Français

Chien courant serbe
Standard FCI Nº 150

Origine
Serbie
Traduction
Dr. Milivoje Urosevic, Dr. J.-M. Paschoud et Prof. R. Triquet
Groupe
Groupe 6 Chiens courants, chiens de recherche au sang et races apparentées
Section
Section 1.2 Chiens courants de taille moyenne
Epreuve
Avec épreuve de travail
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
mercredi 30 mars 1955
Publication du standard officiel en vigueur
mardi 25 mars 2003
Dernière mise à jour
lundi 05 mai 2003
In English, this breed is said
Serbian Hound
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Serbischer Laufhund
En español, esta raza se dice
Sabueso Serbio
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Servische lopende hond
Cette race est aussi connue sous
Srpski Gonic

Utilisation

Chien courant.

Bref aperçu historique

Cette race appartient au groupe de chiens courants qui se sont répandus sur tout le territoire des Balkans. On croit savoir que les chiens courants d’Asie Mineure ont joué un rôle important dans sa genèse. La première description de cette race sous le nom de chien courant des Balkans date de 1905 ; nous la devons a Franz Laska qui, parmi d'autres chiens courants, a décrit cette race. Le premier standard a été rédigé en 1924, mais ce n'est que lors de sa séance à Bled, le 14 mai 1940, que la FCI a adopté les standards annoncés à Stockholm dès 1939 et parmi lesquels se trouvait celui du chien courant des Balkans. Cette race étant la plus répandue en Serbie, c’est l'Association cynologique yougoslave qui contrôle l'élevage et procède aux inscriptions dans le livre des origines officiel. Le 12 novembre 1996, lors de sa réunion à Copenhague, le Comité général de la FCI a discuté la proposition présentée par l'assemblée générale de l'Association cynologique yougoslave et a accepté que l'appellation « Chien courant des Balkans » soit remplacée par « Chien courant serbe ».

Aspect général

Chien de taille moyenne de constitution robuste. Plein de tempérament, il est vif et énergique.

Proportions importantes

La longueur du corps, mesurée de la pointe de l'épaule à la pointe de la fesse dépasse de 10% la hauteur au garrot.
Le périmètre de la poitrine dépasse la hauteur au garrot de 20%.
La longueur de la tête correspond à 45% de la hauteur au garrot.

Comportement / caractère

Aimable, d'un tempérament vif. Il est sûr et fait preuve d'une ténacité remarquable.

Tête

Région crânienne

Tête
Dolichocéphale ; les lignes supérieures du crâne et du chanfrein sont divergentes.
Crâne
Vu de face et de profil, le crâne est légèrement bombé, avec un sillon frontal prononcé. La protubérance occipitale est faiblement marquée. La largeur entre les oreilles est inférieure ou égale à la distance entre le stop et la protubérance occipitale. Les arcades sourcilières sont prononcées. 
Stop
Faiblement marqué.

Région faciale

Truffe
Bien développée, toujours noire.
Museau
Cunéiforme, un peu plus court que le crâne : le rapport recherché entre la longueur du museau et celle du crâne est de 9 à 10. Le museau s'amenuise progressivement du stop à la truffe.
Lèvres
Elles sont moyennement développées, moyennement épaisses et bien adaptées à la mâchoire. Le bord des lèvres doit être noir. La lèvre supérieure dépasse la lèvre inférieure ; la commissure des lèvres est ferme.
Chanfrein
Droit.
Mâchoires et dents
Mâchoires puissantes. Les dents sont fortes et présentent un articulé en ciseaux régulier et complet. L'articulé en pince est admis.
Joues
Plates.
Yeux
De grandeur moyenne, de forme ovale, en position légèrement oblique. Le bord des paupières est de couleur foncée (de préférence noire). La couleur de l'iris est le plus foncé possible.
Oreilles
Attachées haut, de longueur et de largeur moyennes, pendantes, bien accolées aux joues. Leur extrémité est de forme plus ou moins ovale. Les oreilles sont plutôt minces qu'épaisses.

Cou

Fort. Sa longueur est approximativement égale à celle de la tête. Sa ligne supérieure est légèrement galbée. Il forme un angle de 45° à 50° avec l'horizontale.

Corps

Généralité
Un peu allongé, sa longueur dépassant de 10% la hauteur au garrot.
Ligne du dessus
Droite.
Garrot
Faiblement prononcé.
Dos
Bien musclé, droit, puissant, long.
Rein
Bien musclé. Sa longueur est à peu près égale à celle de la croupe.
Croupe
Légèrement inclinée (de 20 a 25° par rapport à l'horizontale). Puissante, bien musclée, large.
Poitrine
Forte ; sa hauteur correspond à 50% de la hauteur au garrot et son périmètre dépasse cette dernière de 20%.
Ligne du dessous
La pointe ovale du sternum est discrètement saillante. Le ventre est légèrement relevé.

Queue

Elle prolonge la ligne de la croupe. A son attache elle est forte et va en s'amenuisant progressivement jusqu'à son extrémité qui atteint le niveau du jarret. Légèrement recourbée vers le haut, elle est portée au-dessous de la ligne du dos. Elle est couverte d'un poil abondant.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Puissants, bien musclés, parallèles.
Epaules
Omoplate : Sa longueur correspond à peu près à celle du bras. Elle est musclée, solide et bien attachée à la paroi thoracique. Elle forme un angle de 45° à 50° par rapport à l'horizontale.
Bras
Puissant, musclé, approximativement de même longueur que l'omoplate.
Coudes
Solide, bien au corps. La distance du coude au sol correspond à 50% de la hauteur au garrot.
Avant-bras
Plat, puissant musclé.
Carpe
Solide.
Métacarpe
Puissant, légèrement oblique (jusqu'à 15% par rapport à la verticale).
Pieds antérieurs
Pied de chat, avec doigts solides et serrés. Les ongles sont forts, de couleur noire.

Membres postérieurs

Généralités
Forts, plats, bien musclés et parallèles.
Cuisses
Bien musclées, plates.
Grassets
Solide, parallèle au plan moyen du corps. L'angle du grasset mesure environ 120°.
Jambes
Bien musclée, sa longueur est à peu près égale à celle de la cuisse.
Jarret
Puissant, bien descendu. Son angle est de 135° à 140°.
Métatarse
Puissant, presque vertical.
Pieds postérieurs
Un peu plus long que le pied antérieur, avec des doigts solides et serrés. Les ongles sont forts et noirs. Les coussinets sont résistants et suffisamment élastiques.

Allures

Au pas, bonne extension des antérieurs. Allure préférée : trot dégagé et énergique. Les membres se meuvent sur un plan parallèle au plan médian du corps.

Peau

Elastique et bien pigmentée, elle adhère bien au corps.

Robe

Qualité du poil
Court, abondant, brillant, assez épais et bien couché sur tout le corps avec sous-poil. Le poil est un peu plus long sur le bord postérieur des cuisses et à la face inférieure de la queue.
Couleur du poil
Roux (couleur du renard) allant d'un roux jaunâtre à un ton de rouille, avec un manteau ou une selle noires. Le manteau ou la selle remontent jusqu'à la tête qui présente des marques noires des deux cotés des tempes ; sur le poitrail, une marque blanche ronde ne dépassant pas un diamètre de 2 cm est admise.

