 |
|
Billy Standard FCI Nº 25
|
|
|
Origine
|
|
France |
Traduction
|
|
Texte mis à jour par le Dr. Paschoud |
Groupe
|
|
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées |
Section
|
|
Section 1 Chiens courants de grande taille |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
lundi 14 octobre 1963 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
vendredi 28 décembre 1973 |
Dernière mise à jour
|
|
jeudi 24 avril 1997 |
In English, this breed is said
|
 |
Billy |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Billy |
En español, esta raza se dice
|
 |
Billy |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Billy |
Utilisation
|
Chien courant. |
|
Aspect général
|
Chien bien bâti, fort et léger. Avant-train un peu plus important que l'arrière-train. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Assez fine, sèche, au nez plutôt carré, de moyenne longueur. |
Crâne
|
|
Le front légèrement bombé, pas très large, cassure frontale marquée, bosse occipitale apparente. |
Stop
|
|
Cassure frontale marquée. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Bien développée, noire ou brun orangé. |
Museau
|
|
De devant plutôt carré. |
Lèvres
|
|
Peu ou pas de babines, la lèvre supérieure recouvrant l’inférieure sans empâtement ; souvent la commissure des lèvres est apparente. |
Chanfrein
|
|
Assez large, d’abord droit, puis légèrement convexe, moderément long. |
Yeux
|
|
Oeil vif, bien ouvert et foncé, bordé de noir ou de brun. |
Oreilles
|
|
Moyennes, attachées un peu haut pour un chien français, plutôt plates et légèrement tournées à leur partie inférieure. |
Cou
|
De longueur moyenne, de forme plutôt arrondie et un peu forte. Un peu de fanon. |
Corps
|
Dos
|
|
Assez large, fort et un peu convexe. |
Rein
|
|
Large, légèrement harpé. |
Croupe
|
|
Inclinée. |
Poitrine
|
|
Très bien descendue, assez étroite. |
Côtes
|
|
Plates. |
Flanc
|
|
Un peu long, légèrement remonté. |
Queue
|
Longue, forte, quelques fois légèrement velue. |
Membres antérieurs
|
Généralités
|
|
Forts, bien dirigés, ossature plate. |
Epaules
|
|
Assez longues, plutôt collées à la poitrine. |
Membres postérieurs
|
Cuisses
|
|
Moyennement musclées. |
Jarret
|
|
Un peu coudés, larges et forts. |
Pieds
|
Bien faits, plutôt ronds; doigts serrés. |
Allures
|
Galope facilement. |
Peau
|
Blanche, mais parfois avec des taches brunes foncées, ou presque noires; souple et fine. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Ras, dur au toucher, souvent un peu gros. |
Couleur du poil
|
|
Complètement blanche ou blanche café au lait, ou blanche avec des taches, ou manteau orange clair ou citron. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Pour les mâles de 60 à 70 cm, pour les femelles de 58 à 62 cm. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou chien peureux.
Chanfrein trop court, trop long ou trop mince.
Prognathisme supérieur marqué; un tel chien doit être éliminé impitoyablement ; un chien qui présente un prognathisme supérieur léger ( ½ cm ) ne doit pas être éliminé.
Couleur noire ou rouge dans la robe. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Obtenu à la fin du XIX" siècle par le croisement de différentes souches de chiens courants français, le Billy est une reconstitution réussie de ce que pouvait être le fameux Chien Blanc du Roy. C'est un cousin germain du Poitevin, puisqu'il descend du Larye, du Céris et du Montembœuf. Il tire son nom de celui de la propriété qu'occupait voici près de cent ans, au nord de Poitiers, le créateur de la race, Gaston Hublot du Rivault, père de M. Anthony Hublot du Rivault, qui fut un juge très connu de beaucoup de veneurs.
Le premier élevage de Billys de Gaston Hublot du Rivault remonte à l'année 1877, et le célèbre cynophile estimait que la race avait été définitivement fixée en 1886. Plusieurs types de chiens avaient été retenus pour servir de base à la sélection, parmi des lignées aussi exemptes que possible de toute influence anglaise. Il y eut même une tentative d'infusion de sang de Saintongeois avec Magicienne, une très belle lice du comte de Saint-Ligier, mais Gaston Hublot du Rivault revint ensuite aux origines Céris et Montembœuf avec Bellone et Baliveau. En revanche, et contrairement à ce qui a pu être dit ou écrit par la suite, il n'y a jamais eu de croisement avec des Lévriers. Gaston Hublot du Rivault se montra aussi difficile sur la couleur des reproducteurs choisis que sur leur origine, puisqu'il ne retint que des sujets portant robe blanche ou citron, pour des raisons qu'il définissait lui-même ainsi : « J'insiste sur la robe, qui doit être blanche, orange et claire ou tout à fait claire, mais peut être aussi teintée café au lait très lavé, citron pâle ou encore bleue, acier bleuté. Cette robe unique donnait à mes chiens un cachet fort distingué qu'on ne rencontrait nulle part ailleurs, d'autant plus que leurs beaux yeux bordés de noir et leur truffe de même couleur leur prêtaient une physionomie unique et prisée de tous les amateurs. »
En dépit des efforts de Gaston Hublot du Rivault, l'influence du sang anglais ne put jamais être tout à fait gommée, notamment par le fait de l'apport du Larye et des chiens de Pindray, qui furent un moment utilisés, en particulier avec Camarade VI appartenant au comte d'Oyron. Mais la diversité de ces « alliances » ne retire rien à la beauté et à l'homogénéité de la race ainsi fixée.
