Français

Griffon fauve de Bretagne
Standard FCI Nº 66

Origine
France
Groupe
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées
Section
Section 1.2 Chiens courants de taille moyenne
Epreuve
Avec épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
mardi 05 octobre 1954
Publication du standard officiel en vigueur
mardi 25 mars 2003
Dernière mise à jour
lundi 05 mai 2003
In English, this breed is said
Griffon fauve de Bretagne
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Griffon fauve de Bretagne
En español, esta raza se dice
Grifón leonado de Bretaña
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Griffon fauve de Bretagne

Utilisation

Chien courant utilisé sur lièvre, renard, chevreuil et sanglier.

Bref aperçu historique

Le Fauve de Bretagne est l’une des plus anciennes races de chiens courants français puisqu’au XIVème siècle un certain Huet des Ventes avait déjà une meute de ce type. Très utilisé jusqu’au XIXème siècle pour chasser le loup en Bretagne, il déclina lorsque ces animaux disparurent. En 1949, le Club du Fauve de Bretagne fut créé par Marcel Pambrun pour s’attacher à conserver la valeur de ces chiens devenus rares. Depuis les années 1980, sous l’impulsion de Bernard Vallée, la place des Griffons Fauves de Bretagne, mais aussi de la race qui en est issue : le Basset Fauve de Bretagne, semble acquise au sein des chiens courants français. La devise « chasse d’abord » reste la ligne de conduite du Club.

Aspect général

Chien osseux, musclé, très résistant et très endurant. C’est un chien actif particulièrement adapté aux terrains difficiles. Il est fin de nez avec une voix de cogneur soutenue (cri court et répété).

Comportement / caractère

Les Fauves de Bretagne sont des chiens passionnés de chasse mais très doux avec l’homme, sociables, affectueux et équilibrés. Ils s’adaptent aisément à tous les territoires et tous les gibiers.
A la chasse, ils se révèlent courageux, débrouillards, tenaces et appliqués. Ils sont entreprenants et efficaces mais font également preuve d’aptitude à rallier. Bien conduits, ils sont obéissants et de retour facile.

Tête

Région crânienne

Crâne
Crâne plutôt allongé, protubérance occipitale marquée. Vu de face, le crâne a l’aspect d’un plein cintre surbaissé, diminuant de largeur jusqu’au niveau des arcades sourcilières qui ne sont pas très accusées. 
Stop
Peu accusé.

Région faciale

Truffe
Noire ou marron foncé. Narines bien ouvertes.
Museau
Plutôt effilé que carré.
Lèvres
Recouvrent bien la mâchoire inférieure mais sans excès. Les moustaches sont peu abondantes.
Mâchoires et dents
Les mâchoires et les dents sont fortes, avec un articulé en ciseaux parfait et régulier. Les incisives supérieures recouvrent les incisives inférieures dans un contact étroit. Les incisives sont implantées d’équerre par rapport aux maxillaires. L’absence des PM1 n’est pas pénalisable.
Yeux
Ni proéminents ni trop enfoncés dans les orbites, de couleur marron foncé. La conjonctive est non apparente. Le regard est vif.
Oreilles
Attachées finement au niveau de la ligne de l’œil, atteignant à peine l’extrémité de la truffe, terminées en pointe, tournées en dedans et couvertes d’un poil plus ras et plus fin que sur le reste du corps.

Cou

Assez court et musclé.

Corps

Dos
Court et large. Jamais ensellé.
Rein
Large et bien musclé.
Poitrine
Haute et large.
Côtes
Assez arrondies.
Ligne du dessous
La ligne du dessous est peu relevée vers l’arrière.

Queue

Portée légèrement en faucille, de moyenne longueur, grosse à la base, souvent espiée et s’effilant bien à la pointe. En action, la queue est portée au-dessus de la ligne de dos et décrit des mouvements latéraux réguliers.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Membres avec une bonne ossature, bien d’aplomb.
Epaules
Oblique, bien attachée au thorax.
Coudes
Dans l’axe du corps.
Avant-bras
Verticaux.
Métacarpe
Vue de profil : légèrement obliques. Vue de face : dans l’axe du corps.

Membres postérieurs

Généralités
Bien musclés. Les aplombs sont réguliers. Vus de derrière les postérieurs sont parallèles, ni serrés ni écartés.
Cuisses
Longues et bien musclées.
Jarret
Descendu et moyennement coudé.
Métatarse
Verticaux.

Pieds

Compacts avec des doigts serrés, cambrés et des ongles solides. Les coussinets sont durs.

Allures

Souples et régulières, jamais sautillantes.

Peau

Assez épaisse, souple. Absence de fanon.

Robe

Qualité du poil
Poil très dur, sec, assez court, jamais laineux ni frisé. La face ne doit pas être trop embroussaillée.
Couleur du poil
Couleur fauve, allant du froment doré au rouge brique. Quelques poils noirs dispersés au niveau du dos et des oreilles sont tolérés. Présence parfois d’une petite étoile blanche au poitrail, ce qui n’est pas à rechercher.

Taille et poids

Hauteur au garrot
Elle peut varier entre 48 et 56 cm pour les mâles et les femelles avec 2 cm de tolérance en plus pour les sujets exceptionnels.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts graves

Comportement :
 Craintif.
Tête :
 Crâne large, plat.
 Arcades sourcilières trop accusées.
 Museau pointu ou court, lèvres pendantes et épaisses.
 Oeil clair.
 Oreilles plates et larges.
Corps :
 Apparence frêle.
 Dessus insuffisamment tendu.
 Ventre levretté.
Queue :
 Déviée.
Membres :
 Ossature insuffisante.
 Pieds écrasés.
Poil :
 Insuffisant, ras, fin, mou.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien agressif ou peureux.
 Manque de type (tout sujet dont les caractéristiques le différencient de ses congénères).
 Prognathisme inférieur ou supérieur.
 Oeil très clair.
 Dépigmentation partielle ou totale de la truffe ou au bord des paupières et des lèvres.
 Queue nouée.
 Présence d’ergots aux postérieurs (les ergots n’apparaissent jamais dans cette race).
 Poil long, laineux.
 Toutes autres robes que celles citées dans le standard.
 Taille autre que celle imposée par le standard.
 Tare invalidante repérable ; malformation anatomique.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Historique détaillé

Selon l'opinion de la plupart des auteurs spécialisés en cynologie, le Griffon Fauve de Bretagne, de même que le Saint-Hubert, le Grand Chien Blanc du Roy et le Gris de Saint-Louis, est l'une des quatre races qui auraient donné naissance à tous les chiens courants français. De fait, Jacques du Fouilloux en parle abondamment dans son traité La Vénerie, publié en 1573, et il indique qu'il s'agit de « chiens antiques » mentionnés pour la première fois dans un manuscrit relatant les exploits du seigneur Huet des Ventes, où l'on peut lire : « Tes chiens fauves, Huet, par les forestz prennent à force cheureulx, biches et cerfz Toy par futstayes emporte sur tout priz de bien parler aux chiens en plaisans cris. »

Jacques du Fouilloux avait raison de juger que ce texte était ancien, car cela se trouve bien confirmé par l'orthographe utilisée. L'auteur raconte aussi l'histoire d'un seigneur de Lamballe, qui, avec des chiens fauves, attaqua un cerf dans une forêt du comté de Painctieure (le Penthièvre, dans les Côtes-du-Nord) et réussit à le prendre après quatre jours de chasse, aux environs de Paris (il ne s'agit pas de prétendre que les chiens du dit seigneur, dont le nom ne nous pas été livré, n'aient fait le change durant ces quatre jours l). Toujours est-il que les Fauves constituèrent le fond des meutes des ducs et seigneurs de Bretagne.

C'est donc avant la seconde moitié du XVIe siècle, puisque du Fouilloux en parle si longuement, que ce sang aurait été introduit dans les meutes qu'utilisait le roi de France : sans doute à la suite du rattachement du duché à la France, qui eut lieu avec les mariages de la duchesse Anne avec Charles VIII (en 1491), puis avec Louis XII (en 1499). François Ier, qui succéda à Louis XII en 1515, employait déjà les Fauves avec ardeur. A cette même époque, la famille de l'amiral d'Annebauld, qui ne semble être passée à la postérité que sous la plume de Jacques du Fouilloux, avait conservé une souche très pure de la race.

Dans les années 1850 - 1860, Charles de Saint-Prix chassait encore le loup en basse Bretagne avec une meute de Fauves qui firent l'admiration du veneur anglais E. W. Davies, en séjour dans la région de Carhaix durant les hivers de 1855 et 1856. En 1860, il restait à Charles de Saint-Prix une vingtaine de Griffons mâtinés de sang vendéen, mais ces chiens étaient « intraitables et ne pouvaient servir que pour chasser le loup. » Cet animal devenant rare en Bretagne ; le dernier y fut tué en 1895, dans le Finistère ; M. de Saint-Prix vendit alors ses chiens à M. Madec de Parceveaux, qui chassait dans la région de Quimper. Et, peut-être, certaines de ses lices avaient-elles reçu du sang anglais de Lanharran ou de Warrior, les deux étalons que lui avait offerts M. Davies?

