Français

Chien d'arrêt frison
Standard FCI Nº 222

Origine
Pays-Bas
Traduction
Iris Borianne
Langue faisant foi : EN
Groupe
Groupe 7 Chiens d'arrêt
Section
Section 1.2 Chiens d’arrêt continentaux, type épagneul
Epreuve
Avec épreuve de travai
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
jeudi 25 février 1960
Publication du standard officiel en vigueur
lundi 03 novembre 2014
Dernière mise à jour
mardi 03 décembre 2019
In English, this breed is said
Frisian Pointing Dog
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Friesischer Vorstehund
En español, esta raza se dice
Perdiguero Frisón
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Stabyhoun

Utilisation

Chien d’arrêt. Le Chien d’arrêt frison est apte aux emplois les plus divers. Ce chien de chasse polyvalent est particulièrement réputé pour attraper les taupes et les putois.

Bref aperçu historique

Le Chien d’arrêt frison est apparenté au Chien de perdrix de Drente et au Petit épagneul de Münster. Son nom (« Stabijhoun » en néerlandais) fait sans doute référence à sa polyvalence. Le mot « Stabijhoun » est en effet dérivé de « sta mij bij », qui signifie « reste à mes côtés ». « Houn » est un mot de langue frisonne signifiant « chien ». Il se prononce « hoon ». Le Chien d’arrêt frison est originaire des régions forestières de Frise. Au début du 20ème siècle, les croisements entre Chiens d’arrêt frisons et Chiens d’eau frisons étaient monnaie courante, au point de mettre en péril les spécificités propres à chaque race. En 1938, un groupe d’amateurs membres du KC de Frise s’attachent à repurifier les deux races, qui seront officiellement reconnues en 1942. J. Bos, T. van Dijk, B. de Graaf et W. Hoeksema sont quelques-uns des grands noms ayant contribué à ce processus. Le premier standard de la race date du 10 février 1944. En 1947 est créée l’Association néerlandaise des Chiens d’arrêt et d’eau frisons (NVSW). La NVSW se charge, depuis, de défendre les intérêts de ces races frisonnes. Le nombre de Chiens d’arrêt frisons dans le monde s’élevait en 2013 à 6 000 individus.

Aspect général

Chien d’arrêt à la construction fonctionnelle et puissante. La longueur du corps est légèrement supérieure à la hauteur au garrot. L’aspect général ne doit être ni trop fin ni trop robuste. La peau doit être bien appliquée aux tissus sous-jacents. Si les franges au niveau de la poitrine, du collier, des antérieurs, de la culotte et de la queue donnent au Chien d’arrêt frison des airs de chien à poil long, son poil ne doit pas être excessivement long. Le dimorphisme sexuel doit être évident.

Proportions importantes

La longueur du corps est légèrement supérieure à la hauteur au garrot.
Il est important que l’harmonie et l’équilibre du corps, nécessaires à son rôle fonctionnel, soient adaptés à la taille du chien.
Les coudes sont à peu près équidistants du sol et du garrot.

Comportement / caractère

Le Chien d’arrêt frison monte la garde dans le jardin, dont il chasse les rats et les souris. Une variante plus grande de la race était jadis employée pour tirer les charrettes chargées de lait. Ce type-ci, plus petit, se fit quant à lui une réputation de redoutable chasseur de taupes, d’où sa popularité auprès des ouvriers agricoles et paysans pauvres. La peau de taupe se vendait à bon prix pour confectionner les doublures de manchette et autres articles. Installé dans un panier à bicyclette, le Chien d’arrêt frison pouvait ainsi parcourir de longues distances. Très indépendant, le Chien d’arrêt frison aime agir comme bon lui semble. D’un caractère affectueux, il peut aussi se montrer particulièrement têtu. La patience et la constance dans son éducation sont donc primordiales. Dans la maison ou au jardin, le Chien d’arrêt frison est calme mais vigilant. Avec les inconnus ou dans une situation inhabituelle, il peut se montrer réservé dans un premier temps, sans pour autant être craintif.

Tête

Région crânienne

Tête
Sèche, dépourvue de lèvres pendantes. La taille de la tête est bien proportionnée au corps et le dimorphisme sexuel doit être clairement défini. La tête est plus longue que large. La longueur du museau, mesuré depuis la truffe jusqu’au stop, est à peu près égale à la longueur mesurée entre le stop et l’occiput. L’expression et douce, bienveillante et attentive.
Crâne
Légèrement bombé, y compris sur les côtés, il n’est pas étroit mais ne doit pas donner l’impression d’être large ni rond. 
Stop
Le crâne descend progressivement vers la face. Vu de profil, le stop semble plus marqué en raison d’arcades sourcilières développées.

Région faciale

Truffe
Noire chez les individus noir et blanc. Marron chez les individus marron et blanc. La truffe est bien développée et pourvue de narines largement ouvertes.
Museau
Fort, il va en s’amenuisant vers la pointe de la truffe sans pour autant être pointu ni vu d’en haut ni vu de profil (en forme de coin).
Lèvres
Bien jointives, non pendantes et dépourvues de plis.
Chanfrein
Rectiligne et large, n’est ni concave ni convexe vu de profil.
Mâchoires et dents
Puissantes. Articulé en ciseaux complet. On admet l’absence de PM1 ou de M3, de même que des PM1 en double.
Joues
A peine marquées.
Yeux
Insérés à l’horizontale. De taille moyenne, légèrement arrondis. Les paupières épousent parfaitement le globe oculaire. Les conjonctives ne sont pas visibles. L’iris est marron foncé chez les individus noir et blanc ; marron clair chez les individus marron et blanc.
Oreilles
Les oreilles sont insérées le long d’une ligne imaginaire partie de la pointe de la truffe et passant par l’angle interne de l’œil. Lorsque le sujet est aux aguets, les oreilles ne doivent pas dépasser de la ligne du crâne. Le pavillon de l’oreille n’étant pas très développé, les oreilles pendent délicatement le long de la tête. De longueur modérée, elles atteignent la commissure des lèvres. En forme de truelle, elles ne sont pas rondes mais dotées d’une extrémité arrondie. Les oreilles se distinguent par le poil qui les recouvre : très long à la base, il raccourcit progressivement jusqu’à être court sur le tiers inférieur de l’oreille. Le poil doit être raide, bien que l’on tolère un poil légèrement ondulé. La longueur du poil sur les oreilles ne doit pas dépasser la longueur des oreilles, sous peine de donner à l’individu un air négligé.

Cou

Fort et arrondi, de longueur moyenne mais pas trop long. Le cou dessine une ligne gracieuse et forme un angle obtus avec la ligne du dessus. La tête est donc le plus souvent portée bas. Le cou est dépourvu de fanon.

Corps

Généralité
Fort, joliment dessiné et bien musclé.
Ligne du dessus
Fluide et forte.
Garrot
Assez en arrière, fort sans être sorti.
Dos
Fort et droit.
Rein
Fort et musclé.
Croupe
Légèrement oblique.
Poitrine
Profonde, descendue jusqu’aux coudes. Plutôt large vue de face, avec des antérieurs bien écartés
Côtes
Bien cintrées sans toutefois donner à la cage thoracique une forme de tonneau. Elles sont profondes et longues, donnant à la cage thoracique la plus grande ampleur possible.
Ligne du dessous
Fluide et bien en arrière. Ventre à peine levretté.

Queue

D’une longueur lui permettant d’atteindre les jarrets, elle n’est pas attachée haut. La queue est en général portée basse, bien que le tiers inférieur se relève parfois quand le chien est au repos ou en station debout. En mouvement, la queue se relève mais ne doit jamais être portée ramassée sur le dos, au-dessus du dos ou en tire-bouchon. La queue est cylindrique et recouverte, jusqu’à sa pointe, d’un poil long et dense dépourvu de boucles, ondulations et autres franges. La queue présente au contraire un aspect touffu, avec un poil franchement long et épais, donnant un effet d’abondance et de densité.

Membres

Membres antérieurs

Généralités
Puissants, musclés et angulés de façon fonctionnelle, de sorte que les membres se situent correctement en-dessous du tronc. Vus de face, les antérieurs sont un peu écartés.
Epaules
Omoplates bien accolées à la poitrine/au corps et bien relâchées.
Bras
Angulé de façon fonctionnelle. Sa longueur est égale ou à peine inférieure à la longueur de l’omoplate.
Coudes
Forts, droits et parallèles entre eux. Ils sont bien serrés contre la poitrine.
Avant-bras
Forts, droits et parallèles entre eux.
Carpe
Puissants, métacarpes droits vus de face.
Métacarpe
Légèrement obliques.
Pieds antérieurs
Forts, compacts et légèrement ovales, dotés de doigts bien cambrés, serrés et pointés vers l’avant.