Taille et poids

Hauteur au garrot
Pour les males de 46 à 56 cm, hauteur idéale entre 51 et 52 cm. Pour les femelles de 44 à 54 cm, hauteur idéale entre 48 et 49 cm.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien agressif ou peureux.
 Absence d'une dent, l'absence de deux prémolaires (2 PM 1) étant tolérée.
 Prognathisme supérieur ou inférieur.
 Oeil vairon.
 Corps trop long.
 Queue enroulée, portée haut ou recourbée au-dessus du dos.
 Extrémité de la queue en crochet ou déviée latéralement.
 Tache blanche au poitrail dépassant la grandeur autorisée ou présence d'une tache blanche à un autre endroit.
 Hauteur au garrot supérieure ou inférieure à celle prescrite par le standard.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Historique détaillé

Le chien serbe appartient à un groupe de chiens de chasse répandu dans les territoires des Balkans. On pense que les formations de cette race ont joué un rôle important dans les petits chiens asiatiques.

La première description de cette course, nommée "Balkanski gonič", remonte à 1905, lorsque Franz Laska, avec d'autres pirates balkaniques, a également décrit ces chiens.

La première forme de la norme a été écrite en 1924 et était la base pour le suivi systématique et la croissance des chiens.

Peu de temps après, l'annonce des normes a été faite, de sorte qu'à Stockholm, en 1939, l'Association canine du Royaume de Yougoslavie a proposé des normes pour la plupart de nos chiens.

En raison de la Seconde Guerre mondiale, la FCI a seulement accepté les normes annoncées à Stockholm en 1939 à Bled en 1948.

A ce moment-là, le standard des chiens des Balkans était également accepté. Cette race est la plus répandue sur le terrain de la Serbie, de sorte que l'Association Kennel de Serbie a commencé en 1948 avec la surveillance de l'élevage et l'inscription des chiens dans un livre générique.

Entre 1948 et 1957 en Serbie, il y avait environ 200 cibles évaluées, où les chasseurs étaient spécialement suivis. Les résultats de l'étude de l'extérieur de ces chiens de race ont été publiés dans une étude zootechnique du chien des Balkans publiée en 1954 par le prof. Prof. Dr. Slobodan Pavlović et prof. Dr. Svetislav Antić.

Sur la base de ces résultats, la norme du chien des Balkans de 1948 a été mise à jour et rapportée à la FCI, qui l'a vérifiée en 1955.

Dans le même temps, la question du nom adéquat de cette race est soulevée. Il a été suggéré que le nom de la race soit changé en "chien de serbe", parce qu'il est principalement situé sur le territoire serbe, et Franz Laska a écrit en 1905 qu'il a le plus grand nombre en Serbie.

Le même problème, c'est-à-dire la nécessité de changer le nom, a également été mentionné lors du 1er Symposium yougoslave sur les Goliaths à Valjevo en 1988. L'Assemblée du Club canin yougoslave s'est tenue le 17 décembre. elle a décidé de changer le nom du chien des Balkans en chien de chasse serbe.

Des modifications à la nouvelle norme ont été faites sur la base d'une étude et d'une étude zootechnique des chiens des Balkans (Serbes) sur le territoire de la Serbie dans une période de dix ans par le Dr. Milivoj Urosevic avec des associés en 1988.

Le chien serbe est décrit comme un chien très fiable, résistant comme un chien de chasse, et est utilisé principalement dans la chasse au lapin, au renard, au sanglier et autres.

En Serbie, dans les pays de la région, un chien de chasse est très apprécié, mais se rencontre rarement en dehors des Balkans.

English

Serbian Hound
FCI Standard No. 150

Origin
Serbia
Translation
Mrs Pamela Jeans-Brown
Group
Group 6 Scent Hounds and Related Breeds
Section
Section 1.2.Medium sized Hounds
Working
With working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Wednesday 30 March 1955
Publication of the official valid standard
Tuesday 25 March 2003
Last update
Monday 05 May 2003
En français, cette race se dit
Chien courant serbe
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Serbischer Laufhund
En español, esta raza se dice
Sabueso Serbio
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Servische lopende hond
In his country of origin, his name is

Srpski Gonic

Usage

Scent hound.

Brief historical summary

The breed belongs to the group of scent hounds which have spread throughout the Balkan territory. It is thought that the scent hounds from Asia Minor played an important part in its genesis. The first description of this breed under the name of Balkan scent hound dates from 1005 ; for this we are endebted to Frank Laska who described this breed together with other scent hounds. The first standard was drawn up in 1924 , but it was only at its session in Bled on May 14th 1940 that the F.C.I. adopted the standards already announced in Stockholm in 1939 and among these was included that of the Balkan scent hound. Because the breed was most widespread in Serbia, it was the Yugoslav Cynological Association which controlled breeding and put in place the first registrations in the official stud book. On November 12th 1996,during its meeting in Copenhagen, the General Committee of the F.C.I. discussed the motion put forward by the annual general meeting of the Yugoslav Cynological Association, and accepted that the name Balkan scent hound be replaced by Serbian hound.

General appearance

Dog of medium size with a robust constitution. Full of character, it is lively and energetic.

Important proportions

Length of body measured from point of shoulder to point of buttock is 10% greater than height at withers.
Girth of chest is 20% more than height at withers.
Length of head corresponds to 45% of height at withers.

Behaviour / temperament

Kind, with lively temperament. Dependable, showing remarkable tenacity.

Head

Cranial region

Head
Dolichocephalic ( narrow skull base coupled with great length ) ; top lines of skull and foreface are divergent.
Skull
Seen from the front and in profile, the skull is slightly rounded with a pronounced frontal furrow. Occipital crest not very defined. Width between ears is less than or equal to distance between stop and occipital crest. Pronounced superciliary ridges. 
Stop
Almost imperceptible.

Facial region

Nose
Well-developed, always black.
Muzzle
Cuneiform, a little shorter than the skull ; ideal relation between length of muzzle and that of skull is 9 to 10. The muzzle tapers progressively from stop to nose. The foreface is straight.
Lips
Mediumly developed, mediumly thick and fitting well with the jaw. The edges of the lips should be black. The upper lip overlaps the lower lip ; corners of lips are firm.
Jaws and teeth
Powerful jaws. Teeth are strong with regular complete scissor bite. Pincer bite allowed.
Cheeks
Flat.
Eyes
Medium size, oval, set slightly slanting. Edges of lids are dark in colour ( preferably black ). Colour of iris as dark as possible.
Ears
Set high, of medium length and width, pendulous, close to cheeks. The tip of the ear is slightly oval in shape. Ears are thinner than thick.

Neck

Strong. In length approximately the same as the head. Top line is slightly arched. It is at an angle of 45-50 degrees to the horizontal plane.

Body

Body
Slightly oblong, with length 10% more than height at withers.
Topline
Straight.
Withers
Slightly pronounced.
Back
Well-muscled. straight,powerful. long.
Loin
Well-muscled. length about the same as the croup.
Croup
Slightly sloping ( 20-25 degrees in relation to horizontal ). Powerful, well-muscled broad.
Chest
Strong; height 50% of height at withers and girth 20% greater than height at withers.
Underline and belly
The oval point of the sternum stands slightly proud. Belly has slight tuk up.

