 |
|
Bouledogue français
|
Standard FCI Nº 101
|
|
|
Origine
|
|
France |
Groupe
|
|
Groupe 9 Chiens d'agrément et de compagnie |
Section
|
|
Section 11 Molossoïdes de petit format |
Epreuve
|
|
Sans épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
mardi 30 novembre 1954 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
jeudi 10 août 2023 |
Dernière mise à jour
|
|
lundi 18 septembre 2023 |
In English, this breed is said
|
 |
French Bulldog |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Französische Bullddogge |
En español, esta raza se dice
|
 |
Bulldog Francés |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Franse Bulldog |
Utilisation
|
Chien de compagnie, de garde et d'agrément. |
|
Bref aperçu historique
|
Probablement issu, comme tous les dogues, des Molosses d'Epire et de l'empire romain, parent du Bulldog de Grande-Bretagne, des Alans du Moyen Age, des dogues et des doguins de France, le Bouledogue que nous connaissons est un produit des différents croisements que firent les éleveurs passionnés dans les quartiers populaires de Paris dans les années 1880. A l'époque chien des forts des Halles -bouchers, cochers-, il sut conquérir la haute société et le monde des artistes par son physique si particulier et son caractère. Il se propagea alors rapidement. Le premier Club de race fut fondé en 1880 à Paris. Le premier registre d'inscription date de 1885 et le premier standard fut établi en 1898, année où la Société Centrale Canine reconnut la race du Bouledogue français. Le premier chien exposé le fut dès 1887. Le standard fut modifié en 1931-1932 et 1948. Il fut reformulé avec la collaboration de R. TRIQUET en 1986 par H.F. REANT (publication FCI 1987), puis en 1994 par Violette GUILLON (publication FCI 1995) et en 2012 par le Comité du Club du Bouledogue Français. |
Aspect général
|
Typiquement un molossoïde de petit format. Chien puissant dans sa petite taille, bréviligne, trapu, ramassé dans toutes ses proportions, à poil ras, à face camuse, aux oreilles droites, ayant une queue naturellement courte. Il doit avoir l'apparence d'un animal actif, intelligent, très musclé, d'une structure compacte et d'une solide ossature. Aucun caractère n’est accusé par rapport aux autres au point de détruire l’harmonie générale ou de donner au chien une apparence difforme ou de gêner le mouvement. |
Proportions importantes
|
La longueur du corps, prise entre la pointe de l’épaule et la pointe de la fesse, est légèrement supérieure à la hauteur au garrot. La longueur du chanfrein est d’environ 1/6 de la longueur totale de la tête. Face courte. |
Comportement / caractère
|
Chien de compagnie, sociable, gai, joueur, possessif, éveillé. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Doit être forte, large et carrée, la peau la recouvrant formant, sans excès, des plis et des rides symétriques. |
Crâne
|
|
Large, presque plat, le front très bombé. Arcades sourcillières proéminentes, séparées par un sillon particulièrement développé entre les yeux. Le sillon ne doit pas se prolonger sur le front. Crête occipitale très peu développée. |
Stop
|
|
Accentué. |
Région faciale
|
Face
|
|
La tête du Bouledogue est caractérisée par un retrait du massif maxillo-nasal, ainsi que par une inclinaison légère à moyenne du nez vers l’arrière. Le nez est légèrement retroussé (« remouché »). |
Truffe
|
|
De couleur noire, large, camuse, les narines bien ouvertes et symétriques, dirigées obliquement vers l'arrière. L'inclinaison des narines ainsi que le nez retroussé doivent permettre une respiration nasale normale. |
Lèvres
|
|
Epaisses, un peu lâches et noires. La lèvre supérieure rejoint l'inférieure en son milieu et cache complètement les dents. Le profil de la lèvre supérieure est descendant et arrondi. La langue ne doit jamais être apparente au repos. |
Chanfrein
|
|
Très court, large, présentant des plis concentriquement symétriques. |
Mâchoires et dents
|
|
Mâchoires larges et puissantes. La mâchoire inférieure avance devant la mâchoire supérieure et se courbe vers le haut. L’arcade incisive inférieure est arrondie. Les mâchoires ne doivent pas présenter de déviation latérale ni de torsion. Le décalage des arcades incisives ne saurait être strictement délimité, la condition essentielle étant que la lèvre du haut et celle du bas se rejoignent pour cacher complètement les dents. Les incisives inférieures sont en avant des incisives supérieures. Incisives et canines suffisamment développées. Denture complète souhaitée. |
Joues
|
|
Bien développées. |
Yeux
|
|
Bien visibles, à l'expression éveillée, placés bas, assez loin de la truffe et des oreilles, de couleur foncée, assez grands, arrondis et ne laissant voir aucune trace de blanc (sclérotique) quand l'animal regarde de face. Le bord des paupières doit être noir. |
Oreilles
|
|
De grandeur moyenne, larges à la base et arrondies au sommet. Placées haut sur la tête, mais pas trop près l'une de l'autre, portées droites. Le pavillon est ouvert vers l'avant. La peau doit être fine et douce au toucher. |
Cou
|
Court, puissant, légèrement incurvé, sans fanon, il s’élargit vers l’épaule. |
Corps
|
Ligne du dessus
|
|
Se relève progressivement et sans excès, à partir du garrot jusqu’au niveau du rein. Cette forme, appelée dos de carpe (ou roach-back) est une caractéristique de la race. |
Dos
|
|
Large et musclé, solide et sans laxité. |
Rein
|
|
Court, large et arqué. |
Croupe
|
|
Bien inclinée. |
Poitrine
|
|
Cylindrique et bien descendue (légèrement en dessous du coude), côtes très cintrées dites « en tonneau ». Poitrail largement ouvert, s’inscrivant dans un carré, vu de face. |
Ligne du dessous
|
|
Relevés sans être levrettés. |
Queue
|
Naturellement courte, idéalement d’une longueur suffisante pour cacher l’anus, attachée bas, plutôt droite, épaisse à la base, et effilée à l'extrémité. La queue en chignon, nouée, cassée ou relativement longue ne dépassant pas la pointe du jarret, est admise. Elle est portée bas, même en action, elle ne doit pas se relever au-dessus de l'horizontale. |
Membres antérieurs
|
Généralités
|
|
Aplombs réguliers vus de profil et de face. |
Epaules
|
|
Doit être bien oblique. |
Bras
|
|
Court, épais, musclé, légèrement galbé. |
Coudes
|
|
Au corps, sans laxité. |
Avant-bras
|
|
Court, droit et musclé. |
Carpe
|
|
Solide et court. |
Métacarpe
|
|
Court et légèrement incliné vu de profil. |
Pieds antérieurs
|
|
Ronds, compacts, de petite dimension, dits "pieds de chat", tournés légèrement en dehors. Les doigts sont bien serrés, les ongles courts, gros et de couleur noire. |
Membres postérieurs
|
Généralités
|
|
Les membres postérieurs sont forts et musclés, un peu plus longs que les membres antérieurs, élevant ainsi l’arrière-main. Les aplombs sont réguliers vus de profil et de derrière. |
Cuisses
|
|
Musclée, ferme. |
Jarret
|
|
Assez descendu, ni trop angulé, ni droit. |
Métatarse
|
|
Solide et court. |
Pieds postérieurs
|
|
Ronds, bien compacts, ni en dedans, ni en dehors. |
Allures
|
Les membres se déplacent parallèlement au plan médian du corps, qu’ils soient vus de face ou de derrière. Les allures sont libres, avec une bonne poussée des postérieurs. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Ras, serré, brillant et doux, sans sous-poil. |
Couleur du poil
|
|
Fauve, bringé ou non, avec ou sans panachure. Robes sans panachures : Bringé : robe fauve moyennement rayée transversalement de bringeures sombres donnant un aspect « tigré», la robe fortement bringée ne doit pas aller jusqu’à masquer le fond fauve. Le masque noir peut être présent. Présence ou non de la panachure blanche limitée. Fauve : Robe uniforme, de nuance fauve clair à fauve foncé, pouvant présenter une atténuation de couleur dans les parties déclives, masquée de noir ou non masquée, la robe masquée étant préférée. Présence ou non de la panachure blanche limitée. Robes avec panachures : Bringé avec panachure blanche moyenne ou envahissante : dite "caille", la panachure étant idéalement répartie sur l’ensemble de l’animal. Quelques tavelures sur la peau sont tolérées. Fauve avec panachure blanche moyenne ou envahissante : dite "fauve et blanc", la panachure étant idéalement répartie sur l’ensemble de l’animal. Quelques tavelures sur la peau sont tolérées. Pour toutes les robes, la truffe est noire, jamais marron ni bleue. Les sujets totalement blancs (à panachure totalement envahissante), à condition que la truffe et le bord des paupières soient noirs, sont admis mais non recherchés à cause des risques associés de surdité. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Mâle : 27 cm à 35 cm, femelle : 24 cm à 32 cm, avec une tolérance de 1 cm en plus ou en moins. |
Poids
|
|
Mâle : 9 kg à 14 kg, femelle : 8 kg à 13 kg. Une tolérance de 500 g, pour la limite supérieure, est acceptée si le sujet est bien dans le type. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts généraux
|
Robe caille fortement mouchetée.
Robe fauve et blanc fortement truitée.
Pour la robe fauve, raie de mulet très prononcée se prolongeant sur le dos.
Balzane (chaussette blanche) chez le bringé et le fauve.
Ongles clairs chez le bringé et le fauve.
Absence de dos légèrement voussé – roach back. |
Défauts graves
|
Hypertype, exagération des caractéristiques propres à la race.
Chanfrein trop long ou excessivement court.
Langue apparente, la bouche étant fermée.
Œil clair (œil de rapace).
Ligne du dessus horizontale, du garrot au rein.
Excès de ladre sur les lèvres, la truffe, les paupières dont le bord ne doit jamais être complètement dépigmenté.
Denture en pince.
Dos arqué (dos de chameau). |
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou peureux.
Manque de type : insuffisance de caractères ethniques qui fait que le chien dans son ensemble ne ressemble pas suffisamment à ses congénères de la même race.
Narines complètement fermées.
Déviation latérale ou torsion de la mâchoire laissant apparaître la langue en permanence.
Chien dont les incisives inférieures s'articulent en arrière des incisives supérieures.
Chien dont les canines (crocs) sont visibles de façon permanente, la bouche étant fermée.
Yeux hétérochromes.
Truffe de couleur autre que le noir.
Oreille non portée droite.
Anourie et queue incarnée.
Ergot au postérieur.
Jarret inversé.
Poil long, dur ou laineux.
Robe non conforme à celles décrites dans le standard, notamment le noir, le noir marqué de fauve et toutes les dilutions du noir, avec ou sans panachure.
Taille et poids sortant des limites admises.
Chien en détresse respiratoire.
Surdité. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Si l'on sait de manière précise que le Bouledogue est apparu en France sous sa forme moderne à la fin du XIXe siècle seulement, ses origines lointaines demeurent, elles, très contestées et continuent de susciter d'intenses mais enrichissantes discussions parmi les cynologues.
En fait, trois écoles s'affrontent. Selon une première hypothèse, le Bouledogue serait une version miniaturisée du Bulldog Anglais obtenue à partir de croisements de cette race avec des petits Terriers. Le robuste Bulldog avait en effet été sélectionné pour sa vaillance dans les combats contre ses congénères et contre les taureaux, « divertissements » fort appréciés des Britanniques jusqu'au milieu du XVIIIe siècle.
Mais sa taille devint un handicap lorsqu'il lui fallut se reconvertir comme chien de garde et de compagnie après qu'un arrêté du Parlement de Londres eut mis un terme à ces pratiques barbares. Certains éleveurs sélectionnèrent donc des Bulls de plus en plus petits. Baptisés English Toy Bulldogs, ces chiens se rendirent très vite populaires dans la région de Nottingham, à telle enseigne que les dentelliers qui, soumis aux aléas de la crise économique du XIXe siècle, durent s'expatrier dans la région de Calais emmenèrent avec eux leurs fidèles compagnons, dont les petites oreilles en forme de coquille n'étaient pas la moindre des caractéristiques. Croisés à de petits Terriers, les English Toy Bulldogs auraient alors donné naissance à des Bouledogues à oreilles droites qui, après de longues hésitations, finirent par être reconnus par le Kennel Club sous le nom de French Bulldogs.
