Français

King Charles Spaniel
Standard FCI Nº 128

Origine
Grande-Bretagne
Traduction
Valérie Degeeter / Version originale : (EN)
Groupe
Groupe 9 Chiens d'agrément et de compagnie
Section
Section 7 Epagneuls anglais d'agrément
Epreuve
Sans épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
lundi 03 janvier 1955
Publication du standard officiel en vigueur
mardi 27 juillet 2021
Dernière mise à jour
mardi 24 août 2021
In English, this breed is said
King Charles Spaniel
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
King Charles Spaniel
En español, esta raza se dice
King Charles Spaniel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
King Charles Spaniel

Utilisation

Chien de compagnie et d'agrément.

Bref aperçu historique

Visiblement appartenant à la même famille que l’Epagneul Cavalier King Charles, il est connu en tant que English Toy Spaniel (note de la traductrice : Epagneul Toy anglais) dans certains pays. Il doit son nom au chien favori du Roi Charles II. On a longtemps aimé les épagneuls toy en tant que chiens de famille en Angleterre et sur le continent. Des races setter qui sont à la base des épagneuls, on a sélectionné des chiens de plus en plus petits. En général ces chiens étaient des petits chiens de chasse, gâtés par des propriétaires riches, recherchés pour leur compagnie et croisés avec des chiens d’agrément venant de l’Est, ce qui leur a donné une face retroussée.

Aspect général

Raffiné, compact, cob.

Comportement / caractère

Epagneul d’agrément heureux de vivre, intelligent, tête caractéristique en dôme. Réservé, doux et affectueux.

Tête

Région crânienne

Crâne
Assez volumineux par rapport à la taille, bien en dôme, bien rempli dans la région sus-orbitaire. 
Stop
Bien marqué entre le crâne et le nez.

Région faciale

Truffe
Noire, narines grandes et bien ouvertes, le nez est très court et retroussé dans la direction du crâne.
Museau
Carré, large et haut, bien retroussé.
Lèvres
Parfaitement jointives, ce qui donne une belle impression de fini.
Mâchoires et dents
La mâchoire inférieure est large et marque un léger prognathisme inférieur. La langue qui sort de la bouche est un grave défaut.
Joues
Elles ne sont pas tombantes sous les yeux, mais sont bien remplies.
Yeux
Plutôt grands et sombres, bien écartés. Paupières bien d'équerre par rapport à l'axe de la face. Expression agréable.
Oreilles
Attachées bas, elles pendent tout à fait à plat contre les joues, elles sont très longues et bien frangées.

Cou

De longueur moyenne, son profil galbé donne à la tête un port fier.

Corps

Dos
Court et droit.
Poitrine
Large et bien descendue.

Queue

Auparavant la caudectomie était facultative.
Queue coupée : Bien frangée, elle n'est pas portée sur le dos ni au-dessus de la ligne du dos.
Queue non coupée : Bien frangée, elle n’est pas portée sur le dos ni au-dessus de la ligne du dos. Elle est proportionnée au reste du corps.
La queue naturellement courte (anoure) et la queue nouée sont tolérées.

Membres

Membres antérieurs

Epaules
Bien obliques.
Coudes
Contre la cage thoracique, tournés ni en dedans ni en dehors.
Avant-bras
Membres antérieurs courts et droits.
Métacarpe
Ferme.

Membres postérieurs

Généralités
Suffisamment musclés pour donner une impulsion énergique.
Grassets
Bien angulés.
Jarret
Bien descendus et bien dessinés.
Métatarse
D’aplomb, ne tournant ni en dedans ni en dehors.

Pieds

Compacts, pourvus de bons coussinets et bien frangés; doigts pourvus de bonnes jointures ; pieds ronds de chat, aux bons coussinets digitaux. Il arrive que le coussinet central et les ongles soient soudés.

Allures

Allures dégagées, actives et élégantes, l’arrière-main donnant l’impulsion. La qualité du mouvement est hautement souhaitable.

Robe

Qualité du poil
Long, soyeux et droit. Une légère ondulation est admise. Le poil n’est jamais bouclé. Les membres, les oreilles et la queue portent des franges abondantes.
Couleur du poil
• Noir et feu : Noir intense et luisant avec des taches feu et acajou brillant sur le museau, les membres, la poitrine, la face interne des oreilles et sous la queue. Petites taches feu au-dessus des yeux. Une marque blanche sur le poitrail n’est pas admise.
• Tricolore : Fond d’un blanc perle avec des taches noires bien réparties et des taches d’un feu brillant sur les joues, la face interne des oreilles et sous la queue. Petites taches feu au-dessus des yeux. Large liste blanche entre les yeux et pelote blanche en tête.
• Blenheim : Fond blanc perle et marques d’un rouge châtain bien réparties. Large pelote blanche bien nette avec, au centre du crâne, la “pastille” qui doit être une marque nette d’un rouge châtain de la taille d’un penny (de la taille d’une pièce d’un franc français).
• Ruby : Unicolore, d’un rouge châtain intense. Une marque blanche sur le poitrail est un grave défaut.

Taille et poids

Hauteur au garrot
De 3,6 kg à 6,3 kg.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien agressif ou peureux.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Historique détaillé

Le King Charles Spaniel est un petit chien, mais non un chien miniaturisé. Elégante, raffinée, son apparence reste néanmoins ramassée, solide et quelque peu sportive. Voilà bien un Epagneul d'agrément à la mode britannique.

En premier lieu, il s'agit donc d'un Epagneul, c'est-à-dire que, en remontant dans son arbre généalogique, on trouve l'Epagneul de chasse, dont l'origine, elle-même, est passablement confuse et fait l'objet de diverses théories à vrai dire peu satisfaisantes. Ainsi, l'Epagneul pourrait revendiquer l'Espagne comme terroir originel, bien qu'il n'ait rien d'un Méditerranéen, ou bien être un chien qui « s'Espagne » ;- qui s'aplatit, en vieux français ; ce qui est crédible eu égard au vocable français, mais ce qui l'est moins quant à sa dénomination anglaise, « Spaniel ».

Si l'on en croit les spécialistes du Welsh Springer Spaniel, le Spaniel aurait déjà été connu il y a fort longtemps dans les îles Britanniques, car il serait évoqué par le chef gallois Hywell Dda (ou Howell le Grand), dans un texte du Xe siècle. Quoi qu'il en soit, les Spaniels sont installés en Grande-Bretagne depuis au moins la fin du XIVe siècle, puisque Edouard de Langley (v. 1373 - 1415), le maître des chiens et des chasses d'Henry IV d'Angleterre, les cite dans son Mayster of Game. Et, à la même époque, est-il meilleure référence que Geoffrey Chaucer, ce poète réputé pour sa contribution à la fixation de la langue anglaise? Assurément, le Spaniel doit être considéré comme une possession britannique.

Quelques lustres ; deux siècles tout au plus ; seront nécessaires pour que le Spaniel de chasse puisse se transformer en Spaniel d'agrément, selon un processus tout à fait logique, quand on sait qu'il n'existe guère d'autres chiens plus affectueux, plus dociles que les Epagneuls. En effet, en 1570, Johannes Caius, le spécialiste du moment en matière de races britanniques, dit qu'il existe des « gentils Spaniels » d'autant plus appréciés qu'ils sont de plus petite taille, pouvant ainsi se nicher « dans le giron des nobles dames » dont ils sont les « réconforteurs », selon l:expression du savant docteur, médecin de la reine Elisabeth Ire.

Si le Spaniel de compagnie est présent à la cour d'Angleterre, il l'est tout autant auprès de la grande rivale écossaise d'Elisabeth, Marie Stuart : lorsqu'elle sera menée sur l'échafaud, en 1587, on découvrira sous ses jupes un de ses petits Spaniels. La reine d'Ecosse transmettra son goût pour ce genre de chiens à toute la lignée des Stuarts, les deux Jacques (Jacques 1er, qui régna sur l'Angleterre entre 1603 et 1625, et Jacques II, qui régna de 1685 à 1688) et les deux Charles (Charles 1er, roi d'Angleterre de 1625 à 1649, et Charles II, qui le fut de 1660 à 1685). Deux des Spaniels de Charles 1er, qui finit aussi sur l'échafaud, ont eu le privilège d'entrer dans l'Histoire : Haleine Douce et Cœur Gentil, dit-on, furent promenés à travers tout Londres après l'exécution de leur maître. Ce n'est pourtant pas cet infortuné roi qui donna son nom aux petits Spaniels d'agrément, mais son fils Charles II, que les chroniques (et notamment celle de Samuel Pepys) dépeignent, non sans acrimonie, comme au moins autant préoccupé de ses petits chiens que de son métier de roi.

En héritage de Marie, qui fut reine de France en 1659, lorsqu'elle épousa François II, les Stuarts ont également reçu une amitié durable pour notre pays. Les excellents rapports qu'ils ont entretenus avec la France n'ont pas été sans importance lors des vicissitudes que plusieurs d'entre eux ont connues, mais surtout, ici, ces relations permettent de suggérer un lien entre les petits Spaniels anglais et les Epagneuls Nains Continentaux. D'ailleurs, s'ils forment aujourd'hui des races tout à fait différentes, ces chiens étaient beaucoup plus proches aux XVIe, XVIIe et XVIIIe siècles, à tel point que certains chiens anglais représentés pourraient passer pour des Continentaux et inversement. Ainsi, le chien qui figure aux pieds de la reine Charlotte d'Angleterre, dans le tableau peint par Benjamin West en 1779, pourrait être un Epagneul phalène; alors que celui qu'a montré Giuseppe Maria Crespi au début du XVIIIe siècle évoque de façon frappante un King Charles.

Il est vrai que ces petits Epagneuls voyageaient beaucoup : ils étaient rares et donc très recherchés, aussi ils constituaient des cadeaux très appréciés. Si on les trouve en Italie, dans les Flandres, en France, pourquoi n'auraient-ils pas traversé la Manche, notamment sous le règne des Stuarts, qui favorisa les échanges avec le Continent?

En fait, le cas des Toys Spaniels anglais est plus compliqué que celui des Epagneuls Continentaux. Il semble y avoir sans cesse, dans les sources anciennes, une confusion entre de petits Spaniels susceptibles de chasser, et qui sont en fait les ancêtres des Cockers, et les Carpet Spaniels, uniquement voués à la vie de salon. Ainsi, pour nombre d'auteurs, l'évolution vers ce dernier type, relativement tardive, ne se serait réellement précisée qu'au XIXe siècle. Cependant, on ne peut passer sous silence les diverses circonstances qui marquèrent l'histoire des petits Spaniels, depuis l'époque des Stuarts, ainsi que les croisements qui ne manquèrent pas de se produire. Bien sûr, l'hypothèse d'un apport d'Epagneuls Continentaux exclusivement de compagnie et de fort petite taille n'est corroborée par aucun document, jusqu'à présent, mais peut-on reprocher aux cynologues anglais qui se sont préoccupés de brosser l'historique des King Charles de ne pas avoir exploré cette voie?

En revanche, s'il est un croisement qui ne doit rien aux supputations, c'est celui effectué avec des Epagneuls asiatiques, et ce, non pas au siècle dernier ; qui est encore loin ; mais au moment même où les petits Spaniels furent nommés « King Charles ». En outre, aussi curieux que cela puisse paraître, ces chiens arrivèrent via le Portugal. Pourtant, lorsqu'on sait que Charles II avait épousé une princesse d'origine portugaise, Catherine de Bragance, il n'y a pas lieu de s'étonner de l'arrivée sur le sol d'Angleterre d'un couple d'Epagneuls Japonais, offert par un missionnaire portugais : le Portugal avait alors des bases dans l'empire du Soleil-Levant, dans le souci tant d'évangéliser les Japonais que de commercer avec eux (par exemple, acquérir des soieries et de la porcelaine).

Ces Epagneuls, que l'on connaît aujourd'hui sous l'appellation de Chins ou de Tchins, étaient très petits, avaient un front haut et un nez court, et ils ne possédaient pas encore la face camuse qui est la leur actuellement. Par conséquent, ce n'est pas à cette période qu'il faut placer l'apparition d'un museau très court chez le King Charles, lequel, malgré la position due à son nom, allait parcourir encore un chemin rempli de mystères et de détours.

Les Epagneuls de Catherine de Bragance n'ont pas constitué l'unique infusion extrême orientale à la race anglaise. On sait, par exemple, que le duc de Marlborough, connu pour avoir sélectionné les petits Spaniels Blenheim, a croisé ses Epagneuls de chasse roux et blanc avec un Epagneul asiatique, dont on ne peut dire s'il venait de Chine, du Japon ou d'un autre pays. James Scott précise, d'ailleurs, que le duc possédait deux lignées distinctes de Spaniels : les chiens de la première étaient de petite taille mais aptes à la chasse, alors que ceux de la seconde, plus petits, étaient exclusivement chiens de salon. De tels croisements avec des Épagneuls orientaux furent certainement pratiqués plus d'une fois, même si l'on est moins renseigné à leur sujet, car, en Grande-Bretagne, les rois, les ducs et autres membres de la haute noblesse ne dédaignaient pas de s'occuper eux-mêmes d'élevage canin (ce qui était impensable chez leurs homologues français, sauf peut-être pour les chiens courants). L'aristocratie anglaise est toujours restée très attachée à ses domaines et aux choses de la terre, se montrant nettement moins attirée par les brillantes lumières de la cour et de la ville.

Mais voici maintenant 1688, l'année où le dernier des rois Stuarts, Jacques II, au bout de trois ans de règne, dut émigrer en France et laisser la place à son gendre Guillaume III d'Orange-Nassau, stathouder des Provinces-Unies. C'est à ce moment précis que certains placent la disgrâce du King Charles. Mais n'est-ce pas aller un peu vite? Oublier que les Stuarts n'avaient pas l'exclusivité de ce genre de chiens, apprécié de toute la noblesse? Les ducs de Norfolk, notamment, se sont signalés par leur prédilection pour les Toys Spaniels, dont ils ont créé une lignée à robe noir et feu. Quant au duc de Marlborough, déjà cité, ce n'est pas d'être un partisan convaincu de Guillaume d'Orange contre Jacques II qui l'empêcha de priser particulièrement ses Spaniels.

Guillaume III, lui, est réputé avoir eu, comme son arrière-grand-père Guillaume le Taciturne, des Carlins pour compagnons favoris, et il aurait ainsi introduit cette race en Grande-Bretagne. On peut penser, de toute évidence, que le King Charles fut alors croisé avec le Carlin.

Cependant, les Néerlandais, qui doivent bien connaître cet épisode de leur histoire, disent que les chiens favoris de Guillaume étaient plutôt de petits Epagneuls spécialistes de la chasse au canard, les Kooikerhondjes. Alors? Certes, il est sûr que le Carlin est déjà connu au XVIIIe siècle, l'autoportrait fameux de William Hogarth (1697 - 1764) en compagnie de son Carlin en témoigne, mais il est aussi indubitable que la vogue du Carlin en Angleterre ne date pas de cette époque et que ce chien aussi original que charmant devra encore attendre un siècle pour s'imposer ; ce qui n'exclut pas des croisements antérieurs entre Carlins et King Charles, au contraire. Ce n'est qu'en 1870 que Hugh Dalziel pourra s'écrier: « Le Pug (le nom du Carlin en anglais) est en surnombre dans ce pays, on le voit grouiller partout. » Cette race fait essentiellement partie de l'univers victorien.

