Korthals Griffon

		Korthals Griffon
		FCI standaard Nº 107

Land van oorsprong		Frankrijk
Vertaling		Francis Vandersteen
Groep		Groep 7 Staande honden
Sectie		Sectie 1.3 Continentale Staande honden, Griffon
Werkproef		Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI		dinsdag 07 december 1954
Publicatie van de geldende officiële norm		dinsdag 01 augustus 2023
Laatste update		dinsdag 05 september 2023
En français, cette race se dit		Griffon d'arrêt à poil dur Korthals
In English, this breed is said		Wire-Haired pointing griffon Korthals
Auf Deutsch, heißt diese Rasse		Franzõsischer rauhhaariger vorstehund Korthals
En español, esta raza se dice		Grifón de muestra de pelo duro

Gebruik

Wezen veelzijdige retriever. Wordt ook gebruikt om het bloed van gewond groot wild te zoeken.

Kort historisch overzicht

De Korthals werd opgericht in Duitsland in de provincie Hessen, is er iets meer dan honderd jaar. Het is het werk van de Nederlandse Edward Korthals kennel hoofdaccount Solms Braunfeld. Korthals, die de vele kwaliteiten van de griffioen, volgzaamheid, intelligentie, kracht, moed zag, koos ervoor om een puur continentale jachthond, in staat om te concurreren met de Britse honden in de mode op het moment te creëren. Hij kocht zeven Griffons in Europa genoemd patriarchen vervolgens gekruist hen: inteelt was nog nooit zo systematisch gebruikt om een ras van honden te maken, maar ze mogen trekken repareren. Korthals heeft vervolgens een selectie van zeer ernstige aangeboren, waardoor er slechts tien procent van de voor hun morele kwaliteiten en vervolgens gekozen om hun fysieke kwaliteiten onderwerpen. Hij gaf een elite-onderwijs in deze vakken, te verfijnen en verbeteren van hun fysieke kwaliteiten. In 1870 was hij in staat om een zeer homogene soort Griffon Korthals, die haar naam werd gegeven te verkrijgen. De hond, waarvan de standaard werd opgericht in 1887, was een briljante succes Cynotechnie, als hij wist zeer snel populair bij jagers niet alleen in Duitsland, maar in heel West-Europa, en de Griffon Club, opgericht in 1888 Fokkers snel gehergroepeerd alle landen. In Frankrijk, het is de derde van de continentale pointers na Brittany Spaniel en Duitse Braque.
Serge Dumont, voorzitter van de AQGPDK

Algemeen totaalbeeld

Sterke hond, rustiek, gemiddelde grootte. Langer dan hoog. De schedel is niet te breed. De snuit is lang en vierkant. Ogen, donker geel of bruin worden overwonnen, maar niet onder borstelige wenkbrauwen en een snor en baard geven hem een goed ontwikkelde karakteristieke expressie en uiten stevigheid en zekerheid.

Gedrag en karakter (aard)

Zacht en trots, uitstekende jager, erg gehecht aan zijn meester en hij houdt zijn territorium met waakzaamheid. Zeer zacht met kinderen.

Hoofd
Bovenschedel
Hoofd		Groot, lang; met ruige, dik, maar niet te lang; snor en wenkbrauwen goed aangegeven.
Schedel		Niet te breed. De lijnen van de schedel en de snuit zijn parallel.
Stop		Breek niet te uitgesproken.

Facial region
Neus		Altijd bruin.
Voorsnuit		Lange plein, afschuining licht convex, dezelfde lengte als de schedel.
Ogen		Geel en bruin, grote, overdekte, maar niet verborgen door de wenkbrauwen, zeer intelligente uitdrukking.
Oren		Medium formaat, niet naar binnen gekruld, vlak, geplaatst niet te laag; kort haar, dat min of meer gemengd met langere haren dekt.

Hals

Tamelijk lang, zonder keelhuid.