Les deux guerres mondiales portèrent un rude coup à l'élevage du Billy, comme du reste à celui de beaucoup de races françaises, et, en 1945, il ne restait pratiquement plus de trace des souches originelles. C'est alors que M. Anthony Hublot du Rivault, fils du créateur du Billy, décida de reprendre l'œuvre entreprise par son père. A partir de Vol-au-Vent et de Volga, deux chiens Guyot qui possédaient de remarquables qualités de chasse et dont les descendants courent encore le chevreuil au sein de l'équipage Saint-Hubert, il réussit, dans les années cinquante, à produire Banco, Belle et surtout la merveilleuse Blondinette, qui lui donna soixante-huit chiots, dont Darius et Dagobert, que l'on retrouve dans la généalogie de la plupart des Billys actuels.
Vers 1960, il y avait de très beaux lots de Billys chez M. Boudet, au vautrait de La Mée, et dans l'élevage de M. Charles Hardy, notamment avec Isard, son fameux chien de chevreuil. C'est de ces sujets que sont issus à l'époque la majorité des chiens du rallye Teillay, du vautrait des Dômes et la plupart de ceux du rallye Kéréol.
Bien qu'ils soient très prisés, les Billys sont aujourd'hui beaucoup moins nombreux, même si l'on peut remarquer dans beaucoup d'équipages de nombreux chiens qui les rappellent, mais qui sont quand même loin des normes définies par Gaston Hublot du Rivault. Le standard du Billy n'a guère évolué au fil des années, mis à part quelques modifications apportées en 1974 et en 1978 par M. Anthony Hublot du Rivault lui-même, qui écrivait après l'avoir revu: « En ce qui concerne le standard, je n'ai pas changé beaucoup de points. Pour l’oreille, j'ai ajouté: "Plutôt courte pour un chien français." Deuxièmement, la taille: 0,60 à 0,70 m; la couleur: blanc citron ou blanc orange, à condition que l'orange ne soit pas trop foncé tirant sur le rouge. Un chien très légèrement bégu ne doit pas être éliminé. Par contre, celui qui l'est fortement doit l'être impitoyablement. »
Les Billys sont avant tout des chiens de chevreuil. Leur caractère ne semble pas vraiment les prédisposer à chasser le sanglier, car ils ne sont guère ardents pour l'attaquer au ferme et le maintenir, même si leur vitesse leur permet de suivre d'assez près leur animal. Car ce sont des pur-sang, faits pour galoper vite et longtemps. Très ardents, très en avant, ils sont également très fins de nez. Bien gorgés, ils crient et s'ameutent bien, faisant preuve en toute circonstance de grandes qualités de chasse. Ce qui n'est guère étonnant quand on relit ce que disait Gaston Hublot du Rivault de leurs ancêtres Montembœuf : « Très criants, voix un peu brève mais aiguë et s'entendant de loin, très fins de nez, rapprocheurs aimant surtout les voies droites, cerf, loup, sanglier, d'un très grand train, d'un fond et d'une vigueur remarquables; chiens très perçants et très chasseurs, se gardant cependant du change naturellement » ou Céris : « Chien très actif, adroit et rusé, expéditif dans les défauts et très débrouillard, très chasseur, un peu fou au départ, mais se calmant vite et de bonne retraite » et ce qu'écrivait des Laryes le comte Le Couteulx de Canteleu : « Leur voix était prolongée mais très claire, la finesse de leur nez était extraordinaire; il s'est avéré que M. de Larye, après avoir chassé le loup tout le jour, le rattrapait souvent le lendemain et le relançait après un rapprocher de plusieurs lieues. » On ne peut rêver meilleures lettres de noblesse pour le Billy. |
 |
|
Billy FCI Standard No. 25
|
|
|
Origin
|
|
France |
Translation
|
|
Mrs. Kincaid, brought up to date by Dr. Paschoud |
Group
|
|
Group 6 Scenthounds and related breeds |
Section
|
|
Section 1.1 Large sized hounds |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Monday 14 October 1963 |
Publication of the official valid standard
|
|
Friday 28 December 1973 |
Last update
|
|
Thursday 24 April 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Billy |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Billy |
En español, esta raza se dice
|
 |
Billy |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Billy |
|
General appearance
|
Well constructed hound, strong, yet light; forequarters more powerful than hindquarters. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
Fairly fine, lean, of medium length. |
Skull
|
|
Forehead slightly domed, not very broad; occipital protuberance perceptible. |
Stop
|
|
Well defined. |
Facial region
|
Nose
|
|
Well developed, black or red-brown. |
Muzzle
|
|
Rather square. |
Lips
|
|
Slightly or not at all in form of flews, the upper lip covering the lower without overhanging fleshiness; corner of the lips often visible. |
Nasal bridge
|
|
Nasal bridge fairly broad; first straight, then slightly arched, moderately long. |
Eyes
|
|
Alert, very open and dark, eyerims black or brown. |
Ears
|
|
Of medium size, set on relatively high for a French hound, rather flat, in the lower section turning slightly inwards. |
Neck
|
Of medium length, rather round, somewhat strong; a slight dewlap is permitted. |
Body
|
Back
|
|
Rather wide, strong, slightly arched. |
Loin
|
|
Wide, slightly arched. |
Croup
|
|
Sloping. |
Chest
|
|
Very deep, quite narrow. |
Ribs
|
|
Flat. |
Side
|
|
Fairly long, with a slight tuck-up. |
Tail
|
Long, strong, sometimes slightly feathered. |
Forequarters
|
Generality
|
|
Strong, vertical stance, flat bones. |
Shoulders
|
|
Fairly long, lying close to the chest. |
Hindquarters
|
Upper thigh
|
|
Moderately muscled. |
Hock
|
|
Slightly bent, wide and strong. |
Feet
|
Well developed, rather round; toes tight. |
Gait and movement
|
Gallops easily. |
Skin
|
White, sometimes with deep brown or almost black spots; supple and fine. |
Coat
|
Hair
|
|
Short, harsh to the touch, often slightly coarse. |
Colour
|
|
Pure white or milk-cofee white, or white with light orange or lemon patches or mantle. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
For dogs 60-70 cm, for bitches 58-62 cm. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy.
