Belgische Herdershond

		Belgische Herdershond
		FCI standaard Nº 15

Land van oorsprong		België
Vertaling		Dr. R. Pollet
Groep		Groep1 Herders- en veedrijvershonden (uitgezonderd Zwitserse veedrijvershonden)
Sectie		Sectie 1 Herdershonden
Werkproef		Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI		zondag 01 januari 1956
Publicatie van de geldende officiële norm		dinsdag 13 maart 2001
Laatste update		vrijdag 22 juni 2001
En français, cette race se dit		Berger belge
In English, this breed is said		Belgian Shepherd dog
Auf Deutsch, heißt diese Rasse		Belgische Schäferhund
En español, esta raza se dice		Perro de Pastor Belga

Gebruik

Oorspronkelijk een herdershond, nu een gebruiks- (waken, verdedigen, speuren, enz) en veelzijdig diensthond, evenals gezinshond.

Kort historisch overzicht

Op het einde van de jaren 80 waren er in België een groot aantal honden die de kudden dreven. Het type was heterogeen en de vachten uiterst verscheiden. Met het doel wat orde op zaken te stellen vormden enkele gedreven hondenliefhebbers een groep. Ze lieten zich adviseren door Professor A.Reul van de veeartsenijschool te Creghem, die mag worden beschouwd als de echte pionier en grondlegger van het ras.
Het ras is officieel ontstaan tussen 1891 en 1897. Op 29 september 1891 werd te Brussel de "Club du Chien de Berger Belge" opgericht en op 15 november van hetzelfde jaar organiseerde Prof. A. Reul een bijeenkomst in Cureghem van 117 honden, wat toeliet om het bestand te tellen en de beste exemplaren te selecteren. De daaropvolgende jaren werd begonnen met een echte fokselectie, door toepassen van extreem dichte inteelt op enkele dekreuen. Op 3 april 1892 werd door de "Club du Chien de Berger Belge" reeds een eerste, erg gedetailleerde ras standaard opgesteld. Eén enkel ras was toegelaten, met drie haarvariëteiten. Nochtans, zoals men destijds zei, was de Belgische Herder maar een hond van `de kleine luiden`, een ras dus dat nog prestige miste. Dit had als gevolg dat slechts in 1901 de eerste Belgische Herders in het stamboek van de Koninklijke Maatschappij Sint-Hubertus (L.O.S.H.) werden ingeschreven.
In de loop van de jaren die volgden namen de bestuurders van de herdershondenliefhebberij vastberaden de taak op zich om eenheid te brengen in het type en om de fouten te verbeteren. Men mag stellen dat reeds rond 1910 het type en het karakter van de Belgische herder vastlagen.
In de loop van de geschiedenis van het ras heeft het probleem van de verschillende variëteiten en de toegelaten kleuren aanleiding gegeven tot veel controversen. In tegenstelling hiermede zijn er echter nooit meningsverschillen geweest met betrekking tot de lichaamsbouw van de Belgische Herder, zijn karakter en zijn werkaanleg.

Algemeen totaalbeeld

De Belgische Herder is een middellijnige hond, met harmonische verhoudingen, die elegantie paart aan kracht. Hij is middelgroot, droog en sterk bespierd, inschrijfbaar in een vierkant, rustiek, gewend aan het openluchtleven en gebouwd om te weerstaan aan de zo frequente weersveranderingen van het Belgische klimaat. Door de harmonie van zijn bouw en zijn fier gedragen hoofd moet de Belgische Herder de indruk geven van sierlijke kracht, hetgeen het erfdeel is geworden van de geselecteerde vertegenwoordigers van het werkhondenras. De Belgische Herder zal in stand in zijn natuurlijke houding gekeurd worden, zonder fysiek contact met de voorbrenger.

Belangrijke verhoudingen

De Belgische Herdershond is inschrijfbaar in een vierkant. De borstdiepte komt tot aan de ellebooghoogte. De snuitlengte is gelijk aan of iets meer dan de helft van de hoofdlengte.

