 |
|
Epagneul nain continental
|
Standard FCI Nº 77
|
|
|
Origine
|
|
France et Belgique |
Groupe
|
|
Groupe 9 Chiens d'agrément et de compagnie |
Section
|
|
Section 9 Epagneuls nains continentaux |
Epreuve
|
|
Sans épreuve de travail |
Reconnaissance à titre définitif par la FCI
|
|
vendredi 01 janvier 1954 |
Publication du standard officiel en vigueur
|
|
lundi 17 septembre 1990 |
Dernière mise à jour
|
|
lundi 06 avril 1998 |
In English, this breed is said
|
 |
Continental Toy Spaniel |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Kontinentaler Zwergspaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Spaniel continental enano de compañía |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Continental Toy Spaniel |
Utilisation
|
Chien de compagnie. |
|
Aspect général
|
Petit Epagneul de luxe, de structure normale et harmonieuse, à poil long, à museau modérément long et plus court que le crâne, d'aspect vif, gracieux et cependant robuste, d'allure fière et à la démarche aisée et élégante. Le corps est légèrement plus long que haut. |
Tête
|
Région crânienne
|
Tête
|
|
Normalement proportionnée au corps et proportionnellement plus légère et plus courte que chez l'Epagneul de grande et moyenne taille. |
Crâne
|
|
Pas trop arrondi ni de profil ni de face, montrant parfois une légère trace de sillon médian. |
Stop
|
|
Dépression assez accentuée. Chez les chiens les plus lourds, cette dépression est moindre, mais cependant sensible; chez les chiens plus petits, elle est nettement marquée sans jamais présenter une brusque cassure. |
Région faciale
|
Truffe
|
|
Petite, noire et arrondie, mais légèrement aplatie sur le dessus. |
Museau
|
|
Plus court que le crâne, il est fin, effilé et pas trop évidé latéralement; il ne peut être retroussé. |
Lèvres
|
|
Très pigmentées, minces et serrées. |
Chanfrein
|
|
Rectiligne. |
Mâchoires et dents
|
|
Denture assez forte, s'ajustant bien et de façon normale. La langue ne doit pas être apparente; si elle dépasse constamment ou ne reste pas rentrée une fois touchée par le doigt, cela constitue une tare disqualifiante. |
Yeux
|
|
Assez grands, bien ouverts, de la forme d'une amande très large; non proéminents, placés assez bas dans la tête, le coin interne des yeux situés à l'intersection du crâne et du museau; de couleur foncée et très expressifs; la paupière très pigmentée. |
Oreilles
|
|
D'une tégumentation assez fine mais résistante. Qu'il s'agisse de l'oreille oblique ou de l'oreille tombante, quand on l'examine à la main, le cartilage ne peut se terminer en pointe trop effilée. Les oreilles sont implantées assez en arrière sur la tête, suffisamment distantes l'une de l'autre pour qu'apparaisse la forme légèrement arrondie du crâne. Variété à oreilles tombantes, dite : PHALENE. L'oreille au repos est implantée haut, sensiblement plus haut que la ligne des yeux, portée pendante et néanmoins assez mobile. Elle est garnie de poils ondés pouvant atteindre une grande longueur, ce qui donne au chien un aspect de joliesse. Variété à oreilles droites, dite : PAPILLON. L'oreille est attachée haut, la conque bien ouverte et dirigée de côté; le bord interne de la conque forme un angle approchant de 45° avec l'horizontale. En aucun cas, l'oreille ne doit pointer vers le haut, ce qui rappelle l'oreille du Loulou et doit être formellement rejeté. L'intérieur de la conque est garni de poils fins également ondés. Les plus longs dépassant de peu le bord de l'oreille; la face externe, au contraire, est recouverte de poils longs qui forment des franges retombantes dépassant largement les bords de l'oreille. Le croisement des deux variétés produit souvent des oreilles mi-dressées, à la pointe retombante; cette forme mixte du port des oreilles est un grave défaut. |
Cou
|
De longueur moyenne, un peu arqué à la nuque. |
Corps
|
Ligne du dessus
|
|
Ni trop courte, ni trop arquée, ni ensellée, sans cependant pouvoir être plate. |
Rein
|
|
Solide, légèrement arqué. |
Poitrine
|
|
Large, assez descendue. Le périmètre de la poitrine, pris entre les deux dernières côtes, doit être sensiblement équivalent à la hauteur au garrot. |
Côtes
|
|
Les côtes sont bien arquées. |
Ligne du dessous
|
|
Ventre légèrement relevé. |
Queue
|
Attachée assez haut, plutôt longue, très frangée, formant un beau panache. Quand le chien est en éveil, elle est portée relevée dans le plan de l'épine dorsale et incurvée, l'extrême pointe pouvant effleurer le dos; jamais elle ne devra s'enrouler ni être posée à plat sur le dos. |
Droits, fermes, assez fins. Le sujet ne doit pas paraître enlevé. Vus de devant et de derrière, les membres sont parallèles. |
Membres antérieurs
|
Epaules
|
|
Bien développée, bien appliquée contre le tronc. |
Bras
|
|
De même longueur que l'épaule; attaché à l'épaule sous un angle normal; bien appliqué contre le tronc. |
Carpe
|
|
De profil, il se devine. |
Membres postérieurs
|
Jarret
|
|
Normalement coudés. |
Pieds
|
Assez longs, dits de "lièvre", reposant d'aplomb sur leurs coussinets. Ongles forts, de préférence noirs, plus clairs chez les sujets à robe brune ou blanche (les ongles blancs chez les sujets blancs ou à pattes blanches ne constituent pas une faute si le sujet est bien pigmenté ailleurs). Les doigts sont nerveux avec des coussinets résistants, bien garnis entre eux de poils fins dépassant le bout du pied et formant pointe. |
Allures
|
Allure fière, démarche libre, aisée et élégante. |
Robe
|
Qualité du poil
|
|
La fourrure, sans sous-poil, est abondante, brillante, ondée ( ne pas confondre avec bouclée), pas molle, mais plutôt un peu résistante, à reflets soyeux. Le poil est planté à plat ; il est en soi-même assez fin, un peu recourbé par l'onde. L'aspect de la fourrure se rapproche de celui du poil des petits Epagneuls Anglais, mais diffère nettement de celui des Epagneuls Pékinois ; d'autre part, elle ne doit avoir aucune ressemblance avec celle du Loulou. Le poil est court sur la face, le museau, le devant des pattes et le dessous du jarret. De longueur moyenne sur le corps, le poil s'allonge au cou pour former une collerette et un jabot bien ondé descendant sur la poitrine; il forme des franges aux oreilles et à la partie postérieure des antérieurs; à la partie postérieure des cuisses, une ample culotte s'étale en mèches souples. De minces touffes peuvent exister entre les doigts et les dépasser légèrement à condition de ne pas alourdir le pied, mais au contraire de l'affiner en l'allongeant. A titre indicatif, certains chiens en bonne condition de fourrure ont un poil de 7,5 cm au garrot et des franges de 15 cm à la queue. |
Couleur du poil
|
|
Toutes les couleurs sont admises sur un fond de robe blanc. Sur le corps et les membres, le blanc doit être dominant par rapport à la couleur. On recherche le blanc en tête prolongé par une liste plus ou moins large. Une marque blanche est admise sur la partie inférieure de la tête, mais le blanc dominant en tête constitue un défaut. Dans tous les cas, les lèvres, les paupières et surtout la truffe doivent être pigmentées. |
Taille et poids
|
Hauteur au garrot
|
|
Au maximum 28 cm. |
Poids
|
|
Deux catégories : moins de 2,5 kg pour les mâles et les femelles; de 2,5 à 4,5 kg pour les mâles et de 2,5 à 5 kg pour les femelles. Poids minimum : 1,5 kg. |
Défauts
|
• Tout écart par rapport à ce qui précède doit être considéré comme un défaut qui sera pénalisé en fonction de sa gravité et de ses conséquences sur la santé et le bien-être du chien et sa capacité à accomplir son travail traditionnel. • Les défauts doivent être listés en fonction de leur gravité. |
|
Défauts généraux
|
Crâne plat, en forme de pomme et bombé comme chez les petits Epagneuls anglais.
Stop trop ou trop peu accentué.
Truffe qui n'est pas noire.
Chanfrein busqué ou concave.
Lèvres ladrées.
Prognathisme supérieur et surtout inférieur.
Oeil petit, trop rond; proéminent; de couleur claire, montrant du blanc quand le chien regarde en face.
Ladre au bord des paupières.
Dos de carpe ou ensellé.
Queue enroulée; reposant sur le dos; retombant sur les côtés (il s'agit de l'os et non pas des franges qui, par leur longueur, retombent par mèches).
Membres antérieurs arqués.
Poignets noueux.
Arrière-main faible.
Membres postérieurs qui, vus de derrière, s'écartent de la verticale aux rotules, aux jarrets et aux pieds.
L'ergot simple ou double aux postérieurs est indésirable et constitue un défaut de beauté, son ablation est conseillée.
Pieds panards ou cagneux.
Ongles qui ne touchent pas le sol.
Fourrure pauvre, molle ou soufflée; poil planté droit ou droit lui-même ; poil laineux; sous-poil indiquant le croisement avec le Loulou. |
Défauts entrainant l’exclusion
|
Chien agressif ou chien peureux.
Truffe rose ou tachetée.
Prognathisme supérieur ou inférieur excessif au point que les incisives ne se touchent plus.
Langue paralysée ou constamment visible. |
NB :
|
• Tout chien présentant de façon évidente des anomalies d'ordre physique ou comportemental sera disqualifié. • Les défauts mentionnés ci-dessus, lorsqu'ils surviennent à un degré très marqué ou fréquent, sont éliminatoires. • Les mâles doivent avoir deux testicules d'aspect normal complètement descendus dans le scrotum. • Seuls les chiens sains et capables d’accomplir les fonctions pour lesquelles ils ont été sélectionnés, et dont la morphologie est typique de la race, peuvent être utilisés pour la reproduction. |
Historique détaillé
|
L'Epagneul Nain Continental est plus connu sous le nom d'Epagneul papillon ou d'Epagneul phalène (un papillon de nuit), selon la forme de ses oreilles, et il est vrai que ce lutin à la fourrure légère, virevoltant avec grâce, mérite bien son surnom.
Cela dit, l'appellation officielle de ce chien le caractérise parfaitement, car il est bien une réduction d'Epagneul, même si cela apparaît moins évident pour la variété la plus récente, à oreilles droites. D'ailleurs, les Epagneuls ont toujours été de tailles très variées. Ceux que nous connaissons aujourd'hui sont certes plutôt grands, mais Buffon insistait bien sur cette diversité; il existait dans certaines régions des types beaucoup plus petits et légers que l'Epagneul Breton. De même, l'origine continentale de la race ne prête pas à discussion puisque les Epagneuls de salon de l'un et de l'autre côté de la Manche ont toujours été distincts, les nôtres, plus petits et plus fins, n'ayant été que des chiens d'agrément, contrairement aux Spaniels, qui furent d'abord suffisamment robustes pour pouvoir chasser ; ce n'est qu’au XVIIe siècle, à la suite de croisements avec des Epagneuls asiatiques, qu'ils commencèrent à devenir des chiens de compagnie.
On peut décerner à l'Epagneul Nain Continental la palme d'or de l'ancienneté. En effet, ce chien était déjà représenté dans les tableaux du célèbre Giotto (1266 - 1337) et, au XVIe siècle, il était devenu omniprésent dans l'art pictural où il figurait le plus souvent aux côtés d'une grande dame ou d'une famille, comme le voulait la nouvelle mode du portrait. Et si les chiens miniatures apparaissaient comme des motifs obligés, c'étaient les Epagneuls Nains qui étaient le plus fréquemment représentés, ainsi qu'on le constate à travers de nombreux tableaux, notamment dans Marguerite de Valois et le Fils de François 1er de François Clouet (1510 - 1572). Dans I'école italienne, Véronèse (1528 - 1588) fit figurer un Epagneul Nain dans la Reine de Saba, dans la Dame à la balustrade, dans la Famille, de même Titien (1488 - 1576) le peignit dans sa célèbre Vénus d'Urbino. Mais c'est sans doute l'école flamande qui a offert le plus grand nombre de représentations de l'Epagneul Nain, qu'il s'agisse de l'œuvre de Hans Memling (1433 - 1494), de Van der Helst (1613 - 1670), de Quentin Metsys (1466 - 1530) comme de celle de Rubens (1577 - 1640).
Continentaux, les Epagneuls Nains furent aussi bien français qu'italiens ou flamands. Ces chiens extrêmement rares et précieux étaient tout particulièrement prisés des grands seigneurs ou nobles darnes.qui n'hésitaient pas à employer les grands moyens pour acquérir les plus beaux, les plus petits et plus délicats sujets. Nombreux furent aussi les rois et les princes qui en possédèrent. Henri III est de ceux qui les affectionnèrent le plus, à son détriment d'ailleurs, car cette passion pour les Epagneuls Nains a beaucoup contribué à le ridiculiser. Sans craindre pour sa réputation, il siégeait volontiers aux grands conseils avec ses Epagneuls dans un corbillon suspendu à son cou. Et il abandonnait parfois les affaires de son royaume (pourtant agité) pour s'en aller à Lyon choisir des sujets « pas plus gros que le poing ». Mais, avant lui, François 1er, bien que connu comme le colosse qui mit à terre Henri VIII d'Angleterre, avait déjà pour compagnon favori un Epagneul Nain, nommé Citron.
Ce chien, en effet, parvint au sommet de la gloire à l'époque de la Renaissance, et, au XVIIe siècle, il faisait encore partie de l'entourage royal, ainsi qu'en témoigne le célèbre tableau Louis XIV en famille de Larguillière (1656 - 1746). Avec le temps, l'Epagneul Nain devint plutôt un chien d'alcôve et de salon, évolution déjà visible à travers l'œuvre de Watteau (1684 - 1721) qui l'inclut dans ses compositions galantes, que ce soit dans l'Embarquement pour Cythère ou dans l'Assemblée dans un parc. Quant à Greuze (1725 - 1805), il représenta un petit Epagneul noir et feu assis sur les genoux de la Marquise de Chauvelin. Enfin, il fut surtout consacré comme chien d'alcôve par Fragonard (1732 - 1806), qui le peignit dans le Billet doux, dans l'Amant couronné, dans le Lever ou dans la Femme au chien.
