 |
Als eerbetoon aan Aan ORLANE, mijn Nono, mijn Falène liefdeMet dank aan Emily, Mama, Papa |
 |
| Voor jou, Orlane, te vroeg heengegaan naar het witte paradijs van de hondjes. Je was pas 9 jaar oud en het lot koos ervoor om ons plotseling te scheiden, hartstilstand. Je had een hartruis. De enige dag dat ik niet bij je was. Ik voel me schuldig. Ik ben vreselijk geschokt. Die avond brokkelde de aarde onder mijn voeten af. Ik verloor niet alleen mijn "Orlane", maar ook mijn baby, mijn trots, mijn vertrouwelinge, mijn kleine metgezel die er altijd was om me op te vangen. Een immense en pijnlijke leegte had mijn leven overspoeld. Jij, onze "Nono", die ons altijd vermaakte met je mimiek, je clowneske blikken, je hoofdje naar één kant hield of je oortjes spitste als je met je piou-piou en je marmot wilde spelen. Wat me op de been houdt, is dat ik weet dat we elkaar op een dag voor eeuwig weer zullen zien. Je ging weg zonder dat ik afscheid van je kon nemen of je een laatste kus kon geven. Ik mis je, mijn baby. Emily heeft haar zus verloren, haar trouwe vriend, haar metgezel. Papa is verdrietig en ongelukkig. Chipie is depressief sinds je vertrek. Melba zet haar lange ziekte voort. Hier thuis hebben we een museumhoekje gemaakt met je mandje, je knuffels, je foto's en je kleine urn. Verdriet heeft ons leven gevuld. Orlane, onze "Nono", we missen je zo erg, je liefde was oprecht. Bedankt dat je ons 9 jaar lang geluk hebt gegeven. De enige pijn die je ons hebt gedaan, was dat je zo vroeg wegging. Je bent naar Angelique en Anouchka in de hondenhemel gegaan. ORLANE, onze Baby, we zullen altijd van je houden. Donderdag 20 maart 1997 - Donderdag 20 juli 2006 |
Nederlands (nl-NL)