Membres postérieurs

Généralités
Forts et angulés de façon fonctionnelle sans exagération. Vus de derrière, les postérieurs sont écartés l’un de l’autre et les jarrets parallèles entre eux.
Cuisses
De bonne largeur et de bonne longueur, bien musclée, avec une angulation fonctionnelle au niveau de la hanche et du genou.
Grassets
Angulé de façon fonctionnelle.
Jambes
De bonne longueur.
Jarret
Droits, parallèles entre eux et bien écartés, tournés ni en dedans ni en dehors.
Métatarse
De longueur normale.
Pieds postérieurs
Forts, compacts et légèrement ovales, dotés de doigts bien cambrés, serrés et pointés vers l’avant.

Allures

Puissantes, harmonieuses, avec de belles foulées et une bonne couverture du terrain. Vu de face, le Chien d’arrêt frison se déplace par des mouvements plutôt amples. En action, la tête est portée basse tandis que la queue, portée plus haut que la ligne du dessus, se recourbe légèrement.

Peau

Ferme, bien appliquée aux tissus sous-jacents, dépourvue de rides et autres plis.

Robe

Qualité du poil
De longueur moyenne et droit sur tout le corps, avec un sous-poil imperméable. On tolère tout au plus un poil légèrement ondulé au niveau de la croupe. Avec son poil touffu sur le poitrail, le collier, la culotte et la queue, le Chien d’arrêt frison a l’apparence d’un chien à poil long. Le poil est court sur la tête, la face avant des antérieurs et celle des jarrets ; il est plus long et bien fourni sur la face arrière des antérieurs. La culotte et la queue sont recouvertes d’un poil formant des touffes plutôt que des franges. Toute robe bouclée est à proscrire.
Couleur du poil
Le Chien d’arrêt frison est un chien à la robe pie noire ou marron à taches blanches, les robes rouan noir et rouan marron étant également autorisées. On admet quelques rouannures ou mouchetures au niveau des panachures. Au niveau de latête, le poil est noir ou marron, avec ou sans liste blanche. Ces couleurs peuvent s’accompagner, ou non, de plaques. Les robes dotées d’une selle distincte sont tolérées. Les marques fauve et les robes tricolores entraînent l’exclusion.

Taille et poids

Hauteur au garrot
Hauteur idéale au garrot : Mâles : 50–53 cm. Femelles : 48–50 cm.
On admet un écart de 2 cm au-dessus ou en-dessous des limites du standard. Le type de la race est en effet plus important que les mesures exactes.
Poids
Mâles : 22–27 kg. Femelles : 18–23 kg.

Défauts

• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel.
• Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité.

Défauts généraux

 Articulé en pince.
 Tête lourde, trop large ou crâne rond.
 Faiblesse au niveau du dos ou des pieds.
 Manque de dimorphisme sexuel.
 Queue recourbée ou portée au-dessus du dos.
 Bassin fortement oblique.

Défauts graves

 Queue en tire-bouchon.
 Membres trop en-dessous du corps en station debout ou en action.
 Air élégant ou gracieux.
 Individu court sur patte.
 Poitrine étroite, côtes aplaties.

Défauts entrainant l’exclusion

 Chien agressif ou peureux.
 Sujet atypique, manquant de type pour la race.
 Paupières n’épousant pas le globe oculaire de façon adéquate.
 Prognathisme supérieur ou inférieur, arcade dentaire déviée.
 Absence excessive de dents.
 Queue nouée.
 Poil très bouclé (astrakan).
 Toute couleur non prévue par le standard, absence de blanc dans la robe.

NB :

• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié.
• Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires.
• Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum.
• Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction.

Bibliographie

http://www.fci.be/

Compléments apportés par les visiteurs

The Stabyhoun was developed in Friesland in the early 1500's from local hounds and imported mastiffs and water dogs of Spain. Traditionally employed as a small game hunter, pointer and retriever, this versatile Dutch worker is a capable watchdog as well. The breed's numbers declined during the 19th century, but the Stabyhoun remains moderately popular to this day. Intuitive, trainable and devoted to its master, this lively dog makes a good family companion. The rich coat is flat and waterproof, found in brown, orange and black shades, usually with white markings. Average height is around 20 inches.

English

Frisian Pointing Dog
FCI Standard No. 222

Origin
The Netherlands
Translation
D.L. Striegel-Oskam (EN). Revised by Renée Sporre-Willes
Group
Group 7 Pointing Dogs
Section
Section 1.2 Continental Pointing Dogs, Spaniel type
Working
With working trial
Acceptance on a definitive basis by the FCI
Thursday 25 February 1960
Publication of the official valid standard
Monday 03 November 2014
Last update
Friday 29 May 2015
En français, cette race se dit
Chien d'arrêt frison
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
Friesischer Vorstehund
En español, esta raza se dice
Perdiguero Frisón
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Stabyhoun

Usage

Pointing dog. The Stabijhoun is a very versatile dog. He is an all-round hunting dog and has a good reputation as a mole and polecat catcher.

Brief historical summary

The Stabijhoun is related to the Drentsche Patrijshond and Heidewachtel. The Stabijhoun probably owes its name to its versatility. The word Stabijhoun is derived from the words ‘sta mij bij’ or ‘stand by me’, while Houn is the Frisian word for dog and is pronounced "hoon". The Stabijhoun originates in the Frisian forest area. In the early 20th century Stabijhoun and Wetterhoun were regularly crossbred with each other. Thereby, the unique varieties of each were threatened to be lost. In 1938 a group of enthusiastic people of the Kynologenclub Friesland started purifying the two breeds again and in 1942 both breeds were officially recognized. Important names in this process were: J. Bos, T. van Dijk, B. de Graaf and W. Hoeksema. The first standard was dated February 10, 1944. In 1947, the Dutch Association for Stabij and Wetterhounen (NVSW) was established. The NVSW represents the interests of The Frisian Breeds since 1947. The population of the Stabijhoun is currently (2013) more than 6000 dogs worldwide.

General appearance

Functional and powerful built pointing dog. The body is slightly longer than its height at the withers. The overall picture is neither too robust nor too fine. The skin should fit tightly. The feathering on chest, collar, forelegs, trousers and tail gives the Stabijhoun the impression of being longhaired, but the coat should not be excessively long. Sexual dimorphism should be unmistakable.

Important proportions

The body is slightly longer than its height at the withers. It is important that the harmony and balance associated with a functional body is in accordance with the size of the dog. Elbow is approximately equidistant from ground to withers.

Behaviour / temperament

The Stabijhoun guard the yard and keeps it free of mice and rats. The previously common larger type Stabijhoun pulled the milk carts, while the smaller type made his name as a professional mole catcher. This talent made the Stabijhoun popular with the poorer farmers and farmhands. The moleskins were worth a lot of money as linings for the wrists of sleeves and other items. The Stabijhoun was carried in a basket on the bike so that they could cover long distances. The Stabijhoun is very independent and likes to go his own way. The Stabijhoun is affectionate but can also be very headstrong. Patience and a consistent education are essential. In the house or in the yard, the Stabijhoun is a quiet but vigilant dog. With strangers or in unfamiliar situations, Stabijhoun may be reserved at first, but should not be afraid.

Head

Cranial region

Head
Dry, without pendulous lips or dewlap. The size of the head is in proportion to the body and sexual dimorphism should be clearly defined. The head exhibits more length than width. The length of the muzzle, measured from the nose to the stop is approximately equal to the length from the stop to the occiput. The expression is gentle, friendly and attentive.
Skull
The skull is slightly rounded and also slightly rounded on the sides, not narrow, but should not give the impression of being broad or round. 
Stop
The skull is sloping gradually to the foreface. Seen from the side, the stop seams more marked due to the developed brows.