A la fin du XVIIIe siècle, c'est d'un point de vue scientifique que Buffon nous fit le portrait de l'Epagneul Nain. Dans son Histoire naturelle ; enrichie par les nombreuses illustrations de Bréant ; il distinguait déjà les différentes variétés de l'Epagneul Nain, selon la couleur et la longueur du pelage. Ainsi, il ne fallait pas confondre l'Epagneul Nain proprement dit, de robe blanc et noir, avec le Pyrame noir et feu ou le Gredin caractérisé par un poil plus court et de couleur entièrement noire.
Cependant, au fil du temps, il devint de plus en plus difficile pour l'Epagneul Nain de garder sa prééminence, tant se développèrent les petites races d'agrément, notamment les Bichons et les Caniches. De plus, tous ces chiens furent souvent croisés entre eux, subissant les nouvelles modes qui les rendaient fréquemment méconnaissables, car on ne se contentait pas de les enrubanner ou de les munir d'un collier en les parfumant. Il était aussi de bon ton de les tondre « en lion » ou de les friser, ce qui explique par ailleurs le succès du Caniche, au poil naturellement bouclé. Aussi, il est parfois laborieux, aujourd'hui, de vouloir distinguer sur tel ou tel tableau un Bichon d'un Epagneul ou d'un vrai Chien Lion.
Au XIXe siècle, l'Epagneul Nain passa du salon des marquises à celui des bourgeois, comme le voulait l'évolution de la société française après la Révolution de 1789. Cependant, dès le second Empire, l'aura de ce chien déclina sérieusement dans notre pays, au profit de nombreuses petites races de luxe, telle Carlin qui se répandit autant que le Caniche avant l'arrivée du Pékinois.
Mais, si la race périclitait en France, elle se développait alors en Belgique où elle connut une véritable révolution. En effet, des éleveurs belges transformèrent ses oreilles qui, de tombantes, devinrent dressées. Au début du siècle, le cynophile Van der Snickt décrivit le port d'oreilles des deux variétés, qui furent présentes aux expositions belges dès 1902. Dans les années vingt, Houtard et de Bylandt, deux Belges, proposèrent une ébauche de standard pour la race. Le Club de l'Epagneul Nain Continental de Belgique fut fondé en 1933, et il déploya immédiatement une grande activité.
Mais il restait à définir la nationalité de la race qui, bien que très présente dans l'art flamand au cours des siècles et très répandue en Belgique depuis 1900, pouvait aussi être reconnue comme française, en vertu des nombreux témoignages historiques et artistiques. Lors d'un congrès organisé à Lille, en 1934, avec le Club belge de la race, la Société royale Saint-Hubert de Belgique et la Société centrale canine de France décidèrent que l'Epagneul Nain était franco-belge et elles mirent au point un standard de la race, après examen des sujets bruxellois les plus typés et en se référant aussi aux nombreuses reproductions de peintures anciennes. C'est le chien figuré dans la toile de Titien Clarissa Strozzi qui servit finalement de modèle type : au bras de la charmante petite Clarissa, un Epagneul roux et blanc est peint assis à l'angle d'un coffre. Très fin, il est doté d'une fourrure légère, ni bouclée, ni laineuse, ni très fournie. Sa tête présente exactement les mêmes proportions que le Nain d'aujourd'hui, et son museau blanc est prolongé par une liste blanche qui partage délicatement son front haut. Cette représentation idéale de la race fut nommée un certain temps type « Vecelli » - Vecellio (ou Vecelli) étant le vrai patronyme de Titien.
Ce standard de l'Epagneul Nain Continental fut reconnu en 1937 par la FCI. Il se référait principalement au type ancien à oreilles tombantes, mais la variété à « oreilles en forme de papillon » devint beaucoup plus prisée. La désignation de « phalène », pour qualifier l'ancien type, n'apparut d'ailleurs qu'en 1955, alors qu'il commençait à se faire rare. En effet, les chiens à oreilles tombantes qui naissaient dans les portées furent de plus en plus rarement utilisés comme reproducteurs, à tel point que cette variété fut bien près de disparaître, il y a peu.
Certains auteurs pensent que la variété papillon provient du croisement de l'Epagneul avec le Chihuahua. Pourtant, il semblerait au contraire plausible que la race américaine soit redevable à l'Epagneul Nain, car ce dernier fut introduit en Amérique du Sud par les Espagnols, et c'est de ce continent que vinrent les premiers champions Chihuahuas à poil long. C'est plus vraisemblablement à des petits chiens du genre Spitz que l'Epagneul doit ses oreilles érigées. Ils étaient d'ailleurs beaucoup plus répandus en Belgique que ne l'était le Chihuahua, dont l'installation dans ce pays est postérieure au début du siècle.
Si la race se développe maintenant bien en France, elle est depuis les années soixante rare en Belgique (alors qu'elle y « pullulait », dit-on, il y a cinquante ans), où il n'en existe plus que quelques éleveurs. Les Anglais ont commencé à s'intéresser à l'Epagneul Nain Continental vers 1920, et les premiers sujets ont été présentés parmi les races étrangères en 1923. Le Kennel Club lui ouvrit son Livre des origines peu après, en 1926. Les premières lignées étaient des importations françaises et belges, mais l'Epagneul Nain britannique s'est ensuite modifié: un peu plus grand, de couleur noir et blanc en général, avec un museau un peu plus long, il a des yeux plus ronds, alors que le Continental les a en forme d'amande, précise le standard, Du Royaume-Uni, l'Epagneul est ensuite arrivé aux Etats-Unis où il fut reconnu par l'American Kennel Club en 1935. C'est également via la Grande-Bretagne qu'il fut implanté aux Pays-Bas, ainsi qu'en Suède où un millier de naissances sont enregistrées chaque année.
L'Epagneul Nain Continental n'a pas seulement un passé prestigieux, son caractère très attachant en fait un chien populaire, qui compte de nombreux amis. Facile à vivre, aimable, entièrement dévoué à ses maîtres, c'est un petit chien vif, curieux, très joueur, gardant durant toute sa vie un tempérament de chiot. Très sociable, il n'est jamais intimidé par des étrangers, qu'il observe avec son regard malicieux en frétillant de la queue. Il n'hésite pas à japper avec conviction au moindre bruit ou face à tout événement inhabituel, faisant alors preuve d'une grande vigilance. Assez obéissant avec des maîtres pas trop indulgents, il peut modérer ses aboiements. Mais ce petit chien, qui est parfaitement conformé, n'est pas exclusivement destiné à une vie de salon. En Suède, par exemple, il est sollicité dans de nombreux exercices, comme des épreuves d'obéissance, à l'aide d'accessoires adaptés à sa taille. On peut ainsi le voir sauter une petite barrière pour ramener à son maître un mini-apportable (sorte d'haltère utilisée dans les exercices de dressage). Et, dans ce pays au rude climat, on ne craint pas de le faire jouer et travailler dans la neige.
L'Epagneul Nain est un chien très vivant, sportif si tel est le désir de ses maîtres, de même qu'il se montre un excellent compagnon de jeu pour les enfants. Il se révèle beaucoup plus docile, doux et moins exubérant qu'un petit Yorkshire, par exemple. Son pelage ne pose pas de problèmes d'entretien. L'absence de sous-poil rend les brossages peu fastidieux et réduit leur fréquence, mais il faut veiller, à l'aide d'une brosse douce, à ce qu'il n'ait pas de nœuds dans ses franges, notamment aux oreilles. Si le chiot, minuscule à la naissance (il pèse de 80 à 110 g), atteint vite sa taille d'adulte, il n'acquiert sa fourrure définitive qu'entre dix-huit mois et deux ans.
C'est un chien fort robuste en dépit de son aspect gracile, et il vit facilement jusqu'à quatorze ans, ne demandant aucun soin particulier. Ses yeux, notamment, ne sont pas très proéminents, donc peu fragiles. Le standard a fixé avec sagesse une limite de poids minimum, ce qui est rare pour les races miniatures. Ainsi, le chien doit peser au moins 1,5 kg, pour éviter un nanisme exagéré, qui entraîne souvent des problèmes de santé. La race n'est pas très prolifique: il faut un peu de patience avant d'obtenir un sujet, mais le futur maître ne regrettera pas son attente, car l'élevage français est de qualité. |
 |
|
Continental Toy Spaniel
|
FCI standard Nº 77
|
|
|
Origin
|
|
France, Belgium |
Translation
|
|
Mrs Peggy Davis |
Group
|
|
Group 9 Companion and Toy Dogs |
Section
|
|
Section 9 Continental Toy Spaniel |
Working
|
|
Without working trial |
Acceptance on a definitive basis by the FCI
|
|
Friday 01 January 1954 |
Publication of the official valid standard
|
|
Monday 17 September 1990 |
Last update
|
|
Monday 06 April 1998 |
En français, cette race se dit
|
 |
Epagneul nain continental |
Diese Norm ist in deutscher Sprache sichtbar
|
 |
Kontinentaler Zwergspaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Spaniel continental enano de compañía |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Continental Toy Spaniel |
|
General appearance
|
Small de luxe Toy spaniel, of a normal and harmonious build, with long hair, moderately long muzzle shorter than the skull, lively personality, graceful yet robust, proud carriage with an easy and elegant gait. His body is somewhat longer than high. |
Head
|
Cranial region
|
Head
|
|
In normal proportion to the body and proportionately lighter and shorter than in the Spaniel of large or medium size. |
Skull
|
|
Not too rounded neither in profile nor from the front, sometimes showing a slight trace of medial furrow. |
Stop
|
|
Depression sufficiently accentuate. In the heavier dogs, this depression is less evident yet still defined; in the very small dogs it is clearly marked without ever showing sudden break. |
Facial region
|
Nose
|
|
Small, black and round, but slightly flattened on top. |
Muzzle
|
|
Shorter than the skull, fine, pointed and not too hollow on the sides; must not be turned up. |
Lips
|
|
Strongly pigmented, thin and tight. |
Nasal bridge
|
|
Straight. |
Jaws and teeth
|
|
Quite strong, closing well and normally. Tongue : Must not be visible; the fact that it is constantly visible or not drawn in when touched by the finger is a fault. |
Eyes
|
|
Rather large, well open, in the shape of a large almond, not prominent, set rather low in the head, the inner corner is at the intersection of the skull and the muzzle. Dark in colour and very expressive; eyelid strongly pigmented. |
Ears
|
|
Quite fine but firm. Whether it is the oblique ear or the hanging ear, when examined by hand, the cartilage must not end in too sharp a point. The ears are set on rather far back on the head, sufficiently apart one from the other, so as to reveal the slightly rounded shape of the skull. Variety with hanging ears, called : PHALENE. The ear at rest is set high, considerably higher than the eye line, carried hanging and yet quite mobile. Garnished with wavy hair which may reach quite a length which gives the dog a pretty appearance. Variety with erect ears, called : PAPILLON. The ear is set on high, the auricle (external ear) well open and turned to the side; the inner edge of the auricle forming an angle of approx. 45° with the horizontal. In no case must the ear point upwards, which would be like a Spitz type ear and must definitely be rejected. The inside of the auricle is covered with fine hairs, also wavy. The longest hairs extending slightly beyond the edge of the ear; the outer face, on the contrary, is covered with long hair forming hanging fringes extending well beyond the edges of the ear. Cross-breeding of the two varieties often produces semi-erect ears, with drooping tip; this mixed form of ear carriage is a serious fault. |
Neck
|
Of moderate length, a little arched at the nape. |
Body
|
Topline
|
|
Neither too short or arched, nor saddled, without however being flat. |
Loin
|
|
Solid and slightly arched. |
Chest
|
|
Wide, fairly well let down. The circumference of the thorax taken between the past two ribs must be approximately equivalent to the height at the withers. Ribs well arched. |
Underline and belly
|
|
Belly : Slightly drawn up. |
Tail
|
Set quite high, rather long, abundant fringe forming a lovely plume. When the dog is in action, it is carried raised along the line of the back and curved, the extreme tip may touch the back; never should it curl or lie flat on the back. |
Legs straight, firm, fine. The dog must not seem to be raised up; seen either from the front or from back, the legs are parallel. |
Forequarters
|
Shoulders
|
|
Well developed, well attached to the body. |
Upper arm
|
|
Of equal length as the shoulder-blade, normally angulated and well joined with it, well attached to the body. |
Pastern
|
|
Apparent in profile. |
Hindquarters
|
Hock
|
|
Normally angulated. |
Feet
|
Rather long, called « hare feet » resting evenly on their pads. Strong nails, preferably black, lighter in the dogs with brown or white coats (the white nails in white dogs or in dogs with white legs do not constitute a fault if the dog is otherwise well pigmented). The toes are strong with a tough pad, well furnished in between with fine hair extending beyond the tip of the foot and forming a point. |
Gait and movement
|
Proud, free, easy and elegant. |
Coat
|
Hair
|
|
The coat, without undercoat, is abundant, glossy, wavy (not to be confused with curly), not soft but slightly resistant to the touch, with silky reflections. The hairs are inserted flat; they are quite fine, slightly curved by the wave. The appearance of the coat is similar to that of the English Toy Spaniels, but it differs definitely from that of the Pekingese Spaniel; at the same time it should not have any resemblance to the coat of the Spitz. The hair is short on the face, the muzzle, the front of the legs and the underneath part of the hock. Of medium length on the body, it gets longer on the neck to form a ruff and jabot, descending in waves on the chest; forming fringes at the ears and at the back of the forelegs; at the back of the thighs, an ample culotte with soft hair. There may be small tufts of hair between the toes and may even extend slightly beyond providing they do not give a heavy appearance to the foot, but rather give it a finer appearance by lengthening it. Certain dogs in good coat condition have hair 7,5 cm long at the withers and fringes of 15 cm on the tail. |
Colour
|
|
All colours are admitted on a coat with a white background. On the body and legs, the white must be dominant in relation to the colour. The white on the head preferably extended by a more or less wide blaze. A white marking is admitted on the lower part of the head, but dominant white on the head constitutes a fault. In all cases, the lips, the eyelids and principally the nose must be pigmented. |
Size and weight
|
Height at withers
|
|
About 28 cm. |
Weight
|
|
Two categories : 1) Less than 2,5 kg for dogs and bitches. 2) From 2,5 kg to 4,5 kg for dogs, from 2,5 kg to 5 kg for bitches. Minimum weight 1,5 kg. |
Faults
|
• Any departure from the foregoing points should be considered a fault and the seriousness with which the fault should be regarded should be in exact proportion to its degree and its effect upon the health and welfare of the dog and its ability to perform its traditional work. • Faults listed should be in degree of seriousness. |
|
General faults
|
Skull flat, apple-shaded and bulging as in the small English Toy Spaniels.
