 |
|
Chien courant serbe Standard FCI Nº 150
|
|
|
Origine
|
|
Serbie |
Traduction
|
|
Dr. Milivoje Urosevic, Dr. J.-M. Paschoud et Prof. R. Triquet |
Groupe
|
|
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées |
Section
|
|
Section 1.2 Chiens courants de taille moyenne |
Epreuve
|
|
Avec épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
mercredi 30 mars 1955 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
mardi 25 mars 2003 |
Dernière mise à jour
|
|
lundi 05 mai 2003 |
In English, this breed is said
|
 |
Serbian Hound |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Serbischer Laufhund |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sabueso Serbio |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Servische lopende hond |
Cette race est aussi connue sous
|
|
Srpski Gonic
|
Utilisation
|
Chien courant. |
|
Bref aperçu historique
|
Cette race appartient au groupe de chiens courants qui se sont répandus sur tout le territoire des Balkans. On croit savoir que les chiens courants d’Asie Mineure ont joué un rôle important dans sa genèse. La première description de cette race sous le nom de chien courant des Balkans date de 1905 ; nous la devons a Franz Laska qui, parmi d'autres chiens courants, a décrit cette race. Le premier standard a été rédigé en 1924, mais ce n'est que lors de sa séance à Bled, le 14 mai 1940, que la FCI a adopté les standards annoncés à Stockholm dès 1939 et parmi lesquels se trouvait celui du chien courant des Balkans. Cette race étant la plus répandue en Serbie, c’est l'Association cynologique yougoslave qui contrôle l'élevage et procède aux inscriptions dans le livre des origines officiel. Le 12 novembre 1996, lors de sa réunion à Copenhague, le Comité général de la FCI a discuté la proposition présentée par l'assemblée générale de l'Association cynologique yougoslave et a accepté que l'appellation « Chien courant des Balkans » soit remplacée par « Chien courant serbe ». |
Aspect général
|
Chien de taille moyenne de constitution robuste. Plein de tempérament, il est vif et énergique. |
Proportions importantes
|
La longueur du corps, mesurée de la pointe de l'épaule à la pointe de la fesse dépasse de 10% la hauteur au garrot. Le périmètre de la poitrine dépasse la hauteur au garrot de 20%. La longueur de la tête correspond à 45% de la hauteur au garrot. |
Comportement / caractère
|
Aimable, d'un tempérament vif. Il est sûr et fait preuve d'une ténacité remarquable. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Dolichocéphale ; les lignes supérieures du crâne et du chanfrein sont divergentes. |
Crâne
|
|
Vu de face et de profil, le crâne est légèrement bombé, avec un sillon frontal prononcé. La protubérance occipitale est faiblement marquée. La largeur entre les oreilles est inférieure ou égale à la distance entre le stop et la protubérance occipitale. Les arcades sourcilières sont prononcées. |
Stop
|
|
Faiblement marqué. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Bien développée, toujours noire. |
Museau
|
|
Cunéiforme, un peu plus court que le crâne : le rapport recherché entre la longueur du museau et celle du crâne est de 9 à 10. Le museau s'amenuise progressivement du stop à la truffe. |
Lèvres
|
|
Elles sont moyennement développées, moyennement épaisses et bien adaptées à la mâchoire. Le bord des lèvres doit être noir. La lèvre supérieure dépasse la lèvre inférieure ; la commissure des lèvres est ferme. |
Chanfrein
|
|
Droit. |
Mâchoires et dents
|
|
Mâchoires puissantes. Les dents sont fortes et présentent un articulé en ciseaux régulier et complet. L'articulé en pince est admis. |
Joues
|
|
Plates. |
Yeux
|
|
De grandeur moyenne, de forme ovale, en position légèrement oblique. Le bord des paupières est de couleur foncée (de préférence noire). La couleur de l'iris est le plus foncé possible. |
Oreilles
|
|
Attachées haut, de longueur et de largeur moyennes, pendantes, bien accolées aux joues. Leur extrémité est de forme plus ou moins ovale. Les oreilles sont plutôt minces qu'épaisses. |
Cou
|
Fort. Sa longueur est approximativement égale à celle de la tête. Sa ligne supérieure est légèrement galbée. Il forme un angle de 45° à 50° avec l'horizontale. |
Corps
|
Généralité
|
|
Un peu allongé, sa longueur dépassant de 10% la hauteur au garrot. |
Ligne du dessus
|
|
Droite. |
Garrot
|
|
Faiblement prononcé. |
Dos
|
|
Bien musclé, droit, puissant, long. |
Rein
|
|
Bien musclé. Sa longueur est à peu près égale à celle de la croupe. |
Croupe
|
|
Légèrement inclinée (de 20 a 25° par rapport à l'horizontale). Puissante, bien musclée, large. |
Poitrine
|
|
Forte ; sa hauteur correspond à 50% de la hauteur au garrot et son périmètre dépasse cette dernière de 20%. |
Ligne du dessous
|
|
La pointe ovale du sternum est discrètement saillante. Le ventre est légèrement relevé. |
Queue
|
Elle prolonge la ligne de la croupe. A son attache elle est forte et va en s'amenuisant progressivement jusqu'à son extrémité qui atteint le niveau du jarret. Légèrement recourbée vers le haut, elle est portée au-dessous de la ligne du dos. Elle est couverte d'un poil abondant. |
Membres antérieurs
|
Généralités
|
|
Puissants, bien musclés, parallèles. |
Epaules
|
|
Omoplate : Sa longueur correspond à peu près à celle du bras. Elle est musclée, solide et bien attachée à la paroi thoracique. Elle forme un angle de 45° à 50° par rapport à l'horizontale. |
Bras
|
|
Puissant, musclé, approximativement de même longueur que l'omoplate. |
Coudes
|
|
Solide, bien au corps. La distance du coude au sol correspond à 50% de la hauteur au garrot. |
Avant-bras
|
|
Plat, puissant musclé. |
Carpe
|
|
Solide. |
Métacarpe
|
|
Puissant, légèrement oblique (jusqu'à 15% par rapport à la verticale). |
Pieds antérieurs
|
|
Pied de chat, avec doigts solides et serrés. Les ongles sont forts, de couleur noire. |
Membres postérieurs
|
Généralités
|
|
Forts, plats, bien musclés et parallèles. |
Cuisses
|
|
Bien musclées, plates. |
Grassets
|
|
Solide, parallèle au plan moyen du corps. L'angle du grasset mesure environ 120°. |
Jambes
|
|
Bien musclée, sa longueur est à peu près égale à celle de la cuisse. |
Jarret
|
|
Puissant, bien descendu. Son angle est de 135° à 140°. |
Métatarse
|
|
Puissant, presque vertical. |
Pieds postérieurs
|
|
Un peu plus long que le pied antérieur, avec des doigts solides et serrés. Les ongles sont forts et noirs. Les coussinets sont résistants et suffisamment élastiques. |
Allures
|
Au pas, bonne extension des antérieurs. Allure préférée : trot dégagé et énergique. Les membres se meuvent sur un plan parallèle au plan médian du corps. |
Peau
|
Elastique et bien pigmentée, elle adhère bien au corps. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
Court, abondant, brillant, assez épais et bien couché sur tout le corps avec sous-poil. Le poil est un peu plus long sur le bord postérieur des cuisses et à la face inférieure de la queue. |
Couleur du poil
|
|
Roux (couleur du renard) allant d'un roux jaunâtre à un ton de rouille, avec un manteau ou une selle noires. Le manteau ou la selle remontent jusqu'à la tête qui présente des marques noires des deux cotés des tempes ; sur le poitrail, une marque blanche ronde ne dépassant pas un diamètre de 2 cm est admise. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Pour les males de 46 à 56 cm, hauteur idéale entre 51 et 52 cm. Pour les femelles de 44 à 54 cm, hauteur idéale entre 48 et 49 cm. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou peureux.