Il faudrait donc situer le déclin du King Charles au début du XIXe siècle, ce qui le rend d’ailleurs contemporain du sort analogue échu aux Epagneuls Nains, sur le Continent. Après plusieurs siècles de règne sans partage, ces Spaniels et Epagneuls, les premiers vrais chiens de compagnie créés en Europe, doivent faire place aux nouveaux venus, Caniches, Carlin, bien entendu, et bientôt les cousins à poil long de ce dernier (Tchin, Pékinois), car le Carlin est d'origine chinoise. A propos du Pékinois, on peut remarquer que Hogarth a représenté, dans Le Mariage à la mode, un chien qui lui ressemble beaucoup, ce qui prouve l'ancienneté de l'introduction de cette race en Angleterre, même si elle ne commence vraiment à se répandre que dans les dernières années du XIXe siècle.

Disparaître ou changer de « look », telle est l'alternative qui se présente au King Charles, car être à la mode, pour les petits chiens, au moment où la cynophilie voit le jour, c'est prendre le Carlin pour modèle, tout au moins en ce qui concerne les proportions de la tête. Jusqu'alors, tous les chiens avaient un museau bien distinct, plus ou moins long ou pointu. Voici qu'arrivent de Chine ou du Japon des spécimens canins dont le museau est si court que leur truffe semble comme un nez au milieu du « visage »; leur tête ronde, large et camuse leur donne un front, leurs grands yeux ne sont plus placés latéralement mais regardent bien de face. Bref, ils ont presque figure humaine. Une aubaine pour des chiens destinés à être dorlotés, chéris, bichonnés à l'instar de petits enfants.

Le King Charles, qui a déjà un museau court et non pointu, s'adapte donc. Il se transforme, même, en une trentaine d'années. En 1845, le peintre favori de la reine Victoria, sir Edwin Landseer, montre deux King Charles dans son tableau intitulé Les Favoris du prince, qu'il place auprès d'un vaste chapeau à plume, ce qui est autant une référence à l'époque de leur grand succès qu'une indication sur leur taille (fort modeste) ; et, point important, il les représente avec un stop marqué, un front haut, mais du museau. Et, en 1859, le journal The Field décrit des King harles en précisant : « Ils ont un museau fin mais court, de forme élégante », ou encore : « Leur nez est très délicat, leur voix des plus musicales, mais ils sont vite fatigués. Ils valent mieux que leur sort de chien de manchon. » En 1879, enfin, Stonehenge déplore leur métamorphose : « La brièveté de leur museau n'a rien à voir avec l'ancien standard, lorsqu'elle a été amenée au point où elle triomphe actuellement. » Que s'était-il donc passé durant ce laps de temps?

La réponse se trouve dans les écrits de Rawdon Lee, en 1893 : le King Charles avait quitté les salons de la « high society » pour s'établir dans les quartiers populaires de Londres, où, par sélection, les éleveurs étaient arrivés à produire des chiens au stop profond (on doit pouvoir y loger une bille), à la tête en dôme prononcé, au museau réduit à sa plus simple expression. L'un d'eux appelait même ses sujets les « sans nez. » Les documents de l'époque attestent d'ailleurs que ces caractéristiques avaient parfois été poussées exagérément, car, à côté de spécimens qui, selon une spécialiste française, Mme Françoise Guérin, sont à peu près identiques à ceux d'aujourd'hui, ils en montrent d'autres dont le crâne est deux fois plus « dôrné » que ce qui est requis maintenant.

Si Lee exclut le croisement avec le Carlin et le Pékinois, tout comme Davidson, d'autres auteurs, plus nombreux il est vrai, affirment le contraire, et force est de reconnaître que, pour bien des races ; et le King Charles est de celles-là ; il est pratiquement impossible de savoir exactement ce qui se tramait dans les arrière-cours des éleveurs, gens assez loquaces lorsqu'il s'agissait de mettre en valeur leurs résultats mais plutôt discrets quant à la façon d'y arriver.

Le Club du King Charles est fondé en 1882, mais il faut attendre encore dix ans pour que le Kennel Club enregistre la race, ou plutôt les races, car on sépare alors les Toys Spaniels selon leurs couleurs (en 1923, ils seront regroupés en quatre variétés d'une seule race, le King Charles Spaniel). A côté du King Charles proprement dit, noir et feu, il y a le Blenheim, roux et blanc, ainsi que deux « nouveaux », le Prince Charles (parfois nommé « Princess Elizabeth » dans certains ouvrages anciens), tricolore, et le Ruby, entièrement fauve rouge (châtain).

Plus encore que celles de grande taille, les races d'agrément ont eu à subir les aléas de la mode. Le Carlin devenant décidément trop commun, on lui préfère bientôt le somptueux Pékinois; puis, un peu avant la Grande Guerre, on délaisse quelque peu le caractère léonin et fier de ce dernier pour le tempérament pétillant des Terriers, en particulier ceux à poil dur, auxquels le toilettage donne une silhouette carrée et nette, fort originale. Enfin s'avancent tous les autres, Loulou de Poméranie, Teckel. Parmi cette cohorte chaque année plus nombreuse, le noble et très ancien King Charles a de plus en plus de mal à garder une place en vue.

C'est alors que, soudain, un Américain a l'idée de retrouver le King Charles tel qu'il se présentait au temps de Charles II ; initiative qui, pour intéressante qu'elle soit, va pousser un peu plus dans l'ombre celui qui, à travers cette longue suite d'épisodes et malgré une fortune changeante, est parvenu à l'époque des années vingt. En effet, une race émerge alors du passé pour prendre son élan, une race nouvelle, dont le Club spécial n'est fondé qu'en 1928 et que le Kennel Club ne commence à enregistrer qu'en 1944, mais à la fois ancienne, puisque sa « recréation » se fonde sur des représentations du XVIIe siècle: aussi, pour la dénommer, on choisit d'adjoindre simplement le vocable de « Cavalier », en lui conservant celui de « King Charles ».

De fait, le King Charles se dirige doucement vers l'extinction pure et simple, après que la Seconde Guerre mondiale a décimé les derniers élevages, lorsque, heureusement, cette menace de disparition encourage quelques passionnés à le sauver (dans le même temps, le Cavalier, lui, connaît une irrésistible ascension, grâce notamment à une caution royale, en l'occurrence celle de la princesse Margaret). Le King Charles va donc remonter tout doucement la pente, et c'est ainsi que, de nouveau, cet élément essentiel du patrimoine canin britannique figure en nombre dans les expositions : 20 sujets sont présents à Cruft en 1972, 169 à l'United Toy Dog Show en 1983, d'après des précisions fournies par Mme Guérin.

Pendant plusieurs siècles, le King Charles a donc dû se débrouiller sans parrainage royal, alors que les souverains d'Angleterre et leur famille, au premier rang desquels la reine Victoria, ont su accorder leur bienveillante attention à un nombre impressionnant de races, ce qui n'a pas manqué d'avoir des effets sur le public britannique. Curieux et complexe destin pour un chien au tempérament si transparent et agréable! Il faut bien que le King Charles ait été doté de solides qualités pour arriver jusqu'à nous. Voici, par exemple, le portrait qu'on en a fait, il y a un siècle, alors qu'il traversait une de ses périodes difficiles: « Intelligents, essentiellement aimants, extrêmement doux, gais, modestes, obéissants mais conservant leur libre arbitre et leur personnalité, n'opposant que la force d'inertie aux choses qui ne sont pas de leur goût, propres, élégants, avec des façons d'aristocrates, discrets, ne sollicitant jamais. » Aucun terme n'est à changer, dans ces propos élogieux et cependant si exacts.

D'humeur toujours égale, sachant se tenir dans n'importe quel endroit sans importuner, s'adaptant à tout ; appartement citadin, pavillon disposant d'un jardin, promenades dans la campagne ou dans les bois, voyages en voiture, hôtel, restaurant ; ce chien propre, peu aboyeur, civilisé en toutes circonstances, sait ne pas se faire remarquer. Et en même temps, quelle allure remarquable. A sa silhouette élégante, avec son manteau soyeux aux franges abondantes, à son extrême raffinement, le King Charles allie une incontestable robustesse: ce n'est pas une miniature bien qu'il ne soit pas très encombrant.

Est-il un chien pour initiés, ce que pourraient laisser croire ses relativement faibles effectifs dans son pays d'origine et sa rareté, même, en France? Cela n'est pas si sûr ! A bien y réfléchir, il faut parfois être un bon connaisseur pour choisir un chien dont la race est en vogue et qui est l'objet d'une forte demande. Etre introduit dans le milieu cynophile, avoir un œil averti ne sont pas inutiles à qui veut discerner le sujet d'élite, ou tout au moins un spécimen bien typé. Dans le cas du King Charles, le candidat acquéreur se trouve en face de passionnés, d'enthousiastes tout dévoués à la race, souvent de longue date, et dont l'élevage, modeste du point de vue quantitatif, est axé sur la qualité. Ainsi, le néophyte peut s'adresser en toute confiance à un de ces amateurs au sens noble du terme, qui lui fournira de bons conseils, s'inquiétera de la croissance de « l'élève », l'incitera à faire confirmer, à fréquenter les expositions canines.

Si le possesseur d'un chien « dans le vent » peut en tirer une fierté légitime, l'heureux maître d'un King Charles n'aura pas de moindres satisfactions lorsqu'il renseignera les passants curieux de savoir quelle est la race de ce chien hors du commun. Que le King Charles participe à sa propre promotion doit d'ailleurs constituer le principal défaut de ce chien, tout au moins pour les snobs. Mais le King Charles n'est pas un snob, sans affectation, il est le « King », tout simplement, et son surnom est « Charlie ».

English

King Charles Spaniel
FCI Standard No. 128

Origin
Great Britain
Group
Group 9 Companion and Toy Dogs
Section
Section 7 English Toy Spaniels
Working
Without working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Monday 03 January 1955
Publication of the official valid standard
Tuesday 27 July 2021
Last update
Tuesday 24 August 2021
En français, cette race se dit
King Charles Spaniel
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
King Charles Spaniel
En español, esta raza se dice
King Charles Spaniel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
King Charles Spaniel

Usage

Companion and Toy Dog.

Brief historical summary

An obvious relative of the Cavalier King Charles Spaniel, this dog is known in some countries as the English Toy Spaniel, and derives his name from a dog which was a great favourite of King Charles II. Toy spaniels have long been treasured as pets both in England and on the Continent and were bred to a smaller and smaller size from setter dogs which established the type for spaniels. Basically these were little gun dogs, but pampered by wealthy owners, admired for their companionship and crossed with toy dogs from the East, giving rise to their facial appearance.

General appearance

Refined, compact and cobby.

Behaviour / temperament

Happy, intelligent, toy spaniel, with distinctive domed head. Reserved, gentle and affectionate.

Head

Cranial region

Skull
Moderately large in comparison to size, well domed, full over eyes.  
Stop
Between skull and nose well defined.

Facial region

Nose
Black, with large, wide-open nostrils, short and turned-up.
Muzzle
Square, wide and deep, well turned up.
Lips
Exactly meeting, giving nice finish.
Jaws and teeth
Lower jaw wide. Bite should be slightly undershot. Protruding tongue highly undesirable.
Cheeks
Not falling away under eyes, but well cushioned.
Eyes
Relatively large and dark, set wide apart, eyelids block square to face line, pleasing expression.
Ears
Set on low, hanging quite flat to cheeks, very long and well feathered.

Neck

Of medium length; arched giving proud carriage of head.

Body

Back
Short and level.
Chest
Wide and deep.

Tail

Docking previously optional.
Docked: Well feathered, not carried over or above level of back.
Undocked: Well feathered, not carried over or above level of back.
In overall balance with the rest of the dog.
Natural short tail (bobtail) and kinked tail tolerated.

Limbs

Forequarters

Shoulders
Well laid back.
Elbows
Close to rib cage, neither turning in nor out.
Forearm
Legs short and straight.
Pastern
Firm.

Hindquarters

Generality
Sufficient muscle to give positive driving movement.
Stifle
Well bent.
Metatarsus
Hocks well let down and defined. Straight viewed from behind, turning neither in nor out.

Feet

Compact, well padded and feathered, toes well knuckled, round cat-shaped foot, well cushioned.

Gait and movement

Free, active and elegant, driving from behind. Sound movement highly desirable.

Coat

Hair
Long, silky and straight, slight wave allowed, never curly. Legs, ears and tail profusely feathered.
Colour
• Black and Tan: Rich glossy black, with bright mahogany-tan markings on muzzle, legs, chest, linings of ears, under tail and spots over eyes. White patch on chest undesirable.
• Tricolour: Ground pearly white, with well distributed black patches, brilliant tan markings on cheeks, linings of ears, under tail and spots over eyes. Wide white blaze between eyes and up forehead.
• Blenheim: Ground pearly white, with well distributed chestnut-red patches. Wide, clear blaze with the “spot” in centre of skull should be a clear chestnut red mark about the size of a penny.
• Ruby: Whole coloured, rich chestnut red. White patch on chest highly undesirable.

Size and weight

Height at withers
3.6-6.3 kgs.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

Disqualifying faults

 Aggressive or overly shy.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Detailed history

The King Charles Spaniel is a small dog, but not a miniaturized dog. Elegant and refined, her appearance is nevertheless picked up, solid and somewhat sporty. Here is a Spaniel amenity in British fashion.

In the first place, it is thus a Spaniel, that is to say that, while going up in his family tree, one finds the Hunting Spaniel, whose origin, itself, is rather confused and is the subject of various theories, to tell the truth, unsatisfactory. Thus, the Spaniel could claim Spain as the original soil, although he is not a Mediterranean, or be a dog that "Spain" - which flattens, old French; which is credible with regard to the French word, but what is less credible with regard to its English name, "Spaniel".

According to Welsh Springer Spaniel specialists, the Spaniel would have been known a long time ago in the British Isles, because it would be mentioned by the Welsh chef Hywell Dda (or Howell the Great), in a text of Tenth century. Be that as it may, the Spaniels have been settled in Britain since at least the end of the 14th century, as Edward de Langley (ca 1373-1415), Henry IV's master of dogs and hunts , quotes them in his Mayster of Game. And, at the same time, is it better reference than Geoffrey Chaucer, this poet known for his contribution to the fixation of the English language? Certainly, the Spaniel must be considered a British possession.

Some chandeliers; two centuries at most; will be necessary for the Hunting Spaniel to be transformed into Pleasure Spaniel, according to a quite logical process, when we know that there are hardly other dogs more affectionate, more docile than the Spaniels. In fact, in 1570, Johannes Caius, the British breed specialist, says that there are "nice Spaniels" all the more appreciated because they are smaller, so they can nestle "in the the noble ladies, whose "comforting" they are, according to the expression of the learned doctor, physician to Queen Elizabeth I.

If Company Spaniel is present at the Court of England, it is equally with the great Scottish rival of Elizabeth, Mary Stuart: when it will be conducted on the scaffold, in 1587, we discover under his skirts one of his little Spaniels. The Queen of Scotland will transmit her taste for this kind of dogs to all the lineage of the Stuarts, the two Jacques (James I, who reigned over England between 1603 and 1625, and James II, who reigned from 1685 to 1688) and the two Charles (Charles I, King of England from 1625 to 1649, and Charles II, who was from 1660 to 1685). Two of Charles I's Spaniels, who also ended up on the scaffold, had the privilege of entering history: Gentle Breath and Gentile Heart, it is said, were wandered all over London after the execution of their master. . It is not, however, this unfortunate king who gave his name to the small Spaniels of pleasure, but his son Charles II, whom the chronicles (and in particular that of Samuel Pepys) portray, not without acrimony, as at least as much preoccupied by his little dogs than his profession of king.

