Mijn Tania in het paradijs

Je kwam op de wereld met je zusje Bijou en je broertje Boby als gevolg van een ongeluk tussen je mama Canaille en je papa Rambo.

De mensen die jullie geboekt hadden, hebben afgezegd, dus jullie bleven bij ons en werden mijn kleine Tania.

14 jaar van geluk volgden.

Je paste je heel goed aan de hele familie aan.

Dit leven van geluk en liefde begon voor jou, je had op tijd eten, een huis om in te schuilen en zoveel knuffels als je wilde.

Ik denk, als ik alle liefde zie die ik van je kreeg, dat het me gelukt is om je gelukkig te maken.

Elke gelegenheid was goed om me je vreugde te laten zien, en natuurlijk was de beloning mijn strelingen en een koekje waar je dol op was.

Als ik op de bank zat, kwam je naast me liggen, met je hoofd op mijn been. Als ik even ging liggen, kwam je ook voor me liggen en hield ik je vast in mijn arm zodat je niet weggleed - dat was onze knuffelsessie, die soms uren duurde.

s Avonds kwam je tegen me aanliggen, met je hoofd op mijn arm, maar je bleef nooit lang liggen, je was onafhankelijker en maakte het jezelf liever naar de zin op het uiteinde van het bed, dus het is geen wonder dat ik op sommige dagen slecht sliep.

En toen vertrokken beetje bij beetje al je kameraadjes, toen was het de beurt aan je mama Canaille, je zusje Bijou en uiteindelijk je broer Bobby, en als laatste de kleine Canelle waar je ondanks haar late komst heel veel van hield. We boden je toen 2 nieuwe kleine metgezellen aan, kleine Welsh hondjes, die je meteen adopteerde, je was een echte moeder voor ze.

Het leven ging verder zonder problemen tot juli 2012, toen je een zeer ernstige neusgatinfectie kreeg en een uitgebreide behandeling onderging, gelukkig met de gehoopte resultaten. Je hebt toen een kies laten verwijderen en je tanden laten ontkalken. Na deze operatie en in combinatie met je behandeling zijn we je met de hand gaan voeren, omdat je wat moeite leek te hebben met het kauwen van je eten. Het duurde niet lang voordat we de resultaten zagen: je hebt je eetlust terug, maar ja, er is een maar...

Je was niet meer geïnteresseerd in brokjes, dus zijn we je stukjes vlees, zachte wafels en allerlei andere lekkere dingen gaan voeren. Tot eind juni 2013 ging het heel goed, hoewel je af en toe een epileptische aanval had, maar het was niet ernstig.

Op 30 juni wilde je niet meer eten, alleen een beetje drinken uit je wateremmer en naar buiten om te ontlasten, maar het was ineens zo moeilijk voor je. Op 1 juli was het hetzelfde, maar je had twee epileptische aanvallen in een tijdsbestek van ruim 2 uur, en de laatste ging maar door. Ik legde je op bed en je dommelde een beetje in en ik lag naast je, aaide je en praatte tegen je.

Ik was zo bang dat je zou gaan lijden, elke keer als je je mooie ogen opende, ze waren zo zacht en mysterieus, en dan begreep ik je boodschap, je vertelde me dat je voelde dat de pijn snel zou worden gevoeld, ik begreep in je mooie ogen dat je afscheid van me nam en me bedankte omdat ik zoveel van je had gehouden. Ik besefte nog niet dat het onze laatste knuffel was.

Ik belde de dierenarts en hij kwam rond 21.00 uur. Na lang naar je gekeken te hebben, hief hij zijn hoofd op en legde hij uit dat het tijd voor je was om naar de hemel te gaan en je bij je familie te voegen. Je wendde je ogen niet van me af en van tijd tot tijd kwispelde je met je staart, ontspannen en zonder pijn.

Je mooie ogen sloten zich en dan opende je ze weer om afscheid van me te nemen en je te bedanken met een zacht kwispeltje van je staart. Je stierf in mijn arm, wang tegen wang, je liefdevolle ogen voor altijd verdwenen.

Ik wikkelde je in een deken en hield je dicht tegen mijn hart, ik kon je lichaam warm tegen me aan voelen, maar het leven was eruit verdwenen.

Net als alle andere kleintjes werd je gecremeerd en rust je nu in mijn geheime tuin. Je krijgt mooie bloemen, ik kom elke dag naar je kijken met tranen in mijn ogen en dan met de tijd....

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine Tchouky zijn, mijn verliefde Nana die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van mijn 2 kleintjes, maar geen van hen zal jouw plaats in mijn hart innemen, ik zal je nooit vergeten, jij bent ook weggegaan en hebt een stukje van mijn hart meegenomen, je was een schattig klein meisje.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je mijn kleine harige meisje, ik heb ook je foto voor mijn computer en het lijkt wel of je, net als alle andere pups, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld Francis, ik huil ook waar ik ben, gescheiden van jou, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (het leven dat je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.