Absence d'une dent, l'absence de deux prémolaires (2 PM 1) étant tolérée.
Prognathisme supérieur ou inférieur.
Oeil vairon.
Corps trop long.
Queue enroulée, portée haut ou recourbée au-dessus du dos.
Extrémité de la queue en crochet ou déviée latéralement.
Tache blanche au poitrail dépassant la grandeur autorisée ou présence d'une tache blanche à un autre endroit.
Hauteur au garrot supérieure ou inférieure à celle prescrite par le standard. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
Le chien serbe appartient à un groupe de chiens de chasse répandu dans les territoires des Balkans. On pense que les formations de cette race ont joué un rôle important dans les petits chiens asiatiques.
La première description de cette course, nommée "Balkanski gonič", remonte à 1905, lorsque Franz Laska, avec d'autres pirates balkaniques, a également décrit ces chiens.
La première forme de la norme a été écrite en 1924 et était la base pour le suivi systématique et la croissance des chiens.
Peu de temps après, l'annonce des normes a été faite, de sorte qu'à Stockholm, en 1939, l'Association canine du Royaume de Yougoslavie a proposé des normes pour la plupart de nos chiens.
En raison de la Seconde Guerre mondiale, la FCI a seulement accepté les normes annoncées à Stockholm en 1939 à Bled en 1948.
A ce moment-là, le standard des chiens des Balkans était également accepté. Cette race est la plus répandue sur le terrain de la Serbie, de sorte que l'Association Kennel de Serbie a commencé en 1948 avec la surveillance de l'élevage et l'inscription des chiens dans un livre générique.
Entre 1948 et 1957 en Serbie, il y avait environ 200 cibles évaluées, où les chasseurs étaient spécialement suivis. Les résultats de l'étude de l'extérieur de ces chiens de race ont été publiés dans une étude zootechnique du chien des Balkans publiée en 1954 par le prof. Prof. Dr. Slobodan Pavlović et prof. Dr. Svetislav Antić.
Sur la base de ces résultats, la norme du chien des Balkans de 1948 a été mise à jour et rapportée à la FCI, qui l'a vérifiée en 1955.
Dans le même temps, la question du nom adéquat de cette race est soulevée. Il a été suggéré que le nom de la race soit changé en "chien de serbe", parce qu'il est principalement situé sur le territoire serbe, et Franz Laska a écrit en 1905 qu'il a le plus grand nombre en Serbie.
Le même problème, c'est-à-dire la nécessité de changer le nom, a également été mentionné lors du 1er Symposium yougoslave sur les Goliaths à Valjevo en 1988. L'Assemblée du Club canin yougoslave s'est tenue le 17 décembre. elle a décidé de changer le nom du chien des Balkans en chien de chasse serbe.
Des modifications à la nouvelle norme ont été faites sur la base d'une étude et d'une étude zootechnique des chiens des Balkans (Serbes) sur le territoire de la Serbie dans une période de dix ans par le Dr. Milivoj Urosevic avec des associés en 1988.
Le chien serbe est décrit comme un chien très fiable, résistant comme un chien de chasse, et est utilisé principalement dans la chasse au lapin, au renard, au sanglier et autres.
En Serbie, dans les pays de la région, un chien de chasse est très apprécié, mais se rencontre rarement en dehors des Balkans. |
 |
|
Serbian Hound FCI Standard No. 150
|
|
|
Origin
|
|
Serbia |
Translation
|
|
Mrs Pamela Jeans-Brown |
Group
|
|
Group 6 Scent Hounds and Related Breeds |
Section
|
|
Section 1.2.Medium sized Hounds |
Working
|
|
With working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Wednesday 30 March 1955 |
Publication of the official valid standard
|
|
Tuesday 25 March 2003 |
Last update
|
|
Monday 05 May 2003 |
En français, cette race se dit
|
 |
Chien courant serbe |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Serbischer Laufhund |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sabueso Serbio |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Servische lopende hond |
In his country of origin, his name is
|
|
Srpski Gonic
|
|
Brief historical summary
|
The breed belongs to the group of scent hounds which have spread throughout the Balkan territory. It is thought that the scent hounds from Asia Minor played an important part in its genesis. The first description of this breed under the name of Balkan scent hound dates from 1005 ; for this we are endebted to Frank Laska who described this breed together with other scent hounds. The first standard was drawn up in 1924 , but it was only at its session in Bled on May 14th 1940 that the F.C.I. adopted the standards already announced in Stockholm in 1939 and among these was included that of the Balkan scent hound. Because the breed was most widespread in Serbia, it was the Yugoslav Cynological Association which controlled breeding and put in place the first registrations in the official stud book. On November 12th 1996,during its meeting in Copenhagen, the General Committee of the F.C.I. discussed the motion put forward by the annual general meeting of the Yugoslav Cynological Association, and accepted that the name Balkan scent hound be replaced by Serbian hound. |
General appearance
|
Dog of medium size with a robust constitution. Full of character, it is lively and energetic. |
Important proportions
|
Length of body measured from point of shoulder to point of buttock is 10% greater than height at withers. Girth of chest is 20% more than height at withers. Length of head corresponds to 45% of height at withers. |
Behaviour / temperament
|
Kind, with lively temperament. Dependable, showing remarkable tenacity. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
Dolichocephalic ( narrow skull base coupled with great length ) ; top lines of skull and foreface are divergent. |
Skull
|
|
Seen from the front and in profile, the skull is slightly rounded with a pronounced frontal furrow. Occipital crest not very defined. Width between ears is less than or equal to distance between stop and occipital crest. Pronounced superciliary ridges. |
Stop
|
|
Almost imperceptible. |
Facial region
|
Nose
|
|
Well-developed, always black. |
Muzzle
|
|
Cuneiform, a little shorter than the skull ; ideal relation between length of muzzle and that of skull is 9 to 10. The muzzle tapers progressively from stop to nose. The foreface is straight. |
Lips
|
|