Soutenue par Pierre Mégnin, la deuxième hypothèse émise quant aux origines du Bouledogue Français complète la précédente plus qu'elle ne la contredit. Selon ce cynophile éclairé, les bouchers et les forts des Halles de la fin du XIXe siècle avaient depuis très longtemps élu pour compagnon le Doguin, un type de chien plus petit que le Dogue, donc moins encombrant, et surtout plus agile. Cet animal s'était taillé une solide réputation auprès des « combattiers », propriétaires d'arènes de combat et organisateurs de jeux de cirque entre animaux, spectacles sanglants qui, selon les écrits de J. Dhers, passionnaient les foules : « On voyait des combats à Paris, mais surtout dans la région du Sud-Ouest - Bordeaux, Toulouse et dans les Pyrénées. Ces arènes de combat étaient des établissements forains où l'on faisait lutter les chiens entre eux, contre le baudet et surtout contre l'ours. »
Vers la fin du second Empire) les Doguins furent progressivement remplacés par des Terriers Boules (à ne pas confondre avec les Bull Terriers), sorte de petits ratiers au corps très court, bien musclés, à oreilles et fouet coupés, qui, croisés à des Toy Terriers et vraisemblablement à des Carlins, devaient donner naissance au Bouledogue Français. Il semble, par ailleurs, que les Toy Bulldogs importés de Grande-Bretagne et les Bouledogues nés dans le quartier des Halles se soient mutuellement enrichis, ce qui aurait permis de fixer la race et d'établir son standard officiel en 1898. L'apport de sang Carlin ; qui fut longtemps contesté par les amateurs « historiques » ; expliquerait les yeux assez particuliers du Boule, comme on l'appelle communément. Quant à ses oreilles droites, il faudrait y voir l'influence des Terriers.
La dernière hypothèse fait du Bouledogue Français le descendant direct du Dogue de Burgos, lui-même proche parent du Dogue de Bordeaux. C'est l'idée défendue par George R. Krehl, un cynologue anglais, au terme d'une rigoureuse enquête menée sur les origines de ce « Frenchie », venu, aux dires des cynophiles d'Outre-Manche, dénaturer la race nationale. Son argumentation se fonde sur la découverte d'une plaque de bronze coulée en 1625 et montrant des Dogues de petit gabarit, ressemblant aux Bulldogs britanniques mais « coiffés » d'oreilles de chauve-souris comme le Bouledogue Français, avec une légende (rédigée en français) les identifiant comme des Dogues de Burgos.
Quelle que soit la généalogie du Bouledogue Français, il ne fait guère de doute que c'est dans le Paris de la Belle Epoque que ce chien connut ses premiers succès, lesquels ne devaient jamais être démentis.
Les bouchers et les chevillards des abattoirs de la Villette furent les premiers à élever le Bouledogue Français, bientôt suivis par les cochers, les savetiers, les marchands des quatre-saisons, les sergents de ville, même, qui se passionnèrent pour le petit Boule. On se réunissait aux terrasses des cafés pour comparer les plus beaux sujets; on s'échangeait des conseils, et surtout on s'efforçait, souvent au prix de lourds sacrifices, de produire les plus gros chiots. Vedette du Paris des petits métiers, le Bouledogue hantait les quartiers populaires de Pantin, de Belleville et des Halles, et son physique, sa taille réduite, son allure surprenante et son caractère particulièrement attachant commençaient à s'imposer et à séduire les amateurs de plus en plus nombreux de chiens à face aplatie.
Peu après, le Boule allait faire son entrée dans les maisons closes, où les tenanciers et les demi-mondaines de la Belle Epoque l'adoptèrent pour son aspect excentrique. Immortalisé en 1901 par Toulouse-Lautrec dans la toile Le Marchand de marrons, le Bouledogue arpentait en conquérant les Champs-Elysées, les grands boulevards, le bois de Boulogne. Mistinguett, Colette, Mac Orlan, le roi Édouard VII, certains grands-ducs de la cour de Russie succombaient à leur tour au charme de ce petit chien cocasse, dont le corps musclé et la démarche gaillarde évoquaient immanquablement les hercules de foire. Cet engouement soudain, nourri par le Tout-Paris, devait contribuer pour une large part à l'essor du Bouledogue, qui, aujourd'hui encore et bien que la race ne soit pas très répandue, jouit d'une notoriété très grande, notamment à l'étranger.
C'est en 1880 que débuta la véritable carrière cynophile du Bouledogue Français, avec la fondation d'une amicale qui réunissait chaque semaine une cinquantaine d'amateurs et d'éleveurs parisiens. En 1885, un premier registre provisoire fut ouvert. En 1887, le Bouledogue Français participa pour la première fois sous ce nom à une exposition officielle. L'année suivante, les statuts du club étaient élaborés sous la houlette de M. Marcel Roger, précurseur de l'élevage en France et premier président élu. Il fallut cependant attendre dix ans encore pour que la société canine s'intéresse vraiment à cette race. A l'origine de cette reconnaissance, deux hommes: le baron Carayon de Latour, qui aimait à se présenter en public avec ses Boules, et le mécène américain Gordon Benett, qui, accédant à la tête du club, devait, également favoriser l'implantation de la race aux Etats-Unis. Le rôle du second fut déterminant, si l'on en croit Pierre Mégnin, qui, en 1922, devait lui rendre un hommage vibrant et mérité : « Eleveurs de Bouledogues Français, saluez bien bas la mémoire de Gordon Benett, ce cynophile américain qui a consacré vos chiens et fait votre fortune. Il a su les sortir de l'ornière où ils végétaient. »
Ceux qui le pratiquent sont formels : le Bouledogue Français est un chien étonnant sous tous les rapports. Cet animal, dont les ancêtres furent de farouches combattants, est aujourd'hui l'un des chiens les plus affectueux et les plus sensibles qui soient, l'un des plus recherchés, aussi, comme chien de compagnie.
Force est de reconnaître, pourtant, que le Boule n'a pas très bonne réputation auprès du grand public. Ses arcades sourcilières proéminentes très écartées l'une de l'autre, ses muscles masticateurs puissants, sa mine renfrognée ont injustement contribué à le faire prendre pour un chien agressif. Dans les caricatures, dans les bandes dessinées, l'animal qui mord les fonds de culotte, qui aboie sans raison, est presque toujours un Dogue, petit ou grand. Pourtant, de nombreux artistes ont vécu en compagnie de ces chiens qu'ils estimaient au plus haut point et dont ils se sont plu à décrire, d'une phrase ou de plusieurs pages, le caractère exceptionnel. Ainsi Pierre Mac Orlan, qui en posséda plusieurs, et qui nous a laissé une bien belle formule : « Le petit Bouledogue Français est un chien si l'on veut, mais c'est plutôt ce qu'on appelle quelqu'un. »
Le Boule séduit dès la première rencontre: le regard pénétrant de ce petit chien qui vient tranquillement flairer le nouveau venu, puis l'accompagne aux quatre coins de la maison, explique plus d'une histoire d'amour. Naturellement gentil, il a besoin de la présence de ses maîtres, et il calquera bien souvent son attitude sur la leur. En compagnie de personnes âgées ou malades, il saura rester calme; il partagera avec plaisir les jeux parfois turbulents des enfants; avec les invités, enfin, il ne se montrera jamais hostile et fera preuve d'une courtoisie exemplaire. Comme l'a fort bien dit Colette, c'est un chien qui ne se plaît qu'en compagnie de l'homme, un chien qui préférera toujours une demeure modeste mais chaleureuse à un palais où il serait abandonné à lui-même.
On dit encore de lui que, tel un être humain, il est capable de se vexer, d'éclater de rire, ou de bouder si on ne lui prête pas assez d'attention. Ce qui est sûr, c'est que le Boule a besoin de communiquer. Par le jeu. Par les caresses. Par les échanges muets qu'il tisse avec son maître. C'est un chien qui s'adapte très bien à la vie en appartement et qui peut être emmené en voyage ; même s'il supporte assez mal la chaleur. Seul défaut peut-être, il n'aime pas les bains, mais son poil court rend son entretien facile.
Fidèle à ses origines, le Bouledogue Français, surtout le mâle, fait preuve d'un étonnant courage. Un courage qui s'apparente d'ailleurs à de la témérité. Il est si curieux et avide de répondre aux attentes de ceux avec qui il vit qu'il peut aller au-devant de dangers dont il a rarement conscience, à tel point que son maître doit parfois intervenir pour le protéger contre lui-même. Mais n'est-ce pas en cela, aussi, que réside le charme de ce chien admirable, qui avait su séduire les humbles et les esthètes du siècle naissant? |
 |
|
French Bulldog
|
FCI standard Nº 101
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
Mr Ian Nicholson, Mrs Renée Sporre-Willes, Mr Raymond Triquet and Mr Claude Guintard. Latest amendments : Société Centrale Canine. Official language (FR) |
Group
|
|
Group 9 Companion and Toy Dogs |
Section
|
|
Section 11 Small Molossian Dogs |
Working
|
|
Without working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Tuesday 30 November 1954 |
Publication of the official valid standard
|
|
Thursday 10 August 2023 |
Last update
|
|
Monday 18 September 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Bouledogue français |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Französische Bullddogge |
En español, esta raza se dice
|
 |
Bulldog Francés |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Franse Bulldog |
Usage
|
Companion and Toy dog. |
|
Brief historical summary
|
Probably decending, like all mastiffs, from the Epirus and the Roman Empire molossers, relative of the Bulldog of Great Britain, the Alaunts (tribe of the Middle Ages), the mastiffs and small-type mastiffs of France. The bulldog we know is the product of different crossings done by enthusiastic breeders in the popular quarters of Paris in the 1880s. During that period, the Bulldog was a dog belonging to Parisian market porters, butchers and coachmen, it soon won over high society and the artistic world by its particular appearance and character. It rapidly became popular. The first breed club was founded in 1880 in Paris. The first registration dates from 1885 and the first standard was established in 1898, the year in which the French Kennel Club recognized the French Bulldog breed. The first dog of this breed was shown at an exhibition as early as 1887. The standard, modified in 1931-1932 and 1948, was reformulated in 1986 by H.F. Reant with the collaboration of R. Triquet (F.C.I. publication 1987), then in 1994 by Violette Guillon (F.C.I. publication 1995) and in 2012 by the French Bulldog Club committee. |
General appearance
|
The type is of a small-sized molossian. A powerful dog for its small size, short, stocky, compact in all its proportions, smooth-coated, with a snub nose, erect ears and a naturally short tail. Must have the appearance of an active, intelligent, very muscular dog, of a compact build with a solid bone structure. No point is exaggerated compared to the others, which could spoil the dog’s general harmony, in appearance and in movement. |
Important proportions
|
The length of the body – between the point of the shoulder and the point of the buttocks – slightly surpasses the height at the withers. The length of muzzle is about 1/6 of the total length of the head. Short face |
Behaviour / temperament
|
Sociable, lively, playful, possessive and keen companion dog. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
Must be strong, broad and square, covered by the skin of the head which forms symmetrical folds and wrinkles, without excess. |
Skull
|
|
Broad, almost flat from ear to ear, domed forehead. Proeminent superciliary arches, separated by a particularly developed furrow between the eyes. The furrow must not extend onto the skull. External occipital protuberance is barely developed. |
Stop
|
|
Pronounced. |
Facial region
|
Foreface
|
|
The head of the Bulldog is characterized by a shortening of the maxillary-nasal part as well as a slight to moderate slope of the nose backwards. The nose is slightly upturned (“snub nose”). |
Nose
|
|
Black, broad, snubbed, with symmetrical and well opened nostrils, slanting towards the rear. The slope of the nostrils as well as the upturned nose must, however, allow normal nasal breathing. |
Muzzle
|
|
Very short, broad, with concentric symmetrical folds. |
Lips
|
|
Thick, a little loose and black. The upper lip meets the lower lip at its middle, completely covering the teeth. The profile of the upper lip is descending and rounded. The tongue must never show when the dog is not excited. |
Jaws and teeth
|
|
Broad and powerful jaws. The lower jaw projects in front of the upper jaw and turns up. The arch of the lower incisors is rounded. The jaw must not show lateral deviation, or torsion. The gap between the incisors of the upper and the lower jaw should not be strictly delimited, the essential condition being that the upper and the lower lips meet to completely cover the teeth. The lower incisors surpass the upper incisors. Sufficiently developed incisives and canines. Complete bite is desirable. |
Cheeks
|
|
Well developed. |
Eyes
|
|
Clearly visible eyes, striking with lively expression, set low, quite far from the nose and the ears, dark coloured, rather large, rounded, showing no trace of white (sclera) when the dog is looking straight forward. Rims of eyelids must be black. |
Ears
|
|
Medium size, wide at the base and rounded at the top. Set high on the head, but not too close together, carried erect. The ear is open towards the front. The skin must be fine and soft to the touch. |
Neck
|
Short, powerful, slightly arched, without dewlap, broadens towards the shoulder. |
Body
|
Topline
|
|
Rising progressively, but not excessively, from the withers towards the loin. That conformation – also called roach-back – is typical for the breed. |
Back
|
|
Broad and muscular, firm without slackness. |
Loin
|
|
Short, broad and arched. |
Croup
|
|
Well sloping. |
Chest
|
|
Cylindrical and well let down (slightly under the elbows); very well sprung ribs, so-called “barrel shaped”. Fore chest, broad and square-shaped, seen from the front. |
Underline and belly
|
|
Tucked up but not whippety. |
Tail
|
Naturally short, ideally long enough to cover the anus, set low, rather straight, thick at the base and tapering at the tip. A kinked, knotted, broken or relatively long tail that does not reach beyond the point of the hocks, is admitted. It is carried low. Even in action, the tail must not rise above the horizontal. |
Forequarters
|
Generality
|
|
Forelegs upright (and straight) seen in profile and from the front. |
Shoulders
|
|
Must be well laid back. |
Upper arm
|
|
Short, thick, muscular, slightly curved. |
Elbows
|
|
Close and tight to the body. |
Forearm
|
|
Short, straight and muscular. |
Carpal
|
|
Solid and short. |
Pastern
|
|
Short and slightly oblique seen in profile. |
Forefeet
|
|
Round, compact, of small dimension, i.e. «cat feet», turning slightly outward. The toes are tight, nails short, thick and black. |
Hindquarters
|
Generality
|
|
The hindlegs are strong and muscular, a little longer than the forelegs, thus raising the hindquarters. The legs are upright as seen both in profile and from behind. |
Upper thigh
|
|
Well muscled, firm. |
Metatarsus
|
|
Short, tarsus solid. |
Hock
|
|
Quite well let down, neither too angulated nor too straight. |
Hind feet
|
|
Round, compact, turning neither inward nor outward. |
Gait and movement
|
The legs moving parallel to the median plane of the body, whether seen in front or from behind. Free, movement with good hind leg thrust. |
Coat
|
Hair
|
|
Smooth coat, close, glossy and soft, without undercoat. |
Colour
|
|
Fawn, brindled or not, with or without white spotting. Coat with colouring : Brindle : Fawn coat moderately characterized by transversal dark brindling creating a ‘tiger-marked’ effect, strongly brindled coats must not cover out the fawn ground colour. A black mask may be present. Limited white spotting is admissible. Fawn : Solid coat, from light fawn to dark fawn, sometimes presenting a paler colouring of the inclined parts, with or without a black mask, although masked subjects are preferred. Sometimes accompanied by limited white spotting. Coat with white spotting : Brindled with moderate or important white spotting : So-called ‘pied’, the spotting being ideally distributed over the entire subject. Some blotches on the skin are admissible. Fawn with moderate or important white spotting : So-called ‘fawn and white’, the spotting being ideally distributed over the entire dog. Some blotches of the skin are tolerated. The nose is always black, in all coat colours, never brown or blue. The all-white subjects provided the edge of eyelids and nose are black – are admitted but not bred for, because of a risk of deafness. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
Males: 27–35 cm. Females: 24–32 cm. A deviation of 1 cm above and below the standard is tolerated. |
Weight
|
|
Males: 9–14 kg. Females: 8–13 kg. 500 g more than the standard weight is allowed when the subject is typical. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
General faults
|
Strongly flecked with black brindle with white coat.
