 |
Als eerbetoon aan Aan LyrcoMet dank aan Cyrille |
 |
| Afgelopen vrijdag verloor ik mijn beste vriend: Lyrco, een 12 jaar oude cocker spaniel kruising die mijn leven vanaf het begin deelde (de tweede dag van zijn bestaan, om precies te zijn). Daarom schrijf ik deze kleine roman om te proberen de pijn van me af te zetten en hulde te brengen aan deze uitzonderlijke hond die er altijd voor me was, nooit veroordeelde, bekritiseerde of mokte. De eerste die me knuffelde en mijn gezicht likte, soms zelfs midden in de nacht. Lyrco, die epileptisch was geworden, had donderdagavond een zware aanval en schreeuwde het uit. Toen hij 'wakker' werd, kon hij maar één kant bewegen, alsof hij verlamd was, en dat veroorzaakte weer een aanval. Dus ging ik met een vriend naar de dierenarts om hem uit zijn lijden te verlossen. Op het moment van de injectie was hij in een permanente crisis en ik was niet echt in staat om afscheid van hem te nemen. Hij verliet me rond 8.40 uur. Ik begroef hem niet ver van het huis tussen de dennenbomen, met het geluid van de rivier vlakbij. Ik realiseerde het me niet echt tot dat moment dat ik het inerte lichaam van mijn mooie Lyrco moest nemen, het op de bodem van het gat moest leggen en het moest bedekken, hij die zo bang was voor het donker... God, het is zo moeilijk: slapen zonder hem opgekruld in een bal tegen mijn buik, naar het werk gaan zonder hem en dus zonder hem rond 12 uur te horen kreunen om zijn lunch of om me te horen stoppen zodat hij kan plassen... Ik zie hem overal. De eerste dag dat ik naar zijn graf ging, dacht ik dat ik hem twee keer hoorde kreunen... Dus groef ik opnieuw, maar het mocht niet baten. Hij ademt niet meer. Ik heb een mooi graf voor hem gemaakt, omringd door stenen met een kruis en een houten "L" op het graf. Ik heb de houten boomstam waar hij zo van hield ernaast gelegd. Het is zo moeilijk om zonder hem te overleven. Altijd als ik me down voelde, was het Lyrco die me steunde en troostte... Maar nu is hij er niet meer en voel ik me helemaal alleen en kwetsbaar, met niets om op terug te vallen. Mijn Lyrco was mijn kompas. Onze relatie was versmolten, we begrepen elkaar zonder te spreken. Hij was een vriend, een vertrouweling, dichtbij en trouw aan elke stap die ik zette, mijn transformatie van tiener naar volwassene. Het is nu 5 dagen geleden dat hij vertrok en alleen al het noemen van hem brengt tranen in mijn ogen, tranen van verdriet die alleen hij wist te stoppen. Ik zou de hele wereld geven om weer even bij hem te zijn en hem alles te vertellen wat hij nooit heeft geweten, mijn liefde voor hem en die 'dank je wel' voor alles. Nu maakt de dood me niet meer bang omdat ik weet dat hij op me wacht! |
Nederlands (nl-NL)