 |
|
Fox Terrier à poil lisse Standard FCI Nº 12
|
|
|
Origine
|
|
Grande-Bretagne |
Traduction
|
|
Prof. R. Triquet. Mise à jour : J. Mulholland 2012 / Version originale (En) |
Groupe
|
|
Groupe 3 Terriers |
Section
|
|
Section 1 Terriers de grande et de moyenne taille |
Epreuve
|
|
Epreuve de travail facultative |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
mercredi 26 juin 1963 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
dimanche 30 octobre 2016 |
Dernière mise à jour
|
|
mardi 07 février 2017 |
In English, this breed is said
|
 |
Fox Terrier Smooth |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Fox Terrier Glatthaar |
En español, esta raza se dice
|
 |
Fox Terrier Pelo liso |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Fox Terrier Gladhaar |
|
Bref aperçu historique
|
Les deux variétés du Fox terrier, poil lisse et poil dur, sont d’origine britannique et il est probable qu’ils doivent leur existence au même type de chien qui a produit le Bull Terrier et le Manchester Terrier (appelé autrefois le Terrier Noir et feu). L’homogénéité du type a été établie à la fin des années 1800 et le premier standard du Fox Terrier a été écrit en 1876. L’un des plus vif et alerte des terriers, il est resté très sain malgré le raffinement qui l’a amené à être actuellement un excellent chien d’exposition. Il est capable de résister à l’exercice prolongé et est toujours prêt à s’occuper des rats, lapins et, bien entendu, des renards. |
Aspect général
|
Actif et plein d’entrain. De l’ossature et de la force en un petit volume. Jamais lourdaud ni grossier dans ses formes. Ni trop haut ni trop court sur pattes. En station debout, le fox-terrier ressemble à un cheval de chasse (hunter) bien construit, au dos court et couvrant beaucoup de terrain. |
Comportement / caractère
|
Actif, vif dans ses mouvements, dressé en alerte. Amical, sociable et intrépide. |
Tête
|
Région crânienne
|
Crâne
|
|
Plat, modérément étroit ; sa largeur diminue graduellement vers les yeux. |
Stop
|
|
Léger. Très peu visible. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Noire. |
Museau
|
|
Les mâchoires supérieures et inférieures sont fortes et musclées et le museau ne tombe que légèrement sous les yeux. Cette partie du museau est modérément ciselée, de sorte qu'elle ne descend pas en ligne droite à la façon d'un coin. |
Mâchoires et dents
|
|
Les mâchoires sont fortes et présentent un articulé en ciseaux parfait, régulier et complet, c'est à dire que les incisives supérieures recouvrent les inférieures dans un contact étroit et sont implantées d'équerre par rapport aux mâchoires. |
Joues
|
|
Jamais pleines. |
Yeux
|
|
Foncés, modérément petits assez profondément enfoncés dans l’orbite, de forme aussi arrondie que possible, mais pas proéminents. Expression vive et intelligente. |
Oreilles
|
|
Petites, en forme de V, elles retombent vers l'avant tout contre les joues. Elles ne pendent pas sur les cotés de la tête. Le pli des oreilles est au-dessus du niveau du crâne. Le pavillon est d'une épaisseur moyenne. |
Cou
|
Net, musclé, exempt de fanon, de bonne longueur. Il s'élargit graduellement vers l'épaule. |
Corps
|
Dos
|
|
Court, horizontal, solide, sans laxité. |
Rein
|
|
Puissant, à peine arqué. |
Poitrine
|
|
Bien descendue, pas large. |
Côtes
|
|
Les côtes antérieures sont modérément cintrées. Les côtes postérieures sont longues. |
Queue
|
Auparavant la coutume était d’écourter la queue. Queue coupée : Attachée plutôt haut et portée gaiement mais pas sur le dos, ni enroulée. Elle est suffisamment forte. Queue non coupée : Attachée plutôt haut et portée gaiement mais pas sur le dos. Aussi droite que possible. De longueur moyenne pour participer à l’équilibre des formes. |
Membres antérieurs
|
Epaules
|
|
Longue et oblique, bien inclinée vers l’arrière ; la pointe de l’épaule est finement dessinée. Le garrot est nettement dégagé. |
Avant-bras
|
|
Vus sous n’importe quel angle, ils sont droits. Le métacarpe (poignet) n’est pas, ou très peu, visible. L’ossature est forte de toute part. |
Pieds antérieurs
|
|
Petits, ronds et compacts. Les coussinets sont durs et résistants ; les doigts sont modérément cambrés. Les pieds ne sont ni en dedans ni en dehors. |
Membres postérieurs
|
Généralités
|
|
Fort, musclé, sans croupe avalée ni fléchissement excessif du membre postérieur. |
Cuisses
|
|
Longues et puissantes. |
Grassets
|
|
Bien angulés. |
Jarret
|
|
La pointe des jarrets est bien descendue. |
Pieds postérieurs
|
|
Petits, ronds et compacts. Coussinets durs et résistants. Les doigts sont modérément cambrés et les pieds ne sont ni en dedans ni en dehors. |
Allures
|
Les membres antérieurs et postérieurs se portent droit devant et sont parallèles. Les coudes jouent librement dans l’axe du corps, sans être gênés par les côtes. Les grassets ne sont ni en dedans ni en dehors. Une bonne impulsion est donnée par la bonne flexion des membres postérieurs. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Droit, plat, lisse, dur, dense et abondant. Le ventre et le dessous des cuisses ne sont pas dégarnis. |
Couleur du poil
|
|
Le blanc doit dominer ; tout blanc, blanc avec des marques fauves (tan), noires ou noir et fauve ( noir et feu). Les marques bringées, rouges ou marron (foie) sont inacceptables. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Ne dépasse pas 39 cm chez les mâles, les femelles sont légèrement plus petites. |
Poids
|
|
Mâles 7.5 - 8 kg, femelles 7 - 7.5 kg. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou peureux. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Le Fox Terrier est le plus éminent représentant d'une famille canine essentiellement britannique: les Terriers. C'est aussi le premier d'entre eux qui fut bien défini, ce qui n'est pas pour nuire à son prestige.
Pline l'Ancien, dans son Histoire naturelle, mentionnait l'existence de petits chiens poursuivant leur proie jusque sous la terre, qu'il nommait « Agassins ». Les Romains avaient d'ailleurs pu observer ces chiens en abordant la Bretagne - la Grande - au 1er siècle après J.-C. Il est donc possible que les Terriers soient véritablement originaires des îles Britanniques.
Cependant, des chiens ressemblant à des Terriers, similaires aux Bassets ou aux chiens de type Basenji, ont été remarqués sur des fresques égyptiennes de l'époque du Moyen Empire, ce dont on peut aisément déduire que ce type de chien serait beaucoup plus ancien que les « Agassins ». Les îles Britanniques, riches en étain nécessaire à la fabrication du bronze, entretenaient des relations régulières avec les pays du bassin méditerranéen. Aussi n'est-il pas impossible que des navigateurs phéniciens qui servaient d'intermédiaires dans le commerce avec les Anglo-Saxons aient fait connaître à ces derniers diverses races de chiens, comme les Dogues, les Lévriers et les ancêtres des Terriers. L'Egypte fut donc peut-être le berceau des Terriers, encore que nous ne possédions que trop peu d'éléments pour confirmer cette thèse.
Toujours est-il que les Terriers étaient bel et bien installés en Grande-Bretagne au XVIe siècle. En effet, leur existence est signalée en 1570 par Johannes Caius, le médecin de la grande reine Elisabeth Ire, qui compléta l'œuvre du naturaliste suisse Conrad Gesner, Historia animalium, en décrivant les types de chiens qui étaient alors répandus en Angleterre. De Canibus Britannicis, modeste contribution dans son principe, connut un grand succès, tant auprès de la reine et des seigneurs qu'auprès d'un nombre important de simples sujets, puisque l'ouvrage, qui avait été rédigé en latin, fut traduit en anglais dès 1576 et constamment réédité jusqu'en 1880, ce qui montre la très grande qualité des descriptions fournies par le docteur Joannes Caius - ou John Keys de son nom anglais.
A propos du Terrier, le savant écrivait: « Il existe aussi des chiens pour la chasse au renard ou au blaireau, et nous les appelons « terrars » parce qu'ils s'insèrent dans le sol en épouvantant, en excitant et en mordant le gibier, jusqu'à ce qu'ils le réduisent en morceaux avec leurs dents, au sein même de la terre; ou bien ils le tirent de force des méandres obscurs des humides tanières et des cavernes fermées; ou encore ils lui font une telle peur qu'ils le poussent à quitter soudainement le refuge pour en chercher un autre qui ne soit pas attaqué; et l'animal, renard, blaireau ou autre, se trouve finalement pris au piège dans les instruments et filets disposés à cet effet à côté de l'ouverture du terrier. » Et Joannes Caius classait les « terrars » parmi les chiens de gentilshommes, aux côtés des hounds et des Lévriers.
La chasse sous terre, précisons-le, n'était pas seulement pratiquée en Grande-Bretagne, mais aussi dans d'autres pays. En effet, on trouve, dans un texte mérovingien daté de 630, la mention d'un chien chassant sous terre appelé Bibarhund et qui devait être considéré comme une race de grande valeur puisque sa mort (par main d'homme) était punie d'une forte amende. Par ailleurs, au XIVe siècle, Gaston Phébus évoquait aussi la chasse sous terre et Henri de Ferrières parlait du « chien tanier » qui faisait « saillir » le renard de son antre.
La première description du déterrage est d'ailleurs française. On la trouve dans le célèbre Traité de la Vénerie, paru en 1550 et rédigé par Jacques du Fouilloux, un seigneur poitevin. Plus tard, en 1683) Jacques Epée de Sélincourt en fit une autre dans son ouvrage Le Parfait Chasseur. Quant au traité de George Turberville paru en 1575) il indiquait expressément (rejoignant J. Caius) qu'en Grande-Bretagne, de même qu'en France, le dé terrage était partie intégrante de l'art de la vénerie. Notons au passage que ce dernier traité (Noble Art de la vénerie ou chasse à courre), bien qu'étant écrit par un auteur anglais, fut rédigé dans la langue française, ce qui laisse supposer que la vénerie était alors un art essentiellement français. Nous savons aussi que Jacques 1er d'Angleterre envoya vers 1600 des Terriers à la cour de France.
Cependant, nous ignorons quel type de chien était utilisé au déterrage. Si certains indices donnent à penser qu'il s'agissait en France de chiens bassets issus des chiens courants, il semble, d'après Turberville, que les Anglais aient préféré des petits chiens plus vifs et plus mordants. En fait, tous ces « terrars » devaient varier considérablement d'un terroir à l'autre, ce qui expliquerait d'ailleurs la rareté des descriptions anciennes de ces chiens, alors que les exposés sur le déterrage abondent dès le début du Moyen Age. René Depoux, un grand spécialiste de la chasse sous terre, suggère que cette activité ne devait pas composer un motif suffisant de sélection, car des chiens très divers pouvaient être employés avec succès au déterrage, à une condition toutefois: leur taille devait être aussi petite que leur courage était grand.
Cette chasse était dangereuse et faisait de nombreux blessés, sans parler des morts, et il fallait fréquemment avoir recours à des chiens du menu peuple comme les ratiers et autres chiens de taille modeste, pour éviter que les races plus nobles ne soient décimées.
Le déterrage, travail de longue haleine et souvent harassant, ne constituait finalement qu'une des branches mineures de la vénerie, et il se trouva quelque peu délaissé par les grands seigneurs accaparés par le courre du gros gibier. En revanche, les petits gentils hommes campagnards, parmi lesquels se recrutaient les chasseurs les plus passionnés, pratiquaient souvent le déterrage avec, en outre, le souci de préserver le gibier sur leurs terres et donc de détruire les prédateurs.
Le Terrier fut progressivement promu en Angleterre, lorsque, par suite de la raréfaction du cerf, la chasse à courre commença à évoluer vers le foxhunting, qui est une sorte de course de vitesse engagée entre Maître Goupil et les hounds et suivie par la gentry, qui avait ainsi l'occasion de sauter toutes sortes d'obstacles et de piquer de grands galops à travers la campagne. Le renard, rapide et futé, parvenait le plus souvent à rejoindre son terrier, et il fallait alors l'en déloger au plus vite, afin de ne pas interrompre la chasse et de permettre aux cavaliers de poursuivre leur exercice équestre.
Nous possédons de nombreux écrits sur cette évolution du dé terrage - comme activité auxiliaire mais indispensable du courre du renard -, notamment ceux de Nicholas Cox, dans The Gentleman 's Recreation (1677), de Jacobs (Compleate Sportsman, 1718), ainsi que le Sporting Dictionary de 1803.
Deux types primordiaux de Terriers étaient alors utilisés : les Terriers bassets, revêtus d'un pelage épais et hirsute, se trouvaient dans les régions accidentées et sauvages, où les maîtres suivaient leurs chiens à pied, tandis que les Terriers à jambes plus longues étaient employés là où on pratiquait la chasse à cheval et où il fallait que ces chiens soient à même de suivre le train soutenu des hounds.
Thomas Bell, dans son History a] British Quadrupeds, paru en 1837, confirme l'existence de ces deux types, et il décrit d'une part un Terrier Anglais, à poil lisse, de formes symétriques et fines, à robe noir et feu et, d'autre part, un Terrier Ecossais, aux membres courts, épais, à poil rêche, de couleurs variées, mais le plus souvent blanc sale ou gris.
La véritable sélection du Fox Terrier a commencé, de façon sérieuse, vers la fin du XVIIIe siècle, malgré ce qu'a pu en dire le révérend Rosselyn Bruce, un des premiers spécialistes de la race, qui avouait n'avoir aucun renseignement sur ce chien avant 1850. Sans doute, Bruce n'avait pas remarqué, par exemple, une toile de Sartorius le Vieux datant de 1796 et qui représente indiscutablement un Fox Terrier noir et feu, de même qu'il n'avait pas eu connaissance d'un mémoire de Peter Beckford qui, avant 1800, affirmait avoir possédé des Terriers de couleur noir et blanc, et noir et feu.
Les Fox Terriers sont issus des Anciens Terriers Anglais Noir et Feu (Old English Black and Tan Terriers) - lesquels ont été aussi à l'origine du Manchester Terrier -, qui furent croisés avec des Beagles, des Terriers blancs que l'on connaît également sous le nom de Old English White Terriers, et sans doute avec le vieux type du Bulldog, alors bien différent de celui que nous connaissons aujourd'hui et qui était souvent petit (d'ailleurs, on s'employait ensuite à éliminer les caractéristiques physiques du chien de combat). Ces croisements visaient essentiellement à donner au chien une robe à dominante blanche, plus repérable et qui évitait de fâcheuses confusions avec le renard. Ils tendaient également à produire un petit chien, possédant beaucoup de « cran », mais aussi bâti pour la vitesse et ayant du fond, capable de soutenir le train d'enfer que lui imposaient les Fox Hounds, Par ailleurs, les Terriers devaient faire preuve d'assurance et de courage pour se faire respecter des hounds qui ne les ménageaient pas.
Le Fox Terrier actuel descend directement de ces chiens travaillant dans les meutes de chiens courants: les grands ancêtres en proviennent presque tous. Ainsi, Old Jock venait de l'équipage du Grove Hunt, son père, Jack, appartenait au capitaine Percy William, master de l'équipage Rufford, et sa mère, Grove Pepper, était la chienne du piqueux Jack Morgan, de l'équipage du Grove Hunt. Old Trap provenait du Oackley Hunt, Joe du Belvoir Hunt, et Nettie, une des femelles qui eut par la suite une très grande influence sur la race, venait du Grove Hunt. Finalement, il n'y a guère que Tartar, autre grand ancêtre de la race, qui apparaisse d'origine incertaine; on pense qu'il faisait partie de l'élevage d'un Mr. Stevenson, spécialisé dans le Bull Terrier.