Au même moment, Henri de Mauduit regrettait, dans les correspondances qu'il adressait à ses amis, de n'avoir pas su conserver dans sa meute la pureté du sang de ce qui était l'une des quatre races royales, et cela confirme bien que le Fauve de Bretagne périclitait déjà.

Ensuite, le Fauve de Bretagne est progressivement tombé dans un certain oubli. Le Couteulx de Canteleu, au tournant du siècle, ne lui consacre que douze lignes contre trois pages et demie pour le Saint-Hubert, et il faut se demander, à la lecture de ce passage, si ce spécialiste savait encore où trouver les chiens bretons. On notera cependant que, depuis, les Fauves de Bretagne, à la suite de croisements divers, ont « éclaté », donnant naissance à deux variétés, les Briquets et les Bassets, ces derniers étant les plus répandus.

Quant au Griffon, il est effectivement devenu très rare dans la première moitié du XXe siècle, mais, grâce à quelques éleveurs, dont Marcel Pambrun, qui fut le président du Club du Fauve de Bretagne avant M. Vallée, la race est aujourd'hui fermement réimplantée en France, comme le montrent les estimations du président actuel : le nombre des naissances serait d'environ 300 par an, et il s'agit bien sûr de chiots de pure race.

Comme tous les Griffons, le Fauve de Bretagne est un chien très rustique, idéal pour chasser dans les landes épaisses et remplies d'ajoncs. Et, pour le Couteulx de Canteleu, qui n'aimait pas cette race ou qui la connaissait mal, il s'agit d'un chien très entreprenant, robuste de constitution, brave et intrépide et assez fin de nez, mais qui n'est guère persévérant dès lors que la chasse présente une quelconque difficulté.

Pourtant, cette opinion n'est pas celle du veneur anglais M. Davies lorsqu'il fait remarquer que ce chien est grand, puissant, à poil fort, bien gorgé et ayant beaucoup de fond, et qu'il ajoute, suivant en cela les propos d'un bon veneur anglais : « Cependant, malgré ces caractères anciens et l'absence totale de sang de Fox-Hound dans leurs veines, je ne pense pas avoir vu dans ma vie un train plus sévère. " C'était à l'époque où, selon M. Davies, les derniers loups de Bretagne regardaient encore les chasseurs « avec des yeux sauvages », depuis le haut des talus qui bordaient les chemins bretons, n'attendant que le moment où un cheval buterait et tomberait pour se précipiter sur lui comme sur son cavalier. Et il est vrai que les Fauves de Bretagne se sont toujours montrés excellents pour forcer cet animal, dont la réputation était si mauvaise : nombre de chiens ont d'ailleurs laissé leur vie lors de quelque hallalli difficile. En outre, il n'est pas impossible qu'un peu de sang de loup ne soit entré dans la lignée de la race, ne serait-ce que parce que le comte de Kergoorlas, ami de Charles de Saint-Prix, « fortifiait » sa meute avec de telles infusions.

Quoi qu'il en soit, les Fauves de Bretagne sont d'excellents chasseurs: il y a quelques dizaines d'années, M. Pambrun possédait un Griffon Fauve de Bretagne qui était capable de forcer seul un sanglier de 40 kilos, et il en contait parfois l'histoire. Tayaut, puisque tel était le nom de ce chien, avait appartenu à un marin pêcheur qui, avec tous les risques que cela comportait à l'époque, était parti à Terre-Neuve. Le malheureux homme disparut en mer, laissant Tayaut à sa veuve qui accepta de le vendre à M. Pambrun. Au début, disait encore ce dernier, il fallut nourrir le chien à l'aide d'une fourche, tant il refusait de se retrouver captif, et, lorsqu'on le lâchait, on le voyait parfois revenir avec un lièvre, qu'il avait pris seul.

Le Fauve de Bretagne reste donc un chien exceptionnel, et l'on ne peut que se réjouir de constater que les éleveurs actuels ont sauvé la race, peut-être même en améliorant sa qualité. Pourquoi pas grâce à Tayaut? Aujourd'hui, ce chien chasse aussi bien le renard que le lièvre, le chevreuil ou le sanglier.

English

Griffon fauve de Bretagne
FCI Standard No. 66

Origin
France
Translation
John Miller and Raymond Triquet
Group
Group 6 Scent hounds and related breeds
Section
Section 1.2 Medium-sized hounds
Working
With working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Tuesday 05 October 1954
Publication of the official valid standard
Tuesday 25 March 2003
Last update
Monday 05 May 2003
En français, cette race se dit
Griffon fauve de Bretagne
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Griffon fauve de Bretagne
En español, esta raza se dice
Grifón leonado de Bretaña
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Griffon fauve de Bretagne

Usage

Scent hound used for hunting hare, fox, roe deer and wild boar.

Brief historical summary

The fauve de Bretagne is one of the oldest French scent hound breeds and as early as the XIV century a gentleman by the name of Huet des Ventes had a pack of these dogs. Much used until the XIX century for wolf hunting in Brittany, it suffered a decline when these animals disappeared.
Striving to maintain the quality of these hounds, which had become rare, Marcel Pambrun founded the Club de Fauve de Bretagne in 1949. Since the 1980’s, under the direction of Bernard Vallée, the griffon fauve de Bretagne (as well as the derived breed, the basset fauve de Bretagne) has established a place among the French scent hound breeds. The motto “hunting first” continues to guide the club’s conduct.

General appearance

A bony and muscular dog, very resistant to weather and fatigue. A quite active hound, particularly suitable to difficult terrain. It has good scenting ability and the sustained voice of a “chopper” (short and repeated notes).

Behaviour / temperament

Fauves de Bretagne are impassioned hunters but are good natured with people, sociable, affectionate and equable.
They adapt themselves easily to all terrains and to all quarry. When hunting they reveal themselves to be courageous, wily, tenacious and steady. They are enterprising and efficient but show themselves equally capable of harking in. When well conducted, they are obedient and return readily.

Head

Cranial region

Skull
Rather long, marked occipital protuberance. Seen from the front, the cranium has the form of a flattened arch and diminishes in width from the rear to the superciliary arches, which are not very prominent. 
Stop
Only slightly marked.

Facial region

Nose
Black or dark brown; well-open nostrils.
Muzzle
Slightly tapering rather than being perfectly rectangular.
Lips
Covering well the lower jaw but without excess. Moustaches only slightly furnished.
Jaws and teeth
The jaws and teeth are strong, meeting in a perfect and even scissors bite. The upper incisors cover the lower in close contact. The incisors are set square to the jaws. Absence of first premolars is not penalized.
Eyes
Neither bulging nor set too deeply in the orbits, dark brown in colour. The conjunctiva is not apparent. The expression is lively.
Ears
Finely attached, in line with the eye, just reaching the end of the nose when drawn forward, ending in a point, turned inwards and covered by finer and shorter hair than on the rest of the body.

Neck

Rather short and well muscled.

Body

Back
Short and broad. Never swaybacked.
Loin
Broad and muscular.
Chest
Deep and broad.
Ribs
Rather rounded.
Underline and belly
The underline rises only slightly towards the rear.

Tail

Carried slightly sickle-fashion, of medium length, large at the base, often bristly and well-tapered at the end. In action, the tail is carried above the top line and makes regular movements from side to side.

Limbs

Forequarters

Generality
The limbs have good bone and are well poised.
Shoulders
Oblique and well set on the thorax.
Elbows
In line with the body.
Forearm
Vertical.
Pastern
Seen in profile, somewhat oblique. Seen from the front, in line with the body.

Hindquarters

Generality
Well muscled. The limbs are well poised. Seen from behind, the rear legs are parallel, neither close nor wide.
Upper thigh
Long and well muscled.
Metatarsus
Vertical.
Hock
Well let down and moderately bent.

Feet

Compact with the toes tight together, arched and with solid nails. The pads are hard.

Gait and movement

Supple and even, never bouncy.

Skin

Rather thick, supple. Absence of dewlap.

Coat

Hair
Coat very rough, harsh, rather short, never woolly or curly. The face shouldn’t be too bushy.
Colour
Fawn coloured, from golden wheaten to red brick in hue. A few black hairs dispersed on the back and ears are tolerated. Occasionally the presence of a small white star on the chest, something not sought after.

Size and weight

Height at withers
48 cm minimum (19”), 56 cm maximum (22”) with a tolerance of 2 cm (0.8”) for exceptional specimens.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

Serious faults

Behaviour :
 Timid.
Head :
 Wide, flat skull.
 Superciliary arches too prominent.
 Short or pointed muzzle.
 Heavy and pendulous upper lips.
Eyes :
 Light.
Ears :
 Flat and large.
Body :
 Frail in appearance.
 Topline not level enough.
 Too tucked up.
Tail :
 Out of line.
Limbs :
 Poor bone.
 Splayed feet.
Coat :
 Sparse, smooth, fine, soft.

