Mijn Canelle in het paradijs

Ik leerde je voor het eerst kennen toen ik je elke zondagmiddag in de tuin van mama's buren zag. Je was daar toen ongeveer 1 jaar. Je leek in goede gezondheid te verkeren en af en toe lukte het me om je een klopje op je hoofd te geven.

Op een dag vroeg de buurvrouw me of ik iemand kende die jou misschien wilde adopteren, want blijkbaar was je een lastpost en moest je weg. De zondag daarop kwam je bij ons thuis en begon je aan je derde leven bij mijn andere honden.

Helaas volgden er maar 2,5 jaar van geluk.

Je was er vreselijk aan toe en de volgende dag gingen we naar de dierenarts. Arm klein meisje, je had een oorontsteking in elk oor en je ogen zaten vol infecties. Dus je begon aan een behoorlijk zware behandeling om je waardigheid terug te krijgen. Later leerde ik dat je enige voedsel oud brood was en dat je de nachten buiten doorbracht. Dus ik begreep de redenen voor je gezondheidstoestand. Een goede verzorging was ook nodig omdat je overal vol knopen zat.

Ik ben ervan overtuigd, gezien alle liefde die ik van je kreeg, dat ik je gelukkig heb kunnen maken.

Je was een schattig hondje, vol vriendelijkheid, heel knuffelig en ook voor jou waren alle middelen goed om je blijdschap en je goede humeur te tonen, natuurlijk wist je dat, net als voor de andere loulous was er elke keer als beloning mijn strelingen en ook een klein magisch koekje waar je graag op knabbelde.

Je lag graag in je mand maar je hield ook van de fauteuils en 's avonds van je grote knuffel op bed, waar je soms ook de nacht doorbracht.

Je werd meteen geadopteerd door de andere poezen, wat normaal is, je was zo lief en rustig. We hebben je ook laten steriliseren, waardoor je wat meer at en wat aankwam.

En je mooie leventje ging verder zonder problemen tot juli 2011. Op een zaterdag aan het einde van de dag kreeg je een kleine trombose, helaas hield je je hoofdje een beetje gebogen en één oogje wat meer open, maar je leventje ging verder zonder problemen, althans dat dacht ik.

Een paar maanden later kreeg je last van je meniscus, maar gelukkig kwam je er zonder kleerscheuren doorheen.

Maar sinds je trombose heb ik gemerkt dat je niet meer dezelfde was, jij die al rustig was, je bent nog rustiger geworden, maar volgens de dierenarts had ik me geen zorgen moeten maken, je ging tenslotte je 9e verjaardag tegemoet, dus het was normaal dat je meer sliep.

Je bleef heel goed tot eind december 2011, toen begonnen de grote problemen. Je ontlasting was zachter dan normaal, dus terug naar de dierenarts. Het bloedonderzoek toonde een te hoog gehalte aan witte bloedcellen en een aantal andere parameters die buiten de norm vielen, vooral de lever. Het ontlastingonderzoek was nog veel erger, je had een virus en een schimmel in je darmen, zonder het me openlijk te vertellen, maakte hij me duidelijk dat die smerige kanker er was en dat... We begonnen dus met een schokbehandeling, maar helaas ging het elke dag slechter met je.

Medicijnen stonden machteloos tegenover jouw ziekte. Op maandag begon je sporen van bloed in je ontlasting te vertonen, maar donderdagochtend was een ramp... Ik nam snel contact op met de dierenarts, die me vertelde dat...

Ik wilde niet het risico nemen dat er iets ernstigs zou gebeuren en dat je de laatste uren van je leventje met ondraaglijke pijn zou doorbrengen, dus heb ik je nog een laatste keer alle liefde laten zien die ik voor je had, je bleef zo mooi, je had nog steeds een stralend gezichtje, maar de dierenarts en ik realiseerden ons dat je hartje helemaal op was en dat ik menselijk was gebleven door deze serieuze beslissing te nemen.

Je bent ook gecremeerd en je urn staat bij al mijn andere schatjes in mijn geheime tuin. Net als alle anderen krijg jij ook je bloemen, en ik zal je elke dag bezoeken met tranen in mijn ogen, en dan met de tijd...

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn lieve kleine Doudoune blijven die me zoveel vriendschap en zoveel liefde gaf in zo'n korte tijd, met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van je zus Tania en de twee nieuwe baby's. Geen van hen zal jouw plaats in mijn hart innemen, ik zal je nooit vergeten, jij bent ook weggegaan en hebt een stukje van mijn hart meegenomen.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield al zoveel van je mijn kleine Droupy. Ik heb je foto ook voor mijn computer gezet en het lijkt me dat je, net als alle anderen, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ook ik huil waar ik ben om van jou gescheiden te zijn, maar onze harten blijven verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven kon hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn kleine vriend, bedankt voor deze 2 jaren van geluk, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.