 |
Als eerbetoon aan Tompoko, mijn Husky MalamuteMet dank aan Laetitia |
 |
| Ik wil graag mijn laatste eer betuigen aan mijn hond die op 25/08/04 is overleden aan een ziekte die door ratten is overgebracht [Leptospirose]... Hij was het beste, het mooiste (naar mijn smaak) en het liefste hondje dat ik ooit gekend heb. Deze hond was een Husky Malamute (zijn overgrootvader was een wolf) dus ik moet je op deze site zetten om je te bewijzen dat niemand anders de plaats die je in mijn hart had, zal vervangen. Ik wilde je zeggen, Tompoko, dat ik echt van je hield met heel mijn hart, ik beleefde de beste momenten van geluk met jou. Jouw dood was het ergste wat mij in mijn leven is overkomen, ik wil dat je weet dat waar je ook bent, ik altijd aan je zal denken en om je zal huilen en dat je mij 8 en een half jaar puur geluk hebt gegeven, dat kan ik nooit genoeg zeggen... Ik zal altijd de dag dat je thuiskwam herinneren! Een klein bolletje vacht dat door iedereen geaaid werd en je voelde je hier thuis, het was JOUW thuis... Maar helaas, 8 en een half jaar later moest je met spoed naar de dierenarts omdat je al 2 dagen niet gegeten had... Toen we daar aankwamen kon je niet bewegen, je was erg moe en uitgeput. Ik zal me altijd dat moment herinneren waarop je op de grond lag, moeite had met ademhalen, niet in staat om te bewegen... En ik kon niets voor je doen, niets... Ik denk dat het ergste was om je te zien lijden. De dierenarts deed wat testen op je en vertelde ons uiteindelijk dat je maar 9 van de 10 kans had om dood te gaan. Ik stortte in tranen uit en de wereld stopte met draaien. Niets was nog belangrijk voor me, behalve jouw herstel! Ik wist niet wat ik moest doen, je daar laten lijden of een einde maken aan al je pijn... Pas toen de dierenarts ons vroeg om je nog 24 uur te houden, dacht ik dat er hoop was voor je herstel. Toen ik thuiskwam, huilde ik in mama's armen en herhaalde met heel mijn hart dat het niet eerlijk was, dat je dit niet had verdiend, dat je zo niet kon sterven... Maar de volgende dag was alles beter met je, maar je was er nog niet bovenop... De dierenarts kon niet geloven hoeveel energie je had! Het enige probleem was dat zodra het infuus was verwijderd, je niet meer kon bewegen, je was erg zwak en op het randje van de dood. Eindelijk een sprankje hoop, maar niet echt zeker... Dat je naar huis zou komen! Iedereen daar bereidde zich voor op je terugkeer... Terwijl ze zich voorstelden dat ze je nooit meer zouden zien... Maar helaas, 4 dagen later belde de dierenarts om te vragen of we even naar je kwamen kijken... En je herinnert je dat het papa was die kwam. Je was blij om hem weer te zien, want je dacht dat we je uit deze plek zouden halen die zo naar de dood ruikt... Toen je hem zag, stond je op, maar helaas, dat was de laatste keer dat je hem zou zien... Je werd in slaap gebracht op de tafel zodat je niet zou lijden, maar je voelde nog steeds die koude vloeistof door je lichaam stromen... En je voelde je beter, echt beter... Dat was het einde van alle pijn in je nieren. Het was het begin van al dat lijden voor mij... Toen je wakker werd, was je omringd door andere honden, waaronder Tempête, je levenslange vriend, degene van wie je net zoveel hield als van ieder van ons, maar helaas verloor je Yrcko, Alika, Fripouille en Hector, die je niet zo goed kende... Toen ik wakker werd, voelde ik dat er iets gebeurd was. Ik voelde me verlaten, alleen... Ik wil nooit meer voelen wat ik die ochtend voelde... En nu weet ik dat je op me neerkijkt, me zegt niet te huilen en dat ik je snel weer zal zien. En dat is wat me op de been houdt, je op een dag weer zien, je in mijn armen houden! Je was het enige waar ik met mijn vrienden over kon praten en ik zei vaak tegen ze dat als je op een dag zou sterven, ik samen met jou zou sterven... Maar helaas, dat was niet het geval... Jij verliet deze wereld en ik bleef... Het is niet eerlijk... Ik kon me geen leven zonder jou voorstellen, maar ik moest wel. Het was het moeilijkste in de wereld om te doen... Maar beloof me Tompoko dat je me nooit zult vergeten, want ik zal jou nooit vergeten... En wat er ook gebeurt, niemand zal de plaats innemen die jij innam, en ik bedoel niemand... |
Nederlands (nl-NL)