Lichaam
Algemeenheid		Lengte aanzienlijk groter dan de schofthoogte (van 1 / 20e tot 1 / 10e).
Rug		Krachtig.
Lendenpartij		Goed ontwikkeld.
Borst		Diep, niet te breed.
Ribben		Licht gebogen ribben.

Staart

Horizontaal gedragen of licht opstaande rand, bedekt met dik haar, maar zonder zwier, moet in het algemeen worden ingekort of derde kwartaal. Als ze niet was ze horizontaal verkort zou worden uitgevoerd met een iets verhoogd einde.

Ledematen

Voorhand
Algemeen		Recht, krachtige, rechte schouder, naar harige.
Schouders		Hij is aangesloten, vrij lange, zeer schuin.

Achterhand
Algemeen		Een harige.
Dijbeen		Lang en goed gespierd.
Spronggewricht		Goed gehoekt.

Voeten

Ronde, stevige, strakke en goed gebogen.

Gangwerk

De allure van de jacht is de galop, onderbroken door periodes van draf. De draf is liegen. De cast is "kat."

Coat
Haarkwaliteit		Hard en ruw aanvoelt doet denken aan zijde zwijnen; nooit krullend of wollig. Onder de kap lange haren en regeren hard neer en tight end.
Haarkleur		Bij voorkeur staal grijs met bruine vlekken of bruine gelijkmatig, vaak bruin-roan of roan. Zijn toegelaten ook witte en bruine gewaden, wit en oranje.

Maat en gewicht
Schouderhoogte		Ongeveer 55 tot 60 cm voor reuen, 50-55 cm voor teven.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Defecten die leiden tot uitsluiting

Agressief of schuw.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

Gedetailleerde geschiedenis

De Korthals Hard-topped Griffon, genaamd de Korthals, is vanwege de eenvoud het resultaat van de verbetering van een heel oud type hond, vooral in continentaal Europa, waar het heel gewoon was.

Het doel dat leidde tot de oprichting van dit ras, was inderdaad om de kwaliteiten van de continentale honden te combineren; blijvend, alle terrein, veelzijdig, manoeuvreerbaar, jagend onder het geweer en wiens neus soms een beetje kort was; voor die van de Engelse stop honden, van een grote delicatesse van neus, actief, snel, ideaal voor jagen in de vlakte.

Om "klusjesmannen" samen te brengen, niet echt grote sporters, enerzijds, en gespecialiseerde en briljante volbloeds, niet noodzakelijkerwijs aangepast aan de eisen van de jacht op het continent, anderzijds, was het daar een onmogelijke taak? We kunnen het tegenovergestelde zeggen, omdat het project van Korthals en de 'scribblers' die het omringden, zelfs verder gaat dan wat ze hadden verwacht.

Dat een ras de naam draagt van een fokker is niet gebruikelijk. Eduar Karel Korthals (1851 - 1896) was ook niemand. Zijn vader was een rijke scheepseigenaar uit Amsterdam die blijkbaar een duidelijke belangstelling voor fokken had, tot het punt dat hij de groeiende passie van zijn zoon voor jacht en honden begunstigde. Dus toen het zover was, was EK Korthals niet van plan om de zaken van zijn vader, die erg florissant was, over te nemen.

Net als Sir Edward Laverack, de beroemde maker van de Engelse Setter, moest hij een van de grootste hondenfokkers worden, zowel door zijn opvattingen, veel vooruitlopend op degenen in zijn tijd, als door de ervaring die hij had. verworven op jachtgronden en kennels. Bovendien was het een open geest, eerlijk, bescheiden, wiens correspondentie aantoont dat het geenszins dogmatisch was, maar dat het constructieve discussie zocht. Zijn stelregel, "Doe wat je zegt, en zeg wat je doet", definieert het goed, evenals zijn aanpak, heel anders dan die gewoonlijk gevolgd door een hondenkweker, "die niet verplicht is om te publiceren wat 'hij doet in zijn achterste keuken', volgens de beroemde uitdrukking van A. Hublot du Rivault.