Tail

Extends line of croup. At the base it is strong and tapers progressively towards tip which reaches level of hock. Sligthly curved up, it is carried below line of back. Covered in abundant hair.

Limbs

Forequarters

Generality
Powerful, well-muscled , parallel.
Shoulders
Scapula (shouder blade) : Length corresponds approximately to that of upper arm. Muscled, solid and well-attached to the thoracic wall. Forms an angle of 45-50 degrees to horizontal.
Upper arm
Powerful, muscled, approximately same length as scapula.
Elbows
Solid, close to body .Distance from elbow to ground is 50 % of height at withers.
Forearm
Flat, powerful, muscled.
Carpal
Solid.
Pastern
Powerful, slightly sloping ( up to 15 % from vertical ).
Forefeet
Cat foot, with solid tight toes. Nails are strong and black in colour.

Hindquarters

Generality
Strong flat, well-muscled and parallel.
Upper thigh
Well-muscled, flat.
Lower thigh
Well-muscled, length approximatively that of thigh.
Stifle
Solid, parallel with median line of body. Angle of stifle around 120 degrees.
Metatarsus
Strong, almost vertical.
Hock
Powerful, well let down. AngIe of 135-140 degrees.
Hind feet
A little longer than the front foot, with solid tight toes. Nails strong and black. Pads are resilient and adequately elastic.

Gait and movement

At the walk good front extension. Preferred gait, free energetic trot. Umbs move on parallel axis to median plane of the body.

Skin

Elastic and well-pigmented , taut over body

Coat

Hair
Short, abundant, glearning, quite thick and lying well over all the body with undercoat. Hair slightly longer on back of thighs and underside of tail.
Colour
Red ( fox coloured ) going from yellowy red to a rust tone with black mantle or saddle. The mantle or saddle go as far as the head which shows black marks on either side of the temples; on the chest a round white mark no larger than 2 cm in diameter is allowed.

Size and weight

Height at withers
Males 46 -56 cm, ideal height between 51 and 52 cm. Females 44 -54 cm, ideal height between 48 and 49 cm.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

Disqualifying faults

 Aggressive or overly shy.
 Missing tooth, although the absence of two premolars ( 2PM 1 ) is tolerated.
 Over or under shot.
 China eye.
 Body too long.
 Tail curled, carried high or curving over back tip of tail hooked or crooked.
 White mark on chest larger than permitted size or presence of white mark anywhere else.
 Height at withers greater or lesser than that laid down in the standard.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Detailed history

The Serbian dog belongs to a group of hunting dogs spread in the Balkan territories. It is thought that this breed has played an important role in small Asian dogs.

The first description of this race, named "Balkanski gonič", dates back to 1905, when Franz Laska, along with other Balkan pirates, also described these dogs.

The first form of the standard was written in 1924 and was the basis for systematic tracking and growth of dogs.

Shortly thereafter, the announcement of standards was made, so that in Stockholm, in 1939, the Canine Association of the Kingdom of Yugoslavia proposed standards for most of our dogs.

Due to the Second World War, the FCI only accepted the standards announced in Stockholm in 1939 at Bled in 1948.

At that time, the standard of Balkan dogs was also accepted. This breed is the most widespread on the ground of Serbia, so that the Kennel Association of Serbia started in 1948 with the monitoring of the breeding and the inscription of the dogs in a generic book.

Between 1948 and 1957 in Serbia, there were about 200 targets assessed, where hunters were specially tracked. The results of the study of the outside of these purebreds were published in a zootechnical study of the Balkan dog published in 1954 by prof. Teacher. Dr. Slobodan Pavlović and prof. Dr. Svetislav Antić.

On the basis of these results, the 1948 Balkan dog standard was updated and reported to the FCI, which verified it in 1955.

At the same time, the question of the proper name of this breed is raised. It has been suggested that the name of the breed be changed to "Serb dog", because it is mainly located in Serbian territory, and Franz Laska wrote in 1905 that he has the greatest number in Serbia.

The same problem, namely the need to change the name, was also mentioned at the 1st Yugoslav Symposium on Goliaths in Valjevo in 1988. The Assembly of the Yugoslavian Kennel Club was held on 17 December. she decided to change the name of the Balkan dog to a Serbian hunting dog.

Amendments to the new standard were made on the basis of a study and zootechnical study of Balkan (Serb) dogs in the territory of Serbia in a period of ten years by Dr. Milivoj Urosevic with associates in 1988.

The Serbian dog is described as a very reliable dog, resistant like a hunting dog, and is used mainly in rabbit, fox, wild boar hunting and others.

In Serbia, in the countries of the region, a hunting dog is very popular, but rarely meets outside the Balkans.

Deutsch

Serbischer Laufhund
FCI-Standard Nr. 150

Ursprung
Serbien
Übersetzung
Dr. J.-M. Paschoud und Frau R. Binder
Gruppe
Gruppe 6 Laufhunde, Schweisshunde und verwandte Rassen
Sektion
Sektion 1.2 Mittelgrosse Laufhunde
Arbeitsprüfung
Mit Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Mittwoch 30 März 1955
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Dienstag 25 März 2003
Letzten Aktualisierung
Montag 05 Mai 2003
En français, cette race se dit
Chien courant serbe
In English, this breed is said
Serbian Hound
En español, esta raza se dice
Sabueso Serbio
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Servische lopende hond
In seinem Herkunftsland heißt er

Srpski Gonic

Verwendung

Laufhund.

Kurzer geschichtlicher abriss

Diese Rasse gehört zur Gruppe der Laufhunde, die sich über den ganzen Balkan ausgebreitet haben. Man nimmt an, dass Laufhunde aus Kleinasien in der Entwicklung dieser Rasse eine wesentliche Ro11e gespielt haben. Die erste Beschreibung unter dem Namen "Balkanischer Laufhund" stammt aus dem Jahre 1905 und wurde von Franz Laska verfasst, der nebst anderen Laufhunden auch diese Rasse erstmals beschrieben hat. Der erste Standard wurde im Jahre 1924 aufgestellt, aber die FCI hat erst während ihrer Sitzung in Bled am 14.Mai 1940 unter den bereits 1939 in Stockholm angemeldeten Standards den Standard des Balkanischen Laufhundes genehmigt. Da diese Rasse besonders in Serbien verbreitet ist, hat die Jugoslawische Kynologische Vereinigung die Kontrolle der Zucht übernornmen, und die Hunde wurden im offiziellen jugos1awischen Zuchtbuch eingeschrieben. An seiner Sitzung vom 12.November 1996 in Kopenhagen hat das Generalkommittee der FCI das von der Generalversarnmlung der Jugos1awischen Kynologischen Vereinigung gestellte Gesuch besprochen und sich damit einverstanden erklärt, den Namen "Balkanischer Laufhund" in “Serbischer Laufhund” abzuändern.

Allgemeines erscheinungsbild

Mittelgrosser Hund von kräftigem Körperbau temperamentvoll, lebhaft und energisch.

Wichtige proportionen

Die von der Brustbeinspitze zum Sitzbeinhöcker gemessene Körperlänge übertrifft die Widerristhöhe um etwa 10%.
Der Brustumfang übertrifft die Widerristhöhe um 20%.
Die Kopflänge beträgt 45% der Widerristhöhe.