Gedrag en karakter (aard)

De Belgische Herder is een waakzame en actieve hond, bruisend van vitaliteit en altijd bereid om tot actie over te gaan. Aan zijn aangeboren geschiktheid als bewaker van de kudden paart hij de kostbare goede eigenschappen van de allerbeste waakhond voor huis en erf. Hij is, zonder de minste aarzeling, de hardnekkige en vurige verdediger van zijn meester. Hij verenigt in zich alle vereiste kwaliteiten om een herders-, waak-, verdedigings- en diensthond te zijn. Zijn levendig en alert temperament en zijn zelfverzekerd karakter, zonder ook maar enige vrees of agressiviteit, moeten blijken uit de houding van zijn lichaam en de fiere en opmerkzame uitdrukking van zijn fonkelende ogen. Tijdens het keuren zal men rekening houden met een `rustig` en `onverschrokken' karakter.

Hoofd
Bovenschedel
Hoofd		Hoog gedragen, lang zonder overdrijving, rechtlijnig, goed gebeiteld en droog. De schedel en de snuit zijn ongeveer even lang, met ten hoogste een klein verschil ten voordele van de snuitlengte, wat geheel de indruk geeft van een volmaakte afwerking.
Schedel		Middelmatig breed, in verhouding tot de lengte van het hoofd, het voorhoofd eerder afgeplat dan rond, de voorhoofdsgroef weinig afgetekend, van opzij gezien evenwijdig aan de denkbeeldige lijn die de neusrug verlengt, achterhoofdskam weinig ontwikkeld, wenkbrauw- en jukbeenbogen niet uitstekend.
Stop		Matig.

Facial region
Neus		Zwart.
Voorsnuit		Middelmatig lang en goed gebeiteld onder de ogen, geleidelijk naar de neus toe versmallend, in de vorm van een langwerpige wig, neusrug recht en evenwijdig aan de verlengde bovenlijn van het voorhoofd, goed gespleten bek, wat betekent dat bij geopende bek, met de kaken wijd uit elkaar, de mondhoeken sterk naar achteren zijn getrokken.
Lippen		Dun, goed aangesloten en sterk gepigmenteerd.
Kiezen / tanden		Sterke en witte tanden, regelmatig en stevig ingeplant in goed ontwikkelde kaakbeenderen. 'Schaargebit', het 'tanggebit', waaraan de voorkeur wordt gegeven door schaapherders en veedrijvers, wordt getolereerd. Volledig gebit, beantwoordend aan de tandformule, het ontbreken van twee premolaren (2 P1) wordt geduld en de molaren 3 (M3) worden niet in aanmerking genomen.
Wangen		Droog en goed valk, maar wel gespierd.
Ogen		Middelmatig groot, noch uitpuilend, noch diepliggend, licht amandelvormig, schuin, bruinachtig, liefst donker, oogranden zwart, de blik is direct, levendig, intelligent en vragend.
Oren		Eerder klein, hoog aangezet, duidelijk driehoekig uitzien, oorschelpen goed afgerond, de uiteinden puntig, strak, rechtopstaand en verticaal gedragen wanneer de hond aandachtig is.

Hals

Goed uitkomend, iets lang, tamelijk opgericht, goed gespierd, naar de schouders toe geleidelijk breder wordend en zonder keelwammen, de nek licht gewelfd.

Lichaam
Algemeenheid		Krachtig zonder plompheid, de lengte, vanaf het boegpunt tot aan het zitbeenpunt, is ongeveer gelijk aan de schothoogte.
Bovenlijn		De belijning van de rug en de lendenen verloopt recht.
Schoft		Afgetekend.
Rug		Vast, kort en goed gespierd.
Lendenpartij		Stevig, kort, voldoende breed, goed gespierd.
Croupe		Goed gespierd, slechts zeer licht hellend, voldoende breed, maar zonder overdrijving.
Borst		Weinig breed, maar goed diep, bovenzijde van ribben gewelfd, voorborst van voren gezien weinig breed, maar ook niet smal.
Onderlijn en buik		Begint onderaan de borst en stijgt licht in een harmonische curve naar de buik toe, die noch afhangend, noch windhondachtig mag zijn, maar licht opgetrokken en matig ontwikkeld.