Disqualifying faults

Temperament :
 Aggressive or overly shy.
Lack of type :
 Insufficient breed characteristics, which means the animal on the whole doesn’t resemble other samples of the breed.
Jaws/Teeth :
 Overshot or undershot.
Eyes :
 Overly light.
Pigmentation :
 Totally or partially unpigmented areas on the nose or the edges of eyelids or lips.
Tail :
 Kinked.
Dewclaws :
 Presence of dewclaws (this breed is always free from dewclaws).
Coat :
 Long, woolly coat.
 Any coat other than that defined by the standard.
Height :
 Outside the limits defined by the standard.
Defects :
 Noticeable invalidating defect.
 Anatomical malformation.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Detailed history

According to the opinion of most authors specialized in cynology, the Griffon Fauve de Bretagne, as well as the Saint-Hubert, the Great White Dog of the King and the Gray of Saint-Louis, is one of the four breeds that would have gave birth to all French common dogs. In fact, Jacques du Fouilloux speaks extensively in his treatise La Vénerie, published in 1573, and indicates that these are "antique dogs" mentioned for the first time in a manuscript relating the exploits of Lord Huet Sales, where one can read: "Your wild dogs, Huet, by the forestz take by darling, deer and deer Toy by futstayes takes over all priz to speak well to the dogs in cries. "

Jacques du Fouilloux was right to judge that this text was old because it is confirmed by the spelling used. The author also tells the story of a lord of Lamballe, who, with tawny dogs, attacked a deer in a forest in the county of Painctieure (Penthièvre, in the Côtes-du-Nord) and managed to take it after four days of hunting, in the neighborhood of Paris (it is not a question of pretending that the dogs of the said lord, whose name has not been delivered to us, have made the change during these four days). Anyway, the Fauves formed the bottom of the packs of dukes and lords of Brittany.

It is therefore before the second half of the sixteenth century, since Fouilloux speaks so long, that blood would have been introduced into the packs used by the King of France: probably following the attachment of the duchy to France, which took place with the weddings of the Duchess Anne with Charles VIII (in 1491), then with Louis XII (in 1499). Francis I, who succeeded Louis XII in 1515, already used the Fauves with ardor. At this same time, the family of Admiral d'Annebauld, who seems to have passed to posterity only under the pen of Jacques du Fouilloux, had preserved a very pure stock of the race.

In the 1850s and 1860s, Charles de Saint-Prix was still hunting the wolf in Lower Brittany with a pack of Fauves who were admired by the English huntsman EW Davies, staying in the region of Carhaix during the winters of 1855 and 1856. In 1860, there remained at Charles de Saint-Prix about twenty Griffons with blood Vendee, but these dogs were "intractable and could only serve to hunt the wolf. This animal becoming rare in Brittany; the last was killed there in 1895, in Finistere; M. de Saint-Prix then sold his dogs to M. Madec de Parceveaux, who was hunting in the Quimper region. And perhaps some of his songs had received English blood from Lanharran or Warrior, the two stallions that Mr. Davies had offered him?

At the same time, Henri de Mauduit regretted, in the correspondence he addressed to his friends, that he had not been able to keep in his pack the purity of the blood of what was one of the four royal races, and this confirms that the Fauve de Bretagne was already in decline.

Then, the Fauve de Bretagne has gradually fallen into a certain oblivion. The Couteulx de Canteleu, at the turn of the century, consecrated only twelve lines against three and a half pages for the Saint-Hubert, and we must ask ourselves, reading this passage, if this specialist still knew where to find Breton dogs . It should be noted, however, that since the Fauves de Bretagne, as a result of various crosses, have "burst", giving rise to two varieties, Lighters and Bassets, the latter being the most widespread.

As for the Griffon, it actually became very rare in the first half of the 20th century, but thanks to a few breeders, including Marcel Pambrun, who was the president of the Club du Fauve de Bretagne before Mr. Vallée, the breed is today it is firmly replanted in France, as the estimates of the current president show: the number of births would be about 300 per year, and these are of course purebred puppies.

Like all Griffons, the Fauve de Bretagne is a very rustic dog, ideal for hunting in the heaths thick and filled with gorse. And for the Couteulx de Canteleu, who did not like this breed or who knew it badly, it is about a very enterprising dog, robust of constitution, brave and intrepid and rather fine nose, but which is not hardly persevering since the hunt presents any difficulty.

However, this opinion is not that of the English huntsman Mr. Davies when he points out that this dog is tall, powerful, strong-haired, well gorged and having a lot of substance, and that he adds, following the About a good English huntsman: "However, in spite of these ancient characters and the total absence of Fox-Hound blood in their veins, I do not think I have seen in my life a more severe train. "It was at the time when, according to Mr. Davies, the last wolves of Brittany still looked hunters" with wild eyes ", from the top of the embankments that bordered the Breton roads, waiting only for the moment when a the horse would crash and fall to rush upon him as on his rider, and it is true that the Fauves of Brittany have always been excellent to force this animal, whose reputation was so bad: many dogs have also left their lives at some difficult hallalli, and it is not impossible that a little bit of wolf blood has entered the line of the race, if only because the Comte de Kergoorlas, a friend of Charles de Saint -Price, "fortified" his pack with such infusions.

Anyway, the Fauves de Bretagne are excellent hunters: a few decades ago, Mr. Pambrun had a Griffon Fawn of Brittany that was able to force a 40 kg wild boar alone, and he sometimes told the story. Tayaut, since that was the name of this dog, had belonged to a fisherman who, with all the risks involved at that time, had gone to Newfoundland. The unfortunate man disappeared at sea, leaving Tayaut to his widow, who agreed to sell it to M. Pambrun. At first, said the latter, he had to feed the dog with a fork, so he refused to be captive, and when he was released, he was sometimes seen coming back with a hare, he had taken alone.

The Fauve de Bretagne remains an exceptional dog, and we can only rejoice to see that current breeders have saved the breed, perhaps even improving its quality. Why not thanks to Tayaut? Today, this dog hunts fox as well as hare, deer or wild boar.

Deutsch

Griffon fauve de Bretagne
FCI-Standard Nr. 66

Ursprung
Frankreich
Übersetzung
Elke Peper
Gruppe
Gruppe 6 Laufhunde, Schweißhunde und verwandte Rassen
Sektion
Sektion 1.2 Mittelgroße Laufhunde
Arbeitsprüfung
Mit Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Dienstag 05 Oktober 1954
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Dienstag 25 März 2003
Letzten Aktualisierung
Mittwoch 21 Mai 2003
En français, cette race se dit
Griffon fauve de Bretagne
In English, this breed is said
Griffon fauve de Bretagne
En español, esta raza se dice
Grifón leonado de Bretaña
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Griffon fauve de Bretagne

Verwendung

Laufhund für die Jagd auf Hase, Fuchs, Rehwild und Schwarzwild.

Kurzer geschichtlicher abriss

Der Fauve de Bretagne zählt zu den ältesten französischen Laufhundrassen, und schon im 14. Jahrhundert nannte ein Herr namens Huet des Ventes eine Meute dieser Hunde sein eigen. Nachdem die Rasse bis zum 19. Jahrhundert in der Bretagne stark bei der Wolfsjagd eingesetzt worden war, erlitt sie mit dem Verschwinden der Wölfe einen Rückgang.
Mit der Zielsetzung, die Qualitäten dieser selten gewordenen Laufhunde zu erhalten, gründete Marcel Pambrun 1949 den « Club de Fauve de Bretagne ». Seit den 1980er Jahren hat sich der Griffon Fauve de Bretagne (ebenso wie der von ihm abstammende Basset Fauve de Bretagne) unter der Führung von Bernard Vallée seinen Platz unter den französischen Laufhundrassen gesichert. Das Motto «An oberster Stelle die Jagd» bestimmt nach wie vor die Ausrichtung des Clubs.

Allgemeines erscheinungsbild

Starkknochiger, muskulöser Hund, der jeder Witterung und allen Strapazen widersteht. Ein recht aktiver Jagdhund, besonders geeignet für schwieriges Gelände. Er hat eine gute Nase und eine volltönende Stimme, mit der er durch wiederholtes kurzes, abgehacktes Bellen Laut gibt.

Verhalten / charakter (wesen)

Fauves de Bretagnes stecken voller Jagdleidenschaft, sind dabei aber gutartig mit Menschen, zutraulich, liebevoll und ausgeglichen. Sie passen sich problemlos jedem Terrain an und werden mit jedem Beutetier fertig. Bei der Jagd erweisen sie sich als mutig, raffiniert, hartnäckig und verläßlich. Sie sind unternehmungslustig und tüchtig, dabei aber ebenso zum Gehorsam fähig. Bei entsprechender Führung sind sie folgsam und lassen sich bereitwillig zurückrufen.