Stop too much or insufficiently accentuated.
Nose not black.
Muzzle arched or hollow.
Depigmentation of the lips.
Overshot and especially undershot mouth.
Eye small, too round, prominent; light in colour; showing white when the dog looks straight ahead.
Depigmentation on the edges of the eyelids.
Roach- or saddle back.
Tail curly, resting on the back; falling on the side (that is the bone and not the fringes which, because of their length, fall in locks).
Forelegs bowed.
Pastern joints knotty.
Hindquarters weak.
Hindquarters, which, seen from the back, are out of the vertical at the stifle, the hocks and the feet.
Single or double dewclaws on the hind legs are undesirable and constitute a beauty fault ; their removal is therefore advisable.
Feet turning inwards or outwards.
Nails not touching the ground.
Coat poor, soft or blown (puffed up); hair planted straight or itself straight; woolly hair; undercoat indicating cross-breading with the Spitz. |
Disqualifying faults
|
Aggresive or overly shy.
Pink or pink spotted nose.
Excessive prognathism, overshot or undershot to the point where the incisors do not touch anymore.
Tongue paralysed or constantly visible. |
NB :
|
• Any dog clearly showing physical or behavioural abnormalities shall be disqualified. • The above mentioned faults when occurring to a highly marked degree or frequently are disqualifying. • Male animals should have two apparently normal testicles fully descended into the scrotum. • Only functionally and clinically healthy dogs, with breed typical conformation should be used for breeding. |
Detailed history
|
The Continental Dwarf Spaniel is better known as the Butterfly Spaniel or the Phalael Spaniel (a moth), depending on the shape of its ears, and it is true that this light-skinned leprechaun, twirling gracefully, Well deserves his nickname.
That said, the official name of this dog characterizes it perfectly, because it is well a reduction of Spaniel, even if it appears less obvious for the most recent variety, with straight ears. Moreover, the Spaniels have always been of very different sizes. Those we know today are certainly rather large, but Buffon insisted on this diversity; in some regions there were much smaller and lighter types than Breton Spaniel. In the same way, the continental origin of the race is not open to discussion since the living Spaniels on either side of the Channel have always been distinct, ours, smaller and finer, having only pleasure dogs, unlike Spaniels, which at first were strong enough to hunt; it was not until the 17th century, following crossings with Asian Spaniels, that they began to become pet dogs.
The Continental Dwarf Spaniel may be awarded the Golden Palm of Seniority. Indeed, this dog was already represented in the paintings of the famous Giotto (1266 - 1337) and, in the sixteenth century, he had become omnipresent in the pictorial art where he appeared most often alongside a great lady or a family, as the new fashion of the portrait wanted. And if the miniature dogs appeared as obligatory motifs, it was the Dwarf Spaniels who were the most frequently represented, as can be seen through many paintings, notably in Marguerite de Valois and François Clouet's Son of François 1er. (1510 - 1572). In the Italian school, Veronese (1528 - 1588) included a Dwarf spaniel in the Queen of Sheba, in the Lady on the balustrade, in the Family, and Titian (1488 - 1576) painted him in his famous Venus d ' Urbino. But it is undoubtedly the Flemish school which offered the greatest number of representations of the Dwarf Spaniel, whether it is the work of Hans Memling (1433 - 1494), Van der Helst (1613 - 1670), of Quentin Metsys (1466 - 1530) and of Rubens (1577 - 1640).
Mainlanders, the Dwarf Spaniels were French as well as Italian or Flemish. These extremely rare and precious dogs were particularly popular with the great lords or noble darnes, who did not hesitate to use the great means to acquire the finest, smallest and most delicate subjects. Many were also kings and princes who possessed them. Henry III is one of those who loved them the most, to his detriment moreover, because this passion for the Dwarf Spaniels has greatly contributed to ridicule him. Without fearing for his reputation, he willingly sat on grand councils with his Spaniels in a corbel hanging on his neck. And he sometimes abandoned the affairs of his kingdom (yet agitated) to go to Lyon choose subjects "no bigger than the fist". But before him, Francis I., although known as the colossus who laid Henry VIII of England, had already for companion a favorite Dwarf Spaniel, named Lemon.
This dog, indeed, reached the peak of glory at the time of the Renaissance, and in the seventeenth century, it was still part of the royal entourage, as evidenced by the famous painting Louis XIV family Larguillière (1656 - 1746). In time, the Dwarf Spaniel became more of an alcove and parlor dog, an evolution already visible through the work of Watteau (1684 - 1721) who included it in his gallant compositions, whether in the Embarquement for Kythera or in the Assembly in a park. As for Greuze (1725 - 1805), he represented a little black and fiery Spaniel sitting on the knees of the Marquise de Chauvelin. Finally, he was especially consecrated as an alcove dog by Fragonard (1732-1806), who painted him in the Sweet Note, in the Crowned Lover, in the Lever or in the Woman with the Dog.
At the end of the eighteenth century, it is from a scientific point of view that Buffon gave us the portrait of the Dwarf Spaniel. In his Natural History; enriched by the many illustrations of Breant; he already distinguished the different varieties of the Dwarf Spaniel, according to the color and the length of the coat. Thus, it should not be confused the Dwarf spaniel itself, white and black dress, with the black and fire Pyramid or the Rogue characterized by a shorter hair and color entirely black.
However, over time, it became more and more difficult for the Dwarf Spaniel to retain its pre-eminence, so much did the small breeds of amenity, including Bichons and Poodles, develop. In addition, all these dogs were often crossed between them, undergoing the new modes that made them frequently unrecognizable, because it was not enough to wrap them or to provide them with a necklace by perfuming them. It was also fashionable to mow them "in lion" or curl, which also explains the success of the Poodle, naturally curly hair. Also, it is sometimes difficult, today, to want to distinguish on this or that painting a Bichon of a Spaniel or a real Lion Dog.
In the nineteenth century, the Dwarf Spaniel passed from the salon of the marquises to that of the bourgeois, as the evolution of the French society after the Revolution of 1789. However, from the second Empire, the aura of this dog seriously declined in our country, for the benefit of many small luxury breeds, such Carlin who spread as much as the Poodle before the arrival of the Pekingese.
But, if the race collapsed in France, it was developing in Belgium where it knew a real revolution. In fact, Belgian breeders transformed his ears, which, from falling, became erect. At the beginning of the century, the cynophile Van der Snickt described the ears of the two varieties, which were present at the Belgian exhibitions in 1902. In the twenties, Houtard and Bylandt, two Belgians, proposed a draft standard for the breed. . The Belgian Continental Dwarf Spaniel Club was founded in 1933, and immediately began a great activity.
But it remained to define the nationality of the race which, although very present in the Flemish art over the centuries and very widespread in Belgium since 1900, could also be recognized as French, by virtue of the numerous historical and artistic testimonies. At a congress organized in Lille in 1934, with the Belgian Club of the race, the Royal Society of Saint-Hubert of Belgium and the Central Canine Society of France decided that the Dwarf Spaniel was Franco-Belgian and they came up with a standard of the breed, after examining the most typical Brussels subjects and also referring to the many reproductions of old paintings. This is the dog figured in Titian's painting Clarissa Strozzi who finally served as a model: on the arm of the charming little Clarissa, a red and white Spaniel is painted sitting at the corner of a chest. Very thin, it has a light fur, neither curly, nor woolly, nor very provided. Its head has exactly the same proportions as today's Dwarf, and its white muzzle is prolonged by a white list that delicately shares its high forehead. This ideal representation of the race was named a certain time type "Vecelli" - Vecellio (or Vecelli) being the true surname of Titian.
This standard of the Continental Dwarf Spaniel was recognized in 1937 by the FCI. He was referring mainly to the old type with falling ears, but the butterfly-shaped variety became much more popular. The designation of "phalene", to qualify the old type, appeared besides in 1955, whereas it began to be rare. In fact, the dogs with falling ears that were born in the litters were more and more seldom used as breeders, so much so that this variety was very close to disappear, there is little.
Some authors think that the butterfly variety comes from the crossing of the Spaniel with Chihuahua. However, it seems plausible that the American race is beholden to the Dwarf Spaniel, because it was introduced in South America by the Spaniards, and it is from this continent that the first champions Chihuahuas long haired. It is more likely to small dogs of the genus Spitz that the Spaniel owes his ears erected. They were, moreover, much more widespread in Belgium than were the Chihuahua, whose settlement in this country is later than the beginning of the century.
If the breed is now developing well in France, it is since the sixties rare in Belgium (whereas it "swarmed", one says there, fifty years ago), where it exists more than a few breeders . The English began to take an interest in the Continental Dwarf Spaniel around 1920, and the first subjects were introduced to foreign breeds in 1923. The Kennel Club opened its Book of Origins soon after, in 1926. The first lines were French and Belgian imports, but the British Dwarf Spaniel then changed: a little larger, black and white in general, with a snout a little longer, it has rounder eyes, while the Continental In the United Kingdom, the Spaniel then came to the United States where it was recognized by the American Kennel Club in 1935. It is also via Great Britain that it was established in the Netherlands, as well as in Sweden where a thousand births are registered each year.
The Continental Dwarf Spaniel not only has a prestigious past, its endearing character makes it a popular dog with many friends. Easy-going, kind, completely devoted to his masters, he is a lively little dog, curious, very playful, keeping throughout his life a puppy temperament. Very sociable, he is never intimidated by strangers, he observes with his mischievous eyes quivering tail. He does not hesitate to bark with conviction at the slightest noise or in the face of any unusual event, then showing great vigilance. Pretty obedient with masters not too lenient, he can moderate his barking. But this little dog, which is perfectly conformed, is not exclusively intended for a salon life. In Sweden, for example, he is involved in many exercises, such as obedience tests, using accessories adapted to his size. We can see him jump a small barrier to bring back to his master a mini-contribution (sort of dumbbell used in training exercises). And in this country with a harsh climate, we do not fear to play it and work in the snow.
The Dwarf Spaniel is a very lively dog, sporty if that is the desire of his masters, just as he is an excellent playmate for children. It is much more docile, sweet and less exuberant than a little Yorkshire, for example. Its coat does not pose maintenance problems. The absence of undercoat makes the brushing tedious and reduces their frequency, but be careful, with a soft brush, that it has no knots in its fringes, especially to the ears . If the pup, tiny at birth (it weighs 80 to 110 g), quickly reaches its adult size, it acquires its final fur only between eighteen months and two years.