Facial region

Nose
Black in dogs with a black and white coat colour. Brown in dogs with a brown and white coat colour. Nose well developed with wide-open nostrils.
Muzzle
Strong, tapering gradually to the nose tip, without being snipy, viewed both from above and from the side (wedge shaped).
Lips
Tightly fitting, not pendulous and not showing labial folds.
Nasal bridge
The nasal bridge is straight and broad, and viewed from the side neither concave nor convex.
Jaws and teeth
Powerful and complete. Scissor bite. Missing PM1 or M3 is allowed, as is also a duplicate PM1.
Cheeks
Barely pronounced.
Eyes
Set horizontally. Medium sized, slightly rounded shape with close fitting eyelids, without a visible conjunctiva. The pigment of the iris is dark brown for dogs with black and white coat and a lighter brown colour for dogs with a brown and white coat colour.
Ears
The ears are set in an imaginary line drawn from the nose tip through the inside corner of the eyes. When attentive, the ears should not protrude beyond the outline of the skull. The ear auricle is not strongly developed, so the ears are worn smoothly lying against the head. They are moderately long, reaching to the corner of the mouth, and have the shape of a trowel that is not round, but ends in a rounded point. The hair of the ear is a typical feature; at the base of the ear it is quite long then decreases in length gradually with the lower third of the ear being covered with short hair. The hair should be straight, but slightly wavy is allowed. Hair on the ears should not reach longer than the ear itself as it gives an untidy appearance.

Neck

Strong and rounded, of medium length, but not too long. The neck runs smoothly with a blunt angle to the back line, so that the head is usually carried low. The neck shows no throatiness or dewlap.

Body

Body
Powerful, clean cut and well muscled.
Topline
Smooth and strong topline.
Withers
Far enough back, strong, but not prominent.
Back
Strong and straight.
Loin
Strong and muscular.
Croup
Slightly sloping.
Chest
Deep, reaching to the elbows. Viewed from the front rather broad, so that the forelegs are set wide apart. Ribs well sprung but not barreled.
Ribs
The ribs are deep and long, so the ribcage extends as far back as possible.
Underline and belly
Smooth and reaching far enough to the rear. The belly only slightly tucked up.

Tail

Length reaching to the hock joint. Not set high. The tail is usually worn down although the last third of the tail may turn up during rest or at a stand. During movement the tail lifts, but should never be worn on or over the back or in a spiral. The tail is round and covered up to the tip with long, dense hair, without curls, waves, or feathering. Instead, the tail has a bushy structure, so the hair around is generously long and thick, giving a full and rich appearance.

Limbs

Forequarters

Generality
Powerful, muscular and functionally angulated, so the legs are correctly under the body. Forelegs seen from the front standing a bit wide.
Shoulders
Shoulder blade close to the chest/body and well laid back.
Upper arm
Functionally angulated. Length is equal to or only slightly shorter than the length of the shoulder blade.
Elbows
Strong, straight and parallel. Elbows must be tight to the chest.
Forearm
Strong, straight and parallel.
Carpal
Powerful, in the front straight, metacarpus.
Pastern
Slightly sloping.
Forefeet
Strong, compact and slightly oval shaped. Toes well arched, closed and facing forward.

Hindquarters

Generality
Strong and functionally angulated, without exaggeration. When viewed from the rear, the legs are wide and hocks parallel.
Upper thigh
Of good width and length, well muscled and with functional angulations at hip and knee.
Lower thigh
Of good length.
Stifle
Functionally angulated.
Metatarsus
Of normal length.
Hock
Straight, parallel and placed well apart, turning neither in nor out.
Hind feet
Strong, compact and slightly oval shaped. Toes well arched, closed and facing forward.

Gait and movement

Powerful, harmonious, with good drive and covering a lot of ground. Viewed front on the Stabijhoun moves a bit broad. During movement, the head is carried low. The tail is carried above the topline with a slight bow during action.

Skin

Firm, well fitting, without wrinkles or folds.

Coat

Hair
The coat is of medium length and straight on the body with a weather-resistant undercoat. At the most, a slightly wavy coat is tolerated on the croup. With the bushy hair on the chest, collar, trousers and tail, the coat gives the impression of being longhaired. Coat on the head, the front of the forelegs, and on the front of the hocks is short. The hair on the back of the front legs is longer and well developed. On the trousers and the tail, the hair is bushy rather than feathered. A curly coat is not allowed.
Colour
The Stabijhoun is a pied dog in black or brown with white markings, but also black or brown roans are accepted. The white may have roaning or ticking. The head is black or brown, with or without a blaze. Both of these colours occur with or without plates. Coats with a (distinct) saddle are tolerated. Tan marking or tricolor is disqualifying.

Size and weight

Height at withers
Ideal height at the withers: Males: 50–53 cm. Females: 48–50 cm. 2 cm above and 2 cm below the ideal size is allowed. Breed type is more important than exact measurements.
Weight
Males: 22–27 kg. Females: 18–23 kg.

Faults

• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work.
• Faults listed should be in degree of seriousness.

General faults

 Level bite.
 Too heavy in head, too wide or round in skull.
 Weak back or feet.
 Lack of sexual dimorphism.
 Curly tail or tail carried over the back.
 Strongly sloping pelvis.

Serious faults

 Spiral Tail.
 Standing and/or moving with legs too far in under body.
 Elegant or graceful appearance.
 Low- legged.
 Narrow front and flat ribs.

Disqualifying faults

 Aggressive or overly shy dogs.
 Untypical, lacking breed type.
 Improper fitting eyelids.
 Overshot or undershot bite or wry mouth.
 Missing too many teeth.
 Kinked tail.
 Very curly coat (astrakan).
 Any other colour or the absence of white colour.

NB :

• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified.
• The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying.
• Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum.
• Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding.

Bibliography

http://www.fci.be/

 

Additional information from visitors

The Stabyhoun was developed in Friesland in the early 1500's from local hounds and imported mastiffs and water dogs of Spain. Traditionally employed as a small game hunter, pointer and retriever, this versatile Dutch worker is a capable watchdog as well. The breed's numbers declined during the 19th century, but the Stabyhoun remains moderately popular to this day. Intuitive, trainable and devoted to its master, this lively dog makes a good family companion. The rich coat is flat and waterproof, found in brown, orange and black shades, usually with white markings. Average height is around 20 inches.

Deutsch

Friesischer Vorstehund
FCI-Standard Nr. 222

Ursprung
Niederlande
Übersetzung
Christina Bailey, (Überarbeitung : Axel Komorowski) / Offizielle Originalsprache (EN)
Gruppe
Gruppe 7 Vorstehhunde
Sektion
Sektion 1.2 Kontinentale Vorstehhunde, Typ Spaniel
Arbeitsprüfung
Mit Arbeitsprüfung
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
Donnerstag 25 Februar 1960
Publikation des gültigen offiziellen Standards
Montag 03 November 2014
Letzten Aktualisierung
Mittwoch 10 August 2016
En français, cette race se dit
Chien d'arrêt frison
In English, this breed is said
Frisian Pointing Dog
En español, esta raza se dice
Perdiguero Frisón
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Stabyhoun

Verwendung

Vorstehhund. Der Friesische Vorstehhund ist ein sehr vielseitiger Hund. Er ist ein Allround Jagdhund und hat einen guten Namen als Maulwurf und Iltis Fänger.

Kurzer geschichtlicher abriss

Der Friesische Vorstehhund ist mit dem Drentsche Patrijshond und der Heidewachtel verwandt. Der Stabijhoun verdankt seinen Namen wahrscheinlich seiner Vielseitigkeit. Das Wort Stabijhoun entstand aus denWőrtern ’sta mij bij’ oder ’steh bei mir’ während Houn das friesische Wort für Hund ist und “hoon“ ausgesprochen wird. Der Stabijhoun kommt ursprünglich aus der friesischen Waldgegend. Im frühen 20. Jahrhundert wurden der Stabijhoun und der Wetterhoun regelmäßig miteinander verpaart. Dadurch waren die beiden einzigartigen Varietäten vom Aussterben bedroht. Im Jahr 1938 startete eine Gruppe von begeisterten Leuten aus dem Kynologen Club von Friesland diese beiden Rassen wieder reinrassig zu züchten und beide Rassen wurden im Jahr 1942 offiziell anerkannt. Wichtige Namen in diesem Prozess waren: J. Bos, T. van Dijk, B. de Graaf und W. Hoeksema. Der erste Standard stammt vom 10. Februar 1944. Im Jahr 1947 wurde die Dutch Association f?r Stabijhoun und Wetterhounen (NVSW) gegründet. Der NVSW repräsentiert die Interessen der friesischen Rassen seit 1947. In 2013 lag die Anzahl des Stabijhoun weltweit bei mehr als 6.000 Hunden.