Kopf

Oberkopf

Schädel
Ziemlich lang mit ausgeprägtem Hinterhauptbein. Von vorn gesehen hat der Schädel die Form eines abgeflachten Bogens und nimmt in der Breite von hinten nach vorn zu den nicht sehr vorstehenden Augenbrauenbögen hin ab. 
Stop
Nur wenig ausgeprägt.

Facial region

Nasenschwamm
Schwarz oder dunkelbraun ; Nasenlöcher gut geöffnet.
Fang
Sich eher leicht verjüngend als vollkommen rechteckig.
Lefzen
Sie bedecken den Unterkiefer gut, sind aber nicht übertrieben ausgeprägt. Der Schnauzbart ist nur spärlich entwickelt.
Kiefer / Zähne
Kiefer und Zähne sind kräftig und haben perfekten, gleichmäßigen Scherenschluß. Die oberen Schneidezähne greifen ohne Zwischenraum über die unteren. Die Schneidezähne stehen senkrecht im Kiefer. Das Fehlen der ersten Prämolare (P1) wird nicht geahndet.
Augen
Weder hervorquellend noch zu tief in den Augenhöhlen gebettet, dunkelbraun. Die Bindehäute sind nicht sichtbar. Lebhafter Ausdruck.
Ohren
Gut auf Augenhöhe angesetzt ; nach vorn gelegt reichen sie gerade bis zur Nasenspitze ; sie laufen spitz zu, sind einwärts gedreht und von Haar bedeckt, das feiner und kürzer ist als das übrige Körperhaar.

Hals

Eher kurz, gut bemuskelt.

Körper

Rücken
Kurz und breit. Keinesfalls eingesenkt.
Lenden
Breit und gut bemuskelt.
Brust
Tief und breit.
Rippen
Ziemlich gerundet.
Untere Profillinie und Bauch
Die Unterlinie steigt nur wenig nach hinten an.

Rute

Etwas säbelförmig getragen, mittellang, dick am Ansatz, oft borstig, mit gut zugespitztem Ende. In der Bewegung wird die Rute oberhalb der Rückenlinie getragen und bewegt sich dabei rhythmisch von einer Seite zur anderen.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
Die Läufe sind von guter Knochenstärke und stehen senkrecht.
Schultern
Schräg, gut am Brustkorb anliegend.
Ellenbogen
Auf einer Linie mit den Körperseiten.
Unterarm
Senkrecht.
Vordermittelfuss
Von der Seite gesehen etwas schräg. Von vorn gesehen auf einer Achse mit dem Körper.

Hinterhand

Allgemeines
Gut bemuskelt. Die Läufe stehen gleichmäßig senkrecht. Von hinten gesehen sind sie parallel, weder bodeneng noch breit.
Oberschenkel
Lang und gut bemuskelt.
Hintermittelfuss
Senkrecht.
Sprunggelenk
Tief angesetzt, mäßig gewinkelt.

Pfoten

Kompakt mit fest zusammengefügten Zehen, gewölbt mit kräftigen Nägeln. Die Ballen sind hart.

Gangwerk

Geschmeidig und gleichmäßig, niemals hüpfend.

Haut

Ziemlich dick, geschmeidig. Ohne Wamme.

Coat

Haar
Sehr rauh, hart, eher kurz, nie wollig oder gelockt. Kein zu starker Haarbewuchs im Gesicht.
Farbe
Falbfarben, von goldener Weizenfarbe bis hin zu ziegelrot. Einige wenige verstreute schwarze Haare auf dem Rücken und auf den Behängen werden toleriert. Gelegentlich findet sich ein kleiner weißer Stern an der Brust, dies sollte nicht gefördert werden.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Rüden und Hündinen : mindestens 48 cm, höchstens 56 cm mit einer Toleranz von 2 cm mehr bei außergewöhnlichen Exemplaren.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Schwere fehler

Verhalten :
 Ängstlich.
Kopf :
 Breiter, flacher Schädel.
 Augenbrauenbögen zu stark vorstehend.
 Kurzer oder spitzer Fang.
 Schwere, herabhängende Oberlefze.
Augen :
 Hell.
Behänge :
 Flach, groß.
Körper :
 Schwächliche Erscheinung.
 Oberlinie nicht gerade genug.
 Zu stark aufgezogener Bauch.
Rute :
 Von der geraden Linie abweichend.
Gliedmaßen :
 Schwache Knochen.
 Spreizpfoten.
Haar :
 Dünn, sehr kurz, fein, weich.

Disqualifizierende fehler

Wesen :
 Aggressiv oder übermäßig scheu.
Typmängel :
 Nicht ausreichend vorhandene charakteristische Rassemerkmale, dh das Tier ähnelt im Gesamtbild nicht den übrigen Rassevertretern.
Kiefer / Zähne :
 Rückbiß, Vorbiß.
Augen :
 Sehr hell.
Pigmentierung :
 Nase, Lidränder oder Lefzenränder ganz oder teilweise unpigmentiert.
Rute :
 Geknickt.
Afterkrallen :
 Vorhandensein von Afterkrallen (sie kommen bei dieser Rasse nie vor).
Haar :
 Lang, wollig.
 Jede andere Behaarung als im Standard beschrieben.
Größe :
 Außerhalb der im Standard festgelegten Grenzen.
Defekte :
 Erkennbar die Gesundheit beeinträchtigende Defekte.
 Anatomische Mißbildungen.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Detaillierter Verlauf

Nach der Meinung der meisten auf Kynologie spezialisierten Autoren ist der Griffon Fauve der Bretagne, sowie der Saint-Hubert, der Große Weiße Hund des Königs und der Grau von Saint-Louis, eine der vier Rassen, die haben würden hat alle französischen gemeinen Hunde zur Welt gebracht. Tatsächlich spricht Jacques du Fouilloux ausführlich in seiner 1573 erschienenen Abhandlung "La Vénerie" und weist darauf hin, dass es sich um "antike Hunde" handelt, die zum ersten Mal in einem Manuskript über die Heldentaten von Lord Huet Sales erwähnt werden. wo man lesen kann: "Deine wilden Hunde, Huet, bei der Waldbeere, Liebling, Hirsch und Reh Spielzeug von Futstayes nimmt alles an, um gut zu den Hunden in Schreien zu sprechen. "

Jacques du Fouilloux hat zu Recht festgestellt, dass dieser Text alt ist, weil er durch die verwendete Schreibweise bestätigt wird. Der Autor erzählt auch die Geschichte eines Lords von Lamballe, der mit gelbbraunen Hunden einen Hirsch in einem Wald in der Grafschaft Painctieure (Penthièvre, im Côtes-du-Nord) angriff und es hinter sich brachte vier Tage Jagd in der Nähe von Paris (es geht nicht darum, so zu tun, als hätten die Hunde des genannten Herrn, dessen Name uns nicht geliefert wurde, die Veränderung während dieser vier Tage vorgenommen). Wie auch immer, die Fauves bildeten den Grund der Rudel von Herzögen und Herren der Bretagne.

Es ist also vor der zweiten Hälfte des 16. Jahrhunderts, seit Fouilloux so lange spricht, dass Blut in die Packungen des Königs von Frankreich eingeführt worden sein würde: wahrscheinlich nach der Befestigung des Herzogtums an Frankreich, das geschah mit den Hochzeiten der Herzogin Anne mit Karl VIII. (1491), dann mit Ludwig XII. (1499). Franz I., der 1515 Ludwig XII. Nachfolgte, benutzte die Fauves bereits mit Feuereifer. Zur gleichen Zeit hatte die Familie von Admiral d'Annebauld, der nur unter der Feder von Jacques du Fouilloux der Nachwelt zu folgen scheint, einen sehr reinen Bestand der Rasse bewahrt.

In den 1850er und 1860er Jahren jagte Charles de Saint-Prix den Wolf in der unteren Bretagne noch mit einem Rudel von Fauves, die von dem englischen Jäger EW Davies bewundert wurden, der in den Wintern von 1855 und 1856 in der Region von Carhaix lebte. Im Jahr 1860 blieben bei Charles de Saint-Prix etwa zwanzig Griffons mit Blut Vendée, aber diese Hunde waren "hartnäckig und konnten nur dazu dienen, den Wolf zu jagen. Dieses Tier wird in der Bretagne selten; der letzte wurde dort 1895 im Finistere getötet; M. de Saint-Prix verkaufte seine Hunde an M. Madec de Parceveaux, der in der Gegend von Quimper jagte. Und vielleicht hatten einige seiner Lieder englisches Blut von Lanharran oder Warrior, den beiden Hengsten, die Mr. Davies ihm angeboten hatte?