De jonge EK Korthals jaagde daarom al heel vroeg met Griffons, een soort hond die in Nederland maar ook in veel andere landen, van Italië tot Polen via Frankrijk, verspreid was, waar we met name de Griffons d'Etampes en die van Boulogne. Het is inderdaad een "type" in plaats van een ras, omdat in de tweede helft van de negentiende eeuw deze honden nogal verwaarloosd werden en een vrij heterogene populatie vormden. Sommigen hadden dus een lang haar, tot het punt dat de verwarring met de Barbet frequent was. Korthals waardeerde ze echter voor hun vermogen om te jagen in de meest ongunstige omstandigheden (in het moeras). Wie het meeste kan, kan het minste, ook ondernam hij om hun neus, hun snelheid, hun uithoudingsvermogen te verbeteren, met behoud van hun specificiteit. Het gebeurde in 1873, in het familiedomein.

Vier jaar later, toen hij op zijn zesentwintigste besloot dat het bedrijf hem eigenlijk niet interesseerde, ging Korthals naar Duitse vrienden in het tuinbouwgebied van Hessen. Daar vertrouwde Baron Albert de Solms Braunfels hem het beheer van zijn kennel toe in Bibesheim; de beroemdste van Duitsland; voornamelijk samengesteld uit Engelse honden, waardoor hij parallel kan blijven aan zijn eigen fokkende Griffins. Men kan, gezien de toekomstige resultaten ervan, de indruk hebben dat Korthals een vooropgezet idee had, zeer precies, over de methoden die moeten worden geïmplementeerd om de Griffioenen op het hoogste niveau te krijgen. Het is echter niet zo, en bovendien heeft Korthals niets van zijn selectiewerk verborgen.

Bij het verschijnen van zijn ras, bijvoorbeeld, had hij geen a priori: bij de eerste exemplaren die hij noemde, was er een Barbet-type hond, een ander wollig haar (type Boulet ) en een kortharig wijfje. Wat betreft de rassenvermenging met Engelse honden (Pointers), heeft Korthals het niet opnieuw gebruikt totdat hij het had meegemaakt. Inderdaad, dergelijke kruisen kunnen eerst tijd besparen, maar het bleek dat ze ervoor zorgden dat de Griffon zijn "continentale" karakters kwijtraakte. Het is ook bekend dat zeven onderwerpen door Korthals werden vastgehouden om zijn lijnen te vinden. Ook daar was het aanvankelijk geen opzettelijke keuze, maar het bleek dat deze honden de enigen waren die, door hun jachtvaardigheden en door hun kwaliteiten als racer; die Korthals op de lange duur niet kon beoordelen, op hun nakomelingen, gaf hem voldoening. Deze "patriarchen" worden Banco, Hector, Janus, Satan, Donna, Juno en Mouche genoemd.

Om in minder dan twintig jaar honden te produceren die in staat waren om de Britse superioriteit aan te vechten terwijl ze continentaal bleven, en zonder ooit een beroep te doen op het Engelse bloed, ging Korthals over tot zeer nauwe inteelt koppelingen (men vindt soms twintig keer dezelfde hond in bepaalde stambomen), maar hij zag geen gevaar voor het ras, omdat hij zijn afkomst beschouwde als onderdeel van een waarlijk internationaal ras, als een voorbeeld, op een manier. Bovendien gaf hij toe aan een meedogenloze selectie: van de zeshonderd honden die zijn kennels passeerden, bewaarde hij slechts tweeënzestig onderwerpen, volgens de voorwaarden van een brief aan Emmanuel Boulet, die , een wolharige Griffin selecteren.