Mediumly developed, mediumly thick and fitting well with the jaw. The edges of the lips should be black. The upper lip overlaps the lower lip ; corners of lips are firm. |
Jaws and teeth
|
|
Powerful jaws. Teeth are strong with regular complete scissor bite. Pincer bite allowed. |
Cheeks
|
|
Flat. |
Eyes
|
|
Medium size, oval, set slightly slanting. Edges of lids are dark in colour ( preferably black ). Colour of iris as dark as possible. |
Ears
|
|
Set high, of medium length and width, pendulous, close to cheeks. The tip of the ear is slightly oval in shape. Ears are thinner than thick. |
Neck
|
Strong. In length approximately the same as the head. Top line is slightly arched. It is at an angle of 45-50 degrees to the horizontal plane. |
Body
|
Body
|
|
Slightly oblong, with length 10% more than height at withers. |
Topline
|
|
Straight. |
Withers
|
|
Slightly pronounced. |
Back
|
|
Well-muscled. straight,powerful. long. |
Loin
|
|
Well-muscled. length about the same as the croup. |
Croup
|
|
Slightly sloping ( 20-25 degrees in relation to horizontal ). Powerful, well-muscled broad. |
Chest
|
|
Strong; height 50% of height at withers and girth 20% greater than height at withers. |
Underline and belly
|
|
The oval point of the sternum stands slightly proud. Belly has slight tuk up. |
Tail
|
Extends line of croup. At the base it is strong and tapers progressively towards tip which reaches level of hock. Sligthly curved up, it is carried below line of back. Covered in abundant hair. |
Forequarters
|
Generality
|
|
Powerful, well-muscled , parallel. |
Shoulders
|
|
Scapula (shouder blade) : Length corresponds approximately to that of upper arm. Muscled, solid and well-attached to the thoracic wall. Forms an angle of 45-50 degrees to horizontal. |
Upper arm
|
|
Powerful, muscled, approximately same length as scapula. |
Elbows
|
|
Solid, close to body .Distance from elbow to ground is 50 % of height at withers. |
Forearm
|
|
Flat, powerful, muscled. |
Carpal
|
|
Solid. |
Pastern
|
|
Powerful, slightly sloping ( up to 15 % from vertical ). |
Forefeet
|
|
Cat foot, with solid tight toes. Nails are strong and black in colour. |
Hindquarters
|
Generality
|
|
Strong flat, well-muscled and parallel. |
Upper thigh
|
|
Well-muscled, flat. |
Lower thigh
|
|
Well-muscled, length approximatively that of thigh. |
Stifle
|
|
Solid, parallel with median line of body. Angle of stifle around 120 degrees. |
Metatarsus
|
|
Strong, almost vertical. |
Hock
|
|
Powerful, well let down. AngIe of 135-140 degrees. |
Hind feet
|
|
A little longer than the front foot, with solid tight toes. Nails strong and black. Pads are resilient and adequately elastic. |
Gait and movement
|
At the walk good front extension. Preferred gait, free energetic trot. Umbs move on parallel axis to median plane of the body. |
Skin
|
Elastic and well-pigmented , taut over body |
Coat
|
Hair
|
|
Short, abundant, glearning, quite thick and lying well over all the body with undercoat. Hair slightly longer on back of thighs and underside of tail. |
Colour
|
|
Red ( fox coloured ) going from yellowy red to a rust tone with black mantle or saddle. The mantle or saddle go as far as the head which shows black marks on either side of the temples; on the chest a round white mark no larger than 2 cm in diameter is allowed. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
Males 46 -56 cm, ideal height between 51 and 52 cm. Females 44 -54 cm, ideal height between 48 and 49 cm. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
Disqualifying faults
|
Aggressive or overly shy.
Missing tooth, although the absence of two premolars ( 2PM 1 ) is tolerated.
Over or under shot.
China eye.
Body too long.
Tail curled, carried high or curving over back tip of tail hooked or crooked.
White mark on chest larger than permitted size or presence of white mark anywhere else.
Height at withers greater or lesser than that laid down in the standard. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
The Serbian dog belongs to a group of hunting dogs spread in the Balkan territories. It is thought that this breed has played an important role in small Asian dogs.
The first description of this race, named "Balkanski gonič", dates back to 1905, when Franz Laska, along with other Balkan pirates, also described these dogs.
The first form of the standard was written in 1924 and was the basis for systematic tracking and growth of dogs.
Shortly thereafter, the announcement of standards was made, so that in Stockholm, in 1939, the Canine Association of the Kingdom of Yugoslavia proposed standards for most of our dogs.
Due to the Second World War, the FCI only accepted the standards announced in Stockholm in 1939 at Bled in 1948.
At that time, the standard of Balkan dogs was also accepted. This breed is the most widespread on the ground of Serbia, so that the Kennel Association of Serbia started in 1948 with the monitoring of the breeding and the inscription of the dogs in a generic book.
Between 1948 and 1957 in Serbia, there were about 200 targets assessed, where hunters were specially tracked. The results of the study of the outside of these purebreds were published in a zootechnical study of the Balkan dog published in 1954 by prof. Teacher. Dr. Slobodan Pavlović and prof. Dr. Svetislav Antić.
On the basis of these results, the 1948 Balkan dog standard was updated and reported to the FCI, which verified it in 1955.
At the same time, the question of the proper name of this breed is raised. It has been suggested that the name of the breed be changed to "Serb dog", because it is mainly located in Serbian territory, and Franz Laska wrote in 1905 that he has the greatest number in Serbia.
The same problem, namely the need to change the name, was also mentioned at the 1st Yugoslav Symposium on Goliaths in Valjevo in 1988. The Assembly of the Yugoslavian Kennel Club was held on 17 December. she decided to change the name of the Balkan dog to a Serbian hunting dog.
Amendments to the new standard were made on the basis of a study and zootechnical study of Balkan (Serb) dogs in the territory of Serbia in a period of ten years by Dr. Milivoj Urosevic with associates in 1988.
The Serbian dog is described as a very reliable dog, resistant like a hunting dog, and is used mainly in rabbit, fox, wild boar hunting and others.