He is a very strong dog despite his graceful appearance, and he lives easily up to fourteen years, not requiring any particular care. His eyes, in particular, are not very prominent, so not very fragile. The standard has wisely set a minimum weight limit, which is rare for miniature breeds. Thus, the dog must weigh at least 1.5 kg, to avoid exaggerated dwarfism, which often leads to health problems. The breed is not very prolific: it takes a little patience to get a subject, but the future master will not regret his expectations, because the French breeding is quality. |
 |
|
Kontinentaler Zwergspaniel
|
FCI-Standard Nº 77
|
|
|
Ursprung
|
|
Frankreich und Belgien |
Übersetzung
|
|
Dr. J.-M. Paschoud und Harry G.A. Hinckeldeyn |
Gruppe
|
|
Gruppe 9 Gesellschafts-und Begleithunde |
Sektion
|
|
Sektion 10 Kontinentale Zwergspaniel |
Arbeitsprüfung
|
|
Ohne Arbeitsprüfung |
Endgültigen Anerkennung der Rasse durch die FCI
|
|
Freitag 01 Januar 1954 |
Publikation des gültigen offiziellen Standards
|
|
Montag 17 September 1990 |
Letzten Aktualisierung
|
|
Montag 06 April 1998 |
En français, cette race se dit
|
 |
Epagneul nain continental |
In English, this breed is said
|
 |
Continental Toy Spaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Spaniel continental enano de compañía |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Continental Toy Spaniel |
Verwendung
|
Gesellschaftshund. |
|
Allgemeines erscheinungsbild
|
Dieser kleine prachtvolle Spaniel mit langem Haar hat einen normalen, harmonishcen Körperbau; sein mässig langer Fang ist kürzer als der Schädel. Er ist lebhaft und anmutig, jedoch auch robust, und stolz in seiner Haltung. Sein Gang ist frei und elegant. Sein Körper ist etwas länger als hoch. |
Wichtige proportionen
|
Länge : Die Länge wird vom Buggelenk zum Sitzbeinhöcker gemessen. Grösse : Sie entspricht der Widerristhöhe. |
Kopf
|
Oberkopf
|
Kopf
|
|
Im Verhältnis zum Körper normal proportioniert, verhältnismässig leichter und kürzer als bei grossen und mittelgrossen Spaniels. |
Schädel
|
|
Der Schädel darf weder von vorne noch von der Seite gesehen zu rundlich sein; er zeigt manchmal die Andeutung einer Mittelfurche. |
Stop
|
|
Ziemlich betont in die Schädelpartie übergehend. Bei schweren Hunden ist der Stop weniger ausgeprägt, aber immerhin wahrnehmbar; bei kleineren Hunden ist er stark ausgeprägt, ohne jedoch einen schroffen Absatz zu bilden. |
Facial region
|
Nasenschwamm
|
|
Klein, schwarz und rundlich, aber auf der Oberseite leicht abgeflacht. |
Fang
|
|
Kürzer als der Schädel, fein, spitz zulaufend und seitlich nicht zu stark einwärts gebogen. Er ist nie aufgebogen. |
Lefzen
|
|
Stark pigmentiert, schmal und eng anliegend. |
Nasenrücken
|
|
Gerade. |
Kiefer / Zähne
|
|
Ziemlich kräftiges, gut schliessendes Gebiß. Zunge : Sie darf nicht sichtbar sein; es ist ein Fehler, wenn sie dauernd heraushängt oder nicht zurückgezogen wird, wenn man sie mit dem Finger berührt. |
Augen
|
|
Das ziemlich grosse, weit geöffnete und nicht vorstehende Auge hat die Form einer grossen Mandel. Die Augen sind am Kopf ziemlich weit unten eingesetzt, so daß der innere Augenwinkel auf der Trennungslinie von Schädel und Fang liegt. Sie sind von dunkler Farbe und sehr ausdrucksvoll. Das augenlid ist stark pigmentiert. |
Ohren
|
|
Das Leder ist recht fein, aber fest. Ob Hängeohr oder Stehohr, es darf nicht zu spitz auslaufen, was mit den Fingern nachzuprüfen ist. Die Ohren sind ziemlich weit hinten am Kopf angesetzt und genügend weit voneinander plaziert, so daß die leicht gerundete Form des Schädels sichtbar bleibt. Varietät mit hängenden Ohren, auf französisch mit dem Ausdruck Phalene bezeichnet : In der Ruhestellung sind die Ohren hoch angesetzt, deutlich oberhalb der Augenlinie; sie werden hängend getragen und sind trotzdem ziemlich beweglich. Sie sind mit gewellten Haaren geschmückt, welche manchmal sehr lang werden können, was dem Hund ein sehr hübsches Aussehen verleiht. Varietät mit stehenden Ohren, auf französisch mit dem Ausdruck Papillon bezeichnet : Ohren hoch angesetzt mit gut geöffneter, seitlich ausgerichteter Ohrmuschel; der innere Rand der Ohrmuschel bildet mit der Horizontalen einen Winkel von annähernd 45°. Auf keinen Fall darf das Ohr spitz aufrecht stehen und dem Ohr eines Deutschen Spitzes ähnlich aussehen; dies ist absolut zu verwerfen. Die Innenseite der Ohrmuschel ist mit feinen, ebenmässig gewellten Haaren bedeckt, wobei die längsten nur wenig über den Ohrrand hinausragen. Die Aussenseite der Ohrmuschel hingegen ist mit langen Haaren bedeckt, welche als üppige Fransen über den Ohrrand hängen. Eine Verpaarung der beiden Varietäten ergibt oft halb aufrecht stehende Ohren mit hängender Spitze. Diese Mischform der Ohrenhaltung ist ein schwerer Fehler. |
Hals
|
Von mittlerer Länge, der Nacken etwas gewölbt. |
Körper
|
Obere Profillinie
|
|
Weder zu kurz noch gewölbt oder eingesunken; sie darf aber auch nicht ganz flach sein. |
Lenden
|
|
Leicht gewölbt. |
Brust
|
|
Breit, ziemlich tief. Der Brustumfang, gemessen zwischen den zwei letzten Rippen, soll ungefähr der Widerristhöhe entsprechen. Rippen gut gewölbt. |
Untere Profillinie und Bauch
|
|
Leicht aufgezogen. |
Rute
|
Ziemlich hoch angesetzt, eher lang, mit üppigen Fransen, welche einen schönen Federbusch bilden. Wenn der Hund aufmerksam ist, wird die Rute der Rückenlinie entlang gebogen getragen, wobei die Spitze den Rücken gerade noch berühren darf; sie soll nie eingerollt sein oder flach auf dem Rücken liegen. |
Läufe gerade, kräftig, ziemlich fein. Der Hund darf nicht hochbeinig erscheinen. Von vorne und von hinten gesehen sind die Läufe parallel. |
Vorderhand
|
Schultern
|
|
Schulterblatt gut entwickelt und dem Rumpf gut anliegend. |
Oberarm
|
|
Gleich lang wie das Schulterblatt und mit ihm einen normalen Winkel bildend. Dem Rumpf gut anliegend. |
Vorderfusswurzelgelenk
|
|
Von der Seite gesehen sichtbar. |
Hinterhand
|
Sprunggelenk
|
|
Normal gewinkelt. |
Pfoten
|
Ziemlich lange, sogenannte Hasenpfoten, welch gleichmässig auf den Fußballen stehen. Krallen kräftig, vorzugsweise schwarz, heller bei Hunden mit braunem und weissem Haarkleid (weisse Krallen bei weissen Hunden oder bei solchen mit weissen Pfoten sind nicht fehlerhaft, wenn der Hund sonst gut pigmentiert ist). Zehen sehnig, trocken; Ballen widerstandsfähig; zwischen den Zehen reichlich feines Haar, welches vorne über die Pfote hinausragt und eine Spitze bildet. |
Gangwerk
|
Gang stolz, Bewegungsablauf frei, fliessend und elegant. |
Coat
|
Haar
|
|
Das reichliche, glänzende Haar ohne Unterwolle ist gewellt (nicht zu verwechseln mit gelockt), nicht weich, eher etwas kräftig mit einem seidigen Schimmer. Die ziemlich feinen, etwas welligen Haare sind flach eingepflanzt. Das Haarkleid ähnelt dem der kleinen englischen Spaniels, weicht aber eindeutig von dem des Pekingesen ab; andererseits darf es mit dem des Deutschen Spitzes gar keine Ähnlichkeit aufweisen. Am Gesicht, am Fang, auf der Vorderseite der Läufe und unterhalb der Sprunggelenke ist das Haar kurz. Am Körper ist es mittellang. Am Hals ist das Haar länger und bildet einen Kragen und eine schön gewellte, über die Brust fliessende Krause. Die Ohren un ddie Rückseiten der Vorderläufe sind befedert; auf der Rückseite der Oberschenkel entfaltet sich eine umfangreiche « Hose » aus geschmeidigen Strähnen. Dünne Haarbüschel dürfen zwischen den Zehen vorhanden sein und sogar etwas herausragen, soweit sie die Pfoten nicht unförmig, sondern länger und feiner erscheinen lassen. Als Anhaltspunkt : Hunde, deren Haarkleid in guter Kondition ist, weisen am Widerrist Haare von 7,5 cm und an der Rute von 15 cm Länge auf. |
Farbe
|
|
Auf weissem Grund sind alle Farben zugelassen. Am Rumpf und an den Gliedmassen muß das Weiß im Verhältnis zur Farbe vorherrschen. Eine mehr oder weniger breite weisse Blesse am Kopf wird gerne gesehen. Eine weisse Zeichnung an der Unterseite des Kopfes ist zulässig, aber ein vorwiegend weisser Kopf ist fehlerhaft. Auf alle Fälle müssen die Lefzen, die Augenlider und vor allem der Nasenschwamm pigmentiert sein. |
Grösse und gewicht
|
Widerristhöhe
|
|
Ungefähr 28 cm. |
Gewicht
|
|
Zwei Kategorien : 1. Rüden und Hündinnen von weniger als 2,5 kg. 2. Rüden von 2,5 bis 4,5 kg und Hündinnen von 2,5 bis zu 5 kg. Minimalgewicht : 1,5 kg. |
Fehler
|
• Jede Abweichung von den vorgenannten Punkten muss als Fehler angesehen werden, dessen Bewertung in genauem Verhältnis zum Grad der Abweichung stehen sollte und dessen Einfluss auf die Gesundheit und das Wohlbefinden des Hundes zu beachten ist, und seine Fähigkeit, die verlangte rassetypische Arbeit zu erbringen. • Fehler sollten nach Grad der Schwere aufgenommen werden. |
|
Allgemeine Fehler
|
Schädel flach, apfelförmig oder gewölbt wie bei den kleinen englischen Spaniels.
Stop zu stark oder zu wenig ausgeprägt.
Nasenschwamm nicht schwarz.
Nasenrücken konvex (Ramsnase) oder konkav (Sattelnase).
Unvollständige Pigmentierung der Lefzen.
Rückbiß und insbesondere Vorbiss.
Auge klein, zu rund, vorstehend, von heller Farben, mit sichtbarem Weiss, wenn der Hund den Blick nach vorne richtet.
Unvollständige Pigmentierung des Lidrandes.
Karpfen- oder Senkrücken.
Ringelrute, auf dem Rücken liegende oder auf die Seite fallende Rute (es handelt sich um die knöcherne Rute und nicht um Haare, welche dank ihrer Länge in Strähnen herunterhängen).
Krumme Vorderläufe.
Knotige Vorderfußwurzelgelenke.
Schwache Hinterhand.
Hinterläufe, deren Stellung am Knieglenk, am Sprunggelenk oder an den Pfoten von einer senkrechten Linie abweichen.
Einfache oder doppelte Afterkrallen an den Hinterläufen sind als Schönheitsfehler unerwünscht.
Ihre Entfernung ist zu empfehlen.
Einwärts oder auswärts gedrehte Pfoten.
Pfoten, deren Krallen den Boden nicht berühren.
Haarkleid spärlich, weich oder aufgeplustert; senkrecht eingepflanztes oder aufrecht stehendes Haar; wolliges Haar; Unterwolle, die auf eine Kreuzung mit dem deutschen Spitz hinweist. |
Disqualifizierende fehler
|
Aggressiv oder ängstlich.
Nasenschwamm rosarot oder rosa gefleckt.
Rück- oder Vorbiß so ausgeprägt, daß sich die Schneidezähne nicht mehr berühren.
Gelähmte oder ständig sichtbare Zunge. |
NB :
|
• Hunde, die deutlich physische Abnormalitäten oder Verhaltensstörungen aufweisen, müssen disqualifiziert werden. • Die in starker Ausprägung oder gehäuft vorkommenden oben angeführten Fehler sind ausschließend. • Rüden müssen zwei offensichtlich normal entwickelte Hoden aufweisen, die sich vollständig im Hodensack befinden. • Zur Zucht sollen ausschließlich funktional und klinisch gesunde, rassetypische Hunde verwendet werden. |
Detaillierter Verlauf
|
Der kontinentale Zwergspaniel ist besser bekannt als der Schmetterlingsspaniel oder der Phalael Spaniel (eine Motte), abhängig von der Form seiner Ohren, und es ist wahr, dass dieser hellhäutige Kobold, anmutig wirbelnd, Gut verdient seinen Spitznamen.
Das heißt, der offizielle Name dieses Hundes charakterisiert ihn perfekt, denn es ist wohl eine Reduktion von Spaniel, auch wenn es bei der jüngsten Sorte mit geraden Ohren weniger offensichtlich erscheint. Außerdem waren die Spaniel schon immer sehr unterschiedlich groß. Diejenigen, die wir heute kennen, sind sicherlich ziemlich groß, aber Buffon bestand auf dieser Vielfalt; In einigen Regionen gab es viel kleinere und leichtere Typen als Breton Spaniel. In gleicher Weise ist der kontinentale Ursprung der Rasse nicht zu diskutieren, da die lebenden Spaniels auf beiden Seiten des Kanals immer verschieden waren, unsere, kleiner und feiner, hatten nur Vergnügungshunde, im Gegensatz zu Spaniels, die zuerst robust genug waren, um zu jagen; Erst im 17. Jahrhundert, nach Überfahrten mit asiatischen Spaniels, begannen sie, Hunde zu sein.
Der Kontinental Zwerg Spaniel kann die Goldenen Palme des Dienstalters verliehen werden. In der Tat war dieser Hund bereits in den Gemälden des berühmten Giotto (1266 - 1337) vertreten, und im 16. Jahrhundert war er in der Bildkunst allgegenwärtig geworden, wo er am häufigsten neben einer großen Dame oder eine Familie, wie die neue Mode des Porträts wollte. Und wenn die Miniaturhunde als obligatorische Motive erschienen, waren es die Zwergspaniels, die am häufigsten vertreten waren, wie man an vielen Gemälden sehen kann, vor allem in Marguerite de Valois und François Clouets Sohn von François 1er. (1510 - 1572). In der italienischen Schule, Veronese (1528 - 1588) enthalten ein Zwerg Spaniel in der Königin von Saba, in der Dame auf der Balustrade, in der Familie, und Tizian (1488 - 1576) malte ihn in seiner berühmten Venus d ' Urbino. Aber es ist zweifellos die flämische Schule, die die meisten Aufführungen des Zwergspaniels bot, sei es das Werk von Hans Memling (1433 - 1494), von Van der Helst (1613 - 1494) - 1670), von Quentin Metsys (1466 - 1530) und von Rubens (1577 - 1640).
Die Mainlander, die Zwergspaniels, waren sowohl Franzosen als auch Italiener oder Flamen. Diese äußerst seltenen und kostbaren Hunde waren besonders beliebt bei den großen Herren oder edlen Dames, die nicht zögerten, die großen Mittel zu verwenden, um die feinsten, kleinsten und empfindlichsten Themen zu erwerben. Viele waren auch Könige und Fürsten, die sie besaßen. Heinrich III. Ist einer von denen, die sie am meisten lieben, zu seinem Nachteil auch, weil diese Leidenschaft für die Zwergspaniels sehr dazu beigetragen hat, ihn zu verspotten. Ohne seinen Ruf zu fürchten, saß er gern auf großen Räten mit seinen Spaniels in einer Konsole, die an seinem Hals hing. Und er gab manchmal die Angelegenheiten seines Königreichs auf (noch aufgeregt), um nach Lyon zu gehen, wählte Themen "nicht größer als die Faust". Aber vor ihm hatte Franz I., obwohl bekannt als der Koloss, der Henry VIII von England legte, bereits für Begleiter einen Lieblingszwergspaniel, genannt Lemon.
