 |
|
L'Uzbekistan Shepherd Dog n'est pas reconnu par la F.C.I.
|
|
|
Origine
|
|
Uzbekistan |
Traduction
|
|
Francis Vandersteen |
Cette race est aussi connue sous
|
|
Torkuz Uzbekistan Ovcharka Sarkangik Uzbek Mastiff Uzbekistan Torkuz Mastiff Sarkangik Wolfdog Central Asian Torkuz Uzbekistan Volkodav Sarkandjik Torkus
|
Le puissant Sarkangik est considéré comme un sous-type de l'Ovcharka d'Asie centrale en Occident, bien que ce puissant chien de travail d'Ouzbékistan soit beaucoup plus âgé que la race russe moderne. Située à une intersection clé de l'une des routes commerciales les plus importantes de l'histoire, l'Ouzbékistan a été une destination pour de nombreux voyageurs, explorateurs, marchands et envahisseurs depuis le 4ème siècle avant JC, quand Alexandre le Grand a ouvert la fameuse route de l'Europe à l'Asie. plus tard pour être appelé la "Route de la Soie" par Marco Polo. Les bergers de l'Ouzbékistan ont compté sur les grands chiens indigènes pour protéger leur bétail contre les prédateurs pendant plus de 3000 ans, interférant rarement avec la sélection naturelle et la reproduction.
Initialement descendant de l'Alabai, le chien de berger d'Ouzbékistan a également été influencé par d'autres races, notamment les vieux mastiffs persans au 9ème siècle, les éleveurs mongols au 13ème siècle et les ovcharkas russes au 19ème siècle, ainsi que par les chiens du Tadjikistan et d'Iran au cours des 100 dernières années. Puisque ces chiens sont élevés pour le travail, la résilience et la personnalité, les croisements occasionnels ne sont pas considérés comme compromettant la pureté de la race, mais simplement élargir le pool génétique et assurer l'acquisition et la préservation des meilleures qualités de travail possibles. Aux côtés de l'Alabai turkmène, l'Ouzbek Sarkangik est l'un des types les plus appréciés et les lignées favorisées dans le C.A.O. communauté, parce que ces chiens possèdent des tempéraments fiables et sont plus proches du Mastiff asiatique original en termes d'apparence physique que les Ovcharkas de l'armée russe.
En plus de ses fonctions de garde, le Mastiff Torkuz est également un participant régulier aux célèbres tournois de combats de chiens en Asie, dans lesquels la force, le courage et l'esprit des chiens sont testés avant de leur permettre de se reproduire et de transmettre leurs gènes. Malheureusement, à l'époque moderne, certaines races combattantes européennes et asiatiques sont devenues populaires en Ouzbékistan et se seraient reproduites dans certaines lignées indigènes, ne laissant qu'un nombre limité de chiens purs. Certains éleveurs C.A.O. achètent régulièrement des chiens «aborigènes» d'Ouzbékistan pour enrichir leurs souches, mais ils découvrent plus tard qu'ils ont importé des spécimens de qualité inférieure à la norme, ainsi que des exemples peu précis. C'est une pratique courante dans de nombreux pays de l'Est, où les chiens purs et prisés sont tenus cachés aux étrangers, tandis que les charmants marchands autochtones leur vendent des spécimens d'ascendance douteuse et de qualité comme la vraie affaire.
C'est un Molosse grand et robuste, bien adapté aux climats rudes de la région. Il y a deux types principaux du chien de berger d'Uzbekistan, séparés par la construction physique et les fonctions qu'ils exécutent. La variété la plus lourde est connue sous le nom de Torkuz, qui est un dogue colossal, avec une grande tête large et ainsi que le museau, principalement employé comme chien de garde et combattant. Le type de berger plus maigre s'appelle Sarkangik et n'est pas aussi grand que son homologue plus lourd, mais il est tout aussi fort et puissant, utilisé pour conduire et protéger les troupeaux, rarement utilisés pour combattre. Les croisements entre ces variantes sont très communs, tout comme les croisements avec les chiens turkmènes, tadjiks et russes. Quel que soit le type, le chien de berger d'Ouzbékistan est un impressionnant molosse de travail, apprécié pour son caractère calme et sa nature douce autour des gens familiers, ce qui en fait un bon choix pour un compagnon de famille pour les propriétaires expérimentés.