Fawn and white coat strongly red speckled.
In fawn coats, deep black trace extending along the spine.
White stockings in brindles and fawns.
Light-coloured nails in brindle and fawn.
No roach back. |
Serious faults
|
Overtyped, exaggerated breed characteristics.
Muzzle too long or excessively short.
Tongue visible when mouth is closed.
Light eyes (hawk eye).
Horizontal topline from withers to loin.
Excessive depigmentation of the lips, nose, eyelids, the rim of which should never be entirely depigmented.
Pincer bite.
Arch back (camel back). |
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy dog.
Lacks type: insufficient ethnic characteristics which result in the dog not really resembling other subjects of the breed.
Completely closed nostrils.
Torsion or lateral deviation of the jaw, resulting in the tongue constantly being visible.
Dog with lower incisors articulating behind upper incisors.
Dog with permanently visible canines (fangs), mouth being closed.
Heterochrome eyes (wall eye).
Colour of nose other than black.
Ears not carried erect.
Taillessness or ingrown tail.
Dewclaw on hindquarters.
Reversed hock.
Long, wired-haired or woolly coat.
Colour not in accordance with what is prescribed in the standard, namely black, black with fawn markings (black and tan) and all dilutions of black with or without white spotting.
Size and weight outside the standard limits.
Respiratory distress.
Deafness. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
If we know precisely that the Bulldog appeared in France in its modern form at the end of the nineteenth century only, its distant origins remain, they, very contested and continue to arouse intense but rewarding discussions among cynologists.
In fact, three schools compete. According to a first hypothesis, the Bulldog would be a miniaturized version of the English Bulldog obtained from crossings of this race with small Terriers. The sturdy Bulldog had indeed been selected for his valor in the fighting against his congeners and bulls, "entertainment" much appreciated by the British until the mid-eighteenth century.
But his size became a handicap when he had to reconvert as a watchdog and companion after a decree of the Parliament of London had put an end to these barbaric practices. Some breeders therefore selected smaller and smaller Bulls. Called English Toy Bulldogs, these dogs quickly became popular in the Nottingham area, so much so that lace makers, who, subject to the vagaries of the economic crisis of the nineteenth century, had to move to the Calais region, took with them their faithful companions, whose small, shell-shaped ears were not the least of the features. Crusaders with small Terriers, the English Toy Bulldogs then gave birth to straight-eared Bulldogs who, after long hesitation, ended up being recognized by the Kennel Club under the name of French Bulldogs.
Supported by Pierre Mégnin, the second hypothesis about the origins of the French Bulldog completes the previous one more than it contradicts. According to this enlightened cynophile, the butchers and forts of Les Halles at the end of the nineteenth century had for a long time elected for companion the Doguin, a type of dog smaller than the Dogue, thus less cumbersome, and especially more agile. This animal had earned a solid reputation among "combaters", owners of battle arenas and organizers of circus games between animals, bloody shows that, according to the writings of J. Dhers, passionate crowds: "We saw fighting in Paris, but especially in the South West region - Bordeaux, Toulouse and the Pyrenees. These fighting arenas were fairgrounds where the dogs were fought against each other, against the donkey and especially against the bear."
Towards the end of the second Empire) the Doguins were gradually replaced by Terriers Boules (not to be confused with the Bull Terriers), sort of small ratiers very short body, well muscled, with ears and cut whip, which, crossed with Toy Terriers, and presumably Pugs, were to give birth to the French Bulldog. It seems, moreover, that the Toy Bulldogs imported from Great Britain and the Bulldogs born in the district of Les Halles mutually enriched each other, which would have made it possible to fix the breed and to establish its official standard in 1898. The contribution Carlin blood; which was long disputed by "historical" amateurs; would explain the rather particular eyes of the Ball, as it is commonly called. As for his right ears, it should be seen the influence of the Terriers.
The last hypothesis makes the French Bulldog the direct descendant of the Dogue de Burgos, himself a close relative of the Dogue de Bordeaux. This is the idea defended by George R. Krehl, an English cynologist, after a rigorous investigation into the origins of this "Frenchie" came, according to the cynophiles of the Channel, denature the national race . His argument is based on the discovery of a cast bronze plate in 1625 showing small mastiffs, resembling the British Bulldogs but "capped" with bat ears like the French Bulldog, with a legend (written in French). French) identifying them as Burgos's Mastiffs.
Whatever the genealogy of the French Bulldog, there is little doubt that it was in the Paris of the Belle Epoque that this dog knew his first success, which should never be denied.
The butchers and runners of the slaughterhouses of La Villette were the first to raise the French Bulldog, soon followed by the coachmen, the cobblers, the merchants of the four seasons, even the town sergeants, who were passionate about the little Ball. We met at the cafe terraces to compare the most beautiful subjects; advice was exchanged, and above all efforts were made, often at the price of heavy sacrifices, to produce the largest puppies. A star of the Paris of the small trades, the Bulldog haunted the popular districts of Pantin, Belleville and Les Halles, and his physique, his small size, his surprising pace and his particularly endearing character began to impose themselves and to seduce the amateurs of more in addition to many dogs with flat faces.
Shortly after, the Ball was going to enter the brothels, where the tenants and half-mundane of the Belle Epoque adopted it for its eccentric appearance. Immortalized in 1901 by Toulouse-Lautrec in the canvas The Merchant of chestnuts, the Bulldog paced conquering the Champs-Elysees, the grand boulevards, the Bois de Boulogne. Mistinguett, Colette, Mac Orlan, King Edward VII, certain Grand Dukes of the Russian court succumbed in their turn to the charm of this little comical dog, whose muscular body and gaiety stubbornly evoked the fair hercules. This sudden infatuation, nourished by the All-Paris, was to contribute largely to the rise of the Bulldog, which, even today and although the breed is not widespread, enjoys a very high reputation, especially abroad.
It was in 1880 that began the real dog career of the French Bulldog, with the founding of a friendly that gathered every week about fifty amateurs and breeders in Paris. In 1885, a first provisional register was opened. In 1887, the French Bulldog participated for the first time under this name in an official exhibition. The following year, the statutes of the club were developed under the leadership of Mr. Marcel Roger, precursor of the breeding in France and first elected president. It was, however, ten years before the dog society was really interested in this breed. At the origin of this recognition, two men: the Baron Carayon de Latour, who liked to present himself in public with his Balls, and the American patron Gordon Benett, who, accessing the head of the club, was also to promote the implantation of the breed in the United States. The role of the second was decisive, if we are to believe Pierre Mégnin, who in 1922 was to pay him a vibrant and deserved homage: "Breeders of French Bulldogs, greet the memory of Gordon Benett, the American dog-dog who dedicated your dogs and made your fortune. He knew how to get them out of the rut where they were vegetating."
Those who practice it are formal: the French Bulldog is an amazing dog in every way. This animal, whose ancestors were fierce fighters, is now one of the most affectionate and sensitive dogs ever, one of the most sought-after dogs, too.
It is important to recognize, however, that the Ball has not very good reputation with the general public. His prominent eyebrows protruding from each other, his powerful masticatory muscles, his scowl look unjustly helped to make him look like an aggressive dog. In caricatures, in comics, the animal that bites the bottoms of the breeches, who barks without reason, is almost always a Dogue, big or small. However, many artists have lived in the company of these dogs they highly valued and they are pleased to describe, in one sentence or several pages, the exceptional character. So Pierre Mac Orlan, who had several, and who left us a beautiful formula: "The little French Bulldog is a dog if you want, but it is rather what is called someone."
The Ball seduces from the first meeting: the penetrating gaze of this little dog that comes quietly sniff the newcomer, then accompanies the four corners of the house, explains more than one love story. Naturally kind, he needs the presence of his masters, and he will often model his attitude on theirs. In the company of elderly or sick people, he will be able to remain calm; he will share with pleasure the sometimes turbulent games of children; with the guests, he will never be hostile and will show exemplary courtesy. As Colette has quite rightly said, it is a dog that only enjoys the company of the man, a dog who will always prefer a modest but warm home to a palace where he would be abandoned to himself.
It is still said of him that, like a human being, he is capable of vexing himself, bursting out laughing, or sulking if he is not given enough attention. What is certain is that the Ball needs to communicate. By the game. By caresses. Through the silent exchanges he weaves with his master. It is a dog that adapts very well to living in an apartment and can be taken on a trip; even if he does not tolerate heat enough. Only flaw perhaps, he does not like baths, but his short hair makes its easy maintenance.
