 |
Als eerbetoon aan Waren de dingen maar anders geweest...Met dank aan Met permanente toestemming van de auteur en op voorwaarde dat de geest wordt gerespecteerd, mag dit verhaal worden gepubliceerd of gekopieerd. Deze toestemming wordt gegeven in de hoop dat het een einde zal maken aan het fokken door immorele fokkers die fokken, niet voor het welzijn van deze dieren of om het ras te verbeteren, maar uitsluitend voor hun eigen gewin. |
|
| Ik ben zo bang. Mensen knuffelen me allemaal, huilen en ik voel hun tranen op mijn zachte vacht. Ik voel hun liefde en hun verdriet. Ik lik zachtjes hun handen, zelfs de dierenarts lijkt vandaag niet onaardig te zijn. Hij is teder en ik voel een verlichting van mijn pijn. Het kleine meisje houdt me zachtjes vast en ik bedank haar voor al haar liefde. Ik voel een prikje in mijn voorpoot, de pijn gaat weg en ik voel rust over me komen. Zachtjes lik ik haar handen. Mijn zicht wordt wazig en als in een droom zie ik mijn moeder en mijn broers en zussen in de verte, in een groene ruimte. Ze vertellen me dat daar geen pijn is, alleen vrede en geluk. Ik neem afscheid van mijn familie op de enige manier die ik ken, met een zachte kwispel van mijn staart en een zacht duwtje met mijn neus. Ik had gehoopt nog vele, vele jaren bij hen te mogen zijn, maar het lot besliste anders. Zie je, zei de dierenarts, de puppy's die in dierenwinkels worden verkocht, komen niet van fokkers met verantwoordelijkheidsgevoel. De pijn is nu gestopt en ik weet dat het nog jaren zal duren voordat ik mijn geliefde familie weer zal zien. Was het maar anders geweest... |
Nederlands (nl-NL)