 |
Als eerbetoon aan Geschenk van en levenMet dank aan Heidi |
 |
| Toen ik je kwam ophalen, 14 en een half jaar geleden, at je cornflakes. We waren niet blij met je omdat je niet elke dag uren wilde rennen om fitnesslessen te volgen. Je was net 3 maanden oud. Toen merkte ik dat je de trap af kroop. Ik ging naar de dierenarts en hij stelde dysplasie vast. Je was nog steeds een beetje fragiel. Maar ik was voorzichtig om je niet verkouden te laten worden, om je reuma niet te verergeren. Natuurlijk kreeg je medicatie en de dierenarts zei dat je erg gespierde dijen had, wat goed was. Je vond het heerlijk om rond te rennen met de katten die de buren vergeten waren. Het was grappig om die medeplichtigheid te zien. Ze sprongen over je rug en dat vond je grappig. De laatste 3 jaar had je veel problemen: dysplasie betekende dat je niet meer wilde wandelen, je wilde alleen maar rustig in de tuin zitten. En toen werd je incontinent. Sommige mensen hadden niet door dat ik een Pampers onderbroek voor je had gemaakt, waardoor ze moesten lachen. Maar dat weerhield je er niet van om met de katten door het huis te rennen. Langzaamaan begon je steeds minder te zien, je ademhaling werd soms snel, je at bijna niet meer en toen begon het longoedeem. Ik had graag gewild dat je insliep en niet meer wakker werd, zodat ik die uiteindelijke beslissing niet had hoeven nemen. Voor mij was het een gebaar van liefde naar jou toe. Elke dag was je nog aan het vieren, soms kon je me niet horen omdat je doof was, maar als ik voor je stond, was het een feest. Je blies je laatste adem uit in mijn armen. Je rust uit in de tuin. Elke dag kom ik je gedag zeggen. De tijd gaat voorbij, maar je zult altijd in mijn gedachten en in mijn hart zijn. Ik mis je zo erg. Ik hou zoveel van je. |
Nederlands (nl-NL)