Bien que naturellement territorial et distant avec les étrangers, ce grand molosse n'est pas du tout vicieux ou trop agressif, faisant un chien de garde fiable et obéissant, pourtant sérieux et intimidant. Cependant, la race est naturellement conflictuelle avec les autres chiens, donc la socialisation précoce et la manipulation responsable sont de la plus haute importance. Le Volkodav d'Ouzbékistan est généralement une race saine et résiliente, bénéficiant d'un niveau d'exercice modéré. Les oreilles et la queue peuvent être vues soit cultivées soit dans leur état naturel en Ouzbékistan, mais la majorité des chiens Sarkandjik montrés sous le nom de berger d'Asie centrale à l'Ouest sont modifiés pour s'adapter à la norme.
Le pelage est assez court, mais très épais et densément recouvert, généralement un peu plus long pendant les mois d'hiver. Beaucoup de colorants existent, mais la plupart des chiens sont soit blancs avec des taches de nuances plus foncées ou principalement noir, brun, gris ou fauve avec des marques blanches. La taille moyenne est d'environ 81 centimètres, bien que de plus petits Bergers, aussi bien que des Dogues plus grands peuvent être trouvés. |
 |
|
The Uzbekistan Shepherd Dog is not recognized by the F.C.I.
|
|
|
Origin
|
|
Uzbekistan |
Translation
|
|
Francis Vandersteen |
This breed is also known as
|
|
Torkuz Uzbekistan Ovcharka Sarkangik Uzbek Mastiff Uzbekistan Torkuz Mastiff Sarkangik Wolfdog Central Asian Torkuz Uzbekistan Volkodav Sarkandjik Torkus
|
The mighty Sarkangik is considered a subtype of the Central Asian Ovcharka in the West, although this powerful working dog from Uzbekistan is much older than the modern Russian breed. Situated at a key intersection of one of the most important trade routes in history, Uzbekistan has been a destination for many travelers, explorers, merchants and invaders since the 4th century BC, when Alexander the Great opened the famous route from Europe to Asia. later to be called the "Silk Road" by Marco Polo. The shepherds of Uzbekistan have relied on large native dogs to protect their livestock from predators for over 3,000 years, rarely interfering with natural selection and reproduction.
Originally descended from the Alabai, the Uzbek sheepdog has also been influenced by other breeds, including old Persian mastiffs in the 9th century, Mongolian breeders in the 13th century and Russian ovcharkas in the 19th century, as well as dogs from Tajikistan and Iran over the last 100 years. Since these dogs are bred for hard work, resilience and personality, occasional cross-breeding is not considered to compromise the purity of the breed, but simply to broaden the gene pool and ensure the acquisition and preservation of the best possible working qualities. Alongside the Turkmen Alabai, the Uzbek Sarkangik is one of the most appreciated types and favored bloodlines in the C.A.O. community, because these dogs possess reliable temperaments and are closer to the original Asian Mastiff in terms of physical appearance than the Ovcharkas of the Russian army.
In addition to its guard duties, the Torkuz Mastiff is also a regular participant in Asia's famous dog-fighting tournaments, in which the dogs' strength, courage and spirit are tested before they are allowed to breed and pass on their genes. Unfortunately, in modern times, certain European and Asian fighting breeds have become popular in Uzbekistan and are said to have reproduced in some native lines, leaving only a limited number of pure dogs. Some C.A.O. breeders regularly buy "aboriginal" dogs from Uzbekistan to enrich their strains, only to discover later that they have imported sub-standard specimens and poor examples. This is a common practice in many Eastern countries, where pure, prized dogs are kept hidden from foreigners, while charming native merchants sell them specimens of dubious ancestry and quality as the real deal.
These are large, robust Molossers, well adapted to the region's harsh climate. There are two main types of Uzbekistan Sheepdog, separated by physical build and the functions they perform. The heavier variety is known as the Torkuz, which is a colossal mastiff, with a large, broad head and snout, mainly employed as a guard and fighting dog. The leaner shepherd type is called Sarkangik and is not as large as its heavier counterpart, but is just as strong and powerful, used to drive and protect flocks, rarely used for fighting. Crosses between these variants are very common, as are crosses with Turkmen, Tajik and Russian dogs. Whatever the type, the Uzbek sheepdog is an impressive working molosser, appreciated for its calm character and gentle nature around familiar people, making it a good choice for a family companion for experienced owners.