Bovendien onderwierp Korthals zijn honden aan zware training, die Jean Castaing in zijn essentiële boek over de race (Ed de l'Orée) 'functionele gymnastiek' noemde: hij liet ze werken met hout, met het moeras en in het laagland, in alle weersomstandigheden, hen lokt op allerlei soorten wild, niet aarzelend om hen de haas te laten achtervolgen (wat je niet heeft laten praten, maar het was tenslotte slechts een vereiste discipline in Duitsland).

De met deze methode verkregen onderwerpen (inteelt, selectie, training) waren buitengewoon pragmatisch van een dusdanige kwaliteit dat ze de specialisten in Duitsland, België, Nederland, Frankrijk, zowel door de amplitude als de snelheid verbaasden. hun zoektocht en de delicatesse van hun flair alleen door hun veelzijdigheid. De lovenswaardige opmerkingen van de rapporten over veldonderzoeken zijn hier het bewijs van.

In Duitsland was de aanblik van Korthals echter een probleem voor zijn opvolgers. In feite was deze liefhebber niet van plan om een nieuw ras te 'creëren', regionaal of nationaal, maar om de oude en internationale Griffon te regenereren. Dus, in zijn geest, was de 'familie' van Griffons die hij tot zo'n graad van perfectie had gebracht slechts een model, dat waarschijnlijk andere families van hetzelfde ras zou verbeteren. Korthals zette al zijn energie in om dit standpunt te verdedigen: eerst, in overeenstemming met andere fokkers, schreef hij een standaard, gedateerd november 1887 (de tekst van vandaag is altijd hetzelfde). Vervolgens ontwikkelde hij een oorsprongsboek, de Griffon Hund Stammbuch (GSB), waarvan het eerste deel verscheen in 1889. Deze jaarlijkse publicatie was niet alleen een stamboek, aangezien, naast de oorsprong van honden, ze noemde hun uitvoeringen, te oordelen naar wedstrijden en tentoonstellingen, met fotografische documenten als ondersteuning.

En in 1888, om al deze informatie te beheren, creëerde Korthals de Griffon Club, een internationale organisatie die snel werd aangevuld door andere verenigingen, gezien het groeiend aantal krabbels: in 1895 werd de Griffon-Club voor Duitsland geboren. Zuid en de Belgische Royal Griffon Club; wat betreft de Franse club, het werd geboren in 1901, op instigatie van Ch. Prudhommeaux. Samen vormden zij het "Club-kartel".

EK Korthals stierf voortijdig in 1896, op de leeftijd van vijfenveertig, maar zijn ideeën hadden genoeg aanhangers gemaakt om hem te overleven. Zo hernam de beroemde "tendens van de club" precies zijn gedachte: "De club is gebaseerd op het principe dat de hardharige steekhond eeuwenlang op het oppervlak van het continent was verspreid, maar in zeer verschillende vormen was vertegenwoordigd. met variabele en niet-reagerende laag; als resultaat van zijn staat van verlaten; de vereisten van een zuiver en homogeen ras. Verschillende fokkers hebben, met de hulp van een geschikte selectie, gekozen om met deze honden het ras "hard hawk griffin" te reconstrueren. De club is vanuit het standpunt geplaatst dat de honden die, onder de naam "Korthal Griffins", een zekere bekendheid hebben verworven, de "griffons naakt" van andere afkomst die in andere landen zijn opgevoed en de "honden Duitse behaarde steken "die alle, in grote lijnen, dezelfde typische kenmerken hebben en daarom kunnen worden beschouwd als behorende tot hetzelfde ras, zodat hun paring; als fokkers denken dat ze er een beroep op doen; mag niet als een fout worden beschouwd, maar integendeel, de resulterende producten moeten worden beschouwd als "harde griffioenen". "