True to its origins, the French Bulldog, especially the male, shows a surprising courage. A courage that is similar to recklessness. He is so curious and eager to meet the expectations of those with whom he lives that he can meet dangers he is rarely aware of, so much so that his master sometimes has to intervene to protect him from himself. But is it not in this, too, that lies the charm of this admirable dog, who had seduced the humble and aesthetes of the new century? |
 |
|
Französische Bullddogge
|
FCI-Standard Nº 101
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Frau Michèle Schneider Überarbeitung: Axel Komorowski / Originalsprache : FR |
Gruppe
|
|
Gruppe 9 Gesellschafts und Begleithunde |
Sektion
|
|
Sektion 11 Kleine Doggenartige Hunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Ohne Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Dienstag 30 November 1954 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Donnerstag 10 August 2023 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Montag 18 September 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Bouledogue français |
In English, this breed is said
|
 |
French Bulldog |
En español, esta raza se dice
|
 |
Bulldog Francés |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Franse Bulldog |
Verwendung
|
Gesellschafts-, Wach- und Begleithund. |
|
Kurzer geschichtlicher abriss
|
Wie alle Doggen stammt die französische Bulldogge wahrscheinlich von den Molossern Epiriens und des römischen Kaiserreiches ab; sie ist verwandt mit den Ahnen des Bulldogs Großbritanniens, mit den Alanerhunden des Mittelalters und somit den großen und kleinen Doggen Frankreichs; die französische Bulldogge, wie wir sie heute kennen, ist das Ergebnis verschiedener Kreuzungen, die passionierte Züchter in den 1880er Jahren in den Arbeitervierteln von Paris vornahmen. Seinerzeit zunächst Hund der Lastenträger an den Pariser Zentralmarkthallen, der Metzger und der Kutscher, wusste sie mit ihrem außergewöhnlichen Körperbau und Wesen schnell die bessere Gesellschaft und die Welt der Künstler zu erobern. So breitete sie sich schnell aus. Der erste Rasseverein wurde 1880 in Paris gegründet. Das erste Zuchtbuch datiert von 1885 und ein erster Standard wurde 1898 erstellt, in dem Jahr, in welchem die Société Centrale Canine die Französische Bulldogge als Rasse anerkannte. Schon 1887 wurde der erste Hund ausgestellt. Der Standard wurde 1931/32 und 1948 geändert und 1986 von R. TRIQUET und H.F. REANT (FCI-Veröffentlichung 1987) neu überarbeitet; 1994 wurde er dann nochmals von Violette GUILLON (FCI-Veröffentlichung 1995) und 2012 vom Comité du Club du Bouledogue Français überarbeitet. |
Allgemeines erscheinungsbild
|
Ein typischer, kleinformatiger Molosser. Trotz seiner geringen Größe ein in allen Proportionen, kräftiger, kurzer und gedrungener Hund mit kurzem Fell, mit kurzem, stupsnasigem Gesicht, Stehohren und natürlicher Kurzrute. Er muss den Eindruck eines lebhaften, aufgeweckten, sehr muskulösen Hundes von kompakter Struktur und solidem Knochenbau vermitteln. Kein Merkmal ist im Vergleich zu anderen übertrieben, was die Gesamtharmonie im Erscheinungsbild und in der Bewegung stören könnte. |
Wichtige proportionen
|
Die Körperlänge, gemessen von der Schulter bis zum Sitzbeinhöcker, übertrifft etwas die Widerristhöhe. Die Länge des Nasenrückens beträgt ungefähr 1/6 der Gesamtlänge des Kopfes. Kurzes Gesicht. |
Verhalten / charakter (wesen)
|
Kontaktfreudiger, lebhafter, verspielter, einnehmender und aufgeweckter Begleithund. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Der Kopf muss kräftig, breit und quadratisch sein; die ihn bedeckende Haut bildet nahezu symmetrische Falten und Runzeln, ohne Übertreibung. |
Schädel
|
|
Breit, annähernd flach von Ohr zu Ohr, gewölbte Stirn. Die vorstehenden Augenbrauenbogen werden durch eine zwischen den Augen besonders entwickelte Furche getrennt. Die Furche darf sich auf der Stirn nicht fortsetzen. Der Hinterhauptkamm ist gering ausgeprägt. |
Stop
|
|
Betont. |
Facial region
|
Vorgesicht
|
|
Der Kopf der Bulldogge ist gekennzeichnet durch den verkürzten Oberkiefer- und Nasenbereich sowie durch eine leicht nach hinten geneigte Nase. Die Nase ist etwas nach oben gerichtet („aufgestülpt“). |
Nasenschwamm
|
|
Schwarz, breit, aufgeworfen, mit symmetrischen, gut geöffneten und schräg nach hinten gerichteten Nasenlöchern. Die Neigung der Nasenlöcher und die aufgeworfene Nase müssen eine normale Nasenatmung erlauben. |
Fang
|
|
Sehr kurz, breit; mit konzentrischen, symmetrischen Falten. |
Lefzen
|
|
Dick, ein wenig schlaff und schwarz; die Oberlefze trifft die untere in der Mitte und verdeckt die Zähne vollständig. Die obere Lefze ist im Profil fallend und abgerundet. Die Zunge darf im Ruhezustand nie sichtbar sein. |
Kiefer / Zähne
|
|
Breit und kräftig Kiefer. Der Unterkiefersteht vor dem Oberkiefer und verläuft in einem Bogen nach oben. Der untere Schneidezahnbogen ist abgerundet. Die Kiefer dürfenkeine seitliche Abweichung oder Verdrehung zeigen. Der Abstand der Schneidezahnbögen kann nicht strikt festgelegt werden; wesentlich ist, dass Oberlefze und Unterlefze so aufeinandertreffen, dass sie die Zähne vollständig bedecken. Die unteren Schneidezähne stehen vor den oberen Schneidezähnen. Ausreichend entwickelte Schneidezähne und Eckzähne, vollständiges Gebiss wünschenswert. |
Wangen
|
|
Gut ausgebildet. |
Augen
|
|
Deutlich sichtbare Augen, mit bemerkenswert lebhaftem Ausdruck; tief eingesetzt, ziemlich weit vom Nasenspiegel und von den Ohren entfernt; von dunkler Farbe, ziemlich groß, rund und ohne jede Spur von Weiß (weiße Augenhaut), wenn das Tier nach vorne schaut. Der Lidrand muss schwarz sein. |
Ohren
|
|
Mittelgroß, breit am Ansatz und an der Spitze abgerundet. Hoch auf dem Kopf angesetzt, jedoch nicht zu dicht beieinander; aufrecht getragen. Die Ohrmuschel ist nach vorne geöffnet. Die Haut muss dünn sein und sich weich anfühlen. |
Hals
|
Kurz und kräftig, leicht gebogen, ohne Wamme, verbreitert sich zu den Schultern. |
Körper
|
Obere Profillinie
|
|
Zunehmend, aber nicht übertrieben, vom Widerrist zur Lende ansteigend. Diese Form, auch Karpfenrückengenannt, ist typisch für die Rasse. |
Rücken
|
|
Breit und muskulös, fest ohne Schwäche. |
Lenden
|
|
Kurz, breit und gebogen. |
Kruppe
|
|
Gut abfallend. |
Brust
|
|
Zylindrisch und schön tief (etwas unter dem Ellenbogen); sehr gut gerundete Rippen (fassförmig). Die Vorbrust ist breit und von der Vorderseite betrachtet quadratisch. |
Untere Profillinie und Bauch
|
|
Aufgezogen, jedoch nicht windhundartig. |
Rute
|
Von Natur aus kurz, idealerweise ausreichend lang, um den Anus zu verdecken, tief angesetzt, eher gerade, an den Hinterbacken anliegend, am Ansatz dick, sich zur Spitze verjüngend. Eine Knoten-, Knickrute oder eine relativ lange Rute, die nicht über das Sprunggelenk hinaus ragt, ist zugelassen. Sie wird tief getragen. Selbst in der Bewegung darfsie sich nicht über die Horizontale erheben. |
Vorderhand
|
Allgemeines
|
|
Läufe gerade und senkrecht, sowohl in der Seiten- als auch in der Vorderansicht. |
Schultern
|
|
Muss gut zurückliegen. |
Oberarm
|
|
Kurz, dick, muskulös und leicht gewölbt. |
Ellenbogen
|
|
Geschlossen, eng am Körper anliegend. |
Unterarm
|
|
Kurz, gerade und muskulös. |
Vorderfusswurzelgelenk
|
|
Kurz, im Profil gesehen etwas schräg. |
Vordermittelfuss
|
|
Kräftig und kurz. |
Vorderpfoten
|
|
Rund, kompakt und klein, sogenannte „Katzenpfoten“; leicht ausgedreht. Die Zehen sind geschlossen, die Krallen kurz, dick und schwarz. |
Hinterhand
|
Allgemeines
|
|
Die hinteren Gliedmaßen sind kräftig und muskulös, etwas länger als die Vordergliedmaßen, dadurch ist die Hinterhand erhöht. Sowohl in der Seiten- als auch in der Rückansicht sind sie gerade und senkrecht. |
Oberschenkel
|
|
Sehr muskulös, fest. |
Hintermittelfuss
|
|
Kurz. |
Sprunggelenk
|
|
Recht tiefgestellt, nicht zu stark gewinkelt, vor allem aber auch nicht zu steil. Fußwurzel: fest. |
Hinterpfoten
|
|
Rund, kompakt, weder nach außen noch nach innen gedreht. |
Gangwerk
|
Die Beine bewegen sich parallel zur Medianebene des Körpers, sowohl von vorne als auch von hinten gesehen. Freie Bewegung mit gutem Schub der Hinterläufe. |
Coat
|
Haar
|
|
Eng anliegendes, glänzendes und weiches Kurzhaar, ohne Unterwolle. |
Farbe
|
|
Fawn, gestromt oder ungestromt, mit oder ohne Weißscheckung. Fell mit Färbung: Gestromt: Die Grundfarbe ist Fawn, gezeichnet mit mäßiger, dunkler Querstromung, die das Fell „getigert“ erscheinen lassen, kräftige Stromung darf die Grundfarbe Fawn nicht abdecken. Eine schwarze Maske muss klar erkennbar sein. Einzelne weiße Flecken sind erlaubt. Fawn: Einfarbig, von hell bis dunkel fawn, bisweilen hellere Färbung an den innen liegenden Körperteilen, mit oder ohne schwarze Maske, wenngleich Tiere mit schwarzer Maske bevorzugt werden. Manchmal begleitet mit Einzelnen weißen Flecken. Fell mit Weiss-Scheckung: Gestromt mit mittlerer oder überhandnehmender Scheckung: Auch „Schecken“ genannt, die Scheckung ist idealerweise am ganzen Hund verteilt. Einige Flecken auf der Haut sind zulässig. Fawn mit mittlerer oder überhandnehmender Scheckung: Auch „Fawn-Schecke“ genannt, die Scheckung ist idealerweise über den gesamten Hund verteilt. Einige Flecken auf der Haut werden toleriert. Die Nase ist bei allen Fellfarben schwarz, niemals braun oder blau. Komplett weiße Hunde, sofern sie eine schwarze Nase und schwarze Lidränder haben, sind zulässig, aufgrund des damit verbundenen Risikos der Schwerhörigkeit, nicht erwünscht und nicht zur Zucht zuzulassen. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Rüde: 27 cm bis 35 cm, Hündin: 24 cm bis 32 cm, Eine Abweichung von mehr oder weniger 1 cm über oder unter der im Standard angegebenen Größe ist tolerierbar. |
Gewicht
|
|
Rüde: 9 bis 14 kg, Hündin: 8 bis 13 kg. Eine Toleranzabweichung von 500 g über dem Standard Gewicht ist akzeptabel, wenn das Tier ein typischer Vertreter seiner Rasse ist. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Allgemeine Fehler
|
Sehr starke Tüpfelung bei Schecken.
Starke rote Tüpfelung in weißem und fawnfarbenem Haar.
Bei Fawnfarbenen schwarzer Aalstrich.
Weiße Stiefel bei Gestromten und Fawn.
Helle Nägel in gestromt und falbfarben.
Kein Rückenschuppen. |
Schwere fehler
|
Übertypisierungen, Hund mit übertriebenen.
Rassemerkmalen.
Zu langer oder extrem kurzer Fang.
Bei geschlossenem Fang sichtbare Zunge.
Helle Augen (Raubvogelaugen).
Gerade Linie vom Widerrist bis zur Lende.
Übermäßiger Pigmentverlust auf Lefzen, Nase und Augenlidern, deren Ränder niemals vollständig depigmentiert sein dürfen.
Zangenbiss.
Gewölbter Rücken (Kamelrücken). |
Disqualifizierende fehler
|
Aggressive oder übermäßig ängstliche Hunde.
Typmangel: ethnische Merkmale sind nicht ausreichend ausgeprägt, so dass der Hund seinen Artgenossen insgesamt zu wenig ähnelt.
Komplett geschlossene Nasenlöcher.
Seitlich abweichender oder verdrehter Kiefer, so dass die Zunge permanent sichtbar ist.
Hunde, bei denen die unteren Schneidezähne hinter den oberen schließen.
Hunde, deren Fangzähne bei geschlossenem Fang ständig sichtbar sind.
Verschiedenfarbige Augen.
Nasenschwamm von anderer Farbe als schwarz.
Nicht aufrecht getragene Ohren.
Schwanzlosigkeit oder eingebettete Rute.
Afterklauen an den hinteren Gliedmaßen.
Inverses Sprunggelenk.
Langes, rauhaariges oder wolliges Haarkleid.
Fellfarbe nicht den Beschreibungen des Standards entsprechend, und zwar schwarz, schwarz mit fawnfarbenen Abzeichen (black and tan) und alle Verdünnungen der schwarzen Farbe, mit oder ohne Scheckung.
Größe und Gewicht außerhalb des Standards.
Atemprobleme.
Taubheit. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Wenn wir genau wissen, dass die Bulldogge in Frankreich in ihrer modernen Form erst am Ende des neunzehnten Jahrhunderts auftauchte, bleiben ihre fernen Ursprünge sehr hartnäckig und erregen weiterhin intensive, aber lohnende Diskussionen unter Kynologen.
In der Tat konkurrieren drei Schulen. Nach einer ersten Hypothese wäre der Bulldog eine miniaturisierte Version der englischen Bulldogge, die aus Kreuzungen dieser Rasse mit kleinen Terriern gewonnen wurde. Der robuste Bulldog war tatsächlich für seine Tapferkeit im Kampf gegen seine Kongeniere und Stiere ausgewählt worden, "Unterhaltung", die von den Briten bis zur Mitte des achtzehnten Jahrhunderts sehr geschätzt wurde.
