Mijn Bobby in het paradijs

Je zou geadopteerd worden door de vrouw die bij mijn peetvader woonde, maar ze aarzelde en vroeg om er nog wat langer over na te denken.

We hebben erover nagedacht en besloten dat je je leven bij ons zou slijten en ik heb nooit spijt gehad van die beslissing.

12 jaren van geluk volgden.

Je was de charmeur van dienst en paste je heel goed aan het hele gezin aan.

Ik ben ervan overtuigd dat je een leven vol geluk en liefde hebt gehad, met goede maaltijden op tijd, veel comfortabele plekken om te rusten en veel knuffels.

Je hoeft alleen maar te kijken naar alle liefde die ik van je heb gekregen om te weten dat het me gelukt is om je gelukkig te maken.

Elke manier waarop je je vreugde en goed humeur kon tonen was goed voor je, en natuurlijk wist je dat elke keer dat je dat deed, je beloond zou worden met mijn strelingen en een magisch koekje waar je graag op knabbelde.

Je had je favoriete fauteuil waar je met je hoofd rechtop op de rugleuning of de armleuning zat, maar je vond het ook fijn als ik op de bank zat, met je hoofd op mijn kussen. Dan kwam ik naast je zitten en legde mijn hoofd tegen het jouwe. Soms gaf je me een kus, maar daar was je nogal gierig mee en ik zei altijd gekscherend dat dat normaal was, je bent een man.

s Avonds, tijdens de boudoirsessie, werd je 2 en ging je op je deken naast het bed liggen. Als ik ging slapen, klom je snel in bed voor een knuffelsessie en kreeg ik een paar kusjes. Als dank kreeg je nog 1 boudoir. Je at pakjes van die koekjes waar je zo dol op was. Dan ging je terug naar beneden om je te installeren voor de nacht.

In de loop der jaren verloor je je vriend Tonton, je vader Rambo. En toen verliet je moeder Canaille ons, maar het moeilijkste voor jou was het vertrek van je zus Bijou. Wekenlang kon ik het verdriet in je ogen zien, ik begreep je en probeerde je te troosten door tegen je te praten en je te aaien. Het was moeilijk om te weten wat er in je kleine hoofdje omging, maar uiteindelijk hervatte je je normale leven met je andere zus Tania en kleine Cannelle.

We konden niet ontkennen dat je Tania's broer was, altijd samen in de tuin of in de tuin, jullie 2 hoofden draaiden vaak tegelijkertijd, ik wist nooit wie de schaduw van de ander was, zo synchroon waren jullie bewegingen.

En je mooie leven ging zonder problemen door tot ongeveer 1 maand geleden. De lymfeklieren in je nek en achterpoten begonnen op te zwellen. We zijn meteen naar de dierenarts gegaan en hebben een bloedtest laten doen.

De dierenarts had me al verteld over de bloederige kanker die aan je begon te vreten, zonder dat ik de uitslag had. De uitslag van het bloedonderzoek bevestigde alleen maar wat hij had gezegd.

Net als bij je zus was er geen sprake van chemotherapie en het had geen zin om je deze zeer zware behandeling te laten ondergaan, die je toch niet zou hebben genezen. Dus besloten we, zo niet om je te genezen, om te proberen je zo lang mogelijk pijnvrij te houden. Dus begon je met een palliatieve behandeling met cortisone, maar deze keer met injecties om je maag te beschermen.

Je bleef jezelf, je ging naar de tuin om jezelf te ontlasten, soms rende je zelfs met de anderen mee, maar ik kon zien dat elke dag een beetje extra gewicht in je leven bracht. Ik hield de kleinste beweging die je maakte nauwlettend in de gaten om elk teken van lijden op te sporen, maar gelukkig heb ik je nooit pijn zien lijden, je had altijd die prachtige glimlach en je staart bonkte elke keer als ik tegen je sprak.

Maar die vervelende kanker wilde echt de overhand krijgen en liet je niet lang met rust voordat hij besloot dat hij de sterkste was. Op woensdag wilde je je kroketten of je rijst met vlees niet eten, alleen een paar plakjes ham. s Avonds ging je zoals gewoonlijk naar de tuin om jezelf te ontlasten, maar ik kon zien dat er iets aan de hand was...

Uit angst om je pijn te doen, legde ik je niet op bed voor onze knuffel, maar ik ging een beetje naast je liggen en praatte lang met je, alsof je het begreep en je het al wist, ik wist het ook, maar niet zoals jij. Ik wist nog niet dat het onze laatste knuffel van de avond was.

De volgende dag, donderdag 1 september 2011, stond je zoals gewoonlijk op maar je wilde niet eten of drinken, je had moeite met opstaan. Ik keek in je ogen en toen begreep ik wat je me wilde vertellen. Je voelde dat de pijn zichtbaar zou worden en dat je terug wilde naar je mama en je zusje op hun wolk, dus je ging liggen en je mooie ogen leken zich te vullen met tranen, net als de mijne, en af en toe kwispelde je met je staart, je was ontspannen en leed nog niet.

Ik belde de dierenarts om het avondbezoek af te zeggen en vroeg hem zo snel mogelijk langs te komen. Ik durfde je niet naar bed te dragen uit angst je pijn te doen, maar ik kroop tegen je aan, aaide je en huilde mijn ogen uit. De dierenarts kwam rond 11.30 uur.

Je mooie, charmante ogen gingen dicht en toen opende je ze weer om afscheid van me te nemen en je te bedanken, terwijl je lichtjes kwispelde met je staart. Je stierf in mijn arm, wang tegen wang, je liefdevolle ogen voor altijd weg en je vertrok in vrede op je wolk.

Ik wikkelde je in een deken en hield je dicht tegen mijn hart, ik kon je lichaam warm tegen me aan voelen, maar het leven waar je zoveel van hield had je verlaten.

Ik heb je laten cremeren en net als alle andere loulous rust je nu in mijn geheime tuin, je krijgt een mooie pioenroos, het was je lievelingsbloem, ik kom je elke dag opzoeken met tranen in mijn ogen en dan met de tijd....

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn lieve kleine Hand-Handler blijven die me zoveel vriendschap en zoveel liefde gaf met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van je zus Tania en kleine Cannelle. Geen van hen zal jouw plaats in mijn hart innemen, ik zal je nooit vergeten, jij bent ook weggegaan en hebt een stukje van mijn hart meegenomen.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je mijn Bob. Ik heb je foto ook voor mijn computer gezet en het lijkt wel of je, net als Chouchou, Canaille en Bijou, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, gescheiden van jou, maar onze harten blijven verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.