Dit principe leverde zeker geen bezwaren op in België of Frankrijk. In Duitsland, aan de andere kant, zelfs als ze in aantal waren, hadden de aanhangers van de Korthals een duidelijk verzet. Er waren in de eerste plaats de partizanen van een zuiver Germaanse Griffioen, zoals Sichelhaar, die een Frankfort-fokker, M. Bontant, had verkregen door de oude Baardverkoop van Hessen te verbeteren, en die sommige onverzettelijke krachten hadden gemaakt om te onderscheiden Korthals-honden (voorkeur voor een scherp haar, harder maar veel minder bossig). Er waren ook de voorstanders van raciale kruising; want het harde haar kan het gevolg zijn van de vereniging van een subject met kort haar en een ander met wollig haar; die de Pudel Pointer (gemaakt op basis van de Poedel en de Aanwijzer) en de Drahthaar (hardharige versie van de al beroemde Duitse aanwijzer) ondersteunde.

Kortom, veel Duitsers wilden de "erfgenamen" van Korthals deze kostbare Griffon niet bijvoegen, wiens veelzijdigheid perfect bij hen paste. In 1907 slaagde Baron de Gingins, toen aan het hoofd van de Griffon Club, er echter goed in een overeenkomst te ondertekenen met de enige fokkers van Stichelhaar, met uitzondering van Pudel Pointer en Drahthaar, maar vier jaar later was de overeenkomst De twee honden gingen uiteen om twee verschillende races te vormen. Toen kwam de oorlog van 1914 - 1918. Met kracht van zaken werd de Griffon aldus Frans haar. Het jaar 1919 zag de oprichting van het boek van oorsprong van de Griffon (LOG), en terwijl, tien jaar eerder, deze hond leek te worden beloofd een zeer brede verspreiding, het fokken van de Griffon was beperkt tot Frankrijk en naar België. De Tweede Wereldoorlog trof de race heel hard, omdat het risico op overmatige bloedverwantschap maximaal was.

Deze krachtige hond zou echter geen nieuwe start missen. In 1951, om hulde te brengen aan het werk van de maker, werd de naam Korthals officieel toegevoegd aan die van Griffon d'arrêt à poil dur. Momenteel kent de Griffon Korthals in Frankrijk een periode van de mooiste. Deze hond heeft zich bijvoorbeeld onderscheiden bij het WK-spel geschoten in Joegoslavië (in 1980) en hij werd een van de sterren onder de continentale rassen, zowel in de herfstvelden als in de lente. De elite-trialer dient als een "locomotief" voor de hele race, waarvan de sterke punten in de loop der jaren regelmatig worden versterkt.

Onder de initiatieven van de Active Breed Club om het sportieve en utilitaire imago van de Griffon te verbeteren, kunnen we de ontwikkeling van inleidende velden voor de ontdekking van nieuwe talenten en een patent op de relatie met water belichten. maakt het ras tot de moerasspecialist. Zeker, de Griffon Korthals, deze nieuwe hond die zijn wortels heeft in ons oude Europa, bereidt een illustere toekomst voor.

De Korthals Griffon is dapper, in elke betekenis van het woord. Thuis is hij aanhankelijk, aardig, sociaal, de grote vriend van de kinderen. En hij toont veel moed als het gaat om weersomstandigheden of het verdedigen van het onroerend goed.

Onder de jagers en niet-jagers heeft deze hond een buitengewone hoofdstad van sympathie, die hij ruimschoots verdient. De een wordt aangetrokken door zijn goede, baardige en besnorde, solide en trouwe landgenoot. Zijn dikke wenkbrauwen laten een intelligente en zachte uitstraling, waar een vonk glinstert als het gaat om jagen of wandelen. Deze verschijning weerspiegelt perfect zijn karakter: openhartig, diep gehecht aan zijn familie, wetend dat hij snel vrienden kan onderscheiden en begroeten zoals gepast, maar ook in staat om indrukwekkend en bedreigend te zijn voor ongewenst; het is een zeer aantrekkelijke hond, kortom. De enige fout die we konden vinden, is dat als we zijn jas verwaarlozen, als we hem onder douches en modder achterlaten, de hostess uiteindelijk zal eisen dat we hem een niche maken bij de buiten of kennel. Om presentabel te zijn, moet een Korthals worden opgepakt en regelmatig worden behandeld.

