 |
Brabantse Bullenbijter |
|
Hij wordt niet erkend door de F.C.I. |
Land van oorsprong |
Duitsland | |
Vertaling |
Francis Vandersteen | |
Dit ras staat ook wel bekend als |
Brabanter
|
| De Centraal-Europese Bullenbeisser, Bärenbeisser en Brabanter kwamen voor in het gebied dat nu België, Nederland, Duitsland en Polen omvat. Hoe deze honden aankwamen in Centraal-Europa, en voor hoe lang, is onbekend, maar het is zeer waarschijnlijk dat deze oude Centraal-Europese Molossers een mix zijn van verschillende voorouders, en uit verschillende periodes in de geschiedenis. Keltische en Cimbriaanse honden, waakhonden meegebracht door aanvallende of passerende legers, honden naar deze regio gebracht door menselijke migratie (bandieten, jagers, vandalen, enz.), honden verworven door de handel, enz. We moeten er niet op rekenen dat de primaire versies van deze rassen uniform van type waren, aangezien de nieuw aangekomen honden werden gebruikt in de vermenigvuldiging, en ze hadden elke gewenste eigenschap. Langzaam verkregen deze honden een vermenigvuldiging van type en specifieke eigenschappen, en werden gecombineerd in de Dutch Mastiff, de Bullenbeisser, de Bärenbeisser, de Brabantse Bullenbitjer of Brabanter Bullenbeisser en de Danziger Bullenbeisser, hoewel het niet altijd zo duidelijk is om de afstamming te traceren, vooral tussen de kleine Bärenbeisser en de grote Bullenbeisser. Voor de beste beschrijvingen en illustraties van deze honden moeten we teruggaan naar de moderne tijd, en stoppen rond het einde van de 16e, begin van de 17e eeuw. John E. L. Riedinger (1698-1767) uit Augsburg, Duitsland, stond bekend om zijn portretten van de Duitse jachthond, en is de meest betrouwbare bron van illustraties van Bullen/Bärenbeissers uit deze periode in de geschiedenis. Riedinger gaf ook schriftelijke verwijzingen naar deze honden, toen hij schreef : "Het grootste deel van de meeste oude Duitse jachtgroepen bestond uit ruw-coated honden met borstelige staarten en wolfskoppen genaamd 'Rüden'. Ze werden in ongelooflijke aantallen geleverd aan de rechtbanken door de boeren en leden grote verliezen bij elke jacht, dus werden er geen speciale maatregelen genomen om ze te vermenigvuldigen. De Doggen en Bullenbeisser wisten echter instinctief hoe ze het jachtwild van achteren moesten benaderen en op zo'n manier vast moesten houden dat ze beschermd waren tegen ernstige schade, wat de jagers in staat stelde om de prooi te doden, zodat ze waardevoller waren voor de jacht en daarom zeer gewaardeerd en zorgvuldig vermenigvuldigd werden". Uit deze beschrijving leren we ook dat deze honden werden gebruikt voor het grote spel van de jacht, en we kunnen uit Riedinger's woorden opmaken dat deze honden "zeer gewaardeerd en zorgvuldig vermenigvuldigd" werden, dit hield de honden min of meer zuiver, anders zouden ze zeker hun gewenste eigenschappen verliezen en gewaardeerd worden als jachthonden. We springen terug in de geschiedenis, om te lezen wat Wagner schreef over deze honden in 1950 : "Door Spaanse en Franse auteurs uit de 12e tot de 14e eeuw te vergelijken met authentieke Engelse en Duitse bronnen, vinden we dat de zogenaamde titel "Dogge" werd gebruikt als collectivisme voor alles wat sterk gebouwd was, kortharige jachthonden met grote hoofden, krachtige snuiten ontwikkeld tot een driehoek, afhangende bovenlip, sterk lichaam en sterke tanden en dat de vormen van Doggen in alle Europese landen vanaf de Middeleeuwen tot vandaag de dag beperkt zijn tot drie types die zich in de loop der tijd hebben ontwikkeld tot nationale rassen". Dit zijn : 1. de zware Bullenbeisser. 