Staart

Goed ingeplant, met krachtige aanzet, middellang, minstens tot aan de sprong doch bij voorkeur verder reikend, in rust hangend gedragen, het uiteinde ter hoogte van de sprongen licht naar achteren gebogen, in actie meer opgeheven, doch niet hoger dan horizontaal gedragen, met de buiging naar de staartpunt toe meer uitgesproken, doch zonder ooit een haak of een afbuiging te vormen.

Ledematen

Voorhand
Algemeen		Beendergestel stevig, maar niet zwaar, spierstelsel droog en sterk, de voorbenen zijn van alle zijden gezien loodrecht en van voren gezien volkomen parallel.
Schouders		Het schouderblad is lang en schuin, goed aanliggend, met het opperarmbeen een voldoende hoek vormend, die in het ideale geval 100-115° bedraagt.
Opperarm		Lang en voldoende schuin.
Ellebogen		Vast, noch afstaand, noch aangedrukt.
Onderarm		Lang en recht.
Voorvoetwortelgewricht		Zeer stevig en effen.
Voormiddenvoet		Sterk en kort zoveel mogelijk loodrecht op de grond of slechts zeer weinig naar voren hellend.
Voorvoeten		Rond, kattenvoeten, tenen gebogen en goed gesloten, voetzolen dik en elastisch, nagels donker en dik.

Achterhand
Algemeen		Krachtig, maar niet zwaar; van opzij is de stand van de achterste ledematen loodrecht en gezien van achteren volkomen parallel.
Dijbeen		Gemiddels lang, breed en sterk gespierd.
Onderbeen		Gemiddeld lang, breed en gespierd.
Knie		Bevindt zich ongeveer loodrecht onder de heup; kniehoeking normaal.
Achtermiddenvoet		Stevig en kort; wolfsklauwen niet gewenst.
Spronggewricht		Laag bij de grond, breed en gespierd; matig gehoekt.
Achtervoeten		Mogen licht ovaal zijn; tenen gebogen en goed gesloten; voetzolen dik en elastisch; nagels donker en dik.

Gangwerk

De beweging is bij alle gangvormen levendig en vrij; de Belgische Herder is een goede galopeur, maar de gewone gangen zijn de stap en vooral de draf; de ledematen bewegen evenwijdig aan het mediaanvlak van het lichaam (recht gaand). Bij hoge snelheid komen de voeten dichter bij het mediaanvlak; bij het draven is de tredwijdte gemiddeld, de beweging regelmatig en vlot, met een goede stuwing van de achterste ledematen, waarbij de bovenbelijning goed strak blijft en zonder dat de voorbenen te hoog worden opgeheven. De Belgische Herder is voortdurend in beweging en lijkt onvermoeibaar; zijn gang is snel, elastisch en levendig. Hij is in staat om in volle snelheid plots van richting te veranderen (is `wendbaar'); door zijn uitbundig temperament en zijn drang om te waken en te beschermen, heeft hij een uitgesproken neiging om in cirkels te bewegen.

Huid

Elastisch, maar over het hele lichaam goed en strak; randen van lippen en oogleden sterk gepigmenteerd.