In der Tat erreichte dieser Hund zur Zeit der Renaissance den Gipfel des Glanzes, und im 17. Jahrhundert war er noch ein Teil des königlichen Gefolges, wie das berühmte Gemälde Louis XIV. Familie Larguillière beweist (1656 - 1746). Mit der Zeit wurde der Zwergspaniel eher ein Alkoven und Salonhund, eine Entwicklung, die bereits durch das Werk von Watteau (1684 - 1721) sichtbar wurde, der es in seine galanten Kompositionen mit einbezog, sei es in der Embarquement für Kythera oder in der Versammlung in einem Park. Was Greuze (1725 - 1805) betrifft, so stellte er einen kleinen schwarzen und feurigen Spaniel dar, der auf den Knien der Marquise de Chauvelin saß. Schließlich wurde er besonders von Fragonard (1732-1806) als Alkovenhund geweiht, der ihn in der süßen Note, im gekrönten Liebhaber, im Hebel oder in der Frau mit dem Hund malte.
Am Ende des achtzehnten Jahrhunderts gab uns Buffon von einem wissenschaftlichen Standpunkt aus das Porträt des Zwergspaniels. In seiner Naturgeschichte; bereichert durch die vielen Illustrationen von Breant; er unterschied bereits die verschiedenen Varietäten des Zwergspaniels, je nach Farbe und Länge des Fells. So sollte man den Zwergen-Spaniel nicht wirklich verwechseln, von weißem und schwarzem Kleid, mit der schwarzen Pyramide und dem Feuer oder dem Schurken, der sich durch ein kürzeres und völlig schwarzes Haar auszeichnet.
Im Laufe der Zeit wurde es für den Zwergspaniel jedoch immer schwieriger, seine Vorrangstellung zu behalten. So entwickelten sich die kleinen Hunderassen, darunter Bichons und Pudel. Außerdem wurden alle diese Hunde oft zwischen ihnen gekreuzt und durchliefen die neuen Modi, die sie häufig unkenntlich machten, weil es nicht genug war, sie zu wickeln oder ihnen eine Halskette zu geben, indem sie sie parfümierten. Es war auch in Mode, sie "in Löwen" oder Locken zu mähen, was auch den Erfolg des Pudels, natürlich lockiges Haar, erklärt. Auch ist es heute manchmal schwierig, auf diesem oder jenem Gemälde ein Bichon eines Spaniels oder einen echten Löwenhund unterscheiden zu wollen.
Im neunzehnten Jahrhundert ging der Zwergspaniel vom Salon der Markgrafen an den der Bourgeois über, als die Entwicklung der französischen Gesellschaft nach der Revolution von 1789. Doch ab dem zweiten Kaiserreich nahm die Aura dieses Hundes ernsthaft ab unser Land, für viele kleine Luxusrassen, solche Carlin, die sich vor der Ankunft der Pekingesen so viel wie der Pudel verbreiteten.
Aber wenn das Rennen in Frankreich zusammenbrach, entwickelte es sich in Belgien, wo es eine echte Revolution kannte. In der Tat haben belgische Züchter seine Ohren umgestaltet, die beim Fallen aufgestanden sind. Zu Beginn des Jahrhunderts beschrieb der Zynophile Van der Snickt die Ohren der beiden Sorten, die 1902 auf den belgischen Ausstellungen zugegen waren. In den zwanziger Jahren schlugen Houtard und Bylandt, zwei Belgier, einen Entwurf für die Rasse vor. . Der belgische Continental Zwergen Spaniel Club wurde 1933 gegründet und begann sofort eine große Aktivität.
Aber es blieb die Definition der Nationalität der Rasse, die, obwohl sie in der flämischen Kunst über die Jahrhunderte präsent und in Belgien seit 1900 sehr verbreitet war, aufgrund der zahlreichen historischen und künstlerischen Zeugnisse auch als französisch anerkannt werden konnte. Auf einem Kongress, der 1934 in Lille mit dem Belgischen Klub der Rasse organisiert wurde, entschieden die Königliche Gesellschaft von Saint-Hubert von Belgien und die Central Canine Society von Frankreich, dass der Zwergspaniel französisch-belgisch war und sie kamen ein Standard der Rasse, nach der Prüfung der typischsten Brüssel Themen und auch Bezug auf die vielen Reproduktionen von alten Gemälden. Dies ist der Hund, der in Tizians Gemälde Clarissa Strozzi figuriert, das schließlich als Modell diente: Auf dem Arm der bezaubernden kleinen Clarissa ist ein rot-weißer Spaniel gemalt, der an der Ecke einer Truhe sitzt. Sehr dünn, es hat ein leichtes Fell, weder geschweift noch wollig, noch sehr vorhanden. Sein Kopf hat genau die gleichen Proportionen wie der heutige Zwerg, und seine weiße Schnauze wird durch eine weiße Liste verlängert, die seine hohe Stirn fein säuberlich teilt. Diese ideale Darstellung der Rasse wurde als ein bestimmter Zeittyp "Vecelli" bezeichnet - Vecellio (oder Vecelli) ist der wahre Nachname von Tizian.
Dieser Standard des Continental Dwarf Spaniel wurde 1937 von der FCI anerkannt. Er bezog sich hauptsächlich auf den alten Typ mit fallenden Ohren, aber die Schmetterlingsform wurde viel populärer. Die Bezeichnung "Phalene", um den alten Typus zu qualifizieren, erschien außerdem 1955, während es anfing, selten zu werden. In der Tat, die Hunde mit fallenden Ohren, die in den Würfen geboren wurden, wurden immer seltener als Züchter verwendet, so sehr, dass diese Sorte sehr nahe war zu verschwinden, gibt es wenig.
Einige Autoren glauben, dass die Schmetterlingsart von der Kreuzung des Spaniel mit Chihuahua kommt. Es scheint jedoch plausibel, dass die amerikanische Rasse dem Zwergspaniel verpflichtet ist, weil sie in Südamerika von den Spaniern eingeführt wurde, und von diesem Kontinent aus sind die ersten Champions Chihuahuas langhaarig. Es ist eher für kleine Hunde der Gattung Spitz, dass der Spaniel seine Ohren errichtet errichtet. Sie waren übrigens in Belgien viel weiter verbreitet als die Chihuahua, deren Ansiedlung in diesem Land später als zu Beginn des Jahrhunderts erfolgt.
Wenn sich die Rasse nun in Frankreich gut entwickelt, ist sie seit den sechziger Jahren in Belgien selten (während sie "schwärmt", man sagt dort, vor fünfzig Jahren), wo es mehr als ein paar Züchter gibt . Um 1920 begannen sich die Engländer für den kontinentalen Zwergspaniel zu interessieren, und die ersten Fächer wurden 1923 in fremde Rassen eingeführt. Der Kennel Club eröffnete sein Buch der Ursprünge bald danach, im Jahr 1926. Die ersten Linien waren Französisch und belgische Importe, aber der britische Zwerg Spaniel änderte sich dann: ein bisschen größer, schwarz und weiß im Allgemeinen, mit einer Schnauze ein wenig länger, hat es runder Augen, während die Continental Im Vereinigten Königreich kam der Spaniel dann in die Vereinigten Staaten, wo er 1935 vom American Kennel Club anerkannt wurde. Es ist auch über Großbritannien Es wurde in den Niederlanden sowie in Schweden gegründet, wo jedes Jahr tausend Geburten registriert werden.
Der Continental Zwerg Spaniel hat nicht nur eine prestigeträchtige Vergangenheit, sein liebenswerter Charakter macht ihn zu einem beliebten Hund mit vielen Freunden. Leichtfüßig, freundlich, völlig seinen Meistern ergeben, ist er ein lebhafter kleiner Hund, neugierig, sehr spielerisch, während seines ganzen Lebens ein Welpen-Temperament behaltend. Sehr gesellig, er wird nie von Fremden eingeschüchtert, er beobachtet mit seinen schelmischen Augen zitternden Schwanz. Er zögert nicht, beim geringsten Lärm oder angesichts eines ungewöhnlichen Ereignisses mit Überzeugung zu bellen, und zeigt dann große Wachsamkeit. Ziemlich gehorsam mit Meistern, die nicht zu milde sind, kann er sein Gebell moderieren. Aber dieser kleine Hund, der perfekt angepasst ist, ist nicht ausschließlich für ein Salonleben gedacht. In Schweden beispielsweise ist er an vielen Übungen beteiligt, beispielsweise an Gehorsamkeitstests, bei denen er Zubehörteile verwendet, die an seine Größe angepasst sind. Wir können sehen, wie er eine kleine Barriere sprengt, um seinem Meister einen Mini-Beitrag (eine Art Hantel, die in Trainingsübungen verwendet wird) zurückzubringen. Und in diesem Land mit einem rauhen Klima haben wir keine Angst, es zu spielen und im Schnee zu arbeiten.
Der Zwergspaniel ist ein sehr lebhafter Hund, sportlich, wenn es der Wunsch seiner Herren ist, genauso wie er ein ausgezeichneter Spielgefährte für Kinder ist. Es ist viel gefügiger, süßer und weniger überschwänglich als zum Beispiel ein kleines Yorkshire. Sein Mantel verursacht keine Wartungsprobleme. Die Abwesenheit von Unterwolle macht das Bürsten mühsam und reduziert ihre Häufigkeit, aber sei vorsichtig, mit einer weichen Bürste, dass es keine Knoten an den Rändern hat, besonders an den Ohren . Wenn der bei der Geburt winzige Welpe (er wiegt 80 bis 110 g) schnell seine Erwachsenengröße erreicht, erwirbt er sein endgültiges Fell nur zwischen achtzehn Monaten und zwei Jahren.
