Het jongetje en de pop

Op het laatste moment haastte ik me naar de winkel om mijn kerstinkopen te doen. Toen ik alle mensen daar zag, begon ik te mopperen en te klagen...
Ik ga hier eindeloos veel tijd doorbrengen, terwijl ik nog zoveel te doen heb!
Kerstmis begint echt als een karwei te voelen. Het zou zo fijn zijn om naar bed te gaan en daarna pas wakker te worden... Maar ik liep naar het speelgoedpad en daar begon ik weer te mopperen over de prijs van het speelgoed, waarbij ik me afvroeg of de kinderen er wel echt mee zouden spelen.
Ik bevond me dus in het speelgoedpad.

Vanuit mijn ooghoek zag ik een klein ventje van ongeveer 5 jaar oud met een schattig popje in zijn hand...
Hij bleef haar haar strelen en hield haar dicht tegen zich aan.
Ik vroeg me af voor wie de pop was.
Toen draaide het jongetje zich om naar de dame naast hem:
Tante, weet u zeker dat ik niet genoeg geld heb?
De mevrouw antwoordde een beetje ongeduldig:
Je weet dat je niet genoeg geld hebt om hem te kopen.
Toen vroeg haar tante of ze een paar minuten op haar wilde wachten.
Toen vertrok ze snel.
Het jongetje hield de pop nog steeds vast.

Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg hem aan wie hij de pop wilde geven.
Het was de pop die mijn zusje het allerliefste wilde hebben met Kerstmis. Ze wist zeker dat de Kerstman haar die zou geven.

Dus zei ik tegen hem dat hij hem misschien aan haar zou geven.

Hij antwoordde verdrietig:
Nee, de Kerstman kan niet gaan waar mijn zusje nu is... Ik moet de pop aan mijn moeder geven om naar haar toe te brengen.
Zijn ogen keken zo verdrietig toen hij dit zei.
Ze is weg om bij Jezus te zijn. Papa zei dat mama binnenkort ook naar Jezus toe zou gaan, dus ik dacht dat ze de pop wel mee kon nemen en aan mijn zusje kon geven.

Mijn hart stopte bijna met kloppen.

Het jongetje keek naar me op en zei:
Ik heb tegen papa gezegd dat hij tegen mama moest zeggen dat ze nog niet weg mocht gaan. Ik vroeg hem te wachten tot ik terug was uit de winkel.
Toen liet hij me een foto van zichzelf zien, genomen in de winkel, waarop hij de pop vasthield, en zei:
Ik wil dat mijn moeder deze foto ook meeneemt, zodat ze me niet vergeet.
Ik hou van mijn moeder en ik wil niet dat ze me verlaat, maar papa zegt dat ze met mijn kleine zusje mee moet gaan.
Toen liet hij zijn hoofd zakken en zweeg.

Ik greep in mijn handtas en haalde er een bundeltje geld uit en vroeg het jongetje:
Waarom tellen we je geld niet nog een keer voor de zekerheid?
OK, " zei hij , ”ik moet genoeg hebben.

Ik stopte mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen.
Er was meer dan genoeg voor de pop en dan nog wat.

Het jongetje mompelde zachtjes:
Dank je wel, Jezus, dat je me genoeg geld hebt gegeven.
Toen keek hij me aan en zei:
Ik vroeg Jezus om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld had om deze pop te kopen, zodat mijn moeder hem naar mijn zusje kon brengen. Hij verhoorde mijn gebed.
Ik wilde ook graag genoeg geld hebben om een witte roos voor mijn moeder te kopen, maar ik durfde het hem niet te vragen. Maar hij gaf me genoeg geld om de pop en de witte roos te kopen.
Zie je, mijn moeder houdt zo van witte rozen...

Een paar minuten later kwam haar tante terug en duwde ik mijn mandje weg.
Ik eindigde mijn shoppingtrip in een heel andere gemoedstoestand dan die waarin ik begonnen was.
Ik kon het jongetje niet vergeten.

Toen herinnerde ik me een artikel dat een paar dagen eerder in de krant had gestaan over een dronken bestuurder die een auto met daarin een jonge vrouw en haar dochter had aangereden.
Het kleine meisje was op slag dood en de moeder was ernstig gewond.
De familie moest beslissen of ze haar van de beademing zou halen.

Was dit de familie van het jongetje? Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw was overleden.

Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te kopen en naar het uitvaartcentrum te gaan waar de jongedame werd opgebaard.

Daar stond ze, met een mooie witte roos in haar hand, met de pop en de foto van het jongetje in de winkel.
Ik verliet het uitvaartcentrum huilend, met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen.
De liefde van dit jongetje voor zijn moeder en zusje was zo groot, zo ongelooflijk.
En in een fractie van een seconde nam een dronken bestuurder dat allemaal weg...