Aber seine Größe wurde zu einem Handicap, als er sich als Wachhund und Gefährte zurückverwandeln musste, nachdem ein Dekret des Londoner Parlaments diesen barbarischen Praktiken ein Ende gesetzt hatte. Einige Züchter wählten daher immer kleinere Bullen. Englisch: www.db-artmag.de/2003/8/e/1/66.php Diese Hunde, sogenannte English Toy Bulldogs, wurden schnell in der Gegend von Nottingham bekannt, so dass die Klöpplerinnen, die unter den Launen der Wirtschaftskrise des neunzehnten Jahrhunderts in die Region von Calais ziehen mussten, ihre Kleidung mitnahmen treue Begleiter, deren kleine, schalenförmige Ohren nicht die geringsten Merkmale waren. Kreuzritter mit kleinen Terriern, die englischen Toy Bulldogs brachten dann geradeohrige Bulldoggen zur Welt, die nach langem Zögern vom Kennel Club unter dem Namen French Bulldogs anerkannt wurden.
Unterstützt von Pierre Mégnin, vervollständigt die zweite Hypothese über die Ursprünge der französischen Bulldogge die vorherige, mehr als sie widerspricht. Nach diesem erleuchteten Kynophilen hatten die Metzger und Forts von Les Halles am Ende des 19. Jahrhunderts lange Zeit den Doguin als Gefährten gewählt, einen Hund, der kleiner als die Dogue, also weniger schwerfällig und besonders wendig war. Dieses Tier hatte sich einen guten Ruf unter den "Kämpfern", den Besitzern von Kampfarenen und Organisatoren von Zirkusspielen zwischen Tieren erworben, blutige Shows, die laut den Schriften von J. Dhers leidenschaftliche Menschenmengen haben: "Wir haben gesehen Kämpfe in Paris, aber vor allem in der Süd-West-Region - Bordeaux, Toulouse und den Pyrenäen. Diese Kampfarenen waren Messegelände, auf denen die Hunde gegeneinander, gegen den Esel und besonders gegen den Bären gekämpft wurden."
Gegen Ende des zweiten Kaiserreichs wurden die Doguins nach und nach durch Terriers Boules ersetzt (nicht zu verwechseln mit den Bull Terriern), eine Art kleine Ratiers, sehr kurze Körper, gut bemuskelt, mit Ohren und geschnittener Peitsche, die gekreuzt wurden Toy Terrier und wahrscheinlich Pugs sollten die Französische Bulldogge zur Welt bringen. Es scheint außerdem, dass sich die aus England importierten Toy Bulldogs und die im Distrikt Les Halles geborenen Bulldoggen gegenseitig bereichert haben, was es ermöglicht hätte, die Rasse zu fixieren und 1898 ihren offiziellen Standard zu etablieren. Der Beitrag Carlin Blut; was lange von "historischen" Amateuren bestritten wurde; würde die ziemlich besonderen Augen des Balles erklären, wie es allgemein genannt wird. Was seine rechten Ohren angeht, sollte man den Einfluss der Terrier sehen.
Die letzte Hypothese macht die Französische Bulldogge zum direkten Nachkomme der Dogue de Burgos, die selbst ein enger Verwandter der Dogue de Bordeaux ist. Dies ist die Idee von George R. Krehl, einem englischen Kynologen, nachdem eine gründliche Untersuchung der Ursprünge dieses "Frenchie" laut den Kynophilen des Kanals die nationale Rasse denaturierte . Sein Argument basiert auf der Entdeckung einer gegossenen Bronzeplatte im Jahr 1625, die kleine Mastiffs zeigt, die den British Bulldogs ähneln, aber mit Fledermausohren wie der Französischen Bulldogge "bedeckt" sind und eine Legende (in französischer Sprache) haben. Französisch) identifiziert sie als Burgos Mastiffs.
Wie auch immer die Genealogie der französischen Bulldogge aussieht, es gibt wenig Zweifel, dass es im Paris der Belle Epoque war, dass dieser Hund seinen ersten Erfolg kannte, der nie bestritten werden sollte.
Die Metzger und Läufer der Schlachthäuser von La Villette züchteten als Erste die Französische Bulldogge, bald gefolgt von den Kutschern, den Schustern, den Kaufleuten der vier Jahreszeiten, sogar den Stadtwächtern, die sich für den kleinen Ball begeisterten. Wir trafen uns auf den Terrassen des Cafés, um die schönsten Themen zu vergleichen; Ratschläge wurden ausgetauscht, und vor allem wurden Anstrengungen unternommen, oft um den Preis schwerer Opfer, um die größten Welpen zu zeugen. Ein Star des Paris der kleinen Gewerbe, verfolgte der Bulldog die populären Nachbarschaften von Pantin, Belleville und Les Halles, und sein Körperbau, seine kleine Größe, sein überraschendes Tempo und sein besonders liebenswürdiger Charakter begannen, die Amateure von mehr aufzuzwingen und zu verführen neben vielen Hunden mit flachen Gesichtern.
Kurz danach sollte der Ball in die Bordelle gehen, wo ihn die Mieter und halbwüchsigen Bewohner der Belle Epoque wegen seiner exzentrischen Erscheinung adoptierten. Im Jahr 1901 von Toulouse-Lautrec in der Leinwand Der Kaufmann der Kastanien immortalisiert, die Bulldogge Schritt über die Champs-Elysees, die großen Boulevards, der Bois de Boulogne. Mistinguett, Colette, Mac Orlan, König Edward VII., Gewisse Großfürsten des russischen Hofes erlagen ihrerseits dem Charme dieses kleinen komischen Hundes, dessen muskulöser Körper und Fröhlichkeit hartnäckig den schönen Herkules hervorrief. Dieser plötzliche Enthusiasmus, genährt von All-Paris, sollte einen großen Beitrag zum Aufstieg der Bulldogge leisten, die auch heute noch, obwohl die Rasse nicht weit verbreitet ist, besonders hohes Ansehen genießt im Ausland.
Es war im Jahr 1880, dass die wahre Hundekarriere der Französisch Bulldog begann, mit der Gründung eines Freundschafts, der jede Woche etwa fünfzig Amateure und Züchter in Paris versammelt. 1885 wurde ein erstes provisorisches Register eröffnet. Im Jahr 1887 nahm die französische Bulldogge erstmals unter diesem Namen an einer offiziellen Ausstellung teil. Im folgenden Jahr wurden die Statuten des Clubs unter der Leitung von Herrn Marcel Roger, Vorläufer der Zucht in Frankreich und erster gewählter Präsident, entwickelt. Es war jedoch zehn Jahre, bevor sich die Hundegesellschaft wirklich für diese Rasse interessierte. Englisch: www.mjfriendship.de/en/index.php?op...27&Itemid=47 Anlaß dieser Anerkennung waren zwei Männer: der Baron Carayon de Latour, der sich gerne öffentlich mit seinen Bällen präsentierte, und der amerikanische Gönner Gennon Benett, der, der Zugang zum Club - Chef, auch für die Implantation der Rasse in den Vereinigten Staaten. Die Rolle des zweiten war entscheidend, wenn wir Pierre Mégnin glauben, der ihm 1922 eine lebhafte und verdiente Ehrerbietung erweisen sollte: "Züchter der französischen Bulldoggen, begrüßen die Erinnerung an Gordon Benett, diesen amerikanischen Hund, der hat widmete deine Hunde und machte dein Vermögen. Er wusste, wie er sie aus der Furche bringen konnte, wo sie vegetierten."
Diejenigen, die es praktizieren, sind formell: Die französische Bulldogge ist in jeder Hinsicht ein toller Hund. Dieses Tier, dessen Vorfahren wilde Kämpfer waren, ist heute einer der liebevollsten und sensibelsten Hunde aller Zeiten, auch einer der begehrtesten Hunde.
Es ist jedoch wichtig zu erkennen, dass der Ball in der Öffentlichkeit keinen guten Ruf hat. Seine hervorstehenden Augenbrauen, seine kräftigen Kaumuskeln, sein finsterer Blick wirkten ungerechtfertigt, um ihn wie einen aggressiven Hund aussehen zu lassen. In Karikaturen, in Comics, ist das Tier, das die Unterseite von Höschen beißt, ohne Grund zu bellen, fast immer eine Dogue, groß oder klein. Viele Künstler haben jedoch in der Gesellschaft dieser sehr geschätzten Hunde gelebt und freuen sich, in einem Satz oder mehreren Seiten den außergewöhnlichen Charakter zu beschreiben. So Pierre Mac Orlan, der mehrere hatte und uns eine schöne Formel hinterlassen hat: "Die kleine französische Bulldogge ist ein Hund, wenn du willst, aber es ist eher, was man jemanden nennt."
Der Ball verführt von der ersten Begegnung an: Der durchdringende Blick dieses kleinen Hundes, der leise den Neuling schnuppert, begleitet ihn dann in die vier Ecken des Hauses, erklärt mehr als eine Liebesgeschichte. Natürlich freundlich, braucht er die Anwesenheit seiner Herren, und er wird oft seine Haltung an ihnen modellieren. In Gesellschaft älterer oder kranker Menschen wird er ruhig bleiben können; er wird gern die manchmal turbulenten Spiele von Kindern teilen; mit den Gästen wird er nie feindselig sein und vorbildliche Höflichkeit zeigen. Wie Colette ganz richtig gesagt hat, ist es ein Hund, der nur die Gesellschaft des Mannes genießt, ein Hund, der immer ein bescheidenes, aber warmes Zuhause einem Palast vorziehen wird, in dem er sich selbst überlassen wäre.
Es wird immer noch von ihm gesagt, dass er, wie ein menschliches Wesen, fähig ist, sich selbst zu ärgern, zu lachen oder zu schmollen, wenn ihm nicht genug Aufmerksamkeit geschenkt wird. Sicher ist, dass der Ball kommunizieren muss. Durch das Spiel. Durch den stillen Austausch webt er mit seinem Meister. Es ist ein Hund, der sich sehr gut an das Wohnen in einer Wohnung anpasst und auf eine Reise mitgenommen werden kann; auch wenn er die Hitze nicht genug duldet. Nur vielleicht ein Fehler, er mag keine Bäder, aber sein kurzes Haar macht seine Pflege einfach.
