|
Kort historisch overzicht
|
De British longhair is een directe afstammeling van de Brits korthaar en hun geschiedenis was identiek tot het einde van de Eerste Wereldoorlog. Tegen het einde van de 19e eeuw hadden Engelse fokkers opgemerkt dat Britse katten bijzondere eigenschappen hadden en selecteerden ze om te worden tentoongesteld op een van de eerste kattenshows in 1871 in het Londense Crystal Palace. Ze kregen de naam British shorthair om ze te onderscheiden van buitenlandse of langharige katten. Het was na de Eerste Wereldoorlog, toen het aantal British shorthair katten het laagst was, dat de Engelsen niet-gefokte katten moesten introduceren om het ras weer op te bouwen. Ze gebruikten ook Perzen. Het resultaat was het verlies van de fysieke kenmerken van het ras en de introductie van het langhaargen. De Engelse GCCF weigerde deze katten te registreren en accepteerde de kittens pas drie generaties nadat de kruising met een niet-raskat of een kat van een ander ras had plaatsgevonden. Hetzelfde scenario herhaalde zich na de Tweede Wereldoorlog. Naast de Perzische zijn waarschijnlijk ook andere rassen gebruikt, zoals de Chartreux, de Blauwe Rus en de Burmees. In de nesten van British shorthair werden regelmatig halflangharige kittens geboren. Lang aan de zijlijn, werd het ras vervolgens apart ontwikkeld. Frankrijk erkende dit ras in 2000 en de Amerikaanse TICA en WCF in 2009. De andere belangrijke stamboeken erkennen het nog niet. De British longhair blijft veel discreter dan zijn kortharige tegenhanger. In Frankrijk vertegenwoordigde hij tussen 2003 en 2008 slechts 0,55% van alle raskatten. Sinds 2006 is het aantal registraties echter sterk gestegen, van gemiddeld 65 geregistreerde British longhair per jaar naar 142 in 2008. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Van het karakter van de British longhair wordt gezegd dat het hetzelfde is als dat van de korthaar, d.w.z. een rustige kat met het legendarische slijm van zijn oorsprong en zeer gehecht aan zijn eigenaar. Er wordt ook gezegd dat het een zeer speels ras is dat niet graag gedragen wordt. Deze karaktereigenschappen zijn echter geheel individueel en hangen vooral af van de geschiedenis van elk individu. |
Gezondheid
|
De British longhair is een van de rassen die het meest getroffen worden door neonatale erythrolyse. Deze ziekte treedt op wanneer het kitten bloedgroep A heeft en de vader groep A is, maar de moeder groep B is. De moeder brengt dan antilichamen over op haar kittens via haar colostrum. Het resultaat is de dood van het pasgeboren kitten. Dierenartsen adviseren om systematisch bloedgroepen te nemen bij fokkatten van rassen met een hoog risico, zoals de Britse. In het geval van kittens die geboren zijn uit ouders met een risicovolle bloedgroep, is het nog steeds mogelijk om het kitten de eerste 24 tot 36 uur van zijn moeder te scheiden door het kitten een biestvervanger toe te dienen of het bij een groep A9 zogende kat te plaatsen. |
|