As a heritage of Mary, who was Queen of France in 1659, when she married Francis II, the Stuarts also received a lasting friendship for our country. The excellent relations they have maintained with France have not been unimportant during the vicissitudes that many of them have known, but above all, here, these relations allow us to suggest a link between the little English Spaniels and the Spaniels. Continental Dwarves. Moreover, if they form today quite different breeds, these dogs were much closer to the sixteenth, seventeenth and eighteenth centuries, so much so that some English dogs represented could be considered as Continental and vice versa. Thus, the dog that appears at the feet of Queen Charlotte of England, in the painting painted by Benjamin West in 1779, could be a Phalaen spaniel; while that shown by Giuseppe Maria Crespi in the early eighteenth century is strikingly reminiscent of a King Charles.

It is true that these little Spaniels traveled a lot: they were rare and therefore very popular, so they were very appreciated gifts. If we find them in Italy, in Flanders, in France, why would not they have crossed the Channel, especially during the reign of the Stuarts, who favored exchanges with the Continent?

In fact, the case of the English Toys Spaniels is more complicated than that of the Continental Spaniels. There seems to be a constant confusion in the ancient sources between small hunting Spaniels, who are in fact the ancestors of the Cockers, and the Carpet Spaniels, who are solely dedicated to living in the salon. Thus, for a number of authors, the evolution towards this last type, relatively late, would not really have been specified until the nineteenth century. However, one can not ignore the various circumstances that marked the history of the small Spaniels, since the time of the Stuarts, as well as the crossings that did not fail to occur. Of course, the hypothesis of a contribution of exclusively domestic and small-sized Continental Spaniels is not corroborated by any document, so far, but can we blame English cynologists who were concerned to brush the King Charles history of not having explored this path?

On the other hand, if it is a crossing which owes nothing to the suppositions, it is the one carried out with Asian Spaniels, and this, not in the last century; which is still far away; but just when the little Spaniels were named "King Charles". In addition, as curious as it may seem, these dogs arrived via Portugal. Yet, when we know that Charles II had married a princess of Portuguese origin, Catherine de Braganza, there is no need to be surprised at the arrival on the soil of England of a couple of Spaniels Japanese, offered by a Portuguese missionary: Portugal had then bases in the empire of the Sunrise, in the concern so much to evangelize the Japanese as to trade with them (for example, to acquire silks and porcelain).

These Spaniels, known today as Chins or Tchins, were very small, had a high forehead and a short nose, and they did not yet have the camuse face that is theirs now. Therefore, it is not at this period that the appearance of a very short snout must be placed in the King Charles, who, despite the position due to his name, was going to continue a path filled with mysteries and mysteries detours.

The Spaniels of Catherine of Braganza did not constitute the only extreme oriental infusion to the English race. We know, for example, that the Duke of Marlborough, known to have selected the small Blenheim Spaniels, crossed his Red and White Hunting Spaniels with an Asian Spaniel, which can not be said to come from China, Japan, or from another country. James Scott points out, moreover, that the Duke possessed two distinct lineages of Spaniels: the dogs of the first were small but able to hunt, while those of the second, smaller, were exclusively house dogs. Such crosses with Eastern Spaniels were certainly practiced more than once, even if less is known about them, for in Great Britain kings, dukes and other members of the high nobility did not disdain to take care themselves of canine breeding (which was unthinkable among their French counterparts, except perhaps for the current dogs). The English aristocracy has always been very attached to its estates and things of the earth, being much less attracted by the brilliant lights of the court and the city.

But now, 1688, the year in which the last of the Stuart kings, James II, after three years of reign, had to emigrate to France and give way to his son-in-law William III of Orange-Nassau, Stadtholder of the United Provinces . It is at this precise moment that some place the disgrace of King Charles. But is not it going a little fast? Forget that the Stuarts did not have the exclusivity of this kind of dogs, appreciated by all the nobility? The dukes of Norfolk, in particular, were noted for their predilection for Toys Spaniels, which they created a lineage with black and fire dress. As for the Duke of Marlborough, already quoted, it is not to be a convinced supporter of William of Orange against James II who prevented him from particularly sniffing his Spaniels.

William III, he is known to have had, like his great-grandfather William the Taciturn, the Pugs for companions favorites, and he would have introduced this breed in Britain. One can think, obviously, that the King Charles was then crossed with the Pug.

However, the Dutch, who must be familiar with this episode of their story, say that Guillaume's favorite dogs were rather small duck hunting Spaniels, the Kooikerhondjes. So? Certainly, it is sure that the Pug is already known in the eighteenth century, the famous self-portrait of William Hogarth (1697 - 1764) with his Carlin testifies, but it is also undeniable that the Vogue Pug in England does not date of this time and that this dog as original as charming will have to wait a century to impose itself; which does not exclude previous crossings between Carlins and King Charles, on the contrary. It was not until 1870 that Hugh Dalziel could exclaim: "The Pug (the name of the Carlin in English) is in excess in this country, we see it swarming everywhere. This breed is essentially part of the Victorian universe.

The decline of the King Charles at the beginning of the nineteenth century should therefore be considered, which makes it contemporaneous with the analogous fate of the Dwarf Spaniels on the Continent. After several centuries of reign without sharing, these Spaniels and Spaniels, the first real pet dogs created in Europe, must make room for the newcomers, Poodles, Carlin, of course, and soon the long-haired cousins of the latter (Tchin, Pekingese), because the Carlin is of Chinese origin. With regard to the Pekingese, it may be noted that Hogarth represented, in The Marriage in Fashion, a dog that is very similar to him, which proves the age of the introduction of this breed in England, even if it does not really start spread only in the last years of the nineteenth century.

Disappearing or changing "look" is the alternative that comes to King Charles, because being fashionable, for small dogs, when the dog is born, is to take the Pug as a model, while at least as regards the proportions of the head. Until then, all dogs had a distinct muzzle, more or less long or pointed. Here come from China or Japan canine specimens whose muzzle is so short that their truffle seems like a nose in the middle of the "face"; their round, broad and camouflaged head gives them a brow, their big eyes are no longer placed laterally but look straight forward. In short, they have almost human figure. A boon for dogs to be pampered, cherished, pampered like little children.

The King Charles, who already has a snout short and not pointed, so adapts. It is transformed, even, in thirty years. In 1845, Queen Victoria's favorite painter, Sir Edwin Landseer, shows two King Charles in his painting The Prince's Favorites, which he places beside a large feathered hat, which is as much a reference to time of their great success as an indication of their size (very modest); and, importantly, he represents them with a marked stop, a high forehead, but a muzzle. And, in 1859, the newspaper The Field describes King harles stating: "They have a slender but short snout, of elegant form", or even: "Their nose is very delicate, their voice of the most musical, but they are quickly tired. They are better than their cuckoo spell. In 1879, Stonehenge regretted their metamorphosis: "The brevity of their muzzle has nothing to do with the old standard, when it was brought to the point where it is now triumphing. What had happened during this period of time?

The answer is found in the writings of Rawdon Lee in 1893: the King Charles had left the salons of the "high society" to settle in the popular neighborhoods of London, where, by selection, the breeders had arrived to produce dogs with deep stops (we must be able to accommodate a marble), pronounced dome head, muzzle reduced to its simplest expression. One of them even called his subjects "no noses." The documents of the time attest, moreover, that these characteristics had sometimes been exaggerated, because, besides specimens which, according to a French specialist, Mrs. Françoise Guérin, are almost identical to those of today, they show others whose skull is twice as "dore" than what is required now.

If Lee excludes the crossing with the Pug and the Pekinese, like Davidson, other authors, more numerous, it is true, affirm the opposite, and it is necessary to recognize that, for many races; and King Charles is one of them; it is practically impossible to know exactly what was going on in the backyards of breeders, people who were quite talkative when it came to highlighting their results but rather discreet as to how to get there.

The King Charles Club was founded in 1882, but it took another ten years for the Kennel Club to register the breed, or rather the breeds, because we then separate the Toys Spaniels according to their colors (in 1923, they will be grouped in four varieties of a single breed, the King Charles Spaniel). Next to the King Charles proper, black and fire, there is the Blenheim, red and white, as well as two "new", Prince Charles (sometimes named "Princess Elizabeth" in some ancient works), tricolor, and the Ruby , entirely tawny red (chestnut).

Even more than the larger ones, amenity breeds have had to deal with the vagaries of fashion. The Pug becoming decidedly too common, we prefer the sumptuous Pekingese soon; then, a little before the Great War, the leonine and proud character of the Terrier was somewhat neglected for the sparkling temperament of the Terriers, especially the hard-haired ones, to whom the grooming gave a square and clear silhouette, very original. Finally all the others advance, Loulou of Pomerania, Dachshund. Among this cohort each year more numerous, the noble and very old King Charles has more and more difficult to keep a place in sight.

Suddenly, an American has the idea of finding the King Charles as it appeared in the time of Charles II; an initiative that, interesting as it is, will push a little more in the shadow one who, through this long series of episodes and despite a changing fortune, arrived at the time of the twenties. Indeed, a race emerges from the past to gain momentum, a new breed, whose Special Club was founded in 1928 and that the Kennel Club began to record in 1944, but at the same time old, since its "recreation" is based on representations of the seventeenth century: also, to name it, one chooses to simply add the term "Cavalier", retaining that of "King Charles".

In fact, the King Charles is slowly moving towards extinction outright, after the Second World War decimated the last farms, when, fortunately, this threat of extinction encourages some enthusiasts to save him (at the same time, the Cavalier, he, knows an irresistible rise, thanks in particular to a royal guarantee, in this case that of Princess Margaret). The King Charles will thus slowly climb the slope, and this is how, again, this essential element of the British canine heritage figure in number in the exhibitions: 20 subjects are present at Cruft in 1972, 169 at the United Toy Dog Show in 1983, according to clarifications provided by Ms. Guérin.

For many centuries, the King Charles had to fend for himself without royal sponsorship, while the English rulers and their families, first and foremost Queen Victoria, paid their kind attention to an impressive number of races. did not fail to have effects on the British public. Curious and complex destiny for a dog with such a transparent and pleasant temperament! It must be that the King Charles has been endowed with strong qualities to reach us. Here, for example, is the portrait of a century ago when he was passing through one of his difficult periods: "Intelligent, essentially loving, extremely gentle, cheerful, modest, obedient but retaining free will. and their personality, opposing only the force of inertia to things that are not to their taste, clean, elegant, with aristocratic, discreet ways, never soliciting. No term is to be changed in these praiseworthy and yet so exact words.

Always in the same mood, knowing to stand in any place without disturbing, adapting to everything; city apartment, pavilion with a garden, walks in the countryside or in the woods, car trips, hotel, restaurant; this dog, clean, barking, civilized in all circumstances, knows not to be noticed. And at the same time, what a remarkable pace. With its elegant silhouette, its silky coat with abundant fringes, its extreme refinement, the King Charles combines an undeniable robustness: it is not a miniature although it is not very bulky.

Is it a dog for insiders, what could suggest its relatively low numbers in its country of origin and its scarcity, even in France? This is not so sure! If you think about it, you sometimes have to be a good connoisseur to choose a dog whose breed is in vogue and which is the object of a strong demand. Being introduced into the cynophile environment, having an informed eye are not useless to who wants to discern the subject of elite, or at least a specimen well typed. In the case of King Charles, the proposed acquirer is faced with enthusiasts, enthusiasts who are dedicated to the breed, often of long standing, and whose breeding, modest in quantitative terms, is focused on quality. Thus, the neophyte can turn with confidence to one of these amateurs in the noble sense of the term, who will provide him with good advice, will worry about the growth of the "student", will encourage him to confirm, to to attend dog shows.

If the owner of a dog "in the wind" can derive a legitimate pride, the happy master of a King Charles will have no less satisfactions when he will inform passers-by curious to know what is the race of this dog out of the ordinary. That the King Charles participates in his own promotion must also be the main fault of this dog, at least for snobs. But the King Charles is not a posh, unassigned, he is the "King", simply, and his nickname is "Charlie".

Deutsch

King Charles Spaniel
FCI-Standard Nr. 128

Ursprung
Großbritannien
Übersetzung
Frau Michèle Schneider, ergänzt & űberarbeitet Christina Bailey / Offizielle Originalsprache (EN)
Gruppe
Gruppe 9 Gesellschafts- und Begleithunde
Sektion
Sektion 7 Englische Gesellschafts- Spaniel
Arbeitsprüfung
Ohne Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Montag 03 Januar 1955
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Dienstag 27 Juli 2021
Letzten Aktualisierung
Dienstag 24 August 2021
En français, cette race se dit
King Charles Spaniel
In English, this breed is said
King Charles Spaniel
En español, esta raza se dice
King Charles Spaniel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
King Charles Spaniel

Verwendung

Gesellschaftshund.

Kurzer geschichtlicher abriss

Ganz offensichtlich ein Verwandter des Cavalier King Charles Spaniel, ist dieser Hund in einigen Ländern als der Englische Toy Spaniel bekannt und hat seinen Namen von einem Hund, der ein grosser Favorit von Kőnig Charles II. war. Toy Spaniels wurden schon seit langem in England und auf dem Kontinent verehrt und aus Settern zu einer immer kleineren Grőβe gezűchtet, welche den Typ des Spaniels geschaffen hat. Im Wesentlichen waren sie kleine Jagdhunde, die von reichen Besitzern verwőhnt und als Gesellschaftshund bewundert wurden. Ihr Gesichts-Erscheinungsbild wurde durch Kreuzung mit Toy Hunden aus dem Osten erreicht.

Allgemeines erscheinungsbild

Eleganter, kompakter, stämmiger gebauter Hund.

Verhalten / charakter (wesen)

Lebenslustiger Gesellschafts-Spaniel, intelligent, mit charakteristischer Schädelwölbung. Zurückhaltend, sanft und zärtlich.

Kopf

Oberkopf

Schädel
Im Verhältnis zur Körpergröße mäβig groβ, gut gewölbt und über den Augen gut ausgefüllt. 
Stop
Zwischen dem Schädel und der Nase gut ausgeprägt.

Facial region

Nasenschwamm
Schwarz, mit groβen und weit geőffneten Nasenlöchern. Nase sehr kurz und in Richtung Schädel aufgeworfen.
Fang
Quadratisch, breit und tief, gut aufgeworfen.
Lefzen
Der perfekte Lefzenschluss vermittelt den Eindruck von Vollkommenheit.
Kiefer / Zähne
Der Unterkiefer ist breit. Das Gebiss sollte einen leichten Vorbiss haben. Zungenblecken ist hőchst unerwűnscht.
Wangen
Keine Hängebacken unterhalb der Augen, obwohl die Wangen gut ausgefüllt sind.
Augen
Ziemlichgroß und dunkel, weit auseinanderliegend. Die Augenlider stehen absolut rechtwinklig zur Gesichtsachse. Angenehmer Ausdruck.
Ohren
Tief angesetzt, völlig flach den Wangen angeschmiegt herabhängend; sehr lang und gut befranst.

Hals

Von mittlerer Länge; sein gebogenes Profil erlaubt den stolz getragenen Kopf.

Körper

Rücken
Gerade und kurz.
Brust
Breit und tief.

Rute

Kupieren ehemals freigestellt.
Kupiert: Mit guter Befederung, weder über dem Rücken noch oberhalb der Rückenlinie getragen.
Unkupiert: Mit guter Befederung, weder über dem Rücken noch oberhalb der Rückenlinie getragen.
In Harmonie mit der Gesamterscheinung des Hundes.
Natürlicher kurzer Schwanz (Stummelrute) und Knickrute werden toleriert.