Trotz seines anmutigen Aussehens ist er ein sehr starker Hund, und er lebt leicht bis zu vierzehn Jahren und bedarf keiner besonderen Pflege. Seine Augen sind insbesondere nicht sehr prominent, also nicht sehr zerbrechlich. Der Standard hat eine Mindestgewichtsgrenze festgelegt, die für Miniaturrassen selten ist. So muss der Hund mindestens 1,5 kg wiegen, um übertriebenen Kleinwuchs zu vermeiden, der oft zu gesundheitlichen Problemen führt. Die Rasse ist nicht sehr fruchtbar: Es braucht ein wenig Geduld, um ein Thema zu bekommen, aber der zukünftige Meister wird seine Erwartungen nicht bereuen, denn die französische Zucht ist Qualität. |
 |
|
Spaniel continental enano de compañía
|
FCI Standard Nº 77
|
|
|
Origen
|
|
Franco Belga |
Traducción
|
|
Iris Carrillo |
Grupo
|
|
Grupo 9 Perros de compañía |
Sección
|
|
Sección 9 Spaniels continentales enanos de compañia |
Prueba de trabajo
|
|
Sin prueba de trabajo |
Reconocimiento a título definitivo por la FCI
|
|
viernes 01 enero 1954 |
Publicación del estándar oficial válido
|
|
lunes 17 septiembre 1990 |
Última actualización
|
|
lunes 06 abril 1998 |
En français, cette race se dit
|
 |
Epagneul nain continental |
In English, this breed is said
|
 |
Continental Toy Spaniel |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Kontinentaler Zwergspaniel |
In het Nederlands, wordt dit ras gezegd
|
 |
Continental Toy Spaniel |
Utilizacion
|
Perro de juguete. |
|
Aspecto general
|
Pequeño spaniel de lujo, de estructura normal y armoniosa. Su pelo es largo, y el hocico moderadamente largo y más corto que el cráneo. Es vivaz y gracioso, aunque robusto y de porte altivo. Paso libre y elegante. El cuerpo es ligeramente más largo que alto. |
Cabeza
|
Region craneal
|
Cabeza
|
|
En proporción con el cuerpo, y proporcionalmente más ligera y más corta que la del spaniel de tamaño grande y mediano. |
Cráneo
|
|
No es muy redondeado, ya sea visto de perfil o de frente, y presenta a veces un leve indicio de surco medio. |
Depresión naso-frontal (stop)
|
|
Bastante acentuada. En los perros más gruesos, esta depresión es menor, aunque observable; en los perros más pequeños, está claramente marcada, pero nunca se presenta abrupta. |
Facial region
|
Trufa
|
|
Es pequeña, de color negro, redondeada, aunque ligeramente plana en la parte superior. |
Hocico
|
|
Es más corto que el cráneo; es delgado y puntiagudo; la cara lateral no es demasiado ahuecada. No debe ser levantado. |
Belfos
|
|
Muy pigmentados, delgados y juntos. |
Puente nasal
|
|
Rectilínea. |
Mandíbulas / Dientes
|
|
Dients bastante fuertes, bien y normalmente aplicados. Lengua : No debe estar visible; el hecho de que esté constantemente visible, o de que el perro no la mantenga dentro de la boca una vez que se toca con el dedo, constituye una falta. |
Ojos
|
|
Son bastante grandes, están bien abiertos, y tienen forma de una almendra ancha. No son prominentes y se encuentran en la parte baja de la cabeza. El ángulo interno de los ojos está situado en la intersección del cráneo y del hocico. Son muy expresivos y de color oscuro; los párpados son muy pigmentados. |
Orejas
|
|
El tegumento es bastante fino, aunque resistente. Ya se trate de la oreja oblicua, o de la oreja caída, cuando ésta es examinada con la mano, el cartílago no debe terminarse en una punta demasiado afilada. Las orejas están implantadas en la parte posterior de la cabeza, suficientemente separadas una de la otra como para que sea observable la forma levemente redondeada del cráneo. Variedad con orejas caídas (PHALENE) Durante el reposo la oreja de implantación alta se presenta muy por encima de la línea de los ojos, y, aunque caída, tiene bastante movilidad. Está provista de pelos ondulados que pueden ser muy largos, lo que le imparte al perro un aspecto hermoso. Variedad con orejas rectas (PAPILLON) Oreja de implantación alta; el cartílago conquiano es bien abierto y está orientado hacia un lado; el borde interno del cartílago conquiano forma un ángulo de unos 45° con la horizontal. Bajo ninguna circunstancia la oreja debe apuntar hacia arriba, ya que se parecería a la oreja del Pomeranian, y esto no debe aceptarse de ninguna forma. El interior de cartílago conquiano presenta pelos finos y ondulados. Los pelos más largos apenas sobrepasan el borde de la oreja; la cara externa, por lo contrario, está cubierta de pelos largos que forman flequillos colgantes, los cuales sobrepasan ampliamente el borde de la oreja. El cruce de estas dos variedades produce a menudo orejas semi erguidas y con puntas caídas; esta mezcla de rasgos se considera una falta grave. |
Cuello
|
De longitud mediana, un poco arqueado en la nuca. |
Cuerpo
|
Línea superior
|
|
No es ni demasiado corta, ni arqueada, ni tampoco hundida; sin embargo, tampoco debe ser plana. |
Lomo
|
|
Fuerte y ligeramente arqueado. |
Pecho
|
|
Ancho, bastante profundo. Su perímetro, medido entre las dos últimas costillas, debe ser aproximadamente equivalente a la altura a la cruz. Las costillas son bien arqueadas. |
Línea inferior
|
|
Ligeramente recogido. |
Cola
|
De implantación bastante alta; es más bien larga con un flequillo abundante, que forma un bello penacho. Cuando el perro está alerta, se presenta elevada en el plano de la espina dorsal y arqueada, de manera que la punta puede rozar la espalda. No debe nunca enroscarse, ni posarse estirada sobre la espalda. |
Los miembros son rectos, firmes, bastante delgados. El perro no debe parecer levantado. Vistos de atrás o de frente, los miembros son paralelos. |
Miembros anteriores
|
Hombro
|
|
Bien desarrollados, bien adheridos al tronco. |
Brazo
|
|
Tienen la misma longitud que la escápula y se unen a ésta bajo un ángulo normal. Bien pegados al pecho. |
Carpo
|
|
De perfil, puede divisarse. |
Miembros posteriores
|
Corvejón
|
|
Normalmente acodados. |
Pies
|
Bastante largos; bien aplomados sobre las plantas, se les llama "pies de liebre". Las uñas fuertes, preferiblemente negras, son más claras en los perros de pelaje pardo o blanco (las uñas blancas en los perros blancos, o de patas blancas no constituyen una falta si el perro está bien pigmentado en otras partes del cuerpo). Los dedos son nervudos y las almohadillas resistentes; entre los mismos hay un pelo fino y abundante que sobrepasa el extremo del pie y forma una punta. |
Movimiento
|
Paso altivo y libre, con soltura y elegancia. |
Manto
|
Pelo
|
|
Sin capa interna de pelos, el pelaje es abundante, brillante y ondulado (no debe confundirse con rizado); no es suave, si no más bien resistente, con reflejos sedosos, de implantación llana, bastante fino y un poco enroscado debido a la ondulación. El aspecto del pelo se asemeja al del Spaniel Inglés, pero se diferencia claramente del pelo del Spaniel Pequinés. Por otro lado, no debe tener ninguna semejanza con el del Pomeranian. El pelo es corto en la cara, el hocico, la parte delantera de los miembros y la parte inferior del corvejón. Es de longitud mediana sobre el cuerpo, alargándose en el cuello para formar un collar y una golilla bien ondulada que desciende sobre el pecho; forma flequillos en las orejas y en la parte posterior de los miembros delanteros. Sobre la parte posterior de los muslos se extiende un amplio pantalón en mechones sueltos. Pueden encontrarse pequeños mechones de pelo entre los dedos que los sobrepasen ligeramente, siempre y cuando no le den al pie un aspecto de pesadez, sino que al contrario le den un aspecto más fino y alargado. A manera de indicación, perros con un pelaje bien desarrollado poseen un pelo de 7,5 cm en la cruz y flequillos de 15 cm en la cola. |
Color
|
|
Se admiten todos los colores sobre un fondo blanco. Sobre el cuerpo y las extremidades debe predominar el blanco con relación al color. Se aprecia el color blanco sobre la cabeza, prolongado por una lista más o menos ancha. Se acepta una marca blanca sobre la parte inferior de la cabeza, pero si el blanco predomina, esto se considera una falta. En todos los casos, los labios, los párpados y sobre todo la trufa deben estar pigmentados. |
Tamaño y peso
|
Altura a la cruz
|
|
Alrededor de 28 cm. |
Peso
|
|
Dos categorías : 1. Menos de 2,5 kg en los machos y en las hembras. 2. De 2,5 a 4,5 kg en los machos, de 2,5 a 5 kg en las hembras. Peso mínimo : 1,5 kg. |
Faltas
|
• Cualquier desviación de los criterios antes mencionados se considera como falta, y la gravedad de ésta se considera al grado de desviación al estándar y de sus consecuencias sobre la salud y el bienestar del perro y de la capacidad del perro para realizar su tarea tradicional. • Las faltas que se enumeran deben estar en grado a su gravedad. |
|
Faltas generales
|
Cráneo chato, en forma de manzana y abultado, como el del pequeño Spaniel inglés.
Depresión naso frontal demasiado o muy poco acentuada.
Trufa que no es de color negro.
Caña nasal arqueada, o cóncava.
Descoloración de los labios.
El prognatismo superior y sobre todo el inferior.
Ojos pequeños, demasiado redondos, o prominentes; ojos claros; ojos cuya parte blanca es visible cuando el perro mira de frente.
Descoloración en el bordes de los párpados.
Espalda hundida o de carpa.
Cola enroscada que descansa sobre la espalda, o que cae hacia el lado (esto se refiere a los huesos y no al flequillo, que por su longitud cae en mechones).
Miembros delanteros arqueados.
Carpo nudoso.
Miembros posteriores flojos.
Miembros traseros que, vistos desde atrás, se apartarían de la vertical en las rodillas, los corvejones y los pies.
La presencia de espolones sencillos o dobles en los miembros traseros se considera una falta estética.
Se aconseja extirparlos.
Pies doblados hacia afuera o hacia adentro.
Uñas que no llegan al suelo.
Pelaje escaso, suave, o abultado; pelo de implantación recta, pelo recto, o lanudo.
Capa interna de pelos que apunta a un cruce con el Pomeranian. |
Faltas descalificantes:
|
Perro agresivo o temeroso.
Trufa rosada, o con manchas rosadas.
Prognatismo superior o inferior excesivo, a tal punto que ya los incisivos no se toquen.
Lengua paralizada, o constantemente visible. |
NB :
|
• Cualquier perro mostrando claras señales de anormalidades físicas o de comportamiento debe ser descalificado. • Las faltas antes mencionadas más pronunciadas o más marcadas son eliminatorias. • Los machos deben tener dos testículos de apariencia normal completamente descendidos en el escroto. • Sólo los perros funcionalmente y clínicamente saludables, con la conformación típica de la raza, deberán usarse para la crianza. |
Historia detallada
|
El Continental Dwarf Spaniel es mejor conocido como el Butterfly Spaniel o el Phalael Spaniel (una polilla), dependiendo de la forma de sus orejas, y es cierto que este leprechaun con pelaje ligero, girando con gracia, Bien merece su apodo.
Dicho esto, el nombre oficial de este perro lo caracteriza perfectamente, ya que es una reducción de Spaniel, incluso si parece menos obvio para la variedad más reciente, con orejas derechas. Además, los Spaniels siempre han sido de tamaños muy diferentes. Los que conocemos hoy son ciertamente bastante grandes, pero Buffon insistió en esta diversidad; en algunas regiones había tipos mucho más pequeños y ligeros que Breton Spaniel. De la misma manera, el origen continental de la raza no está abierto a discusión ya que los Spaniels vivos a cada lado del Canal siempre han sido distintos, los nuestros, más pequeños y finos, teniendo solo perros de placer, a diferencia de los Spaniels, que al principio eran lo suficientemente fuertes como para cazar; No fue sino hasta el siglo 17, después de los cruces con perros de aguas asiáticos, que comenzaron a convertirse en perros de compañía.
El Continental Dwarf Spaniel puede recibir la Palma de Oro de antigüedad. De hecho, este perro ya estaba representado en las pinturas del famoso Giotto (1266 - 1337) y, en el siglo XVI, se había hecho omnipresente en el arte pictórico donde aparecía con mayor frecuencia junto a una gran dama o una familia, como quería la nueva moda del retrato. Y si los perros en miniatura aparecían como motivos obligatorios, eran los Perros enanos los que con mayor frecuencia se representaban, como se puede ver a través de muchas pinturas, especialmente en Marguerite de Valois y El hijo de François 1er de François Clouet. (1510 - 1572). En la escuela italiana, Veronese (1528-1588) incluyó un spaniel enano en la reina de Saba, en la dama en la balaustrada, en la familia, y Tiziano (1488 - 1576) lo pintó en su famosa Venus d ' Urbino. Pero es indudablemente la escuela flamenca que ofreció el mayor número de representaciones del Dwarf Spaniel, ya sea obra de Hans Memling (1433 - 1494), Van der Helst (1613). - 1670), de Quentin Metsys (1466 - 1530) y de Rubens (1577 - 1640).
Los habitantes de Mainland, los Dwarf Spaniels eran franceses, italianos o flamencos. Estos perros extremadamente raros y preciosos fueron particularmente populares entre los grandes señores o nobles, que no dudaron en utilizar los mejores medios para adquirir los temas más finos, pequeños y delicados. Muchos fueron también reyes y príncipes que los poseyeron. Henry III es uno de los que más lo amaba, en detrimento de él, porque esta pasión por los Dwarf Spaniel ha contribuido en gran medida a ridiculizarlo. Sin temer por su reputación, voluntariamente se sentó en grandes consejos con sus Spaniels en una ménsula colgando de su cuello. Y a veces abandonó los asuntos de su reino (aunque agitado) para ir a Lyon y elegir temas "no más grandes que el puño". Pero antes de él, Francisco I., aunque conocido como el coloso que puso a Enrique VIII de Inglaterra, ya tenía como compañero a un Enano Spaniel favorito, llamado Lemon.
Este perro, de hecho, alcanzó la cima de la gloria en el momento del Renacimiento, y en el siglo XVII, todavía era parte del séquito real, como lo demuestra la famosa pintura de la familia Luis XIV Larguillière (1656 - 1746). Con el tiempo, el Dwarf Spaniel se convirtió más en un alcoba y perro de sala, una evolución ya visible a través del trabajo de Watteau (1684 - 1721) que lo incluyó en sus composiciones galas, ya sea en la Embarquement para Kythera o en la Asamblea en un parque. En cuanto a Greuze (1725 - 1805), representó a un pequeño spaniel negro y fogoso sentado sobre las rodillas de la marquesa de Chauvelin. Por último, Fragonard (1732-1806) lo consagró especialmente como un perro alcoba, que lo pintó en la Nota dulce, en el Amado Coronado, en la Palanca o en la Mujer con el Perro.
A finales del siglo XVIII, Buffon nos dio el retrato del Dwarf Spaniel desde el punto de vista científico. En su historia natural; enriquecido por las muchas ilustraciones de Breant; él ya distinguió las diferentes variedades del Dwarf Spaniel, de acuerdo con el color y la longitud del pelaje. Por lo tanto, no debe confundirse el Dwarf Spaniel propiamente dicho, de vestido blanco y negro, con la Pirámide negra y el fuego o el Rogue caracterizado por un pelo más corto y de color totalmente negro.
Sin embargo, con el tiempo, se hizo cada vez más difícil para el Dwarf Spaniel conservar su preeminencia, tanto que se desarrollaron las pequeñas razas de servicios, incluidos Bichons y Poodles. Además, todos estos perros a menudo se cruzaban entre ellos, experimentando los nuevos modos que los hacían irreconocibles con frecuencia, porque no era suficiente para envolverlos o para proporcionarles un collar perfumándolos. También estuvo de moda cortarlos "en leones" o rizos, lo que también explica el éxito del caniche, pelo naturalmente rizado. Además, a veces es difícil, hoy en día, querer distinguir en esta o aquella pintura un Bichón de un Spaniel o un verdadero Perro León.
En el siglo XIX, el Enano Spaniel pasó del salón de los marqueses al de la burguesía, como la evolución de la sociedad francesa después de la Revolución de 1789. Sin embargo, desde el segundo Imperio, el aura de este perro disminuyó seriamente en nuestro país, para el beneficio de muchas pequeñas razas de lujo, tales Carlin que se extendió tanto como el Poodle antes de la llegada del pequinés.
Pero, si la carrera se derrumbó en Francia, se estaba desarrollando en Bélgica, donde conocía una verdadera revolución. De hecho, los criadores belgas transformaron sus orejas, que, al caer, se volvieron erectas. A principios de siglo, el cinófilo Van der Snickt describió las orejas de las dos variedades, que estuvieron presentes en las exposiciones belgas en 1902. En los años veinte, Houtard y Bylandt, dos belgas, propusieron un proyecto de norma para la raza. . El belga Continental Dwarf Spaniel Club fue fundado en 1933 e inmediatamente comenzó una gran actividad.