Les Fox Terriers à Poil Lisse furent les premiers à être présentés en exposition et reconnus, dès 1863, à Birmingham, car ils possédaient l'avantage d'être prisés par les gens chics, la plupart adeptes du fox hunting. Grâce à l'historien de la race Desmond O'Connel, qui publia, en 1907, un chapitre très documenté dans The New Book of the Dog, on peut connaître avec précision les premiers éleveurs de cette race, et le cas est suffisamment rare pour mériter d'être souligné. Il y eut ainsi un certain Mr. Murchison qui acquit Old Jock et l'exposa en 1862; Mr. Gibson possédait Tyke et Old Foiler; Mr. Luck Turner était propriétaire de chiens issus du Belvoir Hunt et qui produisirent les premiers champions: Joe, Olive et Spice.
Un premier standard du Fox Terrier (incluant les deux variétés) vit le jour en 1876 et le Club du Fox Terrier fut créé la même année sur l'initiative de Mr. Harding Cox. C'est d'ailleurs l'un des plus anciens clubs spéciaux, et parmi ses membres fondateurs se trouvent des éleveurs qui connurent par la suite une grande renommée, comme ce fut le cas de Mr. Burbridge (affixe Hutton) : à sa mort, en 1892, les cent trente Terriers de son chenil furent vendus aux enchères, et une somme colossale fut récoltée: le cham- pion Hutton Tartar, notamment, fut adjugé pour un prix record. Il faut citer encore Mr. Clarck, Mr. Redmond et Mr. Vicary, ces éleveurs qui engagèrent une lutte aussi acharnée que courtoise pour produire des champions de grand prix, sans oublier Conan Doyle, qui fut un éleveur émérite, lorsque Sherlock Holmes et Moriarty lui en laissaient le temps !
Le Fox Terrier à Poil Lisse, puisque c'est de ce type dont il s'agit jusqu'ici, participa, parallèlement à sa carrière cynophile, à un épisode quelque peu oublié, le rabbit coursing, sport canin pour lequel il fut requis en raison de sa vélocité. Cependant, on chercha à augmenter encore sa vitesse et, pour ce faire, un éleveur eut l'idée de croiser ses Fox avec des petits Lévriers, donnant naissance à des sujets effectivement imbattables. Les résultats de ces croisements produisirent des chiens de plus en plus « Lévriers » et de moins en moins « Fox », qui furent appelés « cohippets ». Le Whippet (dont les premières inscriptions au Kennel Club remontent à 1892) allait bientôt naître, et notre Fox en est indiscutablement l'un des ancêtres.
Le Fox Terrier à Poil Dur, comme son homologue à Poil Lisse, possède également son historien attitré en la personne de Walter S. Glynn, qui rédigea un chapitre sur la race dans The New Book of The Dog de 1907. A l'époque des premières expositions, ce chien fut moins à l'honneur que le Fox à Poil Lisse, car il fut d'abord sélectionné par des éleveurs modestes, surtout au nord de l'Angleterre, qui n'avaient pas la possibilité de lui faire une grande publicité. La reconnaissance du Poil Dur n'intervint que dix ans après celle du Poil Lisse, mais elle fut le point de départ d'une réputation qui allait le mener loin.
Parmi les premiers grands éleveurs du Fox à Poil Dur, il faut citer MM. Maxwell et Cassel, Carrick, George Raper, Warton, et la duchesse de Newcastle (affixe of Notts), qui fut pour beaucoup dans le succès du Poil Dur, en faisant notamment un chien « fashioriable », et qui produisit le premier grand champion, Cackler of Notts.
Jusqu'à la fin de la Première Guerre mondiale, le Fox à Poil Lisse conserva la palme de la popularité, avant que le Fox à Poil Dur ne la lui ravisse en 1920 : le trimming, qui donne à ce dernier sa silhouette si caractéristique, venait, en effet, d'être mis au point, ce qui ne manqua pas d'enthousiasmer le grand public et les amateurs d'expositions qui eurent ainsi matière à démontrer leur savoir-faire.
Dès la fin du siècle dernier, les Fox Terriers étaient sans doute les chiens les plus répandus Outre Manche, constituant moins des auxiliaires de chasse que des chiens de compagnie, ainsi qu'on peut le penser notamment à la lecture des écrits (publiés en 1899) d'Alfred de Sauvenière, à qui nous devons par ailleurs nombre d'informations relatives au rabbit coursing, qu'il introduisit avec un certain succès dans notre pays. « Partout dans les rues, dans les parcs, sur les promenades, on voit de ces petits quadrupèdes, ornés de beaux colliers de cuir blanc ou jaune, propres, le poil luisant, l'allure vive et dégagée, l'œil et l'oreille alertes, trottinant derrière leurs maîtres en amis favoris, bien plus qu'en serviteurs soumis », écrivait-il. Et ce spécialiste du rabbit coursing affirmait aussi que « le Fox Terrier est le quadrupède le plus en faveur qui ait jamais existé ». Cette affirmation ne faisait référence qu'à l'impact du Fox dans la bonne société, ce qui lui donne ce caractère un peu prématuré.
Mais le Fox dépassa bien vite ce statut de chien chic pour devenir, notamment après les années 20, un animal très populaire, jouissant d'une aura internationale. Les Etats-Unis, la Belgique, l'Italie et la France, en effet, n'avaient pas tardé à lui accorder une large place. Dans l'Hexagone, le Fox fut régulièrement importé dès 1892, son introduction étant favorisée par l'anglophilie très en vogue dans la bonne société. D'ailleurs, la mode du Fox s'affirma dans les milieux du cheval et de la chasse à courre qui étaient en relation permanente avec les Anglais. C'était aussi l'époque où on pratiquait le rabbit coursing : les entraîneurs et les jockeys, notamment à Chantilly, se livraient à des paris avec les Fox, compagnons des pur-sang et dératiseurs acharnés, qu'ils n'avaient qu'à sortir des écuries pour pouvoir les lancer.
En 1906, les premiers spécialistes français du Fox créèrent la Réunion des amateurs de Fox Terriers (la RAF). La plupart de ces fondateurs employaient leurs chiens pour la chasse sous terre, aussi n'hésitèrent-ils pas à importer d'Outre Manche des sujets de grande qualité, recherchant pour les Fox à Poil Dur, par exemple, des chiens portant l'affixe of Notts.
L'élevage français du Fox débuta sous la devise « beau et bon à la fois ». En effet, on commença à adjoindre aux concours de beauté des épreuves sur « terriers artificiels » afin de sélectionner les qualités naturelles des Terriers. C'est ainsi que, dans l'entre deux guerres, naquit la belle renommée des éleveurs français, parmi lesquels il faut citer MM. André Bazin, Joannès Carret, Louis de Lachomette, Max Ecorcheville et Julien Dormeuil.
Après la Seconde Guerre mondiale, reprenant la même ligne directrice, l'élevage français réimporta des chiens de qualité, en ayant toujours en vue l'utilisation de la race pour le déterrage. Dans cette période, l'élevage de Mme de Mental (affixe de Libron et son équipage Rallye du Croc-ferme) et celui de Mme Soudée, longtemps présidente de la RAF (affixe de Malvau, équipage Chope la Vilaine Bête), furent sans doute parmi les plus célèbres. Mais cette sélection cynophile de qualité ne constituait plus alors qu'une partie de l'élevage, car, entre-temps, la race avait rencontré une grande popularité qui n'allait cesser de s'accroître jusque dans les années soixante.
Cette vogue du Fox, qui débuta après la Première Guerre mondiale, fut celle du Fox à Poil Dur. Le Fox à Poil Lisse, quant à lui, restait toujours un chien de chasse apprécié par les déterreurs - en raison de son entretien bien moins contraignant - ainsi qu'un chien d'expositions.
Le Poil Dur fut durant une dizaine d'années le chien le plus à la mode en Grande-Bretagne, et Stanley Dangerfield jugea sévèrement les conséquences d'une telle aura: « Pendant ce temps, non seulement on reconnaît que son tempérament se détériora légèrement, mais encore bien des gens, esclaves de la mode, découvrirent qu'ils possédaient un compagnon qu'ils ne comprenaient pas et avec lequel ils ne s'accordaient guère. » Cet engouement traversa la Manche, mais les meilleurs sujets n'arrivèrent pas pour autant en France où peu de propriétaires surent prendre en compte les exigences du toilettage.
Ce chien « sculpté », à la silhouette vraiment nouvelle, quelque peu « cubiste », correspondait à l'évolution des goûts de la société de l'entre-deux-guerres, et il devint aussi un des premiers chiens de compagnie citadin, à cause de sa petite taille, même si par ailleurs les « vraies » races de compagnie restaient des chiens de luxe et de manchon.
Le caricaturiste Pol Rab avec son héros Ric, un Fox blanc, facétieux commentateur des événements de l'époque avec Rac, un Scottish noir, a bien symbolisé cette popularité. Un autre dessinateur, Hergé, a illustré la seconde vague de la mode du Fox comme chien de compagnie avec son fameux Milou, fidèle compagnon et ami de Tintin dès 1929.
Le Fox est certainement l'une des races qui s'est le plus modifiée entre 1862, date à laquelle elle fut pour la première fois présentée en exposition, et l'époque où elle fut au faîte de sa gloire, dans les années 20 et 30. Cette évolution n'apparaît d'ailleurs pas dans le standard de la race, rédigé pour la première fois en 1876, car les standards anglais sont suffisamment flous et imprécis pour permettre de modifier la silhouette du chien sans qu'il soit besoin de transformer une ligne de sa description officielle. Les plus anciennes photographies que nous possédions nous présentent un chien de lignes assez carrées, mais d'encolure courte et peu épaisse, portant une tête plutôt commune, avec une cage thoracique large et profonde, bref, un animal bien différent de celui que nous connaissons aujourd'hui.
La sélection s'est efforcée de faire du Fox un chien bâti comme un petit cheval, en hunter plus précisément, qui est un cheval de chasse. La rédaction du standard est tout à fait explicite à ce sujet, et on peut noter avec curiosité que, pour la high society, les références en matière de races canines étaient les Fox Hounds et les Greyhounds. Le Fox a progressivement perdu son crâne rond, son museau court et pointu; son encolure et sa tête sont devenues très longues, son dos plus court et son poitrail moins « éclaté ». Les éleveurs anglais ont même notablement exagéré cette silhouette en produisant des chiens très courts, aux membres et aux articulations raides et droits, qui donnent une démarche sautillante : ce sont des caricatures. Le gabarit du Fox donna également lieu à de nombreuses controverses, car ce chien, comme beaucoup, a eu tendance à grandir grâce au progrès de l'élevage et de l'alimentation, au point de rencontrer certaines difficultés à pénétrer et se mouvoir dans un terrier, ce qui est son travail originel, et il ne fut pas toujours facile d'obtenir un chien à la fois « bâti en hunter » et suffisamment petit.
Le Fox est néanmoins un superbe athlète, où la compacité et la robustesse se conjuguent harmonieusement à l'élégance et à la finesse. Ce chien est un très bon sauteur, très véloce - il est le plus rapide des petits chiens -, extrêmement résistant et armé d'une mâchoire redoutable. |
 |
|
Fox Terrier Smooth FCI Standard No. 12
|
|
|
Origin
|
|
Great Britain |
Group
|
|
Group Terriers |
Section
|
|
Section 1 Large and medium sized Terriers |
Working
|
|
Working trial optional |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Wednesday 26 June 1963 |
Publication of the official valid standard
|
|
Sunday 30 October 2016 |
Last update
|
|
Tuesday 07 February 2017 |
En français, cette race se dit
|
 |
Fox Terrier à poil lisse |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Fox Terrier Glatthaar |
En español, esta raza se dice
|
 |
Fox Terrier Pelo liso |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Fox Terrier Gladhaar |
|
Brief historical summary
|
The Fox Terrier in booth forms, Smooth and Wire, is from British origins and probably owes its existence to the same types of dog which produced both the Bull Terrier and the Black and Tan (now Manchester) Terrier. Uniformity of type was established in the late 1800s and the original standard for the Fox Terrier drawn up in 1876. One of the most lively and alert of terriers, refinement to his present show excellence has not allowed him to become unsound. Capable of standing up to any amount of exercise, always ready to deal with rats, rabbits, and, of course, foxes. |
General appearance
|
Active and lively, bone and strength in small compass, never cloddy or coarse. Neither leggy nor too short in the leg, standing like a well made, short-backed hunter, covering a lot of ground. |
Behaviour / temperament
|
Alert, quick of movement, keen of expression, on tiptoe of expectation. Friendly, forthcoming and fearless. |
Head
|
Cranial region
|
Skull
|
|
Flat, moderately narrow. Gradually decreasing in width to eyes. |
Stop
|
|
A little stop apparent. |
Facial region
|
Nose
|
|
Black. |
Muzzle
|
|
Jaws, upper and lower, strong and muscular, falling away only slightly below eyes. This portion of foreface moderately chiselled out, so as not to go down in a straight line like a wedge. |
Jaws and teeth
|
|
Jaws strong with a perfect, regular and complete scissor bite, i.e. upper teeth closely overlapping the lower teeth and set square to the jaws. |
Cheeks
|
|
Never full. |
Eyes
|
|
Dark, moderately small, as near as possible circular in shape but not prominent. Expression bright and intelligent. |
Ears
|
|
Small, V-shaped and dropping forward close to cheek, not hanging by side of head. Fold of ear above level of skull. Leather of moderate thickness. |
Neck
|
Clean and muscular, without throatiness, of fair length and gradually widening to shoulders. |
Body
|
Back
|
|
Short, level and strong without slackness. |
Loin
|
|
Powerful, very slightly arched. |
Chest
|
|
Deep, not broad. Fore ribs moderately sprung, back ribs deep. |
Tail
|
Previously customarily docked. Docked: Set on rather high and carried gaily but not over back or curled. Of good strength. Undocked: Set on rather high and carried gaily but not over back. As straight as possible. Tail of moderate length to give balance to the dog. |
Forequarters
|
Shoulders
|
|
Long and sloping, well laid back, fine at points, cleanly cut at withers. |
Forearm
|
|
Legs from any angle must be straight showing little or no appearance of an ankle in front. They should be strong in bone throughout. |
Forefeet
|
|
Small, round and compact. Pads hard and tough, toes moderately arched and turning neither in nor out. |
Hindquarters
|
Generality
|
|
Strong and muscular, quite free from droop or crouch. |
Upper thigh
|
|
Long and powerful. |
Stifle
|
|
Good turn of stifle. |
Hock
|
|
Hocks well let down. |
Hind feet
|
|
Small, round and compact. Pads hard and tough, toes moderately arched and turning neither in nor out. |
Gait and movement
|
Fore- and hindlegs carried straight forward and parallel. Elbows move perpendicular to body, working free of sides, stifles neither turning in nor out and hocks not close. Good drive coming from well flexing hindquarters. |
Coat
|
Hair
|
|
Straight, flat, smooth, hard, dense and abundant. Belly and underside of thighs not bare. |
Colour
|
|
White should predominate, all white, white with tan, black and tan or black markings. Brindle, red or liver markings highly undesirable. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
Not exceeding 39 cm in dogs, bitches slightly less. |
Weight
|
|
Males 7,5 - 8 kgs, females 7 - 7,5 kgs. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy dogs. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
The Fox Terrier is the most prominent representative of an essentially British canine family: Terriers. It is also the first of them that was well defined, which is not to harm its prestige.
Pliny the Elder, in his Natural History, mentioned the existence of small dogs pursuing their prey to the ground, which he called "Agassins." The Romans had also been able to observe these dogs by approaching Brittany - the Great - in the 1st century AD It is therefore possible that the Terriers are truly from the British Isles.
However, Terrier-like dogs, similar to Bassets or Basenji-type dogs, have been noted on Egyptian frescoes from the Middle Kingdom period, from which it can easily be deduced that this type of dog would be much older than the "Agassins". The British Isles, rich in tin needed to make bronze, maintained regular relations with the countries of the Mediterranean basin. So it is not impossible that Phoenician navigators who acted as intermediaries in the trade with the Anglo-Saxons have made known to the latter various breeds of dogs, such as the Mastiffs, the Greyhounds and the ancestors of the Terriers. Egypt was perhaps the cradle of Terriers, although we had too little evidence to confirm this thesis.