2. de grote jachthond gecreëerd door het kruisen van de Bullenbeisser met het oude Wolfshond of Deerhound type. 3. de kleine Bullenbeisser, die door natuurlijke selectie een kleinere vorm van de zware Bullenbeisser is. De honden kregen hun naam Bullenbeisser (Bull biter) op dezelfde manier als de Engelse Bulldogge zijn naam kreeg; door het werk werden de honden erop gebruikt. Bärenbeisser (Berenbijter) worden beschreven als bijna dezelfde hond, iets groter dan de Bullenbeisser. Ze werden gebruikt bij de jacht op en het bestrijden van de Bären (bruine beer). Deze twee rassen waren waarschijnlijk, de Bullen en Bärenbeisser, alleen verschillend in grootte. Brabanter kreeg zijn naam van de provincie Brabant in België en was een kleinere Bullenbeisser. Een vroege Duitse auteur uit de 18e eeuw schreef dat een ander soort Bullenbeisser, van gemiddelde grootte, was gevestigd in de provincie Brabant. Hij vertelt ons dat deze honden jagers en berenjagers waren, goede waakhonden, met korte neuzen, zwarte snuiten, vooruitstekende onderkaken en zwart en geel gestreept van kleur. Er wordt aangenomen dat het ras niet bestond totdat de Engelse Bulldog naar Duitsland kwam en het witte gen werd geïntroduceerd bij de Bullenbeisser. De Danziger Bullenbeisser dankt zijn naam aan de stad Danzig (nu Gdansk) in Polen, die vroeger bij Duitsland hoorde. Deze Danziger Bullenbeissers zijn beschreven als groot, veel groter dan de Brabanter, en we kunnen aannemen dat de Danziger min of meer dezelfde hond was als de Bärenbeisser. De Dutch Mastiff werd genoemd door de heer B. Wynn in zijn boek in 1886 : "Er is een ras inheems, of op zijn minst achter grote oudheid in Nederland en Duitsland, genaamd de Dutch Mastiff, en is nauw verwant aan het Britse ras, het is van een felle aard, en vertoont de afgeknotte en korte snuit. Dit ras, dat blijkbaar de echte afstammeling is van de oorlogshonden van Gallië, is veel gekruist, zegt een bekende auteur, met de grotere Mastiff. In de kronieken van de ridder St. Johannes van Jeruzalem, is er een vermelding van een Mastiff genaamd Dreadnaught, die zijn meester uit de klauwen van een slang redde door zijn moed en behendigheid. De hond zou van het hierboven genoemde kruis zijn gevallen. De Dutch Mastiff kan echter nog steeds af en toe worden aangetroffen in Nederland". Rond 1875 ontmoette de heer Theo Basset een van deze Dutch Mastiffs in Hamburg. Hij beschreef de hond als 71 centimeter lang, 30 hoog en 81,5 kg zwaar. Hij maakte bij benadering een schets van deze hond, waaruit bleek dat het een lang, laag, massief dier was, met grote botten, maar korte ledematen, vacht en achterhand. Deze werden allemaal ontwikkeld uit dezelfde voorouders en hoewel sommige werden behouden vanwege hun pure specifieke vaardigheden, moeten we er rekening mee houden dat er enige kruisingen werden gedaan, en uit Wynn's beschrijving leren we dat de Dutch Mastiff werd gekruist met de British Mastiff. Vandaag de dag wordt algemeen aangenomen dat de kleine Bullenbeisser gekruist in de provincie Brabant, evenals de Britse Bulldogge, de voorouders zijn van de moderne boxer. De grote Bullenbeisser wordt beschouwd als een van de voorouders van de Duitse Dog. Anderen geloven echter dat de Duitse Dog het resultaat is van het kruisen van Engelse Mastiffs met Greyhounds. De waarheid is waarschijnlijk dat beide versies kloppen. We weten dat Engelse Mastiffs en Mastiff-kruisingen werden geïmporteerd in Centraal-Europa. In Groot-Brittannië kruisten ze de Mastiff met de Greyhound, en waarschijnlijk de Ierse Greyhound (Ierse Wolfshond), om snellere en meer wendbare jachthonden te maken. Deze honden werden nooit populair in Groot-Brittannië, maar eenmaal vervoerd naar Duitsland, vonden ze al snel veel bewonderaars. Deze honden, beschreven in de vroege Duitse literatuur als de "Englische Dogge", evenals de grote Bullenbeisser, of Bärenbeisser zo u wilt, waren voor het grootste deel waarschijnlijk beide betrokken bij de basis van het hondenras dat later bekend zou worden als de "Deutsche Dogge" (Duitse Dog). De Bullenbeisser werd ook naar Zuid-Afrika gebracht door Boer en Duitse kolonisten, en is daarom terug te vinden in de rasbasis van de Boerboel en Rhodesian Ridgeback. Tegenwoordig komt de Bullenbeisser, of zijn subtypes, niet meer voor. Aangenomen wordt dat hij aan het einde van de 18e eeuw is verdwenen, toen de Boxer in Duitsland aan populariteit won. De Boxer, om het zo te zeggen, nam de rol over van de Bullenbeisser en Bullenbeisser in de afstamming en begunstigde ook het huidige ras toen hondengevechten werden verboden en het grote wild uit de bossen verdween, waardoor het uitsterfte. Er gaan echter geruchten dat de Brabanter nog steeds voortleeft, maar dan alleen als gezelschapshond. |
Nederlands (nl-NL)