Engelse Herder

Hij wordt niet erkend door de F.C.I.

Land van oorsprong
Groot-Brittannië
Vertaling
Francis Vandersteen
En français, cette race se dit
Berger anglais
In English, this breed is said
English Shepherd
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Englischer Schäferhund
En español, esta raza se dice
Pastor inglés

Een korte presentatie van de Engelse Herder

De Engelse Herder is een uiterst veelzijdig werkhondenras van Collie-stam, dat in de Verenigde Staten is ontwikkeld uit boerderijhonden die door Engelse en Schotse kolonisten uit de 17e tot 19e eeuw werden meegebracht, voordat stambomen aan het eind van de 19e eeuw in de mode raakten. Boeren die zelfvoorzienend waren waardeerden het ras om zijn veelzijdigheid, niet om zijn flitsendheid of strikte conformiteit aan een hoge standaard van uiterlijk. De Engelse Herder is een uiterst intelligente en veelzijdige boerderijhond, die wordt gebruikt als herdershond, veewacht, waakhond, jachthond, ongedierteverdelger en kinderkameraad. Engelse Herders werden niet gefokt om zich te specialiseren in één soort vee, zoals sommige recente herdershonden. Engelse Herders werden gefokt om vele taken uit te voeren op de diverse kleine boerderijen van de 17e tot begin 20e eeuw, met verschillende soorten vee waaronder runderen, schapen, varkens, geiten en pluimvee. Ze waren misschien wel het meest voorkomende ras in Amerika in de 19e en begin 20e eeuw.

Geschiedenis van de Engelse Herder

Oorspronkelijk afkomstig uit het noorden van Engeland en Schotland, kwamen deze honden met de eerste kolonisten mee naar de Amerikaanse kolonies. Amerikaanse boeren waardeerden dit veelzijdige ras en gebruikten de honden om hun boerderijen en vee te beschermen. De Engelse herder en verschillende andere Collies werden ook wel Schotse Collies genoemd in de 18e en 19e eeuw, maar de term Scotch Collie raakte in onbruik tijdens de 20e eeuw. De UKC had blijkbaar nog een registratie lopen voor een type Farm Sheepdog dat verschilde van de Engelse Herdershond. Verschillende keren werden de namen verward, maar op andere momenten werden ze onderscheiden als verschillende rassen. Al deze namen en ook Farm Collie werden toegepast op de Farm Shepherds van die tijd. Omdat er pas later een rasvereniging of register kwam, is er enige twijfel over de exacte naam die op welke hond van toepassing is. De Australian Shepherd is waarschijnlijk een afgeleide van deze boerderij honden en kwam voornamelijk voor in het westen van de Verenigde Staten. De Engelse Herder daarentegen kwam meer voor in het Midwesten en het Oosten. Deze honden stammen voornamelijk af van de boerderijhonden die in Engeland werkten. Toen het aantal kleine, gediversifieerde boerderijen in het middenwesten en oosten van de Verenigde Staten afnam en velen werden vervangen door grotere, minder gediversifieerde bedrijven, werd de Engelse Herder een zeldzaam ras.

Uiterlijk van de Engelse Herder

Engelse Herders lijken qua uiterlijk op Border Collies en Australian Shepherds. Engelse Herders hebben over het algemeen een minder ronde staart en hoofd dan veel Australiërs. Engelse Herders lijken nooit op Australiërs. Ze hebben over het algemeen geen vierkant lichaam zoals een Australiër. Engelse Herders zijn over het algemeen groter dan Border Collies, maar zijn gemakkelijker van Border Collies te onderscheiden door hun heel andere, rechte en losse stijl van waken. De Engelse Herder is een middelgrote hond, meestal iets langer dan hij lang is. Ze wegen over het algemeen tussen de 20 en 30 kilogram en zijn goed in balans. Als werkhonden op kleine boerderijen zijn Engelse Herders geselecteerd om aan verschillende behoeften te voldoen. Dit heeft geresulteerd in een grote verscheidenheid aan regionale variaties. De vacht is van gemiddelde lengte en kan recht, golvend of gekruld zijn. Franjes komen vaak voor op de poten en de staart, evenals op het oor. Als werkhond moet de vacht gemakkelijk te houden zijn en weinig verzorging vereisen. Vuil heeft de neiging om eruit te vallen. Engelse Herders hebben de neiging om veel te verharen en vacht is te vinden op en onder meubels, kleding en tapijten. De belangrijkste vachtkleuren zijn sable en wit (licht en gearceerd), driekleur, zwart en wit en zwart en tan. Andere variaties, zoals effen of geheel gekleurde honden, piebalds, driekleur met rode neus en sables bestaan ook, maar komen niet veel voor.