Still, the Terriers were well established in Britain in the sixteenth century. Indeed, their existence is reported in 1570 by Johannes Caius, the physician of Queen Elizabeth Ire, who completed the work of the Swiss naturalist Conrad Gesner, Historia animalium, describing the types of dogs that were then widespread in England. Canibus Britannicis, a modest contribution in principle, was a great success, both with the queen and the lords, and with a large number of simple subjects, since the work, which had been written in Latin, was translated into English from 1576 and constantly republished until 1880, which shows the very high quality of the descriptions provided by Dr. Joannes Caius - or John Keys of his English name.
About the Terrier, the scholar wrote: "There are also dogs for fox or badger hunting, and we call them" terrars "because they get into the ground by terrifying, exciting, and biting. game, until they cut it in pieces with their teeth, even within the earth; or they draw it by force from the dark meanders of the damp dens and the closed caves; or they are so frightened that they push him to suddenly leave the refuge to seek another that is not attacked; and the animal, fox, badger or whatever, is finally trapped in the instruments and nets arranged for this purpose next to the opening of the burrow. And Joannes Caius classified the "terrars" among the gentlemen's dogs, alongside hounds and greyhounds.
Underground hunting, it should be pointed out, was not only practiced in Britain, but also in other countries. Indeed, in a Merovingian text dated 630, we find the mention of a dog hunting underground called Bibarhund and which was to be considered as a race of great value since his death (by hand of man) was punished by a heavy fine. Moreover, in the fourteenth century, Gaston Phoebus also evoked hunting underground and Henri de Ferrieres spoke of the "dog tanier" which "jut out" the fox of his den.
The first description of the digging is also French. It is found in the famous Traité de la Vénerie, published in 1550 and written by Jacques du Fouilloux, a Poitevin lord. Later, in 1683) Jacques Epée de Sélincourt did another one in his work Le Parfait Chasseur. As to George Turberville's treat- ment published in 1575) he expressly stated (joining J. Caius) that in Great Britain, as in France, the land was an integral part of the art of venery. Let us note in passing that this last treatise (Noble Art of Hunting or Hunting), although written by an English author, was written in the French language, which suggests that venery was then an essentially French art. We also know that James I of England sent about 1600 Terriers to the court of France.
However, we do not know what type of dog was used for digging. If there are any indications that it was in France basset dogs from common dogs, it seems, according to Turberville, that the English preferred smaller dogs more lively and more biting. In fact, all these "terrars" had to vary considerably from one terroir to another, which would also explain the scarcity of ancient descriptions of these dogs, while the presentations on the digging abound from the early Middle Ages. René Depoux, a great specialist in underground hunting, suggests that this activity should not be an adequate reason for selection, as very diverse dogs could be successfully used for digging, provided, however, that their size should be as small as possible. that their courage was great.
This hunt was dangerous and made many wounded, not to mention the dead, and it was often necessary to use the dogs of the populace like ratiers and other dogs of modest size, to avoid that the more noble breeds are decimated.
The digging, long and often exhausting work, was finally only one of the minor branches of the hunt, and he found himself somewhat neglected by the great lords monopolized by the big game. On the other hand, the little gentle countrymen, among whom the most passionate hunters were recruited, often practiced the digging with, besides, the concern to preserve the game on their grounds and thus to destroy the predators.
The Burrow was progressively promoted in England, when, as a result of the rarefaction of the deer, the hunt began to evolve towards the foxhunting, which is a sort of speed race started between Master Goupil and the hounds and followed by the gentry, who had the opportunity to jump all sorts of obstacles and to gallop through the countryside. The fox, quick and smart, managed to reach his burrow more often, and it was necessary to dislodge it as soon as possible, so as not to interrupt the hunt and allow the riders to continue their equestrian exercise.
We have many writings on this evolution of the landslide - as an auxiliary but indispensable activity of the fox's run -, notably those of Nicholas Cox, in The Gentleman's Recreation (1677), Jacobs (Compleate Sportsman, 1718), as well as the Sporting Dictionary of 1803.
Two primordial types of Terriers were used: Basset Terriers, with a thick, shaggy coat, were found in rugged and wild areas, where the masters followed their dogs on foot, while the longer-legged Terriers were employed. where horse-hunting was practiced and where these dogs had to be able to follow the sustained hound train.
Thomas Bell, in his History a] British Quadrupeds, published in 1837, confirms the existence of these two types, and he describes on the one hand an English Terrier, with smooth hair, of symmetrical and fine forms, with black dress and fire and, on the other hand, a Scottish Terrier, whose limbs are short, thick, with rough hair, of varied colors, but most often dirty white or gray.
The true selection of the Fox Terrier began in earnest towards the end of the 18th century, despite what Reverend Rosselyn Bruce, one of the earliest specialists in the breed, said he had no information about this breed. Before 1850, no doubt, Bruce had not noticed, for example, a painting by Sartorius the Elder dating back to 1796, which unquestionably represents a black and fire Fox Terrier, just as he had no knowledge of a memoir by Peter Beckford who, before 1800, claimed to have possessed Black and White, Black and Fire Terriers.
The Fox Terriers are from the Old English Black and Tan Terriers, who were also at the origin of the Manchester Terrier, which were crossed with Beagles, White Terriers that are also known under the name of Old English White Terriers, and probably with the old Bulldog type, then very different from the one we know today and which was often small (besides, we were then working to eliminate the physical characteristics fighting dog). These crosses were essentially to give the dog a predominantly white dress, more identifiable and avoiding unpleasant confusion with the fox. They also tended to produce a small dog, with a lot of "guts", but also built for speed and having bottom, able to support the train of hell imposed on him by the Fox Hounds, Moreover, the Terriers had to demonstrate insurance and courage to be respected hounds that do not spare them.
The current Fox Terrier comes directly from these dogs working in the packs of current dogs: the big ancestors come from almost all. So, Old Jock came from the Grove Hunt crew, his father, Jack, belonged to Captain Percy William, master of the Rufford crew, and his mother, Grove Pepper, was the bitch's quill Jack Morgan, of the crew Grove Hunt. Old Trap came from Oackley Hunt, Joe from Belvoir Hunt, and Nettie, one of the females that had a very strong influence on the breed, came from Grove Hunt. Finally, there is only Tartar, another great ancestor of the race, who appears to be of uncertain origin; we think it was part of the breeding of Mr. Stevenson, specializing in the Bull Terrier.
The Smooth Hair Fox Terriers were the first to be showcased and recognized as early as 1863 in Birmingham, as they had the advantage of being prized by chic people, most of them fox hunting enthusiasts. Thanks to the breed historian Desmond O'Connel, who published a well-documented chapter in The New Book of the Dog in 1907, the first breeders of this breed can be accurately known, and the case is rare enough to deserve to be underlined. There was a certain Mr. Murchison who bought Old Jock and exhibited it in 1862; Mr. Gibson owned Tyke and Old Foiler; Mr. Luck Turner owned dogs from Belvoir Hunt and produced the first champions: Joe, Olive and Spice.
A first standard for the Fox Terrier (including both varieties) was born in 1876 and the Fox Terrier Club was created the same year on the initiative of Mr. Harding Cox. It is also one of the oldest special clubs, and among its founding members are breeders who subsequently enjoyed a great reputation, as was the case of Mr. Burbridge (affix Hutton): at his death in 1892, the hundred and thirty terriers of his kennel were auctioned off, and a colossal sum was collected: the Hutton Tartar champion, in particular, was awarded for a record price. We must also mention Mr. Clarck, Mr. Redmond and Mr. Vicary, these breeders who engaged a fight as fierce as courteous to produce champions of great price, without forgetting Conan Doyle, who was a breeder emeritus, when Sherlock Holmes and Moriarty leave him time!
The Fox Terrier in Poil Lisse, since it is of this type that we are talking about so far, participated, parallel to his career dog, to a somewhat forgotten episode, the rabbit coursing, dog sport for which it was required in because of its velocity. However, we tried to increase his speed even further, and to do this, a breeder had the idea of crossing his Fox with small Greyhounds, giving birth to really unbeatable subjects. The results of these crosses produced dogs more and more "Greyhounds" and less and less "Fox", which were called "cohippets". The Whippet (whose first Kennel Club records date back to 1892) was soon to be born, and our Fox is indisputably one of its ancestors.
The Fox Terrier at Poil Dur, like his counterpart in Poil Lisse, also has his own historian, Walter S. Glynn, who wrote a chapter on race in The New Book of the Dog of 1907. At the time of the first exhibitions, this dog was less honored than the Fox in Poil Lisse, because it was first selected by modest breeders, especially in the north of England, who did not have the opportunity to make him a great publicity. The recognition of the Hard Coat came only ten years after that of Poil Lisse, but it was the starting point of a reputation that would take him far.
Among the first great breeders of Fox in Poil Dur, it is necessary to quote MM. Maxwell and Cassel, Carrick, George Raper, Warton, and the Duchess of Newcastle (affix of Notts), who contributed to the success of Le Poil Dur, including a "fashioriable" dog, and who produced the first great champion, Cackler of Notts.
Until the end of the First World War, Fox Smooth Hair retained the palm of popularity, before the Fox Hairy does not take it in 1920: the trimming, which gives it its characteristic silhouette, had indeed been developed, which did not fail to enthuse the general public and the amateurs of exhibitions which had thus matter to demonstrate their know-how.
By the end of the last century, the Fox Terriers were probably the most widespread dogs in the Channel, constituting less hunting aids than companion dogs, as can be seen in particular from reading the writings (published in 1899 ) of Alfred de Sauvenière, to whom we owe a lot of information about the rabbit coursing, which he introduced with some success in our country. "Everywhere in the streets, in the parks, on the walks, we see these little quadrupeds, adorned with beautiful necklaces of white or yellow leather, clean, shiny hair, lively and clear, the eye and the eye. ears alert, trotting behind their masters as favorite friends, much more than in submissive servants, "he wrote. And this specialist of the rabbit coursing also affirmed that "the Fox Terrier is the most favored quadruped that has ever existed". This statement only referred to Fox's impact on the good society, which makes it a bit premature.
But the Fox quickly exceeded this status of dog chic to become, especially after the 1920s, a very popular animal, enjoying an international aura. The United States, Belgium, Italy and France, indeed, had not long to give it a large place. In France, the Fox was regularly imported in 1892, its introduction being favored by Anglophilia very popular in the good society. In fact, the Fox's fashion was confirmed in the circles of the horse and the hunt which were in permanent relation with the English. It was also the time when the rabbit coursing was practiced: the coaches and the jockeys, in particular at Chantilly, bet on the Fox, the companions of the thoroughbreds and fierce deviators, whom they only had to leave the stables to be able to launch them.
In 1906, the first French Fox specialists created the Fox Terriers Reunion (RAF). Most of these founders used their dogs for hunting underground, so they did not hesitate to import high quality subjects from the English Channel, for example, looking for hard-haired Fox, for example, dogs bearing the affix of Notts.
The French breeding of the Fox started under the motto "beautiful and good at the same time". Indeed, beauty trials were started with "artificial burrows" to select the natural qualities of Terriers. Thus, in the inter-war years, was born the beautiful fame of the French breeders, among whom we must mention MM. André Bazin, Joannès Carret, Louis de Lachomette, Max Ecorcheville and Julien Dormeuil.
After the Second World War, following the same guideline, the French breeding reimported quality dogs, always having in mind the use of the race for the unearthing. In this period, the breeding of Mrs. de Mental (affix of Libron and his crew Rallye of Croc-farm) and that of Mrs. Soudée, long president of the RAF (affix of Malvau, crew Chop the Vilaine Beast), were undoubtedly among the most famous. But this quality dog breeding was then only part of the breeding, because, meanwhile, the breed had met with great popularity that would not stop growing until the sixties.
This Fox vogue, which began after the First World War, was that of the Fox à Poil Dur. The Fox at Poil Lisse, meanwhile, was still a hunting dog appreciated by the diggers - because of its much less restrictive maintenance - as well as an exhibition dog.
Hard Dog was for ten years the most fashionable dog in Britain, and Stanley Dangerfield severely judged the consequences of such an aura: "During this time, not only is it recognized that his temperament slightly deteriorated but still many people, slaves of fashion, discovered that they had a companion whom they did not understand and with whom they hardly agreed. This craze crossed the Channel, but the best subjects did not arrive in France where few owners could take into account the requirements of grooming.
This "sculptured" dog, with a really new silhouette, somewhat "cubist", corresponded to the changing tastes of the society between the two wars, and he also became one of the first dogs of city company, to because of its small size, even if the "real" breeds of company remained luxury and sleeve dogs.
The caricaturist Pol Rab with his hero Ric, a white Fox, facetious commentator of the events of the time with Rac, a black Scottish, well symbolized this popularity. Another cartoonist, Hergé, illustrated the second wave of Fox fashion as a pet dog with his famous Snowy, faithful companion and friend of Tintin since 1929.
The Fox is certainly one of the breeds that changed the most between 1862, when it was first exhibited, and the time when it was at the height of its glory, in the 20s and 30. This evolution does not appear in the standard of the breed, written for the first time in 1876, because the English standards are sufficiently vague and imprecise to allow to modify the silhouette of the dog without it being necessary to transform a line from his official description. The oldest photographs we have show us a dog with fairly square lines, but with a short, shallow neckline and a rather common head, with a wide and deep rib cage, in short, an animal very different from the one we know. today.
The selection has strived to make the Fox a dog built like a small horse, hunter more precisely, who is a hunting horse. The drafting of the standard is quite explicit on this subject, and it can be noted with curiosity that, for the high society, the references to dog breeds were Fox Hounds and Greyhounds. The Fox gradually lost his round skull, his short and pointed muzzle; his neck and head became very long, his back shorter and his chest less "exploded". The English breeders have even exaggerated this silhouette by producing very short dogs with limbs and stiff and straight joints, which give a jumping gait: they are caricatures. The size of the Fox also gave rise to many controversies, as this dog, like many, has tended to grow thanks to the progress of breeding and feeding, to the point of meeting certain difficulties to penetrate and move in a terrier, which is his original work, and it was not always easy to get a dog both "hunter-built" and small enough.