Allgemeines erscheinungsbild

Funktionstüchtiger und kraftvoll gebauter Vorstehhund. Der Körper ist etwas länger als die Höhe bis zum Widerrist. Das Gesamtbild ist weder zu schwerfällig noch zu leicht. Die Haut soll gut anliegen. Die Haarverlängerungen an der Brust, am Kragen, an den Vorderläufen, den Hosen und an der Rute gibt dem Stabijhoun das Aussehen eines langhaarigen Hundes, das Haar sollte aber nicht übermäßig lang sein. Die Geschlechtsunterschiede sollen unverkennbar sein.

Wichtige proportionen

Die Körperlänge ist etwas größer als die Widerristhöhe. Es ist wichtig, dass die Harmonie und die Ausgeglichenheit, die man mit einem funktionstüchtigen Körper in Verbindung bringt, im Verhältnis zur Größe des Hundes stehen. Der Ellenbogen befindet sich auf ungefähr halber Höhe zwischen Boden und Widerristhöhe.

Verhalten / charakter (wesen)

Der Stabijhoun beschützt den Hof und hält ihn frei von Mäusen und Ratten. Der früher verbreitete größere Typ des Stabijhoun zog die Milchkarren, während der kleinere Typ sich einen Namen als professioneller Maulwurf Fänger machte. Dieses Talent machte den Stabijhoun beliebt bei den ärmeren Bauern und Bauernhof - Gehilfen. Die Maulwurf Felle waren sehr viel Geld wert; sie wurden als Ärmelfutter und für andere Dinge benutzt. Der Stabijhoun wurde in einem Korb am Fahrrad transportiert, damit man weitere Strecken zurückleg en konnte. Der Stabijhoun ist sehr unabhängig und liebt es seinen eigenen Weg zu gehen. Er ist anhänglich, kann aber auch sehr willensstark sein. Geduld und eine konsequente Erziehung sind unerlässlich. Im Haus oder auf dem Hof ist der Stabijhoun ein ruhig er aber wachsamer Hund Mit Fremden oder in ungewohnten Situationen kann der Stabijhoun zuerst reserviert sein, er sollte aber nicht ängstlich sein.

Kopf

Oberkopf

Kopf
Trocken, ohne hängende Lefzen oder Wamme. Die Größe des Kopfes ist in guter Proportion zum Körper und der Geschlechtsunterschied sollte klar erkennbar sein. Der Kopf ist länger als breit. Die Fanglänge, von der Nase bis zum Stop gemessen, ist ungefähr gleich der Länge vom Stop bis zum Hinterhaupt bein. Sein Ausdruck ist sanft, freundlich und aufmerksam.
Schädel
Der Schädel ist leicht gewölbt und auch an den Seiten leicht gewölbt, nicht schmal, aber ohne den Eindruck von Breite oder Rundlichkeit zu geben. 
Stop
Der Schädel fällt allmählich zur Stirnab. Von der Seite besehen wirkt der Stopp auf Grund seiner ausgeprägten Augenbrauen deutlicher ausgeprägt.

Facial region

Nasenschwamm
Schwarz bei Hunden von schwarzer und weißer Grundfarbe, braun bei Hunden, deren Grundfarbe braun und weiß ist. Der Nasenschwamm ist gut ausgeprägt und die Nasenlöcher sind gut geöffnet.
Fang
Kräftig; er verjüngt sich allmählich zur Nasenspitze zu, ohne spitz auszulaufen, von vorne und von der Seite gesehen (keilförmig).
Lefzen
Straff, nicht überhängend und den Lippenwinkel nicht zeigend.
Nasenrücken
Der Nasenrücken ist gerade und breit, von der Seite gesehen weder konkav noch konvex.
Kiefer / Zähne
Kräftiges und vollständig. Scherengebiss. Fehlende PM1 oder M3 sind erlaubt, ebenfalls ein doppelter PM1.
Wangen
Kaum entwickelt.
Augen
Horizontal platziert. Von mittlerer Größe, leicht runde Form mit gut schließenden Augenlidern, ohne sichtbare Bindehaut. Das Pigment der Iris ist dunkelbraun bei Hunden mit schwarzer und weißer Farbe und ein helleres braun bei Hunden mit einer braunen und weißen Haarfarbe.
Ohren
Die Ohren sind auf einer gedachten Linie, welche von der Nasenspitze durch den inneren Augenwinkel gezogen wird, angesetzt. Bei Aufmerksamkeit sollten die Ohren nicht weiter als bis zur Schädel Außenlinie hervorstehen. Die Ohrmuschel ist nicht stark ausgebildet, so dass die Ohren flach am Kopf anliegen. Sie sind mäßig lang, reichen bis zum Mundwinkel und haben die Form einer Maurerkelle, welche nicht rund ist, sondern in einer runden Spitze endet. Die Behaarung der Ohren ist rassetypisch; am Ohransatz ist sie recht lang und wird dann allmählich kürzer, das untere Drittel des Ohres ist von kurzem Haar bedeckt. Das Haar sollte gerade sein, ein leicht gewelltes Haar ist aber erlaubt. Die Haare am Ohr sollten nicht länger als das Ohr selbst sein, da es sonst ein ungepflegtes Aussehen vermittelt.

Hals

Kräftig und rundlich; von mittlerer Länge aber nicht zu lang. Der Kopf wird normalerweise tief getragen, so dass der Hals mit der Oberlinie des Rückens einen stumpfen Winkel bildet. Der Hals zeigt keine Kehlhaut oder Wamme.

Körper

Allgemeinheit
Kraftvoll, geradlinig und gut bemuskelt.
Obere Profil
Sanft und kräftige Rückenlinie.
Widerrist
Weit genug zurückreichend, kräftig aber nicht markant.
Rücken
Gerade und lang.
Lenden
Kräftig und muskulös.
Kruppe
Leicht abfallend.
Brust
Tief, bis zu den Ellenbogen reichend. Von vorne gesehen recht breit, so dass die Vorderläufe recht weit gestellt sind. Die Rippen sind gut gewölbt aber nicht tonnenförmig.
Rippen
Die Rippen sind tief und lang, so dass der Brustkorb so weit wie möglich nach hinten reicht.
Untere Profillinie und Bauch
Sanft und weit genug nach hinten zu reichend. Nur mäßig aufgezogen.

Rute

Bis zu den Sprunggelenken reichend, nicht hoch angesetzt. Normalerweise wird die Rute hängend getragen, wobeisichin Ruhestellung oder im Stand das untere Drittel etwas nach oben drehen kann. Während der Bewegung wird sie höher getragen, aber sollte niemals auf oder oberhalb des Rückens oder gerollt getragen werden. Die Rute ist rund und bis zur Spitze mit langem, dichtem Haar, ohne Locken, Wellen oder Franzen, bewachsen. Stattdessen hat die Rute eine buschige Struktur, das Haar ist deshalb großzügig lang und dick, welches ein volles und reichliches Erscheinungsbild ergibt.

Gliedmassen

Vorderhand

Allgemeines
Kraftvoll, muskulös und funktionell gewinkelt, deshalb stehen die Läufe genau unter dem Körper. Von vorne gesehen stehen die Vorderläufe etwas weit auseinander.
Schultern
Schulterblatt gut am Rumpf anliegend und gut zurückliegend.
Oberarm
Funktionell gewinkelt. Die Länge ist gleich oder nur wenig kürzer als die Länge des Schulterblattes.
Ellenbogen
Kräftig, gerade und parallel. Die Ellenbogen müssen gut am Brustkorb anliegen.
Unterarm
Kräftig, gerade und parallel.
Vorderfusswurzelgelenk
Kraftvoll, vorne gerade.
Vordermittelfuss
Etwas geneigt.
Vorderpfoten
Kräftig, kompakt und leicht oval geformt. Zehen gut gewölbt, geschlossen und nach vorne zeigend.

Hinterhand

Allgemeines
Kräftig und funktionell gewinkelt, ohne Übertreibung. Von hinten gesehen stehen die Läufe breit und die Sprunggelenke parallel.
Oberschenkel
Von guter Breite und Länge, gut bemuskelt und mit funktioneller Winkelung der Hüfte und des Knies.
Unterschenkel
Von guter Länge.
Hintermittelfuss
Von normaler Länge.
Sprunggelenk
Gerade, parallel und gut auseinander gestellt, weder ein-noch ausgedreht.
Hinterpfoten
Kräftig, kompakt und leicht oval geformt. Die Zehen sind gut gewölbt, geschlossen und zeigen nach vorne.