Voor zijn enige kwaliteiten van metgezel, kan de Griffon niet verdwijnen, maar het zijn zijn gaven van jagers die hem zijn goede reputatie waard zijn. De koper zal er geen moeite mee hebben om een onderwerp uit eervolle lijnen te vinden; om nog maar te zwijgen van de elite-exemplaren; wat hem voldoening geeft.

"Niemand anders kan de Griffon in het moeras verdringen", schreef J. Castaing. Inderdaad, de Korthals is in de eerste plaats een moerasspecialist, de bevoorrechte hulp van de watervogels en de watersnip, die zijn ongelooflijke weerstand tegen de kou, het ijskoude water, de noordenwind waarderen, zelfs in de winter, aan de vermoeidheid. Hij is een zeer goede zwemmer, een "onderzoeker" die het valpunt van de vogel heel goed vindt. Wild wild wordt steeds zeldzamer, en de Griffon staat bekend om jagen op eenden, snip en houtsnip, onze laatste wilde vogels, is een bewijs van zijn grote mogelijkheden. Om zichzelf ervan te overtuigen, is het bovendien alleen om het aantal Korthals te zien dat authentieke becassiers zijn.

Zijn passie voor jagen en zijn rustieke karakter maken van de Korthals een opmerkelijke Bosjesman, die in de meest struikachtige struiken kan doordringen. Maar dat neemt niet weg dat de meningen unaniem zijn om te zeggen dat het zichzelf in duidelijke bewoordingen uitstekend verdedigt. Bovendien is het een uitstekende retriever, gemakkelijk in te brengen in het rapport. De "meester van Bibesheim" wilde een hond "voor alle jagers, om alles te doen, in alle klimaten", hoewel de beste specialisten van veldproeven de kwintessens weten te trekken om het naar de top te brengen, de Korthals Het is perfect geschikt voor de gemiddelde gebruiker, de praktische jacht.

Ten eerste staat deze geboren jager erg goed op, verklaart zichzelf vroeg. Soms ontmoeten we elkaar, we moeten gevoelige onderwerpen en anderen niet verbergen, maar we hebben nog nooit Korthals gezien waarvan we geen gebruik kunnen maken. Een beetje vastberadenheid om de hoffelijke kant van de jeugd te disciplineren, een goede progressiviteit in training (bijvoorbeeld, werk niet aan het rapport, onder het voorwendsel dat de hond zichzelf leent, voordat in alle omstandigheden de vastheid is verkregen) van het oordeel) zal het mogelijk maken om het te overwinnen. Serieus, hij zal het later verwerven (tegelijkertijd met de baard). Het belangrijkste punt voor degenen die zo'n partner willen is weten hoe te kiezen, op advies van een fokker die zelf een bekwame jager is, een puppy van goede afkomst, geschikt voor zijn eigen persoonlijkheid en zijn jachtvaardigheden.

De Griffon is een galop, die kan bewegen van het gestaag tempo, essentieel vandaag in velden, de kleine galop in de praktijk jagen, of draven, wanneer het terrein het vereist. (In dit verband wordt eraan herinnerd dat het altijd mogelijk is om "een genereuze aard" in te perken, maar dat het tegenovergestelde veel moeilijker is.) Zijn ruime zoektocht, goed gekruist, laat geen ruimte, zijn neus is geweldig finesse. Hij staat bekend om de stevigheid van zijn stops, lengte genomen. Hij heeft een aangeboren gevoel voor jacht, hij is gepassioneerd door alle wild. Bij hem betekent veelzijdigheid niet dat je in alle disciplines gemiddeld bent.

Details: Ook beschikbaar:; Laatst bijgewerkt: 24 januari 2024; Hits: 219

Korthals Griffon