Although naturally territorial and aloof with strangers, this large molosser is not at all vicious or overly aggressive, making a reliable and obedient, yet serious and intimidating watchdog. However, the breed is naturally confrontational with other dogs, so early socialization and responsible handling are of the utmost importance. The Uzbek Volkodav is generally a healthy, resilient breed, benefiting from a moderate level of exercise. Ears and tail can be seen either cultivated or in their natural state in Uzbekistan, but the majority of Sarkandjik dogs shown as Central Asian Shepherd Dogs in the West are modified to fit the standard.
The coat is fairly short, but very thick and densely covered, usually a little longer during the winter months. Many colors exist, but most dogs are either white with patches of darker shades or mainly black, brown, gray or fawn with white markings. The average height is around 81 centimeters, although smaller Shepherds, as well as larger Great Danes, can be found. |
 |
|
Die Uzbekistan Shepherd Dog wird vom F.C.I. nicht anerkannt
|
|
|
Ursprung
|
|
Usbekistan |
Übersetzung
|
|
Francis Vandersteen |
Diese Rasse ist auch bekannt als
|
|
Torkuz Uzbekistan Ovcharka Sarkangik Uzbek Mastiff Uzbekistan Torkuz Mastiff Sarkangik Wolfdog Central Asian Torkuz Uzbekistan Volkodav Sarkandjik Torkus
|
Der kräftige Sarkangik wird im Westen als Untertyp des zentralasiatischen Owtscharka angesehen, obwohl dieser kräftige Arbeitshund aus Usbekistan viel älter ist als die moderne russische Rasse. An einer Schlüsselkreuzung einer der wichtigsten Handelsrouten der Geschichte gelegen, war Usbekistan seit dem 4. Jahrhundert v. Chr., als Alexander der Große die berühmte Straße von Europa nach Asien eröffnete, ein Ziel für viele Reisende, Entdecker, Händler und Invasoren. später, um von Marco Polo als "Seidenstraße" bezeichnet zu werden. Die Hirten Usbekistans verließen sich seit über 3000 Jahren auf die großen einheimischen Hunde, um ihr Vieh vor Raubtieren zu schützen, und griffen nur selten in die natürliche Auslese und Fortpflanzung ein.
Ursprünglich vom Alabai abstammend, wurde der usbekische Hirtenhund in den letzten 100 Jahren auch von anderen Rassen beeinflusst, darunter die altpersischen Mastiffs im 9. Jahrhundert, die mongolischen Züchter im 13. Jahrhundert und die russischen Owtscharkas im 19. Da diese Hunde auf Arbeit, Belastbarkeit und Persönlichkeit gezüchtet werden, wird bei gelegentlichen Kreuzungen nicht davon ausgegangen, dass sie die Reinheit der Rasse gefährden, sondern lediglich den Genpool erweitern und sicherstellen, dass die bestmöglichen Arbeitseigenschaften erworben und bewahrt werden. Neben dem turkmenischen Alabai ist der usbekische Sarkangik einer der beliebtesten Typen und bevorzugten Linien in der C.A.O.-Gemeinschaft, da diese Hunde zuverlässige Temperamente besitzen und in Bezug auf ihre physische Erscheinung dem ursprünglichen asiatischen Mastiff ähnlicher sind als die Owtscharkas der russischen Armee.
Neben seinen Wachaufgaben ist der Torkuz Mastiff auch ein regelmäßiger Teilnehmer an den berühmten asiatischen Hundekampf-Turnieren, bei denen die Stärke, der Mut und der Geist der Hunde getestet werden, bevor sie sich fortpflanzen und ihre Gene weitergeben dürfen. Leider wurden in der Neuzeit einige europäische und asiatische Kampfhunderassen in Usbekistan populär, die sich angeblich in einigen einheimischen Linien fortpflanzten und nur eine begrenzte Anzahl reiner Hunde übrig ließen. Einige C.A.O.-Züchter kaufen regelmäßig "eingeborene" Hunde aus Usbekistan, um ihre Stämme zu bereichern, stellen aber später fest, dass sie Exemplare von unterdurchschnittlicher Qualität sowie ungenaue Beispiele importiert haben. Dies ist eine gängige Praxis in vielen östlichen Ländern, wo die reinen und begehrten Hunde vor Ausländern versteckt gehalten werden, während die charmanten einheimischen Händler ihnen Exemplare von zweifelhafter Abstammung und Qualität als das eigentliche Schnäppchen verkaufen.