Gliedmassen

Vorderhand

Schultern
Gut schräg.
Ellenbogen
Am Brustkasten anliegen, weder ein- noch ausgedreht.
Unterarm
Läufe kurz und gerade.
Vordermittelfuss
Fest.

Hinterhand

Allgemeines
Ausreichend muskulös, um einen energischen Schub zu ermöglichen.
Knie
Gut gewinkelt.
Hintermittelfuss
Hacken tief angesetzt und gut ausgeprägt. Von hinten betrachtet senkrecht und gerade, weder ein- noch ausgedreht.

Pfoten

Kompakt, mit guten Ballen und gut befranst, Zehen gut aufgeknőchelt, runde katzenfuβ Form, gut gepolstert.

Gangwerk

Freies Gangwerk, aktiv und elegant, wobei die Hinterhand für den Schub sorgt. Auf die Qualität des Gangwerkes ist großen Wert zu legen.

Coat

Haar
Lang, seidig, gerade. Leichte Wellen sind zulässig. Das Haar ist nie gelockt. Gliedmaßen, Ohren und Rute tragen reichliche Fransen.
Farbe
• Black and Tan : Intensives, glänzendes Schwarz mit lebhaften, mahagoni-braunen Abzeichen an Schnauze, Gliedmaßen, Brust, an der Innenseite der Ohren und unter der Rute; kleine mahagonifarbene Abzeichen über den Augen. Ein weißer Brustfleck ist unerwünscht.
• Tricolour: Auf perlweißem Grund gut verteilte, schwarze Flecken sowie leuchtend rot-braune Abzeichen an Wangen, an der Innenseite der Ohren und unter der Rute. Kleine rot-braune Abzeichen über den Augen. Breite weiße Blesse zwischen den Augen bis zur Stirne.
• Blenheim: Auf perlweißem Grund gut verteilte, kastanienrote Abzeichen. Klar umrissene, breite weiße Blesse, die oben auf der Schädelmitte einen klar gezeichneten kastanienroten Flecken in Pennygröße (entspricht etwa einem 5 Cent Stűck) aufweist, den sog. „Schönheitsfleck“.
• Ruby: Einfarbig, intensives Kastanienrot. Ein weißer Brustfleck ist höchst unerwünscht.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
3,6 kg bis 6,3 kg.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Disqualifizierende fehler

 Aggressive oder űbermäβig ängstliche Hunde.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Detaillierter Verlauf

Der King Charles Spaniel ist ein kleiner Hund, aber kein miniaturisierter Hund. Elegant und raffiniert ist ihr Erscheinungsbild dennoch aufgegriffen, solide und etwas sportlich. Hier ist eine Spaniel-Annehmlichkeit in britischer Mode.

Erstens ist es ein Spaniel, das heißt, wenn man in seinem Familienstammbaum aufsteigt, findet man den Jagdspaniel, dessen Ursprung selbst ziemlich verwirrt ist und ist das Thema verschiedener Theorien, um die Wahrheit zu sagen, unbefriedigend. So könnte der Spaniel Spanien als den ursprünglichen Boden beanspruchen, obwohl er kein Mittelmeer ist, oder ein Hund sein, der "Spanien" - der flacht, altes Französisch; Das ist glaubwürdig in Bezug auf das französische Wort, aber was ist weniger glaubwürdig in Bezug auf seinen englischen Namen "Spaniel".

Nach Angaben der Welsh Springer Spaniel - Spezialisten ist der Spaniel schon vor langer Zeit auf den Britischen Inseln bekannt geworden, da er vom walisischen Koch Hywell Dda (oder Howell the Great) in einem Text von Zehntes Jahrhundert. Wie dem auch sei, die Spaniels sind seit mindestens Ende des 14. Jahrhunderts in England angesiedelt, wie Edward de Langley (ca. 1373-1415), Heinrichs IV. Meister der Hunde und Jagden , zitiert sie in seinem Mayster of Game. Und ist es gleichzeitig besser als Geoffrey Chaucer, dieser Dichter, der für seinen Beitrag zur Fixierung der englischen Sprache bekannt ist? Sicherlich muss der Spaniel als britischer Besitz angesehen werden.

Einige Kronleuchter; höchstens zwei Jahrhunderte; Es wird notwendig sein, dass der Hunting Spaniel nach einem recht logischen Prozess in Pleasure Spaniel verwandelt wird, wenn wir wissen, dass es kaum andere Hunde gibt, die zärtlicher und fügsamer sind als die Spaniels. Tatsächlich sagt Johannes Caius, der britische Zuchtspezialist, dass "schöne Spaniels" um so mehr geschätzt werden, weil sie kleiner sind, so dass sie sich "in der die edlen Damen, deren "Trost" sie sind, nach dem Ausdruck des gelehrten Arztes, Arzt der Königin Elisabeth I.

Wenn Company Spaniel am Court of England anwesend ist, ist es ebenso mit dem großen schottischen Rivalen von Elizabeth, Mary Stuart: wenn es auf dem Schafott durchgeführt wird, entdecken wir 1587 unter seinem Röcke einer seiner kleinen Spaniels. Die Königin von Schottland wird ihre Vorliebe für diese Art von Hunden der ganzen Linie der Stuarts, den beiden Jacques (James I., der zwischen 1603 und 1625 über England regierte, und James II, der von 1685 bis 1688 herrschte) und die beiden Charles (Charles I, König von England von 1625 bis 1649 und Charles II, der von 1660 bis 1685 war). Zwei von Charles I's Spaniels, die ebenfalls auf dem Schafott landeten, hatten das Privileg, in die Geschichte einzutauchen: Gentle Breath und Gentile Heart, so heißt es, wurden nach der Hinrichtung ihres Meisters durch ganz London gewandert. . Es ist jedoch nicht dieser unglückliche König, der den kleinen Spaniels der Freude seinen Namen gab, sondern sein Sohn Karl II., Den die Chroniken (und insbesondere den von Samuel Pepys) nicht ohne Bitterkeit schildern, als mindestens so sehr von ihm beschäftigt kleine Hunde als sein Beruf des Königs.

Als Erbe von Maria, die 1659 Königin von Frankreich war, als sie Franz II. Heiratete, empfingen die Stuarts auch eine dauerhafte Freundschaft für unser Land. Die ausgezeichneten Beziehungen, die sie mit Frankreich unterhalten haben, waren nicht unbedeutend in den Wechselfällen, die viele von ihnen kennen, aber vor allem erlauben uns diese Beziehungen hier, eine Verbindung zwischen den kleinen englischen Spaniels und den Spaniels vorzuschlagen. Kontinentale Zwerge. Außerdem, wenn sie heute ganz andere Rassen bilden, waren diese Hunde viel näher am 16., 17. und 18. Jahrhundert, so sehr, dass einige vertretene englische Hunde als kontinental und umgekehrt betrachtet werden könnten. So könnte der Hund, der zu Füßen von Königin Charlotte von England auf dem Gemälde von Benjamin West im Jahre 1779 erscheint, ein Phalen Spaniel sein; während das von Giuseppe Maria Crespi im frühen achtzehnten Jahrhundert gezeigt wird, erinnert auffallend an einen König Charles.

Es ist wahr, dass diese kleinen Spaniel viel gereist sind: sie waren selten und deshalb sehr beliebt, also waren sie sehr geschätzte Geschenke. Wenn wir sie in Italien, in Flandern in Frankreich finden, warum haben sie dann nicht den Kanal überquert, besonders während der Herrschaft der Stuarts, die den Austausch mit dem Kontinent bevorzugten?

Tatsächlich ist der Fall der English Toys Spaniels komplizierter als der der Continental Spaniels. Es scheint eine konstante Verwirrung in den alten Quellen zwischen kleinen jagenden Spaniels, die in der Tat die Vorfahren der Cocker sind, und den Carpet Spaniels, die ausschließlich im Salon leben gewidmet sind. Für eine Anzahl von Autoren wäre die Entwicklung zu diesem letzten Typ, relativ spät, erst im 19. Jahrhundert wirklich spezifiziert worden. Allerdings kann man nicht die verschiedenen Umstände ignorieren, die die Geschichte der kleinen Spaniels seit der Zeit der Stuarts kennzeichneten, sowie die Kreuzungen, die nicht auftraten. Natürlich wird die Hypothese eines Beitrags von ausschließlich einheimischen und kleinen Continental Spaniels bisher noch nicht durch irgendein Dokument erhärtet, aber können wir englischen Kynologen die Schuld geben, die besorgt waren, die König Charles Geschichte, diesen Weg nicht erforscht zu haben?

Auf der anderen Seite, wenn es eine Kreuzung ist, die den Annahmen nichts verdankt, ist es diejenige, die mit asiatischen Spaniels ausgeführt wird, und dies nicht im letzten Jahrhundert; was noch weit weg ist; aber gerade als die kleinen Spaniels "King Charles" genannt wurden. Außerdem kamen diese Hunde, so seltsam es auch scheinen mag, über Portugal an. Als wir jedoch wissen, dass Charles II. Eine Prinzessin portugiesischen Ursprungs, Catherine de Braganza, geheiratet hat, muss man sich nicht wundern, dass ein paar Spaniel auf dem Boden Englands angekommen sind Japanisch, angeboten von einem portugiesischen Missionar: Portugal hatte damals Stützpunkte im Reich der Sonnenaufgänge, in dem es so sehr darum ging, die Japaner zu evangelisieren als mit ihnen zu handeln (zB Seide und Porzellan zu erwerben).

Diese Spaniels, heute bekannt als Chins oder Tchins, waren sehr klein, hatten eine hohe Stirn und eine kurze Nase, und sie hatten noch nicht das camuse-Gesicht, das ihnen jetzt gehört. Daher ist es nicht in dieser Periode, dass das Erscheinen einer sehr kurzen Schnauze in den König Charles gelegt werden muss, der, trotz der Position wegen seines Namens, einen Pfad fortsetzen würde, der mit Mysterien und Mysterien gefüllt ist Umwege.

Die Spaniels von Katharina von Braganza waren nicht die einzige extreme orientalische Infusion der englischen Rasse. Bekannt ist beispielsweise, dass der Herzog von Marlborough, der dafür bekannt ist, die kleinen Blenheim Spaniels ausgewählt zu haben, seine rot - weißen Jagd - Spaniels mit einem asiatischen Spaniel gekreuzt hat, von dem nicht gesagt werden kann, dass er aus China, Japan oder aus einem anderen Land. James Scott weist außerdem darauf hin, dass der Herzog zwei verschiedene Spaniel-Linien besaß: die Hunde der ersten waren klein, aber fähig zu jagen, während die der zweiten, kleineren, ausschließlich Haushunde waren. Solche Kreuzungen mit orientalischen Spaniels wurden sicherlich mehr als einmal praktiziert, auch wenn weniger über sie bekannt ist, denn in Großbritannien verachteten Könige, Herzöge und andere Mitglieder des Hochadels nicht sich selbst um die Zucht von Hunden kümmern (was bei ihren französischen Kollegen undenkbar war, außer vielleicht für die derzeitigen Hunde). Die englische Aristokratie war schon immer sehr an ihren Gütern und Dingen der Erde interessiert, da sie von den strahlenden Lichtern des Hofes und der Stadt weniger angezogen wurde.

Aber jetzt, 1688, dem Jahr, in dem der letzte Stuart-König Jakob II. Nach dreijähriger Regierungszeit nach Frankreich auswandern und seinem Schwiegersohn Wilhelm III. Von Oranien-Nassau, dem Statthalter der Vereinigten Provinzen, weichen mußte . Es ist genau in diesem Moment, dass einige die Schande von König Charles stellen. Aber geht es nicht ein bisschen schnell? Vergessen Sie, dass die Stuarts nicht die Exklusivität dieser Art von Hunden hatten, die vom ganzen Adel geschätzt wurde? Besonders die Herzöge von Norfolk waren für ihre Vorliebe für Toys Spaniels bekannt, wo sie eine Linie mit schwarzen und feuerroten Kleidern kreierten. Was den bereits zitierten Herzog von Marlborough anbelangt, so ist es kein überzeugter Anhänger Wilhelms von Oranien gegen Jakob II., Der ihn daran hinderte, seine Spaniel besonders zu beschnüffeln.

William III, er hat, wie sein Urgroßvater William der Taciturn, die Möpse für Begleiter Favoriten gehabt, und er hätte diese Rasse in Britannien eingeführt. Man kann offensichtlich denken, dass der König Charles dann mit dem Mops gekreuzt wurde.

Die Niederländer, die mit dieser Episode ihrer Geschichte vertraut sein müssen, sagen jedoch, dass Guillaumes Lieblingshunde eher kleine Entenjagd-Spaniels seien, die Kooikerhondjes. So? Sicherlich ist es sicher, dass der Mops bereits im 18. Jahrhundert bekannt ist, das berühmte Selbstbildnis von William Hogarth (1697 - 1764) mit seinem Carlin bezeugt, aber es ist auch unbestreitbar, dass der Vogue-Mops in England nicht datiert von dieser Zeit und dass dieser Hund so originell wie charmant ein Jahrhundert warten muss, um sich aufzudrängen; das schließt vorherige Übergänge zwischen Carlins und König Charles, im Gegenteil nicht aus. Es war nicht bis 1870, dass Hugh Dalziel ausrufen konnte: "Der Mops (der Name des Carlin in Englisch) ist in diesem Land im Übermaß, wir sehen es überall schwärmen. Diese Rasse ist im Wesentlichen Teil des viktorianischen Universums.

Der Niedergang des Königs Karl zu Beginn des 19. Jahrhunderts sollte daher in Betracht gezogen werden, was ihn dem analogen Schicksal der Zwergspaniels auf dem Kontinent gleichsetzt. Nach mehreren Jahrhunderten der Herrschaft, ohne zu teilen, müssen diese Spaniels und Spaniels, die ersten echten Hunde, die in Europa geschaffen wurden, Platz machen für die Neuankömmlinge, Poodles, Carlin, natürlich, und bald die langhaarigen Cousins ​​der letzteren (Tchin, Pekingese), weil der Carlin chinesischer Herkunft ist. Was die Pekinesen betrifft, so ist zu bemerken, dass Hogarth in The Marriage in Fashion einen Hund vertrat, der ihm sehr ähnlich ist, was das Alter der Einführung dieser Rasse in England beweist, auch wenn es nicht wirklich beginnt Verbreitung nur in den letzten Jahren des neunzehnten Jahrhunderts.

Verschwinden oder sich veränderndes "Aussehen" ist die Alternative, die zu König Charles kommt, weil in Mode zu sein, für kleine Hunde, wenn der Hund geboren wird, ist, den Mops als Modell zu nehmen, während zumindest hinsichtlich der Proportionen des Kopfes. Bis dahin hatten alle Hunde eine deutliche Schnauze, mehr oder weniger lang oder spitz. Hier kommen Hunde aus China oder Japan vor, deren Schnauze so kurz ist, dass ihr Trüffel wie eine Nase in der Mitte des "Gesichts" erscheint; ihr runder, breiter und getarnter Kopf gibt ihnen eine Braue, ihre großen Augen sind nicht mehr seitlich gestellt, sondern schauen geradeaus. Kurz gesagt, sie haben fast menschliche Figur. Ein Segen für Hunde, die verwöhnt, gehegt und verwöhnt werden wie kleine Kinder.