Die französische Bulldogge, vor allem das Männchen, zeigt, was ihre Ursprünge anbelangt, einen überraschenden Mut. Ein Mut, der Rücksichtslosigkeit ähnelt. Er ist so neugierig und begierig darauf, die Erwartungen derjenigen zu erfüllen, mit denen er lebt, dass er Gefahren begegnen kann, die er selten wahrnimmt, so sehr, dass sein Meister manchmal eingreifen muss, um ihn vor sich selbst zu schützen. Aber liegt es nicht auch in diesem, das den Reiz dieses bewundernswerten Hundes ausmacht, der die Demütigen und Ästheten des neuen Jahrhunderts verführt hat? |
 |
|
Bulldog Francés
|
FCI Standard Nº 101
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Sr. Jorge Nallem Con la participación de la Asociación Española para el Fomento de La Raza Bulldog Francés |
Grupo
|
|
Grupo 9 Perros de compañía |
Sección
|
|
Sección 11 Molosoides de talla pequeña |
Prueba de trabajo
|
|
Sin prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
martes 30 noviembre 1954 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
jueves 10 agosto 2023 |
Última actualización
|
|
lunes 18 septiembre 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Bouledogue français |
In English, this breed is said
|
 |
French Bulldog |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Französische Bullddogge |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Franse Bulldog |
Utilizacion
|
Perro de compañía y de juguete. |
|
Breve resumen historico
|
Desciende probablemente, como todos los mastines, de los Molosoides de Epire y del Imperio Romano, pariente del Bulldog de Gran Bretaña, de los Alanos de la Edad Media, y de los dogos y doguillos de Francia, el dogo que nosotros conocemos es el producto de diferentes cruces que efectuaron los criadores apasionados de los barrios populares de París en la década de 1880. En esa época era el compañero de los trabajadores del mercado central de París - carniceros, cocheros - pero supo muy pronto conquistar la alta sociedad y el mundo de los artistas por su físico particular y su carácter. Así pues, se propagó rápidamente. El primer club de esta raza se fundó en 1880 en París. El primer registro de inscripción data de 1885, y el primer estándar se estableció en 1898, año en el cual la Société Centrale Canine reconoció la raza del Bulldog Francés. El primer Bulldog francés fue exhibido a partir de 1887. El estándar fue modificado en 1931, 1932 y 1948. Fue reformulado en 1986 por H.F. Réant con la colaboración de R. Triquet (publicación de la F.C.I. de 1987), luego en 1994 por Violette Guillon (Publicación FCI de 1995) y en 2012 por el Comité del Bulldog Francés. |
Aspecto general
|
Es del tipo de un molosoide de tamaño pequeño. Un perro robusto para su pequeño tamaño, corto, rechoncho, compacto en todas sus proporciones. De pelo corto con nariz respingada, orejas erguidas y cola naturalmente corta. Debe tener la apariencia de un perro activo, inteligente, muy musculoso, de construcción compacta con estructura ósea sólida. Ningún punto debe ser exagerado con respecto a los otros, que pudiera destruir la armonía general del perro en apariencia y en movimiento. |
Proporciones importantes
|
La longitud del cuerpo tomada desde la punta del hombro a la punta de la nalga, es ligeramente mayor que la altura a la cruz. La longitud del hocico es aproximadamente 1/6 de la longitud total de la cabeza. Cara corta. |
Temperamento / comportamiento
|
Perro de compañía, sociable, alegre, juguetón, posesivo y despierto. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Debe ser fuerte, ancha y cuadrada, cubierta por piel, que forma pliegues y arrugas simétricas sin exceso. |
Cráneo
|
|
Ancho, casi plano entre la orejas; frente abovedada. Los arcos superciliares son prominentes y están separados por un surco particularmente pronunciado entre los ojos. El surco no debe prolongarse hasta el cráneo. La protuberancia occipital externa es apenas desarrollada. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Pronunciada. |
Facial region
|
Cara
|
|
La cabeza del Bulldog se caracteriza por una contracción del macizo maxilo-nasal, así como por una inclinación entre leve y moderada de la nariz hacia atrás. La nariz es ligeramente más alta en su extremidad (nariz respingada). |
Trufa
|
|
Negra, ancha, respingada con narinas bien abiertas y simétricas e inclinadas hacia atrás. La inclinación de las narinas, así como la nariz respingada, deben, sin embargo, permitir, una respiración nasal normal. |
Hocico
|
|
Muy corto, ancho y con pliegues concéntricamente simétricos. |
Belfos
|
|
Gruesos, un poco flojos, de color negro. El labio superior se une al inferior en el centro cubriendo completamente los dientes. El perfil del labio superior es descendiente y redondeado. La lengua nunca debe estar visible cuando el perro está en reposo. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
Son anchas y poderosas mandíbulas. La mandíbula inferior se proyecta por delante de la superior curvándose hacia arriba. El arco de los incisivos inferiores es redondeado. Las mandíbulas no deben presentar desviación lateral o torsión. La separación de las arcadas incisivas no está estrictamente delimitada, la condición esencial es que el labio superior y el inferior se unan para cubrir completamente los dientes. Los incisivos inferiores se encuentran por delante de los superiores. Los Incisivos y caninos son suficientemente desarrollados. Es deseable dentadura completa. |
Mejillas
|
|
Bien desarrolladas. |
Ojos
|
|
Claramente visibles, de expresión vivaz, implantación baja, bastantes alejados de la trufa y de las orejas, de color oscuro, mas bien grandes, redondeados y sin mostrar ningún trazo de blanco (esclerótica) cuando el perro mira hacia delante. El borde de los párpados debe ser negro. |
Orejas
|
|
De tamaño medio, anchas en la base y redondeadas en las puntas. De implantación alta en la cabeza, pero no muy juntas una a la otra, de porte erecto. El pabellón abierto hacia delante. La piel debe ser fina y suave al tacto. |
Cuello
|
Corto, poderoso, ligeramente curvado, sin papada, ensanchándose hacia los hombros. |
Cuerpo
|
Línea superior
|
|
Se levanta progresivamente pero no de forma excesiva, desde la cruz hasta el riñón. Esta conformación también llamada “roach back” (espalda de cucaracha) es una característica típica de la raza. |
Espalda
|
|
Ancha y musculada, firme, sin laxitud. |
Lomo
|
|
Corto, ancho y arqueado. |
Grupa
|
|
Bien inclinada. |
Pecho
|
|
Cilíndrico y bien descendido (ligeramente por debajo de los codos), costillas bien arqueadas, llamadas en forma de tonel. Antepecho ancho formando un cuadrado visto de frente. |
Línea inferior
|
|
Recogida pero no agalgada. |
Cola
|
Naturalmente corta, idealmente de longitud suficiente como para tapar el ano, de inserción baja, más bien recta, gruesa en la base, afinándose hacia la punta. Una cola retorcida, anudada, quebrada o relativamente larga que no sobrepase la punta del corvejón es aceptada. Es llevada baja. Incluso en acción no debe sobrepasar la línea horizontal. |
Miembros anteriores
|
Generalidad
|
|
Aplomos correctos vistos de perfil y de frente. |
Hombro
|
|
Bien oblicuo. |
Brazo
|
|
Corto, grueso, musculado, ligeramente curvado. |
Codo
|
|
Pegado al cuerpo sin laxitud. |
Antebrazo
|
|
Corto, recto y musculado. |
Carpo
|
|
Sólido y corto. |
Metacarpo
|
|
Corto y ligeramente oblicuo visto de perfil. |
Pies delanteros
|
|
Redondos, compactos, de dimensiones pequeñas llámese "pie de gato", girados ligeramente hacia fuera. Los dedos son apretados, la uñas cortas, gruesas y negras. |
Miembros posteriores
|
Generalidad
|
|
Los miembros posteriores son fuertes y musculados, algo más largos que los anteriores, elevando así el cuarto trasero. Los aplomos son correctos vistos tanto de perfil como de atrás. |
Muslo
|
|
Bien musculado, firme. |
Metatarso
|
|
Tarso: Sólido. Metatarso: Corto. |
Corvejón
|
|
Bastante bajo. No es demasiado angulado ni muy recto. |
Pies traseros
|
|
Redondos, compactos, sin estar girados hacia adentro o hacia fuera. |
Movimiento
|
Las patas moviéndose paralelas al plano medio del cuerpo, ya sea visto de frente o de atrás. Movimiento libre, con buen empuje de las patas traseras. |
Manto
|
Pelo
|
|
Liso, apretado, brillante y suave, sin sub-pelo. |
Color
|
|
Leonado, atigrado o no, con o sin manchas blancas. Manto sin manchas blancas: Atigrado: Manto leonado moderadamente marcado con marcas transversales atigradas oscuras dándole un efecto de “rayas de tigre”, el manto fuertemente atigrado no debe ocultar el fondo leonado. Puede presentarse con una máscara negra. Manchas blancas moderadas son admitidas. Leonado: Manto de color sólido, desde el leonado claro al oscuro, a veces presentando un tono mas atenuado en las partes inclinadas, con o sin máscara negra, aunque son preferibles los ejemplares con máscara. A veces acompañado de manchas blancas moderadas. Mantos con manchas blancas: Atigrado con manchas blancas moderadas o muy extendidas: Llamadas “pied” o “caille”, las manchas se distribuyen idealmente por todo el cuerpo del perro. Algunas manchas en la piel se admiten. Leonado con manchas blancas moderadas o muy extendidas: Llamadas “leonado y blanco”, las manchas se distribuirán idealmente en todo el cuerpo del perro. Se toleran algunas manchas en la piel. La nariz es siempre negra en todos los colores de manto, nunca marrón o azul. Los ejemplares completamente blancos, siempre y cuando la trufa y los bordes de los párpados sean negros, son admitidos pero no buscados por el riesgo de sordera. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
Machos: 27-35 cm. Hembras: 24-32 cm. Se tolera una desviación de 1 cm. por debajo o por encima de lo estipulado. |
Peso
|
|
Machos: 9-14 kg. Hembras: 8-13 kg. 500 gr. más de lo estipulado se tolera si se trata de un ejemplar típico. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas generales
|
Mantos “pied” fuertemente moteados.
Mantos leonados y blancos fuertemente moteados de rojo.
En mantos leonados, trazos negros profundos extendiéndose a lo largo de la espina.
Botas blancas en atigrados o leonados.
Uñas de color claro en atigrados y leonados.
Ausencia de espalda de cucaracha. |
Faltas graves
|
Ejemplares hipertípicos, con características raciales exageradas.
Hocico demasiado largo o excesivamente corto.
Lengua visible con la boca cerrada.
Ojos claros (mirada de rapaz).
Línea superior horizontal desde la cruz al riñón.
Excesiva despigmentación de los labios, nariz, párpados, cuyos bordes nunca podrán ser totalmente despigmentados.
Mordida en pinza.
Espalda arqueada (espalda de camello). |
Faltas descalificantes:
|
Agresividad o extrema timidez.
Falta de tipo: insuficientes características étnicas con resultancia de que el individuo no se asemeje a otros ejemplares de la raza.
Narinas completamente cerradas.
Torsión o desviación lateral de la mandíbula, resultando en que la lengua sea constantemente visible.
Ejemplares con los incisivos inferiores colocados detrás de los incisivos superiores.
Ejemplares con caninos constantemente visibles cuando la boca está cerrada.
Ojos heterocromos.
Nariz de otro color que no sea negro.
Orejas que no son erguidas.
Ausencia de cola o colaencarnada.
Espolones en las extremidades posteriores.
Corvejones invertidos.
Pelo largo, duro o lanoso.
Manto de un color no descrito en el estándar, es decir negro, negro con marcas fuego (black and tan) y cualquier dilución del negro con o sin manchas blancas.
Tamaño y peso fuera de los límites admitidos.
Ejemplares con problemas respiratorios.
Sordera. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
Si sabemos con precisión que el Bulldog apareció en Francia en su forma moderna a finales del siglo XIX, sus orígenes distantes siguen siendo muy disputados y continúan suscitando debates intensos pero gratificantes entre los cinólogos.
De hecho, tres escuelas compiten. De acuerdo con una primera hipótesis, el Bulldog sería una versión miniaturizada del Bulldog inglés obtenido de cruces de esta raza con pequeños Terriers. El robusto Bulldog había sido seleccionado por su valor en la lucha contra sus congéneres y toros, "entretenimiento" muy apreciado por los británicos hasta mediados del siglo XVIII.
Pero su tamaño se convirtió en una desventaja cuando tuvo que reconvertirse como perro guardián y compañero después de que un decreto del Parlamento de Londres pusiera fin a estas prácticas bárbaras. Algunos criadores, por lo tanto, seleccionaron toros cada vez más pequeños. Llamados Bulldogs de juguete ingleses, estos perros rápidamente se hicieron populares en el área de Nottingham, hasta el punto de que los fabricantes de encajes, quienes, sujetos a los caprichos de la crisis económica del siglo diecinueve, tuvieron que mudarse a la región de Calais, llevaron consigo su Compañeros fieles, cuyas pequeñas orejas en forma de concha no eran la menor de las características. Cruzados con pequeños Terriers, los Toy Bulldogs ingleses dieron a luz a Bulldogs de orejas caídas que, después de una larga vacilación, terminaron siendo reconocidos por el Kennel Club bajo el nombre de French Bulldogs.
Con el apoyo de Pierre Mégnin, la segunda hipótesis sobre los orígenes del Bulldog Francés completa la anterior más de lo que contradice. Según este iluminado cinófilo, los carniceros y los fuertes de Les Halles a finales del siglo XIX habían elegido durante mucho tiempo para acompañar al Doguin, un tipo de perro más pequeño que el Dogue, por lo tanto menos engorroso y especialmente más ágil. Este animal se había ganado una sólida reputación entre los "combatientes", dueños de escenarios de batalla y organizadores de juegos de circo entre animales, espectáculos sangrientos que, según los escritos de J. Dhers, multitudes apasionadas: "Vimos luchando en París, pero especialmente en la región suroeste: Burdeos, Toulouse y los Pirineos. Estas arenas de combate eran recintos feriales donde los perros se peleaban entre sí, contra el burro y especialmente contra el oso."
Hacia el final del segundo Imperio) los Doguins fueron reemplazados gradualmente por Terriers Boules (que no debe confundirse con los Bull Terriers), una especie de pequeños ratiers de cuerpo muy corto, bien musculosos, con orejas y látigo cortado, que, cruzados con Toy Terriers, y presumiblemente Pugs, iban a dar a luz al Bulldog Francés. Parece, además, que los Toy Bulldogs importados de Gran Bretaña y los Bulldogs nacidos en el distrito de Les Halles se enriquecieron mutuamente, lo que habría permitido arreglar la raza y establecer su estándar oficial en 1898. La contribución Sangre de Carlin; que fue largamente disputado por aficionados "históricos"; explicaría los ojos más bien particulares de la bola, como comúnmente se llama. En cuanto a sus orejas derechas, debería verse la influencia de los Terriers.
La última hipótesis hace que el Bulldog Francés sea el descendiente directo del Dogo de Burgos, él mismo un pariente cercano del Dogo de Burdeos. Esta es la idea defendida por George R. Krehl, un cinólogo inglés, después de una rigurosa investigación sobre los orígenes de este "Frenchie", según los cinófilos del Canal, desnaturalizó la raza nacional . Su argumento se basa en el descubrimiento de una placa de bronce fundido en 1625 que mostraba pequeños mastines, que se asemejaban a los Bulldogs británicos pero "tapados" con orejas de murciélago como el Bulldog Francés, con una leyenda (escrita en francés). Francés) identificándolos como los mastines de Burgos.
Cualquiera que sea la genealogía del Bulldog Francés, no hay duda de que fue en el París de la Belle Epoque donde este perro conoció su primer éxito, que nunca debería negarse.