The Fox is nevertheless a superb athlete, where compactness and robustness combine harmoniously with elegance and finesse. This dog is a very good jumper, very fast - he is the fastest of the small dogs -, extremely resistant and armed with a formidable jaw. |
 |
|
Fox Terrier Glatthaar FCI-Standard Nr. 12
|
|
|
Ursprung
|
|
Grossbritannien |
Übersetzung
|
|
Deutscher Foxterrier-Verband e.V., überarbeiteted & ergänzt Christina Bailey / Originale Version (EN) |
Gruppe
|
|
Gruppe 3 Terrier |
Sektion
|
|
Sektion 1 Hochläufige Terrier |
Arbeitsprüfung
|
|
Arbeitsprüfung fakultativ |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Mittwoch 26 Juni 1963 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Sonntag 30 Oktober 2016 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Dienstag 25 September 2018 |
En français, cette race se dit
|
 |
Fox Terrier à poil lisse |
In English, this breed is said
|
 |
Fox Terrier Smooth |
En español, esta raza se dice
|
 |
Fox Terrier Pelo liso |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Fox Terrier Gladhaar |
|
Kurzer geschichtlicher abriss
|
Beide Fox Terrier, Glatthaar & Rauhaar, stammen von Grossbritannien und verdanken wahrscheinlich ihre Existenz dem gleichen Hundetyp, der auch den Bul Terrier und den Manchester Terrier hervorgebracht hat. Gleichmässigkeit im Typ wurde im späten 1800 Jahrhundert erreicht und der Orginal Standard für den Fox Terrier wurde im Jahr 1876 geschrieben. Er ist einer der lebhaftesten und aufgewecktesten Terrier; die Verfeinerung zu seinem derzeitigen Ausstellungspotential hat ihm keine körperlichen Schwächen gebracht. Er hält jeder Anforderung auf Bewegung stand und ist immer bereit mit Ratten, Hasen und natürlich Füchsen fertig zu werden. |
Allgemeines erscheinungsbild
|
Aktiv, lebhaft. Mit Knochenstärke und Kraft in kleinem Rahmen, keinesfalls schwerfällig oder grob wirkend. Weder hoch noch zu niedrig auf den Läufen stehend. Er sollte im Stand wie ein gut gebautes Jagdpferd mit kurzem Rücken aussehen, dabei viel Boden deckend. |
Verhalten / charakter (wesen)
|
Lebhaft, schnell in der Bewegung, wachsam im Ausdruck, gespannt vor Erwartung. Freundlich, aufgeschlossen und furchtlos. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Schädel
|
|
Flach, mässig schmal, zu den Augen hin schmaler werdend. |
Stop
|
|
Ein wenig Stop ist erkennbar. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Schwarz. |
Fang
|
|
Ober- und Unterkiefer kräftig und muskulös und unter den Augen nur geringfügig abfallend. Dieser Teil des Vorgesichtes soll fast wie gemeisselt wirken und nicht in einer geraden Linie keilförmig abfallen. |
Kiefer / Zähne
|
|
Kräftige Kiefer mit einem perfekten, regelmäßigen und vollständigen Scherengebiß, wobei die obere Schneidezahnreihe ohne Zwischenraum über die untere greift und die Zähne senkrecht im Kiefer stehen. |
Wangen
|
|
Keinesfalls ausgefüllt. |
Augen
|
|
Dunkel, mässig klein, so rund wie möglich aber nicht hervorstehend. Ausdruck lebhaft und intelligent. |
Ohren
|
|
Klein, V-förmig und eng an der Wange nach vorn kippend, nicht seitlich am Kopf herabhängend. Die Kippfalte des Ohres befindet sich oberhalb der Schädellinie. Ohrleder mäßig dick. |
Hals
|
Trocken und muskulös, ohne Wamme, von passender Länge, sich zu den Schultern hin allmählich verbreiternd. |
Körper
|
Rücken
|
|
Kurz, gerade und kräftig ohne Schlaffheit. |
Lenden
|
|
Kraftvoll; sehr leicht gewölbt. |
Brust
|
|
Tief, nicht breit. |
Rippen
|
|
Vordere Rippen mäßig gewölbt, hintere Rippen gut zurückreichend. |
Rute
|
Früher üblicherweise kupiert. Kupiert: Ziemlich hoch angesetzt und fröhlich getragen, jedoch nicht über den Rücken gezogen oder geringelt. Von guter Stärke. Unkupiert: Ziemlich hoch angesetzt und fröhlich getragen, jedoch nicht über den Rücken gezogen. So gerade wie möglich. Rute von mä?iger Länge, so dass die Gesamterscheinung des Hundes ausgewogen ist. |
Vorderhand
|
Schultern
|
|
Lang und schräg, gut nach hinten gelagert, fein an den Schultergelenken, klar umrissen am Widerrist. |
Unterarm
|
|
Aus jedem Blickwinkel müssen die Vorderläufe gerade sein, wobei die Knöchelpartie wenig oder gar nicht erkennbar ist. Sie sollen von oben bis unten starkknochig sein. |
Vorderpfoten
|
|
Klein, rund und kompakt. Ballen hard und strapazierfähig. Zehen mässig gewölbt. Weder nach innen noch nach aussen gedreht. |
Hinterhand
|
Allgemeines
|
|
Kräftig und muskulös nicht abfallend und frei von Schwäche. |
Oberschenkel
|
|
Lang und kraftvoll. |
Knie
|
|
Gut gewinkelt. |
Sprunggelenk
|
|
Hacken gut tief stehend. |
Hinterpfoten
|
|
Klein, rund und kompakt. Ballen hard und strapazierfähig. Zehen mässig gewölbt. Weder nach innen noch nach aussen gedreht. |
Gangwerk
|
Vorder- und Hinterläufe bewegen sich geradeaus und parallel zueinander vorwärts. Die Ellenbogen bewegen sich parallel zum Körper, frei an dessen Seiten arbeitend. Die Kniegelenke drehen weder nach innen noch nach aussen. Sprunggelenke nicht dicht nebeneinander stehend. Guter Schub kommt aus der geschmeidigen Hinterhand. |
Coat
|
Haar
|
|
Gerade, flach anliegend, glatt, hart, dicht und füllig. Weder Bauch noch Innenseite der Schenkel dürfen kahl sein. |
Farbe
|
|
Vorherrschend weiss, entweder einfarbig weiss, weiss mit lohfarbenen, schwarz mit lohfarbenen, oder schwarze Abzeichen. Gestromte, rote oder leberbraune Abzeichen sind höchst unerwünscht. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Bei Rüden nicht über 39 cm, Bei Hündinnen etwas weniger. |
Gewicht
|
|
Rüden : 7.5 kg bis 8 kg, Hündinnen : 7 kg bis 7.5 kg. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressive oder übermässig ängstliche Hunde. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Der Fox Terrier ist der prominenteste Vertreter einer im Wesentlichen britischen Hundefamilie: Terrier. Es ist auch das erste von ihnen, das gut definiert wurde, das seinem Prestige nicht schaden soll.
Pliny der Ältere, in seiner Naturgeschichte, erwähnt die Existenz von kleinen Hunden, die ihre Beute auf den Boden verfolgen, die er "Agassins" nannte. Die Römer konnten diese Hunde auch beobachten, indem sie sich der Bretagne - der Großen - im 1. Jahrhundert n. Chr. Näherten. Es ist daher möglich, dass die Terrier wirklich von den Britischen Inseln stammen.
Terrier-ähnliche Hunde, die Bassets oder Hunden vom Typ Basenji ähnlich sind, wurden jedoch auf ägyptischen Fresken aus dem Reich der Mitte erwähnt, aus denen leicht abgeleitet werden kann, dass dieser Hundstyp viel älter ist als die "Agassine". Die britischen Inseln, die reich an Zinn waren, um Bronze herzustellen, unterhielten regelmäßige Beziehungen zu den Ländern des Mittelmeerraums. So ist es nicht ausgeschlossen, dass phönizische Seefahrer, die im Handel mit den Angelsachsen als Vermittler fungierten, verschiedene Hunderassen wie die Mastiffs, die Greyhounds und die Vorfahren der Terrier bekannt gemacht haben. Ägypten war vielleicht die Wiege der Terrier, obwohl wir zu wenig Beweise hatten, um diese These zu bestätigen.
Dennoch waren die Terrier im 16. Jahrhundert in Großbritannien gut etabliert. Ihre Existenz wird 1570 von Johannes Caius, dem Arzt der Königin Elizabeth Ire, berichtet, der die Arbeit des Schweizer Naturforschers Conrad Gesner, Historia animalium, ausführte und die Arten von Hunden beschrieb, die damals in England weit verbreitet waren. Canibus Britannicis, ein bescheidener Beitrag im Prinzip, war ein großer Erfolg, sowohl bei der Königin als auch bei den Herren, und mit einer großen Anzahl von einfachen Themen, da das Werk, das auf Lateinisch geschrieben worden war, übersetzt wurde Englisch aus dem Jahr 1576 und ständig neu veröffentlicht bis 1880, was die sehr hohe Qualität der Beschreibungen von Dr. Joannes Caius - oder John Keys von seinem englischen Namen - zeigt.
Über den Terrier schrieb der Gelehrte: "Es gibt auch Hunde für Fuchs- oder Dachsjagd, und wir nennen sie" Terassen ", weil sie durch erschreckende, aufregende und beißende Wesen in den Boden gelangen. Spiel, bis sie es mit ihren Zähnen in Stücke schneiden, sogar innerhalb der Erde; oder sie ziehen es mit Gewalt aus den dunklen Mäandern der feuchten Höhlen und der geschlossenen Höhlen; oder sie sind so verängstigt, dass sie ihn drängen, plötzlich die Zuflucht zu verlassen, um ein anderes zu suchen, das nicht angegriffen wird; und das Tier, Fuchs, Dachs oder was auch immer, ist schließlich in Instrumenten und Netzen gefangen, die zu diesem Zweck neben der Bauöffnung angeordnet sind. Und Joannes Caius hat die "Terassen" neben Hunden und Windhunden zu den Herrenhunden gezählt.
Die Unterjagd sollte nicht nur in Großbritannien, sondern auch in anderen Ländern praktiziert werden. In einem merowingischen Text aus dem Jahr 630 finden wir die Erwähnung eines unterirdischen Hundes, der Bibarhund heißt und der als eine Rasse von großem Wert betrachtet werden sollte, da sein Tod (durch die Hand des Mannes) von ihm bestraft wurde eine schwere Strafe. Darüber hinaus rief Gaston Phoebus im vierzehnten Jahrhundert auch die Jagd unter der Erde in Erinnerung, und Henri de Ferrieres sprach von dem "tanier dog", der den Fuchs seiner Höhle "jut".
Die erste Beschreibung des Grabens ist auch Französisch. Es ist in der berühmten Traité de la Vénerie, 1550 veröffentlicht und von Jacques du Fouilloux, einem Poitevin Lord geschrieben. Später, 1683, machte Jacques Epée de Sélincourt in seiner Arbeit Le Parfait Chasseur noch einen weiteren. Was George Turbervilles 1575 erschienene Behandlung anbelangt, so hat er (zusammen mit J. Cajus) ausdrücklich erklärt, daß das Land in England wie in Frankreich ein integraler Bestandteil der Kunst der Verehrung sei. Lassen Sie uns nebenbei bemerken, dass diese letzte Abhandlung (Edle Kunst der Jagd oder Jagd), obwohl von einem englischen Autor geschrieben, in der französischen Sprache geschrieben wurde, die darauf hinweist, dass die Verehrung dann eine im Wesentlichen französische Kunst war. Wir wissen auch, dass Jakob I. von England etwa 1600 Terrier an den Hof von Frankreich geschickt hat.
Wir wissen jedoch nicht, welche Art von Hund zum Graben verwendet wurde. Wenn es Anzeichen dafür gibt, dass es in Frankreich Basset-Hunde von gewöhnlichen Hunden gibt, scheint es laut Turberville, dass die Engländer kleinere Hunde lebhafter und beißender bevorzugen. In der Tat mussten alle diese "Terroirs" von Terroir zu Terroir sehr unterschiedlich sein, was auch den Mangel an alten Beschreibungen dieser Hunde erklären würde, während die Präsentationen über das Graben im frühen Mittelalter reichlich vorhanden sind. René Depoux, ein großer Spezialist für die Untertagejagd, legt nahe, dass diese Aktivität kein geeigneter Grund für die Selektion sein sollte, da sehr unterschiedliche Hunde erfolgreich zum Graben verwendet werden könnten, vorausgesetzt, dass ihre Größe so klein wie möglich sein sollte. dass ihr Mut groß war.
Diese Jagd war gefährlich und machte viele Verwundete, ganz zu schweigen von den Toten, und es war oft notwendig, die Hunde der Bevölkerung wie Ratiers und andere Hunde von bescheidener Größe zu verwenden, um zu vermeiden, dass die edleren Rassen dezimiert werden.
Die Grabung, lang und oft anstrengend Arbeit, war schließlich nur eine der kleineren Zweige der Jagd, und er wurde von den großen Herren, die durch das große Spiel monopolisiert wurden, etwas vernachlässigt. Auf der anderen Seite übten die kleinen zärtlichen Landsleute, unter denen die leidenschaftlichsten Jäger rekrutiert wurden, oft das Graben mit der Sorge, das Wild auf ihrem Grund zu bewahren und so die Raubtiere zu vernichten.
Der Fuchsbau wurde nach und nach in England gefördert, als sich die Jagd infolge der Rarafizierung der Hirsche in Richtung der Fuchsjagd entwickelte, die eine Art Geschwindigkeitsrennen zwischen Meister Goupil und den Hunden und gefolgt vom Adel darstellt. Wer hatte die Möglichkeit, alle möglichen Hindernisse zu überspringen und durch die Landschaft zu galoppieren. Der Fuchs, schnell und klug, schaffte es, seinen Bau häufiger zu erreichen, und es war notwendig, ihn so schnell wie möglich zu entfernen, um die Jagd nicht zu unterbrechen und den Reitern zu erlauben, ihre Reitübung fortzusetzen.
Wir haben viele Schriften über diese Entwicklung des Erdrutsches - als eine zusätzliche, aber unverzichtbare Aktivität des Fuchslaufs -, insbesondere die von Nicholas Cox, in The Gentleman's Recreation (1677), Jacobs (Compleate Sportsman, 1718), sowie das Sporting Dictionary von 1803.
Zwei ursprüngliche Arten von Terriern wurden verwendet: Bassetter, mit einem dicken, zottigen Fell, wurden in rauhen und wilden Gebieten gefunden, wo die Herren ihren Hunden zu Fuß folgten, während die längerbeinigen Terrier eingesetzt wurden. wo Pferdejagd betrieben wurde und wo diese Hunde in der Lage sein mussten, dem anhaltenden Hundezug zu folgen.
Thomas Bell, in seinem 1837 erschienenen History a] British Quadrupeds, bestätigt die Existenz dieser beiden Typen, und er beschreibt auf der einen Seite einen englischen Terrier, mit glattem Haar, von symmetrischen und feinen Formen, mit schwarzem Kleid und Feuer und auf der anderen Seite ein Scottish Terrier, dessen Gliedmaßen kurz, dick, mit rauem Haar, von verschiedenen Farben, aber meistens schmutziges Weiß oder Grau sind.
Die wahre Auswahl des Fox Terrier begann gegen Ende des 18. Jahrhunderts ernsthaft, obwohl Reverend Rosselyn Bruce, einer der ersten Spezialisten in der Rasse, sagte, er habe keine Informationen über diese Rasse. Vor 1850 hatte Bruce zum Beispiel kein Gemälde von Sartorius dem Älteren aus dem Jahre 1796 bemerkt, das ohne Frage einen schwarzen und feuernden Foxterrier darstellt, so wie er es nicht wusste eine Memoiren von Peter Beckford, die, vor 1800, behaupteten, Black and White, Black und Fire Terrier besessen zu haben.
Die Fox Terrier stammen von den Old English Black and Tan Terriern, die auch den Ursprung des Manchester Terrier bildeten, der mit Beagles, White Terrier, die auch bekannt sind, gekreuzt wurde unter dem Namen Old English White Terrier, und wahrscheinlich mit dem alten Bulldog Typ, dann sehr verschieden von dem, was wir heute kennen und der oft klein war (außerdem haben wir dann daran gearbeitet, die physikalischen Eigenschaften zu beseitigen Kampfhund). Diese Kreuze sollten dem Hund ein überwiegend weißes Kleid geben, besser identifizierbar sein und eine unangenehme Verwirrung mit dem Fuchs vermeiden. Sie neigten auch dazu, einen kleinen Hund mit viel "Mut" zu produzieren, aber auch gebaut für Geschwindigkeit und mit einem Boden, in der Lage, den höllischen Zug, den die Fox Hounds ihm auferlegten, zu unterstützen. Außerdem mussten die Terrier demonstrieren Versicherung und Mut, respektierte Hunde zu sein, die sie nicht verschonen.
Der aktuelle Fox Terrier kommt direkt von diesen Hunden, die in den Rudeln aktueller Hunde arbeiten: Die großen Vorfahren kommen von fast allen. Also kam Old Jock von der Grove Hunt-Crew, sein Vater Jack gehörte Captain Percy William, dem Meister der Rufford-Crew, und seine Mutter, Grove Pepper, war die Hure Jack Morgan von der Crew Hainjagd. Old Trap kam von Oackley Hunt, Joe von Belvoir Hunt und Nettie, eine der Frauen, die einen sehr starken Einfluss auf die Rasse hatten, kam von Grove Hunt. Schließlich gibt es nur Tartar, einen anderen großen Vorfahren der Rasse, der von unsicherem Ursprung zu sein scheint; wir denken, es war Teil der Zucht von Mr. Stevenson, spezialisiert auf den Bullterrier.