Coat
Kenmerken		Daar de beharing bij de Belgische herdershonden verschilt in lengte, aanblik en kleur, werd dit als criterium gekozen om een onderscheid te maken tussen de vier rasvariëteiten: de Groenendaeler, de Tervuerense herder, de Mechelaar of Mechelse herder en Laekense herder. Deze vier variëteiten worden afzonderlijk gekeurd en iedere variëteit afzonderlijk kan een voorstel krijgen voor een C.A.C, een C.A.C.I.B. of reserves.
Haarkwaliteit		Bij alle variëteiten moet de beharing altijd dicht zijn, goed aanliggend, van 33n goede textuur en samen met de wollige ondervacht een uitstekende beschutting vormen. LANGHAAR Het haar kort op het hoofd, aan de buitenkant van de oren en het onderste van de ledematen, behalve aan de achterzijde van de onderarm, die van aan de elleboog tot aan de pols bedekt is met lange haren, die `franjes' worden genoemd. Het haar is lang en vlak aanliggend over de rest van het lichaam en langer en overvloedig rond de hals en op de voorborst, waar het een `halskraag' en een `borstveer' of `bef' vormt. De opening van de gehoorgang is beschermd door dichte haren. Vanaf de ooraanzet zijn de haren opstaand en vormen een omlijsting van het hoofd. De achterzijde van de dijen is bekleed met zeer lang en overvloedig haar, dat de `broek' vormt. De staart is bedekt met lang en overvloedig haar dat een `veer' of `pluim ' vormt. De Groenendaeler en de Tervuerense zijn de langharigen. KORTHAAR Het haar zeer kort op het hoofd, aan de buitenkant van de oren en het onderste van de ledematen. Het is kort op de rest van het lichaam en voller aan de staart en rond de hals, waar het een halskraag vormt, die begint aan de ooraanzet en dooraanzet en doorloopt tot de keel. Bovendien is de achterzijde van de dijen met langere haren bevederd. De staart lijkt op een korenaar maar vormt geen staartveer. De Mechelaar is de kortharige. RUWHAAR Hetgeen de ruwharige vooral kenmerkt is de ruwheid en de droogheid van het haar, dat bovendien krassend is en warrelig. De haarlengte is ongeveer 6 cm en over het hele lichaam gelijk, maar wel korter op de neusrug, het voorhoofd en de ledematen. Noch de haren rond de ogen, noch de haren die de voorsnuit bedekken mogen zo uitgegroeid zijn dat ze de vorm van het hoofd verbergen. De snuitgarnituur nochtans is verplicht. De staart mag geen veer vormen. De Laekense herder is de ruwharige.
Haarkleur		Masker Bij de Tervuerense en de Mechelse herders moet het masker zeer goed geprononceerd zijn en de neiging hebben de boven- en de onderlippen, de mondhoeken en de oogleden te omvatten in één enkele zwarte zone. Voor het masker wordt een strikt minimum van acht zichtbare pigmentatiepunten bepaald: de beide oren, de beide bovenste oogleden en de beide boven- en onderlippen, die zwart moeten zijn. Zwart-gevlamd (charbonné) Bij de Tervuerense en de Mechelse herders betekent zwart-gevlamd dat er haren zijn met zwarte uiteinden, waardoor de grondkleur wordt beschaduwd. Dit zwart is in ieder geval `gevlamd' en mag zich noch als grote platen, noch als echte strepen (stroming) vertonen. Bij de Laekense herder komt het zwart-gevlamd onopvallender tot uiting. Groenendaeler Uitsluitend eenkleurig zwart. Tervuerense herder Uitsluitend zwart-gevlamd vaalros (fauve-charbonné) en zwart-gevlamd grijs (gris-charbonné), met zwart masker; de zwart-gevlamde vaalrosse kleur blijft nochtans de voorkeur hebben. Het vaalros (fauve) moet warm zijn, noch licht, noch uitgewassen. Een hond wiens vachtkleur anders is dan zwart-gevlamd vaalros of niet de gewenst intensiteit vertoont, kan niet beschouwd worden als een elitehond. Mechelaar Uitsluitend zwart-gevlamd vaalros (fauve-charbonné), met zwart masker. Laekense herder Uitsluitend vaalros (fauve), met sporen van zwart-gevlamd (charbonné), voornamelijk op de voorsnuit en de staart. Alle variëteiten Een weinig wit op de voorborst en de tenen wordt geduld.

Maat en gewicht
Schouderhoogte		De gewenste hoogte is gemiddeld 62 cm voor de reuen, 58 cm voor de teven. Grenzen naar beneden 2 cm, naar boven 4 cm. Lichaamsmaten Normale gemiddelde maten bij een Belgische Herder reu die een schofthoogte heeft van 62 cm: • Lichaamslengte (vanaf het boogpunt tot aan het zitbeen): 62 cm. • Hoofdlengte: 25 cm. • Snuitlengte: 12,5 à 13 cm.
Gewicht		Reuen ongeveer 25 - 30 kg, teven ongeveer 20 - 25 kg.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

General defecten

Algemeen voorkomen

Plomp.