Der König Charles, der schon eine kurze und nicht spitze Schnauze hat, passt sich so an. Es wird sogar in dreißig Jahren umgewandelt. Im Jahr 1845 zeigt der Lieblingsmaler von Queen Victoria, Sir Edwin Landseer, zwei König Charles in seinem Gemälde Die Favoriten des Prinzen, die er neben einem großen Federhut platziert, was ebenso ein Hinweis auf ist Zeit ihres großen Erfolges als Hinweis auf ihre Größe (sehr bescheiden); und, wichtig, er stellt sie mit einem gekennzeichneten Halt, einer hohen Stirn, aber einer Schnauze dar. Und 1859 beschreibt die Zeitung The Field King Harles: "Sie haben eine schlanke, aber kurze Schnauze, von eleganter Form", oder sogar: "Ihre Nase ist sehr zart, ihre Stimme der musikalischsten, aber sie sind schnell müde. Sie sind besser als ihr Kuckuckszauber. Im Jahr 1879 bedauerte Stonehenge ihre Metamorphose: "Die Kürze ihrer Schnauze hat nichts mit dem alten Standard zu tun, als er an den Punkt gebracht wurde, an dem er jetzt triumphiert. Was war in dieser Zeit passiert?

Die Antwort findet sich in den Schriften von Rawdon Lee im Jahre 1893: Der König Charles hatte die Salons der "High Society" verlassen, um sich in den populären Vierteln von London niederzulassen, wo die Züchter durch Selektion zur Produktion gekommen waren Hunde mit tiefen Stopps (wir müssen in der Lage sein, eine Murmel unterzubringen), ausgeprägter Kuppelkopf, Schnauze reduziert auf ihren einfachsten Ausdruck. Einer von ihnen nannte seine Untertanen sogar "keine Nasen". Die damaligen Dokumente belegen außerdem, dass diese Merkmale manchmal übertrieben waren, denn neben Exemplaren, die nach einer französischen Spezialistin, Frau Françoise Guérin, fast identisch sind mit denen von heute, Sie zeigen anderen, deren Schädel zweimal "dore" ist als das, was jetzt benötigt wird.

Wenn Lee die Kreuzung mit dem Mops und den Pekinesen, wie Davidson, andere Autoren, die zahlreicher sind, ausschließt, ist es wahr, das Gegenteil bestätigen, und es ist notwendig, das für viele Rassen zu erkennen; und König Charles ist einer von ihnen; Es ist praktisch unmöglich, genau zu wissen, was in den Hinterhöfen der Züchter vor sich ging, Leute, die ziemlich gesprächig waren, wenn es darum ging, ihre Ergebnisse hervorzuheben, aber eher diskret, wie man dorthin kommt.

Der King Charles Club wurde 1882 gegründet, aber es dauerte weitere zehn Jahre, bis der Kennel Club die Rasse, oder besser gesagt die Rassen, registrierte, weil wir dann die Toys Spaniels nach ihren Farben trennen (1923 werden sie in vier Gruppen eingeteilt) Sorten einer einzigen Rasse, der King Charles Spaniel). Neben dem eigentlichen König Charles, schwarz und Feuer, gibt es die Blenheim, rot und weiß, sowie zwei "neue", Prinz Charles (manchmal "Prinzessin Elizabeth" in einigen alten Werken genannt), Trikolore und Ruby ganz rotbraun (Kastanie).

Mehr noch als die Großen mussten sich Amenity-Rassen mit den Launen der Mode auseinandersetzen. Der Mops wird entschieden zu gewöhnlich, wir bevorzugen bald das prächtige Pekingese; dann, kurz vor dem Ersten Weltkrieg, war der leoninische und stolze Charakter des Terriers etwas vernachlässigt für das funkelnde Temperament der Terrier, besonders der Harthaarigen, denen die Pflege eine quadratische und klare Silhouette gab, sehr originell. Endlich kommen alle voran, Loulou von Pommern, Dackel. Unter dieser Kohorte jedes Jahr zahlreicher, hat der edle und sehr alte König Charles mehr und mehr Schwierigkeiten, einen Platz in Sicht zu behalten.

Plötzlich hat ein Amerikaner die Idee, den König Charles zu finden, wie er zur Zeit Karls II. Erschien; Initiative, die, so interessant sie auch sein mag, ein wenig mehr in den Schatten rücken wird, die durch diese lange Folge von Episoden und trotz wechselnder Schicksale in die Zeit der Zwanziger kam. In der Tat entsteht ein Rennen aus der Vergangenheit, um eine neue Rasse zu bekommen, deren Special Club 1928 gegründet wurde und der Kennel Club 1944 begann aufzunehmen, aber gleichzeitig alt, da seine "Erholung" auf Darstellungen des 17. Jahrhunderts basiert: auch, um es zu nennen, wählen wir einfach den Begriff "Kavalier", der den von "König Charles" beibehält.

In der Tat bewegt sich der König Charles langsam in Richtung Aussterben, nachdem der Zweite Weltkrieg die letzten Farmen dezimiert hat, als glücklicherweise diese Bedrohung des Aussterbens einige Enthusiasten dazu ermutigt, ihn zu retten (zur gleichen Zeit, die Cavalier, er, kennt einen unwiderstehlichen Aufstieg, besonders dank einer königlichen Garantie, in diesem Fall die von Prinzessin Margaret). Der König Charles wird so langsam den Hang hinaufklettern, und so ist auch dieses wesentliche Element des britischen Hundeerbes in den Ausstellungen zahlreich vertreten: 20 Personen sind 1972 bei Cruft anwesend, 169 bei United Toy Dog Show im Jahr 1983, nach den Erläuterungen von Frau Guérin.

Viele Jahrhunderte lang musste der König Charles ohne königliche Trägerschaft für sich selbst sorgen, während die englischen Herrscher und ihre Familien, allen voran Königin Victoria, einer beeindruckenden Anzahl von Rassen ihre gebührende Aufmerksamkeit schenkten. hat nicht versagt, Auswirkungen auf die britische Öffentlichkeit zu haben. Neugieriges und komplexes Schicksal für einen Hund mit einem so transparenten und angenehmen Temperament! Es muss sein, dass der König Charles mit starken Qualitäten ausgestattet wurde, um uns zu erreichen. Hier ist zum Beispiel das Porträt von vor einem Jahrhundert, als er eine seiner schwierigen Zeiten durchlebte: "Intelligent, im Wesentlichen liebend, äußerst sanft, fröhlich, bescheiden, gehorsam, aber unter Beibehaltung des freien Willens. und ihre Persönlichkeit, die nur die Kraft der Trägheit gegenüber Dingen entgegensetzt, die nicht nach ihrem Geschmack sind, sauber, elegant, mit aristokratischen, diskreten Wegen, die nie fordern. Kein Wort soll in diesen lobenswerten und doch so genauen Worten geändert werden.

Immer in derselben Stimmung, zu wissen, an jedem Ort zu stehen, ohne zu stören, sich an alles anzupassen; Stadtwohnung, Pavillon mit Garten, Spaziergänge in der Landschaft oder in den Wäldern, Autofahrten, Hotel, Restaurant; Dieser Hund, sauber, bellend, zivilisiert unter allen Umständen, weiß nicht bemerkt zu werden. Und zur gleichen Zeit, was für ein bemerkenswertes Tempo. Mit seiner eleganten Silhouette, seinem seidigen Mantel mit üppigen Fransen, seiner extremen Raffinesse kombiniert der King Charles eine unbestreitbare Robustheit: Es ist keine Miniatur, obwohl es nicht sehr sperrig ist.

Ist es ein Insider-Hund, was könnte seine relativ geringe Anzahl in seinem Herkunftsland und seine Knappheit auch in Frankreich nahelegen? Das ist nicht so sicher! Wenn Sie darüber nachdenken, müssen Sie manchmal ein guter Kenner sein, um einen Hund zu wählen, dessen Rasse in Mode ist und der Gegenstand einer starken Nachfrage ist. Wenn man in die cynophile Umgebung eingeführt wird, ist es nicht nutzlos, ein informiertes Auge zu haben, wer das Subjekt der Elite oder zumindest ein gut typisiertes Exemplar erkennen möchte. Im Falle von König Charles wird der vorgeschlagene Käufer mit Enthusiasten konfrontiert, die der Rasse gewidmet sind, oft von langer Dauer, und deren quantitativ bescheidene Zucht auf Qualität ausgerichtet ist. So kann sich der Neophyt mit Vertrauen zu einem dieser Amateure im edlen Sinn des Wortes wenden, der ihm guten Rat geben wird, sich um das Wachsen des "Schülers" sorgen wird, wird ihn ermutigen zu bestätigen, zu an Hundeshows teilnehmen.

Wenn der Besitzer eines Hundes "im Wind" einen legitimen Stolz herleiten kann, wird der glückliche Herr eines Königs Charles nicht weniger Befriedigung haben, wenn er Passanten neugierig informieren wird, was die Rasse davon ist Hund aussergewöhnlich. Dass der König Charles an seiner eigenen Beförderung teilnimmt, muss auch der Hauptfehler dieses Hundes sein, zumindest für Snobs. Aber der König Charles ist kein Edelmann, nicht zugewiesen, er ist einfach der "König", und sein Spitzname ist "Charlie".

Español

King Charles Spaniel
FCI Standard No. 128

Origen
Gran Bretaña
Traducción
Brígida Nestler / Versión original: (EN)
Supervisión Técnica : Miguel Ángel Martínez
Grupo
Grupo 9 Perros de compañía
Sección
Sección 7 Spaniels ingleses de compañía
Prueba de trabajo
Sin prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
lunes 03 enero 1955
Publicación del estándar oficial válido
martes 27 julio 2021
Última actualización
martes 24 agosto 2021
En français, cette race se dit
King Charles Spaniel
In English, this breed is said
King Charles Spaniel
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
King Charles Spaniel
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
King Charles Spaniel

Utilizacion

Perros de compañía.

Breve resumen historico

Un pariente obvio del Cavalier King Charles Spaniel, Este perro es conocido en algunos países como el English Toy Spaniel y su nombre deriva de un perro que fue el gran favorito del Rey Charles II. Los spaniel pequeños por muchos años han sido apreciados como mascotas, tanto en Inglaterra como en el Continente y fueron criados hacia un tamaño más pequeños y más pequeño de perros setter que establecieron el tipo en los spaniel. Básicamente eran pequeños perros de caza pero mimados por acaudalados propietarios que admiraban su compañerismo y los cruzaron con perro pequeños del este, incrementando la apariencia de su cara.

Aspecto general

Es un perro refinado, compacto y robusto.

Temperamento / comportamiento

Es un perro spaniel de juguete feliz e inteligente, con una cabeza distintiva en forma de cúpula. Reservado, dócil y afectuoso.

Cabeza

Region craneal

Cráneo
Moderadamente grande en comparación con el tamaño, tiene forma de cúpula y es lleno sobre los ojos. 
Depresión naso-frontal (stop)
Bien definida.

Facial region

Trufa
De color negro, con fosas nasales grandes y bien abiertas, corta y abultada hacia arriba.
Hocico
Cuadrado, ancho y profundo, bien abultado hacia arriba.
Belfos
Deben coincidir exactamente, dándole el acabado bonito.
Mandíbulas / Dientes
El maxilar inferior es ancho. La mordida debe ser ligeramente prognata. La lengua saliente es una falta grave.
Mejillas
No deben caer debajo de los ojos, pero deben ser bien llenas.
Ojos
Relativamente grandes y oscuros y colocados bien distantes entre sí. Los párpados forman un ángulo recto con el eje facial. Los ojos deben tener una expresión agradable.
Orejas
De implantación baja, las lleva colgando completamente aplanadas junto a las mejillas; son muy largas y están bien provistas de flecos.

Cuello

Es de longitud media y arqueado, lo que hace que lleve la cabeza orgullosamente.

Cuerpo

Espalda
Corta y nivelada.
Pecho
Amplio y profundo.

Cola

Amputación anteriormente opcional.
Amputada: Con buen fleco, no llevada sobre el nivel del dorso.
Sin amputar: Con buen fleco, no llevada sobre el nivel del dorso.
En balance general con el resto del perro.
Se tolera la cola corta natural (bobtail) y la cola torcida.

Extremidades

Miembros anteriores

Hombro
Bien inclinados.
Codo
Bien juntos a las costillas, sin girarse hacia adentro o hacia afuera.
Antebrazo
Corto y recto.
Metacarpo
Fuertes.

Miembros posteriores

Generalidad
Deben tener suficiente músculo para proporcionar un fuerte impulso.
Rodilla
Bien anguladas.
Metatarso
Corvejones bien descendidos y delineados. Vistos desde atrás deben aparecer rectos, sin girarse hacia adentro o hacia afuera.

Pies

Compactos, bien rellenos y provistos de pelo flecoso; los dedos con buenas articulaciones. Deben tener la forma redonda de los pies del gato, con buenas almohadillas.

Movimiento

Su movimiento es desenvuelto, activo y elegante, con impulso proveniente de sus miembros posteriores. Un movimiento de primera calidad es muy deseable.

Manto

Pelo
Largo, sedoso y recto, se permite una leve ondulación. El pelo nunca debe ser rizado. Las extremidades, las orejas y la cola deben estar bien provistas de pelo largo en forma de flecos.
Color
• Negro y Fuego: Negro intenso brillante, con manchas fuego-caoba brillante en el hocico, las extremidades, el pecho, adentro de las orejas y en la parte inferior de la cola. Pequeñas marcas fuego sobre los ojos. La mancha blanca en el pecho no es admitida.
• Tricolor: Fondo de color blanco perlado, con manchas negras bien distribuidas y manchas de color fuego brillante en las mejillas, adentro de las orejas y en la parte inferior de la cola; pequeñas marcas fuego sobre los ojos. Una mancha ancha de color blanco (lucero) entre los ojos y arriba en la frente.
• Blenheim: Manchas de color castaño rojizo bien repartidas sobre un fondo blanco perlado. Un lucero ancho, claro con el "spot" (lunar) en el centro del cráneo, que debe ser una mancha de color castaño rojizo claro del tamaño de un "penique".
• Rubí: Un color castaño rojizo intenso uniforme. La mancha blanca en el pecho es una falta grave.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
De 3,6 a 6,3 kg.

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas descalificantes:

 Agresividad o extrema timidez.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Historia detallada

El King Charles Spaniel es un perro pequeño, pero no un perro miniaturizado. Elegante y refinado, su aspecto es recogido, sólido y algo deportivo. Aquí hay una amenidad de Spaniel en la moda británica.

En primer lugar, es así un Spaniel, es decir que, mientras sube en su árbol genealógico, se encuentra el Hunting Spaniel, cuyo origen, en sí mismo, es bastante confuso y es el tema de varias teorías, para decir la verdad, insatisfactorio. Por lo tanto, el Spaniel podría reclamar a España como el suelo original, aunque él no es un Mediterráneo, o ser un perro que "España" - que se aplana, el francés antiguo; que es creíble con respecto a la palabra francesa, pero lo que es menos creíble con respecto a su nombre en inglés, "Spaniel".

De acuerdo con los especialistas de Welsh Springer Spaniel, el Spaniel se habría conocido hace mucho tiempo en las Islas Británicas, porque sería mencionado por el chef galés Hywell Dda (o Howell the Great), en un texto de Siglo X. Sea como fuere, los Spaniels se han establecido en Gran Bretaña desde al menos finales del siglo XIV, como Edward de Langley (ca 1373-1415), el maestro de perros y cazas de Enrique IV. , los cita en su Mayster of Game. Y, al mismo tiempo, ¿es mejor referencia que Geoffrey Chaucer, este poeta conocido por su contribución a la fijación del idioma inglés? Ciertamente, el Spaniel debe considerarse una posesión británica.