Gleichzeitig bedauerte Henri de Mauduit in der Korrespondenz, die er an seine Freunde gerichtet hatte, dass er nicht in der Lage gewesen sei, die Reinheit des Blutes einer der vier königlichen Rassen in seinem Rudel zu behalten, was dies bestätigt dass der Fauve de Bretagne bereits im Niedergang begriffen war.

Dann ist der Fauve de Bretagne allmählich in Vergessenheit geraten. Der Couteulx de Canteleu, um die Jahrhundertwende, widmet ihm nur zwölf Zeilen, verglichen mit dreieinhalb Seiten für den Saint-Hubert, und es ist notwendig, beim Lesen dieser Passage zu fragen, ob dieser Spezialist noch wusste, wo man bretonische Hunde finden kann. . Es ist jedoch anzumerken, dass die Fauves de Bretagne infolge verschiedener Kreuzungen "geplatzt" sind, was zwei Arten von Feuerzeugen und Bassets hervorbrachte, wobei Letzteres am weitesten verbreitet ist.

Was den Griffon betrifft, wurde er in der ersten Hälfte des 20. Jahrhunderts sehr selten, aber dank einiger Züchter, darunter Marcel Pambrun, der vor Vallée der Präsident des Club du Fauve de Bretagne war, ist die Rasse heute es ist in Frankreich fest bepflanzt, wie die Schätzungen des jetzigen Präsidenten zeigen: Die Zahl der Geburten würde etwa 300 pro Jahr betragen, und das sind natürlich reinrassige Welpen.

Wie alle Griffons ist der Fauve de Bretagne ein sehr rustikaler Hund, ideal für die Jagd in den dichten und mit Stechginster gefüllten Heiden. Und für den Couteulx de Canteleu, der diese Rasse nicht mochte oder der es schlecht kannte, handelt es sich um einen sehr unternehmungslustigen Hund, der robust, mutig und unerschrocken und ziemlich fein ist, aber das ist er nicht kaum ausdauernd, da die Jagd keine Schwierigkeit darstellt.

Diese Meinung ist jedoch nicht die des englischen Hunters Mr. Davies, wenn er darauf hinweist, dass dieser Hund groß, stark, starkhaarig, gut eingesperrt und viel Substanz hat, und dass er hinzufügt, nach dem Über einen guten englischen Jäger: "Aber trotz dieser alten Charaktere und der völligen Abwesenheit von Fox-Hound-Blut in ihren Adern, glaube ich nicht, dass ich in meinem Leben einen strengeren Zug gesehen habe. "Es war zu der Zeit, als, gemäß Herrn Davies, die letzten Wölfe von Bretagne noch Jäger" mit wilden Augen "von der Spitze der Böschungen aussahen, die die bretonischen Straßen grenzten, nur auf den Moment wartend, als a das Pferd würde zusammenstürzen und fallen, um auf ihn wie auf seinen Reiter zu stürzen, und es ist wahr, dass die Fauves der Bretagne immer ausgezeichnet gewesen sind, um dieses Tier zu zwingen, dessen Ruf so schlecht war: viele Hunde haben auch ihr Leben gelassen bei einigen schwierigen hallalli, und es ist nicht unmöglich, dass ein wenig Wolfsblut in die Linie der Rasse eingegangen ist, schon allein wegen des Comte de Kergoorlas, ein Freund von Charles de Saint -Price, "befestigte" seine Packung mit solchen Aufgüssen.

Wie auch immer, die Fauves de Bretagne sind ausgezeichnete Jäger: Vor ein paar Jahrzehnten hatte Herr Pambrun ein Griffon Fawn of Bretagne, das in der Lage war, ein 40 kg Wildschwein allein zu erzwingen, und er manchmal erzählte die Geschichte. Tayaut, das war der Name dieses Hundes, hatte einem Fischer gehört, der mit allen Risiken seiner Zeit nach Neufundland gegangen war. Der Unglückliche verschwand auf See und überließ Tayaut seiner Witwe, die sich bereit erklärte, sie an Pambrun zu verkaufen. Zuerst sagte er, er müsse den Hund mit einer Gabel füttern, also weigerte er sich, gefangen zu sein, und als er entlassen wurde, sah man ihn manchmal mit einem Hasen zurückkommen hatte allein genommen.

Der Fauve de Bretagne bleibt ein außergewöhnlicher Hund, und wir können nur froh sein zu sehen, dass die aktuellen Züchter die Rasse gerettet und vielleicht sogar ihre Qualität verbessert haben. Warum nicht dank Tayaut? Heute jagt dieser Hund Fuchs sowie Hasen, Rehe oder Wildschweine.

Español

Grifón leonado de Bretaña
FCI Standard No. 66

Origen
Francia
Traducción
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico)
Grupo
Grupo 6 Perros tipo sabueso, perros de rastro y razas semejantes
Sección
Sección 1.2 Perros tipo sabueso de talla mediana
Prueba de trabajo
Con prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
martes 05 octubre 1954
Publicación del estándar oficial válido
martes 25 marzo 2003
Última actualización
martes 15 junio 2004
En français, cette race se dit
Griffon fauve de Bretagne
In English, this breed is said
Griffon fauve de Bretagne
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Griffon fauve de Bretagne
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Griffon fauve de Bretagne

Utilizacion

Perro sabueso utilizado para la caza de la liebre, la zorra, el corzo y el jabalí.

Breve resumen historico

El Leonado de Bretaña es una de las razas más antiguas de perros de rastro franceses, puesto que en el siglo XIV cierto Huet des Ventes ya tenía una jauría de ese tipo. Muy utilizado hasta el siglo XIX para la caza del lobo en Bretaña, descayó cuando estos animales desaparecieron.
En el 1949, el Club del Leonado de Bretaña fue creado por Marcel Pambrun para dedicarse a conservar el valor de estos perros, que se habían vuelto escasos. Desde la década de los años 80, bajo el impulso de Bernard Vallée, el Grifón Leonado de Bretaña, así como la raza que se deriva de ésta, el Basset Leonado de Bretaña, parecen haberse granjeado un lugar entre perros de rastro franceses. El lema « la caza ante todo » continúa siendo la línea de conducta del Club.

Aspecto general

Es un perro huesudo y musculoso, muy fuerte y resistente. Es activo y particularmente adaptado a los terrenos difíciles. Tienen buen olfato y un ladrido sostenido (corto y repetido).

Temperamento / comportamiento

Los Leonados de Bretaña son perros apasionados por la caza, aunque dóciles con el hombre, sociables, afectuosos y equilibrados. Se adaptan fácilmente a todos los terrenos y a todo tipo de caza. Durante la caza se muestran valientes, desenvueltos, tenaces y aplicados. Son emprendedores y eficaces, pero también muestran aptitud para unirse al grupo. Bien manejados, son obedientes y de un regreso fácil.

Cabeza

Region craneal

Cráneo
Más bien alargado y la protuberancia occipital es marcada. Visto de frente, el cráneo tiene aspecto de una curvatura rebajada. Su anchura disminuye hasta llegar al nivel de las arcadas superciliares, que no son muy marcadas. 
Depresión naso-frontal (stop)
Poco marcada.

Facial region

Trufa
Negra o pardo oscuro. Las ventanas están bien abiertas.
Hocico
Más puntiagudo que cuadrado.
Belfos
Cubren bien la mandíbula inferior, aunque no en exceso. Los bigotes no son abundantes.
Mandíbulas / Dientes
Las mandíbulas y los dientes son fuertes, con una articulación perfecta y uniforme en forma de tijera. Los incisivos superiores cubren los inferiores con un contacto apretado. Los incisivos están implantados en ángulo recto con relación a los maxilares. La ausencia de los PM1 no es penalizable.
Ojos
Ni prominentes, ni demasiado hundidos en las órbitas. Su color es marrón oscuro. La conjuntiva no es aparente. La mirada es impetuosa.
Orejas
Implantadas delicadamente al nivel de la línea del ojo, llegando apenas a la extremidad de la trufa. Se terminan en punta y están dobladas hacia adentro y cubiertas de un pelo más raso y más fino que el resto del cuerpo.

Cuello

Bastante corto y musculoso.

Cuerpo

Espalda
Corta y amplia. Nunca hundida.
Lomo
Ancho y bien musculoso.
Pecho
Amplio y alto.
Costillas
Bastante redondeadas.
Línea inferior
El márgen inferior es poco levantado hacia la parte posterior.

Cola

Se presenta levemente en forma de hoz. Es de longitud mediana, gruesa en la base, a menudo en forma de espiga y disminuye en la punta. Cuando el perro está en acción, la cola se presenta sobre el márgen de la espalda y realiza movimientos laterales regulares.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
Muestran una buena estructura ósea y están bien aplomados.
Hombro
Oblicuos, bien adheridos al tórax.
Codo
Se presentan en el eje del cuerpo.
Antebrazo
Verticales.
Metacarpo
Vistos de perfil, son ligeramente oblicuos. Vistos de frente, se presentan en el eje del cuerpo.

