Mijn Chouchou in het paradijs

Ik herinner me de dag dat ik je uit dat asiel ging redden nog als de dag van gisteren, en toch is het al 8 jaar geleden...

Was het maar 20 jaar eerder gebeurd...

Nog 12 jaar van geluk...

Het was hartje winter, koud weer, een mist waarin je geen 50 meter vooruit kunt kijken, maar ik moest je redden uit dit leven dat zo zielig was voor een hond.

Het klikte meteen, we begrepen elkaar. Ik had mijn kleine Milou en jij had een nieuw baasje, een thuis, je kon eten wat je wilde, je was lekker warm.

Je werd meteen geaccepteerd door je 2 nieuwe broers, Rambo de herder en Tonton le Loulou.

Ik heb mijn best gedaan om je je verleden en de slechte tijden die je in het asiel had gehad te laten vergeten.

Ik denk dat ik daarin geslaagd ben als ik de oprechte liefde zie die ik van je kreeg.

Als ik thuiskwam van mijn werk, liet je me zien hoe blij je was, wat ik beloonde met knuffels, lieve woorden en je lievelingskoekje.

Dan was het knuffeltijd, je nestelde je in mijn armen en viel een paar minuten in slaap, altijd te kort. En 's avonds viel je in mijn arm in slaap, je hoofd tegen de mijne, op mijn schouder, en droomden we tot de ochtend.

Ik weet het, er is me vaak gezegd...een hond in bed..., als je liefhebt, tel je niet mee, je geeft alles aan die liefde.

En toen kwam Canaille, een vrouwelijke ruwharige vos. Ze was een arm dier, mishandeld, dakloos, gedwongen om te stelen om zichzelf te voeden en wiens eigenaars haar wilden laten inslapen omdat ze een eend had gedood.

Als ik 3 honden kan voeden, kan ik er 4 voeden en mijn hart kon het niet laten om ook dit arme diertje te redden. En dan waren er nog die 3 jonge Canaille honden die we voor onszelf hadden gereserveerd maar op het laatste moment niet wilden omdat ze niet raszuiver waren. Nooit in een asiel gestopt.

Het leven ging verder zonder problemen tot donderdag 22 februari 2001.

Een telefoontje op het werk.

Francis, de honden hebben gevochten en Milou is gewond.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Zoals gewoonlijk, honden die vrij rondlopen, omstanders die de openbare weg opkomen zodat hun hond hun tuin niet bevuilt door te plassen of ...

Kortom, door mensen die een hond nemen maar het ongemak niet accepteren... Waarom ben je alleen gelaten met deze 3 sterke jongen die alleen maar willen spelen?

De dierenarts die je onderzocht besloot dat je hart het zou begeven en dat je, als je het al zou overleven, zeker verlamd zou zijn. Hij heeft geen röntgenfoto's gemaakt, hij heeft zijn diagnose gesteld zonder te proberen je te redden omdat je zeker te zwak was om enige levenswil te tonen, maar je ademde nog steeds dus je vocht om te overleven.

Ik was er niet om de beslissing te nemen, dat was mijn vrouw. Heeft zij de juiste beslissing genomen? Ik betwijfel het ten zeerste.

Ik weet zeker dat ik ervoor zou hebben gekozen om alles te doen om je te redden en zelfs als je een beetje gehandicapt was gebleven, een beetje mank bijvoorbeeld, zou je nog leven. Je zou hebben geleden, maar mijn liefde zou je hebben geholpen om dat lijden te boven te komen en je zou er doorheen zijn gekomen. En als het helaas tot deze extreme oplossing had moeten komen, had ik zo graag gewild dat je in mijn armen je laatste adem had uitgeblazen.

Helaas, toen ik terugkwam, was het te laat, mijn baby was dood, dit leven waar je zoveel van hield was je ontnomen, WAAROM ?

Een half uur en ik was weer thuis. Misschien nog een half uur langer lijden voor jou, maar we hebben niet het recht om het leven van een geliefde op die manier te nemen, ook al is het maar een beest, zoals sommige mensen graag zeggen, en het doet pijn om die woorden te horen.

Je ogen waren nog open, verdrietig dat je had geleden onder dat gevecht, maar bovenal had je dat sprankje hoop, die kracht om je te hebben proberen te verzetten tot ik terugkwam, die blik in je ogen waarvan ik begreep dat je wist dat ik anders had gehandeld en dat je me vergaf. Je mooie ogen waren gevuld met een groot verdriet omdat je gedwongen werd weg te gaan zonder me weer te zien om je te steunen en te beschermen, gevuld met een gloed die ze niet begrepen. Ogen die smeekten en zeiden :

Dood me niet, ik wil leven, ik wil mijn vriend van wie ik zoveel hou weer zien, hij zal me een tweede keer redden, ik heb nog vele jaren van geluk voor me.

Ik nam je in mijn armen en hield je dicht tegen mijn hart en ik brak in tranen uit, het was als een steek in mijn hart.

Waarom is mijn baby vermoord, waarom heeft hij me verlaten ?

Ik neem het mezelf kwalijk dat ik niet op tijd ben teruggekomen en ik vervloek die harteloze mensen die, elk op hun eigen manier, hebben geholpen om jou te laten lijden en te doden.

Je was niet eens gewond, alleen je dijen rood van het bijten tijdens het spelen, maar geen open wonden.

Je zult te rusten worden gelegd in mijn geheime tuin, je zult bloemen hebben, ik zal elke dag naar je komen kijken met tranen in mijn ogen, en mettertijd...

Zal het verdriet verdwijnen... maar je zult voor altijd in mijn hart blijven.

Je zult altijd mijn kleine schat blijven die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend. Toen je me een kus gaf, was dat geen Judaskus maar iets dat alleen mensen die van dieren houden kunnen begrijpen.

Het is waar dat je er aan het einde van elke winter uitzag als een bandiet omdat je geborsteld moest worden, maar geborsteld of niet, je was de mooiste en liefste.

Helaas, zo is het leven, voor de honden een gelukkig leven dat veel te kort is of een ongelukkig leven dat veel te lang is, en voor de eigenaar het verlies van een vriend die hij voor de rest van zijn leven had willen houden.

Ik heb nog steeds de liefde van je 2 broers, je zus en de 3 kleintjes, maar geen van hen zal jouw plaats in mijn hart innemen, ik zal je nooit vergeten, je bent weg en hebt een hoekje van mijn hart meegenomen.

Ik weet het, je zult me dat over een tijdje wel vertellen... maar ik hield zoveel van dit kleine harige ventje, ik heb zijn foto voor mijn computer en het lijkt wel of hij tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, om van jou gescheiden te zijn, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (het leven dat je nog hebt zonder mij).

Ik smeek je mijn vriend, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.