Zonder elegantie.

Te licht of te tenger.

Langer dan hoog, inschrijfbaar in een rechthoek.
Hoofd

Zwaar, te krachtig, zonder parallellisme, onvoldoende gebeiteld of droog.

Voorhoofd te rond.

Stop te uitgesproken of te vlak.

Snuit te kort of geknepen.

Ramsneus.

Wenkbrauw- of jukbeenbogen te uitstekend.
Neusspiegel, lippen, oogleden

Sporen van pigmentverlies.
Gebit

Onregelmatige inplanting van snijtanden.
Ogen

Licht, rond.
Oren

Groot, lang, te brede aanzet, laag ingeplant, divergent of convergent.
Hals

Tenger.

Kort of diepliggend.
Romp

Te gestrekt.

Borstkas te breed (cilindrisch).
Schoft

Vlak, laag.
Bovenbelijning

Rug en/of lendenen lang, zwak, doorgezakt of gewelfd.
Kruis

Te hellend, overbouwd.
Onderbelijning

Te diep of te ondiep.

Te veel buik.
Staart

Te lage aanzet.

Te hoog gedragen, een haak vormend, afbuigend.
Ledematen

Te licht of te zwaar van bot.

Slechte standen gezien van opzij (te schuine voormiddenvoeten of zwakke polsen), van voren (naar binnen of naar buiten gekeerde voetstand, uitgedraaide ellebogen, enz) of van achteren (achterbenen nauw, wijd of tonvormig, hakkeneng of hakkenwijd, enz).

Te weinig of overdreven gehoekt.
Voeten

Spreidtenen.
Gangwerk

Nauwe beweging.

Te korte paslengte.

Te weinig stuwing.

Slechte rugoverbrenging.

Steppende gang (hoogdraven).
Vacht
De vier variëteiten:

Onvoldoende ondervacht.
Groenendaeler en Tervuerense:

Haar wollig, gegolfd of gekruld.

Haar onvoldoende lang.
Mechelaar:

Halflang haar waar het kort zou moeten zijn.

Gladhaar.

Ruwe haren tussen het korte haar verspreid.

Gegolfd haar.
Laekense:

Haar te lang, zijdeachtig, gegolfd, gekroesd of kort.

Vol met fijn haar, in plukken verspreid tussen het ruwe haar.

Te lang haar rond de ogen of aan de onderbek.

Dichtbehaarde staart.
Kleur
De vier variëteiten:

Brede, diepe, witte borstvlek ('plastron').

Wit op de voeten, dat hoger reikt dan de tenen.
Groenendaeler:

Rosse schijn in de vacht.

Grijze broek.
Tervuerense:

Grijze kleur.
Tervuerense en Mechelaar:

Stroming.

Onvoldoende warme tinten.

Het zwart-gevlamd onvoldoende of overmatig aanwezig of in platen over het lichaam verdeeld.

Onvoldoende masker.
Tervuerense, Mechelaar en Laekense:

Het vaalros te licht.

Een zeer verdunde grondkleur, 'uitgewassen' genoemd, wordt beschouwd als een zware fout.
Karakter

Honden met te weinig zelfvertrouwen of die hypernerveus zijn.

Zware defecten

Gebit

Het ontbreken van één snijtand (1 I), één premolaar 2 (1 P2), één premolaar 3 (1 P3), of van drie premolaren 1 (3 P1).

Defecten die leiden tot uitsluiting

Karakter

Agressieve of angstige honden.
Algemeen voorkomen

Afwezigheid van rastype.
Gebit

Bovenvoorbeet.

Ondervoorbeet, zelfs zonder verlies van contact (omgekeerd schaargebit).

Kruisgebit.