Miembros posteriores

Generalidad
Son bien musculosos. Los aplomos son uniformes. Vistos desde atrás, son paralelos, ni juntos, ni separados.
Muslo
Largos y bien musculosos.
Metatarso
Verticales.
Corvejón
Inclinadas y medianamente acodadas.

Pies

Compactos. Los dedos están juntos y son arqueados ; las uñas son sólidas. Los cojinetes plantares son duros.

Movimiento

Elástico y uniforme ; nunca en saltitos.

Piel

Bastante gruesa y flexible; sin presencia de papada.

Manto

Pelo
Bien duro, fino y bastante corto; nunca lanudo ni rizado. La cara no debe ser enmarañada.
Color
Leonado que va desde el trigo dorado al rojo ladrillo. Se tolera algunos pelos negros dispersos, en la espalda y en las orejas. Se observa a veces la presencia de una estrella blanca en el antepecho, no se busca esta particularidad.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
De 48 a 56 cm para machos y hembras, con 2 cm demás de tolerancia para los ejemplares excepcionales.

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas graves

Comportamiento
 Perro temeroso.
Cabeza
 Cráneo ancho y plano.
 Arcadas superciliares demasiado pronunciadas.
 Hocico puntiagudo o corto.
 Labios colgantes y gruesos.
 Ojos claros.
 Orejas planas y anchas.
Cuerpo
 Apariencia débil.
 Márgen superior que no es lo suficientemente tenso.
 Vientre agalgado.
Cola
 Desviación.
Miembros
 Estructura ósea deficiente.
 Pies aplastados.
Pelo
 Escaso, corto, fino, suave.

Faltas descalificantes:

 Perro agresivo o temeroso.
 Ausencia de características típicas (todo ejemplar cuyas características lo diferencien de sus congéneres).
 Prognatismo inferior o superior.
 Ojos muy claros.
 Despigmentación parcial o total en la trufa o en el borde de los párpados y de los belfos.
 Cola anudada.
 Presencia de espolones en los miembros posteriores (los espolones nunca aparecen en esta raza).
 Pelo largo y lanudo.
 Cualquier otro pelaje que no sea el indicado por el estándar.
 Cualquier otro tamaño que no sea el impuesto por el estándar.
 Incapacidad notable; malformación anatómica.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Historia detallada

Según la opinión de la mayoría de los autores especializados en cinología, el Griffon Fauve de Bretagne, así como el Saint-Hubert, el Gran Perro Blanco del Rey y el Gris de Saint-Louis, es una de las cuatro razas que tendría dio a luz a todos los perros comunes franceses. De hecho, Jacques du Fouilloux habla extensamente en su tratado La Vénerie, publicado en 1573, e indica que estos son "perros antiguos" mencionados por primera vez en un manuscrito que relata las hazañas de Lord Huet Sales, donde uno puede leer: "Tus perros salvajes, Huet, por el bosque toman a cariño, ciervos y venados Juguete por futstayes se apodera de todos los priz para hablar bien a los perros en los gritos. "

Jacques du Fouilloux acertó al juzgar que este texto era antiguo porque está confirmado por la ortografía utilizada. El autor también cuenta la historia de un señor de Lamballe, quien, con perros leonados, atacó a un ciervo en un bosque en el condado de Painctieure (Penthièvre, en Côtes-du-Nord) y logró tomarlo después cuatro días de caza, en los alrededores de París (no se trata de pretender que los perros de dicho señor, cuyo nombre no nos ha sido entregado, hayan realizado el cambio durante estos cuatro días). De todos modos, los fauves formaron el fondo de las manadas de duques y señores de Bretaña.

Por lo tanto, antes de la segunda mitad del siglo xvi, dado que Fouilloux habla tanto tiempo, esa sangre habría sido introducida en las manadas utilizadas por el Rey de Francia: probablemente siguiendo el apego del ducado a Francia, que tuvo lugar con las bodas de la duquesa Ana con Carlos VIII (en 1491), luego con Luis XII (en 1499). Francisco I, que sucedió a Luis XII en 1515, ya usó los Fauves con ardor. Al mismo tiempo, la familia del almirante d'Annebauld, que parece haber pasado a la posteridad solo bajo la pluma de Jacques du Fouilloux, había conservado un stock muy puro de la raza.

En los años 1850 y 1860, Charles de Saint-Prix todavía estaba cazando al lobo en la Baja Bretaña con un grupo de fauves que fueron admirados por el cazador inglés EW Davies, que permanecieron en la región de Carhaix durante los inviernos de 1855 y 1856. En 1860, permaneció en Charles de Saint-Prix una veintena de Grifones con Vendee de sangre, pero estos perros eran "intratables y solo podían servir para cazar al lobo". Este animal se volvió raro en Bretaña; el último fue asesinado allí en 1895, en Finistere; M. de Saint-Prix luego vendió sus perros a M. Madec de Parceveaux, que estaba cazando en la región de Quimper. ¿Y tal vez algunas de sus canciones habían recibido sangre inglesa de Lanharran o Warrior, los dos sementales que el señor Davies le había ofrecido?

Al mismo tiempo, Henri de Mauduit lamentaba, en la correspondencia que dirigió a sus amigos, que no había podido mantener en su manada la pureza de la sangre de lo que fue una de las cuatro razas reales, y esto confirma que el Fauve de Bretagne ya estaba en declive.

Entonces, el Fauve de Bretagne ha caído gradualmente en un cierto olvido. El Couteulx de Canteleu, en el cambio de siglo, le dedica solo doce líneas, en comparación con tres páginas y media para el Saint-Hubert, y es necesario preguntar, al leer este pasaje, si este especialista sabía dónde encontrar perros bretones. . Cabe señalar, sin embargo, que los Fauves de Bretagne, como resultado de varias cruces, han "estallado", dando lugar a dos variedades, encendedores y Bassets, siendo este último el más extendido.

En cuanto al Griffon, en realidad se volvió muy raro en la primera mitad del siglo XX, pero gracias a algunos criadores, incluido Marcel Pambrun, que fue presidente del Club du Fauve de Bretagne antes que Vallée, la raza es hoy está firmemente replantada en Francia, como lo muestran las estimaciones del presidente actual: el número de nacimientos sería de alrededor de 300 por año, y estos son, por supuesto, cachorros de pura raza.

Como todos los Griffons, el Fauve de Bretagne es un perro muy rústico, ideal para cazar en los páramos densos y llenos de aulagas. Y para el Couteulx de Canteleu, a quien no le gustaba esta raza o que lo sabía mal, se trata de un perro muy emprendedor, robusto de constitución, valiente e intrépido y de nariz bastante fina, pero que no es difícilmente perseverante ya que la caza presenta alguna dificultad.

Sin embargo, esta opinión no es la del cazador inglés, el Sr. Davies, cuando señala que este perro es alto, poderoso, fuerte, bien alimentado y que tiene mucha sustancia, y que él agrega, siguiendo el Acerca de un buen cazador inglés: "Sin embargo, a pesar de estos personajes antiguos y la ausencia total de sangre de Fox-Hound en sus venas, no creo haber visto en mi vida un tren más severo. "Fue en el momento en que, según el Sr. Davies, los últimos lobos de Bretaña todavía se veían cazadores" con ojos salvajes ", desde la parte superior de los terraplenes que bordeaban las carreteras bretonas, esperando solo el momento en que un el caballo se estrellaría y caería sobre él como sobre su jinete, y es cierto que los fauves de Bretaña siempre han sido excelentes para forzar a este animal, cuya reputación era tan mala: muchos perros también han abandonado sus vidas. en algún hallazgo difícil, y no es imposible que un poco de sangre de lobo haya entrado en la línea de la carrera, aunque solo sea porque el conde de Kergoorlas, un amigo de Charles de Saint -Precio, "fortificado" su paquete con tales infusiones.

De todos modos, los Fauves de Bretagne son excelentes cazadores: hace algunas décadas, Pambrun tenía un Griffon Fawn de Bretaña que podía forzar a un jabalí de 40 kg solo, y él a veces contó la historia. Tayaut, ya que ese era el nombre de este perro, había pertenecido a un pescador que, con todos los riesgos involucrados en ese momento, se había ido a Terranova. El desafortunado desapareció en el mar, dejando a Tayaut con su viuda, quien accedió a vendérselo a M. Pambrun. Al principio, dijo este último, tuvo que alimentar al perro con un tenedor, por lo que se negó a ser cautivo, y cuando fue liberado, a veces se lo veía regresar con una liebre, él había tomado solo.

El Fauve de Bretagne sigue siendo un perro excepcional, y solo podemos alegrarnos de ver que los criadores actuales han salvado la raza, tal vez incluso mejorando su calidad. ¿Por qué no gracias a Tayaut? Hoy, este perro caza zorros y liebres, ciervos o jabalíes.