In Serbia, in the countries of the region, a hunting dog is very popular, but rarely meets outside the Balkans. |
 |
|
Serbischer Laufhund FCI-Standard Nr. 150
|
|
|
Ursprung
|
|
Serbien |
Übersetzung
|
|
Dr. J.-M. Paschoud und Frau R. Binder |
Gruppe
|
|
Gruppe 6 Laufhunde, Schweisshunde und verwandte Rassen |
Sektion
|
|
Sektion 1.2 Mittelgrosse Laufhunde |
Arbeitsprüfung
|
|
Mit Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Mittwoch 30 März 1955 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Dienstag 25 März 2003 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Montag 05 Mai 2003 |
En français, cette race se dit
|
 |
Chien courant serbe |
In English, this breed is said
|
 |
Serbian Hound |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sabueso Serbio |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Servische lopende hond |
In seinem Herkunftsland heißt er
|
|
Srpski Gonic
|
|
Kurzer geschichtlicher abriss
|
Diese Rasse gehört zur Gruppe der Laufhunde, die sich über den ganzen Balkan ausgebreitet haben. Man nimmt an, dass Laufhunde aus Kleinasien in der Entwicklung dieser Rasse eine wesentliche Ro11e gespielt haben. Die erste Beschreibung unter dem Namen "Balkanischer Laufhund" stammt aus dem Jahre 1905 und wurde von Franz Laska verfasst, der nebst anderen Laufhunden auch diese Rasse erstmals beschrieben hat. Der erste Standard wurde im Jahre 1924 aufgestellt, aber die FCI hat erst während ihrer Sitzung in Bled am 14.Mai 1940 unter den bereits 1939 in Stockholm angemeldeten Standards den Standard des Balkanischen Laufhundes genehmigt. Da diese Rasse besonders in Serbien verbreitet ist, hat die Jugoslawische Kynologische Vereinigung die Kontrolle der Zucht übernornmen, und die Hunde wurden im offiziellen jugos1awischen Zuchtbuch eingeschrieben. An seiner Sitzung vom 12.November 1996 in Kopenhagen hat das Generalkommittee der FCI das von der Generalversarnmlung der Jugos1awischen Kynologischen Vereinigung gestellte Gesuch besprochen und sich damit einverstanden erklärt, den Namen "Balkanischer Laufhund" in “Serbischer Laufhund” abzuändern. |
Allgemeines erscheinungsbild
|
Mittelgrosser Hund von kräftigem Körperbau temperamentvoll, lebhaft und energisch. |
Wichtige proportionen
|
Die von der Brustbeinspitze zum Sitzbeinhöcker gemessene Körperlänge übertrifft die Widerristhöhe um etwa 10%. Der Brustumfang übertrifft die Widerristhöhe um 20%. Die Kopflänge beträgt 45% der Widerristhöhe. |
Verhalten / charakter (wesen)
|
Freundlich, von lebhaftem Temperament, zuverlässig, bemerkenswert beharrlich. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Länglich; die oberen Begrenzungslinien von Schädel und Fang streben auseinander. |
Schädel
|
|
Von vorne und von der Seite gesehen leicht gewölbt; die Stirnfurche ist ausgeprägt. Hinterhaupthöcker wenig entwickelt. Die Breite des Schädels zwischen den Ohren ist geringer oder gleich der Länge von Stop zu Hinterhaupthöcker.Augenbrauenbogen ausgeprägt. |
Stop
|
|
Schwach ausgeprägt. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Gut entwickelt, immer schwarz. |
Fang
|
|
Keilförmig, etwas kürzer als der Schädel. Das erwünschte Verhältnis zwischen Länge des Fangs und Schädellänge ist 9 zu 10. Der Fang verjüngt sich kontinuierlich vom Stop zum Nasenschwamm hin. |
Lefzen
|
|
Mittelstark entwickelt, mitteldick und gut am Kiefer anliegend. Der Lippenrand muss schwarz sein. Die Oberlippe überlappt die Unterlippe. Der Lippenwinkel ist straff. |
Nasenrücken
|
|
Gerade. |
Kiefer / Zähne
|
|
Kräftige Kiefer. Die Zähne sind stark; regelmässiges und vollzahniges Scherengebiss. Zangengebiss ist zulässig. |
Wangen
|
|
Flach. |
Augen
|
|
Mittelgross, oval, leicht schräg eingesetzt. Die Farbe des Lidrandes muss dunkel sein (vorzugsweise schwarz). Die Farbe der Iris ist möglichst dunkel. |
Ohren
|
|
Hoch angesetzt, von mittlerer Länge und Breite, eng an den Backen anliegend hängend. Die Spitze ist mehr oder weniger oval abgerundet. Der Ohrlappen ist eher dünn als dick. |
Hals
|
Kräftig, ungefähr gleich lang wie der Kopf. Die Oberlinie ist leicht gewölbt. Mit der Horizontalen bildet der Hals einen Winkel von 45 bis 50°. |
Körper
|
Allgemeinheit
|
|
Etwas verlängert; seine Länge übertrifft die Widerristhöhe um 10%. |
Obere Profillinie
|
|
Gerade. |
Widerrist
|
|
Schwach ausgeprägt. |
Rücken
|
|
Gut bemuskelt, gerade, kräftig, lang. |
Lenden
|
|
Gut bemuskelt,etwa gleich lang wie die Kruppe. |
Kruppe
|
|
Leicht schräg (um 20 bis 25° zur Horizontalen), kräftig, gut bemuskelt, breit. |
Brust
|
|
Kräftig, ihre Tiefe entspricht 50% der Widerristöhe und der Brustumfang übertrifft die Widerristhöhe um 20%. |
Untere Profillinie und Bauch
|
|
Die ovale Brustbeinspitze ist unauffällig vorstehend. Der Bauch ist leicht aufgezogen. |
Rute
|
Sie verlängert die Linie der Kruppe. Sie ist kräftig an ihrem Ansatz und verjüngt sich zunehmend zur Spitze hin, welche bis zum Sprunggelenk reichen soll. Leicht nach oben gebogen, wird sie tiefer als die Rückenlinie getragen. Üppig behaart. |
Vorderhand
|
Allgemeines
|
|
Kraftvoll, gut bemuskelt; Vorderläufe parallel gestellt. |
Schultern
|
|
Schulterblatt Ungefähr gleich lang wie der Oberarm, bemuskelt, kräftig, gut mit der Thoraxwand verbunden. Es bildet einen Winkel von 45 bis 50°zur Horizontalen. |
Oberarm
|
|
Kräftig, bemuskelt, ungefähr gleich lang wie das Schulterblatt. |
Ellenbogen
|
|
Fest, gut am Brustkorb anliegend. Der Abstand vom Boden zum Ellenbogen entspricht 50% der Widerristhöhe. |
Unterarm
|
|
Flach, stämmig, bemuskelt. |
Vorderfusswurzelgelenk
|
|
Fest. |
Vordermittelfuss
|
|
Kräftig, leicht schräg gestellt (bis 15° zur Vertikalen). |
Vorderpfoten
|
|
Katzenpfoten mit starken, eng aneinanderliegenden Zehen. Die soliden Krallen sind schwarz |
Hinterhand
|
Allgemeines
|
|
Kraftvoll, flach, gut bemuskelt; Hinterläufe parallel gestellt. |
Oberschenkel
|
|
Gut bemuskelt, flach. |
Unterschenkel
|
|
Gut bemuskelt, ungefähr gleich lang wie der Oberschenkel. |
Knie
|
|
Fest, zur Achse des Körpers parallel. Der Kniegelenkwinkel beträgt ungefähr 120°. |
Hintermittelfuss
|
|
Kräftig, fast senkrecht gestellt. |
Sprunggelenk
|
|
Kräftig, gut tief angesetzt. Der Sprunggelenkwinkel beträgt 135 bis 140°. |
Hinterpfoten
|
|
Etwas länger als die Vorderpfoten. Zehen stark und eng aneinanderliegend. Krallen solid und schwarz. Die Ballen sind wider-standsfähig und genügend elastisch. |
Gangwerk
|
Im Schritt guter Vortritt der Vordergliedmassen. Bevorzugte Gangart: flotter und energischer Trab. Die Gliedmassen bewegen sich parallel zur Längsachse des Körpers. |
Haut
|
Elastisch,gut pigmentiert, gut am Körper anliegend. |
Coat
|
Haar
|
|
Kurz, üppig, glänzend, etwas dick, am ganzen Körper gut anliegend, mit Unterwolle. Das Haar ist am hinteren Rand der Oberschenkel und an der Unterseite der Rute etwas länger. |
Farbe
|
|
Von gelblich Rot zu Rostrot reichendes Fuchsrot, mit einem schwarzen Mantel oder Sattel. Das Schwarz reicht bis zum Kopf hin und bildet zwei schwarze Abzeichen beidseitig an den Schläfen. Auf der Brust ist ein im Durchmesser nicht mehr als 2 cm grosses weisses Abzeichen zulässig. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Für Rüden von 46 bis 56 cm, Idealgrösse zwischen 51 und 52 cm. Für Hündinnen von 44 bis 54 cm, Idealgrösse zwischen 48 und 49 cm. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Disqualifizierende fehler
|
Aggressiver oder ängstlicher Hund.
