ORCA, mijn schoonheid

ORCA, mijn schoonheid

Mandy

Op een dag in november 98 zag ik je geboren worden tussen je 7 andere broertjes en zusjes, allemaal zwart.

Met uitzondering van een kleine beige haarbal die opzij stond en voor me verscheen, wist ik op dat moment dat je vele lange jaren aan onze zijde zou doorbrengen.

Maar tijdens die 13 al te korte jaren van liefde, trouw en geluk, had ik geen moment gedacht dat het op een dag zo abrupt zou kunnen eindigen.

Ik dacht dat ik jou, zo bang, altijd aan mijn zijde zou hebben.

Ik was bang toen ik dacht aan het moment dat je weg moest, ik zei tegen mezelf dat je bang zou zijn, ik had zoveel pijn.

Ik wilde niet dat je zou lijden, ik wilde niet dat je bang zou zijn om verlaten te worden.

Op eerste kerstdag begon je over te geven, dus we brachten je naar de “dokter” zoals ik altijd zei, en het verdict was binnen: een tumor in je uier, misschien in je bronchiën en een knobbel in je dikke darm.

We konden niets anders doen dan proberen je wat te verlichten en je wat langer bij ons te houden.

De dokter gaf je een injectie met corticosteroïden en de volgende dag at je weer en liep je weer normaal.

Dit duurde 3 dagen en aan het einde van de 3 dagen brachten we je terug naar de dokter om je nog een wonderinjectie te geven, maar het was te laat, je kleine lichaam was te moe.

Hij gaf je toch 2 injecties en toen we thuiskwamen, lag je daar maar en kon je niet meer opstaan.

Ik ging naast je liggen, je ademde snel, mijn baby, en toen wilde je vader niet dat je zou lijden, dus belde hij de dokter om je de noodlottige injectie te geven, en alsof je het gehoord had, ging je liever voor, naast mij die tegen je praatte, die je vertelde dat ik van je hou, ging je op je zij liggen, en toen wist ik dat het voorbij was, maar je kon me niet meer horen.

En toen zag ik je steeds langzamer ademen, en plotseling na 3 kleine kreten ging je weg, ons kapot achterlatend!

Die 2 januari 2012 om 17:45 uur zal een datum zijn die ik nooit zal vergeten.

Ik hou van je mijn liefste, donderdag gaan we afscheid van je nemen en nemen we je mee naar huis waar je zult rusten in onze kamer naast je moeder Mandy.