Die Smooth Hair Fox Terrier waren die ersten, die bereits 1863 in Birmingham vorgestellt und anerkannt wurden, da sie den Vorteil hatten, von schicke Menschen, die meisten davon Fuchswildjäger, geschätzt zu werden. Dank dem Zuchthistoriker Desmond O'Connel, der 1907 ein gut recherchiertes Kapitel in Das neue Buch des Hundes veröffentlichte, können die ersten Züchter dieser Rasse genau erkannt werden, und der Fall ist selten genug verdienen es unterstrichen zu werden. Es gab einen gewissen Mr. Murchison, der Old Jock kaufte und 1862 ausstellte; Mr. Gibson besaß Tyke und Old Foiler; Mr. Luck Turner besaß Hunde von Belvoir Hunt und produzierte die ersten Champions: Joe, Olive und Spice.
Ein erster Standard für den Foxterrier (einschließlich beider Sorten) wurde 1876 geboren und der Foxterrier Club wurde im selben Jahr auf Initiative von Herrn Harding Cox gegründet. Es ist auch einer der ältesten Spezialvereine, und unter seinen Gründungsmitgliedern sind Züchter, die später einen großen Ruf genossen, wie es der Fall von Herrn Burbridge (Hutton Affix) war: bei seinem Tod 1892 wurden die hundertdreißig Terrier seines Zwingers versteigert, und eine kolossale Summe wurde gesammelt: Der Hutton Tartar Champion wurde insbesondere für einen Rekordpreis ausgezeichnet. Wir müssen auch Mr. Clark, Mr. Redmond und Mr. Vicary erwähnen, diese Züchter, die einen ebenso harten wie höflichen Kampf führten, um Champions von großem Preis hervorzubringen, ohne Conan Doyle zu vergessen, der emeritierter Züchter war, als Sherlock Holmes und Moriarty Lass ihm Zeit!
Der Foxterrier in Poil Lisse, da es von diesem Typ ist, über den wir bisher gesprochen haben, hat parallel zu seinem Karriere-Hund zu einer etwas vergessenen Episode, dem Kaninchen Coursing, Sport Eckzahn, für den es erforderlich war, teilgenommen wegen seiner Geschwindigkeit. Wir versuchten jedoch, seine Geschwindigkeit noch weiter zu erhöhen, und ein Züchter hatte die Idee, seinen Fuchs mit kleinen Windhunden zu kreuzen, um wirklich unschlagbare Themen zur Welt zu bringen. Die Ergebnisse dieser Kreuze produzierten Hunde mehr und mehr "Greyhounds" und immer weniger "Fox", die "Conhippets" genannt wurden. Der Whippet (dessen erste Kennel Club-Aufzeichnungen aus dem Jahr 1892 stammen) sollte bald geboren werden, und unser Fox ist unbestreitbar einer seiner Vorfahren.
Der Fox Terrier in Poil Dur hat, wie sein Gegenstück in Poil Lisse, auch seinen eigenen Historiker Walter S. Glynn, der 1907 ein Kapitel über die Rasse in Das neue Buch des Hundes schrieb. Zur Zeit der ersten Ausstellungen wurde dieser Hund weniger geehrt als der Fuchs in Poil Lisse, weil er zuerst von bescheidenen Züchtern ausgewählt wurde, besonders im Norden von England, die nicht die Gelegenheit hatten, ihn zu einem großen zu machen Werbung. Die Anerkennung des Hard Coats kam erst zehn Jahre nach Poil Lisse, aber es war der Ausgangspunkt eines Rufes, der ihn weit bringen würde.
Unter den ersten großen Züchtern von Fox in Poil Dur ist es notwendig, MM zu zitieren. Maxwell und Cassel, Carrick, George Raper, Warton, und die Herzogin von Newcastle (Affix von Notts), die zum Erfolg von Le Poil Dur beigetragen haben, einschließlich eines "fashioriable" Hundes, und der den ersten großen Champion hervorbrachte, Cackler von Notts.
Bis zum Ende des Ersten Weltkrieges behielt Fox Smooth Hair die Palme der Popularität, bevor der Fox Hairy es 1920 nicht mehr aufnahm: der Schnitt, der ihm seine charakteristische Silhouette gibt, Es war in der Tat gelungen, die Öffentlichkeit und die Amateure von Ausstellungen, die ihr Know-how zu demonstrieren hatten, zu begeistern.
Am Ende des letzten Jahrhunderts waren die Fox Terrier wahrscheinlich die am weitesten verbreiteten Hunde im Ärmelkanal und stellten weniger Jagdmittel als Begleithunde dar, wie insbesondere aus dem Lesen der Schriften (veröffentlicht 1899) ersichtlich ist ) von Alfred de Sauvenière, dem wir eine Menge Informationen über das Hasen-Coursing verdanken, das er mit etwas Erfolg in unserem Land einführte. "Überall auf den Straßen, in den Parks, auf den Spaziergängen, sehen wir diese kleinen Vierfüßer, geschmückt mit schönen Halsketten aus weißem oder gelbem Leder, sauberen, glänzenden Haaren, lebhaft und klar, Auge und Auge. die Ohren sind wachsam, trotten hinter ihren Herren als Lieblingsfreunde, viel mehr als in unterwürfigen Dienern ", schrieb er. Und dieser Spezialist des Hasen Coursing bestätigte auch, dass "der Fox Terrier der am meisten bevorzugte Vierfüßler ist, der jemals existiert hat". Diese Aussage bezog sich nur auf Fox 'Einfluss auf die gute Gesellschaft, die es etwas verfrüht macht.
Aber der Fox übertraf diesen Status des Hunde-Chic schnell und wurde vor allem nach den 1920er Jahren zu einem sehr beliebten Tier mit internationaler Ausstrahlung. Die Vereinigten Staaten, Belgien, Italien und Frankreich hatten tatsächlich nicht lange Zeit, ihm einen großen Platz zu geben. In Frankreich wurde der Fox 1892 regelmäßig importiert, wobei seine Einführung von Anglophilia begünstigt wurde, die in der guten Gesellschaft sehr beliebt war. In der Tat wurde die Mode des Fuchses in den Kreisen des Pferdes und der Jagd bestätigt, die in ständiger Beziehung mit den Engländern standen. Es war auch die Zeit, als das Hasen-Coursing ausgeübt wurde: Die Trainer und die Jockeys, insbesondere bei Chantilly, wetteten auf den Fuchs, die Gefährten der Vollblüter und erbitterten Abweichler, die sie nur hatten die Ställe verlassen, um sie starten zu können.
Im Jahr 1906 gründeten die ersten französischen Fox-Spezialisten die Fox Terriers Reunion (RAF). Die meisten dieser Gründer benutzten ihre Hunde für die Jagd unter der Erde, also zögerten sie nicht, qualitativ hochwertige Gegenstände aus dem Ärmelkanal zu importieren, zum Beispiel, um nach einem harthaarigen Fuchs zu suchen, zum Beispiel nach Hunden mit dem Affix von Notts.
Die französische Zucht des Fuchses begann unter dem Motto "schön und gut zugleich". In der Tat wurden Schönheitsversuche mit "künstlichen Höhlen" begonnen, um die natürlichen Eigenschaften von Terriern auszuwählen. So entstand in den Zwischenkriegsjahren der schöne Ruf der französischen Züchter, unter denen wir MM erwähnen müssen. André Bazin, Joannès Carret, Ludwig de Lachomette, Max Ecorcheville und Julien Dormeuil.
Nach dem zweiten Weltkrieg importierte die französische Zucht hochwertige Hunde, immer mit dem Gedanken, das Rennen für das Ausgraben zu nutzen. In dieser Zeit waren die Zucht von Frau de Mental (Affe von Libron und seiner Crew Rallye von Croc-Farm) und die von Frau Soudée, langjähriger Präsident der RAF (Affiliate von Malvau, Crew Chop der Vilaine Beast), zweifellos zu den berühmtesten. Aber diese Qualität der Hundezucht war damals nur ein Teil der Zucht, denn die Rasse hatte mittlerweile eine große Popularität erreicht, die bis in die sechziger Jahre nicht aufhören würde zu wachsen.
Diese Fox-Mode, die nach dem Ersten Weltkrieg begann, war die des Fox à Poil Dur. Der Fuchs in Poil Lisse war unterdessen noch immer ein Jagdhund, der von den Baggern geschätzt wurde - wegen seiner viel weniger einschränkenden Wartung - sowie ein Ausstellungshund.
Hard Dog war zehn Jahre lang der modischste Hund Großbritanniens, und Stanley Dangerfield beurteilte die Folgen einer solchen Aura streng: "In dieser Zeit wurde nicht nur erkannt, dass sich sein Temperament leicht verschlechterte aber viele Leute, Sklaven der Mode, entdeckten, daß sie einen Begleiter hatten, den sie nicht verstanden und mit dem sie kaum einverstanden waren. Diese Verrücktheit überquerte den Kanal, aber die besten Themen kamen nicht in Frankreich an, wo wenige Eigentümer die Bedürfnisse des Pflegens berücksichtigen konnten.
Dieser "skulptierte" Hund, mit einer wirklich neuen Silhouette, etwas "kubistisch", entsprach den wechselnden Geschmäckern der Gesellschaft zwischen den beiden Kriegen, und er wurde auch einer der ersten Hunde der städtischen Gesellschaft, um wegen seiner geringen Größe, auch wenn die "echten" Gesellschaftsrassen Luxus- und Ärmelhunde blieben.
Der Karikaturist Pol Rab mit seinem Helden Ric, ein weißer Fuchs, witziger Kommentator der Ereignisse der Zeit mit Rac, einem schwarzen Schotten, symbolisierte diese Beliebtheit. Ein weiterer Karikaturist, Hergé, illustrierte die zweite Welle der Fox-Mode als Haustier Hund mit seinem berühmten Snowy, treuer Begleiter und Freund von Tintin seit 1929.
Der Fuchs ist sicherlich eine der Rassen, die zwischen 1862, als es erstmals ausgestellt wurde, und der Zeit, als es auf dem Höhepunkt seines Ruhmes war, in den 20er und 18 30. Diese Entwicklung erscheint nicht in dem Standard der Rasse, der erstmals 1876 geschrieben wurde, weil die englischen Standards ausreichend vage und ungenau sind, um die Silhouette des Hundes zu verändern, ohne dass es nötig wäre Verwandle eine Zeile von seiner offiziellen Beschreibung. Die ältesten Aufnahmen, die wir zeigen, zeigen uns einen Hund mit ziemlich quadratischen Linien, aber mit einem kurzen, flachen Halsausschnitt und einem ziemlich gewöhnlichen Kopf, mit einem breiten und tiefen Brustkorb, kurz gesagt, ein Tier, das sich sehr von dem uns bekannten unterscheidet. heute.
Die Auswahl hat sich bemüht, den Fuchs zu einem Hund zu machen, der wie ein kleines Pferd gebaut ist, genauer gesagt Jäger, der ein Jagdpferd ist. Die Ausarbeitung des Standards ist zu diesem Thema ziemlich explizit, und es kann mit der Neugier bemerkt werden, dass für die High Society die Verweise auf Hunderassen Fox Hounds und Greyhounds waren. Der Fuchs verlor allmählich seinen runden Schädel, seine kurze und spitze Schnauze; sein Nacken und sein Kopf wurden sehr lang, sein Rücken kürzer und seine Brust weniger "explodiert". Die englischen Züchter haben diese Silhouette sogar übertrieben, indem sie sehr kurze Hunde mit Gliedmaßen und steifen und geraden Gelenken herstellen, die einen springenden Gang geben: Sie sind Karikaturen. Die Größe des Fuchses gab auch Anlass zu vielen Kontroversen, da dieser Hund, wie viele andere, dank des Fortschreitens der Zucht und der Fütterung bis zu dem Punkt, an dem er gewisse Schwierigkeiten beim Eindringen und Bewegen hatte, dazu neigte zu wachsen Terrier, das ist seine ursprüngliche Arbeit, und es war nicht immer einfach, einen Hund sowohl "Jäger gebaut" und klein genug zu bekommen.
Der Fox ist dennoch ein hervorragender Athlet, wo Kompaktheit und Robustheit sich harmonisch mit Eleganz und Finesse verbinden. Dieser Hund ist ein sehr guter Springer, sehr schnell - er ist der schnellste der kleinen Hunde -, extrem widerstandsfähig und mit einem gewaltigen Kiefer bewaffnet. |
 |
|
Fox Terrier Pelo liso FCI Standard No. 12
|
|
|
Origen
|
|
Gran Bretaña |
Traducción
|
|
Brígida Nestler / Versión original: (EN) Supervisión Técnica : Miguel Ángel Martínez Última revisión : Jorge Nallem |
Grupo
|
|
Grupo 3 Terriers |
Sección
|
|
Sección 1 Terriers de talla grande y media |
Prueba de trabajo
|
|
Prueba de trabajo opcional |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
miércoles 26 junio 1963 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
domingo 30 octubre 2016 |
Última actualización
|
|
martes 07 febrero 2017 |
En français, cette race se dit
|
 |
Fox Terrier à poil lisse |
In English, this breed is said
|
 |
Fox Terrier Smooth |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Fox Terrier Glatthaar |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Fox Terrier Gladhaar |
|
Breve resumen historico
|
El Fox Terrier, en ambas variedades, pelo liso y pelo alambrado es de origen británico y probablemente su existencia se debe al mismo tipo de perro que formo el Bull Terrier y el Black and Tan (actualmente Manchester) Terrier. La uniformidad del tipo fue establecida hacia fines del 1800 y el estándar original para el Fox Terrier fue delineado en 1876. Uno de los terriers más cariñoso y alerta. El refinamiento a su presente excelencia para exposiciones no permitieron incorrecciones. Capaz de realizar cantidades de ejercicios, siempre listo para ocuparse de los roedores, conejos y por supuesto zorros. |
Aspecto general
|
Perro activo y alegre, donde se combinan huesos de buena sustancia y gran fortaleza física en un empaque compacto, nunca pesado ni tosco. No debe ser patilargo ni muy corto de miembros, y debe erguirse como el caballo de caza que posee una espalda corta y es capaz de cubrir mucho terreno. |
Temperamento / comportamiento
|
Activo, de movimientos rápidos, expresión vivaz, siempre a la expectativa. Amistoso, extravertido e intrépido. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cráneo
|
|
Plano y moderadamente estrecho, de anchura que disminuye gradualmente hacia los ojos. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Pequeño stop aparente. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Negra. |
Hocico
|
|
Los maxilares, superior e inferior, son fuertes y musculosos, inclinándose ligeramente por debajo de los ojos. Esta parte de la cara anterior debe ser moderadamente moldeada, de manera que no descienda en línea recta como una cuña. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
Maxilares fuertes con una perfecta, regular y completa mordida en tijera, es decir, que la cara interna de los incisivos superiores esté en contacto estrecho con la cara externa de los incisivos inferiores y con los dientes colocados perpendicularmente en los maxilares. |
Mejillas
|
|
No deben ser salientes. |
Ojos
|
|
Oscuros, moderadamente pequeños, lo más redondos posible pero no prominentes. De expresión alerta e inteligente. |
Orejas
|
|
Pequeñas y en forma de "V", caen hacia adelante cerca de las mejillas y nunca a los lados de la cabeza. El doblez de la oreja debe estar arriba del nivel del cráneo. Las orejas deben tener un grosor moderado. |
Cuello
|
Nítido, musculoso y sin papada. De longitud moderada y ensanchándose gradualmente hacia las escápulas. |
Cuerpo
|
Espalda
|
|
Corto, recto y firme sin asomo de debilidad. |
Lomo
|
|
Poderosa, muy ligeramente arqueada. |
Pecho
|
|
Profundo sin ser ancho. |
Costillas
|
|
Costillas anteriores moderadamente arqueadas. Las costillas posteriores son largas. |
Cola
|
Anteriormente la costumbre era amputar la cola. Amputada : De inserción más bien alta, de porte erecto, sin curvarse sobre el dorso o enroscada. De buena potencia. Sin amputar : De inserción más bien alta, de porte erecto, sin curvarse sobre el dorso o enroscada. Tan derecha como sea posible. Cola de largo moderado como para mantener un buen balance con el resto del perro. |
Miembros anteriores
|
Hombro
|
|
Largos y bien inclinados hacia atrás, finos en sus extremos y bien definidos en la región de la cruz. |
Antebrazo
|
|
Miembros deben lucir rectos vistos desde cualquier ángulo con poco o ningún tobillo hacia el frente. Los huesos fuertes. |
Pies delanteros
|
|
Pequeños, redondos y compactos, con almohadillas firmes y duras, y con dedos moderadamente arqueados, sin girarse hacia adentro o hacia afuera. |
Miembros posteriores
|
Generalidad
|
|
Fuertes y musculosos, sin demasiada angulación. |
Muslo
|
|
Largos y poderosos. |
Rodilla
|
|
Buena angulación. |
Corvejón
|
|
Corvejones bien descendidos. |
Pies traseros
|
|
Pequeños, redondos y compactos, con almohadillas firmes y duras, y con dedos moderadamente arqueados, sin girarse hacia adentro o hacia afuera. |
Movimiento
|
Las extremidades anteriores y posteriores llevadas rectas hacia adelante y paralelamente. Los codos se mueven perpendicularmente al cuerpo sin interferir con el movimiento, las articulaciones fémoro-tibio-rotulianas no deben girarse hacia adentro o hacia afuera y los corvejones sin juntarse. Buen poder de propulsión proviniendo de unos miembros posteriores muy flexibles. |
Manto
|
Pelo
|
|
Liso, aplanado, corto, duro, denso y abundante. El vientre y la parte interna de los muslos deberán estar cubiertos de pelo. |
Color
|
|
El blanco predomina: el blanco total, blanco con manchas color fuego, negro y fuego o manchas color negro. Las manchas atigradas, rojas o color hígado son altamente indeseables. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
No excediendo los 39 cm en los machos; ligeramente menor en las hembras. |
Peso
|
|
Machos : 7,5 – 8 kg, hembras : 7 - 7,5 kg. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Perro agresivo o temeroso. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
El Fox Terrier es el representante más destacado de una familia canina esencialmente británica: Terriers. También es el primero de ellos que está bien definido, que no es dañar su prestigio.