Pero quedó por definir la nacionalidad de la raza que, aunque muy presente en el arte flamenco a través de los siglos y muy extendida en Bélgica desde 1900, también podría ser reconocida como francesa, en virtud de los numerosos testimonios históricos y artísticos. En un congreso organizado en Lille en 1934, con el Club belga de la raza, la Royal Society of Saint-Hubert de Bélgica y la Sociedad Canina Central de Francia decidieron que el Dwarf Spaniel era franco-belga y se les ocurrió un estándar de la raza, después de examinar los temas más típicos de Bruselas y también en referencia a las muchas reproducciones de pinturas antiguas. Este es el perro que figuró en la pintura de Tiziano, Clarissa Strozzi, que finalmente sirvió de modelo: en el brazo de la encantadora Clarissa, un Spaniel rojo y blanco está pintado sentado en la esquina de un cofre. Muy delgado, tiene una piel ligera, ni rizada, ni lanuda, ni muy provista. Su cabeza tiene exactamente las mismas proporciones que el enano de hoy, y su hocico blanco se ve prolongado por una lista blanca que comparte delicadamente su frente alta. Esta representación ideal de la raza se llamó un cierto tipo de tiempo "Vecelli" - Vecellio (o Vecelli) es el verdadero apellido de Tiziano.
Este estándar del Continental Dwarf Spaniel fue reconocido en 1937 por la FCI. Se refería principalmente al tipo antiguo con orejas caídas, pero la variedad en forma de mariposa se hizo mucho más popular. La designación de "phalene", para calificar el tipo antiguo, apareció además en 1955, mientras que comenzó a ser rara. De hecho, los perros con orejas caídas que nacieron en las camadas eran cada vez más raramente utilizados como criadores, tanto así que esta variedad estuvo a punto de desaparecer, hay poco.
Algunos autores piensan que la variedad de mariposa proviene del cruce del Spaniel con Chihuahua. Sin embargo, parece plausible que la raza estadounidense esté en deuda con el Dwarf Spaniel, ya que fue introducida en América del Sur por los españoles, y es de este continente que los primeros campeones Chihuahuas de pelo largo. Es más probable que los perros pequeños del género Spitz que el Spaniel debe sus orejas erigido. Además, estaban mucho más extendidos en Bélgica que el Chihuahua, cuyo asentamiento en este país es posterior al comienzo del siglo.
Si la raza ahora se está desarrollando bien en Francia, es desde los años sesenta poco frecuente en Bélgica (mientras que "enjambró", se dice allí, hace cincuenta años), donde existe más que unos pocos criadores . Los ingleses comenzaron a interesarse en el Continental Dwarf Spaniel alrededor de 1920, y los primeros temas se introdujeron en razas extranjeras en 1923. El Kennel Club abrió su Book of Origins poco después, en 1926. Las primeras líneas fueron Las importaciones francesas y belgas, pero el Dwarf Spaniel británico luego cambió: un poco más grande, negro y blanco en general, con un hocico un poco más largo, tiene ojos más redondos, mientras que el Continental En el Reino Unido, el Spaniel llegó a los Estados Unidos, donde fue reconocido por el American Kennel Club en 1935. También es a través de Gran Bretaña que se estableció en los Países Bajos, así como en Suecia, donde se registran mil nacimientos cada año.
El Continental Dwarf Spaniel no solo tiene un prestigioso pasado, su carácter entrañable lo convierte en un perro popular con muchos amigos. Sencillo, amable, completamente dedicado a sus maestros, es un pequeño perro animado, curioso, muy juguetón, manteniendo a lo largo de su vida un temperamento de cachorro. Muy sociable, nunca se deja intimidar por extraños, observa con sus ojos traviesos y temblorosos. Él no duda en ladrar con convicción al menor ruido o ante cualquier evento inusual, y luego muestra una gran vigilancia. Muy obediente con los maestros no demasiado indulgente, puede moderar sus ladridos. Pero este perrito, que se conforma perfectamente, no se piensa exclusivamente para una vida del salón. En Suecia, por ejemplo, participa en muchos ejercicios, como pruebas de obediencia, utilizando accesorios adaptados a su tamaño. Podemos verlo saltar una pequeña barrera para devolver a su maestro una mini-contribución (una especie de mancuerna utilizada en los ejercicios de entrenamiento). Y en este país con un clima hostil, no tememos jugarlo y trabajar en la nieve.
El Dwarf Spaniel es un perro muy animado, deportivo, si ese es el deseo de sus maestros, así como es un excelente compañero de juegos para niños. Es mucho más dócil, dulce y menos exuberante que un pequeño Yorkshire, por ejemplo. Su pelaje no plantea problemas de mantenimiento. La ausencia de imprimación hace que el cepillado sea tedioso y reduce su frecuencia, pero tenga cuidado, con un cepillo suave, que no tenga nudos en las franjas, especialmente en los oídos. . Si el cachorro, diminuto al nacer (pesa de 80 a 110 g), alcanza rápidamente su tamaño adulto, adquiere su pelaje final solo entre dieciocho meses y dos años.
Él es un perro muy fuerte a pesar de su apariencia elegante, y vive fácilmente hasta catorce años, sin requerir ningún cuidado particular. Sus ojos, en particular, no son muy prominentes, por lo que no son muy frágiles. El estándar ha establecido sabiamente un límite de peso mínimo, que es raro para las razas miniatura. Por lo tanto, el perro debe pesar al menos 1,5 kg para evitar el enanismo exagerado, que a menudo conduce a problemas de salud. La raza no es muy prolífica: se necesita un poco de paciencia para obtener una materia, pero el futuro maestro no se arrepentirá de sus expectativas, porque la cría francesa es de calidad. |
 |
|
Continental Toy Spaniel
|
FCI standaard Nº 77
|
|
|
Land van oorsprong
|
|
Frankrijk en België |
Vertaling
|
|
Francis Vandersteen |
Groep
|
|
Groep 9 Gezelschapshonden |
Sectie
|
|
Sectie 9 Continental Dwarf Spaniels |
Werkproef
|
|
Zonder werkproef |
Definitieve erkenning door de FCI
|
|
vrijdag 01 januari 1954 |
Publicatie van de geldende officiële norm
|
|
maandag 17 september 1990 |
Laatste update
|
|
maandag 06 april 1998 |
En français, cette race se dit
|
 |
Epagneul nain continental |
In English, this breed is said
|
 |
Continental Toy Spaniel |
Auf Deutsch, heißt diese Rasse
|
 |
Kontinentaler Zwergspaniel |
En español, esta raza se dice
|
 |
Spaniel continental enano de compañía |
|
Algemeen totaalbeeld
|
Kleine Spaniel luxe, normale en harmonieuze structuur, lang haar en een matig lange snuit en korter dan de schedel, heldere uitstraling, sierlijke maar toch robuust, tot grote en gemakkelijke en elegante manier van lopen kijken. Het lichaam is iets langer dan hoog. |
Hoofd
|
Bovenschedel
|
Hoofd
|
|
Normaal gesproken in verhouding tot het lichaam en proportioneel lichter en korter dan in het Spaniel van grote en middelgrote omvang. |
Schedel
|
|
Niet te rond noch in het profiel noch gezicht, soms met een lichte spoor van mediaan vore. |
Stop
|
|
Depressie heel uitgesproken. In zwaardere honden, deze depressie is lager, maar nog steeds aanzienlijk, in kleinere honden, het is duidelijk gemarkeerd, zonder ooit met plotselinge breuk. |
Facial region
|
Neus
|
|
Klein, zwart, rond, maar enigszins afgeplat geplaatst. |
Voorsnuit
|
|
Korter dan de schedel, is het prima en niet te hol conisch zijdelings en kan niet worden opgerold. |
Lippen
|
|
Zeer gepigmenteerd, dun en strak. |
Neusbrug
|
|
Straight. |
Kiezen / tanden
|
|
Tanden sterk genoeg, het aanpassen van goed en normaal. De tong kan niet duidelijk zijn, als het niet constant blijven of terug bij aanraking met de vinger dan is dit een diskwalificerende fout. |
Ogen
|
|
Vrij groot, goed geopend, vormen een zeer grote amandel, niet uitpuilend, tamelijk laag geplaatst in het hoofd, de binnenste hoek van het oog gevestigd op de kruising van de schedel en de snuit, donkere en expressieve kleur, de sterk gepigmenteerde oogleden. |
Oren
|
|
In een vrij dun maar sterk tégumentation. Of de schuine oor of verslapte oor, toen onderzocht door de hand, het kraakbeen kan niet eindigen in een punt te taps. De oren zijn genoeg gevestigd terug op het hoofd, op voldoende afstand van elkaar voor het verschijnen van licht afgeronde vorm van de schedel. Variety hangende oren, genaamd: PHALENE. Het oor in rust is boven gelegen, aanzienlijk hoger dan de ooglijn, gedragen opknoping en toch heel mobiel. Het is bedekt met golvend haar tot een grote lengte, waardoor de hond een deel van schoonheid. Ras met rechtopstaande oren, genaamd: PAPILLON. Het oor is hoog, wijd open en geregisseerd conch kant, de binnenrand van de schelp in een hoek naderende 45 ° met de horizontale. In elk geval moet het oor naar boven wijzen, waarbij het oor van Loulou herinnert en formeel worden afgewezen. Het interieur van de schelp is ook bekleed met fijn haar golvend. Langer dan sommige van de rand van het oor, het buitenoppervlak wordt echter bedekt met lange haren die neerhangende rand ver buiten de randen van het oor vormen. De kruising van twee rassen levert vaak half-rechtopstaande oren, de hangende tip, deze gemengde vorm van oordracht is een ernstige fout. |
Hals
|
Gemiddelde lengte, licht gebogen nek. |
Lichaam
|
Bovenlijn
|
|
Noch te kort noch te gebogen of saddle-backed, maar moet vlak. |
Lendenpartij
|
|
Sterk, licht gebogen. |
Borst
|
|
Groot, diep genoeg. De omtrek van de borst, die tussen de laatste twee ribben moet ongeveer gelijk aan de hoogte van de schoft. |
Ribben
|
|
De ribben zijn goed gewelfd. |
Onderlijn en buik
|
|
Buik licht opgetrokken. |
Staart
|
Tamelijk hoog aangezet, vrij lang, erg versleten, de vorming van een mooie pluim. Wanneer de hond alert is, wordt het hoog gedragen in het vlak van de ruggengraat en gebogen, kan de uiterste punt de rug raken, ze zal nooit krullen of plat op de rug. |
Rechten, sterk, vrij dun. Het onderwerp moet niet weg te kijken. Gezien vanaf de voorzijde en van achter, de benen zijn parallel. |
Voorhand
|
Schouders
|
|
Goed ontwikkeld, zowel gedrukt tegen de stam. |
Opperarm
|
|
Dezelfde lengte als de schouder aan de schouder in een normale hoek, vlak tegen de stam. |
Voorvoetwortelgewricht
|
|
Profiel, hij gissingen. |
Achterhand
|
Spronggewricht
|
|
Normaal gebogen. |
Voeten
|
Lang genoeg, zogenaamde "haas" volledig gebaseerd op de pads. Sterke nagels, bij voorkeur zwart, lichter bij patiënten met bruine of witte jurk (witte nagels bij witte honden of witte benen zijn geen storing als het onderwerp is gepigmenteerd elders). De vingers zijn nerveus met stevige pads, goed gevulde hen fijne haartjes boven de teen tip en vormen. |
Gangwerk
|
Vrije benadering, eenvoudig en elegant. |
Coat
|
Haarkwaliteit
|
|
Vacht, zonder ondervacht, is overvloedig, glanzend, golvend (niet te verwarren met krullend), niet zacht, maar een beetje sterk, zijdeachtige glans. Het haar wordt plat geplant en is op zichzelf vrij dun, licht gebogen door de golf. Het uiterlijk van de vacht lijkt op die van haar kleine Spaniels Engels, maar verschilt sterk van die van de Pekinees Spaniels, aan de andere kant moet elke gelijkenis van Loulou niet. Het haar is kort op het gezicht, snuit, voorzijde van de benen en onder het spronggewricht. Middellange op het lichaam, het haar groeit tot een kraag en een goed gevlamd gewassoorten beneden op de borst, vormt franjes aan oren en achterkant eerder de achterkant van de dijen, een slipje verspreidt wijd in flexibele strengen. Dunne plukjes kunnen bestaan tussen de vingers en iets boven die niet last van de voet, maar eerder om het te verfijnen door verlenging. Als een voorbeeld, sommige honden vacht in goede conditie hebben haar 7,5 cm schofthoogte en franjes van 15 cm staart. |
Haarkleur
|
|
Alle kleuren zijn toegelaten op een witte achtergrond kleur. Op het lichaam en ledematen, moet wit zijn dominant over de kleur. De witte kop verlengd door een min of meer brede zoekt. Een witte markering is toegestaan op het onderste deel van het hoofd, maar dominant wit hoofd is een fout. In alle gevallen moet lippen, oogleden en boven de neus gepigmenteerd. |
Maat en gewicht
|
Schouderhoogte
|
|
Maximum dan 28 cm. |
Gewicht
|
|
Twee categorieën: minder dan 2,5 kg voor reuen en teven, 2,5-4,5 kg voor reuen en 2,5-5 kg voor teven. Minimaal gewicht: 1,5 kg. |
Defecten
|
• Elke afwijking van de voorgaande punten moet worden beschouwd als een fout en de ernst waarmee de fout aangemerkt moet worden, in verhouding staan tot de mate en het effect ervan op de gezondheid en het welzijn van betreffende hond en zijn vermogen om zijn oorspronkelijke werk te kunnen verrichten. • De vermelde fouten moeten in ernst zijn. |
|
General defecten
|
Schedel plat, appel-gevormd en gebogen zoals in het kleine Engels Toy Spaniels.
Stop te geaccentueerd of te weinig.
Neus niet zwart.
Romeinse neus of concave.
Ladrées lippen.
Bovenste en vooral onderbeet.
Oog klein, te rond, prominent, lichtgekleurde, met wit als de hond kijkt recht.
Gierig oogranden.
Slingeren en voorn rug.
Opgerolde staart, rustend op de rug, vallen op de zijkanten (dit is het bot en niet de franjes die door hun lengte, daling van de sluizen).
Voorpoten gebogen.
Knoestige polsen.
Achterhand laag.
Achterste ledematen, van achter gezien, afwijken van de verticale voegen, de knieën en de voeten.
De enkele of dubbele pen te plaatsen is ongewenst en vormt een gebrek aan schoonheid, is de verwijdering geadviseerd.
