Mijn Rambo in het paradijs

Toen je klein was, had je een triest leven. Een paar jongeren adopteerden je, maar je werd behandeld als een puur dier, vastgebonden aan de radiatorbuis en je kreeg alleen kattenvoer en droog brood te eten. Erger dan de gevangenis.

Ik kon er niet meer tegen en ben met je mee naar huis gegaan. Wat een verandering van leven voor jou, gezond eten, een stoel om in uit te rusten en zoveel knuffels als je maar wilde.

Je vrienden Chouchou en Tonton waren er nog niet, maar wel 3 andere tamelijk oude kameraden, Milou de ruwharige Fox, Tonton en Bijou, 2 kruisingen. Ze adopteerden je meteen en ondanks hun respectabele leeftijd probeerden ze je overal te volgen. Helaas kwam je al snel alleen te staan, je kameraden stierven uit en je was verdrietig om alleen te zijn. Toen kwamen je nieuwe vrienden, je vrienden voor het leven, Chouchou en de witte jongen.

Ik ben ervan overtuigd, gezien alle liefde die ik van jullie heb gekregen, dat ik erin geslaagd ben om jullie gelukkig te maken.

Toen kwam er een meisje bij, Canaille. Wat een flirt was je. En toen, op een dag, werd je onbeheerd achtergelaten en mademoiselle flirtte met je, maar wat we niet wilden gebeurde. Meneer kreeg een voorproefje van vleselijk genot en deze prachtige baby's die zoveel op jou lijken, kwamen ter wereld, wat een prachtig geschenk van het leven.

En samen bleven we van elkaar houden, genietend van elk moment van geluk. Helaas heeft je Chouchou je te vroeg verlaten, door een stom ongeluk. Ik weet dat je die kleine crollé miste, die altijd in je gezelschap was, vaak rennend door de tuin, op alle mogelijke plaatsen zoekend, maar tevergeefs.

En dit jaar was het kleine Tonton die je ook in de steek liet. Je was al ziek, maar ik weet zeker dat dit de laatste schok voor je was. Sinds eind maart was je niet meer dezelfde. Je lag altijd in je mand en dacht na, je vroeg je af waarom je broers je hadden verlaten zonder het je te vertellen. Natuurlijk hielp je gevorderde leeftijd niet echt mee.

Je had moeite om naar boven te gaan om te slapen, dus elke avond ondersteunde ik je en klom je als een volwassene de trap op. Je wist nog steeds hoe je zelf naar beneden moest komen, je was voorzichtig. En toen, met de weken, werd je een beetje oud, je achterbenen konden je niet meer normaal ondersteunen, je liep een paar meter en moest dan gaan zitten.

Je at steeds minder, soms was het moeilijk voor je om het binnen te houden en je was erg verdrietig om de situatie.

Ik zei vaak tegen mezelf dat ik zou moeten besluiten om je je vrijheid terug te geven, maar je leek er niet onder te lijden, nooit te klagen en altijd bereid om op je gemak een wandelingetje in de tuin te maken.

Maar de laatste paar dagen ben je echt een oud hondje geworden, dat de hele dag in je mand doorbrengt, 's avonds een paar brokjes knabbelt en dan weer gaat slapen. Ik wou dat je gewoon was gaan slapen en nooit meer wakker was geworden, zodat ik die uiteindelijke beslissing niet hoefde te nemen.

Elke ochtend gaf je me nog steeds je kleine feestje als ik opstond en het deed mijn hart pijn om je in zo'n staat te zien, zelfs zonder te lijden was het geen leven meer voor jou.

Dus op maandag 6 december besloot ik je naar die blauwe wolk te sturen, samen met Chouchou en Tonton, want ik kon het niet verdragen om je ziek te zien en het risico te lopen dat je zou lijden.

De dierenarts kwam en na je onderzocht te hebben zei hij dat je een uitzondering was, 16 jaar was meer dan gemiddeld voor een hond van jouw grootte. Hij zei dat ik een wijs besluit nam omdat je op korte termijn dreigde te gaan lijden, de spieren in je billen reageerden bijna niet meer.

Je viel vredig in slaap, blij dat je 16 jaar gelukkig hebt geleefd.

Nu lig je naast je Chouchou en je Tonton, in de hondenhemel. Jullie drieën zijn weer samen, net als vroeger.

Ook jij hebt je plekje in dit geheime hoekje van mijn tuin, net als je broers, en ik zal je elke dag met een vleugje emotie gedag komen zeggen, mijn oude vriend...

Nu is er nog je vrouwtje Canaille en je 3 kinderen, maar ik zal jou ook nooit vergeten, 16 jaar van mijn leven sluiten in een oogwenk.

Ik weet het, je zult me dat over een tijdje wel vertellen... maar ik hield zoveel van dit kleine harige ventje, ik heb zijn foto voor mijn computer en het lijkt wel of hij tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, om van jou gescheiden te zijn, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (het leven dat je nog hebt zonder mij).

Ik smeek je mijn vriend, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en niets zal ons ooit nog scheiden...