Gangwerk

Kraftvoll, harmonisch, mit gutem Schub und sehr raumgreifend. Von vorne gesehen läuft der Stabijhoun etwas breit. Während der Bewegung hält er den Kopf niedrig. Die Rute wird leicht gebogen oberhalb der Rückenlinie getragen.

Haut

Straff, gut anliegend, ohne Runzeln oder Falten.

Coat

Haar
Das Haar ist von mittlerer Länge und am ganzen Körper gerade mit einem wasserabweisenden Unterhaar. Ein leicht gewelltes Haar wird höchstens an der Kruppe toleriert. Mit dem buschigen Haar an der Brust, dem Kragen, den Hosen und der Rute vermittelt das Haar den Eindruck eines langhaarigen Hundes. Das Haar am Kopf, der Vorderseite der Vorderläufe und vorne an den Sprunggelenken ist kurz. Das Haar an der Hinterseite der Vorderläufe ist länger und gut entwickelt. An den Hosen und der Rute ist das Haar eher buschig als befedert. Ein welliges Haar ist nicht erlaubt.
Farbe
Der Stabijhoun ist ein gescheckter Hund in schwarz oder braun mit weißen Abzeichen, aber schwarz-oder braun-geschimmelt wird auch akzeptiert. Das Weiß darf geschimmelt oder getüpfelt sein. Der Kopf ist schwarz oder braun, mit oder ohne Blesse. Beide dieser Farben kommen mit oder ohne Flecken vor. Haarkleider mit einem (auffälligen) Sattel werden toleriert. Lohfarbige Abzeichen oder dreifarbig sind ausschließend.

Grösse und gewicht

Widerristhöhe
Idealgröße für Rüden : 50 cm - 53 cm. Idealgröße für Hündinnen : 48 cm – 50 cm. 2 cm über und 2 cm unter der Idealgröße sind erlaubt. Rassetyp ist wichtiger als genaue Größen.
Gewicht
Rüden : 22 kg – 27 kg. Hündinnen : 18 kg – 23 kg.

Fehler

• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen.
• Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden.

Allgemeine Fehler

 Zangengebiss.
 Zu schwer im Kopf, zu breit oder zu rund im Schädel.
 Weicher Rücken oder Pfoten.
 Das Fehlen von geschlechtstypischer Prägung.
 Ringelrute oder Rute, die oberhalb des Rückens getragen wird.
 Stark abfallendes Becken.

Schwere fehler

 Spiralförmige Rute.
 Läufe, die im Stand oder in der Bewegung zu weit unter dem Körper sind.
 Elegante oder anmutige Erscheinung.
 Kurzbeinig.
 Enge Front und flache Rippen.

Disqualifizierende fehler

 Aggressive oder übermäßig ängstliche Hunde.
 Untypisch, fehlender Rassetyp.
 Unzureichend anliegende Augenlider.
 Vor-oder Rückbiss, Kreuzbiss.
 Das Fehlen von zu vielen Zähnen.
 Knickrute.
 Sehr gewelltes Haar (Astrakan).
 Jegliche andere Haarfarbe oder das Fehlen der weißen Farbe.

NB :

• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden.
• Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend.
• Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden.
• Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Ergänzungen durch die Besucher

The Stabyhoun was developed in Friesland in the early 1500's from local hounds and imported mastiffs and water dogs of Spain. Traditionally employed as a small game hunter, pointer and retriever, this versatile Dutch worker is a capable watchdog as well. The breed's numbers declined during the 19th century, but the Stabyhoun remains moderately popular to this day. Intuitive, trainable and devoted to its master, this lively dog makes a good family companion. The rich coat is flat and waterproof, found in brown, orange and black shades, usually with white markings. Average height is around 20 inches.

Español

Perdiguero Frisón
FCI Standard No. 222

Origen
Holanda
Traducción
Skrivanek Translation Services
Idioma oficial : EN
Revisión : Sr. Jorge Nallem
Grupo
Grupo 7 Perros de muestra
Sección
Sección 1.2 Perros de muestra continentales, tipo Spaniel
Prueba de trabajo
Con prueba de trabajo
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
jueves 25 febrero 1960
Publicación del estándar oficial válido
lunes 03 noviembre 2014
Última actualización
martes 03 diciembre 2019
En français, cette race se dit
Chien d'arrêt frison
In English, this breed is said
Frisian Pointing Dog
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Friesischer Vorstehund
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
Stabyhoun

Utilizacion

Perro de muestra. El Stabijhoun (Perdiguero Frisón) es un perro muy versátil. Se trata de un perro de caza polifacético que tiene buena reputación como cazador de topos y turones (hurones salvajes).

Breve resumen historico

El Perdiguero Frisón está relacionado con el Perdiguero de Drente y el pequeño Münsterländer. El Perdiguero Frisón probablemente deba su nombre a su versatilidad. El nombre original es «Stabijhoun», que deriva de las palabras en holandés «sta mij bij» o 'quédate conmigo', mientras que «Houn» es la palabra frisona para perro y se pronuncia «hun». El Perdiguero Frisón es originario de la zona boscosa de la región holandesa de Frisia. A principios del siglo XX, el Perdiguero Frisón y el Perro de Agua Frisón se cruzaban con frecuencia entre sí. En consecuencia, las variedades originales de cada una de estas razas corrían el riesgo de perderse. En 1938, un grupo de entusiastas del Club Cinológico de Frisia comenzó a purificar las dos razas y en 1942 ambas fueron reconocidas oficialmente. Algunos de los nombres importantes que intervinieron en este proceso son: J. Bos, T. van Dijk, B. de Graaf y W. Hoeksema. El primer estándar tiene fecha del 10 de febrero de 1944. En 1947, se creó la asociación holandesa de Perdiguero Frisón y Perro de Agua Frisón (NVSW). La NVSW representa los intereses de las razas frisonas desde 1947. La población de Perdigueros Frisones tiene actualmente (2013) más de 6000 perros en todo el mundo.

Aspecto general

Perro de muestra funcional y potente de complexión. El cuerpo es ligeramente más largo que la altura a la cruz. La imagen general no es ni demasiado robusta ni demasiado fina. La piel debe estar bien adherida. El pelo del pecho, del cuello, de las patas delanteras, de los pantalones y de la cola da al Perdiguero Frisón la impresión de ser de pelo largo, pero no debe ser excesivamente largo. El dimorfismo sexual debe ser inconfundible.

Proporciones importantes

El cuerpo es ligeramente más largo que la altura a la cruz.
Es importante que la armonía y el equilibrio asociados con un cuerpo funcional se corresponda con el tamaño del perro.
El codo se sitúa aproximadamente a una distancia equidistante del suelo a la cruz.

Temperamento / comportamiento

El Perdiguero Frisón vigila el campo y lo mantiene libre de ratones y ratas. El anteriormente común, ejemplar más grande de Perdiguero Frisón, tiraba de los carros de leche, mientras que el más pequeño se hizo popular como cazador de topos profesional. Este talento hizo que el Perdiguero Frisón fuera muy popular entre agricultores y campesinos más humildes. Las pieles de topo valían mucho dinero como forros para los puños de las mangas y otros artículos. El Perdiguero Frisón se transportaba en una cesta en la bicicleta para poder recorrer largas distancias. El Perdiguero Frisón es muy independiente y le gusta ir por su cuenta. El Perdiguero Frisón es cariñoso, pero también puede ser muy testarudo. Es esencial tener paciencia y darle una educación constante. Tanto en casa como en el campo, el Perdiguero Frisón es un perro tranquilo pero muy atento. Con extraños o en situaciones desconocidas, el Perdiguero Frisón puede ser reservado al principio, pero no debe ser temeroso.

Cabeza

Region craneal

Cabeza
Seca, sin labios colgantes ni papada. El tamaño de la cabeza es proporcional al cuerpo y el dimorfismo sexual debe distinguirse claramente. La cabeza presenta más longitud que ancho. La longitud del hocico, medida desde la nariz hasta la depresión naso-frontal, es aproximadamente igual a la longitud desde la depresión naso-frontal hasta el occipucio. La expresión es gentil, amable y atenta.
Cráneo
El cráneo es más bien redondeado y también ligeramente redondeado en los lados, no estrecho, aunque tampoco debe dar la impresión de ser ancho o redondo. 
Depresión naso-frontal (stop)
El cráneo se inclina gradualmente hacia la parte delantera. Visto de lado, las líneas de la depresión naso-frontal están más marcadas debido al desarrollo de las cejas.