Fehlen eines Zahns, wobei das Fehlen von 2 PM1 (Prämolaren 1) toleriert wird.
Vor- und Rückbiss.
Glasauge.
Zu langer Körper.
Eingerollte, hoch oder im Bogen über dem Rücken getragene Rute.
Hakenrute.
Seitlich abweichende Rute.
Weisses Abzeichen an der Brust grösser als zulässig oder Vorhandensein eines weissen Abzeichens an einer anderen Stelle.
Ueber- oder Untergrösse. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Der serbische Hund gehört zu einer Gruppe von Jagdhunden, die auf dem Balkan verbreitet sind. Es wird vermutet, dass diese Rasse bei kleinen asiatischen Hunden eine wichtige Rolle gespielt hat.
Die erste Beschreibung dieser Rasse, "Balkanski gonič" genannt, stammt aus dem Jahr 1905, als Franz Laska zusammen mit anderen Balkan-Piraten diese Hunde beschrieb.
Die erste Form des Standards wurde 1924 geschrieben und war die Grundlage für die systematische Verfolgung und das Wachstum von Hunden.
Kurz danach wurde die Bekanntgabe der Standards gemacht, so dass in Stockholm 1939 der Hundeverband des Königreichs Jugoslawien Standards für die meisten unserer Hunde vorschlug.
Aufgrund des Zweiten Weltkriegs akzeptierte die FCI nur die 1948 in Stockholm angekündigten Standards.
Zu dieser Zeit wurde auch der Standard der Balkanhunde akzeptiert. Diese Rasse ist die am weitesten verbreitete auf dem Boden von Serbien, so dass die Kennel Association of Serbia im Jahr 1948 mit der Überwachung der Zucht und der Inschrift der Hunde in einem generischen Buch begann.
Zwischen 1948 und 1957 wurden in Serbien etwa 200 Ziele bewertet, wobei Jäger speziell verfolgt wurden. Die Ergebnisse der Studie der Außenseite dieser reinrassigen Rassen wurden in einer zootechnischen Studie des Balkanhundes veröffentlicht 1954 von prof. Prof. Dr. Slobodan Pavlović und Prof. Dr. Dr. Svetislav Antić.
Auf der Grundlage dieser Ergebnisse wurde der Balkan-Standard von 1948 aktualisiert und dem FCI gemeldet, der es 1955 verifizierte.
Gleichzeitig wird die Frage nach dem Eigennamen dieser Rasse gestellt. Es wurde vorgeschlagen, den Namen der Rasse in "serbischer Hund" zu ändern, da er hauptsächlich auf serbischem Gebiet liegt, und Franz Laska schrieb 1905, dass er die größte Anzahl in Serbien hat.
Das gleiche Problem, nämlich die Notwendigkeit, den Namen zu ändern, wurde auch beim ersten Jugoslawischen Symposium über Goliaths in Valjevo 1988 erwähnt. Die Versammlung des jugoslawischen Kennel Clubs fand am 17. Dezember statt. Sie beschloss, den Namen des Balkanhundes in einen serbischen Jagdhund zu ändern.
Änderungen des neuen Standards wurden auf der Grundlage einer Studie und Tierzucht Studie von Balkan (serbischen) Hunden in Serbien in einem Zeitraum von zehn Jahren von Dr. Milivoj Urosevic mit Partnern gemacht im Jahr 1988.
Der serbische Hund wird als ein sehr zuverlässiger Hund beschrieben, der wie ein Jagdhund resistent ist und hauptsächlich bei Kaninchen, Füchsen, Wildschweinen und anderen verwendet wird.
In Serbien, in den Ländern der Region, ist ein Jagdhund sehr beliebt, trifft sich jedoch selten außerhalb des Balkans. |
 |
|
Sabueso Serbio FCI Standard No. 150
|
|
|
Origen
|
|
Serbia |
Traducción
|
|
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico) |
Grupo
|
|
Grupo 6 Perros tipo sabueso, perros de rastro (exceptuando lebreles) y razas semejantes |
Sección
|
|
Sección 1.2 Perros tipo sabueso de talla media |
Prueba de trabajo
|
|
Con prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
miércoles 30 marzo 1955 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
martes 25 marzo 2003 |
Última actualización
|
|
miércoles 21 enero 2004 |
En français, cette race se dit
|
 |
Chien courant serbe |
In English, this breed is said
|
 |
Serbian Hound |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Serbischer Laufhund |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Servische lopende hond |
En su país de origen, su nombre es
|
|
Srpski Gonic
|
|
Breve resumen historico
|
Esta raza pertenece al grupo de sabuesos que se extendieron por todo el territorio de los Balcanes. Se cree que los sabuesos del Asia Menor desempeñaron un papel importante en su creación. La primera descripción de esta raza bajo el nombre de Sabueso de los Balcanes data de 1905 ; se la debemos a Franz Laska, quien describió a esta raza entre otros perros sabuesos. El primer estándar se redactó en 1924, pero no fue hasta la sesión de Bled del 14 de mayo de 1940, que la F.C.I. adoptó los estándares anunciados ya en Estolcomo en 1939, y entre los cuales se encontraba el del Sabueso de los Balcanes. Ya que esta es la raza más difundida en Serbia, es la Asociación Cinólogica Yugoslava quien controla su crianza y procede a las inscripciones en el libro oficial de los orígenes. El 12 de noviembre de 1996, durante su reunión en Copenhagen, el Comité General de la F.C.I. discutió la proposición aceptada por la asamblea general de la Asociación Cinólogica Yugoslava y aceptó que el apelativo « Sabueso de los Balcanes » fuera reemplazado por « Sabueso Serbio ». |
Aspecto general
|
Es de talla mediana y de constitución robusta. Posee un gran temperamento y está lleno de energía y vitalidad. |
Proporciones importantes
|
La longitud del cuerpo, medida desde el extremo del hombro al extremo del anca, sobrepasa en un 10% la altura a la cruz. El perímetro del pecho sobrepasa la altura a la cruz en un 20%. La longitud de la cabeza corresponde a un 45% de la altura a la cruz. |
Temperamento / comportamiento
|
Es amable, de un temperamento enérgico. Seguro de sí mismo, da muestras de una tenacidad notable. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
Dolicocéfalo; las líneas superiores del cráneo son divergentes. |
Cráneo
|
|
