Mijn Canaille in het paradijs

Weet je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoetten, ik wilde je aaien en je ontblootte je tanden naar me, het was alsof je bang was voor mannen.

En toen, de tweede keer, kroop je op mijn schoot en gaf me een kus, dat was het, je had begrepen dat ik je nieuwe vader zou worden.

12 jaren van geluk volgden.

Je moet 2 jaar zijn geweest, maar je was al geëuthanaseerd, je baasje zorgde niet voor je, je zwierf rond en wist genoeg te eten te vinden. Van tijd tot tijd ging je bij de buren eten en daar heb ik je ontmoet. Je had een eend gedood en daarom nam ze die beslissing.

Mijn hart kon het niet laten en ik ben met je mee naar huis gegaan. Je werd meteen geaccepteerd door je 3 nieuwe broers, Milou de Welsch, Rambo de herder en Tonton de Loulou.

Dit was het begin van een nieuw leven voor jou, met eten op tijd, een thuis om in te wonen en zoveel knuffels als je maar wilde. In het begin was het niet makkelijk; je moest het ongelukkige leven dat je daarvoor had gehad vergeten.

Als ik alle liefde zie die ik van je kreeg, denk ik dat het me gelukt was om je gelukkig te maken.

Elke gelegenheid was goed om me je vreugde te tonen, en natuurlijk was de beloning mijn liefkozingen en een koekje waar je dol op was.

Vaak, als ik op de bank lag, kwam je voor me liggen, geknuffeld in mijn arm, en dan hadden we een knuffelsessie die soms uren duurde.

s Avonds was er dan de rivaliteit om in mijn arm te kruipen als ik naar bed ging. De eerste was Chouchou, maar jullie kwamen vaak tussen hem en mij in liggen - het is maar goed dat jullie kleine hondjes waren, anders had ik op de grond kunnen slapen.

Toen vertrok Chouchou op zijn wolk, dus jij had alle ruimte van de wereld voor jezelf. De duizenden kusjes die ik van je kreeg, ik hoefde alleen maar een kusje tegen mijn Moumoune te zeggen en dan was het naar de was.

Daarna had je een grote liefdesaffaire met Rambo en werden er drie schattige hondjes geboren, Bijou, Tania en Boby, je weet dat ze in september al 10 jaar oud zullen zijn.

En het leven ging verder zonder problemen tot ongeveer 1 jaar geleden. Je moest behandeld worden voor een baarmoederontsteking, wat heel goed ging, maar van de ene op de andere dag zwol je buik abnormaal op. Ik heb je meteen naar de dierenkliniek gebracht waar je een spoedoperatie hebt ondergaan. Je herstelde heel goed van de operatie.

Daarna begon je wat darmproblemen te krijgen, en ja je was al 13, organen slijten met de jaren. Je had een inoperabele levertumor, dus je moest op dieet en veel medicijnen slikken.

Ik was altijd bang dat je zou gaan lijden, maar je was altijd zoals vroeger, je ging naar de tuin om jezelf te ontlasten, je verstopte je in je lievelingsbloemen.

Maar die vervelende kanker liet je niet met rust, hij begon zich uit te breiden. Je wilde niet meer eten behalve je kleine biefstukje 's morgens en 's avonds, ik moest je naar de tuin dragen omdat je de kracht niet meer had om zo ver te gaan, er zat bloed in je ontlasting, ik ging terug naar de kliniek maar het verdict was binnen: algemene kanker. We wisten niet hoe lang je nog kon doorgaan zonder te lijden.

De volgende dag, 23 juli 2009, maakte ik een afspraak met de kliniek om een einde te maken aan het leven dat je had, zelfs zonder te lijden, je was aan het afvallen en ik wilde niet dat je als een plant zou worden. Voordat ik ging, nam ik je in mijn armen op bed en huilde als een kind, je hoofd was helemaal doorweekt.

Af en toe tilde je je hoofd op en gaf je me een paar kusjes, en ik kon in je mooie ogen zien dat je begreep dat we voor altijd gescheiden zouden worden, maar ik kon ook zien dat je me bedankte voor dit laatste bewijs van liefde, dat dit was waar je om vroeg, om waardig te gaan en me achter te laten met een prachtige herinnering aan jou.

We vertrokken rond 18.00 uur naar de kliniek en ik nam definitief afscheid van je terwijl de dierenarts haar werk deed. Shit, wat was het moeilijk om je mooie ogen voor altijd dicht te zien gaan, om te voelen dat dit leven voor altijd wegging, ik had nooit gedacht dat ik zoveel van je zou houden, mijn Canaillou, ik zag even dat de dierenarts een traan in haar ooghoek had toen ze me zag huilen.

Je stierf in mijn armen met je hoofd op mijn schouder, zoals je dat zo graag deed.

Ik wikkelde je in een deken en hield je dicht tegen mijn hart en ik barstte weer in tranen uit toen ik met je naar de auto liep.

Net als al je broers zul je nu rusten in mijn geheime tuin, je zult bloemen hebben, ik zal je elke dag bezoeken met tranen in mijn ogen en dan met de tijd...

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine muffin blijven die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend. Als je me een kus gaf, was dat geen Judaskus maar iets dat alleen mensen die van dieren houden kunnen begrijpen.

Ik heb nog steeds de liefde van je 3 kleintjes en van kleine Canelle, die je niet zo goed kende. Geen van hen zal jouw plaats in mijn hart innemen, ik zal je nooit vergeten, jij bent ook weggegaan en hebt een stukje van mijn hart meegenomen.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van dit kleine harige meisje, ik heb haar foto voor mijn computer en het lijkt wel of ze, net als Chouchou, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, gescheiden van jou, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (het leven dat je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.