Facial region

Trufa
Negra en perros con manto negro y blanco. Marrón en perros con manto marrón y blanco. Trufa bien desarrollada con fosas nasales bien abiertas.
Hocico
Fuerte, afilándose gradualmente hasta el extremo de la trufa, sin ser puntiagudo, visto tanto desde arriba como desde un lado (en forma de cuña).
Belfos
Ajustados, no colgante y sin pliegues labiales.
Puente nasal
El puente nasal es recto y ancho, y de lado no se ve ni cóncavo ni convexo.
Mandíbulas / Dientes
Potente y completa. Mordida de tijera. Se admite la falta de PM1 o M3, así como un duplicado de PM1.
Mejillas
Apenas pronunciadas.
Ojos
Situados horizontalmente. De tamaño medio, forma ligeramente redondeada, con párpados ajustados, sin conjuntiva visible. El pigmento del iris es marrón oscuro para los perros con manto negro y blanco y un color marrón más claro para los perros con manto marrón y blanco.
Orejas
Las orejas se insertan en una línea imaginaria dibujada desde la punta de la trufa a través de la esquina interna de los ojos. Cuando están atentos, las orejas no deben sobresalir más allá del contorno del cráneo. El pabellón auricular no está muy desarrollado, por lo que las orejas se apoyan con suavidad contra la cabeza. Son moderadamente largas, llegando hasta la comisura de la boca, y tienen la forma de una paleta no redonda, pero que termina en una punta redondeada. El pelo de las orejas es una característica típica; en la base de la oreja es bastante largo y luego disminuye gradualmente en longitud con el tercio inferior de la oreja recubierto con pelo corto. El pelo debe ser lacio, pero también se permite que sea ligeramente ondulado. El pelo de las orejas no debe sobrepasar la longitud de la oreja, ya que da una apariencia descuidada.

Cuello

Fuerte y redondeado, de longitud media, pero no demasiado largo. El cuello se irgue suavemente con un ángulo redondeado con respecto a la línea de la espalda, de modo que la cabeza generalmente se mantiene baja. El cuello no muestra piel suelta o papada.

Cuerpo

Generalidad
Potente, de corte limpio y con una buena musculatura.
Línea superior
Línea superior suave y fuerte.
Cruz
Bastante hacia atrás, fuerte, pero no prominente.
Espalda
Fuerte y recta.
Lomo
Fuerte y musculoso.
Grupa
Ligeramente inclinada.
Pecho
Profundo, llegando hasta los codos. Visto de frente es bastante amplio, de modo que las patas delanteras están muy separadas.
Costillas
Costillas bien arqueadas, pero no en forma de barril. Las costillas son profundas y largas, por lo que la caja torácica se extiende lo más atrás posible.
Línea inferior
Suave y llegando lo suficientemente atrás hacia el tren posterior. El vientre está ligeramente recogido.

Cola

La longitud llega hasta la articulación del corvejón. De inserción no alta. La cola suele estar hacia abajo, aunque el último tercio de la cola puede girarse hacia arriba en reposo o de pie. Durante el movimiento, la cola se eleva, pero nunca debe colocarse por encima de la espalda o en espiral. La cola es redonda y está cubierta hasta la punta con pelo largo y denso, sin rizos, ondas o flecos. En cambio, la cola tiene una estructura tupida, por lo que el pelo alrededor es abundantemente largo y grueso, dando una apariencia completa y generosa.

Extremidades

Miembros anteriores

Generalidad
Potente, musculosa y con un ángulo funcional, para que las extremidades queden correctamente debajo del cuerpo. Las patas delanteras vistas de frente están bien separadas.
Hombro
El omóplato está pegado al pecho/cuerpo y bien inclinado hacia atrás.
Brazo
Funcionalmente angulados. La longitud es igual o ligeramente inferior a la longitud del omóplato.
Codo
Fuertes, rectos y paralelos. Los codos deben estar ceñidos al pecho.
Antebrazo
Fuertes, rectos y paralelos.
Carpo
Potente, en el frente recto, metacarpo.
Metacarpo
Ligeramente inclinada.
Pies delanteros
Fuertes, compactos y de forma ligeramente ovalada. Dedos bien arqueados, cerrados y orientados hacia adelante.

Miembros posteriores

Generalidad
Fuerte y funcionalmente angulada, sin exageraciones. Vistas desde atrás, las piernas son anchas y el garrón paralelo.
Muslo
De buena anchura y longitud, con buena musculatura y con angulaciones funcionales en caderas y rodillas.
Pierna
De buena longitud.
Rodilla
Funcionalmente angulada.
Metatarso
De buena longitud.
Corvejón
Recto, en paralelo y bien separados, sin girar ni hacia adentro ni hacia afuera.
Pies traseros
Fuertes, compactos y de forma ligeramente ovalada. Dedos bien arqueados, cerrados y orientados hacia adelante.

Movimiento

Poderoso, armonioso, con buen impulso y cubriendo mucho terreno. Visto de frente, el perdiguero frisón se mueve un poco abierto. Durante el movimiento, la cabeza se mantiene baja. La cola se coloca por encima de la línea superior con una ligera curva durante el movimiento.

Piel

Firme, bien ajustado, sin arrugas ni pliegues.

Manto

Pelo
El manto es de longitud media y lacio en el cuerpo con sub-pelo resistente a la intemperie. Como máximo, se tolera un pelaje ligeramente ondulado en la grupa. Con el pelo tupido en el pecho, cuello, calzones y cola, el manto da la impresión de ser de pelo largo. El manto en la cabeza, en la parte delantera de los miembros delanteros y en la parte delantera de los corvejones es corto. El pelo de la parte posterior de los miembros delanteros es más largo y está bien desarrollado. En los calzones y en la cola, el pelo es más espeso que con flecos. No se permite que el manto sea rizado.
Color
El Perdiguero Frisón es un perro bicolor negro o marrón con marcas blancas, pero también se admiten salpicaduras negras o marrones. El de color blanco también puede tener salpicaduras o moteado. La cabeza es negra o marrón, con o sin listas. Ambos colores se presentan con o sin manchas. Se admiten los mantos con montura. La tonalidad fuego o tricolor es descalificante.

Tamaño y peso

Altura a la cruz
Machos : 50-53 cm. Hembras : 48-50 cm.
Se permiten 2 cm por encima o por debajo del tamaño ideal. El tipo racial es más importante que las medidas exactas.
Peso
Machos : 22-27 kg. Hembras : 18-23 kg.

Faltas

• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional.
• Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad.

Faltas generales

 Mordida a nivel.
 Cabeza demasiado pesada, cráneo demasiado ancho o redondo.
 Espalda o pies débiles.
 Falta de dimorfismo sexual.
 Cola enroscada o cola llevada sobre la espalda.
 Pelvis fuertemente inclinada.

Faltas graves

 Cola en espiral.
 Miembros demasiado lejos debajo del cuerpo estando parado o en movimiento.
 Aspecto elegante o grácil.
 Piernas cortas.
 Frente estrecho y costillas planas.

Faltas descalificantes:

 Agresividad o extrema timidez.
 Atípico, sin tipo racial.
 Párpados mal adheridos.
 Prognatismo superior o inferior o boca torcida.
 Demasiadas faltas dentarias.
 Cola retorcida.
 Pelo muy rizado (astracán).
 Cualquier otro color o la ausencia de color blanco.

NB :

• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado.
• Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias.
• Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto.
• Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza.

Bibliografía

http://www.fci.be/

 

Adiciones realizadas por los visitantes

The Stabyhoun was developed in Friesland in the early 1500's from local hounds and imported mastiffs and water dogs of Spain. Traditionally employed as a small game hunter, pointer and retriever, this versatile Dutch worker is a capable watchdog as well. The breed's numbers declined during the 19th century, but the Stabyhoun remains moderately popular to this day. Intuitive, trainable and devoted to its master, this lively dog makes a good family companion. The rich coat is flat and waterproof, found in brown, orange and black shades, usually with white markings. Average height is around 20 inches.