Los carniceros y corredores de los mataderos de La Villette fueron los primeros en criar al Bulldog Francés, seguidos pronto por los cocheros, los zapateros, los mercaderes de las cuatro estaciones, incluso los sargentos de la ciudad, que eran apasionados por la pequeña Bola. Nos encontramos en las terrazas de los cafés para comparar los temas más hermosos; se intercambiaron consejos y, sobre todo, se hicieron esfuerzos, a menudo a costa de grandes sacrificios, para producir los cachorros más grandes. Una estrella del París de los pequeños comercios, el Bulldog frecuentaba los barrios populares de Pantin, Belleville y Les Halles, y su físico, su pequeño tamaño, su ritmo sorprendente y su carácter particularmente entrañable comenzaron a imponer y seducir a los aficionados de más además de muchos perros con caras planas.
Poco después, la Pelota iba a entrar a los burdeles, donde los inquilinos y medio mundanos de la Belle Epoque lo adoptaron por su aspecto excéntrico. Inmortalizado en 1901 por Toulouse-Lautrec en el lienzo El mercader de las castañas, el Bulldog paseaba por los Campos Elíseos, los grandes bulevares, el Bois de Boulogne. Mistinguett, Colette, Mac Orlan, el rey Eduardo VII, ciertos grandes duques de la corte rusa sucumbieron a su vez al encanto de este pequeño perro cómico, cuyo cuerpo musculoso y alegremente evocaba la bella hércules. Este repentino entusiasmo, alimentado por el All-Paris, fue para contribuir en gran medida al auge del Bulldog, que, incluso hoy en día y aunque la raza no está muy extendida, goza de una reputación muy alta, especialmente en el extranjero.
Fue en 1880 cuando comenzó la verdadera carrera de los perros del Bulldog Francés, con la fundación de un amistoso que se reunía todas las semanas alrededor de cincuenta amateurs y criadores en París. En 1885, se abrió un primer registro provisional. En 1887, el Bulldog Francés participó por primera vez bajo este nombre en una exhibición oficial. Al año siguiente, los estatutos del club se desarrollaron bajo la dirección del Sr. Marcel Roger, precursor de la cría en Francia y primer presidente electo. Sin embargo, pasaron diez años antes de que la sociedad canina estuviera realmente interesada en esta raza. En el origen de este reconocimiento, dos hombres: el Barón Carayon de Latour, a quien le gustaba presentarse en público con sus Bolas, y el patrón estadounidense Gordon Benett, quien, al acceder al director del club, también debía promover el implantación de la raza en los Estados Unidos. El papel del segundo fue decisivo, si queremos creer a Pierre Mégnin, quien en 1922 le rindió un vibrante y merecido homenaje: "Criadores de Bulldogs Franceses, saluden la memoria de Gordon Benett, el perro-perro americano que dedicó sus perros e hizo su fortuna. Él sabía cómo sacarlos de la rutina donde estaban vegetando."
Quienes lo practican son formales: el Bulldog Francés es un perro increíble en todos los sentidos. Este animal, cuyos ancestros fueron combatientes feroces, es ahora uno de los perros más cariñosos y sensibles de la historia, uno de los perros más buscados.
Sin embargo, es importante reconocer que Ball no tiene muy buena reputación entre el público en general. Sus prominentes cejas sobresaliendo una de la otra, sus poderosos músculos masticatorios, su mirada ceñuda ayudaron injustamente a hacerlo parecer un perro agresivo. En las caricaturas, en los cómics, el animal que muerde las bragas, ladrando sin razón, casi siempre es un Dogo, grande o pequeño. Sin embargo, muchos artistas han vivido en compañía de estos perros que valoran mucho y se complacen en describir, en una o varias páginas, el carácter excepcional. Así que Pierre Mac Orlan, que tuvo varios, y nos dejó una hermosa fórmula: "El pequeño Bulldog Francés es un perro si quieres, pero es más bien lo que se llama alguien."
The Ball seduce desde la primera reunión: la penetrante mirada de este pequeño perro que huele tranquilamente al recién llegado, luego acompaña las cuatro esquinas de la casa, explica más de una historia de amor. Naturalmente amable, necesita la presencia de sus maestros, y él a menudo modelará su actitud en la de ellos. En compañía de personas ancianas o enfermas, podrá mantener la calma; compartirá con placer los juegos a veces turbulentos de los niños; con los invitados, nunca será hostil y mostrará una cortesía ejemplar. Como Colette ha dicho con toda razón, es un perro que solo disfruta de la compañía del hombre, un perro que siempre preferirá un hogar modesto pero cálido a un palacio donde estaría abandonado a sí mismo.
Todavía se dice de él que, como un ser humano, es capaz de molestarse, estallar en carcajadas o enfurruñarse si no se le presta suficiente atención. Lo que es seguro es que la Bola necesita comunicarse. Por el juego. Por caricias. A través de los intercambios silenciosos que teje con su maestro. Es un perro que se adapta muy bien a la vida en un apartamento y se puede tomar en un viaje; incluso si no tolera el calor lo suficiente. Solo falla, quizás, no le gustan los baños, pero su cabello corto hace que sea fácil de mantener.
Fiel a sus orígenes, el Bulldog Francés, especialmente el macho, muestra un coraje sorprendente. Un coraje que es similar a la imprudencia. Es tan curioso y está ansioso por cumplir las expectativas de aquellos con quienes vive que puede enfrentar peligros de los que rara vez es consciente, tanto que su maestro a veces tiene que intervenir para protegerlo de sí mismo. ¿Pero no es en esto, también, que reside el encanto de este perro admirable, que ha seducido a los humildes y estetas del nuevo siglo? |
 |
|
Franse Bulldog
|
FCI standaard Nº 101
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Groep
|
|
Groep 9 Gezelschapshonden |
Sectie
|
|
Sectie 11 Kleine Molossers |
Werkproef
|
|
Zonder werkproeven |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
dinsdag 30 november 1954 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
donderdag 10 augustus 2023 |
Laatste update
|
|
maandag 18 september 2023 |
En français, cette race se dit
|
 |
Bouledogue français |
In English, this breed is said
|
 |
French Bulldog |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Französische Bullddogge |
En español, esta raza se dice
|
 |
Bulldog Francés |
Gebruik
|
Gezelschapshond, waakhond. |
|
Kort historisch overzicht
|
De vermoedelijke afstamming: zoals alle dogachtigen van de Molosser uit Epire en het Romeinse keizerrijk. Verwant aan de Engelse Bulldog, de Alans (uit de middeleeuwen), de Franse Doggen en Mastiffs. De bulldog die wij kennen is het product van verschillende kruisingen die gedreven fokkers in de volkswijken van Parijs in de jaren voor 1880 maakten. Destijds als hond van de slagers en koetsiers van "les Halles", wist hij het hart te veroveren van de high society en de artiestenwereld door zijn bijzondere bouw en karakter. Hij nam snel in aantal toe. De eerste rasvereniging werd in 1880 in Parijs opgericht. De eerste geregistreerde inschrijving dateert uit 1885 en de eerste standaard werd opgemaakt in 1898, het jaar waarin de "société centrale canine" het Franse Bulldog ras erkent. De eerste geshowde hond dateert uit 1887. De standaard, gewijzigd in 1931, 1932 en 1948, werd herschreven in 1986 door H.F. Reant en R. Triquet (gepubliceerd door de F.C.I. in 1987) en in 1994 door het bestuur van de Franse Bulldoggenclub in samenwerking met R. Triquet. |
Algemeen totaalbeeld
|
Typisch een klein formaat molosser. Krachtige hond voor zijn kleine formaat, kort, gedrongen in al zijn proporties, kortharig, het gezicht plat en kortneuzig, staande oren en met een van nature korte staart. Hij moet het voorkomen hebben van een actief dier, intelligent, zeer gespierd met een compacte structuur en een solide beendergestel. |
Belangrijke verhoudingen
|
De lengte van het lichaam - tussen de punt van de schouder en de punt van de bil - iets overtreft de schofthoogte. Kort gezicht. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Sociaal, levendig, speels, sportief, slim. Zeer toegewijd aan zijn baas en de kinderen. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Het hoofd moet zeer krachtig, breed en vierkant zijn; de hoofdhuid vormt bijna symmetrische plooien en rimpels. Het hoofd van een Bulldog wordt gekenmerkt door een terugwijkende neuspartij, de schedel bezit in breedte wat hij in lengte heeft verloren. |
Schedel
|
|
Breed, bijna plat, het voorhoofd zeer bol. De wenkbrauwen prominent aanwezig en zijn gescheiden door een bijzonder ontwikkelde groef tussen de ogen. De groef mag zich op het voorhoofd niet voortzetten. De occipant is weinig ontwikkeld. |
Stop
|
|
Sterk geaccentueerd. |
Facial region
|
Neus
|
|
Breed, zeer kort, wipneus, goed geopende en symmetrische neusgaten, schuin naar achter liggend. De schuine stand van de neusgaten evenals de wipneus moeten echter altijd de normale neusademhaling mogelijk maken. |
Lippen
|
|
Dik, een beetje slap en zwart. De bovenlip sluit aan op de onderlip in het midden en bedekt de tanden, die nooit zichtbaar mogen zijn, geheel. Het profiel van de bovenlip is hangend en rond. De tong mag nooit zichtbaar zijn. |
Neusbrug
|
|
Erg kort, breed, vertoont concentrisch symmetrische plooien die op de bovenlippen naar beneden lopen. (lengte van de voorsnuit ongeveer 1/6 deel van de totale lengte van de kop). |
Kiezen / tanden
|
|
Brede en krachtige kaken. De onderkaak beschrijft een grote boog en komt voor de bovenkaak uit. Als de bek is gesloten wordt het uitsteken van de onderkaak (onderbeet) verminderd door de kromming van het onderkaakbeen. Deze kromming is nodig om een te grote onderbeet te voorkomen. De ondersnijtanden staan in geen geval achter de bovensnijtanden. De onderste snijtanden staan in een ronde boog. De kaken mogen geen zijwaartse afwijking noch draaiing vertonen. De verschuiving van de snijtandbogen zou strikt beperkt kunnen zijn, de essentiële voorwaarde blijft dat de bovenlip en de onderlip op elkaar sluiten zodat ze de tanden geheel bedekken. |
Wangen
|
|
De spieren van de wangen zijn goed ontwikkeld maar steken niet uit. |
Ogen
|
|
Opgewekte uitdrukking, laag geplaatst, tamelijk ver van de snuit en vooral van de oren, donker gekleurd, tamelijk groot, goed rond, licht puilend en laten op geen enkele manier wit zien als het dier naar voren kijkt. De randen van de oogleden moeten zwart zijn. |
Oren
|
|
Van gemiddelde grootte, breed aan de basis en rond aan de bovenkant. Hoog op het hoofd geplaatst, maar niet te dicht bij elkaar, rechtop gedragen. De ooropening is van voren gezien geheel zichtbaar. De huid moet zacht en fijn aanvoelen. |
Hals
|
Kort, licht gebogen, zonder wammen. |
Lichaam
|
Bovenlijn
|
|
De bovenlijn gaat geleidelijk omhoog tot het niveau van de lendenen en daarna snel omlaag tot aan de staart. Deze vorm, waar naar gezocht wordt, is een voortvloeisel uit de korte lendenen. |
Rug
|
|
Breed en gespierd. |
Lendenpartij
|
|
Kort en breed. |
Croupe
|
|
Peervorming. |
Borst
|
|
Cilindrisch en diep; de ribkorf is tonvormig met veel bolling. De borstkas is breed. |
Onderlijn en buik
|
|
Opgetrokken, zonder overdreven opgaande lijn. |
Staart
|
Kort, laag aan de romp aangezet, dicht tegen de billen, dik aan de basis, geknoopt of natuurlijk gebroken en dun aan het uiteinde. Zelfs in actie moet hij onder de horizontale lijn blijven. Een relatief lange staart, gebroken en dun (niet langer dan de sprong) is toegestaan, maar niet gewild. |
Voorhand
|
Algemeen
|
|
Voorbenen verticaal en parallel van de zijkant bekeken en van voren bekeken ver uit elkaar stand. |
Schouders
|
|
Kort, dik, met een stevige en zichtbare spiermassa. |
Opperarm
|
|
Kort. |
Ellebogen
|
|
Dicht tegen het lichaam. |
Onderarm
|
|
Kort, recht en gespierd. |
Voormiddenvoet
|
|
Stevig en kort. |
Achterhand
|
Algemeen
|
|
Sterk en gespierd, de achterbenen iets langer dan de voorbenen waardoor de achterhand iets omhoog loopt. De benen zijn verticaal en parallel zowel van de zijkant als van de achterkant bekeken. |
Dijbeen
|
|
Gespierd, sterk zonder al te rond te zijn. |
Achtermiddenvoet
|
|
Stevig en kort. De Franse Bulldog moet geboren worden zonder klauw. |
Spronggewricht
|
|
Tamelijk lag, niet te gehoekt of te recht. |
Voeten
|
Rond en klein, zogenaamde "kattevoet", stevig op de grond staand en licht naar buiten gedraaid. De tenen zijn compact, dik en goed gescheiden met korte nagels. De voetkussens zijn hard, dik en zwart. Bij gestroomde honden moeten de nagels zwart zijn. Bij de bonte en fawnkleurige honden ziet men het liefst donkere nagels, maar lichte nagels worden niet bestraft. Achtervoeten zijn compact. |
Gangwerk
|
De benen bewegen evenwijdig aan het middenvlak van het lichaam, zowel van voren als van achteren gezien. Vrij, gangwerk met goede stuwing van de achterpoten. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Mooi glad haar, dicht, glanzend en zacht. |
Haarkleur
|
|
Effen fawn, gestroomd of niet, of met een beperkt aantal platen (bont). Fawn, gestroomd of niet, met een middelmatig of overwegend aantal platen. Alle nuances van fawn zijn geoorloofd, van rood tot licht bruin (café au lait). Geheel witte honden worden geclassificeerd als "fawn, gestroomd met overwegend witte platen". Wanneer een hond een zeer donkere neus heeft en donkere ogen omringd door donkere oogleden, worden enkele niet gepigmenteerde vlekken in het gezicht bij uitzondering toegestaan bij zeer mooie honden. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
De grootte is in proportie met het gewicht. |
Gewicht
|
|
Niet lichter dan 8 kilogram, maar niet zwaarder dan 14 kilogram voor een Franse Bulldog in goede conditie. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
General defecten
|
Neus dicht gesloten of met hele kleine gaten en chronische snurkers.
