Mijn kleine Tonton in de paradijs

Ik herinner me nog de dag dat ik je ging zoeken in deze schuilplaats.

Het was 11 jaar geleden...

Ik had het asiel bezocht en in een van de kooien zag ik jou. Je was zo klein, je maakte in je eentje net zoveel lawaai als de 4 andere honden die bij je waren. Je keek zo verdrietig maar ook vol energie, je wilde echt opgemerkt worden! Het was liefde op het eerste gezicht, dus ik belde de verantwoordelijke en je ging mee naar huis.

Je werd al snel Rambo's grote vriend. Je probeerde jezelf zeker de baas te spelen, maar de grote man liet je begrijpen dat hij de baas was en dat accepteerde je. Ook al was je klein van gestalte, je nam enorm veel ruimte in huis in. Je verlaagde nooit je stem en elke gelegenheid was goed om jezelf te laten opmerken.

Toen kwam mijn Chouchou en toen begon de grote liefde tussen jullie twee. Jullie waren altijd samen, het was alsof jullie altijd al samen hadden gewoond.

Toen Canaille kwam, probeerde je Don Juan te spelen, maar mademoiselle kon dat niet waarderen, je was te klein voor haar. Ze wilde wel met je spelen, maar niet meer, en toch probeerde je haar te plezieren, een flirt als geen ander.

Toen de 3 bandieten geboren werden, verloor je een paar gram en ook een paar haren, waarmee je speelde en toch was je niet meer jong, maar je bleef een jonge man vol kracht.

Ik ben ervan overtuigd, als ik alle liefde zie die ik van je heb gekregen, dat ik erin geslaagd ben om je gelukkig te maken.

Toen je broer Chouchou wegging, werd je verdrietig, ik denk dat je een paar jaar ouder bent geworden, je begon ook aan te komen, wat je na hem zocht, je was als een wezel, er was geen plek in huis waar je niet keek, maar tevergeefs. Je was nog steeds zo luidruchtig als altijd, maar ik kon zien dat je hem enorm miste, ik denk dat je net als ik ontroostbaar was. Zelfs de laatste tijd, als ik Chouchou of Milou zei, kwam je naar me toe in de hoop dat ik je broer had gevonden.

Je verstopte je onder het bed en ik zei Allez mon Tonton, au dodo, en dan kwam je naast me staan zodat ik je op het bed kon leggen.

Het is waar, je was de koning van de pisbakken, je doopte er meters en meters van in de tuin, soms probeerde je zelfs je poot naar binnen te steken, maar het enige wat nodig was, was dat iemand tegen je zei : “Wat is een pisbak ?" En dan, helemaal trots, ging je naar buiten en beschimpte iedereen.

En uiteindelijk, op dinsdag 23 maart 2004, na 11 gelukkige jaren bij ons...

Ik was met mama naar de kliniek en mijn vrouw was niet thuis. Zoals gewoonlijk was de hele stam binnen. Toen ik thuiskwam, was mijn vrouw nog niet thuis, hoewel dat wel de bedoeling was.

Toen ik thuiskwam, zag ik bloed in de woonkamer, Canaille en Rambo binnen, de 3 bandieten buiten... En mijn Tonton?

Ik zie het visitekaartje van de dierenkliniek naast de telefoon en realiseer me dat Tonton waarschijnlijk gewond is. Er is ruzie geweest met de 3 jongste kinderen, waarschijnlijk omdat een of andere klootzak binnen is gekomen om ze op te warmen door op de deur of het raam te bonken.

Ik ben naar de kliniek geracet en de dierenarts wachtte op me. Tonton lag op de tafel in de operatiekamer, zijn nek vol bloed, ik kon in zijn ogen zien dat hij op me wachtte, zijn staartje trilde lichtjes.

De dierenarts vertelde me dat de zenuw ook was aangetast en dat zijn achterpoten niet meer reageerden. Zijn nek was gescheurd en hij had veel bloed verloren.

Ik kan een operatie proberen,” zei de dierenarts, ”maar er is geen garantie. Er is een risico dat hij verlamd blijft aan de achterkant en erger nog, dat hij een hangende kop krijgt, als de operatie slaagt.

We waren in tranen, ik keek in de ogen van mijn Tonton, hij sloot zijn ogen en opende ze weer om in mijn oogwit te kijken. Ik begreep wat hij tegen me zei :

Ik heb op je gewacht mijn vriend, ik heb me verzet om je nog een laatste keer te zien en je te bedanken voor dit mooie leven dat ik in jouw gezelschap heb gehad, de tijd is gekomen om afscheid te nemen, ik ben zwak, help me te gaan en mijn broer Chouchou te vinden, ik smeek je, als je echt van me houdt....

Ik legde mijn gezicht tegen het zijne, nam afscheid van mijn baby en zwaaide naar de dierenarts...

Mijn Tonton sloot zijn ogen en ging naar de hemel.

Ik wikkelde hem in de badhanddoek, gaf hem een knuffel en droeg hem naar de auto.

Hij ligt nu naast zijn Chouchou, in de hemel maar ook op aarde. Ze rusten allebei samen uit, net als toen ze nog leefden.

Jij krijgt ook bloemen, net als je broer, en ik zal je elke dag bezoeken met tranen in mijn ogen...

Ik zal nog steeds de liefde hebben van je oude vriend Rambo, van kleine Canaille en de 3 kleintjes, maar ik zal je missen mijn kleine Tonton, ik zal je ook nooit vergeten, je bent er niet meer maar je zult altijd in mijn hart zijn.

Ik weet het, dat zeg je over een tijdje... maar ik hield zoveel van dit kleine harige ventje, ik heb zijn foto voor mijn computer en het lijkt wel of hij tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, om van jou gescheiden te zijn, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (het leven dat je nog hebt zonder mij).

Ik smeek je mijn vriend, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en niets zal ons ooit nog scheiden...