Es handelt sich um einen großen und robusten Molosser, der gut an das raue Klima der Region angepasst ist. Es gibt zwei Haupttypen des Usbekischen Hirtenhundes, die durch den körperlichen Aufbau und die von ihnen ausgeführten Funktionen voneinander getrennt sind. Die schwerere Variante ist als Torkuz bekannt, der eine kolossale Dogge ist, mit einem großen, breiten Kopf und sowie der Schnauze, die hauptsächlich als Wachhund und Kämpfer eingesetzt wird. Der schlankere Schäferhundtyp wird Sarkangik genannt und ist nicht so groß wie sein schwereres Gegenstück, aber genauso stark und kräftig, wird zum Treiben und Beschützen von Herden eingesetzt, selten zum Kämpfen verwendet. Kreuzungen zwischen diesen Varianten sind sehr häufig, ebenso wie Kreuzungen mit turkmenischen, tadschikischen und russischen Hunden. Unabhängig vom Typ ist der usbekische Hirtenhund ein beeindruckender Arbeitsmoloch, der wegen seines ruhigen Charakters und seiner sanften Natur in der Nähe vertrauter Menschen geschätzt wird, was ihn zu einer guten Wahl als Familienbegleiter für erfahrene Hundehalter macht.
Obwohl von Natur aus territorial und distanziert gegenüber Fremden, ist dieser große Molosser keineswegs bösartig oder übermäßig aggressiv, was ihn zu einem zuverlässigen und gehorsamen, dennoch ernsten und einschüchternden Wachhund macht. Allerdings ist die Rasse von Natur aus konfliktfreudig gegenüber anderen Hunden, so dass eine frühe Sozialisierung und ein verantwortungsvoller Umgang von größter Bedeutung sind. Der usbekische Volkodav ist im Allgemeinen eine gesunde und belastbare Rasse, die von einem mäßigen Maß an Bewegung profitiert. Die Ohren und der Schwanz können entweder gezüchtet oder in ihrem natürlichen Zustand in Usbekistan gesehen werden, aber die Mehrheit der Sarkandschik-Hunde, die im Westen unter dem Namen Zentralasiatischer Schäferhund gezeigt werden, sind modifiziert, um sich dem Standard anzupassen.
Das Fell ist recht kurz, aber sehr dick und dicht bedeckt, in den Wintermonaten in der Regel etwas länger. Es gibt viele verschiedene Farbstoffe, aber die meisten Hunde sind entweder weiß mit Flecken in dunkleren Schattierungen oder hauptsächlich schwarz, braun, grau oder falbfarben mit weißen Abzeichen. Die durchschnittliche Größe beträgt ungefähr 81 Zentimeter, obwohl kleinere Schäferhunde, sowie größere Doggen gefunden werden können. |
 |
|
El Uzbekistan Shepherd Dog no es reconocido por el F.C.I.
|
|
|
Origen
|
|
Uzbekistán |
Traducción
|
|
Francis Vandersteen |
Esta raza también se conoce como
|
|
Torkuz Uzbekistan Ovcharka Sarkangik Uzbek Mastiff Uzbekistan Torkuz Mastiff Sarkangik Wolfdog Central Asian Torkuz Uzbekistan Volkodav Sarkandjik Torkus
|
El poderoso Sarkangik se considera un subtipo del Ovcharka de Asia Central en Occidente, aunque este poderoso perro de trabajo de Uzbekistán es mucho más antiguo que la raza rusa moderna. Situado en una intersección clave de una de las rutas comerciales más importantes de la historia, Uzbekistán ha sido destino de numerosos viajeros, exploradores, comerciantes e invasores desde el siglo IV a.C., cuando Alejandro Magno abrió la famosa ruta de Europa a Asia, que más tarde Marco Polo bautizaría como la "Ruta de la Seda". Los pastores de Uzbekistán han confiado en los grandes perros autóctonos para proteger a su ganado de los depredadores durante más de 3000 años, interfiriendo raramente en la selección natural y la reproducción.
Descendiente originalmente del alabai, el perro pastor uzbeko también ha recibido influencias de otras razas, como los antiguos mastines persas en el siglo IX, los criadores mongoles en el siglo XIII y los ovcharkas rusos en el siglo XIX, así como de perros procedentes de Tayikistán e Irán en los últimos 100 años. Dado que estos perros se crían para el trabajo duro, la resistencia y la personalidad, no se considera que los cruces ocasionales pongan en peligro la pureza de la raza, sino que simplemente amplían el acervo genético y garantizan la adquisición y conservación de las mejores cualidades de trabajo posibles. Junto con el Alabai turcomano, el Sarkangik uzbeko es uno de los tipos más populares y una de las líneas de sangre preferidas en la comunidad de la O.A.C., ya que estos perros poseen temperamentos fiables y están más cerca del Mastín Asiático original en términos de apariencia física que los Ovcharkas del ejército ruso.
