Mijn Nounou Bijou in het paradijs

Je was 8 weken oud toen je thuiskwam met Bobby, die al 8 maanden oud was, maar hij zou je broer voor het leven worden.

Toen je thuis kwam vond je meteen een nieuwe mama, Tania accepteerde je meteen en je kroop lekker tegen haar aan, wat was dat heerlijk.

Je werd op tijd gesteriliseerd en het leven nam zijn beloop , gevolgd door 10 jaar en 4 maanden van geluk.

Zo werd je onze kleine gouden Nounou, een echte lieverd van een hondje.

Je rende met Bobby door de tuin, maar Julia lag liever languit op het gazon. Al die tijd dat je zo gek deed met je broer, was echt een genot om te leven.

Elke 4 maanden ging je naar Sonia, je favoriete trimsalon, en nooit zonder Bobby. Je vond het heerlijk om verzorgd te worden en je waardeerde de complimentjes die je terugkreeg.

Afgezien van af en toe wat oorpijn, was je altijd heel gezond, en bovendien hield je van lekkere dingen zoals je hondensnoepjes, nic-nas en boudoirs voor het slapengaan.

Je had maar één klein foutje, je was soms zo koppig als een ezel, en het is aan jou te danken dat Juju bij ons kwam wonen, want je had de slechte gewoonte om 's nachts niet bij me in de buurt te komen, je gaf de voorkeur aan het tapijt.

Maar al snel kwam je terug om me je dikke knuffels te geven. Je ging naast me liggen en als ik zei: “Kom bij je papa”, trapte je een paar keer op je fietsje en kroop je in mijn arm, wat heel grappig was.

Als ik 's ochtends opstond, wachtte je op me op de leunstoel in de woonkamer en als ik aankwam, veranderde je gezicht echt en trilde je hele lichaam met je pik omdat je zo gelukkig was.

Ik denk dat ik, toen ik zag hoeveel liefde ik van je kreeg, erin slaagde om je gelukkig te maken.

En toen was er een heel moeilijk moment. Je wilde niets anders eten dan TV-worstjes en toen begon je achteruitgang met een ongelofelijke snelheid.

De dierenarts nam een bloedmonster en toen hij belde om ons de resultaten te vertellen, begreep ik het, ik had een voorgevoel. De lijst was vrij lang: de nieren werkten bijna niet, dus er zat ureum in het bloed, de alvleesklier ging heel slecht, de lever en gal waren ook defect.

Je lag 4 dagen in de kliniek aan een infuus, maar er veranderde eigenlijk niets. De volgende bloedtest leek iets beter te worden, maar de volgende was net zo slecht als de eerste.

En je wilde nog steeds niets eten, behalve een paar worstjes, dus we probeerden van alles: kipfilet, biefstuk, gell om je eetlust terug te krijgen, maar niets hielp. Uiteindelijk wilde je zelfs niet meer drinken.

De dierenarts heeft nooit begrepen wat deze storingen had kunnen veroorzaken, want uiteindelijk was het inderdaad een gegeneraliseerde kanker. We moesten die grote beslissing nemen waar we altijd bang voor zijn, en we hebben het er uitgebreid over gehad met Albine en de 2 dierenartsen die je behandeld hebben.

Je was zo mooi en zo ontspannen dat ik het met heel mijn hart geloofde. Helaas, rond 17.00 uur werd je wakker en begon je weer te trillen, je kon niet overeind komen en je begon te jammeren. We moesten dringend weer naar de dierenarts, en dit keer was het je laatste reis.

Wat een nare tijd om mee te moeten maken, en die laatste blik, wat een verdriet in onze ogen maar wat een opluchting dat je niet aan deze kanker hebt geleden.

Net als alle andere loulous ben je gecremeerd en rust nu in mijn geheime tuin, je krijgt mooie bloemen, ik zie je elke dag met een traan in mijn ooghoek en dan met de tijd....

Het verdriet zal gaan... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine gouden Nounou zijn, mijn liefhebbende dochter die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van Bobby en kleine Tania, die gered is uit Spanje, maar geen van hen kan jou vervangen. Je was uniek, met je echte Fox karakter, en ik zal je nooit vergeten.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je ondanks de korte tijd die je bij me was, je hebt ook een foto voor mijn computer en het lijkt wel of je, net als alle andere pups, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld, Francis, ik huil ook, waar ik ook ben, omdat ik van je gescheiden ben, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.