Nasal bridge too short, too long or too slim.
Pronounced overshot mouth; such a dog must be stristly disqualified; however a dog with a slightly overshot mouth (1/2 cm) has not to be eliminated.
Black or red hair. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
Obtained at the end of the nineteenth century by the crossing of different strains of French common dogs, the Billy is a successful reconstitution of what could be the famous White Dog of the King.It is a first cousin of the Poitevin, since it descends of Larye, Ceris and Montembœuf.It takes its name from that of the property occupied nearly a hundred years ago, north of Poitiers, the creator of the breed, Gaston Hublot du Rivault, father of Mr. Anthony Hublot du Rivault, who was a judge well known to many huntsmen.
The first breeding of Billys of Gaston Hublot du Rivault goes back to the year 1877, and the famous cynophile estimated that the race had been definitively fixed in 1886. Several types of dogs had been retained to serve as a basis for the selection, among lineages. as free as possible from any English influence. There was even an attempt to infuse blood of Saintongeois with Magicienne, a very fine list of the Count of Saint-Ligier, but Gaston Hublot du Rivault then returned to the origins Céris and Montembœuf with Bellone and Baliveau. On the other hand, and contrary to what could be said or written later, there has never been a cross with Greyhounds. Gaston Hublot du Rivault was as difficult on the color of the selected breeders as on their origin, since he retained only subjects wearing white dress or lemon, for reasons which he himself defined as follows: "I insist on the dress, which must be white, orange and clear or quite clear, but can also be tinted coffee very washed milk, pale lemon or blue, steel bluish. This unique dress gave my dogs a very distinguished stamp that was not found anywhere else, especially as their beautiful black eyes and truffles of the same color lent them a unique look and appreciated by all lovers."
Despite the efforts of Gaston Hublot du Rivault, the influence of English blood could never be completely erased, especially because of the contribution of Larye and Pindray's dogs, which were used for a while, especially with Comrade VI belonging to Count d'Oyron. But the diversity of these "alliances" does not detract from the beauty and homogeneity of the race so fixed.
The two world wars bore a heavy blow to the raising of the Billy, as well as to that of many French races, and in 1945 there was practically no trace left of the original strains. It was then that Anthony Hublot du Rivault, son of the creator of the Billy, decided to take over the work undertaken by his father. From Vol-au-Vent and Volga, two Guyot dogs that had outstanding hunting qualities and whose descendants still run the deer within the Saint-Hubert crew, he managed, in the fifties, to produce Banco, Belle and especially the marvelous Blondinette, who gave her sixty-eight puppies, including Darius and Dagobert, which can be found in the genealogy of most current Billys.
Around 1960, there were beautiful lots of Billys at Mr. Boudet, the vautrait of La Mee, and in the breeding of Mr. Charles Hardy, including with Isard, his famous deer dog. It is from these subjects that were born at the time the majority of the dogs of the rally Teillay, the vautrait of Domes and most of those of the rally Kéréol.
Although they are very popular, the Billys are today much fewer, although we can notice in many crews many dogs who remember them, but which are still far from the standards defined by Gaston Hublot of Rivault. The standard of the Billy has changed little over the years, apart from some changes made in 1974 and 1978 by Mr. Anthony Hublot Rivault himself, who wrote after reviewing: "Regarding the standard, I did not change a lot of points. For the ear, I added: "Rather short for a French dog." Secondly, the size: 0.60 to 0.70 m; the color: lemon white or orange white, provided that the orange is not too dark pulling red. A very slightly beguiled dog should not be eliminated. On the other hand, he who is strongly must be ruthlessly."
The Billys are primarily deer dogs. Their character does not really seem to predispose them to hunt wild boar, because they are not very eager to attack it on the farm and maintain it, even if their speed allows them to follow their animal closely enough. Because they are thoroughbreds, made to gallop fast and long. Very ardent, very forward, they are also very thin nose. Well gorged, they shout and riot well, showing in all circumstances great hunting qualities. Which is hardly surprising when one reads what Gaston Hublot du Rivault said of their ancestors Montembœuf: "Very screaming, voice a little short but sharp and hearing from afar, very fine nose, closers loving especially the straight, stag, wolf, wild boar, a very big train, a bottom and a remarkable vigor; dogs very piercing and very hunters, however, keeping the exchange naturally" or Céris: "Very active dog, skilful and cunning, expeditious in the defects and very resourceful, very hunter, a little crazy at first, but calming down quickly and good retirement" and what Laryes wrote count Le Couteulx de Canteleu: "Their voice was prolonged but very clear, the delicacy of their nose was extraordinary; it turned out that M. de Larye, after having driven the wolf all day, often caught him the next day, and raised him again after several leagues." One can not dream of better acclaim for the Billy. |