Algunos candelabros; dos siglos como máximo; Será necesario que Hunting Spaniel se transforme en Pleasure Spaniel, según un proceso bastante lógico, cuando sabemos que apenas hay otros perros más cariñosos, más dóciles que los Spaniels. De hecho, en 1570, Johannes Caius, el especialista de raza británico, dice que hay "buenos perros de aguas" que son mucho más apreciados porque son más pequeños, por lo que pueden anidar "en el las damas nobles, cuyo "consuelo" son, según la expresión del docto doctor, médico de la reina Isabel I.

Si Company Spaniel está presente en la Corte de Inglaterra, es igualmente con la gran rival escocesa de Elizabeth, Mary Stuart: cuando se llevará a cabo en el andamio, en 1587, descubrimos bajo su bordea uno de sus pequeños Spaniels. La Reina de Escocia transmitirá su gusto por este tipo de perros a todo el linaje de los Estuardo, los dos Jacques (James I, que reinó sobre Inglaterra entre 1603 y 1625, y James II, que reinó entre 1685 y 1688) y los dos Charles (Carlos I, rey de Inglaterra de 1625 a 1649, y Carlos II, que fue de 1660 a 1685). Dos de los Spaniels de Charles I, que también terminaron en el cadalso, tuvieron el privilegio de ingresar a la historia: Gentile Breath y Gentile Heart, se dice, fueron deambulando por toda Londres después de la ejecución de su maestro. . No es, sin embargo, este desafortunado rey que dio su nombre a los pequeños Spaniels de placer, sino a su hijo Carlos II, a quien las crónicas (y en particular la de Samuel Pepys) retratan, no sin aspereza, al menos tan preocupado por su Perritos que su profesión de rey.

Como herencia de María, que fue reina de Francia en 1659, cuando se casó con Francisco II, los Estuardo también recibieron una amistad duradera para nuestro país. Las excelentes relaciones que han mantenido con Francia no han dejado de ser importantes durante las vicisitudes que muchos de ellos han conocido, pero, sobre todo, aquí, estas relaciones nos permiten sugerir un vínculo entre los pequeños ingleses y los spaniels. Enanos continentales. Además, si forman hoy razas bastante diferentes, estos perros estaban mucho más cerca de los siglos XVI, XVII y XVIII, tanto que algunos perros ingleses representados podían considerarse continentales y viceversa. Así, el perro que aparece a los pies de la reina Carlota de Inglaterra, en la pintura pintada por Benjamin West en 1779, podría ser un phalene spaniel; mientras que el mostrado por Giuseppe Maria Crespi a principios del siglo XVIII es sorprendentemente una reminiscencia de un rey Carlos.

Es cierto que estos pequeños Spaniels viajaron mucho: eran raros y, por lo tanto, muy populares, por lo que fueron regalos muy apreciados. Si los encontramos en Italia, en Flandes, en Francia, ¿por qué no cruzaron el Canal, especialmente durante el reinado de los Estuardo, que favorecieron los intercambios con el Continente?

De hecho, el caso de los English Toys Spaniels es más complicado que el de los Spaniels continentales. Parece que hay una confusión constante en las antiguas fuentes entre los pequeños perros de caza, que en realidad son los antepasados ​​de los Cockers, y los Carpet Spaniel, que están dedicados exclusivamente a vivir en el salón. Por lo tanto, para varios autores, la evolución hacia este último tipo, relativamente tardía, realmente no se habría especificado hasta el siglo XIX. Sin embargo, uno no puede ignorar las diversas circunstancias que marcaron la historia de los pequeños Spaniels, desde la época de los Stuarts, así como los cruces que no fallaron. Por supuesto, la hipótesis de una contribución de Spaniels continentales exclusivamente nacionales y pequeños no está corroborada por ningún documento, hasta ahora, pero ¿podemos culpar a los cinólogos ingleses que estaban preocupados de cepillar el ¿La historia del Rey Charles de no haber explorado este camino?

Por otro lado, si se trata de un cruce que no debe nada a las suposiciones, es el que se lleva a cabo con los perros de aguas asiáticos, y esto, no en el siglo pasado; que todavía está lejos; pero justo cuando los pequeños Spaniels fueron llamados "King Charles". Además, por curioso que parezca, estos perros llegaron a través de Portugal. Sin embargo, cuando sabemos que Carlos II se había casado con una princesa de origen portugués, Catalina de Braganza, no hay necesidad de sorprenderse con la llegada a la tierra de Inglaterra de un par de perros de aguas Japonés, ofrecido por un misionero portugués: Portugal tenía entonces bases en el imperio del Amanecer, en la preocupación tanto por evangelizar a los japoneses como por comerciar con ellos (por ejemplo, para adquirir sedas y porcelana).

Estos Spaniels, conocidos hoy como Chins o Tchins, eran muy pequeños, tenían una frente alta y una nariz corta, y todavía no tenían la cara de camuse que ahora les pertenece. Por lo tanto, no es en este período que la aparición de un hocico muy corto debe ser colocado en el Rey Carlos, quien, a pesar de la posición debido a su nombre, iba a continuar un camino lleno de misterios y misterios desvíos.

Los Spaniels de Catherine de Braganza no constituyeron la única infusión oriental extrema a la raza inglesa. Sabemos, por ejemplo, que el Duque de Marlborough, conocido por haber seleccionado a los pequeños Spaniels de Blenheim, cruzó su Red y White Hunting Spaniels con un Asian Spaniel, del que no se puede decir que proviene de China, Japón o de otro país James Scott señala, además, que el Duque poseía dos linajes distintos de Spaniels: los perros del primero eran pequeños pero capaces de cazar, mientras que los del primero, más pequeños, eran exclusivamente perros domésticos. Tales cruces con los Spaniels del Este ciertamente se practicaron más de una vez, incluso si se sabe menos acerca de ellos, ya que en Gran Bretaña los reyes, duques y otros miembros de la alta nobleza no desdeñaron. cuidarse de la cría canina (que era impensable entre sus contrapartes franceses, excepto quizás para los perros actuales). La aristocracia inglesa siempre ha estado muy apegada a sus propiedades y cosas de la tierra, siendo mucho menos atraída por las luces brillantes de la corte y la ciudad.

Pero aquí está ahora 1688, el año en que el último de los reyes de Stuart, James II, después de tres años de reinado, tuvo que emigrar a Francia y dar paso a su yerno Guillermo III de Orange-Nassau, Stadtholder de las Provincias Unidas . Es en este preciso momento que algunos colocan la desgracia del Rey Carlos. Pero, ¿no va un poco rápido? ¿Olvidas que los Stuart no tenían la exclusividad de este tipo de perros, apreciados por toda la nobleza? Los duques de Norfolk, en particular, se destacaron por su predilección por Toys Spaniels, que crearon un linaje con vestido negro y de fuego. En cuanto al duque de Marlborough, ya citado, no se trata de ser un partidario convencido de William de Orange contra James II, que le impidió olfatear particularmente a sus Spaniels.

William III, se sabe que tuvo, al igual que su bisabuelo William the Taciturn, los Pugs de los favoritos de los compañeros, y que habría introducido esta raza en Gran Bretaña. Uno puede pensar, obviamente, que el Rey Carlos fue cruzado con el Pug.

Sin embargo, los holandeses, que deben estar familiarizados con este episodio de su historia, dicen que los perros favoritos de Guillaume eran bastante pequeños perros de caza de patos, los Kooikerhondjes. ¿Entonces? Ciertamente, es seguro que el Pug ya es conocido en el siglo XVIII, el famoso autorretrato de William Hogarth (1697 - 1764) con su testimonio de Carlin, pero también es innegable que el Vogue Pug en Inglaterra no tiene fecha. de esta época y que este perro tan original como encantador tendrá que esperar un siglo para imponerse; lo que no excluye los cruces previos entre Carlins y King Charles, por el contrario. No fue sino hasta 1870 que Hugh Dalziel pudo exclamar: "El Pug (el nombre del Carlin en inglés) está en exceso en este país, lo vemos pulular por todos lados. Esta raza es esencialmente parte del universo victoriano.

Por lo tanto, debería considerarse la decadencia del rey Carlos a comienzos del siglo XIX, lo que la hace contemporánea del destino análogo de los Enanos Spaniel en el continente. Después de varios siglos de reinado indiviso, estos Spaniels y Spaniels, los primeros perros reales creados en Europa, deben dar paso a los recién llegados, Caniches, Carlin, por supuesto, y pronto los primos de pelo largo de este último (Tchin, Pekingese), porque el Carlin es de origen chino. Con respecto al pequinés, cabe señalar que Hogarth representó, en The Marriage in Fashion, un perro que es muy similar a él, lo que demuestra la edad de la introducción de esta raza en Inglaterra, incluso si realmente no comienza. se extendió solo en los últimos años del siglo XIX.

Desaparecer o cambiar el "aspecto" es la alternativa que le viene al Rey Carlos, porque estar a la moda, para perros pequeños, cuando el perro nace, es tomar al Pug como modelo, mientras que al menos en lo que respecta a las proporciones de la cabeza. Hasta entonces, todos los perros tenían un hocico distintivo, más o menos largo o puntiagudo. Aquí vienen especímenes caninos de China o Japón, cuyo hocico es tan corto que su trufa parece una nariz en el medio de la "cara"; su cabeza redonda, ancha y camuflada les da una frente, sus grandes ojos ya no están colocados lateralmente sino que miran hacia adelante. En resumen, tienen una figura casi humana. Una bendición para que los perros sean mimados, apreciados, mimados como niños pequeños.

El Rey Carlos, que ya tiene un hocico corto y no puntiagudo, se adapta bien. Se transforma, incluso, en treinta años. En 1845, el pintor favorito de la reina Victoria, Sir Edwin Landseer, muestra a dos King Charles en su cuadro The Prince's Favorites, que coloca junto a un gran sombrero de plumas, que es tanto una referencia de tiempo de su gran éxito como una indicación de su tamaño (muy modesto); y, lo más importante, él los representa con un alto marcado, una frente alta, pero un hocico. Y, en 1859, el periódico The Field describe al rey Harles afirmando: "Tienen un hocico delgado pero corto, de forma elegante", o incluso: "Su nariz es muy delicada, su voz es la más musical, pero son rápidos". cansado. Son mejores que su hechizo de cuco. En 1879, Stonehenge lamentó su metamorfosis: "La brevedad de su hocico no tiene nada que ver con el viejo estándar, cuando fue llevado al punto en que ahora está triunfando. ¿Qué pasó durante este período de tiempo?

La respuesta se encuentra en los escritos de Rawdon Lee en 1893: el rey Carlos había abandonado los salones de la "alta sociedad" para establecerse en los barrios populares de Londres, donde, por selección, los criadores habían llegado a producir perros con paradas profundas (debemos ser capaces de acomodar una canica), cabeza pronunciada de cúpula, hocico reducido a su expresión más simple. Uno de ellos incluso llamó a sus sujetos "sin narices". Los documentos de la época atestiguan, además, que estas características a veces se han exagerado, porque, además de los especímenes que, según una especialista francesa, la señora Françoise Guérin, son casi idénticos a los de hoy, muestran a otros cuyo cráneo es dos veces más "dore" de lo que se requiere ahora.

Si Lee excluye el cruce con el Pug y el pequinés, como Davidson, otros autores, más numerosos, es cierto, afirman lo contrario, y es necesario reconocerlo, para muchas razas; y el Rey Carlos es uno de ellos; es prácticamente imposible saber exactamente qué estaba pasando en los patios traseros de los criadores, personas que hablaban bastante cuando se trataba de resaltar los resultados, pero bastante discretas sobre cómo llegar allí.

El King Charles Club se fundó en 1882, pero pasaron otros diez años hasta que el Kennel Club registrara la raza, o más bien las razas, porque luego separamos los Toys Spaniels según sus colores (en 1923, se agruparán en cuatro). variedades de una sola raza, el King Charles Spaniel). Junto al propio rey Carlos, negro y fuego, está el Blenheim, rojo y blanco, así como dos "nuevos", el Príncipe Carlos (a veces llamado "Princesa Isabel" en algunas obras antiguas), tricolor y el Rubí, completamente rojo rojizo (castaño).

Incluso más que los más grandes, las razas de entretenimiento han tenido que lidiar con los caprichos de la moda. El Pug se vuelve decididamente demasiado común, preferimos el suntuoso pequinés pronto; luego, un poco antes de la Gran Guerra, el carácter leonino y orgulloso del Terrier fue descuidado en cierta medida por el temperamento brillante de los Terriers, especialmente los de cabello duro, a quienes el aseo les dio una silueta cuadrada y clara, muy original. Finalmente todos los demás avanzan, Loulou de Pomerania, Dachshund. Entre esta cohorte cada año más numerosa, el noble y muy anciano Rey Carlos tiene cada vez más dificultades para mantener un lugar a la vista.

De repente, un estadounidense tiene la idea de encontrar al Rey Carlos tal como apareció en la época de Carlos II; iniciativa que, por interesante que sea, empujará un poco más a la sombra que, a través de esta larga serie de episodios y pese a una fortuna cambiante, llegó a los años veinte. De hecho, una raza emerge del pasado para ganar impulso, una nueva raza, cuyo Club Especial fue fundado en 1928 y que el Kennel Club comenzó a grabar en 1944, pero al mismo tiempo viejo, ya que su "recreación" se basa en representaciones del siglo XVII: también, para nombrarlo, elegimos simplemente agregar el término "Cavalier", conservando el de "King Charles".

De hecho, el rey Carlos se está moviendo lentamente hacia la extinción, después de que la Segunda Guerra Mundial diezmó las últimas granjas, cuando, afortunadamente, esta amenaza de extinción alienta a algunos entusiastas a salvarlo (al mismo tiempo, el Cavalier, él, conoce un ascenso irresistible, gracias en particular a una garantía real, en este caso la de la princesa Margaret). El Rey Carlos escalará lentamente la pendiente, y así es como, de nuevo, este elemento esencial de la herencia británica canina figura en número en las exhibiciones: 20 sujetos están presentes en Cruft en 1972, 169 en el Juguete Unido. Exposición canina en 1983, de acuerdo con las aclaraciones proporcionadas por la Sra. Guérin.

Durante muchos siglos, el rey Carlos tuvo que valerse por sí mismo sin el patrocinio real, mientras que los gobernantes ingleses y sus familias, en primer lugar la reina Victoria, prestaron su amable atención a un número impresionante de razas. no dejó de tener efectos en el público británico. Destino curioso y complejo para un perro con un temperamento tan transparente y agradable! Debe ser que el Rey Carlos ha sido dotado de fuertes cualidades para alcanzarnos. Aquí, por ejemplo, está el retrato de hace un siglo cuando estaba pasando por uno de sus períodos difíciles: "Inteligente, esencialmente amoroso, extremadamente gentil, alegre, modesto, obediente pero que conserva el libre albedrío. y su personalidad, oponiéndose solo a la fuerza de la inercia a cosas que no son de su gusto, limpias, elegantes, con formas aristocráticas, discretas, que nunca solicitan. Ningún término debe ser cambiado en estas palabras loables y, sin embargo, tan exactas.