Verhalten / charakter (wesen)

Freundlich, von lebhaftem Temperament, zuverlässig, bemerkenswert beharrlich.

Kopf

Oberkopf

Kopf
Länglich; die oberen Begrenzungslinien von Schädel und Fang streben auseinander.
Schädel
Von vorne und von der Seite gesehen leicht gewölbt; die Stirnfurche ist ausgeprägt. Hinterhaupthöcker wenig entwickelt. Die Breite des Schädels zwischen den Ohren ist geringer oder gleich der Länge von Stop zu Hinterhaupthöcker.Augenbrauenbogen ausgeprägt. 
Stop
Schwach ausgeprägt.

Facial region

Nasenschwamm
Gut entwickelt, immer schwarz.
Fang
Keilförmig, etwas kürzer als der Schädel. Das erwünschte Verhältnis zwischen Länge des Fangs und Schädellänge ist 9 zu 10. Der Fang verjüngt sich kontinuierlich vom Stop zum Nasenschwamm hin.
Lefzen
Mittelstark entwickelt, mitteldick und gut am Kiefer anliegend. Der Lippenrand muss schwarz sein. Die Oberlippe überlappt die Unterlippe. Der Lippenwinkel ist straff.
Nasenrücken
Gerade.
Kiefer / Zähne
Kräftige Kiefer. Die Zähne sind stark; regelmässiges und vollzahniges Scherengebiss. Zangengebiss ist zulässig.
Wangen
Flach.
Augen
Mittelgross, oval, leicht schräg eingesetzt. Die Farbe des Lidrandes muss dunkel sein (vorzugsweise schwarz). Die Farbe der Iris ist möglichst dunkel.
Ohren
Hoch angesetzt, von mittlerer Länge und Breite, eng an den Backen anliegend hängend. Die Spitze ist mehr oder weniger oval abgerundet. Der Ohrlappen ist eher dünn als dick.

Hals

Kräftig, ungefähr gleich lang wie der Kopf. Die Oberlinie ist leicht gewölbt. Mit der Horizontalen bildet der Hals einen Winkel von 45 bis 50°.

Körper

Allgemeinheit
Etwas verlängert; seine Länge übertrifft die Widerristhöhe um 10%.
Obere Profillinie
Gerade.
Widerrist
Schwach ausgeprägt.
Rücken
Gut bemuskelt, gerade, kräftig, lang.
Lenden
Gut bemuskelt,etwa gleich lang wie die Kruppe.
Kruppe
Leicht schräg (um 20 bis 25° zur Horizontalen), kräftig, gut bemuskelt, breit.
Brust
Kräftig, ihre Tiefe entspricht 50% der Widerristöhe und der Brustumfang übertrifft die Widerristhöhe um 20%.
Untere Profillinie und Bauch
Die ovale Brustbeinspitze ist unauffällig vorstehend. Der Bauch ist leicht aufgezogen.

Rute

Sie verlängert die Linie der Kruppe. Sie ist kräftig an ihrem Ansatz und verjüngt sich zunehmend zur Spitze hin, welche bis zum Sprunggelenk reichen soll. Leicht nach oben gebogen, wird sie tiefer als die Rückenlinie getragen. Üppig behaart.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
Kraftvoll, gut bemuskelt; Vorderläufe parallel gestellt.
Schultern
Schulterblatt Ungefähr gleich lang wie der Oberarm, bemuskelt, kräftig, gut mit der Thoraxwand verbunden. Es bildet einen Winkel von 45 bis 50°zur Horizontalen.
Oberarm
Kräftig, bemuskelt, ungefähr gleich lang wie das Schulterblatt.
Ellenbogen
Fest, gut am Brustkorb anliegend. Der Abstand vom Boden zum Ellenbogen entspricht 50% der Widerristhöhe.
Unterarm
Flach, stämmig, bemuskelt.
Vorderfusswurzelgelenk
Fest.
Vordermittelfuss
Kräftig, leicht schräg gestellt (bis 15° zur Vertikalen).
Vorderpfoten
Katzenpfoten mit starken, eng aneinanderliegenden Zehen. Die soliden Krallen sind schwarz

Hinterhand

Allgemeines
Kraftvoll, flach, gut bemuskelt; Hinterläufe parallel gestellt.
Oberschenkel
Gut bemuskelt, flach.
Unterschenkel
Gut bemuskelt, ungefähr gleich lang wie der Oberschenkel.
Knie
Fest, zur Achse des Körpers parallel. Der Kniegelenkwinkel beträgt ungefähr 120°.
Hintermittelfuss
Kräftig, fast senkrecht gestellt.
Sprunggelenk
Kräftig, gut tief angesetzt. Der Sprunggelenkwinkel beträgt 135 bis 140°.
Hinterpfoten
Etwas länger als die Vorderpfoten. Zehen stark und eng aneinanderliegend. Krallen solid und schwarz. Die Ballen sind wider-standsfähig und genügend elastisch.

Gangwerk

Im Schritt guter Vortritt der Vordergliedmassen. Bevorzugte Gangart: flotter und energischer Trab. Die Gliedmassen bewegen sich parallel zur Längsachse des Körpers.

Haut

Elastisch,gut pigmentiert, gut am Körper anliegend.

Coat

Haar
Kurz, üppig, glänzend, etwas dick, am ganzen Körper gut anliegend, mit Unterwolle. Das Haar ist am hinteren Rand der Oberschenkel und an der Unterseite der Rute etwas länger.
Farbe
Von gelblich Rot zu Rostrot reichendes Fuchsrot, mit einem schwarzen Mantel oder Sattel. Das Schwarz reicht bis zum Kopf hin und bildet zwei schwarze Abzeichen beidseitig an den Schläfen. Auf der Brust ist ein im Durchmesser nicht mehr als 2 cm grosses weisses Abzeichen zulässig.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Für Rüden von 46 bis 56 cm, Idealgrösse zwischen 51 und 52 cm. Für Hündinnen von 44 bis 54 cm, Idealgrösse zwischen 48 und 49 cm.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Disqualifizierende fehler

 Aggressiver oder ängstlicher Hund.
 Fehlen eines Zahns, wobei das Fehlen von 2 PM1 (Prämolaren 1) toleriert wird.
 Vor- und Rückbiss.
 Glasauge.
 Zu langer Körper.
 Eingerollte, hoch oder im Bogen über dem Rücken getragene Rute.
 Hakenrute.
 Seitlich abweichende Rute.
 Weisses Abzeichen an der Brust grösser als zulässig oder Vorhandensein eines weissen Abzeichens an einer anderen Stelle.
 Ueber- oder Untergrösse.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Detaillierter Verlauf

Der serbische Hund gehört zu einer Gruppe von Jagdhunden, die auf dem Balkan verbreitet sind. Es wird vermutet, dass diese Rasse bei kleinen asiatischen Hunden eine wichtige Rolle gespielt hat.

Die erste Beschreibung dieser Rasse, "Balkanski gonič" genannt, stammt aus dem Jahr 1905, als Franz Laska zusammen mit anderen Balkan-Piraten diese Hunde beschrieb.