Nederlands

Griffon fauve de Bretagne
FCI standaard nr. 66

Land van oorsprong
Frankrijk
Vertaling
Francis Vandersteen
Groep
Groep 6 Scent hounds, Onderzoek en aanverwante rassen
Sectie
Sectie 1.2 middelgrote honden
Werkproef
Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
dinsdag 05 oktober 1954
Publicatie van de geldende officiële norm
dinsdag 25 maart 2003
Laatste update
maandag 05 mei 2003
En français, cette race se dit
Griffon fauve de Bretagne
In English, this breed is said
Griffon fauve de Bretagne
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Griffon fauve de Bretagne
En español, esta raza se dice
Grifón leonado de Bretaña

Gebruik

Hound gebruikt op haas, vos, herten en wilde zwijnen.

Kort historisch overzicht

De Fauve de Bretagne is een van de oudste rassen van Franse jachthonden omdat in de veertiende eeuw een Huet Sales al een pak van dit type hadden. Op grote schaal gebruikt tot in de negentiende eeuw voor de jacht op wolven in Groot-Brittannië, weigerde hij toen deze dieren verdwenen. In 1949, de Club Fauve de Bretagne is opgericht door Marcel Pambrun te trachten de waarde van deze honden te behouden zeldzaam geworden. Sinds de jaren 1980, onder leiding van Bernard Valley, in plaats van Griffins Fauves de Bretagne, maar de race is kwestie: Basset Fauve de Bretagne lijkt opgedaan in de Franse jachthonden. Het motto 'first flush' is het beleid van de club.

Algemeen totaalbeeld

Hond been, gespierd, zeer sterk en duurzaam. Dit is een actieve hond geschikt is voor moeilijk terrein. Het is het einde van de neus met een stem sterke hitter (korte en herhaalde kreet).

Gedrag en karakter (aard)

De Fauves de Bretagne hebben een passie voor de jacht, maar zeer zacht met mensen, sociaal, aanhankelijk en evenwichtig. Ze passen zich gemakkelijk op alle gebieden en alle spellen. Bij de jacht, bewijzen ze moedig, vindingrijk, vasthoudend en toegepast. Ze zijn ondernemend en effectief, maar ook aantonen vermogen om te verzamelen. Goed uitgevoerd, ze zijn gehoorzaam en gemakkelijk terug.

Hoofd

Bovenschedel

Schedel
Schedel tamelijk lange, duidelijke achterhoofdsknobbel. Gezien vanaf de voorzijde, de schedel heeft een halfronde lage aspect, smaller wordt naar de wenkbrauwbogen zijn niet erg uitgesproken. 
Stop
Paar beschuldigd.

Facial region

Neus
Zwart of donkerbruin. Neusgaten openen.
Voorsnuit
Taps eerder dan vierkant.
Lippen
Met betrekking tot goed de onderkaak, maar zonder overdrijving. De snorharen zijn schaars.
Kiezen / tanden
Kaken en tanden sterk met een perfect, regelmatig gelede schaar. De bovenste snijtanden overlappen de onderste snijtanden in nauw contact. De snijtanden zijn recht in de kaken. De afwezigheid van de PM1 wordt niet bestraft.
Ogen
Niet te prominent, noch diepliggend, donker bruin van kleur. De conjunctiva is niet duidelijk. De look is scherp.
Oren
Fijn bevestigd aan de ooglijn, nauwelijks bereikt de punt van de neus, die eindigt in een punt, naar binnen en bedekt met een kort haar en dunner dan de rest van het lichaam.

Hals

Vrij kort en gespierd.

Lichaam

Rug
Kort en breed. Nooit geslingerd.
Lendenpartij
Breed en goed gespierd.
Borst
Hoog en breed.
Ribben
Heel afgerond.
Onderlijn en buik
De bottom line is iets naar achteren.

Staart

Uitgevoerd lichtjes sikkel, middellang, dik aan de basis, vaak borstelige en taps toelopend goed te tip. In actie wordt de staart gedragen boven de toplijn en beschrijft normale zijwaartse beweging.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
Leden met goede bone, rechtop.
Schouders
Oblique, goed op de borst.
Ellebogen
In het lichaam as.
Onderarm
Vertical.
Voormiddenvoet
In profiel gezien, licht hellend. Vooraanzicht: in het lichaam as.

Achterhand

Algemeen
Goed gespierd. De loodjes zijn regelmatig. Bekeken van achter de achterhand parallel, noch eng, noch wijd.
Dijbeen
Lang en goed gespierd.
Achtermiddenvoet
Vertical.
Spronggewricht
Beneden en matig gebogen.

Voeten

Compact met strakke, gebogen en sterke nagels vingers. De pads zijn hard.

Gangwerk

Flexibele en eerlijke, niet springkasteel.

Huid

Vrij dik, zacht. Geen keelhuid.

Coat

Haarkwaliteit
Hard haar droog vrij kort, nooit wollig of gekruld. De voorzijde moet niet te bossig.
Haarkleur
Getaand, variërend van goud tot rode tarwe baksteen. Sommige zwarte haren verspreid in de rug en oren worden getolereerd. Soms is de aanwezigheid van een kleine witte ster op de borst, die niet te vinden.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Het kan variëren tussen 48 en 56 cm voor reuen en teven met 2 cm plus tolerantie voor bijzondere onderwerpen.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Zware defecten

Gedrag:
 Angstig.
Hoofd:
 Schedel breed, plat.
 Wenkbrauwen te prominent.
 Snuit of korte, dikke en hangende lippen.
 Heldere ogen.
 Vlakke en brede oren.
Lichaam:
 Frail verschijning.
 TopLine onvoldoende stevig.
 Buik opgetrokken.
Staart:
 Afgebogen.
Leden:
 Insufficsnte frame.
 Spreidvoeten voeten.
Haar:
 Onvoldoende, glad, fijn, zacht.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Agressief of schuw.
 Gebrek aan tik (een onderwerp waarvan de kenmerken verschillen van zijn soortgenoten).
 Onderbijt.
 Zeer duidelijk oog.
 Gedeeltelijke of volledige depigmentatie van de neus of oogranden en lippen.
 Geknoopte staart.
 Aanwezigheid van Hubertusklauwen aan de achterbenen (de pinnen nooit verschijnen in deze race).
 Lang wollig.
 Elke andere dan de in de norm genoemde vacht.
 Omvang dan die opgelegd door de norm.
 Identificeerbare uitschakelen tarra anatomische misvormingen.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Gedetailleerde geschiedenis

Volgens de mening van de meeste auteurs gespecialiseerd in cynologie, is de Griffon Fauve de Bretagne, evenals de Saint-Hubert, de Grote Witte Hond van de Koning en de Grijze van Saint-Louis, een van de vier rassen die zou hebben heeft alle Franse gewone honden geboren. In feite spreekt Jacques du Fouilloux uitgebreid in zijn verhandeling La Vénerie, gepubliceerd in 1573, en hij geeft aan dat dit "antieke honden" zijn die voor de eerste keer worden genoemd in een manuscript dat de heldendaden van Lord Huet Sales beschrijft, waar men kan lezen: "Je wilde honden, Huet, bij het bosz nemen door lieveling, hert en hert Speelgoed door futstayes neemt alle prijzen over om goed te praten met de honden in schreeuwen. "

Jacques du Fouilloux had gelijk als hij oordeelde dat deze tekst oud was, omdat hij werd bevestigd door de gebruikte spelling. De auteur vertelt ook het verhaal van een heer van Lamballe, die met getaande honden een hert in een bos in de provincie Painœueure (Penthièvre, in de Côtes-du-Nord) aanviel en erin slaagde het op te nemen vier dagen jagen, in de buurt van Parijs (het is niet een kwestie van doen alsof de honden van de genoemde heer, wiens naam niet aan ons is overhandigd, de verandering hebben gemaakt gedurende deze vier dagen). Hoe dan ook, de Fauves vormden de bodem van de troepen hertogen en heren van Bretagne.

Het is daarom vóór de tweede helft van de zestiende eeuw, sinds Fouilloux zo lang spreekt, dat bloed in de roedels van de koning van Frankrijk zou zijn binnengebracht: waarschijnlijk na de gehechtheid van het hertogdom aan Frankrijk, die plaatsvond met de huwelijken van de hertogin Anne met Charles VIII (in 1491), vervolgens met Louis XII (in 1499). Francis I, die in 1515 Louis XII opvolgde, gebruikte de Fauves al fel. Op dat moment had de familie van admiraal d'Annebauld, die alleen onder de naam Jacques du Fouilloux lijkt te zijn overgegaan op het nageslacht, een zeer zuivere stam van de race bewaard.