Además de sus tareas de guardia, el Mastín de Torkuz también participa regularmente en los famosos torneos asiáticos de peleas de perros, en los que se pone a prueba la fuerza, el valor y el espíritu de los perros antes de permitirles reproducirse y transmitir sus genes. Por desgracia, en los tiempos modernos, ciertas razas de lucha europeas y asiáticas se han popularizado en Uzbekistán y se dice que se han reproducido en algunas líneas autóctonas, dejando sólo un número limitado de perros de raza pura. Algunos criadores de C.A.O. compran regularmente perros "aborígenes" de Uzbekistán para enriquecer su stock, pero más tarde descubren que han importado ejemplares de calidad inferior, así como ejemplares pobres. Se trata de una práctica habitual en muchos países orientales, donde preciadas razas puras se mantienen ocultas a los extranjeros, mientras que encantadores comerciantes nativos les venden ejemplares de dudosa ascendencia y calidad como si fueran auténticos.
Se trata de molosos grandes y robustos, bien adaptados al duro clima de la región. Existen dos tipos principales de perro pastor uzbeko, separados por su constitución física y las funciones que desempeñan. La variedad más pesada se conoce como Torkuz, que es un mastín colosal, con cabeza y hocico grandes y anchos, utilizado principalmente como perro guardián y luchador. El tipo de pastor más delgado se llama Sarkangik y no es tan grande como su homólogo más pesado, pero es igual de fuerte y poderoso, utilizado para conducir y proteger rebaños, rara vez se utiliza para luchar. Los cruces entre estas variantes son muy comunes, al igual que los cruces con perros turcomanos, tayikos y rusos. Sea cual sea el tipo, los perros pastores uzbekos son impresionantes perros de trabajo, apreciados por su temperamento tranquilo y su naturaleza amable con las personas conocidas, lo que los convierte en una buena elección como compañero familiar para los propietarios experimentados.
Aunque por naturaleza son territoriales y distantes con los extraños, estos grandes sabuesos no son en absoluto viciosos ni excesivamente agresivos, lo que los convierte en perros guardianes fiables y obedientes, aunque serios e intimidantes. Sin embargo, la raza es conflictiva por naturaleza con otros perros, por lo que la socialización temprana y el manejo responsable son de suma importancia. Por lo general, el Volkodav uzbeko es una raza sana y resistente, que se beneficia de un nivel moderado de ejercicio. Las orejas y la cola pueden verse cultivadas o en su estado natural en Uzbekistán, pero la mayoría de los perros Sarkandjik que se muestran como perros de pastor de Asia Central en Occidente están modificados para ajustarse al estándar.
El pelaje es bastante corto, pero muy espeso y densamente cubierto, por lo general un poco más largo durante los meses de invierno. Hay muchos colores disponibles, pero la mayoría de los perros son blancos con manchas de tonos más oscuros o predominantemente negros, marrones, grises o leonados con marcas blancas. La altura media es de unos 81 centímetros, aunque se pueden encontrar Pastores más pequeños, así como Grandes Daneses más grandes. |
 |
|
De Uzbekistan Shepherd Dog wordt niet erkend door de F.C.I.
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Oezbekistan |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Dit ras staat ook wel bekend als
|
|
Torkuz Uzbekistan Ovcharka Sarkangik Uzbek Mastiff Uzbekistan Torkuz Mastiff Sarkangik Wolfdog Central Asian Torkuz Uzbekistan Volkodav Sarkandjik Torkus
|
De machtige Sarkangik wordt in het Westen beschouwd als een subtype van de Centraal-Aziatische Ovcharka, hoewel deze krachtige werkhond uit Oezbekistan veel ouder is dan het moderne Russische ras. Oezbekistan ligt op een belangrijk kruispunt van een van de belangrijkste handelsroutes in de geschiedenis en is al sinds de 4e eeuw voor Christus een bestemming voor veel reizigers, ontdekkingsreizigers, kooplieden en indringers, toen Alexander de Grote de beroemde route van Europa naar Azië opende, die later door Marco Polo de 'Zijderoute' werd genoemd. De herders van Oezbekistan vertrouwen al meer dan 3000 jaar op de grote inheemse honden om hun vee te beschermen tegen roofdieren, waarbij ze zich zelden bemoeien met de natuurlijke selectie en voortplanting.