Die erste Form des Standards wurde 1924 geschrieben und war die Grundlage für die systematische Verfolgung und das Wachstum von Hunden.

Kurz danach wurde die Bekanntgabe der Standards gemacht, so dass in Stockholm 1939 der Hundeverband des Königreichs Jugoslawien Standards für die meisten unserer Hunde vorschlug.

Aufgrund des Zweiten Weltkriegs akzeptierte die FCI nur die 1948 in Stockholm angekündigten Standards.

Zu dieser Zeit wurde auch der Standard der Balkanhunde akzeptiert. Diese Rasse ist die am weitesten verbreitete auf dem Boden von Serbien, so dass die Kennel Association of Serbia im Jahr 1948 mit der Überwachung der Zucht und der Inschrift der Hunde in einem generischen Buch begann.

Zwischen 1948 und 1957 wurden in Serbien etwa 200 Ziele bewertet, wobei Jäger speziell verfolgt wurden. Die Ergebnisse der Studie der Außenseite dieser reinrassigen Rassen wurden in einer zootechnischen Studie des Balkanhundes veröffentlicht 1954 von prof. Prof. Dr. Slobodan Pavlović und Prof. Dr. Dr. Svetislav Antić.

Auf der Grundlage dieser Ergebnisse wurde der Balkan-Standard von 1948 aktualisiert und dem FCI gemeldet, der es 1955 verifizierte.

Gleichzeitig wird die Frage nach dem Eigennamen dieser Rasse gestellt. Es wurde vorgeschlagen, den Namen der Rasse in "serbischer Hund" zu ändern, da er hauptsächlich auf serbischem Gebiet liegt, und Franz Laska schrieb 1905, dass er die größte Anzahl in Serbien hat.

Das gleiche Problem, nämlich die Notwendigkeit, den Namen zu ändern, wurde auch beim ersten Jugoslawischen Symposium über Goliaths in Valjevo 1988 erwähnt. Die Versammlung des jugoslawischen Kennel Clubs fand am 17. Dezember statt. Sie beschloss, den Namen des Balkanhundes in einen serbischen Jagdhund zu ändern.

Änderungen des neuen Standards wurden auf der Grundlage einer Studie und Tierzucht Studie von Balkan (serbischen) Hunden in Serbien in einem Zeitraum von zehn Jahren von Dr. Milivoj Urosevic mit Partnern gemacht im Jahr 1988.

Der serbische Hund wird als ein sehr zuverlässiger Hund beschrieben, der wie ein Jagdhund resistent ist und hauptsächlich bei Kaninchen, Füchsen, Wildschweinen und anderen verwendet wird.

In Serbien, in den Ländern der Region, ist ein Jagdhund sehr beliebt, trifft sich jedoch selten außerhalb des Balkans.

Español

Sabueso Serbio
FCI Standard No. 150

Origen
Serbia
Traducción
Iris Carrillo (Federación Canófila de Puerto Rico)
Grupo
Grupo 6 Perros tipo sabueso, perros de rastro (exceptuando lebreles) y razas semejantes
Sección
Sección 1.2 Perros tipo sabueso de talla media
Prueba de trabajo
Con prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
miércoles 30 marzo 1955
Publicación del estándar oficial válido
martes 25 marzo 2003
Última actualización
miércoles 21 enero 2004
En français, cette race se dit
Chien courant serbe
In English, this breed is said
Serbian Hound
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Serbischer Laufhund
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Servische lopende hond
En su país de origen, su nombre es

Srpski Gonic

Utilizacion

Sabueso.

Breve resumen historico

Esta raza pertenece al grupo de sabuesos que se extendieron por todo el territorio de los Balcanes. Se cree que los sabuesos del Asia Menor desempeñaron un papel importante en su creación. La primera descripción de esta raza bajo el nombre de Sabueso de los Balcanes data de 1905 ; se la debemos a Franz Laska, quien describió a esta raza entre otros perros sabuesos. El primer estándar se redactó en 1924, pero no fue hasta la sesión de Bled del 14 de mayo de 1940, que la F.C.I. adoptó los estándares anunciados ya en Estolcomo en 1939, y entre los cuales se encontraba el del Sabueso de los Balcanes. Ya que esta es la raza más difundida en Serbia, es la Asociación Cinólogica Yugoslava quien controla su crianza y procede a las inscripciones en el libro oficial de los orígenes. El 12 de noviembre de 1996, durante su reunión en Copenhagen, el Comité General de la F.C.I. discutió la proposición aceptada por la asamblea general de la Asociación Cinólogica Yugoslava y aceptó que el apelativo « Sabueso de los Balcanes » fuera reemplazado por « Sabueso Serbio ».

Aspecto general

Es de talla mediana y de constitución robusta. Posee un gran temperamento y está lleno de energía y vitalidad.

Proporciones importantes

La longitud del cuerpo, medida desde el extremo del hombro al extremo del anca, sobrepasa en un 10% la altura a la cruz.
El perímetro del pecho sobrepasa la altura a la cruz en un 20%.
La longitud de la cabeza corresponde a un 45% de la altura a la cruz.

Temperamento / comportamiento

Es amable, de un temperamento enérgico. Seguro de sí mismo, da muestras de una tenacidad notable.

Cabeza

Region craneal

Cabeza
Dolicocéfalo; las líneas superiores del cráneo son divergentes.
Cráneo
Visto de frente y de perfil, es ligeramento arqueado y el surco frontal es pronunciado. La cresta occipital es poco marcada. La amplitud entre las orejas es inferior o igual a la distancia entre la depresión naso-frontal y la protuberancia occipital. Las arcadas superciliares son pronunciadas. 
Depresión naso-frontal (stop)
Poco marcada.

Facial region

Trufa
Bien desarrollada. Siempre es de color negro.
Hocico
Cuneiforme, algo más corto que el cráneo : se busca una relación de 9 a 10 entre la longitud del hocico y la del cráneo. El hocico disminuye progresivamente desde la depresión naso-frontal hasta la trufa.
Belfos
Son moderadamente desarrollados y moderadamente gruesos, están bien adaptados a la mandíbula. El borde debe ser negro. El labio superior sobrepasa levemente al inferior; la comisura es firme.
Puente nasal
Recta.
Mandíbulas / Dientes
Las mandíbulas son poderosas. Los dientes son fuertes, con una articulación en forma de tijera uniforme y completa. Se acepta la articulación en forma de pinza.
Mejillas
Planas.
Ojos
De tamaño mediano y forma ovalada. Se presentan ligeramente oblicuos. El borde de los párpados es de color oscuro (preferiblemente negro). El iris debe ser lo más oscuro posible.
Orejas
Se presentan altas. Moderadamente largas y anchas, colgantes, bien adheridas a las mejillas. Su extremidad tiene forma más o menos ovalada. Son más delgadas que gruesas.

Cuello

Poderoso. Su longitud es aproximadamente igual a la de la cabeza. La línea superior es levemente arqueada. Forma un ángulo de 45 a 45° con la horizontal.