Plinio el Viejo, en su Historia Natural, mencionó la existencia de pequeños perros persiguiendo a su presa hasta el suelo, a la que llamó "Agassins". Los romanos también habían podido observar a estos perros acercándose a Bretaña, el Grande, en el siglo I dC Por lo tanto, es posible que los Terriers sean verdaderamente de las Islas Británicas.
Sin embargo, en los frescos egipcios del período del Imperio Medio se han observado perros parecidos a los de Basset o de Basenji, de los cuales puede deducirse fácilmente que este tipo de perro sería mucho más antiguo que los "Agassins". Las Islas Británicas, ricas en estaño, necesitaban bronce, mantenían relaciones regulares con los países de la cuenca mediterránea. Por lo tanto, no es imposible que los navegantes fenicios que actuaron como intermediarios en el comercio con los anglosajones hayan dado a conocer a estas últimas varias razas de perros, como los mastines, los galgos y los antepasados de los terriers. Egipto fue quizás la cuna de Terriers, aunque tuvimos muy poca evidencia para confirmar esta tesis.
Aún así, los Terriers estaban bien establecidos en Gran Bretaña en el siglo dieciséis. De hecho, su existencia es reportada en 1570 por Johannes Caius, el médico de la reina Elizabeth Ire, quien completó el trabajo del naturalista suizo Conrad Gesner, Historia animalium, describiendo los tipos de perros que entonces estaban muy extendidos en Inglaterra. Canibus Britannicis, una contribución modesta en principio, fue un gran éxito, tanto con la reina y los señores, y con un gran número de temas simples, ya que el trabajo, que había sido escrito en latín, se tradujo en Inglés desde 1576 y constantemente republicado hasta 1880, lo que muestra la muy alta calidad de las descripciones proporcionadas por el Dr. Joannes Caius - o John Keys de su nombre en inglés.
Sobre el Terrier, el erudito escribió: "También hay perros para cazar zorros o tejones, y los llamamos" terrartenes "porque se meten en la tierra aterrorizando, excitando y mordiendo. juego, hasta que lo cortan en pedazos con sus dientes, incluso dentro de la tierra; o lo sacan a la fuerza de los oscuros meandros de las madrigueras húmedas y las cuevas cerradas; o están tan asustados que lo empujan a abandonar repentinamente el refugio para buscar otro que no sea atacado; y el animal, el zorro, el tejón o lo que sea, finalmente queda atrapado en instrumentos y redes dispuestos para este propósito junto a la abertura de la madriguera. Y Joannes Caius clasificó los "terrars" entre los perros de los caballeros, junto a sabuesos y galgos.
La caza subterránea, se debe señalar, no solo se practicó en Gran Bretaña, sino también en otros países. De hecho, en un texto merovingio fechado en 630, encontramos la mención de un subterráneo de caza de perros llamado Bibarhund y que debía considerarse como una raza de gran valor desde que su muerte (a manos del hombre) fue castigada por una gran multa Además, en el siglo XIV, Gaston Phoebus también evocó la caza clandestina y Henri de Ferrieres habló del "perro tanier" que "sobresalió" al zorro de su guarida.
La primera descripción de la excavación también es francesa. Se encuentra en el famoso Traité de la Vénerie, publicado en 1550 y escrito por Jacques du Fouilloux, un señor Poitevin. Más tarde, en 1683) Jacques Epée de Sélincourt hizo otro en su obra Le Parfait Chasseur. En cuanto al tratamiento de George Turberville publicado en 1575) declaró expresamente (uniéndose a J. Caius) que en Gran Bretaña, como en Francia, la tierra era una parte integral del arte de la venganza. Notemos de paso que este último tratado (Noble Art of Hunting or Hunting), aunque escrito por un autor inglés, fue escrito en lengua francesa, lo que sugiere que el venery era entonces un arte esencialmente francés. También sabemos que Jaime I de Inglaterra envió alrededor de 1.600 terriers a la corte de Francia.
Sin embargo, no sabemos qué tipo de perro se usó para excavar. Si hay algún indicio de que se trataba de perros basset franceses de perros comunes, parece, según Turberville, que los ingleses prefieren perros más pequeños, más vivos y más mordedores. De hecho, todos estos "terrares" tenían que variar considerablemente de un terruño a otro, lo que también explicaría la escasez de antiguas descripciones de estos perros, mientras que las presentaciones sobre la excavación abundan desde principios de la Edad Media. René Depoux, un gran especialista en caza subterránea, sugiere que esta actividad no debería ser una razón adecuada para la selección, ya que perros muy diversos podrían ser utilizados con éxito para la excavación, siempre que su tamaño sea lo más pequeño posible. que su coraje fue grandioso.
Esta caza era peligrosa e hirió a muchos, por no mencionar a los muertos, y a menudo era necesario utilizar los perros de la población como ratiers y otros perros de tamaño modesto, para evitar que las razas más nobles se diezmaran.
El trabajo de excavación, largo ya menudo agotador, finalmente fue solo una de las ramas menores de la caza, y se encontró algo descuidado por los grandes señores monopolizados por el gran juego. Por otro lado, los pequeños compatriotas amables, entre los cuales se reclutaban los cazadores más apasionados, a menudo practicaban la excavación con, además, la preocupación de preservar el juego en sus tierras y así destruir a los depredadores.
La Madriguera fue progresivamente promovida en Inglaterra, cuando, como resultado de la rarefacción del venado, la caza comenzó a evolucionar hacia la caza del zorro, que es una especie de carrera de velocidad iniciada entre el Maestro Goupil y los sabuesos y seguida por la nobleza. que tuvo la oportunidad de saltar todo tipo de obstáculos y galopar por el campo. El zorro, rápido e inteligente, logró llegar a su madriguera con más frecuencia, y fue necesario desalojarlo lo antes posible, para no interrumpir la caza y permitir que los jinetes continúen su ejercicio ecuestre.
Tenemos muchos escritos sobre esta evolución del deslizamiento de tierra -como una actividad auxiliar pero indispensable de la carrera del zorro-, especialmente los de Nicholas Cox, en The Gentleman's Recreation (1677), Jacobs (Compleate Sportsman, 1718), así como el Diccionario Deportivo de 1803.
Se utilizaron dos tipos primarios de Terriers: Basset Terriers, con un pelaje espeso y lanudo, se encontraron en áreas escarpadas y salvajes, donde los maestros seguían a sus perros a pie, mientras que los Terriers de piernas más largas se empleaban. donde se practicaba la caza de caballos y donde estos perros tenían que ser capaces de seguir el tren de sabuesos sostenido.
Thomas Bell, en su History a] British Quadrupeds, publicado en 1837, confirma la existencia de estos dos tipos, y describe por un lado un Terrier inglés, con pelo liso, de formas simétricas y finas, con vestido negro y fuego y, por otro lado, un Scottish Terrier, cuyas extremidades son cortas, gruesas, con pelo áspero, de colores variados, pero en su mayoría sucias, blancas o grises.
La verdadera selección del Fox Terrier comenzó en serio hacia el final del siglo XVIII, a pesar de que el reverendo Rosselyn Bruce, uno de los primeros especialistas en la raza, dijo que no tenía información sobre Antes de 1850, sin duda, Bruce no había notado, por ejemplo, una pintura de Sartorius the Elder que data de 1796, que incuestionablemente representa un Fox Terrier negro y fuego, así como él no tenía conocimiento de una memoria de Peter Beckford que, antes de 1800, afirmó haber poseído Black and White, Black y Fire Terriers.
Los Fox Terriers son de los Old English Black y Tan Terriers, que también estuvieron en el origen del Manchester Terrier, que fueron cruzados con Beagles, White Terriers que también son conocidos bajo el nombre de Old English White Terriers, y probablemente con el viejo tipo Bulldog, entonces muy diferente del que conocemos hoy y que a menudo era pequeño (además, estábamos trabajando para eliminar las características físicas) perro de pelea). Estas cruces fueron esencialmente para darle al perro un vestido predominantemente blanco, más identificable y evitando la confusión desagradable con el zorro. También tendían a producir un perro pequeño, con un montón de "agallas", pero también construido para la velocidad y el fondo, capaz de soportar el tren del infierno que le impusieron los Fox Hounds. Además, los Terriers tenían que demostrar seguro y coraje para ser respetados sabuesos que no los perdonan.
El Fox Terrier actual viene directamente de estos perros que trabajan en los paquetes de perros actuales: los antepasados grandes provienen de casi todos. Entonces, el Viejo Jock vino del equipo de Grove Hunt, su padre, Jack, pertenecía al Capitán Percy William, maestro del equipo de Rufford, y su madre, Grove Pepper, era la pluma de la perra Jack Morgan, del equipo Grove Hunt. Old Trap vino de Oackley Hunt, Joe de Belvoir Hunt, y Nettie, una de las mujeres que tuvo una gran influencia en la raza, vino de Grove Hunt. Finalmente, solo hay Tártaro, otro gran antepasado de la raza, que parece ser de origen incierto; creemos que fue parte de la cría del Sr. Stevenson, que se especializa en el Bull Terrier.
Los Fox Terriers de Smooth Hair fueron los primeros en ser exhibidos y reconocidos ya en 1863 en Birmingham, ya que tenían la ventaja de ser apreciados por gente elegante, la mayoría de ellos entusiastas de la caza del zorro. Gracias al historiador de la raza Desmond O'Connel, quien publicó un capítulo bien documentado en El nuevo libro del perro en 1907, los primeros reproductores de esta raza se pueden conocer con precisión, y el caso es lo suficientemente raro como para Merece ser subrayado. Hubo cierto señor Murchison que compró Old Jock y lo exhibió en 1862; El Sr. Gibson era dueño de Tyke y Old Foiler; El Sr. Luck Turner poseía perros de Belvoir Hunt y produjo los primeros campeones: Joe, Olive y Spice.
Un primer estándar para el Fox Terrier (incluidas ambas variedades) nació en 1876 y el Fox Terrier Club se creó el mismo año por iniciativa del Sr. Harding Cox. También es uno de los clubes especiales más antiguos, y entre sus miembros fundadores se encuentran criadores que posteriormente disfrutaron de una gran reputación, como fue el caso del Sr. Burbridge (afijo de Hutton): a su muerte en 1892, los ciento treinta terriers de su criadero fueron subastados, y se colectó una suma colosal: el campeón de Hutton Tartar, en particular, fue galardonado por un precio récord. También debemos mencionar al Sr. Clarck, al Sr. Redmond y al Sr. Vicary, estos criadores que entablaron una lucha tan feroz como cortés para producir campeones de gran precio, sin olvidar a Conan Doyle, criador emérito, cuando Sherlock Holmes y Moriarty dejarle tiempo!
El Fox Terrier en Poil Lisse, ya que es de este tipo de lo que estamos hablando hasta ahora, participó, en paralelo a su perro de carrera, en un episodio algo olvidado, el cursado de conejos, el deporte canino para el que se requería en debido a su velocidad Sin embargo, tratamos de aumentar su velocidad aún más, y para hacer esto, un criador tuvo la idea de cruzar su Fox con pequeños Greyhounds, dando lugar a sujetos realmente inmejorables. Los resultados de estas cruzas produjeron perros cada vez más "galgos" y cada vez menos "zorro", que se llamaron "cohipotes". The Whippet (cuyos primeros registros del Kennel Club datan de 1892) pronto nacería, y nuestro Fox es indiscutiblemente uno de sus antepasados.
El Fox Terrier en Poil Dur, al igual que su homólogo en Poil Lisse, también tiene su propio historiador, Walter S. Glynn, que escribió un capítulo sobre la raza en El nuevo libro del perro de 1907. En el momento de la primeras exposiciones, este perro fue menos honrado que el Zorro en Poil Lisse, ya que fue seleccionado por criadores modestos, especialmente en el norte de Inglaterra, que no tuvieron la oportunidad de hacerlo un gran la publicidad. El reconocimiento del Hard Coat se produjo solo diez años después de Poil Lisse, pero fue el punto de partida de una reputación que lo llevaría lejos.
Entre los primeros grandes criadores de Fox en Poil Dur, es necesario citar a MM. Maxwell y Cassel, Carrick, George Raper, Warton, y la duquesa de Newcastle (Affix of Notts), que fue por mucho en el éxito de Le Poil Dur, en particular por hacer un perro "elegante", y que produjo el primer gran campeón, Cackler de Notts.
Hasta el final de la Primera Guerra Mundial, Fox Smooth Hair retuvo la palma de la popularidad, antes de que Fox Hairy no lo tome en 1920: el recorte, que le da su silueta característica, De hecho, se había desarrollado, lo que no dejó de entusiasmar al público en general y a los aficionados a las exposiciones que, por lo tanto, eran importantes para demostrar sus conocimientos técnicos.
A finales del siglo pasado, los Fox Terrier fueron probablemente los perros más extendidos en el Canal de la Mancha, constituyendo menos elementos de caza que perros de compañía, como se puede ver en particular al leer los escritos (publicado en 1899). ) de Alfred de Sauvenière, a quien debemos mucha información sobre la carrera de conejos, que introdujo con cierto éxito en nuestro país. "En todas partes en las calles, en los parques, en los paseos, vemos estos pequeños cuadrúpedos, adornados con hermosos collares de cuero blanco o amarillo, cabello limpio y brillante, vivo y claro, el ojo y el ojo. oídos alerta, trotando detrás de sus amos como amigos favoritos, mucho más que en sirvientes sumisos ", escribió. Y este especialista de la carrera de conejos también afirmó que "el Fox Terrier es el cuadrúpedo más favorecido que haya existido alguna vez". Esta declaración solo se refiere al impacto de Fox en la buena sociedad, lo que lo hace un poco prematuro.