Oorspronkelijk afstammend van de Alabai, is de Oezbeekse herdershond ook beïnvloed door andere rassen, waaronder oude Perzische mastiffs in de 9e eeuw, Mongoolse fokkers in de 13e eeuw en Russische ovcharkas in de 19e eeuw, evenals honden uit Tadzjikistan en Iran in de afgelopen 100 jaar. Aangezien deze honden worden gefokt op hard werk, veerkracht en persoonlijkheid, wordt het af en toe kruisen van honden niet gezien als een bedreiging voor de puurheid van het ras, maar alleen als een verbreding van de genenpoel en een garantie voor het verkrijgen en behouden van de best mogelijke werkkwaliteiten. Naast de Turkmeense Alabai, is de Oezbeekse Sarkangik een van de meest populaire types en favoriete bloedlijnen in de C.A.O. gemeenschap, omdat deze honden een betrouwbaar temperament hebben en qua fysieke verschijning dichter bij de originele Aziatische Mastiff staan dan de Ovcharkas van het Russische leger.
Naast zijn bewakingstaken is de Torkuz Mastiff ook een regelmatige deelnemer aan de beroemde hondengevechttoernooien in Azië, waar de kracht, moed en geest van de honden worden getest voordat ze mogen fokken en hun genen mogen doorgeven. Helaas zijn in de moderne tijd bepaalde Europese en Aziatische vechthondenrassen populair geworden in Oezbekistan en er wordt gezegd dat ze zich hebben voortgeplant in sommige inheemse lijnen, waardoor er slechts een beperkt aantal raszuivere honden overblijft. Sommige C.A.O. fokkers kopen regelmatig 'inheemse' honden uit Oezbekistan om hun voorraad te verrijken, maar ontdekken later dat ze ondermaatse exemplaren hebben geïmporteerd, evenals slechte voorbeelden. Dit is een veel voorkomende praktijk in veel oosterse landen, waar gewaardeerde raszuivere honden verborgen worden gehouden voor buitenlanders, terwijl charmante inheemse handelaren hen exemplaren van twijfelachtige afkomst en kwaliteit verkopen als het echte werk.
Dit zijn grote, robuuste Molossers die goed aangepast zijn aan het harde klimaat van de regio. Er zijn twee hoofdtypen Oezbeekse Herdershonden, die van elkaar verschillen door hun fysieke bouw en de functies die ze vervullen. De zwaardere variant staat bekend als de Torkuz, wat een kolossale mastiff is, met een grote brede kop en snuit, voornamelijk gebruikt als waakhond en vechter. Het slankere herderstype heet Sarkangik en is niet zo groot als zijn zwaardere tegenhanger, maar is net zo sterk en krachtig, wordt gebruikt om kuddes te drijven en te beschermen, zelden gebruikt om te vechten. Kruisingen tussen deze varianten komen veel voor, net als kruisingen met Turkmeense, Tadzjiekse en Russische honden. Ongeacht het type, Oezbeekse Herdershonden zijn indrukwekkende werkhonden, gewaardeerd om hun kalme karakter en zachtaardige aard rond vertrouwde mensen, waardoor ze een goede keuze zijn voor een familie metgezel voor ervaren eigenaren.
Hoewel ze van nature territoriaal en afstandelijk zijn tegenover vreemden, zijn deze grote honden helemaal niet vals of overdreven agressief, waardoor ze een betrouwbare en gehoorzame, maar toch serieuze en intimiderende waakhond zijn. Het ras is echter van nature confronterend met andere honden, dus een vroege socialisatie en een verantwoordelijke omgang zijn van het grootste belang. De Oezbeekse Volkodav is over het algemeen een gezond, veerkrachtig ras, dat baat heeft bij een matig niveau van lichaamsbeweging. De oren en staart kunnen zowel gecultiveerd als in hun natuurlijke staat gezien worden in Oezbekistan, maar de meerderheid van de Sarkandjik honden die in het Westen getoond worden als Centraal-Aziatische Herdershonden zijn aangepast om aan de standaard te voldoen.
De vacht is vrij kort, maar zeer dik en dicht bedekt, meestal iets langer tijdens de wintermaanden. Er zijn veel kleuren beschikbaar, maar de meeste honden zijn ofwel wit met vlekken van donkerder tinten of overwegend zwart, bruin, grijs of fawn met witte aftekeningen. De gemiddelde hoogte is ongeveer 81 centimeter, hoewel er ook kleinere herders en grotere Duitse Doggen voorkomen. |