Cuerpo

Generalidad
El cuerpo es alargado, su longitud sobrepasa en un 10% la altura a la cruz.
Línea superior
Es recto.
Cruz
Poco pronunciada.
Espalda
Es bien musculosa, recta, poderosa y larga.
Lomo
Bien musculoso. Su longitud es aproximadamente igual a la de la grupa.
Grupa
Levemente inclinada (de 20 a 25° con relación a la horizontal). Es poderosa, bien musculosa y ancha.
Pecho
Fuerte ; su altura corresponde al 50% de la altura a la cruz y su perímetro sobrepasa ésta en un 20%.
Línea inferior
El extremo ovalado del estérnon es ligeramente pronunciado. El vientre es levemente levantado.

Cola

Prolonga la línea de la grupa. Es gruesa en el ligamento y disminuye gradualmente hasta la extremidad, que llega al nivel del corvejón. Se enrosca levemente hacia arriba y se presenta por debajo del márgen de la espalda. Está cubierta de pelo abundante.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
Poderosos, bien musculosos, paralelos.
Hombro
Omoplato : Su longitud corresponde aproximadamente a la del brazo. Es musculoso, sólido y está bien adherido a la pared torácica. Forma un ángulo de 45 a 50° con relación a la horizontal.
Brazo
Poderoso, musculoso, aproximadamente de la misma longitud que el omoplato.
Codo
Sólido, bien adherido al cuerpo. La distancia desde el codo hasta el suelo corresponde a un 50% de la altura de la cruz.
Antebrazo
Poderoso, plano y musculoso.
Carpo
Sólido.
Metacarpo
Poderoso, levemente oblicuo (hasta 15% con relación a la vertical).
Pies delanteros
Pie de gato, con dedos sólidos y juntos. Las uñas son fuertes y negras.

Miembros posteriores

Generalidad
Son fuertes, planos, bien musculosos y paralelos.
Muslo
Bien musculoso y plano.
Pierna
Bien musculosa. Su longitud es aproximadamente igual a la del muslo.
Rodilla
Sólida, paralela al plano medio del cuerpo. Su ángulo mide alrededor de 120°.
Metatarso
Poderoso, casi vertical.
Corvejón
Poderoso, bien inclinado. Su ángulo es de 135 a 140°.
Pies traseros
Un poco más largo que el anterior, con dedos sólidos y juntos. Las uñas son fuertes y negras. Los cojinetes son resistentes y suficientemente elásticos.

Movimiento

Al paso, se observa una buena extensión de los miembros anteriores. El paso preferido es el trote suelto y enérgico. Los miembros se mueven en un plano paralelo al plano medio del cuerpo.

Piel

Es elástica y bien pigmentada, se adhiere bien al cuerpo.

Manto

Pelo
Corto, abundante, brillante y bien liso sobre todo el cuerpo. Se observa una capa interna de pelo. El pelo es un poco más largo sobre el borde posterior de los muslos y en la cara inferior de la cola.
Color
Rojo (como el pelo de zorra), va desde el rojo amarillento hasta un tono de moho, con una manta o silla negras. La manta o la silla llegan hasta la cabeza, que presenta marcas negras a ambos lados de las sienes ; se acepta una marca blanca redonda en el antepecho que no sobrepase un diámetro de 2 cm.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
Machos de 46 a 56 cm, la altura ideal es entre 51 y 52 cm. Hembras de 44 a 54 cm, la altura ideal es entre 48 y 49 cm.

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas descalificantes:

 Perro agresivo o temeroso.
 Ausencia de un diente, se tolera la ausencia de dos premolares 1 (PM1).
 Prognatismo superior o inferior.
 Ojos de color diferente.
 Cuerpo demasiado largo.
 Cola enroscada, de implantación alta o encorvada por encima de la espalda.
 Extremidad de la cola en forma de gancho o desviada lateralmente.
 Mancha blanca en el antepecho más grande que el tamaño aceptado o presencia de una mancha blanca en otro lugar.
 Altura a la cruz superior o inferior a la establecida por el estándar.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Historia detallada

El perro serbio pertenece a un grupo de perros de caza diseminados en los territorios de los Balcanes. Se cree que esta raza ha desempeñado un papel importante en los perros pequeños de Asia.

La primera descripción de esta raza, llamada "Balkanski gonič", data de 1905, cuando Franz Laska, junto con otros piratas de los Balcanes, también describió a estos perros.

La primera forma del estándar se escribió en 1924 y fue la base para el seguimiento sistemático y el crecimiento de los perros.

Poco después, se hizo el anuncio de los estándares, de modo que en Estocolmo, en 1939, la Asociación Canina del Reino de Yugoslavia propuso estándares para la mayoría de nuestros perros.

Debido a la Segunda Guerra Mundial, la FCI solo aceptó los estándares anunciados en Estocolmo en 1939 en Bled en 1948.

En ese momento, el estándar de los perros de los Balcanes también fue aceptado. Esta raza es la más extendida en el terreno de Serbia, por lo que la Asociación Kennel de Serbia comenzó en 1948 con el seguimiento de la cría y la inscripción de los perros en un libro genérico.

Entre 1948 y 1957 en Serbia, se evaluaron alrededor de 200 objetivos, donde los cazadores fueron especialmente rastreados. Los resultados del estudio del exterior de estos purasangres se publicaron en un estudio zootécnico del perro de los Balcanes publicado en 1954 por el prof. Prof. Dr. Slobodan Pavlović y prof. Dr. Svetislav Antić.

Sobre la base de estos resultados, el estándar del perro de los Balcanes de 1948 se actualizó e informó al FCI, que lo verificó en 1955.

Al mismo tiempo, se plantea la cuestión del nombre propio de esta raza. Se ha sugerido que el nombre de la raza se cambie a "perro serbio", porque se encuentra principalmente en territorio serbio, y Franz Laska escribió en 1905 que tiene el mayor número en Serbia.

El mismo problema, a saber, la necesidad de cambiar el nombre, también se mencionó en el 1er Simposio yugoslavo sobre Goliaths en Valjevo en 1988. La Asamblea del Kennel Club de Yugoslavia se celebró el 17 de diciembre. ella decidió cambiar el nombre del perro de los Balcanes por un perro de caza serbio.

Las enmiendas a la nueva norma se hicieron sobre la base de un estudio y estudio zootécnico de perros balcánicos (serbios) en el territorio de Serbia en un período de diez años por el Dr. Milivoj Urosevic con asociados en 1988.

El perro serbio se describe como un perro muy confiable, resistente como un perro de caza, y se utiliza principalmente en el conejo, el zorro, la caza del jabalí y otros.

En Serbia, en los países de la región, un perro de caza es muy popular, pero rara vez se encuentra fuera de los Balcanes.

Nederlands

Servische lopende hond
FCI standaard nr. 150

Land van oorsprong
Servië
Vertaling
Francis Vandersteen
Groep
Groep 6 huidige Honden, honden van onderzoek naar bloed en aanverwante wedstrijden
Sectie
Sectie 1.2 huidige Honden van de middelmaat grootte
Werkproef
Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
woensdag 30 maart 1955
Publicatie van de geldende officiële norm
dinsdag 25 maart 2003
Laatste update
maandag 05 mei 2003
En français, cette race se dit
Chien courant serbe
In English, this breed is said
Serbian Hound
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Serbischer Laufhund
En español, esta raza se dice
Sabueso Serbio
In zijn land van herkomst is zijn naam

Srpski Gonic

Gebruik

Huidige hond.

