Hoho, mijn liefde... mijn dochter, mijn engel, mijn eeuwige spijt

Hoho, mijn liefde... mijn dochter, mijn engel, mijn eeuwige spijt

FLO

Het verhaal van een schattig, moedig Shih-Tzu hondje dat door mensen werd uitgebuit tot ze dit snikkende bolletje vacht in mijn armen werd.

Dodelijk ziek met lymfeklierkanker.

Verkocht en doorverkocht door deze 4-benige slavenhandelaren, vond Hoho geluk, helaas vluchtig, in een oud huisje verwarmd door de warmte van Liefde.

Ik beloofde haar dat ik haar nooit zou laten gaan, dat ik van haar zou houden en haar zou koesteren tot de dood ons scheidt...

Hier is het, de wrede, met zijn spoor van pijn en zijn afschuwelijke kracht die mensen die van elkaar houden van elkaar scheidt.

Hoho, ik hou je in mijn armen, je weet niet meer waar je jezelf moet laten, het lijden verwringt je zo...

Ik hou van je mijn liefste, je bent weer thuis, ik heb je beloofd dat je dit huis waar je geliefd bent nooit meer zou verlaten: je bent hier mijn liefste, mijn liefste, mijn liefste, ik probeer mijn pijn niet uit te schreeuwen, voor jou, zodat je tegen jezelf kunt zeggen "Mama is blij me weer te zien! Ik ben weer thuis! "

Lieverd, de dokter komt vanmiddag vroeg om je in te laten slapen en dan ben je buiten het bereik van dit lijden dat je doet kreunen, eindelijk in rust, weg van de wrede en beruchte mensenwereld...

Je zult vertrekken, geklemd in mijn armen, ik die beloofd had je nooit in de steek te laten, liggend in de kinderwagen van waaruit je zo graag keek naar alles wat er om je heen gebeurde...

Mijn fantastische Hoho, mijn dappere, tedere en zachte Hoho...

Acht maanden liefde tegenover 5 jaar ellende, het leven is niet eerlijk...

De tijd is gevlogen: het dertiende uur heeft geslagen en Hoho dartelt vrolijk in de hemelse weiden in gezelschap van al mijn andere liefdes, Rouschka, I'Marouschka, Folize's, Calvin, Slavia, Eléa, Thorgal, Vania, Kiki...

De oversteek van de rivier de Styx was zacht, de bergingsvloeistof pijnloos, haar grote ogen in de mijne voor een laatste boodschap van tederheid en begrip...

Het is een jaar geleden, precies een jaar sinds 12 maart...

Mijn verdriet en jouw afwezigheid zijn nog altijd even sterk.

Ik kan niet ophouden naar je uit te kijken, naar je te zoeken, te proberen de zoete geur van je kindertijd te ruiken...

Ik heb deze tekst opgepakt die ik schreef toen je verdween, mijn liefste, en ik wil niet dat je vergeten wordt...

Een klein kreng meer of minder...

Nee, je bent niet vergeten mijn liefste, mijn schat, mijn kind...

Ik hou van je Hoho