Siempre con el mismo estado de ánimo, sabiendo estar en cualquier lugar sin molestar, adaptándome a todo; apartamento en la ciudad, pabellón con jardín, paseos en el campo o en el bosque, viajes en coche, hotel, restaurante; este perro, limpio, ladrando, civilizado en todas las circunstancias, sabe que no debe ser notado. Y al mismo tiempo, qué ritmo tan notable. Con su silueta elegante, su abrigo sedoso con flecos abundantes, su refinamiento extremo, el King Charles combina una innegable robustez: no es una miniatura aunque no es muy voluminosa.

¿Es un perro para los iniciados, lo que podría sugerir un número relativamente bajo en su país de origen y su escasez, incluso en Francia? ¡Esto no es tan seguro! Si lo piensas, a veces tienes que ser un buen conocedor para elegir un perro cuya raza está en boga y que es el objeto de una fuerte demanda. Al ser introducido en el ambiente cinófilo, tener un ojo informado no es inútil para quien quiere discernir el tema de la élite, o al menos un ejemplar bien tipado. En el caso del Rey Carlos, el adquirente propuesto se enfrenta a entusiastas entusiastas dedicados a la raza, a menudo de larga data, y cuya crianza, modesta en términos cuantitativos, se centra en la calidad. Por lo tanto, el neófito puede recurrir con confianza a uno de estos aficionados en el sentido noble del término, que le dará buenos consejos, se preocupará por el crecimiento del "estudiante", lo alentará a confirmar, a para asistir a las exposiciones caninas.

Si el dueño de un perro "en el viento" puede derivar un legítimo orgullo, el feliz maestro de un Rey Carlos no tendrá menos satisfacciones cuando informe a los transeúntes curiosos de saber cuál es la raza de este perro fuera de lo común. Que el Rey Carlos participe en su propia promoción también debe ser la culpa principal de este perro, al menos para los snobs. Pero el Rey Carlos no es un snob, no asignado, él es el "Rey", simplemente, y su apodo es "Charlie".

Nederlands

King Charles Spaniel
FCI standaard nr. 128

Land van oorsprong
Groot-Brittannië
Vertaling
Francis Vandersteen
Groep
Groep 9 Gezelschapshonden
Sectie
Sectie 7 Engels Toy Spaniels
Werkproef
Zonder werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
maandag 03 januari 1955
Publicatie van de geldende officiële norm
dinsdag 27 juli 2021
Laatste update
dinsdag 24 augustus 2021
En français, cette race se dit
King Charles Spaniel
In English, this breed is said
King Charles Spaniel
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
King Charles Spaniel
En español, esta raza se dice
King Charles Spaniel

Gebruik

Gezelschapshonden Hond.

Kort historisch overzicht

Een duidelijk familielid van de Cavalier King Charles Spaniel, is deze hond bekend in sommige landen als de Engels Toy Spaniel, en dankt zijn naam aan een hond die een grote favoriet van Koning Charles II was. Toy spaniels zijn lang gekoesterd als huisdieren zowel in Engeland als op het continent en werden gefokt om een kleiner en kleiner formaat van setter honden die op het type voor spaniels opgericht. In principe waren dit kleine jachthonden, maar verwend door rijke eigenaars, bewonderd voor hun gezelschap en gekruist met speelgoed honden uit het Oosten, die aanleiding geven tot hun gelaatsuitdrukking.

Algemeen totaalbeeld

Verfijnd, compact en gedrongen.

Gedrag en karakter (aard)

Gelukkig, intelligente, speelgoed spaniel, met kenmerkende bolle kop. Gereserveerd, zachtaardig en aanhankelijk.

Hoofd

Bovenschedel

Schedel
Matig groot in vergelijking met de grootte, goed gewelfd, vol over de ogen. 
Stop
Tussen schedel en neus goed gedefinieerd.

Facial region

Neus
Zwart, met grote, wijd open neusgaten, kort en omgeslagen.
Voorsnuit
Vierkant, breed en diep, goed dichtgedraaid.
Lippen
Precies ontmoeten, geven mooie afwerking.
Kiezen / tanden
Onderkaak breed. Bite moet iets worden onderschreden. Uitgestoken tong is hoogst ongewenst.
Wangen
Niet vallen weg onder de ogen, maar goed opgevangen.
Ogen
Relatief groot en donker, wijd uit elkaar, oogleden blokkeren plein in oog lijn, het behagen van meningsuiting.
Oren
Laag aangezet, opknoping vrij vlak tegen de wangen, erg lang en goed bevederd.

Hals

Van gemiddelde lengte; kromde geven trotse houding van het hoofd.

Lichaam

Rug
Kort en niveau.
Borst
Breed en diep.

Staart

Docking eerder optioneel.
Gedokt: Nou bevederd, niet over of boven de lijn van de rug.
Ongecoupeerd: goed bevederd, niet over of boven de lijn van de rug.
In algehele balans met de rest van de hond.
Natuurlijke korte staart (bobtail) en geknikte staart getolereerd.

Ledematen

Voorhand

Schouders
Goed naar achteren.
Ellebogen
Dicht bij ribbenkast, noch naar binnen noch naar buiten.
Onderarm
Benen kort en recht.
Voormiddenvoet
Firm.

Achterhand

Algemeen
Voldoende spier om positief rijgedrag beweging geven.
Knie
Goed gehoekt.
Achtermiddenvoet
De hakken goed laag en gedefinieerd. Recht van achteren gezien, noch naar binnen noch naar buiten.

Voeten

Compact, goed gevuld en gevederde, tenen goed gewelfd, ronde kat-vormige voet, goed opgevangen.

Gangwerk

Vrij, actieve en elegant, het rijden van achteren. Sound beweging zeer wenselijk.

Coat

Haarkwaliteit
Lang, zijdeachtig en recht, lichte golf toegestaan, nooit krullend. Benen, oren en staart overvloedig bevederd.
Haarkleur
• Black and Tan: Rich glanzend zwart, met lichte mahonie-tan aftekeningen op de snuit, benen, borst, voeringen van de oren, onder de staart en vlekken boven de ogen. Witte vlek op de borst ongewenst.
• Tricolour: Ground parelwitte, met goed verdeelde zwarte vlekken, briljante tan aftekeningen op de wangen, voeringen van de oren, onder de staart en vlekken boven de ogen. Brede witte bles tussen de ogen en het voorhoofd omhoog.
• Blenheim: Ground parelwitte, met goed verdeelde kastanje-rode vlekken. Brede, heldere uitbarsting met de "spot" in het midden van de schedel moet een heldere kastanje rode markering over de grootte van een cent zijn.
• Ruby: Geheel gekleurd, rijk kastanje rood. Witte vlek op de borst is hoogst ongewenst.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
3,6-6,3 kg.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Agressief of schuw.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Gedetailleerde geschiedenis

De King Charles Spaniel is een kleine hond, maar geen geminiaturiseerde hond. Elegant en verfijnd, haar uiterlijk is toch opgepakt, solide en enigszins sportief. Hier is een spaanse belevingswaarde op Britse wijze.

In de eerste plaats is het dus een Spaniël, dat wil zeggen dat, terwijl hij in zijn stamboom omhooggaat, men de jachtspaniel vindt, waarvan de oorsprong zelf nogal verward is en is het onderwerp van verschillende theorieën, om de waarheid te vertellen, onbevredigend. Zo kon de Spaniel Spanje als de oorspronkelijke grond claimen, hoewel hij geen Middellandse Zee is, of een hond zijn die "Spanje" is - wat plat, oud Frans; wat geloofwaardig is met betrekking tot het Franse woord, maar wat minder geloofwaardig is met betrekking tot zijn Engelse naam, "Spaniel".

Volgens Welsh Springer Spanielspecialisten, zou de Spaniel al lang geleden op de Britse eilanden bekend zijn geweest, omdat het zou worden genoemd door de Welsh chef-kok Hywell Dda (of Howell the Great), in een tekst van Tiende eeuw. Hoe het ook zij, de Spaniels zijn sinds minstens het einde van de 14e eeuw in Engeland gevestigd, zoals Edward de Langley (ca 1373-1415), Henry IV's meester in honden en jachten , citeert ze in zijn Mayster of Game. En is het tegelijkertijd een betere referentie dan Geoffrey Chaucer, deze dichter bekend om zijn bijdrage aan de fixatie van de Engelse taal? Zeker, de Spaniel moet als een Brits bezit worden beschouwd.

Sommige kroonluchters; twee eeuwen hooguit; zal nodig zijn om de jachtspaniel te transformeren in plezier spaniel, volgens een vrij logisch proces, als we weten dat er nauwelijks andere honden zijn meer aanhankelijk, meer volgzaam dan de spaniels. In feite zegt Johannes Caius, de Britse rasspecialist, in 1570 dat "mooie Spaniels" des te meer gewaardeerd worden omdat ze kleiner zijn, zodat ze zich kunnen "nestelen" in de de edele dames, wier "geruststellend" ze zijn, volgens de uitdrukking van de geleerde arts, arts van koningin Elizabeth I.

Als Company Spaniel aanwezig is bij het Court of England, is het net als de grote Schotse rivaal van Elizabeth, Mary Stuart: wanneer het op het schavot zal worden uitgevoerd, in 1587, ontdekken we onder zijn rokken een van zijn kleine spaniels. De koningin van Schotland zal haar smaak voor dit soort honden doorgeven aan de hele afstamming van de Stuarts, de twee Jacques (James I, die tussen 1603 en 1625 regeerde over Engeland, en James II, die regeerde van 1685 tot 1688) en de twee Charles (Charles I, koning van Engeland van 1625 tot 1649, en Charles II, die van 1660 tot 1685 was). Twee van Charles I's Spaniels, die ook op het schavot eindigden, hadden het voorrecht geschiedenis te mogen invoeren: Gentle Breath en Gentile Heart, zo wordt gezegd, werden door heel Londen rondgedwaald na de executie van hun meester. . Het is echter niet deze ongelukkige koning die zijn naam heeft gegeven aan de kleine Spaniels van plezier, maar zijn zoon Charles II, die de kronieken (en in het bijzonder die van Samuel Pepys) uitbeelden, niet zonder bitterheid, als minstens zozeer bezeten door zijn kleine honden dan zijn beroep van koning.

Als een erfenis van Mary, die in 1659 koningin van Frankrijk was, toen ze met Francis II trouwde, kreeg de Stuarts ook een blijvende vriendschap voor ons land. De uitstekende relaties die ze met Frankrijk hebben onderhouden, zijn niet onbelangrijk geweest tijdens de wisselvalligheden die velen van hen hebben gekend, maar vooral, laten deze relaties ons toe een verband te suggereren tussen de kleine Engelse Spaniels en de Spaniels. Continentale dwergen. Bovendien, als ze vandaag heel verschillende rassen vormen, waren deze honden veel dichter bij de zestiende, zeventiende en achttiende eeuw, zo erg zelfs dat sommige Engelse honden vertegenwoordigd konden worden als Continentaal en vice versa. Dus de hond die aan de voeten van Queen Charlotte van Engeland verschijnt, in het schilderij geschilderd door Benjamin West in 1779, zou een phalene spaniel kunnen zijn; terwijl dat van Giuseppe Maria Crespi aan het begin van de achttiende eeuw opvallend doet denken aan een koning Charles.

Het is waar dat deze kleine Spaniels veel gereisd hebben: ze waren zeldzaam en daarom erg populair, dus het waren zeer gewaardeerde geschenken. Als we ze in Italië, in Vlaanderen, in Frankrijk vinden, waarom zouden ze dan niet het Kanaal hebben overgestoken, vooral tijdens de regering van de Stuarts, die de voorkeur gaf aan uitwisselingen met het continent?

In feite is de behuizing van de Engelse speelgoedspaniels gecompliceerder dan die van de continentale spaniels. Er lijkt een constante verwarring te bestaan ​​in de oude bronnen tussen kleine jacht Spaniels, die in feite de voorouders zijn van de Cockers, en de Carpet Spaniels, die uitsluitend gewijd zijn aan het leven in de woonkamer. Dus, voor een aantal auteurs, zou de evolutie naar dit laatste type, relatief laat, pas in de negentiende eeuw worden gespecificeerd. Men kan echter niet voorbijgaan aan de verschillende omstandigheden die de geschiedenis van de kleine spaniels markeerden, sinds de tijd van de Stuarts, evenals de overtochten die niet hebben gefaald. Natuurlijk wordt de hypothese van een bijdrage van uitsluitend binnenlandse en kleine continentale spaniels tot dusver door geen enkel document gestaafd, maar kunnen we de Engelse cynologen die bezorgd waren om de Koning Charles geschiedenis van het niet hebben onderzocht op dit pad?

Aan de andere kant, als het een oversteek is die niets te danken heeft aan de veronderstellingen, dan is deze uitgevoerd met Aziatische Spaniels, en dit, niet in de vorige eeuw; die nog steeds ver weg is; maar net toen de kleine Spaniels "Koning Charles" werden genoemd. Bovendien, hoe nieuwsgierig het ook mag lijken, deze honden kwamen via Portugal aan. Maar als we weten dat Charles II met een prinses van Portugese afkomst, Catherine de Braganza, was getrouwd, is het niet nodig om verrast te zijn over de aankomst op de bodem van Engeland van een paar Spanielen. Japans, aangeboden door een Portugese missionaris: Portugal had toen bases in het rijk van de Sunrise, in de zorg zo veel om de Japanners te evangeliseren om met hen te handelen (bijvoorbeeld om zijde en porselein te verwerven).

Deze Spaniels, tegenwoordig bekend als Chins of Tchins, waren erg klein, hadden een hoog voorhoofd en een korte neus, en ze hadden nog niet het gezicht van de camouflage dat nu van hen is. Daarom is het niet in deze periode dat de verschijning van een zeer korte snuit in de King Charles wordt geplaatst, die ondanks de positie vanwege zijn naam een ​​pad vol mysteries en mysteries zou blijven volgen. omwegen.

De Spaniels van Catherine van Braganza vormden niet de enige extreem oosterse infusie voor de Engelse race. Het is bijvoorbeeld bekend dat de hertog van Marlborough, bekend van de selectie van de kleine Blenheim-spaniels, zijn rode en witte jacht-spaniels kruiste met een Aziatische spaniel, waarvan niet kan worden gezegd dat hij uit China, Japan of uit een ander land. James Scott wijst er bovendien op dat de hertog twee verschillende geslachten van Spaniels bezat: de honden van de eerste waren klein maar konden jagen, terwijl die van de tweede, kleiner, uitsluitend huishonden waren. Dergelijke overtochten met Oriental Spaniels werden zeker meer dan eens beoefend, zelfs als er minder over hen bekend is, want in Groot-Brittannië minachtten koningen, hertogen en andere leden van de hoge adel niet om zelf zorg te dragen voor het fokken van honden (wat ondenkbaar was bij hun Franse tegenhangers, behalve misschien voor de huidige honden). De Engelse aristocratie is altijd erg gehecht geweest aan zijn landgoederen en dingen van de aarde, veel minder aangetrokken door de schitterende lichten van het hof en de stad.

Maar nu, 1688, het jaar waarin de laatste van de Stuart-koningen, James II, na drie jaar regeren, naar Frankrijk moest emigreren en plaats moest maken voor zijn schoonzoon Willem III van Oranje-Nassau, stadhouder van de Verenigde Provinciën . Het is precies op dit moment dat sommigen de schande van koning Charles plaatsen. Maar gaat het niet een beetje snel? Vergeet dat de Stuarts niet de exclusiviteit van dit soort honden hadden, gewaardeerd door alle adel? De hertogen van Norfolk, in het bijzonder, werden genoteerd voor hun voorkeur voor speelgoedspaniels, die zij een lijn met zwarte en vuurkleding creëerden. Wat betreft de hertog van Marlborough, die al geciteerd is, het is geen overtuigd supporter van Willem van Oranje tegen James II die hem belet zijn Spaniels bijzonder te snuiven.