Ontbreken van een hoektand (1 C), een scheurkies boven (1 P4) of onder (1 M1), een molaar (1 M1 of 1 M2, uitgenomen M3), een premolaar 3 (1 P3) plus een andere tand, of in totaal drie tanden (uitgenomen de premolaren 1) of meer.
Neusspiegel, lippen, oogleden

Sterk gedepigmenteerd.
Oren

Hangend of kunstmatig rechtop gehouden.
Staart

Afwezig of gekort, vanaf de geboorte of door couperen.

Te hoog en ringvormig gedragen of opgerold.
Vacht

Afwezigheid van onderwol.
Kleur

Alle kleuren die niet overeenstemmen met de beschrijvingen van de variëteiten.

Te uitgebreide witte aftekeningen op de voorborst, zeker waarneer deze doorlopen tot aan de hals.

Wit op de voeten, dat hoger reikt dan halfweg de voor- of de achtermiddenvoeten en dat sokken vormt.

Witte vlekken elders dan op de voorborst en op de tenen.

Afwezigheid van masker, evenals een snuit die lichter gekleurd is dan het geheel van de vacht bij de Tervuerense herder of de Mechelaar (omgekeerd masker).
Schofthoogte

Buiten de opgelegde grenzen.

Belangrijk

Kruisingen - intervariëteiten paringen:
Paringen tussen verschillende variëteiten zijn verboden, behalve in zeer bijzondere gevallen, wanneer toestemming wordt verleend door de bevoegde nationale fokcommissies (tekst 1974, opgesteld te Parijs).

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

Gedetailleerde geschiedenis

Belgian Shepherd is de generieke naam van een ras met vier variëteiten van honden: Grœnendael, Malinois, Tervueren en Laekenois. Deze variëteiten voldoen aan dezelfde norm en bieden daarom grote overeenkomsten, maar ze onderscheiden zich niettemin door de lengte, textuur en kleur van hun haar.

De benadering die hun fixatie en unificatie aan het einde van de vorige eeuw mogelijk maakte, is niet zonder te herinneren aan dat wat tegelijkertijd zou eindigen in de 'schepping' van de moderne Duitse herder. In België waren er bijvoorbeeld veel lokale herdershonden die, hoewel ze van mening verschillen wat hun afkomst betreft, veel gemeenschappelijke kenmerken hadden.

Deze a priori gunstige grond gaf in 1891 het idee aan Adolphe Reul, hoogleraar zoötechniek aan de dierenkliniek van Cureghem, bij Brussel, om zijn confrères een eerste inventaris op te stellen van de nationale herdersrassen, evenals zijn beroemde Pruisische tegenhanger von Stephanitz. Aan het einde van deze telling kon Reul drie hoofdtypen Belgische herders tellen (de langharige zwarte, de kortharige zwarte reekalf gecharmeerd onder het zwarte masker en de harde grijze as of de koolfawn), waarnaar voegde hij kort daarna een vierde toe (de langharige hond van een fawn tint min of meer donker en houtskool onder een zwart masker). Nadat hij een standaardvoorstel voor deze honden had opgesteld, diende hij het kort daarna in bij de Royal Society of Saint-Hubert (het Belgische equivalent van de Central Canine Society). Maar door te beweren dat het ras niet homogeen was, weigerde dit lichaam het te erkennen en het in zijn oorspronkelijke boek op te nemen. Professor Reul richtte zich vervolgens tot de Belgische Kennel Club, een dissidente organisatie die in 1920 zou worden goedgekeurd en waarmee hij uiteindelijk zou winnen.

Identiek in veel opzichten, hebben de vier variëteiten van Belgische herders nog steeds hun eigen verhalen en voorouders. Volgens sommigen zou de Grœnendael dus afstammelingen zijn van Midden-Europese herdershonden, terwijl het voor anderen een kruising zou zijn tussen lokale herdershonden en Deerhounds, krachtige Britse windhonden geïmporteerd door monniken in de 13e eeuw aan deze kant van de Noordzee. Wat betreft het eerste Grœnendael dat overeenkomt met het type dat we vandaag kennen, werd het geboren uit de unie van een hoedende hond genaamd Picard Ukkel en een langharige vrouw genaamd Petite. Genaamd Hertog van Grœnendael (genoemd naar het kasteel dat eigendom was van Nicolas Rose, niet ver van Brussel), de puppy die voortkwam uit deze overtocht werd vervolgens gedekt door zijn eigen zussen (met name Baronne, Mirza, Bergère en Margot) om te bevallen de variëteit van de Belgische herder die vandaag zijn naam draagt (de naam werd pas officieel in 1898, terwijl de eerste Belgische Begers club al zeven jaar bestond).

