Mijn Moumoune in het paradijs

Je kwam in ons leven toen een Franse vereniging ons vroeg om je te adopteren. Je had in Spanje gewoond, maar het leven was daar niet zo goed voor je geweest, dus besloot de vereniging om je te redden en een familie voor het leven voor je te zoeken.

Je was bijna 7 jaar oud en had al een beroemde medische geschiedenis. Je had een groot brandwondlitteken op je rug en 18 ontbrekende tanden, die in Frankrijk verwijderd moesten worden omdat je mond zo beschadigd was. Gelukkig was je gesteriliseerd, dus je bent niet opnieuw ingeslapen.

Je werd meteen geadopteerd door je nieuwe zusjes en je nieuwe broertje en er begon een nieuw leven voor je met knuffels zo lang als je wilde, warmte en je buikje vol lekkere dingen en het leven deed de rest, maar er volgden slechts 3 jaar en 8 maanden van geluk.

Je werd onze lieve kleine Tania (Mouni Mouni), een echte lieverd van een hondje.

Een paar maanden lang rende je rond in de tuin met Bobby en je zusjes, de ophopingen betaalde je zelf door de gek te spelen met je broer, het was echt de vreugde van het leven.

Om de 4 maanden ging je naar Sonia, je favoriete trimsalon. Je vond het heerlijk om verzorgd te worden en je waardeerde de complimentjes die je terugkreeg.

We dachten dat je een beetje lui was als het op bewegen aankwam, maar uiteindelijk was het een echte handicap. Je moest op de bank gaan zitten omdat je er niet op kon springen en dat gold ook voor het bed. Van de bank afkomen was hetzelfde, je moest er meestal vanaf. En om te gaan plassen, moesten ze je dragen - het waren de beroemde 'Momoune-taxi's', waar we grapjes over maakten. Je stopte al snel met wandelen in de tuin en rende de hele weg naar huis. Er was dus iets mis met je, maar wat was het? Pas later begrepen we wat er aan de hand was.

Er werden talloze klinische onderzoeken gedaan, maar zonder antwoorden. Dus bleven we je vertroetelen, in de hoop dat het beter zou gaan, maar er veranderde niets, iedereen deed zijn “Momoune-taxi” als dat nodig was en je waardeerde het echt.

s Avonds voor het slapen gaan en na je boudoir wachtte je rustig op je stukje Ricola, en dan was het het kleine ritueel van kusjes geven zodra ik de lamp uitdeed, wachtend op dat moment kroop je tegen me aan, je hoofd op mijn arm of op mijn schouder en je hield niet op met naar me te staren. Als ik het licht uitdeed, begon je mijn hoofd te likken en te spinnen omdat je zo opgewonden was, waarna je langzaam afremde en uiteindelijk tegen me aan in slaap viel. Dan ging je naar beneden om te eten en te drinken, het komt zelden voor dat je overdag eet. Als je gegeten had, kwam je aan je moeders arm krabben om haar zover te krijgen dat ze je weer op bed legde.

Ik denk dat als ik zag hoeveel liefde ik van je kreeg, dat ik je gelukkig kon maken, dat dat mijn grootste wens was en die van je moeder.

Maar iets intrigeerde ons, de kleur van je buik, soms was het roze, soms een beetje mauve, soms konden we de aderen heel duidelijk zien. De dierenartsen namen wat bloedmonsters en ontdekten dat je een lever- en galprobleem had. Er werd een behandeling voorgeschreven, maar zonder veel verbetering. Van de ene op de andere dag weigerde je te eten, zelfs heel zacht voedsel. Ik dacht dat je kiespijn had en we gingen naar de dierenarts. Maar je tanden, degene die je nog had, hoewel niet perfect, waren niet de oorzaak. We lieten nog een bloedtest doen en diezelfde avond belde de dierenarts me op om te zeggen dat je lever en gal niet beter werden en dat er ook een beetje geelzucht was.

De dierenarts bood toen aan om je te helpen met een lichte kuur Medrol, en ik realiseerde me dat dit het begin van het einde was voor mijn Moumone, 1/2 tablet voor een paar dagen en daarna nog maar 1/4 tablet per dag. Het was als een schot in de roos, je had een eetlust zoals ik nog nooit bij je had gezien, je had 2 kleine bakjes rijst, wortelen en heel smakelijk vlees uit blik. Je moeder verminderde echter de potjes, want ze wilde je ook niet overeten.

15 dagen lang bleef je goed eten, je was zelfs anderhalve kilo aangekomen, wat een vreugde, maar helaas waren we al snel gedesillusioneerd. Op zaterdagavond voelde je je echt niet goed, je zette vaak gelig schuim op en je had de hele dag nauwelijks iets gegeten. Op zondagochtend kwam ik je, zoals elke ochtend, gedag zeggen op de bank, maar je was echt heel onwel, dus ik probeerde de dienstdoende dierenarts te bellen, maar helaas werd ik gebeld door een dierenarts die ik niet mocht en niet vertrouwde, en die 3 keer ophing, wat een heel ernstig vergrijp is.

Ik kwam terug om je wang te strelen en toen ik je blik in de mijne zag plonzen, begreep ik wat je tegen me zei: Dag papa, bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan, maar mijn kleine lijfje kan het niet meer aan, ik ga me bij mijn zusjes voegen op hun wolk. Ik sloot mijn ogen en een paar seconden later vertelde Albine me dat het voorbij was, ze was weg.

Dus jij hebt je mooie ogen voor altijd gesloten op zondag 10 april 2022, wat een rottijd en die laatste blik, wat een verdriet in onze ogen maar wat een opluchting dat je niet echt aan deze kanker hebt geleden.

Net als alle andere loulous ben je gecremeerd en rust nu in je kleine urn, ik zie je elke dag met een traan in mijn ooghoek en dan met de tijd....

Het verdriet zal verdwijnen... maar jij blijft voor altijd in mijn hart.

Je zult altijd mijn kleine gouden Mouni Mouni zijn, mijn liefhebbende dochter die me zoveel vriendschap gaf, zoveel liefde met een oprechtheid die ik nooit in een mens heb gekend.

Ik heb nog steeds de liefde van Bobby en het nieuwe zusje dat je nauwelijks kende, Clochette, een 9 jaar oude Labrador wiens menselijke moeder was overleden, maar geen van hen zal jou vervangen, je was uniek met je echte Fox karakter, ik zal je nooit vergeten, je bent ook gegaan, een stukje van mijn hart met je meenemend, je was een schattig klein meisje.

Ik weet het, over een paar maanden, een paar jaar... maar ik hield zoveel van je ondanks de korte tijd die je bij me was, je hebt ook een foto voor mijn computer en het lijkt wel of je, net als alle andere pups, tegen me zegt :

Het is niet jouw schuld, Francis, ik huil ook, waar ik ook ben, omdat ik van je gescheiden ben, maar onze harten zijn verenigd voor het leven (degene die je nog hebt zonder mij).

Alsjeblieft, mijn vader, vergeet me nooit, je was mijn levensadem en als ik een tweede leven mocht hebben, zou ik het met jou doorbrengen, ik had echt een gelukkig leven met jou, helaas veel te kort.

Vaarwel mijn levenslange vriend, huil alsjeblieft niet, ik ben er niet meer om je te troosten, dus doe me dit plezier, als je naar mijn foto kijkt, geef me een glimlach... Als je kunt.

Vergeet niet dat ik echt van je hield, en geef de hoop niet op, op een dag, in de hemel, zullen we elkaar weer ontmoeten en zal niets ons ooit nog scheiden.