 |
|
Billy FCI-Standard Nr. 25
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich |
Übersetzung
|
|
Übersetzung durch Dr. Paschoud überarbeitet |
Gruppe
|
|
Gruppe 6 Laufhunde, Schweisshunde und verwandte Rassen |
Sektion
|
|
Sektion 1.1 Grosse Laufhunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Montag 14 Oktober 1963 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Freitag 28 Dezember 1973 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Freitag 25 April 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Billy |
In English, this breed is said
|
 |
Billy |
En español, esta raza se dice
|
 |
Billy |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Billy |
|
Allgemeines erscheinungsbild
|
Gut gebauter, kräftiger doch leichter Hund; Vorderhand etwas stärker entwickelt als Hinterhand. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Ziemlich schlank, trocken, mittelang. |
Schädel
|
|
Stirne leicht gewölbt, nicht sehr breit; Hinterhaupthöcker sichtbar. |
Stop
|
|
Stirnabsatz betont. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Gut entwickelt, schwarz oder braun-rot. |
Fang
|
|
Vorne quadratisch. |
Lefzen
|
|
Wenig oder gar keine eigentlichen Lefzen, da die Oberlippe nicht verdickt über die Unterlippe hängt; Lippenwinkel oft sichtbar. |
Nasenrücken
|
|
Nasenrücken zuerst gerade, dann leicht konvex; von mittlerer Länge. |
Augen
|
|
Lebhaft, gut geöffnet, dunkel, schwarz oder braun umrandet. |
Ohren
|
|
Von mittlerer Länge, für einen französischen Laufhund etwas hoch angesetzt; eher flach und im unteren Teil leicht eingedreht. |
Hals
|
Mittellang, von eher rundlicher Form, etwas kräftig; eine leichte Wamme ist zulässig. |
Körper
|
Rücken
|
|
Ziemlich breit, kräftig, ein wenig konvex. |
Lenden
|
|
Breit, leicht gewölbt. |
Kruppe
|
|
Abfallend. |
Brust
|
|
Sehr tief, ziemlich schmal. |
Flanke
|
|
Etwas lang, leicht aufgezogen. |
Rute
|
Lang, kräftig, manchmal leicht befedert. |
Vorderhand
|
Allgemeines
|
|
Kräftig, senkrecht gestellt, mit flachen Knochen. |
Schultern
|
|
Ziemlich lang, an der Brustwand gut anliegend. |
Hinterhand
|
Oberschenkel
|
|
Mittelmässig bemuskelt. |
Sprunggelenk
|
|
Leicht gewinkelt, breit und kräftig. |
Pfoten
|
Gut entwickelt, eher rund; Zehen eng aneinanderliegend. |
Gangwerk
|
Galoppiert leichtfüssig. |
Haut
|
Weiss, aber manchmal mit dunkelbraunen oder fast schwarzen Flecken; geschmeidig, dünn. |
Coat
|
Haar
|
|
Kurz und glatt, beim Anfassen hart, oft etwas grob. |
Farbe
|
|
Reinweiss oder milchkaffeeweiss, oder auch weiss mit hellorangefarbenen oder zitronenfarbenen Flecken oder Mantel. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Für Rüden von 60 bis 70 cm, für Hündinnen von 58 bis 62 cm. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressiv oder ängstlich.
Nasenrücken zu kurz, zu lang, zu schmal.
Ausgeprägter Rückbiss; ein solcher Hund muss unerbittlich ausgeschlossen werden; ein Hund mit einem leichten Rückbiss (1/2 cm) soll nicht ausgeschlossen werden.
Schwarz oder Rot im Haarkleid. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Am Ende des neunzehnten Jahrhunderts durch die Kreuzung verschiedener Stämme von französischen gemeinen Hunden erhalten, ist der Billy eine gelungene Rekonstitution dessen, was der berühmte Weiße Hund des Königs sein könnte. Es ist ein Cousin ersten Grades des Poitevin, seit es abstammt von Larye, Ceris und Montembœuf.Es hat seinen Namen von dem des Eigentums vor fast hundert Jahren nördlich von Poitiers, der Schöpfer der Rasse, Gaston Hublot du Rivault, Vater von Mr. Anthony Hublot du Rivault, der vielen Richtern sehr bekannt war.
Die erste Zucht von Billys von Gaston Hublot du Rivault geht auf das Jahr 1877 zurück, und der berühmte Cynophile schätzte, dass die Rasse im Jahre 1886 endgültig festgelegt worden war. Mehrere Arten von Hunden wurden als Grundlage für die Selektion unter den Linien beibehalten. so frei wie möglich von jedem englischen Einfluss. Es gab sogar einen Versuch, Blut von Saintongeois mit Magicienne, einer sehr feinen Liste des Grafen von Saint-Ligier, zu infundieren, aber Gaston Hublot du Rivault kehrte dann zu den Ursprüngen Céris und Montembœœuf mit Bellone und Baliveau zurück. Auf der anderen Seite, und entgegen dem, was später gesagt oder geschrieben werden konnte, gab es nie ein Kreuz mit Greyhounds. Gaston Hublot du Rivault war an der Farbe der ausgewählten Züchter genauso schwer wie an ihrer Herkunft, da er nur aus weißem oder aus Zitrone bestehenden Motiven behielt, aus Gründen, die er selbst wie folgt definierte: "Ich bestehe darauf das Kleid, das weiß, orange und klar oder ganz klar sein muss, kann aber auch getönter Kaffee sein, sehr gewaschene Milch, Zitrone blass oder blau, Stahl bläulich. Dieses einzigartige Kleid gab meinen Hunden einen sehr bemerkenswerten Stempel, der sonst nirgends gefunden wurde, zumal ihre schönen schwarzen Augen und Trüffel der gleichen Farbe ihnen ein einzigartiges Aussehen verliehen und von allen Liebhabern geschätzt wurden."
Trotz der Bemühungen von Gaston Hublot du Rivault konnte der Einfluss des englischen Blutes nie vollständig ausgelöscht werden, vor allem wegen der Beiträge von Larye und Pindray's Hunden, die eine Zeitlang verwendet wurden, insbesondere mit Genosse VI gehörte Graf d'Oyron. Aber die Vielfalt dieser "Allianzen" beeinträchtigt nicht die Schönheit und Homogenität der so fixierten Rasse.
