."
In slaap gevallen tijdens de Grote Oorlog (conflict waarbij de Beauceron ook de legereenheden van dienst zal zijn als estafette, schildwacht, hondenpatrouille, aanval, tocht of zelfs medische hulp), hervat de Club haar activiteiten in 1920, onder impuls van Dr. Hérout en zijn president, de heer Dretzen. Een nieuwe standaard is geschreven door professor Paul Dechambre en is in 1921 goedgekeurd; het is de basis van de huidige.
De fokkerij zal daarom gestaag vooruitgang boeken, zowel in kwantiteit als kwaliteit van de geproduceerde producten. De Beauceron is nu een van de meest gewaardeerde honden in ons land, omdat deze voormalige jager van wolven en veehoeders zich heeft teruggetrokken in een beroep waar het werk niet faalt: dat van waakhond en verdediging, Hij is ook erg getalenteerd, omdat hij na een periode van "lege passage" verschillende titels van Frans kampioen heeft gewonnen in de gespecialiseerde wedstrijden. Resultaten tot op de maat van zijn primaire kwaliteiten: balans, moed en rusticaliteit.
Zoals alle herdershonden die echt werkten; of die nog steeds werken; de Beauceron is sterk, duurzaam, hardwerkend. Het tegenovergestelde als een dier in de woonkamer. Maar onder zijn ruige, zelfs verontrustende omstandigheden is hij in feite heel sociaal, nieuwsgierig, zonder overdreven wantrouwen, en hij weet onverschillig te staan tegenover wat hem niet stoort of beangstigt. Begiftigd met een onafhankelijke aard, toont hij niet minder van een totale gehechtheid aan zijn meester. Het is nog steeds noodzakelijk dat de laatste zijn respect heeft verdiend. Met Bas-Rouge, misschien meer dan met andere honden, is het noodzakelijk om te weten hoe je kunt omgaan met onderscheidingsvermogen, vastberadenheid, beloning en straf.
Intelligent, met een perfecte herinnering, zal de Beauceron nooit de idiote dwang accepteren, maar hij zal het volbrengen zonder de moeilijkste missies te klagen, op voorwaarde dat hij het gevoel heeft zijn meester zo te behagen.
Moeten we ons verbazen over een dier wiens herders en herders ooit het toezicht op hun vee en hun boerderij vertrouwden? De Beauceron is een geboren voogd en wee degene die zal proberen binnen te komen zonder te worden uitgenodigd op het grondgebied dat hij verdedigt. De morfologie, de grootte, de kracht maken hem de meest effectieve en meest afschrikwekkende van de cerberers. Als je daar de natuurlijke rustiekheid van toevoegt, zodat je buiten kunt leven en slapen als je een comfortabele nis ontwikkelt, begrijpen we waarom het een van de meest populaire hondeneigenaars is. of geïsoleerde paviljoens. Het moet niet van huis worden gehouden en de toegang tot het ouderlijk huis niet systematisch weigeren. Zoals alle herdershonden, die per definitie altijd het leven van de mens hebben gedeeld, heeft de Beauceron de aanwezigheid van zijn meesters nodig. En het is door vanaf een jonge leeftijd naast hen te leven dat hij het noodzakelijke evenwicht zal vinden in zijn geluk en dat van zijn omgeving.
De Beauceron houdt niet van luiheid en zachtheid. Je kunt beter voorkomen dat je er een aanschaft als je een zittend leven in een appartement hebt. Deze hyperactieve sporter moet van nature nuttig zijn. Om een tuin, een huis te houden, zijn meester te begeleiden naar zijn werkplek, zijn reizen en wandelingen, vrienden, om zijn medeplichtige te zijn in de uitoefening van zijn favoriete sport, biedt het dagelijks leven ons duizend-en-één kansen om hem te maken begrijp dat hij deel uitmaakt van het gezin en dat het gezin op hem vertrouwt.
Met de kinderen is de Beauceron terughoudend en gereserveerd, maar het is niet het gevulde leven dat de jongste aantrekt - een functie die het dichter bij de Duitse herder brengt. Aan de andere kant kan het een echte partner worden voor de ouderen, op voorwaarde dat ze begrepen hebben dat een hond geen speelgoed is, maar een dier begiftigd met een persoonlijkheid en een zekere autonomie. |