Voeten draaien of stoot.
Nagels niet de grond raken.
Slechte vacht, zacht of geblazen, haren geplant recht of recht zelf, wollig; ondervacht aangeeft kruis met Loulou. |
Defecten die leiden tot uitsluiting
|
Agressief of schuw.
Roze of gevlekte neus.
Of bovenvoorbeet overdreven tot het punt dat de snijtanden niet meer aanraken.
Verlamde of steeds zichtbare taal. |
NB :
|
• Elke hond die duidelijk lichamelijke of gedragsafwijkingen moet worden gediskwalificeerd. • De gebreken hierboven vermeld, wanneer zij zich voordoen in een zeer duidelijke graad of frequent, zijn diskwalificerende. • Reuen moeten twee duidelijk normaal ontwikkelde testikels hebben die in de balzak zijn ingedaald. • Alleen functioneel en klinisch gezonde honden, met rastypische bouw moet worden gebruikt voor de fokkerij. |
Gedetailleerde geschiedenis
|
De Continental Dwarf Spaniel is beter bekend als de Butterfly Spaniel of de Phalael Spaniel (een mot), afhankelijk van de vorm van zijn oren, en het is waar dat deze lichtgekleurde kabouter sierlijk ronddraait, Hij verdient zijn bijnaam.
Dat gezegd hebbende, de officiële naam van deze hond kenmerkt het perfect, omdat het goed is een reductie van de Spaniel, zelfs als deze minder duidelijk lijkt voor de meest recente variëteit, met rechte oren. Bovendien zijn de Spaniels altijd van zeer verschillende afmetingen geweest. Degenen die we vandaag kennen zijn zeker vrij groot, maar Buffon stond op deze diversiteit; In sommige regio's waren er veel kleinere en lichtere types dan de Bretonse Spaniel. Op dezelfde manier is de continentale oorsprong van de race niet open voor discussie, omdat de levende Spaniels aan weerszijden van het Kanaal altijd verschillend zijn geweest, de onze, kleiner en fijner, met alleen plezierhonden, in tegenstelling tot Spaniels, die eerst robuust genoeg waren om te jagen; het was pas in de 17e eeuw, na overtochten met Aziatische Spaniels, dat ze honden begonnen te worden.
De Continental Dwarf Spaniel kan de Gouden Palm van Senioriteit worden toegekend. Inderdaad, deze hond was al vertegenwoordigd in de schilderijen van de beroemde Giotto (1266 - 1337) en in de zestiende eeuw was hij alomtegenwoordig in de schilderkunst waar hij het vaakst verscheen naast een grote dame of een gezin, zoals de nieuwe mode van het portret wenste. En als de miniatuurhonden als verplichte motieven verschenen, waren het de Dwergspaniels die het meest vertegenwoordigd waren, zoals te zien is op vele schilderijen, met name in Marguerite de Valois en François Clouets zoon van François 1er. (1510 - 1572). In de Italiaanse school omvatte Veronese (1528 - 1588) een dwergspaniel in de koningin van Sheba, in de dame op de balustrade, in de familie, en Titiaan (1488 - 1576) schilderde hem in zijn beroemde Venus d ' Urbino. Maar het is ongetwijfeld de Vlaamse school die het grootste aantal voorstellingen van de Dwergspaniel heeft aangeboden, of het nu het werk is van Hans Memling (1433 - 1494), Van der Helst (1613) - 1670), van Quentin Metsys (1466 - 1530) en van Rubens (1577 - 1640).
Vastmakers, de dwergpanelen waren Frans, maar ook Italiaans of Vlaams. Deze uiterst zeldzame en kostbare honden waren vooral populair bij de grote heren of nobele darnes, die niet aarzelden om de geweldige middelen te gebruiken om de fijnste, kleinste en meest delicate onderwerpen te verwerven. Velen waren ook koningen en prinsen die hen bezaten. Henry III is een van degenen die het meest van hen hield, bovendien in zijn nadeel, omdat deze passie voor de Dwergspaniels enorm heeft bijgedragen om hem te bespotten. Zonder bang te zijn voor zijn reputatie zat hij graag in grote concilies met zijn spanielen in een kroon aan zijn nek. En hij verliet soms de zaken van zijn koninkrijk (maar onrustig) om naar Lyon te gaan met het kiezen van onderwerpen "niet groter dan de vuist". Maar voor hem had Francis I., hoewel bekend als de kolos die Henry VIII van Engeland had neergezet, al een favoriete dwergspaniel, met de naam Lemon.
Deze hond bereikte inderdaad de glorie in de tijd van de Renaissance, en in de zeventiende eeuw maakte hij nog steeds deel uit van de koninklijke entourage, zoals blijkt uit het beroemde schilderij Louis XIV uit Larguillière (1656 - 1746). Na verloop van tijd werd de dwergspaniel meer een alkoof- en gezelschapshond, een evolutie die al zichtbaar was door het werk van Watteau (1684 - 1721) die het opnam in zijn dappere composities, of het nu in de Embarquement was voor Kythera of in de vergadering in een park. Wat Greuze (1725 - 1805) betreft, vertegenwoordigde hij een kleine zwarte en vurige Spaniel die op de knieën van de Markies van Chauvelin zat. Ten slotte werd hij speciaal als nishond gewijd door Fragonard (1732 - 1806), die hem schilderde in de Sweet Note, in de gekroonde minnaar, in de hendel of in de vrouw met de hond.
Aan het einde van de achttiende eeuw gaf Buffon ons vanuit wetenschappelijk standpunt het portret van de Dwergspaniel. In zijn natuurlijke geschiedenis; verrijkt door de vele illustraties van Breant; hij onderscheidde reeds de verschillende variëteiten van de Dwergspaniel, afhankelijk van de kleur en de lengte van de vacht. Het zou dus niet verward moeten worden met de Dwergspanel zelf, met witte en zwarte kleding, met de zwarte piramide en vuur of de schurk gekenmerkt door een korter haar en een geheel zwart gekleurde haar.
Na verloop van tijd werd het echter steeds moeilijker voor de Dwergspaniel om zijn voorrang te behouden, zo ontstonden de kleine rassen van belevingswaarde, waaronder Bichons en Poodles. Bovendien werden al deze honden vaak gekruist tussen hen, ondergingen ze de nieuwe modi die ze vaak onherkenbaar maakten, omdat het niet genoeg was om ze in te pakken of om ze een ketting te geven door ze te parfumeren. Het was ook in de mode om ze "in de leeuw" of de krul te maaien, wat ook het succes van de Poedel, natuurlijk krullend haar, verklaart. Ook is het tegenwoordig moeilijk om op dit of dat schilderij een Bichon van een spaniël of een echte leeuwhond te willen onderscheiden.
In de negentiende eeuw ging de Dwergspaniel over van de salon van de markiezen naar die van de bourgeois, als de evolutie van de Franse samenleving na de revolutie van 1789. Echter, vanaf het tweede rijk nam de uitstraling van deze hond in 2014 ernstig af. ons land, ten behoeve van vele kleine luxe rassen, zoals Carlin die zich net als de Poedel verspreidde voor de komst van de pekinees.
Maar als de race in Frankrijk instortte, ontwikkelde het zich in België, waar het een echte revolutie kende. In feite transformeerden Belgische fokkers zijn oren, die van vallen rechtop kwamen te staan. Aan het begin van de eeuw beschreef de cynofiel Van der Snickt de oren van de twee soorten, die aanwezig waren op de Belgische tentoonstellingen in 1902. In de jaren twintig stelden Houtard en Bylandt, twee Belgen, een ontwerpnorm voor het ras voor. De Belgian Continental Dwarf Spaniel Club werd opgericht in 1933 en begon onmiddellijk met een geweldige activiteit.
Maar het bleef over om de nationaliteit van het ras te definiëren, dat, hoewel het door de eeuwen heen zeer aanwezig was in de Vlaamse kunst en sinds 1900 zeer wijdverspreid in België, ook als Frans erkend kon worden, op grond van de talrijke historische en artistieke getuigenissen. Op een congres dat in 1934 in Lille werd georganiseerd met de Belgische Club van de race, besloten de Koninklijke Maatschappij van Sint-Hubertus van België en de Centrale Franse Bond van Frankrijk dat de Dwergspaniël Franco-Belgisch was en zij kwamen met een standaard van het ras, na het bestuderen van de meest typische Brusselse onderwerpen en ook verwijzend naar de vele reproducties van oude schilderijen. Dit is de hond uit Titians schilderij Clarissa Strozzi die uiteindelijk als model diende: op de arm van de charmante kleine Clarissa is een rood-witte Spaniel geschilderd op de hoek van een kist. Zeer dun, het heeft een lichte vacht, noch gekruld, noch wollig, noch erg aanwezig. Het hoofd heeft precies dezelfde proporties als de hedendaagse dwerg en de witte snuit wordt verlengd door een witte lijst die subtiel zijn hoge voorhoofd deelt. Deze ideale representatie van de race werd een bepaald tijdtype "Vecelli" genoemd - Vecellio (of Vecelli) was de echte achternaam van Titiaan.
Deze standaard van de Continental Dwarf Spaniel werd in 1937 door de FCI erkend. Hij doelde voornamelijk op het oude type met vallende oren, maar de vlindervormige variëteit werd veel populairder. De aanduiding van "phalene", om het oude type te kwalificeren, verscheen naast in 1955, terwijl het zeldzaam begon te worden. In feite werden de honden met vallende oren die in de nesten werden geboren, steeds minder vaak als fokkers gebruikt, zo erg zelfs dat deze variëteit bijna zou verdwijnen, er is weinig.
Sommige auteurs geloven dat de vlindervariëteit afkomstig is van de kruising van de Spaniel met Chihuahua. Het lijkt echter aannemelijk dat het Amerikaanse ras is gebonden aan de Dwarf Spaniel, omdat het werd geïntroduceerd in Zuid-Amerika door de Spanjaarden, en het is van dit continent dat de eerste kampioenen Chihuahuas langharig zijn. Het is waarschijnlijker dat kleine honden van het geslacht Spitz dat de Spaniel zijn oren verschuldigd is opgericht. Ze waren bovendien veel wijdverspreider in België dan de Chihuahua, wiens vestiging in dit land later is dan het begin van de eeuw.
Als het ras zich nu goed ontwikkelt in Frankrijk, is het sinds de jaren zestig zeldzaam in België (terwijl het "zwermde", zegt men daar, vijftig jaar geleden), waar het meer dan een paar fokkers bestaat . De Engelsen begonnen rond 1920 belangstelling te tonen voor de Continental Dwarf Spaniel, en de eerste onderwerpen werden in 1923 aan buitenlandse rassen voorgesteld. De Kennel Club opende zijn boek van oorsprong kort daarna, in 1926. De eerste regels waren Franse en Belgische invoer, maar de Britse Dwarf Spaniel veranderde toen: een beetje groter, zwart en wit in het algemeen, met een snuit een beetje langer, het heeft rondere ogen, terwijl de Continental In het Verenigd Koninkrijk kwam de Spaniël vervolgens naar de Verenigde Staten waar het in 1935 werd erkend door de American Kennel Club. Het is ook via Groot-Brittannië dat het is gevestigd in Nederland, maar ook in Zweden, waar elk jaar duizend geboorten worden geregistreerd.
De Continental Dwarf Spaniel heeft niet alleen een prestigieus verleden, het vertederende karakter maakt het een populaire hond met veel vrienden. Makkelijk in de omgang, vriendelijk, volledig toegewijd aan zijn meesters, hij is een levendig hondje, nieuwsgierig, erg speels en houdt zijn hele leven een puppy-temperament. Zeer sociaal, hij wordt nooit door vreemden geïntimideerd, hij observeert met zijn ondeugende ogen trillende staart. Hij aarzelt niet om te blaffen met overtuiging bij het minste geluid of in het gezicht van een ongewone gebeurtenis, en toont dan grote waakzaamheid. Behoedzaam gehoorzaam met niet al te toegankelijke meesters, kan hij zijn geblaf modereren. Maar deze kleine hond, die perfect in vorm is, is niet uitsluitend bedoeld voor een salonleven. In Zweden is hij bijvoorbeeld betrokken bij veel oefeningen, zoals gehoorzaamheidstests, met behulp van accessoires die zijn aangepast aan zijn grootte. We kunnen zien dat hij een kleine barrière springt om zijn meester een mini-bijdrage (een soort halter gebruikt in trainingsoefeningen) terug te geven. En in dit land met een ruw klimaat, zijn we niet bang om het te spelen en in de sneeuw te werken.
De Dwergspaniel is een zeer levendige hond, sportief als dat de wens is van zijn meesters, net zoals hij een uitstekende speelkameraad is voor kinderen. Het is veel meer volgzaam, lief en minder uitbundig dan een klein Yorkshire, bijvoorbeeld. De vacht vormt geen onderhoudsproblemen. De afwezigheid van ondervacht maakt het borstelen vervelend en vermindert hun frequentie, maar wees voorzichtig, met een zachte borstel, dat het geen knopen in de randen heeft, vooral aan de oren . Als de pup, klein bij de geboorte (hij weegt 80 tot 110 g) snel zijn volwassen grootte bereikt, verwerft hij zijn laatste vacht alleen tussen achttien maanden en twee jaar.
Hij is een zeer sterke hond, ondanks zijn sierlijke uiterlijk, en hij leeft gemakkelijk tot veertien jaar zonder speciale verzorging. Vooral zijn ogen zijn niet erg prominent, dus niet erg breekbaar. De standaard heeft wijselijk een minimumgewichtslimiet ingesteld, wat zeldzaam is voor miniatuurrassen. De hond moet dus minstens 1,5 kg wegen om overdreven dwerggroei te voorkomen, wat vaak tot gezondheidsproblemen leidt. Het ras is niet erg productief: het kost een beetje geduld om een onderwerp te krijgen, maar de toekomstige meester zal geen spijt hebben van zijn verwachtingen, omdat de Franse fokkerij kwaliteit is. |