Die beiden Weltkriege haben der Aufzucht des Billy sowie vieler französischer Rassen einen schweren Schlag versetzt, und 1945 war von den ursprünglichen Stämmen praktisch keine Spur mehr übrig geblieben. Damals beschloss Anthony Hublot du Rivault, Sohn des Schöpfers des Billy, die Arbeit seines Vaters zu übernehmen. Von Vol-au-Vent und Volga, zwei Guyot-Hunden, die über hervorragende Jagdqualitäten verfügten und deren Nachkommen noch immer das Wild innerhalb der Saint-Hubert-Mannschaft führen, gelang es ihm, in den fünfziger Jahren zu produzieren Banco, Belle und besonders die wunderbare Blondinette, die ihr achtundsechzig Welpen gab, darunter Darius und Dagobert, die in der Genealogie der meisten aktuellen Billys zu finden sind.
Um 1960 herum gab es viele schöne Billys bei Mr. Boudet, das Vautrait von La Mee und in der Zucht von Mr. Charles Hardy, unter anderem bei Isard, seinem berühmten Hirschhund. Es ist von diesen Themen, die zu der Zeit geboren wurden die Mehrheit der Hunde der Rallye Teillay, das Vautrait von Domes und die meisten von denen der Rallye Kéréol.
Obwohl sie sehr populär sind, sind die Billys heute viel weniger, obwohl wir in vielen Crews viele Hunde bemerken können, die sich an sie erinnern, die aber immer noch weit von den von Gaston Hublot definierten Standards entfernt sind Rivault. Der Standard des Billy hat sich im Laufe der Jahre wenig geändert, abgesehen von einigen Änderungen, die 1974 und 1978 von Herrn Anthony Hublot Rivault selbst vorgenommen wurden, der nach der Überprüfung schrieb: "In Bezug auf die Standard, ich habe nicht viele Punkte geändert. Für das Ohr habe ich hinzugefügt: "Ziemlich kurz für einen französischen Hund." Zweitens, die Größe: 0,60 bis 0,70 m; die Farbe: zitronenweiß oder orangeweiß, vorausgesetzt, die Orange ist nicht zu dunkel und zieht rot. Ein sehr leicht betörender Hund sollte nicht eliminiert werden. Auf der anderen Seite muss derjenige, der stark ist, rücksichtslos sein."
Die Billys sind in erster Linie Hirsche. Ihr Charakter scheint sie nicht wirklich dazu zu bringen, Wildschweine zu jagen, denn sie sind nicht sehr begierig darauf, sie auf der Farm anzugreifen und zu pflegen, auch wenn ihre Geschwindigkeit ihnen erlaubt, ihrem Tier genau genug zu folgen. Weil sie Vollblutpferde sind, die schnell und lang galoppieren. Sehr feurig, sehr vorwärts, sie sind auch sehr dünne Nase. Gut gejagt schreien sie und rütteln gut, zeigen unter allen Umständen große Jagdqualitäten. Was nicht verwunderlich ist, wenn man liest, was Gaston Hublot du Rivault über ihre Vorfahren Montemboeuf gesagt hat: "Sehr schreiend, Stimme ein wenig kurz, aber scharf und aus der Ferne hörend, sehr feine Nase, Anhänger, die besonders den geraden, Hirsch, Wolf, Wildschwein, einen sehr großen Zug, einen Boden und einen bemerkenswerte Vitalität; Hunde sehr piercing und sehr Jäger, aber den Austausch natürlich halten" oder Céris: "Sehr aktiver Hund, geschickt und geschickt, schnell in den Mängeln und sehr einfallsreich, sehr Jäger, anfangs ein wenig verrückt, aber beruhigt sich schnell und guter Ruhestand" und was Laryes schrieb, Graf Le Couteulx de Canteleu: "Ihre Stimme war verlängert, aber sehr klar, die Zartheit ihrer Nase war außergewöhnlich; es stellte sich heraus, dass M. de Larye, nachdem er den ganzen Tag den Wolf getrieben hatte, ihn oft am nächsten Tag erwischte und ihn nach einigen Ligen wieder aufzog." Für den Billy kann man nicht besser träumen. |
 |
|
Billy FCI Standard No. 25
|
|
|
Origen
|
|
Francia |
Traducción
|
|
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico) |
Grupo
|
|
Grupo 6 Perros tipo sabueso, perros de rastro (exceptuando lebreles) y razas semejantes |
Sección
|
|
Sección 1.1 Perros tipo sabueso de talla grande |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
lunes 14 octubre 1963 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
viernes 28 diciembre 1973 |
Última actualización
|
|
lunes 12 mayo 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Billy |
In English, this breed is said
|
 |
Billy |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Billy |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Billy |
Utilizacion
|
Perros de sabueso. |
|
Aspecto general
|
Bien construído, fuerte, pero liviano. El cuarto delantero es un poco más robusto que el cuarto trasero. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Más bien esbelta, delgada; de longitud mediana. |
Cráneo
|
|
La frente es ligeramente abultada y no es muy amplia; la protuberancia occipital es aparente. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Marcada. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Bien desarrollada, de color negro o pardo rojo. |
Hocico
|
|
Bien cuadrado. |
Belfos
|
|
Poco o no en forma de belfos, el labio superior cubriendo el inferior sin ser grueso; la comisura de los labios es a menudo aparente. |
Puente nasal
|
|
La caña nasal es bastante amplia, en primer lugar recta, después ligeramente abultada; de longitud moderada. |
Ojos
|
|
Su mirada es viva. Bien abiertos, de color oscuro; están bordeados de negro o de color pardo. |
Orejas
|
|
De tamaño mediano, de implantación un poco alta para un sabueso francés. Son más bien chatas, y están algo torcidas en su parte inferior. |
Cuello
|
De longitud mediana, ligeramente grueso y de forma más bien redondeada. Presenta una leve papada. |
Cuerpo
|
Espalda
|
|
Bastante amplia, fuerte y algo convexa. |
Lomo
|
|
Amplio, ligeramente arqueado. |
Grupa
|
|
Inclinada. |
Pecho
|
|
Muy profundo y bastante estrecho. |
Costillas
|
|
Planas. |
Flanco
|
|
Un poco largo y ligeramente levantado. |
Cola
|
Larga, fuerte, algunas veces ligeramente peluda. |
Miembros anteriores
|
Generalidad
|
|
Fuertes, bien aplomadas, de huesos planos. |
Hombro
|
|
Bastante largos, más bien pegados al pecho. |
Miembros posteriores
|
Muslo
|
|
Medianamente musculados. |
Corvejón
|
|
Algo acodado, ancho y fuerte. |
Pies
|
Bien desarrollados y más bien redondeados; dedos juntos. |
Movimiento
|
El galope es fácil. |
Piel
|
Blanca, aunque a veces presenta manchas pardas oscuras, o casi negras; es flexible y fina. |
Manto
|
Pelo
|
|
Raso, duro al tacto, a menudo algo grueso. |
Color
|
|
Blanco puro o blanco café con leche, así como también blanco con manchas o manto naranja claro o amarillo limón. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
En los machos 60 cm a 70 cm, en las hembras 58 cm a 62 cm. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Cobardía, agresividad hacia su dueño.