Kort historisch overzicht

Dit ras behoort tot de groep van honden die verspreid over de Balkan. Zij begrijpt dat de Hounds of Asia minor een belangrijke rol hebben gespeeld in haar ontstaan. De eerste beschrijving van dit ras bekend als hond van huidige Balkan dateert van 1905. We zijn verplicht heeft Franz Laska die onder andere hounds, beschreef deze race. De eerste standaard werd geschreven in 1924, maar het was tijdens zijn bijeenkomst in Bled, op 14 mei 1940, het Gerecht heeft de normen aangekondigd in Stockholm zo spoedig 1939, waaronder die van de hond loopt van de Balkan. Dit ras is het meest gebruikelijk in Servië, het is de Joegoslavische Cynological vereniging waarmee de fok- en maak posten in het officiële boek van de oorsprongen. Op 12 November 1996, tijdens zijn bijeenkomst in Kopenhagen, de FCI algemene Commissie het voorstel van de algemene vergadering van de Cynological vereniging Joegoslavische besproken en overeengekomen dat zijn "hond loopt van de Balkan" wordt gewijzigd van "Srpski Gonic".

Algemeen totaalbeeld

Middelgrote hond van robuuste grondwet. Vol temperament, levendig en energiek.

Belangrijke verhoudingen

De lengte van het lichaam, gemeten van de punt van de schouder naar het uiteinde van de bil groter is dan 10% van de schofthoogte.
Borst omtrek groter is dan de schofthoogte van 20%.
De lengte van het hoofd komt overeen met 45% van de schofthoogte.

Gedrag en karakter (aard)

Soort een snelle humeur. Het is veilig en blijk gegeven van een opmerkelijke vasthoudendheid.

Hoofd

Bovenschedel

Hoofd
Dolichocephale; de bovenste regels van de schedel en de Afschuining zijn verschillend.
Schedel
Gezicht en profiel, gezien de schedel is licht afgerond, met een uitgesproken frontale furrow. Het achterhoofd is slecht gemarkeerd. De breedte tussen de oren is kleiner dan of gelijk aan de afstand vanaf de halte aan het achterhoofd. Wenkbrauwen arcades worden uitgesproken. 
Stop
Iets gemarkeerd.

Facial region

Neus
Goed ontwikkelde, altijd zwart.
Voorsnuit
Cuneate, iets korter is dan de schedel: de verhouding tussen de lengte van de snuit en de schedel is 9 tot 10. De snuit is geleidelijk afnemen vanaf de stop op de neus.
Lippen
Ze zijn matig ontwikkeld, medium, dik en goed aangepast aan de kaak. De grens van de lippen moet zwart zijn. De bovenlip boven de onderste lip; de hoeken van de mond is gesloten.
Neusbrug
Recht.
Kiezen / tanden
Krachtige kaken. De tanden zijn sterk en hebben een regelmatige en volledige schaarbeet gelede. Tang beet is aanvaard.
Wangen
Flat.
Ogen
Van middelmatige grootte, ovale in vorm, in iets schuin. De rand van het ooglid is donker (bij voorkeur zwart). De kleur van de iris is de donkerste mogelijk.
Oren
Aangesloten hoog, lengte en breedte, in afwachting van, nou een aaneengesloten periode van de wangen. Hun einde is min of meer ovaal-vormige. De oren zijn vrij dun en tamelijk dik.

Hals

Sterk. De lengte is ongeveer gelijk aan die van het hoofd. Zijn bovenste regel is licht gebogen. Een hoek van 45 ° tot 50 ° met het horizontale vlak vormt.

Lichaam

Algemeenheid
Iets langwerpige, zijn lengte van meer dan 10% van de schofthoogte.
Bovenlijn
Rechte.
Schoft
Zwak uitgesproken.
Rug
Goed gespierd, rechte, krachtige, lange.
Lendenpartij
Goed gespierd. De lengte is ongeveer gelijk aan die van de rump.
Croupe
Iets geneigd (van 20 tot 25 ° van horizontaal). Krachtige, goed gespierd, brede.
Borst
Sterke; de hoogte is 50% van de schofthoogte en de omtrek meer dan de laatste 20%.
Onderlijn en buik
De ovale punt van het borstbeen hard is rustig uitstekend. De buik is iets verhoogd.

Staart

Het strekt zich uit de lijn van de rump. Zijn bevestiging is sterk en zal in de taps toelopende geleidelijk aan haar extremiteit die het niveau van de spronggewricht bereikt. Licht gebogen naar boven, is het gedragen onder de lijn van de rug. Het is bedekt met overvloedige haren.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
Krachtige, goed gespierd, parallelle.
Schouders
Schouderblad: De lengte komt ongeveer overeen met die van de arm. Het is gespierde, sterke en goed verbonden aan de borstwand. Een hoek van 45 ° tot 50 ° met het horizontale vlak vormt.
Opperarm
Krachtig, gespierd, ongeveer dezelfde lengte als het schouderblad.
Ellebogen
Solid, goed aan het lichaam. De afstand van de elleboog tot de grond komt overeen met 50% van de schofthoogte.
Onderarm
Plat, gespierd krachtig.
Voorvoetwortelgewricht
Solid.
Voormiddenvoet
Krachtige, licht schuine (maximaal 15% van de verticale).
Voorvoeten
Kat voet, vinger strak en stevig. De nagels zijn sterk, zwart.

Achterhand

Algemeen
Sterke, plat, goed gespierd en parallelle.
Dijbeen
Goed gespierd, plat.
Onderbeen
Goed gespierd, lengte is ongeveer gelijk aan die van de dij.
Knie
Solid, parallel aan het gemiddelde van het lichaam. De hoek van de gezamenlijke verstikken is ongeveer 120 °.
Achtermiddenvoet
Krachtige, bijna verticale.
Spronggewricht
Krachtige, goed neer. Zijn hoek is van 135 ° tot 140 °.
Achtervoeten
Een beetje langer dan de voorkant voet, met solide en strakke tenen. De nagels zijn sterke en zwart. De pads zijn taai en voldoende elastisch.

Gangwerk

In stappen, goede uitbreiding van de vorige. Favoriete blik: duidelijke en energieke draf. Leden, verplaatsen in een vlak evenwijdig aan het middenvlak van het lichaam.

Huid

Elastisch en goed gepigmenteerde, houdt het zich goed aan het lichaam.

Coat

Haarkwaliteit
Korte, volledig, helder, dik genoeg en liegen over het hele lichaam met een ondervacht. Het haar is iets langer op de achterkant van de dijen en de onderzijde van de staart.
Haarkleur
Roux (Fox kleur) variërend van geelachtig rode tot een roest Toon, met een jas of een zwarte zadel. De jas of de rugleuning van de zitplaats aan het hoofd heeft zwarte markeringen aan beide zijden van de tempels; op de borst, is een ronde witte merk tot een diameter van 2 cm toegestaan.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Voor reuen van 46 tot 56 cm, ideaal hoogte tussen 51 en 52 cm. Voor teven van 44 tot en met 54 cm, ideaal hoogte tussen 48 en 49 cm.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Hond agressief of angstig.
 Afwezigheid van een tand, het ontbreken van twee premolars 1 (PM 1) wordt getolereerd.
 Hoger of lager aan.
 Minnow oog.
 Te lang lichaam.
 Staart verpakt, hoog gedragen of gebogen over de rug.
 Einde van de staart haak of lateraal afgeweken.
 Wit patch borst meer dan de toegestane grootte of de aanwezigheid van een witte vlek ergens anders.
 Hoogte op de schoft hoger of lager dan die welke is voorgeschreven door de standaard.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Gedetailleerde geschiedenis

De Servische hond behoort tot een groep jachthonden verspreid over de Balkangebieden. Er wordt gedacht dat dit ras een belangrijke rol heeft gespeeld in kleine Aziatische honden.