Een ander ras met lang haar, de Tervuerens verschillen alleen van de vorige door hun kleur, die reekleurig of zandig is. Opgegroeid door een brouwer genaamd Corbeels die in het dorp Tervuren woonde, in de buurt van Brussel, werden ze eigenlijk ontdekt door fokkers die Grénnelsels probeerden te selecteren. Het ras werd in 1895 bestendigd door de unie van een zekere Tom en een staartloze vrouw genaamd Poes, die het leven schonk aan een teef genaamd Miss, die twee jaar later werd bedekt door de al beroemde hertog van Grœnendael. Zwarte en tawny puppies volgden, waaronder Milsart, een tawny man die, gedekt door zijn moeder en dochters, de oorsprong zou moeten zijn van het moderne Tervuren.

Goed gedefinieerd in 1907, had deze variëteit het toch moeilijk om zich te laten gelden, vooral na de Grote Oorlog, toen de Belgische cynologen, met het oog op de schade die de kuddes van de herders van hun land leden, besloten dat alleen de zwarte kleur - omdat dat de meest wijdverspreide - zou worden toegestaan voor langharige onderwerpen. Het vereiste al het doorzettingsvermogen van de amateurs die bleven stijgen en het behouden, in het bijzonder tegen de bloedafnames van Grœnendael, zodat het uiteindelijk in 1922 wordt erkend door de Koninklijke Maatschappij Sint-Hubertus. De Tervueren werd ook niet gered en de Tweede Wereldoorlog zou zijn aantal zo groot maken dat het nodig was om het, na het einde van de vijandelijkheden, volledig te reconstrueren door verschillende kruisingen tussen Malinois en Grœnendaels, waar respectievelijk het lange haar en de bosachtige kleur - die recessieve karakters zijn - hadden een ongewenste terugkeer gemaakt, maar erg handig in de omstandigheid. Sindsdien is de Tervueren aanzienlijk gegroeid, in België natuurlijk, maar ook in de Verenigde Staten, Frankrijk, Zwitserland en Groot-Brittannië.

Te vaak verward met de Duitse herder. de Mechelse Herder is van meer recente oorsprong, sinds Tomy. het eerste onderwerp in de buurt van het huidige type. werd geboren in 1899 uit de paring van twee kortharige honden: Diane, een mooi uitziende vrouw en Samlo een gestroomde reu van onbekende oorsprong. Tomy werd vervolgens gekruist met Gona, ook een kortharige luizen, die het leven schonk aan een nestje waarin een bepaalde Tjop was geselecteerd. Het is dit en nog een kortharig onderwerp met de naam Dewet die vandaag worden beschouwd als de grondleggers van de Mechelse lijn, wiens naam is afgeleid van de stad waar een van de meest actieve schapenmarkten werd gehouden van het land.

Veel minder bekend, omdat minder verspreid dan de vorige, de Laekense is een dier met harde haren dat zijn naam dankt aan die van het koninklijke kasteel van Laken, waar een herder genaamd Jansseng dit type hond gebruikte om zijn kuddes aan het einde van het jaar te houden. XIVe eeuw. De eerste Lakense kon verschillende kleuren presenteren, maar het is het houtskoolfawn haar dat, na de grijze as, uiteindelijk werd behouden voor de moderne onderwerpen. Het lijkt erop dat de Laekense oorsprong is van Bœr Sus, een herder die kwam van kortharige, kortharige lijnen met gemeenschappelijke voorouders met de eerste Mechelse herder. Het is in Nederland, meer dan in België zelf, dat deze variëteit nu zijn grootste populariteit geniet.

Details: Ook beschikbaar:; Laatst bijgewerkt: 22 januari 2024; Hits: 262

Belgische Herdershond