William III, hij is bekend dat hij, net als zijn overgrootvader William the Taciturn, de mopshonden had gehad voor favorieten van metgezellen, en hij zou dit ras in Groot-Brittannië hebben geïntroduceerd. Men kan natuurlijk denken dat de koning Charles toen met de mops werd gekruist.

Echter, de Nederlanders, die bekend moeten zijn met deze aflevering van hun verhaal, zeggen dat de favoriete honden van Guillaume eerder kleine eendjacht Spaniels waren, de Kooikerhondjes. Dus? Zeker, het is zeker dat de Mopshond al bekend is in de achttiende eeuw, het beroemde zelfportret van William Hogarth (1697 - 1764) met zijn Carlin getuigt, maar het valt ook niet te ontkennen dat de Vogue Pug in Engeland niet dateert van deze tijd en dat deze hond zo origineel als charmant een eeuw moet wachten om zichzelf op te leggen; wat eerdere kruisingen tussen Carlins en King Charles niet uitsluit, integendeel. Het duurde tot 1870 voordat Hugh Dalziel kon uitroepen: "De mopshond (de naam van de Carlin in het Engels) is in dit land overdreven, we zien het overal zwermen. Dit ras maakt in wezen deel uit van het Victoriaanse universum.

De achteruitgang van de koning Karel aan het begin van de negentiende eeuw moet daarom in overweging worden genomen, waardoor het gelijktijdig met het analoge lot van de Dwergspaniels op het continent komt. Na enkele eeuwen regeren zonder te delen, moeten deze Spaniels en Spaniels, de eerste echte hondenhonden gemaakt in Europa, ruimte maken voor de nieuwkomers, Poedels, Carlin, natuurlijk, en spoedig de langharige neven van de laatste (Tchin, Pekingees), omdat de Carlin van Chinese oorsprong is. Met betrekking tot de Pekingees, kan worden opgemerkt dat Hogarth in The Marriage in Fashion een hond vertegenwoordigde die erg op hem leek, wat de leeftijd van de introductie van dit ras in Engeland bewijst, zelfs als het niet echt begint verspreid alleen in de laatste jaren van de negentiende eeuw.

Verdwijnende of veranderende "look" is het alternatief voor koning Charles, omdat het modieus zijn, voor kleine honden, wanneer de hond geboren wordt, is om de mop als model te nemen, althans wat betreft de verhoudingen van het hoofd. Tot die tijd hadden alle honden een duidelijke snuit, min of meer lang of puntig. Hier komen uit China of Japan honden exemplaren waarvan de snuit zo kort is dat hun truffel een neus lijkt in het midden van het "gezicht"; hun ronde, brede en gecamoufleerde hoofd geeft ze een wenkbrauw, hun grote ogen worden niet langer zijdelings geplaatst, maar kijken recht vooruit. Kortom, ze hebben bijna een menselijke figuur. Een zegen voor honden om verwend te worden, gekoesterd, verwend als kleine kinderen.

De koning Charles, die al een snuit kort heeft en niet wees, past zich zo aan. Het is zelfs in dertig jaar getransformeerd. In 1845 toont Koningin Victoria's favoriete schilder, Sir Edwin Landseer, twee King Charles in zijn schilderij The Prince's Favorites, die hij naast een grote gevederde hoed plaatst, die evenzeer een verwijzing is naar tijd van hun grote succes als een indicatie van hun omvang (zeer bescheiden); en, belangrijker, hij vertegenwoordigt hen met een duidelijke stop, een hoog voorhoofd, maar een muilkorf. En in 1859 beschrijft de krant The Field King harles met de tekst: "Ze hebben een slanke maar korte snuit, een elegante vorm", of zelfs: "Hun neus is erg delicaat, hun stem van de meest muzikale, maar ze zijn snel moe. Ze zijn beter dan hun koekoekspreuk. In 1879 betreurde Stonehenge hun metamorfose: "De beknoptheid van hun snuit heeft niets te maken met de oude standaard, toen het werd gebracht tot het punt waar het nu triomfeert. Wat was er in deze periode gebeurd?

Het antwoord is te vinden in de geschriften van Rawdon Lee in 1893: de koning Charles had de salons van de 'high society' verlaten om zich te vestigen in de populaire wijken van Londen, waar de fokkers door selectie waren gearriveerd om te produceren honden met diepe stops (we moeten in staat zijn om een ​​knikker onder te brengen), uitgesproken koepelvormig hoofd, snuit gereduceerd tot zijn eenvoudigste uitdrukking. Een van hen noemde zijn onderwerpen zelfs 'geen neuzen'. De documenten van de tijd getuigen bovendien dat deze kenmerken soms overdreven waren, omdat, naast exemplaren die volgens een Franse specialist, mevrouw Françoise Guérin, vrijwel identiek zijn aan die van vandaag, ze laten anderen zien wiens schedel twee keer zo 'dor' is als wat nu nodig is.

Als Lee de overtocht met de Mops en de Pekinees, zoals Davidson, uitsluit, andere auteurs, talrijker, het is waar, bevestigen het tegenovergestelde, en het is noodzakelijk om dat te erkennen, voor vele rassen; en koning Charles is een van hen; het is vrijwel onmogelijk om precies te weten wat er gaande was in de achtertuinen van fokkers, mensen die nogal spraakzaam waren als het ging om het benadrukken van hun resultaten, maar nogal discreet over hoe er te komen.

De King Charles Club werd opgericht in 1882, maar het duurde nog eens tien jaar voordat de Kennel Club het ras, of beter gezegd de rassen, registreerde, omdat we de speelgoedspaniels vervolgens op hun eigen kleuren zetten (in 1923 worden ze gegroepeerd in vier variëteiten van een enkel ras, de King Charles Spaniel). Naast de echte King Charles, zwart en vuur, is er de Blenheim, rood en wit, evenals twee "nieuwe", Prince Charles (soms "Princess Elizabeth" genoemd in sommige oude werken), driekleur en de Ruby , geheel taankleurig rood (kastanje).

Meer nog dan de grotere hebben voorzieningenrassen te maken met de grillen van de mode. De pug wordt beslist te algemeen, we geven de voorkeur aan de weelderige pekinees; toen, iets voor de Grote Oorlog, werd het leonine en trotse karakter van de Terriër enigszins verwaarloosd vanwege het sprankelende temperament van de Terriers, vooral de hardharigen, aan wie de verzorging een vierkant en duidelijk silhouet gaf, zeer origineel. Eindelijk komen alle anderen vooruit, Loulou van Pommeren, Teckel. Onder deze cohort elk jaar talrijker, de nobele en zeer oude koning Charles heeft het steeds moeilijker om een ​​plaats in zicht te houden.

Plotseling heeft een Amerikaan het idee om de Koning Charles te vinden zoals die in de tijd van Karel II verscheen; een initiatief dat, hoe interessant het ook is, iets meer in de schaduw zal duwen, degene die, door deze lange reeks afleveringen en ondanks een veranderend fortuin, arriveerde ten tijde van de jaren twintig. Inderdaad, een ras komt uit het verleden om vaart te maken, een nieuw ras, wiens Special Club werd opgericht in 1928 en dat de Kennel Club begon te registreren in 1944, maar tegelijkertijd oud, omdat zijn "recreatie" gebaseerd is op representaties van de zeventiende eeuw: ook, om het maar zo te noemen, kiezen we ervoor om simpelweg de term "Cavalier" toe te voegen, met behoud van die van "King Charles".

Sterker nog, de King Charles is langzaam op weg naar uitsterving regelrecht, na de Tweede Wereldoorlog de laatste boerderijen gedecimeerd, terwijl, gelukkig, deze dreiging van uitsterven enkele enthousiastelingen aanmoedigt om hem te redden (op hetzelfde moment, de Cavalier, hij, kent een onweerstaanbare opkomst, vooral dankzij een koninklijke garantie, in dit geval die van prinses Margaret). De koning Charles zal dus langzaam de helling beklimmen, en dit is hoe, nogmaals, dit essentiële element van de Britse hondachtige erfgoedfiguur in aantal in de tentoonstellingen: 20 onderwerpen aanwezig zijn op Cruft in 1972, 169 op de United Toy Dog Show in 1983, volgens ophelderingen verstrekt door mevrouw Guérin.

Vele eeuwen lang moest de koning Karel voor zichzelf zorgen zonder koninklijke sponsoring, terwijl de Engelse heersers en hun families, in de eerste plaats koningin Victoria, hun vriendelijke aandacht schonken aan een indrukwekkend aantal races. heeft geen gevolgen voor het Britse publiek. Een nieuwsgierige en complexe bestemming voor een hond met zo'n transparant en aangenaam temperament! Het moet zo zijn dat de King Charles is voorzien van sterke kwaliteiten om ons te bereiken. Hier is bijvoorbeeld het portret van een eeuw geleden toen hij een van zijn moeilijke perioden passeerde: "Intelligent, in wezen liefhebbend, uiterst zachtaardig, opgewekt, bescheiden, gehoorzaam maar met behoud van vrije wil. en hun persoonlijkheid, verzet zich alleen tegen de traagheid van dingen die niet naar hun smaak zijn, schoon, elegant, met aristocratische, discrete manieren, nooit vragen. Geen enkele term mag worden veranderd in deze lovenswaardige en toch zo exacte woorden.

Altijd in dezelfde gemoedstoestand, weten te staan ​​op elke plaats zonder te storen, zich aan te passen aan alles; stadsappartement, paviljoen met een tuin, wandelingen op het platteland of in het bos, autoritten, hotel, restaurant; deze hond, schoon, blaffend, beschaafd onder alle omstandigheden, weet niet te worden opgemerkt. En op hetzelfde moment, wat een opmerkelijk tempo. Met zijn elegante silhouet, zijn zijdeachtige vacht met overvloedige franjes, zijn extreme verfijning, combineert de King Charles een onmiskenbare robuustheid: het is geen miniatuur hoewel het niet erg omvangrijk is.

Is het een hond voor insiders, wat zou de relatief lage aantallen in het land van herkomst en de schaarste ervan kunnen suggereren, zelfs in Frankrijk? Dit is niet zo zeker! Als je erover nadenkt, moet je soms een goede kenner zijn om een ​​hond te kiezen wiens ras in de mode is en dat het onderwerp is van een sterke vraag. Geïntroduceerd in de cynophile omgeving, is het hebben van een geïnformeerd oog niet nutteloos voor wie het onderwerp van elite wil onderscheiden, of op zijn minst een goed getypt exemplaar. In het geval van King Charles wordt de kandidaat-verwerver geconfronteerd met liefhebbers, enthousiastelingen die toegewijd zijn aan het ras, vaak van oudsher, en wiens fokkerij, bescheiden in kwantitatief opzicht, gericht is op kwaliteit. Zo kan de neofiet zich met vertrouwen wenden tot een van deze amateurs in de nobele zin van het woord, die hem van goed advies zal voorzien, zich zorgen zal maken over de groei van de "student", hem zal aanmoedigen om te bevestigen, om hondenshows bijwonen.

Als de eigenaar van een hond "in de wind" een legitieme trots kan afleiden, zal de gelukkige heer van een koning Charles niet minder voldoening hebben als hij voorbijgangers informeert om te weten wat de race is van deze hond uit het gewone leven. Dat de King Charles deelneemt aan zijn eigen promotie moet ook de belangrijkste fout van deze hond zijn, althans voor snobs. Maar de koning Charles is geen snob, niet toegewijd, hij is simpelweg de 'koning' en zijn bijnaam is 'Charlie'.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Boxer Shepherd -- Boxer X Berger allemand

    Boxer Shepherd Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous German Boxer Brève présentation du Boxer Shepherd Le Boxer Shepherd est une belle combinaison du Boxer et du Berger allemand. Sur la base de la taille des deux races parentales, il y a de très bonnes chances que votre...
  • Boxerman -- Boxer X Dobermann

    Boxerman Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxerman Le Boxerman est un gros chien qui a été créé à partir du croisement d'un Boxer et d'un Dobermann. Cette race est très sociale et amicale, mais peut également être un excellent chien de garde en raison de sa bravoure et de sa...
  • Boxerdoodle -- Boxer X Caniche

    Boxerdoodle Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxerdoodle Le Boxerdoodle est une race hybride populaire qui est facile à entraîner, amicale et bonne pour les familles. Parce qu'il existe trois types de Caniches (toy, miniature et standard), le Boxerdoodle peut être un chien petit...
  • Boxer Chow -- Boxer X Chow Chow

    Boxer Chow Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxer Chow Le Boxer Chow est un mélange entre un Boxer et un Chow Chow donc aura des traits des deux races parentes. Ce sont des chiens de taille moyenne, pesant jusqu'à 27 kilos et vivront jusqu'à 15 ans. Les chiens individuels...
  • Boxer Basset -- Boxer X Basset Hound

    Boxer Basset Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous BoxsetBoxetBasser Brève présentation du Boxer Basset Le Boxer Basset est un excellent animal de compagnie en raison de sa personnalité aimante et fidèle, de son attitude amusante et de son besoin de câlins. Ils sont...
  • Box-a-Shar -- Boxer X Shar Pei

    Box-a-Shar Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Boxpei Brève présentation du Box-a-Shar Le Box-a-Shar est un croisemet entre un Boxer et un Shar Pei et prendra les traits des deux races parentes. Ce sont de gros chiens pesant jusqu'à 29,5 kilos. Ils se trouvent dans une...
  • Box-a-Pug -- Boxer X Carlin

    Box-a-Pug Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Poxer Brève présentation du Box-a-Pug Le Box-a-Pug est un chien hybride composé d'un Boxer et d'un Carlin. Selon la race parentale dominante, le Box-a-Pug peut être de taille petite ou moyenne. Ils sont également connus sous le...
  • Boxane -- Boxer X Dogue allemand

    Boxane Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxane La plupart des propriétaires conviennent que cet hybride, le Boxane, est une merveilleuse combinaison du Boxer et du Dogue allemand. L'apparence et la personnalité de votre hybride peuvent varier considérablement au sein d'une même...
  • Boxapoint -- Boxer X Braque allemand à poil court

    Boxapoint Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous German BoxapointGerman Shorthaired Boxapoint Brève présentation du Boxapoint Le Boxapoint est un chien hybride de taille moyenne qui est connu comme un animal domestique amical, intelligent, patient et doux. Ils peuvent...
  • Braque allemand à poil court

    Braque allemand à poil court Standard FCI Nº 119 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 7 Chiens d'arrêt Section Section 1.1 Chiens d'arrêt continentaux type Braque Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI vendredi 01 janvier 1954 Publication du standard officiel en...
  • Boxador -- Boxer X Retriever du Labrador

    Boxador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxador Le Boxador est un croisement spécifique du Boxer et du Retriever du Labrador. Chien aimant, fidèle et intelligent, le Boxador est un excellent compagnon et chien de garde. Ces chiens hybrides sont grands avec beaucoup d'énergie,...
  • Boxachi -- Boxer X Chihuahua

    Boxachi Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxachi Le Boxachi est une race hybride où le Boxer est croisé avec le Chihuahua. Relativement nouveau, il y a peu d'informations disponibles sur le Boxachi. Comme un chiot Boxachi héritera des traits de ses deux parents, il est...