Mijn Bijou in het paradijs

Je kwam op de wereld samen met je zus Tania en je broer Boby als gevolg van een ongeluk tussen je moeder Canaille en je vader Rambo.

De mensen die jullie geboekt hadden, hebben afgezegd, dus jullie bleven bij ons en werden mijn kleine Bijou.

10 jaar van geluk volgden.

Je paste je heel goed aan de hele familie aan.

Dit leven van geluk en liefde begon voor jou, je had op tijd eten, een huis om in te schuilen en zoveel knuffels als je wilde.

Ik denk, als ik alle liefde zie die ik van je kreeg, dat het me gelukt is om je gelukkig te maken.

Elke gelegenheid was goed om me je vreugde te laten zien, en natuurlijk was de beloning mijn liefkozingen en een koekje waar je dol op was.

Vaak, als ik op de bank zat, kwam je naast me zitten, lekker in mijn arm. Als ik dan zei: “Je bent met je papa aan het vrijen”, ging je een beetje rechtop zitten en legde je je wang tegen de mijne en dan hadden we een knuffelsessie die soms uren duurde.

s Avonds kwam je tegen me aanliggen, met je hoofd op mijn arm. Zo bleef je de hele nacht, soms ging je naar beneden omdat je het te warm had, maar je kwam steeds weer bij me terug. Het was vaak een rivaliteit met Milou, dus soms had ik jullie allebei tegen me, dus het is niet verwonderlijk dat ik op sommige dagen slecht sliep.

En dan vertrok Chouchou op zijn wolk, dus had je alle ruimte van de wereld voor jezelf. Maar je moeder, Canaille, wilde haar vader ook, dus gelukkig nam ze niet veel ruimte in beslag.

Toen vertrok Rambo, gevolgd door Tonton, dus we waren met z'n vieren. Toen was het de beurt aan Canaille om ons te verlaten op 23 juli 2009.

Het leven ging verder zonder problemen tot ongeveer 1 maand geleden. Je had plotseling opgezwollen klieren in je nek en een paar kleintjes naast je uiers. Dus namen we wat bloed en wat monsters. Ik was dolblij toen de dierenarts me vertelde dat je bloedtest perfect was.

Maar die vreugde veranderde al snel in verdriet toen de resultaten van de monsters terugkwamen: het was lymfeklierkanker. Een operatie was uitgesloten en chemotherapie zou je sowieso niet genezen hebben.

Na overleg met de dierenarts besloten we dat als er geen genezing mogelijk was, we zouden proberen je zo lang mogelijk pijnvrij te houden. Dus begon je aan een palliatieve behandeling met cortisone.

Ik was zo bang dat je zou gaan lijden, maar je was altijd zoals vroeger, je ging naar de tuin om jezelf te ontlasten, soms rende je zelfs rond met de anderen.

Maar die verdomde kanker liet je niet met rust, het ging heel snel vooruit en in twee dagen tijd veranderde je helemaal. Op zaterdag wilde je je brokjes niet meer eten, maar wel pannenkoeken met ham. Ik voelde meteen dat er iets ernstigs aan de hand was. Op zondag waren je maaltijden hetzelfde, gelukkig leek je geen pijn te hebben, ook al was je buik wat meer opgezwollen dan normaal.

Die zondagavond was niet zoals gewoonlijk, ik moest je op bed helpen. Zoals gewoonlijk nestelde je je in mijn arm, maar je hield je ogen open. Ik hield je steviger vast en toen ontmoetten onze ogen elkaar en we lieten elkaar nooit meer los. In een paar ogenblikken vlogen 10 jaar van geluk voorbij, je ogen waren zo zacht en mysterieus. Nadat ik mijn tranen had gedroogd, keek ik weer in je ogen, en toen besefte ik wat die prachtige ogen me vertelden : je vertelde me dat je voelde dat de pijn snel zou verdwijnen, ik begreep in je prachtige ogen dat je afscheid nam en me bedankte omdat ik zoveel van je had gehouden. Ik wist nog niet dat het onze laatste knuffel was.

De volgende dag, maandag 22 februari 2010, stond je zoals gewoonlijk op, maar je wilde niet eten of drinken. Ik keek nog eens in je ogen en toen realiseerde ik me dat je naar je moeder op haar wolk wilde, dus je ging liggen en wendde je ogen niet van me af, en af en toe kwispelde je met je staart, je was ontspannen en had geen pijn.

Ik belde de dierenarts en droeg je naar bed. Ik nestelde me tegen je aan, aaide je en huilde tranen met tuiten. Toen kwam de dierenarts.

Je mooie ogen gingen dicht en toen opende je ze weer om een laatste vaarwel te zeggen en je te bedanken, terwijl je lichtjes met je staart kwispelde. Je stierf in mijn arm, wang tegen wang, je liefdevolle ogen voor altijd weg.

Ik wikkelde je in een deken en hield je dicht tegen mijn hart, ik voelde je lichaam warm tegen me aan maar het leven was eruit verdwenen.

Net als alle andere loulous, rust je nu in mijn geheime tuin, je zult mooie bloemen hebben, ik zal elke dag naar je komen kijken met tranen in mijn ogen en dan met de tijd....

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine Mamour de chouchoute zijn die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van je broer en zus en van kleine Canelle die je niet zo goed kende. Geen van hen zal jouw plaats in mijn hart innemen, ik zal je nooit vergeten, jij bent ook weggegaan en hebt een stukje van mijn hart meegenomen.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je mijn kleine harige meisje, ik heb ook je foto voor mijn computer en het lijkt me dat je, net als Chouchou en Canaille, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, gescheiden van jou, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.