Caña nasal demasiado corta, demasiado larga, o muy delgada.
Prognatismo superior marcado; un tal perro debe ser eliminado sin miramientos; pero un perro con un prognatismo superior leve (1/2 cm) no debe ser eliminado.
Color negro o rojo en el pelaje. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
Obtenido a finales del siglo XIX por el cruce de diferentes variedades de perros comunes franceses, el Billy es una reconstitución exitosa de lo que podría ser el famoso Perro Blanco del Rey. Es un primo hermano de los Poitevin, ya que desciende de Larye, Ceris y Montembœuf. Toma su nombre del de la propiedad ocupada hace casi cien años, al norte de Poitiers, el creador de la raza, Gaston Hublot du Rivault, padre del Sr. Anthony Hublot du Rivault, que era un juez bien conocido por muchos cazadores.
La primera cría de Billys de Gaston Hublot du Rivault se remonta al año 1877, y el famoso cinófilo estimó que la raza se había fijado definitivamente en 1886. Se habían retenido varios tipos de perros para servir de base para la selección, entre los linajes. lo más libre posible de cualquier influencia inglesa. Hubo incluso un intento de infundir sangre de Saintongeois con Magicienne, una muy buena lista del Conde de Saint-Ligier, pero Gaston Hublot du Rivault luego regresó a los orígenes Céris y Montembœuf con Bellone y Baliveau. Por otro lado, y al contrario de lo que podría decirse o escribirse más tarde, nunca ha habido una cruz con Greyhounds. Gaston Hublot du Rivault fue tan difícil sobre el color de los criadores seleccionados como sobre su origen, ya que retuvo solo a los sujetos que vestían vestido blanco o limón, por razones que él mismo definió de la siguiente manera: "Insisto en el vestido, que debe ser blanco, naranja y claro o bastante claro, pero también puede ser café teñido muy lavado de leche, limón pálido o azul, acero azulado. Este vestido único le dio a mis perros un sello muy distinguido que no se encontró en ningún otro lado, especialmente porque sus hermosos ojos negros y trufas del mismo color les otorgaban una apariencia única y apreciada por todos los amantes."
A pesar de los esfuerzos de Gaston Hublot du Rivault, la influencia de la sangre inglesa nunca pudo borrarse por completo, especialmente debido a la contribución de los perros de Larye y Pindray, que se utilizaron durante un tiempo, especialmente con Camarada VI perteneciente al conde d'Oyron. Pero la diversidad de estas "alianzas" no desvirtúa la belleza y la homogeneidad de la raza tan fija.
Las dos guerras mundiales dieron un duro golpe a la subida del Billy, así como a la de muchas razas francesas, y en 1945 prácticamente no quedaba rastro de las cepas originales. Fue entonces cuando Anthony Hublot du Rivault, hijo del creador del Billy, decidió hacerse cargo del trabajo realizado por su padre. De Vol-au-Vent y Volga, dos perros de Guyot que tenían excelentes cualidades de caza y cuyos descendientes todavía manejan el venado dentro de la tripulación de Saint-Hubert, él logró, en los años cincuenta, producir Banco, Belle y especialmente la maravillosa Blondinette, quien le dio sesenta y ocho cachorros, incluidos Darius y Dagobert, que se pueden encontrar en la genealogía de la mayoría de los actuales Billys.
Alrededor de 1960, había una gran cantidad de Billys en el Sr. Boudet, el vautrait de La Mee, y en la crianza del Sr. Charles Hardy, incluido con Isard, su famoso perro ciervo. Es de estos temas que nacieron en ese momento la mayoría de los perros del rally Teillay, el vautrait de Domos y la mayoría de los del Kéréol.
Aunque son muy populares, los Billys son hoy mucho menos, aunque podemos observar en muchos equipos muchos perros que los recuerdan, pero que todavía están lejos de los estándares definidos por Gaston Hublot de Rivault. El estándar de Billy ha cambiado poco a lo largo de los años, aparte de algunos cambios realizados en 1974 y 1978 por el propio Sr. Anthony Hublot Rivault, quien escribió después de revisar: "En cuanto a la estándar, no cambié muchos puntos. Para el oído, agregué: "Bastante corto para un perro francés". En segundo lugar, el tamaño: 0,60 a 0,70 m; el color: blanco limón o naranja blanco, siempre que el naranja no esté demasiado oscuro tirando de rojo. Un perro muy levemente engañado no debería ser eliminado. Por otro lado, el que es fuerte debe ser despiadado."