In de jaren 1850 en 1860 jaagde Charles de Saint-Prix nog steeds op de wolf in Neder-Bretagne met een troep Fauves die werden bewonderd door de Engelse jager EW Davies, die in de winters van 1855 en 1856 in de regio Carhaix verbleef. In 1860 bleef er bij Charles de Saint-Prix ongeveer twintig Griffons met bloed Vendee, maar deze honden waren "onhandelbaar en konden alleen dienen om op de wolf te jagen. Dit dier wordt zeldzaam in Bretagne; de laatste werd daar in 1895 in Finistere gedood; M. de Saint-Prix verkocht vervolgens zijn honden aan M. Madec de Parceveaux, die aan het jagen was in de regio Quimper. En misschien hadden sommige van zijn liedjes Engels bloed gekregen van Lanharran of Warrior, de twee hengsten die meneer Davies hem had aangeboden?

Tegelijkertijd betreurde Henri de Mauduit in de correspondentie die hij tot zijn vrienden had gericht, dat hij niet in staat was geweest om de zuiverheid van het bloed van een van de vier koninklijke rassen in zijn roedel te houden, en dit bevestigt dat de Fauve de Bretagne al in verval was.

Dan is de Fauve de Bretagne geleidelijk in een zekere vergetelheid geraakt. De Couteulx de Canteleu, aan het begin van de eeuw, wijdt er slechts twaalf lijnen aan, vergeleken met drie en een halve pagina's voor de Saint-Hubert, en het is noodzakelijk om bij het lezen van deze passage te vragen of deze specialist nog wist waar Bretonse honden te vinden. . Opgemerkt moet echter worden dat, omdat de Fauves de Bretagne, als gevolg van verschillende kruisen, "barsten", waardoor twee variëteiten ontstaan, Aanstekers en Bassets, waarvan de laatste de meest voorkomende is.

Wat de Griffon betreft, het werd eigenlijk heel zeldzaam in de eerste helft van de 20e eeuw, maar dankzij een paar fokkers, waaronder Marcel Pambrun, die voorzitter was van de Club du Fauve de Bretagne voor Mr Vallée, is het ras vandaag het is stevig herplant in Frankrijk, zoals de schattingen van de huidige president laten zien: het aantal geboorten zou ongeveer 300 per jaar zijn, en dit zijn natuurlijk rasechte puppy's.

Zoals alle Griffons is de Fauve de Bretagne een zeer rustieke hond, ideaal voor jagers in de heide, dik en gevuld met gaspeldoorn. En voor de Couteulx de Canteleu, die dit ras niet leuk vond of het slecht kende, gaat het om een ​​zeer ondernemende hond, robuust van samenstelling, dappere en onverschrokken en nogal fijne neus, maar die niet is nauwelijks volhardend omdat de jacht geen problemen oplevert.

Deze mening is echter niet die van de Engelse jager Davies, wanneer hij erop wijst dat deze hond lang, krachtig, krachtig van structuur is, goed is volgestopt en veel substantie heeft, en dat hij daaraan toevoegt, na de Over een goede Engelse jager: "Ondanks deze oude karakters en de totale afwezigheid van Fox-Hound-bloed in hun aderen, denk ik niet dat ik in mijn leven een zwaardere trein heb gezien. "Het was in de tijd dat, volgens de heer Davies, de laatste wolven van Bretagne nog steeds jagers" met wilde ogen "keken, vanaf de top van de dijken langs de Bretonse wegen, wachtend op het moment dat een het paard zou neerstorten en vallen om hem te bestormen als zijn ruiter, en het is waar dat de Fauves van Bretagne altijd uitstekend zijn geweest om dit dier te dwingen, wiens reputatie zo slecht was: veel honden hebben ook hun leven achtergelaten op sommige moeilijke hallalli, en het is niet onmogelijk dat een klein beetje wolvenbloed de lijn van de race is ingegaan, al was het maar omdat de Comte de Kergoorlas, een vriend van Charles de Saint -Prijs, "versterkte" zijn pack met dergelijke infusies.

Hoe dan ook, de Fauves de Bretagne zijn uitstekende jagers: een paar decennia geleden had dhr. Pambrun een Griffon-fawn van Bretagne die in staat was om alleen een 40 kg wild zwijn te forceren, en hij soms verteld het verhaal. Tayaut, omdat dat de naam was van deze hond, had toebehoord aan een visser die, met alle risico's van toen, naar Newfoundland was gegaan. De ongelukkige man verdween op zee en liet Tayaut achter bij zijn weduwe, die ermee instemde het aan M. Pambrun te verkopen. Eerst zei hij dat hij de hond met een vork moest voeren, dus weigerde hij om gevangen te nemen, en toen hij werd vrijgelaten, werd hij soms terug gezien met een haas, hij had alleen genomen.

De Fauve de Bretagne blijft een uitzonderlijke hond en we kunnen ons alleen maar verheugen als we zien dat de huidige fokkers het ras gered hebben, misschien zelfs de kwaliteit ervan verbeteren. Waarom niet dankzij Tayaut? Tegenwoordig jaagt deze hond op vos en op haas, hert of wild zwijn.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Bull Jack -- Bulldog X Jack Russell Terrier

    Bull Jack Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull Jack Le Bull Jack aura les caractéristiques de ses deux parents, se révélant affectueux et vif. C'est un chien robuste de taille petite à moyenne avec un pelage court. Le Bull Jack est un chien nécessitant peu d'entretien dans le...
  • Bullhuahua Terrier -- Bull Terrier X Chihuahua

    Bullhuahua Terrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullhuahua Terrier Le Bullhuahua Terrier est un croisement entre un Chihuahua et un Bull Terrier. Ce sont des chiens de compagnie sensibles qui sont admirés pour leur dévouement aux humains et leur taille pratique. La race est...
  • Bullhuahua -- Bulldog X Chihuahua

    Bullhuahua Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullhuahua Le Bullhuahua est un animal de compagnie intrépide, doux et social. Il est un croisement entre le Bulldog et le Chihuahua. En conséquence, les Bullhuahuas ont la corpulence robuste et musclée d'un Bulldog, tout en...
  • Bulldog Schnauzer -- Bulldog X Schnauzer nain

    Bulldog Schnauzer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bulldog Schnauzer Le Bulldog Schnauzer est généralement un chien de taille petite à moyenne avec un comportement ludique mais doux. C'est un croisement entre le Bulldog et le Schnauzer nain qui est reconnu par l'American Canine...
  • Schnauzer nain

    Schnauzer nain Standard FCI Nº 183 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud Groupe Groupe 2 Chiens de type Pinscher et Schnauzer - Molossoïdes - Chiens de montagne et de bouvier suisse Section Section 1.2 Pinscher et Schnauzer Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI mercredi 13 juillet 1955 Publication du...
  • Bull Daniff -- Bullmastiff X Dogue Allemand

    Bull Daniff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous DaniffMastidane Brève présentation du Bull Daniff Le Bull Daniff est une race de croisement spécifique composée de deux races pures, le Bullmastiff et le Dogue Allemand. Le Bull Daniff sera un chien de grande taille à géant. Son...
  • Bull Chow Terrier -- Bull Terrier X Chow Chow

    Bull Chow Terrier Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull Chow Terrier Le Bull Chow Terrier est une race de création, composée de deux races pures, le Bull Terrier et le Chow Chow. Le Bull Chow Terrier sera un gros chien pesant entre 25 et 32 kilos. Les deux races parentales sont...
  • Bullboxer Staff -- Boxer X Staffordshire Terrier Americain

    Bullboxer Staff Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Staff Les Bullboxer Staff sont des chiens de compagnie affectueux, protecteurs et enjoués. Ils sont connus pour leur dévouement envers leurs propriétaires et les membres de leur famille. Leur durée de vie moyenne est de 10...
  • Bullboxer Pit -- Boxer X American Pit Bull Terrier

    Bullboxer Pit Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullboxer Pit Le Bullboxer Pit, également connu sous le nom de Bullboxer américain, est une race mixte populaire. C'est un hybride du Boxer et de l'American Pit Bull Terrier, deux chiens puissants qui étaient autrefois élevés comme...
  • Bull-Boxer -- Bulldog anglais X Boxer

    Bull-Boxer Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Boxer Le Bull-Boxer est une race de création, croisant le Bulldog anglais et le Boxer. Cet hybride est un gros chien trapu avec des poils courts et lisses. Son doux visage ridé fera fondre votre coeur. C'est un chien nécessitant...
  • Bull-Aussie -- Bulldog anglais X Berger australien

    Bull-Aussie Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bull-Aussie Le Bull-Aussie est le résultat du croisement d'un Bulldog anglais et d'un Berger australien. Parce que les deux parents sont de race pure, le Bull-Aussie est considéré comme une race de création. Votre Bull-Aussie sera un chien...
  • Bullador -- Bulldog anglais X Retriever du Labrador

    Bullador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Bullador Le Bullador est un hybride du Bulldog anglais et du Retriever du Labrador, un chien de taille moyenne à grande avec une attitude optimiste et amicale. Ces chiens peuvent parfois fournir des services de chien de garde et de...