Pero el Fox excedió rápidamente este estatus de perro chic para convertirse, especialmente después de la década de 1920, en un animal muy popular, disfrutando de un aura internacional. Los Estados Unidos, Bélgica, Italia y Francia, de hecho, no tardaron en darle un lugar importante. En Francia, el Zorro fue importado regularmente en 1892, siendo su introducción favorecida por la anglofilia, muy popular en la buena sociedad. De hecho, la moda de Fox se confirmó en los círculos del caballo y la caza que estaban en relación permanente con los ingleses. También era el momento en que se practicaba el conejo: los entrenadores y los jinetes, en particular en Chantilly, apostaban por el Zorro, los compañeros de los purasangres y los fieros desviadores, a quienes solo tenían dejar los establos para poder lanzarlos.
En 1906, los primeros especialistas franceses de Fox crearon Fox Terriers Reunion (RAF). La mayoría de estos fundadores usaban sus perros para cazar bajo tierra, por lo que no dudaron en importar temas de alta calidad del Canal de la Mancha, por ejemplo, buscando Fox peludas, por ejemplo, perros con el afijo. de Notts.
La cría francesa de la Fox comenzó bajo el lema "bello y bueno al mismo tiempo". De hecho, los ensayos de belleza se iniciaron con "madrigueras artificiales" para seleccionar las cualidades naturales de Terriers. Así, en el período de entreguerras, los criadores franceses eran bien conocidos, entre ellos MM. André Bazin, Joannès Carret, Louis de Lachomette, Max Ecorcheville y Julien Dormeuil.
Después de la Segunda Guerra Mundial, siguiendo la misma pauta, la cría francesa reimportó perros de calidad, siempre teniendo en cuenta el uso de la raza para desenterrar. En este período, la cría de la Sra. De Mental (afijo de Libron y su tripulación Rallye of Croc-farm) y la de la Sra. Soudée, larga presidenta de la RAF (afijo de Malvau, tripulante Chop the Vilaine Beast), fueron indudablemente entre los más famosos. Pero esta cría de perros de calidad era entonces solo parte de la cría, porque, mientras tanto, la raza había encontrado una gran popularidad que no pararía de crecer hasta los años sesenta.
Esta moda de Fox, que comenzó después de la Primera Guerra Mundial, fue la del Fox à Poil Dur. El Fox en Poil Lisse, mientras tanto, todavía era un perro de caza apreciado por los excavadores, debido a su mantenimiento mucho menos restrictivo, así como un perro de exposición.
Hard Dog fue durante diez años el perro más de moda en Gran Bretaña, y Stanley Dangerfield juzgó severamente las consecuencias de tal aura: "Durante este tiempo, no solo se reconoce que su temperamento se deterioró un poco pero aún muchas personas, esclavas de la moda, descubrieron que tenían un compañero al que no entendían y con el que apenas estaban de acuerdo. Esta locura cruzó el Canal, pero los mejores sujetos no llegaron a Francia, donde pocos propietarios podían tener en cuenta los requisitos de la preparación.
Este perro "esculpido", con una silueta realmente nueva, algo "cubista", correspondía a los gustos cambiantes de la sociedad entre las dos guerras, y también se convirtió en uno de los primeros perros de la compañía de la ciudad, en debido a su pequeño tamaño, incluso si las razas "reales" de la compañía se mantuvieron de lujo y perros de manga.
El caricaturista Pol Rab con su héroe Ric, un zorro blanco, un bromista comentarista de los acontecimientos de la época con Rac, un escocés negro, simbolizaba esta popularidad. Otro dibujante, Hergé, ilustró la segunda ola de la moda Fox como un perro compañero con su famoso Snowy, fiel compañero y amigo de Tintín desde 1929.
El Zorro es sin duda una de las razas que más cambió entre 1862, cuando se exhibió por primera vez, y el momento en que estaba en su apogeo, en los años 20 y 30. Esta evolución no aparece en el estándar de la raza, escrita por primera vez en 1876, porque las normas inglesas son suficientemente vagas e imprecisas para permitir modificar la silueta del perro sin que sea necesario transformar una línea de su descripción oficial. Las fotografías más antiguas que tenemos nos muestran un perro con líneas bastante cuadradas, pero con un escote corto y poco profundo y una cabeza bastante común, con una caja torácica amplia y profunda, en resumen, un animal muy diferente al que conocemos. hoy en día.
La selección se ha esforzado por hacer del Fox un perro construido como un pequeño caballo, cazador más precisamente, que es un caballo de caza. La redacción del estándar es bastante explícita sobre este tema, y se puede observar con curiosidad que, para la alta sociedad, las referencias a las razas de perros fueron Fox Hounds y Greyhounds. El Zorro perdió gradualmente su cráneo redondo, su hocico corto y puntiagudo; su cuello y cabeza se volvieron muy largos, su espalda más corta y su pecho menos "explotado". Los criadores ingleses incluso han exagerado esta silueta produciendo perros muy cortos con extremidades y articulaciones rígidas y rectas, que dan un salto de andar: son caricaturas. El tamaño del zorro también dio lugar a mucha controversia, ya que este perro, como muchos, ha tendido a crecer gracias al progreso de la cría y la alimentación, hasta el punto de cumplir con ciertas dificultades para penetrar y moverse en una terrier, que es su trabajo original, y no siempre fue fácil conseguir un perro "construido por un cazador" y lo suficientemente pequeño.
El Fox es, sin embargo, un excelente atleta, donde compacidad y robustez se combinan armoniosamente con elegancia y finura. Este perro es un muy buen saltador, muy rápido, es el más rápido de los perros pequeños, extremadamente resistente y armado con una mandíbula formidable. |
 |
|
Fox Terrier Gladhaar FCI standaard nr. 12
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Groot-Brittannië |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 3 Terriërs |
Sectie
|
|
Sectie 1 Grote en middelgrote Terriërs |
Werkproef
|
|
Werkproef optionele |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
woensdag 26 juni 1963 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
zondag 30 oktober 2016 |
Laatste update
|
|
dinsdag 07 februari 2017 |
En français, cette race se dit
|
 |
Fox Terrier à poil lisse |
In English, this breed is said
|
 |
Fox Terrier Smooth |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Fox Terrier Glatthaar |
En español, esta raza se dice
|
 |
Fox Terrier Pelo liso |
|
Kort historisch overzicht
|
De twee varianten van de Fox Terrier, korthaar en ruwharige, waren Britten en het is waarschijnlijk dat ze danken hun bestaan ??aan het zelfde type hond dat de Bull Terrier en de Manchester Terrier (voorheen genaamd de Black Terrier en geproduceerd brand). De homogeniteit van het type dat werd opgericht in de late jaren 1800 en de eerste standaard van de Fox Terrier werd in 1876 geschreven. Een van de meest levendige en alert holen, zeer gezond bleef hij ondanks de verfijning die leidde hem naar een geweldige show hond eigenlijk. Het is in staat om langdurige inspanning te weerstaan en is altijd bereid om te zorgen voor ratten, konijnen en, natuurlijk, vossen. |
Algemeen totaalbeeld
|
Actief en levendig. Het frame en de kracht in een klein volume. Nooit grof of onhandig in zijn vormen. Niet te hoog of te korte benen. Bij het staan, de fox terrier ziet eruit als een paard jagen (jager) goed gebouwd, in korte rug en die een veel grond. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Actief, levendig in zijn bewegingen, staande op alert. Vriendelijk, gezellig en onverschrokken. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Schedel
|
|
Vlak, matig smal, haar breedte geleidelijk afneemt in de richting van de ogen. |
Stop
|
|
Leger. Zeer zichtbaar. |
Facial region
|
Neus
|
|
Zwaart. |
Voorsnuit
|
|
De boven-en onderkaak zijn sterk en gespierd en de snuit daalt slechts licht onder de ogen. Dit deel van de snuit is matig gehakt, zodat het niet in een rechte lijn als een hoek vallen. |
Kiezen / tanden
|
|
Sterke kaken met een perfect schaargebit, regelmatig en compleet, dat wil zeggen de boventanden bedekken de lagere in nauw contact en staan recht in de kaken. |
Wangen
|
|
Nooit vol. |
Ogen
|
|
Donker, matig klein genoeg diep in de baan, zoals de afgeronde vorm mogelijk, maar niet prominent. Levendige, intelligente uitdrukking. |
Oren
|
|
Klein, V-vormig, vallen zij naar voren, terwijl tegen de wangen. Ze niet overhangen aan de zijden van het hoofd. Het oor vouw is boven het niveau van de schedel. Het paviljoen is een gemiddelde dikte. |
Hals
|
Netto, gespierd, zonder keelhuid, goede lengte. Geleidelijk breder naar de schouder. |
Lichaam
|
Rug
|
|
Kortom, horizontale, stevige, niet los. |
Lendenpartij
|
|
Krachtig, nauwelijks gewelfd. |
Borst
|
|
Diep, niet breed. |
Ribben
|
|
Eerder ribben matig gewelfd. De achterste ribben zijn lang. |
Staart
|
Eerder gewoonlijk gedokt aan. Gedokt: tamelijk hoog aangezet en vrolijk, maar niet over de rug of gekruld. Het is sterk genoeg. Onbesneden pik: Stel tamelijk hoog, vrolijk gedragen maar niet over de rug. Zo recht mogelijk. Middellange deelnemen aan het evenwicht van vormen. |
Voorhand
|
Schouders
|
|
Lang en schuin, goed naar achteren liggend, de punt van de schouder is fijn getekend. De tourniquet is duidelijk geïdentificeerd. |
Onderarm
|
|
Gezien vanuit elke hoek, ze hebben gelijk. De middenhandsbeentje (pols) is niet, of zeer weinig zichtbaar. Het frame is overal sterk. |
Voorvoeten
|
|
Klein, rond en compact. De pads zijn hard en taai, en de vingers zijn matig gewelfd. De voeten zijn binnen noch naar buiten. |
Achterhand
|
Algemeen
|
|
Sterk, gespierd, schuin achterdeel zonder overmatige doorbuiging of achterste ledematen. |
Dijbeen
|
|
Lang en krachtig. |
Knie
|
|
Goed gehoekt. |
Spronggewricht
|
|
De tip spronggewricht goed laag. |
Achtervoeten
|
|
Klein, rond en compact. De pads zijn hard en taai, en de vingers zijn matig gewelfd. De voeten zijn binnen noch naar buiten. |
Gangwerk
|
De voorbenen en achterbenen gedragen recht naar voren en evenwijdig. Ellebogen bewegen in lijn met het lichaam, zonder te worden gehinderd door de ribben. Verstikt zijn binnen noch naar buiten. Een geweldige impuls werd gegeven door de rechter achterbeen buigen. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Rechte, vlakke, gladde, harde, dichte en overvloedige. De buik en de onderkant van de dijen niet uitgeput. |
Haarkleur
|
|
Wit moet overheersen, allemaal wit, wit met bruin (tan), zwart of black and tan aftekeningen (black and tan). Brands gestroomd, rood of bruin (lever) zijn onaanvaardbaar. |
Maat en gewicht
|
Gewicht
|
|
Reuen 7,5-8 kg, teven 7-7,5 kg. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of schuw. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
De Fox Terrier is de meest prominente vertegenwoordiger van een in wezen Britse hondenfamilie: Terriers. Het is ook de eerste van hen die goed gedefinieerd was, wat niet ten koste gaat van haar prestige.
Plinius de Oudere, in zijn natuurlijke geschiedenis, noemde het bestaan van kleine honden die hun prooi op de grond jagen, die hij 'Agassijnen' noemde. De Romeinen hadden deze honden ook kunnen observeren door Bretagne - de Grote - in de eerste eeuw na Christus te naderen. Het is daarom mogelijk dat de Terriers echt van de Britse eilanden komen.
Terrier-achtige honden, vergelijkbaar met Bassets of Basenji-achtige honden, zijn echter aangetroffen op Egyptische fresco's uit de periode van het Middenrijk, waaruit gemakkelijk kan worden afgeleid dat dit type hond veel ouder zou zijn dan de "Agassins". De Britse eilanden, rijk aan tin die nodig zijn om brons te maken, onderhouden regelmatige relaties met de landen van het Middellandse-Zeebekken. Het is dus niet onmogelijk dat Fenicische zeevaarders die optraden in de handel met de Anglo-Saksen deze laatste verschillende hondenrassen bekend maakten, zoals de Mastiffs, de Greyhounds en de voorouders van de Terriers. Egypte was misschien de bakermat van Terriers, hoewel we te weinig bewijs hadden om dit proefschrift te bevestigen.
Toch waren de Terriers in de zestiende eeuw goed ingeburgerd in Groot-Brittannië. Inderdaad, hun bestaan wordt in 1570 gerapporteerd door Johannes Caius, de arts van koningin Elizabeth Ire, die het werk voltooide van de Zwitserse natuuronderzoeker Conrad Gesner, Historia animalium, die de soorten honden beschrijft die toen wijdverspreid waren in Engeland. Canibus Britannicis, een bescheiden bijdrage in principe, was een groot succes, zowel bij de koningin als bij de heren, en met een groot aantal eenvoudige onderwerpen, omdat het werk, dat in het Latijn was geschreven, in Engels uit 1576 en voortdurend heruitgegeven tot 1880, wat de zeer hoge kwaliteit van de beschrijvingen van Dr. Joannes Caius - of John Keys van zijn Engelse naam - laat zien.
Over de Terrier schreef de geleerde: "Er zijn ook honden voor vossen- of dassenjagers, en we noemen ze" terrars "omdat ze in de grond komen door angstaanjagend, opwindend en bijtend. spel, totdat ze het met hun tanden in stukjes snijden, zelfs binnen de aarde; of ze trekken het met geweld uit de donkere kronkelingen van de vochtige holen en de gesloten grotten; of ze zijn zo bang dat ze hem dwingen om plotseling de schuilplaats te verlaten om een andere te zoeken die niet wordt aangevallen; en het dier, de vos, de das of wat dan ook, zit eindelijk vast in de instrumenten en netten die hiervoor zijn opgesteld naast de opening van het hol. En Joannes Caius classificeerde de "terrars" onder de honden van de heren, naast honden en windhonden.
Ondergrondse jacht, moet worden opgemerkt, werd niet alleen beoefend in Groot-Brittannië, maar ook in andere landen. In een Merovingische tekst uit 630 vinden we inderdaad de vermelding van een ondergrondse jachthond onder de naam Bibarhund, die moest worden beschouwd als een ras van grote waarde sinds zijn dood (door de hand van de mens) werd bestraft met een zware boete. Bovendien riep Gaston Phoebus in de veertiende eeuw ook de jacht ondergronds op en sprak Henri de Ferrieres over de "tanierhond" die de vos van zijn hol "uitstak".
De eerste beschrijving van het graven is ook Frans. Het is te vinden in de beroemde Traité de la Vénerie, gepubliceerd in 1550 en geschreven door Jacques du Fouilloux, een graaf van Poitevin. Later, in 1683) deed Jacques Epée de Sélincourt er nog een in zijn werk Le Parfait Chasseur. Wat betreft de behandeling van George Turberville gepubliceerd in 1575) verklaarde hij (zich aansluitend bij J. Caius) dat in Groot-Brittannië, evenals in Frankrijk, het land een integraal deel uitmaakte van de kunst van de eredienst. Laten we terloops opmerken dat deze laatste verhandeling (Nobele kunst van het jagen of jagen), hoewel geschreven door een Engelse auteur, in de Franse taal is geschreven, wat suggereert dat er toen sprake was van een in wezen Franse kunstkunst. We weten ook dat James I van Engeland ongeveer 1600 terriers naar het Franse hof stuurde.
We weten echter niet welk type hond werd gebruikt voor het graven. Als er aanwijzingen zijn dat het in Frankrijk basset honden van gewone honden is, lijkt het volgens Turberville dat de Engelsen kleinere honden meer levendiger en meer bijten prefereerden. In feite moesten al deze "terrars" aanzienlijk variëren van het ene terroir tot het andere, wat ook de schaarste aan oude beschrijvingen van deze honden zou verklaren, terwijl de presentaties over het graven in overvloed zijn vanaf de vroege middeleeuwen. René Depoux, een geweldige specialist in ondergrondse jacht, suggereert dat deze activiteit geen adequate reden voor selectie zou moeten zijn, omdat zeer diverse honden met succes kunnen worden gebruikt voor het graven, op voorwaarde echter dat hun grootte zo klein mogelijk moet zijn. dat hun moed groot was.