Los Billys son principalmente perros de ciervo. Su carácter realmente no parece predisponerlos a cazar jabalíes, porque no están muy ansiosos por atacarlo en la granja y mantenerlo, incluso si su velocidad les permite seguir a su animal lo suficientemente cerca. Porque son pura sangre, hechos para galopar rápido y largo. Muy ardiente, muy adelante, también son nariz muy delgada. Bien atiborrados, gritan y se amotinan bien, mostrando en todas las circunstancias grandes cualidades de caza. Lo cual no es sorprendente cuando uno lee lo que Gaston Hublot du Rivault dijo de sus antepasados Montembœuf: "Muy gritando, voz un poco corta pero afilada y oyendo desde lejos, nariz muy fina, cierres amorosos especialmente el heterosexual, ciervo, lobo, jabalí, un tren muy grande, un fondo y una notable vigor; perros muy penetrantes y muy cazadores, sin embargo, manteniendo el intercambio de forma natural" o Céris: "Perro muy activo, hábil y astuto, expeditivo en los defectos y muy ingenioso, muy cazador, un poco loco al principio, pero calmarse rápidamente y una buena jubilación" y lo que Laryes escribió cuenta Le Couteulx de Canteleu: "Su voz era prolongada pero muy clara, la delicadeza de su nariz era extraordinaria; Resultó que M. de Larye, después de haber conducido al lobo todo el día, a menudo lo atrapaba al día siguiente y lo crió de nuevo después de varias leguas." Uno no puede soñar con una mejor aclamación para Billy. |
 |
|
Billy FCI standaard nr. 25
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 6 Lopende honden en zweethonden |
Sectie
|
|
Sectie 1.1 Grote lopende honden |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
maandag 14 oktober 1963 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
vrijdag 28 december 1973 |
Laatste update
|
|
donderdag 24 april 1997 |
En français, cette race se dit
|
 |
Billy |
In English, this breed is said
|
 |
Billy |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Billy |
En español, esta raza se dice
|
 |
Billy |
Gebruik
|
Speurhond en gezelschapshond. |
|
Algemeen totaalbeeld
|
De Billy is een tamelijk grote, sterke, zeer beweeglijke en volhardende jachthond. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Vrij fijn, middellang, mooi getekend en droog. |
Schedel
|
|
De schedel is van middelmatige breedte, licht gewelfd, met een uitgesproken voorhoofdsgroef en duidelijke achterhoofdsknobbel. |
Stop
|
|
Gebroken voorkant gemarkeerd. |
Facial region
|
Neus
|
|
Tamelijk lange voorsnuit met licht gebogen neusrug, zwarte of bruine neuspiegel |
Voorsnuit
|
|
Voor nogal vierkant. |
Lippen
|
|
Normale en goed gepigmenteerde lippen met een aanzet tot mondhoeken. |
Neusbrug
|
|
Groot genoeg, eerst rechts, dan iets bol, matig lang. |
Ogen
|
|
Donker, met zwarte of bruine oogranden, levendige uitdrukking. |
Oren
|
|
Voor een Frans ras tamelijk hoog aangezet, hangend, plat, met iets naar buiten gedraaide voorkanten. |
Hals
|
Middellang, tamelijk krachtig en met wat keelhuid. |
Lichaam
|
Rug
|
|
Eerder brede rug, sterk en licht convex. |
Lendenpartij
|
|
Grote nieren, licht gewelfd. |
Croupe
|
|
Afvallende kruis. |
Borst
|
|
Zeer borst diep, tamelijk smal. |
Ribben
|
|
Platen. |
Flank
|
|
Een beetje lang, licht opgetrokken. |
Staart
|
Lang, sterk, soms licht behaard. |
Voorhand
|
Algemeen
|
|
Sterke, goed geleide, plat bot. |
Schouders
|
|
Lang genoeg, plaats vastgelijmd aan de borst. |
Achterhand
|
Dijbeen
|
|
Matig gespierd. |
Spronggewricht
|
|
Een beetje gebogen, breed en sterk. |
Voeten
|
Goed gedaan, in plaats van ronde; vingervast. |
Gangwerk
|
Galloping gemakkelijk. |
Huid
|
Wit, soms met donkere bruine vlekken, of bijna zwart; zacht en fijn. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Kort, hard aan, vaak een beetje groter. |
Haarkleur
|
|
Geheel wit of wit koffie met melk, of wit met vlekken of blanke lak sinaasappel of citroen. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Reu 60-70 cm, teef 58-62 cm. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of schuw.
Snuit te kort, te lang of te dun.
Overschreden gemarkeerd; zo'n hond moet meedogenloos worden geëlimineerd, een hond die heeft een hogere licht prognathie (½ cm) mogen niet worden geëlimineerd.
Zwart of rode jurk. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
Verkregen aan het einde van de negentiende eeuw door het kruisen van verschillende stammen van Franse gewone honden, is de Billy een succesvolle reconstructie van wat de beroemde Witte Hond van de Koning zou kunnen zijn. Het is een eerste neef van de Poitevin, omdat het neerdaalt van Larye, Ceris en Montembœuf. Het ontleent zijn naam aan die van het pand dat bijna honderd jaar geleden werd bewoond, ten noorden van Poitiers, de maker van het ras, Gaston Hublot du Rivault, vader van Mr. Anthony Hublot du Rivault, die een keurmeester was die bij veel jagers bekend was.