Temperament van de Engelse Herder

Het temperament van de Engelse Herder is de bepalende eigenschap van het ras, met een grote intelligentie en vaak een soort vriendelijkheid die uniek is voor mensen. De Engelse Herder is vaak een onafhankelijke werker. Engelse Herders hebben een groot aanpassingsvermogen en leren snel routines. Sommige kunnen attent zijn voor vreemden en zijn meer een eenpersoonshond. Maar als ze eenmaal mensen of kinderen of dieren als hun eigen accepteren, zijn er weinig betere beschermers dan een Engelse Herder. De Engelse Herder vertoont in zijn temperament vaak een neiging tot onafhankelijk, autoritair of regelzuchtig gedrag. Als het verlangen van de hond om orde op zaken te stellen niet wordt gekanaliseerd en gericht op een geschikt doel door een sterke, zelfverzekerde leider, kan hij veel ongewenst gedrag vertonen. Desondanks kunnen Engelse Herders goed gedijen als gezelschapshond in omgevingen die voldoende mentale en fysieke stimulatie bieden. Engelse Herders hebben veel beweging nodig, minstens 40 minuten wandelen per dag, en kunnen destructief worden als ze niet voldoende te eten krijgen. Ze hebben een natuurlijk instinct om te jagen en spelen graag een spelletje apporteren. Ze hebben de neiging om aan het eind van de dag kalm en ontspannen te worden en zich aan de voeten van hun baasje op te krullen. Dit ras is al geselecteerd uit een aantal kleine familieboerderijen en is gekozen om samen te werken met zijn eigenaar.

Behoeften en activiteiten van de Engelse Herder

Deze hond is gemaakt om energiek te zijn, hij moet werken en hard werken. Als de Engelse Herder niet genoeg beweging krijgt, kan hij een blaffer worden en alles opkauwen wat hij ziet. Een actief gezin dat graag wandelt, fietst of hardloopt is ideaal voor deze hond, of een kleine boerderij waar hij zijn vaardigheden kan aanscherpen met het hoeden van hun kudde of mensen. Deze hond doet het ook goed als therapiehond of in zoek- en reddingsacties. Als ras worden ze graag bezig gehouden. Ze zijn ook erg speels en zullen genieten van familiespelletjes, zijn uitstekende huisdieren of maatjes voor kinderen, en zullen genieten van taken waarbij ze een probleem moeten oplossen. Dit is een hond die houdt van mentale stimulatie. Verstop hun eten in een speeltje en kijk hoe ze het vinden. Deze actieve honden hebben als puppy veel socialisatie nodig, zodat ze opgroeien tot zelfverzekerde honden. Ze zijn vaak goed met andere huisdieren, en proberen ze natuurlijk ook te houden. En ze hebben de neiging om ongelooflijk geduldig en zorgzaam te zijn met jonge kinderen, die ze oppakken en begeleiden. Als je je Engelse Herder niet elke dag twee of drie lange wandelingen kunt geven of veel activiteit, dan is het geen goede keuze. Maar als je van rennen houdt of op een boerderij woont, dan zal de Engelse Herder je trouwe en vertrouwde metgezel voor het leven zijn.

Onderhoud van de Engelse Herder

De Engelse Herder heeft een beetje aandacht nodig als het op zijn uiterlijk aankomt, want zijn dichte vacht lijkt bijna altijd te verharen. Als je niet van hondenhaar in huis houdt en niet van stofzuigen, is dit niet de hond voor jou. Als je je hond echter elke week een paar keer borstelt, helpt dat om het probleem te verlichten. Engelse herders hoeven niet regelmatig in bad, alleen als ze in de modder hebben gelegen of in iets onaangenaams hebben gerold. Het gebruik van een zachte hondenshampoo helpt de natuurlijke oliebalans in de huid van de hond in stand te houden en allergieën door agressieve producten te voorkomen. Andere dingen die je moet controleren zijn de tanden van je hond. Ze kunnen net als wij tandbederf krijgen, dus controleer die parelachtige tanden goed en poets ze minstens twee keer per week. Als je iets onaangenaams ruikt bij je hond, kan het een oorontsteking zijn. Deze infecties kunnen een afschuwelijke geur veroorzaken, om nog maar te zwijgen over de aandoening die de gezondheid van je hond kan verslechteren, dus het is belangrijk om hun oren regelmatig te controleren en ze af te vegen met een zachte, vochtige doek. De laatste taak is om je hond een manicure te geven als ze hun nagels niet op natuurlijke wijze hebben afgesleten. Vraag een dierenarts om je te laten zien hoe het moet, zodat je je hond geen pijn doet. Daarna hebben ze alleen nog een knuffel nodig en ze zullen lekker zacht zijn, net als een teddybeer.