Deze jacht was gevaarlijk en maakte veel gewonden, om nog te zwijgen van de doden, en het was vaak nodig om de honden van de bevolking te gebruiken als ratiers en andere honden van bescheiden omvang, om te voorkomen dat de meer nobele rassen gedecimeerd worden.
Het gravende, lange en vaak vermoeiende werk was uiteindelijk slechts een van de kleinere takken van de jacht en hij merkte dat hij enigszins verwaarloosd werd door de grote heren die gemonopoliseerd werden door het grote spel. Aan de andere kant oefenden de kleine zachtaardige landgenoten, waaronder de meest gepassioneerde jagers, vaak het graven met daarnaast de zorg om het spel op hun terrein te behouden en zo de roofdieren te vernietigen.
Het hol werd geleidelijk gepropageerd in Engeland, toen, als gevolg van de speling van het hert, de jacht begon te evolueren naar de vossenjacht, wat een soort snelheidsrace is tussen meester Goupil en de jachthonden en gevolgd door de adel, die de gelegenheid had om allerlei obstakels te overwinnen en door het platteland te galopperen. De vos, snel en slim, slaagde er vaker in zijn hol te bereiken, en het was noodzakelijk om het zo snel mogelijk te verjagen, om de jacht niet te onderbreken en de ruiters te laten doorgaan met hun paardensport.
We hebben veel geschriften over deze evolutie van de aardverschuiving - als een ondersteunende maar onmisbare activiteit van de vossenloop - met name die van Nicholas Cox, in The Gentleman's Recreation (1677), Jacobs (Compleate Sportsman, 1718), evenals de Sporting Dictionary van 1803.
Er werden twee oertypen Terriers gebruikt: Basset Terriers, met een dikke, ruige vacht, werden aangetroffen in ruige en ruige gebieden, waar de meesters hun honden te voet volgden, terwijl de langerbenige Terriers in dienst waren. waar paardenjacht werd beoefend en waar deze honden de aanhoudende jachttrein moesten kunnen volgen.
Thomas Bell, in zijn Geschiedenis een Engelse Viervoeters, gepubliceerd in 1837, bevestigt het bestaan van deze twee soorten, en hij beschrijft aan de ene kant een Engelse Terrier, met glad haar, van symmetrische en fijne vormen, met zwarte kleding en vuur en, aan de andere kant, een Schotse terriër, wiens ledematen kort, dik, met ruw haar, van verschillende kleuren, maar meestal vies wit of grijs zijn.
De echte selectie van de Fox Terrier begon aan het einde van de 18e eeuw, ondanks wat Reverend Rosselyn Bruce, een van de vroegste specialisten in het ras, zei dat hij geen informatie over dit ras had. Voor 1850 had Bruce ongetwijfeld niet opgemerkt dat er bijvoorbeeld een schilderij van Sartorius de Oudere uit 1796, dat zonder twijfel een zwarte en vuurzoekende Fox-Terrier is, net zo goed als onbekend was. een memoires van Peter Beckford die vóór 1800 claimde Black and White, Black en Fire Terriers te hebben bezeten.
De Fox Terriers zijn van de Old English Black en Tan Terriers, die ook aan de oorsprong lagen van de Manchester Terrier, die werden gekruist met Beagles, White Terriers die ook bekend zijn onder de naam Old English White Terriers, en waarschijnlijk met het oude Bulldog-type, toen heel anders dan wat we tegenwoordig kennen en die vaak klein was (bovendien waren we toen bezig om de fysieke kenmerken te elimineren vechthond). Deze kruisen waren in wezen om de hond een overwegend witte jurk te geven, meer herkenbaar en het vermijden van onaangename verwarring met de vos. Ze hadden ook de neiging om een kleine hond te produceren met veel "lef", maar ook gebouwd voor snelheid en het hebben van de bodem, in staat om de trein van de hel te ondersteunen die hem door de Fox Hounds werd opgelegd. Bovendien moesten de Terriers demonstreren verzekering en moed om gerespecteerde honden te zijn die hen niet sparen.
De huidige Fox Terrier komt rechtstreeks van deze honden die in de roedels van huidige honden werken: de grote voorouders komen uit bijna alles. Dus, Old Jock kwam van de Grove Hunt crew, zijn vader, Jack, was van Captain Percy William, de baas van de Rufford crew, en zijn moeder, Grove Pepper, was de teef's Quill Jack Morgan, van de crew Grove Hunt. Old Trap kwam uit Oackley Hunt, Joe uit Belvoir Hunt, en Nettie, een van de vrouwtjes die een zeer sterke invloed op het ras had, kwam van Grove Hunt. Ten slotte is er alleen Tartar, een andere grote voorouder van het ras, die van onzekere oorsprong lijkt te zijn; we denken dat het deel uitmaakte van de fokkerij van Mr. Stevenson, gespecialiseerd in de Bull Terrier.
De Smooth Hair Fox Terriers waren de eersten die al in 1863 in Birmingham werden tentoongesteld en erkend, omdat ze het voordeel hadden dat ze werden gewaardeerd door chique mensen, de meesten van hen die op vossen jagen. Dankzij de rashistoricus Desmond O'Connel, die in 1907 een goed gedocumenteerd hoofdstuk in Het nieuwe boek van de hond publiceerde, kunnen de eerste fokkers van dit ras nauwkeurig bekend zijn en is de zaak zeldzaam genoeg om verdienen onderstreept te worden. Er was een zekere Mr. Murchison die Old Jock kocht en deze in 1862 exposeerde; Mr. Gibson bezat Tyke en Old Foiler; De heer Luck Turner bezat honden van Belvoir Hunt en produceerde de eerste kampioenen: Joe, Olive en Spice.
Een eerste standaard voor de Fox Terrier (inclusief beide soorten) werd geboren in 1876 en de Fox Terrier Club werd hetzelfde jaar gecreëerd op initiatief van de heer Harding Cox. Het is ook een van de oudste speciale clubs, en onder de stichtende leden zijn fokkers die vervolgens een grote reputatie genoten, zoals het geval was van de heer Burbridge (Hutton-affix): bij zijn dood in 1892 werden de honderddertig terriërs van zijn kennel geveild en een kolossaal bedrag opgehaald: met name de Hutton Tartar-kampioen kreeg een recordprijs. We moeten ook de heer Clarck, meneer Redmond en de heer Vicary noemen, deze fokkers die een fel zo hoffelijk gevecht voerden om kampioenen van grote waarde te produceren, zonder Conan Doyle te vergeten, die een fokker emeritus was, toen Sherlock Holmes en Moriarty laat hem tijd over!
De Fox-terrier in Poil Lisse, omdat het van dit type is waar we het tot nu toe over hebben, nam, parallel aan zijn carrièrehond, deel aan een ietwat vergeten aflevering, de konijnencursus, sporthonden waarvoor het nodig was in vanwege zijn snelheid. We probeerden echter zijn snelheid nog verder te verhogen, en om dit te doen, had een fokker het idee om zijn Fox over te steken met kleine Greyhounds, waardoor er werkelijk onverslaanbare onderwerpen ontstonden. De resultaten van deze kruisen leverden honden meer en meer "Greyhounds" op en minder en minder "Fox", die "cohippets" werden genoemd. De Whippet (waarvan de eerste Kennel Club-records dateren uit 1892) zou spoedig worden geboren en onze Fox is onbetwistbaar een van zijn voorouders.
De Fox Terrier in Poil Dur heeft, net als zijn tegenhanger in Poil Lisse, ook zijn eigen historicus, Walter S. Glynn, die een hoofdstuk schreef over ras in Het nieuwe boek van de hond van 1907. Ten tijde van de eerste tentoonstellingen, deze hond was minder vereerd dan de Vos in Poil Lisse, omdat deze hond voor het eerst werd geselecteerd door bescheiden fokkers, vooral in het noorden van Engeland, die niet de mogelijkheid hadden om hem een geweldige reclame. De erkenning van de harde jas kwam slechts tien jaar na die van Poil Lisse, maar het was het startpunt van een reputatie die hem ver zou brengen.
Onder de eerste grote fokkers van Fox in Poil Dur, is het nodig om MM aan te halen. Maxwell en Cassel, Carrick, George Raper, Warton en de hertogin van Newcastle (affix van Notts), die hebben bijgedragen aan het succes van Le Poil Dur, waaronder een "fashioriable" hond, en die de eerste grote kampioen produceerden, Cackler van Notts.
Tot het einde van de Eerste Wereldoorlog behield Fox Smooth Hair de palm van populariteit, voordat de Fox Hairy het in 1920 doet: het trimmen, waardoor het zijn karakteristieke silhouet krijgt, was inderdaad ontwikkeld, wat het grote publiek en de amateurs van tentoonstellingen enthousiast maakte om hun knowhow aan te tonen.
Tegen het einde van de vorige eeuw waren de Fox Terriërs waarschijnlijk de meest voorkomende honden in het Kanaal, die minder jachthulpmiddelen vormen dan gezelschapshonden, zoals met name te zien is aan het lezen van de geschriften (gepubliceerd in 1899) ) van Alfred de Sauvenière, aan wie we veel informatie hebben te danken over de konijnencursus, die hij met enig succes in ons land introduceerde. "Overal op straat, in de parken, op de wandelingen, zien we deze kleine viervoeters, versierd met prachtige kettingen van wit of geel leer, schoon, glanzend haar, levendig en helder, het oog en het oog. oren alert, draven achter hun meesters als favoriete vrienden, veel meer dan in onderdanige dienaren, "schreef hij. En deze specialist van het konijn coursing bevestigde ook dat "de Fox Terrier de meest favoriete viervoeter is die ooit heeft bestaan". Deze verklaring verwees alleen naar Fox's impact op de goede samenleving, waardoor het een beetje voorbarig wordt.
Maar de Fox overtrof al snel deze status van hondchique om, vooral na de jaren 1920, een zeer populair dier te zijn, genietend van een internationale uitstraling. De Verenigde Staten, België, Italië en Frankrijk hadden het inderdaad niet lang nodig om er een grote plaats aan te geven. In Frankrijk werd de Vos regelmatig geïmporteerd in 1892, waarvan de introductie wordt begunstigd door Anglophilia die erg populair is in de goede samenleving. In feite werd de mode van de Vos bevestigd in de cirkels van het paard en de jacht die in permanente relatie stonden met de Engelsen. Het was ook de tijd dat de konijnencursus werd geoefend: de coaches en de jockeys, in het bijzonder in Chantilly, wedden op de Fox, de metgezellen van de volbloeden en de woeste deviators, die ze alleen hadden om de stallen te verlaten om ze te kunnen lanceren.
In 1906 creëerden de eerste Franse Fox-specialisten de Fox Terriers Reunion (RAF). De meeste van deze oprichters gebruikten hun honden om ondergronds te jagen, dus aarzelden ze niet om onderwerpen van hoge kwaliteit uit het Engelse Kanaal te importeren, bijvoorbeeld op zoek naar hardharige vossen, bijvoorbeeld honden met de affix van Notts.
Het Franse fokken van de Vos begon onder het motto "mooi en goed op hetzelfde moment". Inderdaad, schoonheidsonderzoeken werden gestart met "kunstmatige holen" om de natuurlijke eigenschappen van Terriers te selecteren. Zo ontstond in de tussenoorlogse jaren de mooie faam van de Franse fokkers, waaronder we MM moeten noemen. André Bazin, Joannès Carret, Louis de Lachomette, Max Ecorcheville en Julien Dormeuil.
Na de Tweede Wereldoorlog volgde dezelfde richtlijn, maar de Franse fokkerij imiteerde kwaliteitsvolle honden, altijd met het oog op het gebruik van de race voor het opgraven. In deze periode waren het fokken van mevrouw de Mental (affix van Libron en zijn bemanning Rallye van Croc-farm) en dat van mevrouw Soudée, lange president van de RAF (affix van Malvau, bemanning Chop the Vilaine Beast), ongetwijfeld een van de meest bekende. Maar deze kwaliteitsvolle hondenfokkerij maakte toen slechts deel uit van de fokkerij, omdat het ras intussen een grote populariteit kende die tot de jaren zestig niet zou stoppen met groeien.
Deze Fox vogue, die begon na de Eerste Wereldoorlog, was die van de Fox à Poil Dur. De Vos in Poil Lisse was ondertussen nog steeds een jachthond die door de gravers werd gewaardeerd - vanwege het veel minder restrictieve onderhoud - en als een tentoonstellingshond.
Hard Dog was tien jaar lang de meest modieuze hond in Groot-Brittannië, en Stanley Dangerfield beoordeelde de gevolgen van zo'n aura streng: "Gedurende deze tijd wordt niet alleen erkend dat zijn temperament enigszins verslechterde maar toch ontdekten veel mensen, slaven van de mode, dat ze een metgezel hadden die ze niet begrepen en met wie ze nauwelijks instemden. Deze rage doorkruiste het Kanaal, maar de beste onderwerpen kwamen niet aan in Frankrijk, waar maar weinig eigenaren rekening konden houden met de vereisten voor verzorging.
Deze "gebeeldhouwde" hond, met een heel nieuw silhouet, enigszins "kubistisch", kwam overeen met de veranderende smaak van de maatschappij tussen de twee oorlogen, en hij werd ook een van de eerste honden van het stadsbedrijf, om vanwege zijn kleine formaat, zelfs als de "echte" rassen van gezelschap luxe en mouwhonden bleven.
De karikaturist Pol Rab met zijn held Ric, een witte vos, een grappige commentator van de gebeurtenissen in die tijd met Rac, een zwarte Schotse, symboliseerde deze populariteit. Een andere cartoonist, Hergé, illustreerde de tweede golf van Fox-mode als een gezelschapshond met zijn beroemde Snowy, trouwe metgezel en vriend van Kuifje sinds 1929.
De Fox is zeker een van de rassen die het meest veranderde tussen 1862, toen het voor het eerst werd tentoongesteld, en de tijd dat het op het hoogtepunt van zijn glorie was, in de jaren 20 en 30. Deze evolutie komt niet voor in de standaard van het ras, voor het eerst geschreven in 1876, omdat de Engelse normen voldoende vaag en onnauwkeurig zijn om het silhouet van de hond te kunnen wijzigen zonder dat het nodig is om verander een lijn van zijn officiële beschrijving. De oudste foto's die we hebben laten ons een hond zien met vrij vierkante lijnen, maar met een korte, ondiepe halslijn en een vrij algemeen hoofd, met een brede en diepe ribbenkast, kortom een dier dat heel anders is dan het dier dat we kennen vandaag.
De selectie heeft ernaar gestreefd om van de Fox een hond te maken die is gebouwd als een klein paard, een jager die nauwkeuriger is, wie een jachtpaard is. De opstelling van de standaard is vrij expliciet op dit onderwerp, en het kan worden opgemerkt met de nieuwsgierigheid dat, voor de high society, de verwijzingen naar hondenrassen Fox Hounds en Greyhounds waren. De Vos verloor geleidelijk aan zijn ronde schedel, zijn korte en spitse snuit; zijn nek en hoofd werden erg lang, zijn rug korter en zijn borst minder "explodeerde". De Engelse fokkers hebben dit silhouet zelfs overdreven door het produceren van zeer korte honden met ledematen en stijve en rechte gewrichten, die een springende gang geven: het zijn karikaturen. De grootte van de Fox gaf ook aanleiding tot veel controverses, omdat deze hond, zoals velen, de neiging had om te groeien dankzij de voortgang van het fokken en voeden, tot het punt van het ontmoeten van bepaalde moeilijkheden om binnen te dringen en te bewegen in een terriër, wat zijn originele werk is, en het was niet altijd gemakkelijk om een hond zowel 'door de jager gebouwd' als klein genoeg te krijgen.
De Fox is niettemin een uitstekende atleet, waar compactheid en robuustheid harmonieus combineren met elegantie en finesse. Deze hond is een zeer goede springer, erg snel - hij is de snelste van de kleine honden -, extreem resistent en gewapend met een formidabele kaak. |