Mijn Julia in het paradijs

Toen ik je op de website van het asiel zag liggen, in je mandje, heb ik meteen contact opgenomen om zelf te gaan kijken.

Maar toen we aankwamen, was het in plaats van een asiel, een huis in het bos met een groot braakliggend terrein vol honden van allerlei pluimage.

Toen je aankwam, was het een totale desillusie, je was in een onvoorstelbare staat, je zag er niet uit als een 6-jarige Bulldog, mager, vies, bijna geen haar en een tumor als een sinaasappel op je buik.

Albine en ik keken elkaar aan en ons hart zei Ja, we gaan je redden. Dus je kwam naar huis, naar jouw thuis.

Alle andere loulous accepteerden je meteen, je werd hun Juju die een paar jaar bij hen zou blijven.

Je had een heel triest verleden, je kwam uit een intensief fokprogramma en omdat je je niet genoeg kon voortplanten, lieten deze wilden je in de steek als een stuk stront.

De dag nadat je bij ons was aangekomen, ging je naar de dierenarts voor een goede check-up. De volgende dag lag je op de operatietafel om de tumor en een speen te verwijderen en je te laten steriliseren.

Alles ging heel goed, maar de genezing en de littekens duurden erg lang en je lichaam had geen reserves. En daar kwam kleine Bobby om de hoek kijken. Elke dag maakte hij je litteken schoon en dag na dag sloot het zich goed en kon de dierenarts eindelijk de draadjes verwijderen.

Als ik alle liefde zie die ik van je kreeg, denk ik dat het me gelukt is om je gelukkig te maken.

s' Avonds kwam je, samen met de andere puppy's, tegen me aan kruipen, vaak een groot deel van de nacht tegen me aanliggend, en dan ging je je thuis voelen op het uiteinde van het bed, in de paar knuffels die Bobby graag had om daar ook te slapen.

Het duurde bijna 2 jaar voordat je je oude leven begon te vergeten, maar je had nog steeds een paar ongelukkige herinneringen. Je had honger gehad, je was een beetje gulzig en je was ook een beetje bang, dus ik weet zeker dat je een vreselijke tijd hebt gehad in dat verdomde hok.

Uiteindelijk begon het leven je toe te lachen en haalde je het beste uit alles wat je werd aangeboden, of het nu eten of knuffels waren. En dit geluk duurde 6 lange jaren, totdat er plotseling een krab kwam en je van ons wegnam.

Je nekknobbels begonnen op te zwellen, er werd meteen een analyse uitgevoerd en het verdict was binnen: het was inderdaad gegeneraliseerde kanker. In overleg met de dierenarts kozen we niet voor chemotherapie, omdat dat erg zwaar en pijnlijk zou zijn geweest, maar ook egoïstisch om je leven een paar dagen of een week of twee te willen verlengen.

Dus je ging bijna 3 weken vrolijk verder, en toen op de laatste dag 's ochtends, had je een vreemde blik waarvan ik niet wist dat je die had, je wilde niet eten of drinken.

We moesten snel naar de dierenkliniek en toen was het raak - je kon niet eens op je eigen benen staan. De dierenarts onderzocht je en zei met een verontruste stem tegen me: “Het is tijd om afscheid te nemen".

We gaven je nog een laatste knuffel, maar je reageerde nauwelijks. Tegen de tijd dat we de eerste injectie hadden gegeven, was je niet meer van deze wereld, je was echt aan het eind van je Latijn. Vlak voordat je je ogen sloot, ontmoetten onze ogen elkaar nog een laatste keer.

Net als alle andere pups, werd je gecremeerd en rust je nu in mijn geheime tuin, ik zie je elke dag met een traan in mijn ooghoek en dan met de tijd...

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine Doudoune zijn, mijn oude Juju d'amour die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van Bijou, Bobby en kleine Tania, gered uit Spanje, maar geen van hen zal jou vervangen. Je was uniek, met je echte Bulldog karakter, en ik zal je nooit vergeten.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je ondanks de korte tijd die je bij me was, je hebt ook een foto voor mijn computer en het lijkt me dat je, net als alle andere puppies, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld, Francis, ik huil ook, waar ik ook ben, omdat ik van je gescheiden ben, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.