Mijn Lila in het paradijs

Toen ik je op de website van het asiel zag, heb ik meteen contact opgenomen om het zelf te zien.

Het was liefde op het eerste gezicht toen ik je zag, en hetzelfde gold voor je mama AlBina.

Je kwam dezelfde dag thuis en 2 jaar van geluk volgden. Het was maart 2015

Alle andere loulous accepteerden je meteen, je werd hun kleine meisje dat wist hoe ze gerespecteerd moesten worden.

Je had een nogal verontrustend verleden. Toen de persoon bij wie je woonde stierf, zou haar dochter je in huis hebben genomen en je op een boerderij hebben geplaatst, maar ze wist niet waar de boerderij was.

Uiteindelijk werd je gevonden op de openbare weg, verlaten en rondzwervend. Dus belandde je op 14-jarige leeftijd in dit asiel, zonder hoop op het vinden van een familie. En toch kwam je op mijn pad.

Je was niet gesteriliseerd en je had een paar vliegers op je spenen, dus werden de nodige stappen ondernomen en begon je aan dit nieuwe leven van geluk en liefde, met eten op tijd, een thuis om in te schuilen en zoveel knuffels als je maar wilde.

Ik denk, als ik zie hoeveel liefde ik van je kreeg, dat het me gelukt is om je gelukkig te maken.

s' Avonds, met de andere pups, kwam je tegen me aan kruipen, je hoofd op mijn arm, en je bracht vaak een groot deel van de nacht tegen me aan door, waarna je het jezelf comfortabel maakte op het uiteinde van het bed.

De dierenarts verwijderde nog een paar kleine cysten onder plaatselijke verdoving, dus niets ernstigs. Het leven ging verder zonder problemen tot maart 2017, toen je op de ochtend van de 28e een beroerte kreeg en met spoed naar de dierenarts moest, die je 6 injecties gaf in de hoop dat je zou herstellen.

Je was zo mooi en ontspannen dat ik het met heel mijn hart geloofde. Helaas werd je rond 17.00 uur wakker en begon je weer te trillen, je kon niet opstaan en je begon te kreunen. We moesten je mooie ogen voor altijd sluiten.

Nog 1 dag en je zou 2 jaar bij ons zijn geweest, nog 1 dag en je zou 16 zijn geweest, uiteindelijk is 15 jaar en 364 dagen nog steeds een zeer respectabele leeftijd, maar we hopen altijd dat we onze kleintjes zo lang mogelijk mogen houden...

Net als alle andere kleintjes ben je gecremeerd en rust je nu in mijn geheime tuin, je krijgt mooie bloemen, ik kom elke dag met tranen in mijn ogen naar je kijken en dan met de tijd....

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine Moumoune zijn, mijn oude schat die me zoveel vriendschap en zoveel liefde gaf met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van Bijou, Bobby en de oude Julia, maar geen van hen kan jou vervangen. Je was uniek, met je echte Fox-karakter, en ik zal je nooit vergeten.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je ondanks de korte tijd die je bij me was, je hebt ook een foto voor mijn computer en het lijkt wel of je, net als alle andere pups, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld, Francis, ik huil ook, waar ik ook ben, omdat ik van je gescheiden ben, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.