De eerste fok van Billys van Gaston Hublot du Rivault gaat terug tot het jaar 1877, en de beroemde cynofiel schatte dat de race definitief was vastgelegd in 1886. Verschillende soorten honden waren bewaard gebleven als basis voor de selectie, onder afstammingslijnen. zo vrij mogelijk van enige Engelse invloed. Er was zelfs een poging om Saintongeois in het bloed te laten gieten met Magicienne, een zeer mooie lijst van de graaf van Saint-Ligier, maar Gaston Hublot du Rivault keerde toen terug met de oorsprong Céris en Montembœuf met Bellone en Baliveau. Aan de andere kant, en in tegenstelling tot wat er later gezegd of geschreven kan worden, is er nooit een kruis met Greyhounds geweest. Gaston Hublot du Rivault was net zo moeilijk op de kleur van de geselecteerde fokkers als op hun oorsprong, omdat hij alleen onderwerpen met witte jurk of citroen had behouden, om redenen die hij zelf als volgt omschreef: "Ik sta erop de jurk, die wit, oranje en helder of vrij helder moet zijn, maar ook getinte koffie kan zijn, heel melk, licht citroen of blauw, staalachtig blauw. Deze unieke jurk gaf mijn honden een zeer gedistingeerde stempel die nergens anders werd gevonden, vooral omdat hun mooie zwarte ogen en truffels van dezelfde kleur hen een unieke uitstraling gaven en gewaardeerd werden door alle geliefden."
Ondanks de inspanningen van Gaston Hublot du Rivault, kon de invloed van Engels bloed nooit volledig worden gewist, vooral vanwege de bijdrage van Larye en Pindray's honden, die een tijdje werden gebruikt, vooral met Kameraad VI behorend tot graaf d'Oyron. Maar de diversiteit van deze "allianties" doet niets af aan de schoonheid en homogeniteit van het zo gefixeerde ras.
De twee wereldoorlogen droegen een zware slag toe aan de opvoeding van de Billy, evenals aan die van vele Franse rassen, en in 1945 was er praktisch geen spoor meer over van de oorspronkelijke stammen. Het was toen dat Anthony Hublot du Rivault, zoon van de maker van de Billy, besloot om het werk van zijn vader over te nemen. Van Vol-au-Vent en Volga, twee Guyot-honden die uitstekende jachtkwaliteiten hadden en waarvan de nazaten nog steeds het hert rennen binnen de bemanning van Saint-Hubert, slaagde hij er in de jaren vijftig in om te produceren Banco, Belle en vooral de geweldige Blondinette, die haar achtenzestig pups gaf, waaronder Darius en Dagobert, die te vinden zijn in de genealogie van de meest recente Billys.
Rond 1960 waren er prachtige Billys bij Mr. Boudet, de vautrait van La Mee, en in het fokken van Mr. Charles Hardy, inclusief met Isard, zijn beroemde hert. Het is van deze onderwerpen die werden geboren op het moment dat de meerderheid van de honden van de rally Teillay, de vautrait van Domes en de meeste van die van de rally Kéréol.
Hoewel ze erg populair zijn, zijn de Billys vandaag veel minder, hoewel we in veel bemanningen veel honden kunnen zien die zich ze herinneren, maar die nog steeds ver verwijderd zijn van de normen die door Gaston Hublot van Rivault. De standaard van de Billy is weinig veranderd door de jaren heen, behalve enkele wijzigingen die in 1974 en 1978 zijn aangebracht door de heer Anthony Hublot Rivault zelf, die schreef na het bekijken van: "Wat betreft de standaard veranderde ik niet veel punten. Voor het oor, voegde ik eraan toe: "Eerder een afkorting voor een Franse hond." Ten tweede, de grootte: 0,60 tot 0,70 m; de kleur: citroenwit of oranjewit, mits het oranje niet te donker is en rood trekt. Een zeer licht bedrogen hond moet niet worden geëlimineerd. Aan de andere kant moet hij die sterk is, meedogenloos zijn."
De Billys zijn voornamelijk hertenhonden. Hun karakter lijkt ze niet echt te predisponeren om op wilde zwijnen te jagen, omdat ze er niet zo happig op zijn om het op de boerderij aan te vallen en te onderhouden, zelfs als hun snelheid hen in staat stelt hun dier nauw genoeg te volgen. Omdat het volbloeden zijn, gemaakt om snel en lang te galopperen. Zeer vurig, zeer vooruit, ze zijn ook erg dun neus. Ze zijn goed geslagen en schreeuwen en rellen goed, en laten onder alle omstandigheden grote jachtkwaliteiten zien. Dat is niet verwonderlijk als men leest wat Gaston Hublot du Rivault zei over hun voorouders Montembœuf: "Zeer geschreeuw, stem een beetje kort maar scherp en horend vanuit de verte, zeer fijne neus, deursluiters houden vooral van hetero, hert, wolf, everzwijn, een heel grote trein, een bodem en een opmerkelijke kracht; honden zeer piercing en zeer jagers, echter houden de uitwisseling natuurlijk" of Céris: "Zeer actieve hond, bekwaam en sluw, snel in de gebreken en zeer vindingrijk, zeer jager, aanvankelijk een beetje gek, maar kalmeert snel en goed pensioen" en wat Laryes graaf Le Couteulx de Canteleu schreef: "Hun stem was langdurig maar zeer duidelijk, de fijnheid van hun neus was buitengewoon; het bleek dat M. de Larye, nadat hij de wolf de hele dag had gereden, hem vaak de volgende dag betrapte en hem na verschillende divisies opnieuw ophief." We kunnen niet dromen van een betere bijval voor de Billy. |