Nederlands

Stabyhoun
FCI standaard nr. 222

Land van oorsprong
Nederland
Groep
Groep 7 Staande Honden
Sectie
Sectie 1.2 Continentale voorstaande honden, Type spaniëls
Werkproef
Met werkproef
Definitieve erkenning door de FCI
donderdag 25 februari 1960
Publicatie van de geldende officiële norm
maandag 03 november 2014
Laatste update
vrijdag 29 mei 2015
En français, cette race se dit
Chien d'arrêt frison
In English, this breed is said
Frisian Pointing Dog
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
Friesischer Vorstehund
En español, esta raza se dice
Perdiguero Frisón

Gebruik

Aanwijs hond. De Stabijhoun is een zeer veelzijdige hond. Hij is een allround jachthond en heeft een goede reputatie als mol en bunzingvanger.

Kort historisch overzicht

De Stabijhoun is gerelateerd aan de Drentsche Patrijshond en Heidewachtel. De Stabijhoun dankt zijn naam waarschijnlijk aan zijn veelzijdigheid. Het woord Stabijhoun is afgeleid van de woorden 'sta mij bij' of 'stand by me', terwijl Houn het Friese woord voor hond is en "hoon" wordt uitgesproken. De Stabijhoun is afkomstig uit het Friese bosgebied. In het begin van de 20e eeuw werden Stabijhoun en Wetterhoun regelmatig met elkaar gekruist. Daardoor dreigden de unieke variëteiten van elk verloren te gaan. In 1938 begon een groep enthousiaste mensen van de Kynologenclub Friesland de twee rassen opnieuw te zuiveren en in 1942 werden beide rassen officieel erkend. Belangrijke namen in dit proces waren: J. Bos, T. van Dijk, B. de Graaf en W. Hoeksema. De eerste norm dateerde van 10 februari 1944. In 1947 werd de Nederlandse Vereniging voor Stabij en Wetterhounen (NVSW) opgericht. De NVSW vertegenwoordigt de belangen van de Friese rassen sinds 1947. De populatie van de Stabijhoun bestaat momenteel (2013) uit meer dan 6000 honden wereldwijd.

Algemeen totaalbeeld

Functionele en krachtig gebouwde wijzende hond. Het lichaam is iets langer dan de schofthoogte. Het algemene beeld is niet te robuust en ook niet te fijn. De huid moet strak zitten. De bevedering op borst, kraag, voorpoten, broek en staart geeft de Stabijhoun de indruk langharig te zijn, maar de vacht mag niet overdreven lang zijn. Seksueel dimorfisme moet onmiskenbaar zijn.

Belangrijke verhoudingen

Het lichaam is iets langer dan de schofthoogte.
Het is belangrijk dat de harmonie en balans geassocieerd met een functioneel lichaam in overeenstemming is met de grootte van de hond.
Elleboog is ongeveer op gelijke afstand van grond tot schoft.

Gedrag en karakter (aard)

De Stabijhoun bewaken de tuin en houden deze vrij van muizen en ratten. Het voorheen gebruikelijke grotere type Stabijhoun trok de melkwagens, terwijl het kleinere type naam maakte als een professionele molvanger. Dit talent maakte de Stabijhoun populair bij de armere boeren en boerenknechten. De moleskins waren veel geld waard als voeringen voor de polsen van mouwen en andere items. De Stabijhoun werd in een mand op de fiets vervoerd zodat ze lange afstanden konden afleggen. De Stabijhoun is erg onafhankelijk en gaat graag zijn eigen weg. De Stabijhoun is aanhankelijk, maar kan ook erg eigenzinnig zijn. Geduld en een consequente opleiding zijn essentieel. In het huis of in de tuin is de Stabijhoun een rustige maar waakzame hond. Bij vreemden of in onbekende situaties kan Stabijhoun in het begin gereserveerd zijn, maar zou niet bang moeten zijn.

Hoofd

Bovenschedel

Hoofd
Droog, zonder hangende lippen of wammen. De grootte van het hoofd is in verhouding tot het lichaam en seksueel dimorfisme moet duidelijk worden gedefinieerd. De kop vertoont meer lengte dan breedte. De lengte van de snuit, gemeten van de neus tot de stop is ongeveer gelijk aan de lengte van de stop tot de achterhoofdsknobbel. De uitdrukking is zachtaardig, vriendelijk en attent.
Schedel
De schedel is licht afgerond en ook licht afgerond aan de zijkanten, niet smal, maar mag niet de indruk wekken dat hij breed of rond is. 
Stop
De schedel loopt geleidelijk af naar de voorgrond. Van opzij gezien, is de stop meer zichtbaar vanwege de ontwikkelde wenkbrauwen.

Facial region

Neus
Zwart bij honden met een zwart-witte vachtkleur. Bruin bij honden met een bruine en witte vachtkleur. Neus goed ontwikkeld met wijd open neusgaten.
Voorsnuit
Sterk, geleidelijk taps toelopend naar de neuspunt, zonder snipachtig te zijn, zowel van boven als van opzij gezien (wigvormig).
Lippen
Strak passend, niet hangend en vertoont geen labiale plooien.
Neusbrug
De neusbrug is recht en breed en van opzij gezien noch concaaf noch convex.
Kiezen / tanden
Krachtig en compleet. Schaargebit. Ontbrekende PM1 of M3 is toegestaan, evenals een dubbele PM1.
Wangen
Nauwelijks uitgesproken.
Ogen
Horizontaal instellen. Middelgrote, licht afgeronde vorm met nauwsluitende oogleden, zonder zichtbare conjunctiva. Het pigment van de iris is donkerbruin voor honden met een zwarte en witte vacht en een lichtere bruine kleur voor honden met een bruine en witte vachtkleur.
Oren
De oren staan in een denkbeeldige lijn die vanaf de neuspunt door de binnenhoek van de ogen wordt getrokken. Wanneer oplettend, mogen de oren niet uitsteken voorbij de omtrek van de schedel. De oorschelp is niet sterk ontwikkeld, dus de oren worden soepel liggend tegen het hoofd gedragen. Ze zijn matig lang, reiken tot aan de mondhoek en hebben de vorm van een troffel die niet rond is, maar eindigt in een afgeronde punt. Het haar van het oor is een typisch kenmerk; aan de basis van het oor is het vrij lang en neemt dan geleidelijk af in lengte met het onderste derde deel van het oor bedekt met kort haar. Het haar moet steil zijn, maar licht golvend is toegestaan. Haar op de oren mag niet langer reiken dan het oor zelf, omdat het een slordig uiterlijk geeft.

Hals

Sterk en afgerond, van gemiddelde lengte, maar niet te lang. De nek loopt soepel met een stompe hoek naar de achterlijn, zodat het hoofd meestal laag wordt gedragen. De nek vertoont geen keelpijn of wammen.

Lichaam

Algemeenheid
Krachtig, strak gesneden en goed gespierd.
Bovenlijn
Gladde en sterke toplijn.
Schoft
Ver genoeg terug, sterk, maar niet prominent.
Rug
Sterk en recht.
Lendenpartij
Sterk en gespierd.
Croupe
Licht hellend.
Borst
Diep, reikend tot de ellebogen. Van voren gezien vrij breed, zodat de voorpoten wijd uit elkaar staan. Ribben goed geveerd maar niet in de loop.
Ribben
De ribben zijn diep en lang, zodat de ribbenkast zich zo ver mogelijk naar achteren uitstrekt.
Onderlijn en buik
Glad en reikend ver genoeg naar achteren. De buik is slechts licht opgetrokken.

Staart

Lengte reikend tot het spronggewricht. Niet hoog ingesteld. De staart is meestal versleten, hoewel het laatste derde deel van de staart tijdens rust of bij een stand kan opduiken. Tijdens beweging tilt de staart op, maar mag nooit op of over de rug of in een spiraal worden gedragen. De staart is rond en tot de punt bedekt met lang, dicht haar, zonder krullen, golven of bevedering. In plaats daarvan heeft de staart een bossige structuur, zodat het haar rondom royaal lang en dik is, waardoor het een volle en rijke uitstraling krijgt.

Ledematen

Voorhand

Algemeen
Krachtig, gespierd en functioneel gehoekt, zodat de benen correct onder het lichaam zijn. Voorbenen gezien vanaf de voorkant staan een beetje breed.
Schouders
Schouderblad dicht bij de borst / lichaam en goed relaxed.
Opperarm
Functioneel gehoekt. Lengte is gelijk aan of slechts iets korter dan de lengte van het schouderblad.
Ellebogen
Sterk, recht en parallel. Ellebogen moeten strak tegen de borst zitten.
Onderarm
Sterk, recht en parallel.
Voorvoetwortelgewricht
Krachtig, vooraan recht, metacarpus.
Voormiddenvoet
Licht hellend.
Voorvoeten
Sterk, compact en licht ovaalvormig. Tenen goed gebogen, gesloten en naar voren gericht.