De eerste beschrijving van deze race, genaamd "Balkanski gonič", dateert uit 1905, toen Franz Laska, samen met andere Balkan-piraten, ook deze honden beschreef.

De eerste vorm van de standaard werd geschreven in 1924 en vormde de basis voor het systematisch volgen en groeien van honden.

Kort daarna werd de aankondiging van normen gedaan, zodat in Stockholm in 1939 de Canine Association of the Kingdom of Joegoslavië normen voor de meeste van onze honden stelde.

Vanwege de Tweede Wereldoorlog accepteerde de FCI alleen de normen die in 1939 in Stockholm in 1939 in Bled waren aangekondigd.

In die tijd werd ook de standaard van Balkan-honden geaccepteerd. Dit ras is het meest wijdverspreid op het grondgebied van Servië, zodat de Kennelvereniging van Servië in 1948 begon met de monitoring van het fokken en de inscriptie van de honden in een generiek boek.

Tussen 1948 en 1957 werden in Servië ongeveer 200 doelen beoordeeld, waarbij jagers speciaal werden gevolgd. De resultaten van de studie van de buitenkant van deze raszuivere dieren werden gepubliceerd in een zoötechnisch onderzoek van de Balkan-hond, gepubliceerd in 1954 door Prof. Dr. Slobodan Pavlović en Prof. Dr. Svetislav Antić.

Op basis van deze resultaten werd de Balkanhondstandaard uit 1948 bijgewerkt en gerapporteerd aan de FCI, die deze in 1955 verifieerde.

Tegelijkertijd wordt de vraag naar de juiste naam van dit ras gesteld. Er is gesuggereerd dat de naam van het ras wordt veranderd in "Servische hond", omdat het zich voornamelijk op Servisch grondgebied bevindt en Franz Laska in 1905 schreef dat hij het grootste aantal in Servië heeft.

Hetzelfde probleem, namelijk de noodzaak om de naam te veranderen, werd ook genoemd op het 1e Joegoslavische Symposium over Goliaths in Valjevo in 1988. De Joegoslavische vergadering van de Kennel Club werd gehouden op 17 december. ze besloot de naam van de Balkan-hond te veranderen in een Servische jachthond.

Wijzigingen in de nieuwe norm werden gemaakt op basis van een studie en zoötechnische studie van Balkan (Servische) honden op het grondgebied van Servië in een periode van tien jaar door Dr. Milivoj Urosevic met partners in 1988.

De Servische hond wordt beschreven als een zeer betrouwbare hond, resistent als een jachthond, en wordt voornamelijk gebruikt bij konijnen-, vossen- en wilde zwijnenjacht en anderen.

In Servië, in de landen van de regio, is een jachthond erg populair, maar komt zelden buiten de Balkan samen.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Boxer Shepherd -- Boxer X Berger allemand

    Boxer Shepherd Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous German Boxer Brève présentation du Boxer Shepherd Le Boxer Shepherd est une belle combinaison du Boxer et du Berger allemand. Sur la base de la taille des deux races parentales, il y a de très bonnes chances que votre...
  • Boxerman -- Boxer X Dobermann

    Boxerman Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxerman Le Boxerman est un gros chien qui a été créé à partir du croisement d'un Boxer et d'un Dobermann. Cette race est très sociale et amicale, mais peut également être un excellent chien de garde en raison de sa bravoure et de sa...
  • Boxerdoodle -- Boxer X Caniche

    Boxerdoodle Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxerdoodle Le Boxerdoodle est une race hybride populaire qui est facile à entraîner, amicale et bonne pour les familles. Parce qu'il existe trois types de Caniches (toy, miniature et standard), le Boxerdoodle peut être un chien petit...
  • Boxer Chow -- Boxer X Chow Chow

    Boxer Chow Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxer Chow Le Boxer Chow est un mélange entre un Boxer et un Chow Chow donc aura des traits des deux races parentes. Ce sont des chiens de taille moyenne, pesant jusqu'à 27 kilos et vivront jusqu'à 15 ans. Les chiens individuels...
  • Boxer Basset -- Boxer X Basset Hound

    Boxer Basset Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous BoxsetBoxetBasser Brève présentation du Boxer Basset Le Boxer Basset est un excellent animal de compagnie en raison de sa personnalité aimante et fidèle, de son attitude amusante et de son besoin de câlins. Ils sont...
  • Box-a-Shar -- Boxer X Shar Pei

    Box-a-Shar Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Boxpei Brève présentation du Box-a-Shar Le Box-a-Shar est un croisemet entre un Boxer et un Shar Pei et prendra les traits des deux races parentes. Ce sont de gros chiens pesant jusqu'à 29,5 kilos. Ils se trouvent dans une...
  • Box-a-Pug -- Boxer X Carlin

    Box-a-Pug Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Poxer Brève présentation du Box-a-Pug Le Box-a-Pug est un chien hybride composé d'un Boxer et d'un Carlin. Selon la race parentale dominante, le Box-a-Pug peut être de taille petite ou moyenne. Ils sont également connus sous le...
  • Boxane -- Boxer X Dogue allemand

    Boxane Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxane La plupart des propriétaires conviennent que cet hybride, le Boxane, est une merveilleuse combinaison du Boxer et du Dogue allemand. L'apparence et la personnalité de votre hybride peuvent varier considérablement au sein d'une même...
  • Boxapoint -- Boxer X Braque allemand à poil court

    Boxapoint Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous German BoxapointGerman Shorthaired Boxapoint Brève présentation du Boxapoint Le Boxapoint est un chien hybride de taille moyenne qui est connu comme un animal domestique amical, intelligent, patient et doux. Ils peuvent...
  • Braque allemand à poil court

    Braque allemand à poil court Standard FCI Nº 119 Origine Allemagne Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 7 Chiens d'arrêt Section Section 1.1 Chiens d'arrêt continentaux type Braque Epreuve Avec épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI vendredi 01 janvier 1954 Publication du standard officiel en...
  • Boxador -- Boxer X Retriever du Labrador

    Boxador Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxador Le Boxador est un croisement spécifique du Boxer et du Retriever du Labrador. Chien aimant, fidèle et intelligent, le Boxador est un excellent compagnon et chien de garde. Ces chiens hybrides sont grands avec beaucoup d'énergie,...
  • Boxachi -- Boxer X Chihuahua

    Boxachi Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxachi Le Boxachi est une race hybride où le Boxer est croisé avec le Chihuahua. Relativement nouveau, il y a peu d'informations disponibles sur le Boxachi. Comme un chiot Boxachi héritera des traits de ses deux parents, il est...