Lippen welke niet sluiten aan de voorzijde.
Ongepigmenteerde lippen.
Lichte ogen.
Wammen.
Hoog gedragen staart, of een abnormaal korte staart.
Losse ellebogen.
Rechte hak of voorwaarts geplaatste hak.
Incorrect gangwerk.
Haar te lang.
Gestippelde vacht.
Lichtgekleurde nagels in gestroomd en reekleurig.
Geen voorn rug. |
Zware defecten
|
Tanden zichtbaar met gesloten mond.
Tong zichtbaar met gesloten mond.
Stijf gangwerk van de voorbenen.
Roze vlekken in het gezicht, uitgezonderd in geval van een gestroomde hond met een middelmatig aantal platen (bont) of fawn honden met een beperkt of overwegend aantal platen (fawn).
Over en ondergewicht.
Gebogen rug (kamelenrug). |
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of overdreven schuw.
Neuskleur anders dan zwart.
Hazenlip.
Honden waarvan de ondersnijtanden achter de bovensnijtanden staan.
Honden waarvan de hoektanden, bij gesloten mond, zichtbaar zijn.
Twee verschillend gekleurde ogen.
Niet rechtop gedragen oren.
Gecoupeerde start, oren of Hubertusklauw.
Staartloosheid.
Hubertusklauw aan de achterpoten.
Kleur van de vacht black and tan, muisgrijs, bruin. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
Als we precies weten dat de Bulldog alleen aan het einde van de negentiende eeuw in Frankrijk in zijn moderne vorm verscheen, zijn de verre oorsprong nog steeds, ze zijn zeer omstreden en blijven intense maar lonende discussies onder cynologen wekken.
In feite concurreren drie scholen. Volgens een eerste hypothese zou de Bulldog een geminiaturiseerde versie zijn van de Engelse Bulldog verkregen uit kruisingen van deze race met kleine Terriers. De robuuste Bulldog was inderdaad geselecteerd vanwege zijn dapperheid in de strijd tegen zijn soortgenoten en stieren, 'entertainment' werd door de Britten tot het midden van de achttiende eeuw zeer op prijs gesteld.
Maar zijn omvang werd een handicap toen hij zich moest omkeren als waakhond en metgezel nadat een decreet van het Londense Parlement een einde had gemaakt aan deze barbaarse praktijken. Sommige fokkers selecteerden daarom kleinere en kleinere stieren. Genaamd Engelse speelgoedbuldoggen, deze honden werden al snel populair in de omgeving van Nottingham, zo erg dat kantmakers, die, afhankelijk van de grillen van de economische crisis van de negentiende eeuw, moesten verhuizen naar de regio Calais, hun trouwe metgezellen, wier kleine, schelpvormige oren niet de minste van de kenmerken waren. Kruisvaarders met kleine Terriers, de Engelse Toy Bulldogs baarden toen de bange Bulldogs met rechte oren die na lang aarzelen uiteindelijk werden erkend door de Kennel Club onder de naam Franse Bulldoggen.
Ondersteund door Pierre Mégnin, completeert de tweede hypothese over de oorsprong van de Franse Bulldog de vorige meer dan hij tegenspreekt. Volgens dit verlichte cynofiel hadden de slagers en forten van Les Halles aan het einde van de negentiende eeuw lange tijd gekozen voor metgezel, de Doguin, een soort hond kleiner dan de Dogue, dus minder omslachtig en vooral behendiger. Dit dier had een solide reputatie verdiend onder "combaters", eigenaars van gevechtsarena's en organisatoren van circusspelen tussen dieren, bloederige shows die, volgens de geschriften van J. Dhers, gepassioneerde menigten: "We zagen vechten in Parijs, maar vooral in de regio Zuid-West - Bordeaux, Toulouse en de Pyreneeën. Deze vechtarena's waren kermissen waarop de honden tegen elkaar, tegen de ezel en vooral tegen de beer werden gestreden."
Tegen het einde van het tweede rijk) werden de Doguins geleidelijk vervangen door Terriers Boules (niet te verwarren met de Bull Terriers), een soort van kleine ratiers, zeer kort lichaam, goed gespierd, met oren en geslepen zweep, gekruist met Toy Terriers, en waarschijnlijk ook mopshonden, moesten de Franse Bulldog baren. Het lijkt bovendien dat de uit het Verenigd Koninkrijk afkomstige speelgoedbuldoggen en de in het district Les Halles geboren Bulldoggen elkaar wederzijds hebben verrijkt, waardoor het ras in 1898 kon worden gefixeerd en zijn officiële norm kon worden vastgesteld. Carlin bloed; die lang werd betwist door "historische" amateurs; zou de vrij specifieke ogen van de bal verklaren, zoals het gewoonlijk wordt genoemd. Wat betreft zijn rechteroor, moet de invloed van de Terriers worden gezien.
De laatste hypothese maakt de Franse Bulldog de directe afstammeling van de Dogue de Burgos, zelf een naaste verwant van de Dogue de Bordeaux. Dit is het idee verdedigd door George R. Krehl, een Engelse cynologist, nadat een rigoureus onderzoek naar de oorsprong van deze "Frenchie" kwam, volgens de cynofielen van het Kanaal, het nationale ras denatureert . Zijn argument is gebaseerd op de ontdekking van een gegoten bronzen plaat in 1625 met kleine mastiffs, die lijken op de Britse Bulldogs maar "afgedekt" met vleermuisoren zoals de Franse Bulldog, met een legende (geschreven in het Frans). Frans) identificeert hen als de Mastiffs van Burgos.
Wat ook de genealogie van de Franse Bulldog is, er is weinig twijfel dat het in het Parijs van de Belle Epoque was dat deze hond zijn eerste succes kende, wat nooit moet worden ontkend.
De slagers en lopers van de slachthuizen van La Villette waren de eersten die de Franse Bulldog grootbrachten, al snel gevolgd door de koetsiers, de schoenmakers, de handelaren van de vier seizoenen, zelfs de stadsdienaars, die gepassioneerd waren door het kleine balletje. We ontmoetten elkaar op de terrassen van het café om de mooiste onderwerpen te vergelijken; advies werd uitgewisseld en vooral werden er inspanningen gedaan, vaak ten koste van zware offers, om de grootste puppy's te produceren. Een ster van het Parijs van de kleine ambachten, de Bulldog achtervolgde de populaire buurten van Pantin, Belleville en Les Halles, en zijn lichaamsbouw, zijn kleine formaat, zijn verrassende tempo en zijn bijzonder innemende karakter begonnen de amateurs van meer te verleiden en te verleiden naast vele honden met vlakke gezichten.
Kort daarna zou de bal de bordelen ingaan, waar de huurders en halfslachtigen van de Belle Epoque het gebruikten voor hun excentrieke uiterlijk. Vereeuwigd in 1901 door Toulouse-Lautrec op het doek De koopman van kastanjes, liep de Bulldog heen en weer over de Champs-Elysées, de grote boulevards, het Bois de Boulogne. Mistinguett, Colette, Mac Orlan, koning Edward VII, zekere groothertogen van het Russische hof bezweek op hun beurt voor de charme van deze kleine komische hond, wiens gespierde lichaam en vrolijk de eerlijke hercules koppig opriep. Dit plotselinge enthousiasme, gevoed door de All-Paris, zou grotendeels bijdragen aan de opkomst van de Bulldog, die zelfs nu en hoewel het ras niet wijdverspreid is, een zeer hoge reputatie geniet, vooral in het buitenland.
Het was in 1880 dat de echte hondenloopbaan van de Franse Bulldog begon, met de oprichting van een vriend die elke week ongeveer vijftig amateurs en fokkers in Parijs verzamelde. In 1885 werd een eerste voorlopig register geopend. In 1887 nam de Franse Bulldog voor het eerst onder deze naam deel aan een officiële tentoonstelling. Het volgende jaar werden de statuten van de club ontwikkeld onder leiding van de heer Marcel Roger, voorloper van de fokkerij in Frankrijk en de eerste verkozen president. Het was echter tien jaar voordat de hondenvereniging echt geïnteresseerd was in dit ras. Aan de basis van deze erkenning, twee mannen: de Baron Carayon de Latour, die graag in het openbaar presenteerde met zijn ballen, en de Amerikaanse patroon Gordon Benett, die, toegang tot het hoofd van de club, was ook om de bevordering van de implantatie van het ras in de Verenigde Staten. De rol van de tweede was beslissend, als we Pierre Mégnin willen geloven, die hem in 1922 een levendige en verdiende eer zou bewijzen: "Fokkers van Franse Bulldogs, groeten de nagedachtenis van Gordon Benett, de Amerikaanse hond-hond die wees je honden op en verdiende je fortuin. Hij wist hoe hij ze uit de sleur kon halen waar ze aan het vegeteren waren."
Degenen die het oefenen zijn formeel: de Franse Bulldog is op elke manier een geweldige hond. Dit dier, wiens voorouders felle vechters waren, is nu een van de meest aanhankelijke en gevoelige honden ooit, ook een van de meest gewilde honden.
Het is echter belangrijk om te erkennen dat de bal niet zo'n goede reputatie bij het grote publiek heeft. Zijn prominente wenkbrauwen die uit elkaar steken, zijn krachtige kauwspieren, zijn fronkige uiterlijk hebben er onterecht toe bijgedragen dat hij op een agressieve hond leek. In karikaturen, in strips, is het dier dat de onderkant van het slipje bijt, zonder reden blaft, bijna altijd een Dogue, groot of klein. Veel kunstenaars hebben echter in het gezelschap van deze honden gewoond, die zij zeer op prijs stelden en ze beschrijven graag in één zin of meerdere pagina's het uitzonderlijke karakter. Dus Pierre Mac Orlan, die er meerdere had en ons een mooie formule naliet: "De kleine Franse Bulldog is een hond als je wilt, maar het is eerder wat iemand wordt genoemd."
De bal verleidt vanaf de eerste ontmoeting: de indringende blik van deze kleine hond die stilletjes aan de nieuwkomer snuffelt, vervolgens de vier hoeken van het huis begeleidt, legt meer dan één liefdesverhaal uit. Natuurlijk heeft hij de aanwezigheid van zijn meesters nodig, en hij zal zijn houding vaak op het hunne modelleren. In het gezelschap van bejaarden of zieken kan hij kalm blijven; hij zal met plezier de soms turbulente spelen van kinderen delen; met de gasten zal hij nooit vijandig zijn en een voorbeeldige hoffelijkheid tonen. Zoals Colette terecht heeft gezegd, het is een hond die alleen geniet van het gezelschap van de man, een hond die altijd de voorkeur geeft aan een bescheiden maar warm thuis in een paleis waar hij zichzelf in de steek zou laten.
Er wordt nog steeds van hem gezegd dat hij, net als een mens, in staat is zichzelf te kwellen, barstend in lachen uit te barsten of te mokken als hij niet genoeg aandacht krijgt. Wat zeker is, is dat de bal moet communiceren. Door het spel, door liefkozingen. Door de stille uitwisselingen weeft hij met zijn meester. Het is een hond die zich heel goed aanpast aan het leven in een appartement en kan worden meegenomen op een reis; zelfs als hij de hitte niet voldoende verdraagt. Enige zwakke plek misschien, hij houdt niet van baden, maar zijn korte haar maakt het gemakkelijk in onderhoud.
Trouw aan zijn oorsprong, de Franse Bulldog, vooral de man, toont een verrassende moed. Een moed die lijkt op roekeloosheid. Hij is zo nieuwsgierig en verlangend om te voldoen aan de verwachtingen van degenen met wie hij leeft dat hij gevaren kan tegenkomen waarvan hij zich zelden bewust is, zo erg zelfs dat zijn meester soms moet ingrijpen om hem tegen zichzelf te beschermen. Maar is dit ook niet de charme van deze bewonderenswaardige hond, die de nederigen en estheten van de nieuwe eeuw had verleid? |