Achterhand

Algemeen
Sterk en functioneel gehoekt, zonder overdrijving. Van achteren gezien zijn de benen breed en springen de hakken parallel.
Dijbeen
Van goede breedte en lengte, goed gespierd en met functionele hoekingen op heup en knie.
Onderbeen
Van goede lengte.
Knie
Functioneel gehoekt.
Achtermiddenvoet
Van normale lengte.
Spronggewricht
Recht, parallel en goed uit elkaar geplaatst, noch naar binnen noch naar buiten draaiend.
Achtervoeten
Sterk, compact en licht ovaalvormig. Tenen goed gebogen, gesloten en naar voren gericht.

Gangwerk

Krachtig, harmonieus, met een goede drive en veel grond. Vooraan bekeken op de Stabijhoun beweegt een beetje breed. Tijdens beweging wordt het hoofd laag gedragen. De staart wordt tijdens de actie met een lichte buiging boven de bovenlijn gedragen.

Huid

Stevig, goed passend, zonder rimpels of vouwen.

Coat

Haarkwaliteit
De vacht is van gemiddelde lengte en recht op het lichaam met een weerbestendige ondervacht. Hoogstens wordt een licht golvende vacht getolereerd op de croupe. Met het borstelige haar op de borst, kraag, broek en staart, geeft de jas de indruk langharig te zijn. Jas op de kop, de voorkant van de voorpoten en aan de voorkant van de hakken is kort. Het haar op de achterkant van de voorpoten is langer en goed ontwikkeld. Op de broek en de staart is het haar bossig in plaats van bevederd. Een gekrulde vacht is niet toegestaan.
Haarkleur
De Stabijhoun is een bonte hond in zwart of bruin met witte aftekeningen, maar ook zwarte of bruine roan worden geaccepteerd. De witte kan roan of tijk hebben. De kop is zwart of bruin, met of zonder een bles. Beide kleuren komen voor met of zonder platen. Jassen met een (onderscheidend) zadel worden getolereerd. Tan markering of driekleur is diskwalificerend.

Maat en gewicht

Schouderhoogte
Ideale schofthoogte: Reuen : 50-53 cm. Teven : 48-50 cm.
2 cm boven en 2 cm onder de ideale maat is toegestaan. Het rastype is belangrijker dan exacte metingen.
Gewicht
Reuen : 22-27 kg. Teven : 18-23 kg.

Defecten

• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan ​​tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten.
• De vermelde fouten moeten in ernst zijn.

General defecten

 Niveau bijten.
 Te zwaar in hoofd, te breed of rond in schedel.
 Zwakke rug of voeten.
 Gebrek aan seksueel dimorfisme.
 Krullende staart of staart over de rug gedragen.
 Sterk hellend bekken.

Zware defecten

 Spiraalvormige staart.
 Staan en / of bewegen met benen te ver onder het lichaam.
 Elegante of sierlijke uitstraling.
 Laagbenig.
 Smalle voorkant en platte ribben.

Defecten die leiden tot uitsluiting

 Agressieve of overdreven verlegen honden.
 Untypisch, gebrek aan rastype.
 Onjuist passende oogleden.
 Over- of onderbeet bijten of droge mond.
 Er ontbreken teveel tanden.
 Geknikte staart.
 Zeer gekrulde vacht (astrakan).
 Elke andere kleur of de afwezigheid van witte kleur.

NB :

• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd.
• De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende.
• Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald.
• Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij.

Bibliografie

http://www.fci.be/

 

Toevoegingen door bezoekers

The Stabyhoun was developed in Friesland in the early 1500's from local hounds and imported mastiffs and water dogs of Spain. Traditionally employed as a small game hunter, pointer and retriever, this versatile Dutch worker is a capable watchdog as well. The breed's numbers declined during the 19th century, but the Stabyhoun remains moderately popular to this day. Intuitive, trainable and devoted to its master, this lively dog makes a good family companion. The rich coat is flat and waterproof, found in brown, orange and black shades, usually with white markings. Average height is around 20 inches.

Aucun commentaire

Pas de commentaires

Personne n'a encore publié de commentaire.

Les derniers articles mis à jour

  • Boxmas -- Boxer X Mastiff

    Boxmas Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine Europe Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxmas Affectueux, fidèle et dévoué à sa famille, le Boxmas est issu des races Boxer et Mastiff. Cette race a tendance à devenir un chien à propriétaire unique si une formation précoce n'est pas fournie. Ce chien dédié n'est pas connu pour...
  • Boxita -- Boxer X Akita Inu

    Boxita Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxita Parce qu'un chien de race mixte est un croisement entre deux races différentes, il est nécessaire de jeter un oeil aux deux races parentales pour déterminer les caractéristiques de votre chien. L'Akita Inu est un chien de travail...
  • Akita Inu

    Akita Inu Standard FCI Nº 255 Origine Japon Traduction Dr. J-M. Paschoud et Prof. R. Triquet Groupe Groupe 5 Chiens de type Spitz et de type primitif Section Section 5 Spitz asiatiques et races apparentées Epreuve Sans épreuve de travail Reconnaissance à titre définitif par la FCI vendredi 13 mars 1964 Publication du standard officiel en vigueur mardi 13...
  • Box Heeler -- Boxer X Bouvier australien

    Box Heeler Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Box Heeler Le Box Heeler est une race hybride où le Boxer est croisé avec le Bouvier australien. Relativement nouveau, il y a peu d'informations disponibles sur le Box Heeler. Comme un chiot Box Heeler héritera des traits de ses deux...
  • Boxer Shepherd -- Boxer X Berger allemand

    Boxer Shepherd Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous German Boxer Brève présentation du Boxer Shepherd Le Boxer Shepherd est une belle combinaison du Boxer et du Berger allemand. Sur la base de la taille des deux races parentales, il y a de très bonnes chances que votre...
  • Boxerman -- Boxer X Dobermann

    Boxerman Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxerman Le Boxerman est un gros chien qui a été créé à partir du croisement d'un Boxer et d'un Dobermann. Cette race est très sociale et amicale, mais peut également être un excellent chien de garde en raison de sa bravoure et de sa...
  • Boxerdoodle -- Boxer X Caniche

    Boxerdoodle Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxerdoodle Le Boxerdoodle est une race hybride populaire qui est facile à entraîner, amicale et bonne pour les familles. Parce qu'il existe trois types de Caniches (toy, miniature et standard), le Boxerdoodle peut être un chien petit...
  • Boxer Chow -- Boxer X Chow Chow

    Boxer Chow Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxer Chow Le Boxer Chow est un mélange entre un Boxer et un Chow Chow donc aura des traits des deux races parentes. Ce sont des chiens de taille moyenne, pesant jusqu'à 27 kilos et vivront jusqu'à 15 ans. Les chiens individuels...
  • Boxer Basset -- Boxer X Basset Hound

    Boxer Basset Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous BoxsetBoxetBasser Brève présentation du Boxer Basset Le Boxer Basset est un excellent animal de compagnie en raison de sa personnalité aimante et fidèle, de son attitude amusante et de son besoin de câlins. Ils sont...
  • Box-a-Shar -- Boxer X Shar Pei

    Box-a-Shar Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Boxpei Brève présentation du Box-a-Shar Le Box-a-Shar est un croisemet entre un Boxer et un Shar Pei et prendra les traits des deux races parentes. Ce sont de gros chiens pesant jusqu'à 29,5 kilos. Ils se trouvent dans une...
  • Box-a-Pug -- Boxer X Carlin

    Box-a-Pug Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Cette race est aussi connue sous Poxer Brève présentation du Box-a-Pug Le Box-a-Pug est un chien hybride composé d'un Boxer et d'un Carlin. Selon la race parentale dominante, le Box-a-Pug peut être de taille petite ou moyenne. Ils sont également connus sous le...
  • Boxane -- Boxer X Dogue allemand

    Boxane Il n'est pas reconnu par la F.C.I. Origine U.S.A. Traduction Francis Vandersteen Brève présentation du Boxane La plupart des propriétaires conviennent que cet hybride, le Boxane, est une merveilleuse combinaison du Boxer et du Dogue allemand. L'apparence et la personnalité de votre hybride peuvent varier considérablement au sein d'une même...