Visto de frente y de perfil, es ligeramento arqueado y el surco frontal es pronunciado. La cresta occipital es poco marcada. La amplitud entre las orejas es inferior o igual a la distancia entre la depresión naso-frontal y la protuberancia occipital. Las arcadas superciliares son pronunciadas. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Poco marcada. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Bien desarrollada. Siempre es de color negro. |
Hocico
|
|
Cuneiforme, algo más corto que el cráneo : se busca una relación de 9 a 10 entre la longitud del hocico y la del cráneo. El hocico disminuye progresivamente desde la depresión naso-frontal hasta la trufa. |
Belfos
|
|
Son moderadamente desarrollados y moderadamente gruesos, están bien adaptados a la mandíbula. El borde debe ser negro. El labio superior sobrepasa levemente al inferior; la comisura es firme. |
Puente nasal
|
|
Recta. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
Las mandíbulas son poderosas. Los dientes son fuertes, con una articulación en forma de tijera uniforme y completa. Se acepta la articulación en forma de pinza. |
Mejillas
|
|
Planas. |
Ojos
|
|
De tamaño mediano y forma ovalada. Se presentan ligeramente oblicuos. El borde de los párpados es de color oscuro (preferiblemente negro). El iris debe ser lo más oscuro posible. |
Orejas
|
|
Se presentan altas. Moderadamente largas y anchas, colgantes, bien adheridas a las mejillas. Su extremidad tiene forma más o menos ovalada. Son más delgadas que gruesas. |
Cuello
|
Poderoso. Su longitud es aproximadamente igual a la de la cabeza. La línea superior es levemente arqueada. Forma un ángulo de 45 a 45° con la horizontal. |
Cuerpo
|
Generalidad
|
|
El cuerpo es alargado, su longitud sobrepasa en un 10% la altura a la cruz. |
Línea superior
|
|
Es recto. |
Cruz
|
|
Poco pronunciada. |
Espalda
|
|
Es bien musculosa, recta, poderosa y larga. |
Lomo
|
|
Bien musculoso. Su longitud es aproximadamente igual a la de la grupa. |
Grupa
|
|
Levemente inclinada (de 20 a 25° con relación a la horizontal). Es poderosa, bien musculosa y ancha. |
Pecho
|
|
Fuerte ; su altura corresponde al 50% de la altura a la cruz y su perímetro sobrepasa ésta en un 20%. |
Línea inferior
|
|
El extremo ovalado del estérnon es ligeramente pronunciado. El vientre es levemente levantado. |
Cola
|
Prolonga la línea de la grupa. Es gruesa en el ligamento y disminuye gradualmente hasta la extremidad, que llega al nivel del corvejón. Se enrosca levemente hacia arriba y se presenta por debajo del márgen de la espalda. Está cubierta de pelo abundante. |
Miembros anteriores
|
Generalidad
|
|
Poderosos, bien musculosos, paralelos. |
Hombro
|
|
Omoplato : Su longitud corresponde aproximadamente a la del brazo. Es musculoso, sólido y está bien adherido a la pared torácica. Forma un ángulo de 45 a 50° con relación a la horizontal. |
Brazo
|
|
Poderoso, musculoso, aproximadamente de la misma longitud que el omoplato. |
Codo
|
|
Sólido, bien adherido al cuerpo. La distancia desde el codo hasta el suelo corresponde a un 50% de la altura de la cruz. |
Antebrazo
|
|
Poderoso, plano y musculoso. |
Carpo
|
|
Sólido. |
Metacarpo
|
|
Poderoso, levemente oblicuo (hasta 15% con relación a la vertical). |
Pies delanteros
|
|
Pie de gato, con dedos sólidos y juntos. Las uñas son fuertes y negras. |
Miembros posteriores
|
Generalidad
|
|
Son fuertes, planos, bien musculosos y paralelos. |
Muslo
|
|
Bien musculoso y plano. |
Pierna
|
|
Bien musculosa. Su longitud es aproximadamente igual a la del muslo. |
Rodilla
|
|
Sólida, paralela al plano medio del cuerpo. Su ángulo mide alrededor de 120°. |
Metatarso
|
|
Poderoso, casi vertical. |
Corvejón
|
|
Poderoso, bien inclinado. Su ángulo es de 135 a 140°. |
Pies traseros
|
|
Un poco más largo que el anterior, con dedos sólidos y juntos. Las uñas son fuertes y negras. Los cojinetes son resistentes y suficientemente elásticos. |
Movimiento
|
Al paso, se observa una buena extensión de los miembros anteriores. El paso preferido es el trote suelto y enérgico. Los miembros se mueven en un plano paralelo al plano medio del cuerpo. |
Piel
|
Es elástica y bien pigmentada, se adhiere bien al cuerpo. |
Manto
|
Pelo
|
|
Corto, abundante, brillante y bien liso sobre todo el cuerpo. Se observa una capa interna de pelo. El pelo es un poco más largo sobre el borde posterior de los muslos y en la cara inferior de la cola. |
Color
|
|
Rojo (como el pelo de zorra), va desde el rojo amarillento hasta un tono de moho, con una manta o silla negras. La manta o la silla llegan hasta la cabeza, que presenta marcas negras a ambos lados de las sienes ; se acepta una marca blanca redonda en el antepecho que no sobrepase un diámetro de 2 cm. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
Machos de 46 a 56 cm, la altura ideal es entre 51 y 52 cm. Hembras de 44 a 54 cm, la altura ideal es entre 48 y 49 cm. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas descalificantes:
|
Perro agresivo o temeroso.
Ausencia de un diente, se tolera la ausencia de dos premolares 1 (PM1).
Prognatismo superior o inferior.
Ojos de color diferente.
Cuerpo demasiado largo.
Cola enroscada, de implantación alta o encorvada por encima de la espalda.
Extremidad de la cola en forma de gancho o desviada lateralmente.
Mancha blanca en el antepecho más grande que el tamaño aceptado o presencia de una mancha blanca en otro lugar.
Altura a la cruz superior o inferior a la establecida por el estándar. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
El perro serbio pertenece a un grupo de perros de caza diseminados en los territorios de los Balcanes. Se cree que esta raza ha desempeñado un papel importante en los perros pequeños de Asia.
La primera descripción de esta raza, llamada "Balkanski gonič", data de 1905, cuando Franz Laska, junto con otros piratas de los Balcanes, también describió a estos perros.
La primera forma del estándar se escribió en 1924 y fue la base para el seguimiento sistemático y el crecimiento de los perros.
Poco después, se hizo el anuncio de los estándares, de modo que en Estocolmo, en 1939, la Asociación Canina del Reino de Yugoslavia propuso estándares para la mayoría de nuestros perros.
Debido a la Segunda Guerra Mundial, la FCI solo aceptó los estándares anunciados en Estocolmo en 1939 en Bled en 1948.
En ese momento, el estándar de los perros de los Balcanes también fue aceptado. Esta raza es la más extendida en el terreno de Serbia, por lo que la Asociación Kennel de Serbia comenzó en 1948 con el seguimiento de la cría y la inscripción de los perros en un libro genérico.
Entre 1948 y 1957 en Serbia, se evaluaron alrededor de 200 objetivos, donde los cazadores fueron especialmente rastreados. Los resultados del estudio del exterior de estos purasangres se publicaron en un estudio zootécnico del perro de los Balcanes publicado en 1954 por el prof. Prof. Dr. Slobodan Pavlović y prof. Dr. Svetislav Antić.
Sobre la base de estos resultados, el estándar del perro de los Balcanes de 1948 se actualizó e informó al FCI, que lo verificó en 1955.
Al mismo tiempo, se plantea la cuestión del nombre propio de esta raza. Se ha sugerido que el nombre de la raza se cambie a "perro serbio", porque se encuentra principalmente en territorio serbio, y Franz Laska escribió en 1905 que tiene el mayor número en Serbia.
El mismo problema, a saber, la necesidad de cambiar el nombre, también se mencionó en el 1er Simposio yugoslavo sobre Goliaths en Valjevo en 1988. La Asamblea del Kennel Club de Yugoslavia se celebró el 17 de diciembre. ella decidió cambiar el nombre del perro de los Balcanes por un perro de caza serbio.
Las enmiendas a la nueva norma se hicieron sobre la base de un estudio y estudio zootécnico de perros balcánicos (serbios) en el territorio de Serbia en un período de diez años por el Dr. Milivoj Urosevic con asociados en 1988.
El perro serbio se describe como un perro muy confiable, resistente como un perro de caza, y se utiliza principalmente en el conejo, el zorro, la caza del jabalí y otros.
En Serbia, en los países de la región, un perro de caza es muy popular, pero rara vez se encuentra fuera de los Balcanes. |
 |
|
Servische lopende hond FCI standaard nr. 150
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Servië |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 6 huidige Honden, honden van onderzoek naar bloed en aanverwante wedstrijden |
Sectie
|
|
Sectie 1.2 huidige Honden van de middelmaat grootte |
Werkproef
|
|
Met werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
woensdag 30 maart 1955 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
dinsdag 25 maart 2003 |
Laatste update
|
|
maandag 05 mei 2003 |
En français, cette race se dit
|
 |
Chien courant serbe |
In English, this breed is said
|
 |
Serbian Hound |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Serbischer Laufhund |
En español, esta raza se dice
|
 |
Sabueso Serbio |
In zijn land van herkomst is zijn naam
|
|
Srpski Gonic
|
|
Kort historisch overzicht
|
Dit ras behoort tot de groep van honden die verspreid over de Balkan. Zij begrijpt dat de Hounds of Asia minor een belangrijke rol hebben gespeeld in haar ontstaan. De eerste beschrijving van dit ras bekend als hond van huidige Balkan dateert van 1905. We zijn verplicht heeft Franz Laska die onder andere hounds, beschreef deze race. De eerste standaard werd geschreven in 1924, maar het was tijdens zijn bijeenkomst in Bled, op 14 mei 1940, het Gerecht heeft de normen aangekondigd in Stockholm zo spoedig 1939, waaronder die van de hond loopt van de Balkan. Dit ras is het meest gebruikelijk in Servië, het is de Joegoslavische Cynological vereniging waarmee de fok- en maak posten in het officiële boek van de oorsprongen. Op 12 November 1996, tijdens zijn bijeenkomst in Kopenhagen, de FCI algemene Commissie het voorstel van de algemene vergadering van de Cynological vereniging Joegoslavische besproken en overeengekomen dat zijn "hond loopt van de Balkan" wordt gewijzigd van "Srpski Gonic". |
Algemeen totaalbeeld
|
Middelgrote hond van robuuste grondwet. Vol temperament, levendig en energiek. |
Belangrijke verhoudingen
|
De lengte van het lichaam, gemeten van de punt van de schouder naar het uiteinde van de bil groter is dan 10% van de schofthoogte. Borst omtrek groter is dan de schofthoogte van 20%. De lengte van het hoofd komt overeen met 45% van de schofthoogte. |
Gedrag en karakter (aard)
|
Soort een snelle humeur. Het is veilig en blijk gegeven van een opmerkelijke vasthoudendheid. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Dolichocephale; de bovenste regels van de schedel en de Afschuining zijn verschillend. |
Schedel
|
|
Gezicht en profiel, gezien de schedel is licht afgerond, met een uitgesproken frontale furrow. Het achterhoofd is slecht gemarkeerd. De breedte tussen de oren is kleiner dan of gelijk aan de afstand vanaf de halte aan het achterhoofd. Wenkbrauwen arcades worden uitgesproken. |
Stop
|
|
Iets gemarkeerd. |
Facial region
|
Neus
|
|
Goed ontwikkelde, altijd zwart. |
Voorsnuit
|
|
Cuneate, iets korter is dan de schedel: de verhouding tussen de lengte van de snuit en de schedel is 9 tot 10. De snuit is geleidelijk afnemen vanaf de stop op de neus. |
Lippen
|
|
Ze zijn matig ontwikkeld, medium, dik en goed aangepast aan de kaak. De grens van de lippen moet zwart zijn. De bovenlip boven de onderste lip; de hoeken van de mond is gesloten. |
Neusbrug
|
|
Recht. |
Kiezen / tanden
|
|
Krachtige kaken. De tanden zijn sterk en hebben een regelmatige en volledige schaarbeet gelede. Tang beet is aanvaard. |
Wangen
|
|
Flat. |
Ogen
|
|
Van middelmatige grootte, ovale in vorm, in iets schuin. De rand van het ooglid is donker (bij voorkeur zwart). De kleur van de iris is de donkerste mogelijk. |
Oren
|
|
Aangesloten hoog, lengte en breedte, in afwachting van, nou een aaneengesloten periode van de wangen. Hun einde is min of meer ovaal-vormige. De oren zijn vrij dun en tamelijk dik. |
Hals
|
Sterk. De lengte is ongeveer gelijk aan die van het hoofd. Zijn bovenste regel is licht gebogen. Een hoek van 45 ° tot 50 ° met het horizontale vlak vormt. |
Lichaam
|
Algemeenheid
|
|
Iets langwerpige, zijn lengte van meer dan 10% van de schofthoogte. |
Bovenlijn
|
|
Rechte. |
Schoft
|
|
Zwak uitgesproken. |
Rug
|
|
Goed gespierd, rechte, krachtige, lange. |
Lendenpartij
|
|
Goed gespierd. De lengte is ongeveer gelijk aan die van de rump. |
Croupe
|
|
Iets geneigd (van 20 tot 25 ° van horizontaal). Krachtige, goed gespierd, brede. |
Borst
|
|
Sterke; de hoogte is 50% van de schofthoogte en de omtrek meer dan de laatste 20%. |
Onderlijn en buik
|
|
De ovale punt van het borstbeen hard is rustig uitstekend. De buik is iets verhoogd. |
Staart
|
Het strekt zich uit de lijn van de rump. Zijn bevestiging is sterk en zal in de taps toelopende geleidelijk aan haar extremiteit die het niveau van de spronggewricht bereikt. Licht gebogen naar boven, is het gedragen onder de lijn van de rug. Het is bedekt met overvloedige haren. |
Voorhand
|
Algemeen
|
|
Krachtige, goed gespierd, parallelle. |
Schouders
|
|
Schouderblad: De lengte komt ongeveer overeen met die van de arm. Het is gespierde, sterke en goed verbonden aan de borstwand. Een hoek van 45 ° tot 50 ° met het horizontale vlak vormt. |
Opperarm
|
|
Krachtig, gespierd, ongeveer dezelfde lengte als het schouderblad. |
Ellebogen
|
|
Solid, goed aan het lichaam. De afstand van de elleboog tot de grond komt overeen met 50% van de schofthoogte. |
Onderarm
|
|
Plat, gespierd krachtig. |
Voorvoetwortelgewricht
|
|
Solid. |
Voormiddenvoet
|
|
Krachtige, licht schuine (maximaal 15% van de verticale). |
Voorvoeten
|
|
Kat voet, vinger strak en stevig. De nagels zijn sterk, zwart. |
Achterhand
|
Algemeen
|
|
Sterke, plat, goed gespierd en parallelle. |
Dijbeen
|
|
Goed gespierd, plat. |
Onderbeen
|
|
Goed gespierd, lengte is ongeveer gelijk aan die van de dij. |
Knie
|
|
Solid, parallel aan het gemiddelde van het lichaam. De hoek van de gezamenlijke verstikken is ongeveer 120 °. |
Achtermiddenvoet
|
|
Krachtige, bijna verticale. |
Spronggewricht
|
|
Krachtige, goed neer. Zijn hoek is van 135 ° tot 140 °. |
Achtervoeten
|
|
Een beetje langer dan de voorkant voet, met solide en strakke tenen. De nagels zijn sterke en zwart. De pads zijn taai en voldoende elastisch. |
Gangwerk
|
In stappen, goede uitbreiding van de vorige. Favoriete blik: duidelijke en energieke draf. Leden, verplaatsen in een vlak evenwijdig aan het middenvlak van het lichaam. |
Huid
|
Elastisch en goed gepigmenteerde, houdt het zich goed aan het lichaam. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Korte, volledig, helder, dik genoeg en liegen over het hele lichaam met een ondervacht. Het haar is iets langer op de achterkant van de dijen en de onderzijde van de staart. |
Haarkleur
|
|
Roux (Fox kleur) variërend van geelachtig rode tot een roest Toon, met een jas of een zwarte zadel. De jas of de rugleuning van de zitplaats aan het hoofd heeft zwarte markeringen aan beide zijden van de tempels; op de borst, is een ronde witte merk tot een diameter van 2 cm toegestaan. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Voor reuen van 46 tot 56 cm, ideaal hoogte tussen 51 en 52 cm. Voor teven van 44 tot en met 54 cm, ideaal hoogte tussen 48 en 49 cm. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Hond agressief of angstig.
Afwezigheid van een tand, het ontbreken van twee premolars 1 (PM 1) wordt getolereerd.
Hoger of lager aan.
Minnow oog.
Te lang lichaam.
Staart verpakt, hoog gedragen of gebogen over de rug.
Einde van de staart haak of lateraal afgeweken.
Wit patch borst meer dan de toegestane grootte of de aanwezigheid van een witte vlek ergens anders.
Hoogte op de schoft hoger of lager dan die welke is voorgeschreven door de standaard. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
De Servische hond behoort tot een groep jachthonden verspreid over de Balkangebieden. Er wordt gedacht dat dit ras een belangrijke rol heeft gespeeld in kleine Aziatische honden.
De eerste beschrijving van deze race, genaamd "Balkanski gonič", dateert uit 1905, toen Franz Laska, samen met andere Balkan-piraten, ook deze honden beschreef.
De eerste vorm van de standaard werd geschreven in 1924 en vormde de basis voor het systematisch volgen en groeien van honden.
Kort daarna werd de aankondiging van normen gedaan, zodat in Stockholm in 1939 de Canine Association of the Kingdom of Joegoslavië normen voor de meeste van onze honden stelde.
Vanwege de Tweede Wereldoorlog accepteerde de FCI alleen de normen die in 1939 in Stockholm in 1939 in Bled waren aangekondigd.
In die tijd werd ook de standaard van Balkan-honden geaccepteerd. Dit ras is het meest wijdverspreid op het grondgebied van Servië, zodat de Kennelvereniging van Servië in 1948 begon met de monitoring van het fokken en de inscriptie van de honden in een generiek boek.
Tussen 1948 en 1957 werden in Servië ongeveer 200 doelen beoordeeld, waarbij jagers speciaal werden gevolgd. De resultaten van de studie van de buitenkant van deze raszuivere dieren werden gepubliceerd in een zoötechnisch onderzoek van de Balkan-hond, gepubliceerd in 1954 door Prof. Dr. Slobodan Pavlović en Prof. Dr. Svetislav Antić.
Op basis van deze resultaten werd de Balkanhondstandaard uit 1948 bijgewerkt en gerapporteerd aan de FCI, die deze in 1955 verifieerde.
Tegelijkertijd wordt de vraag naar de juiste naam van dit ras gesteld. Er is gesuggereerd dat de naam van het ras wordt veranderd in "Servische hond", omdat het zich voornamelijk op Servisch grondgebied bevindt en Franz Laska in 1905 schreef dat hij het grootste aantal in Servië heeft.
Hetzelfde probleem, namelijk de noodzaak om de naam te veranderen, werd ook genoemd op het 1e Joegoslavische Symposium over Goliaths in Valjevo in 1988. De Joegoslavische vergadering van de Kennel Club werd gehouden op 17 december. ze besloot de naam van de Balkan-hond te veranderen in een Servische jachthond.
Wijzigingen in de nieuwe norm werden gemaakt op basis van een studie en zoötechnische studie van Balkan (Servische) honden op het grondgebied van Servië in een periode van tien jaar door Dr. Milivoj Urosevic met partners in 1988.
De Servische hond wordt beschreven als een zeer betrouwbare hond, resistent als een jachthond, en wordt voornamelijk gebruikt bij konijnen-, vossen- en wilde zwijnenjacht en anderen.
In Servië, in de landen van de regio, is een jachthond erg populair, maar komt zelden buiten de Balkan samen. |